150 λέξεις

Απάντηση: 150 λέξεις

“Ως τα Χριστούγεννα, νομίζω.”
“Γιατί ως τότε;”
“...”
“Σκοπεύεις να με εγκαταλείψεις;”
“Όχι ... Υποσχέθηκα να μην το ξανακάνω.”
“Τότε; Γιατί ως τα Χριστούγεννα;”

Ξεροκατάπιε. Να Του εξηγήσει;

“... επειδή ... ως τότε νομίζω πως ... θαααα ... έχετε την άνεση να με συναντάτε. Μετά θα Σας βάλουν στον ίσιο δρόμο της αρετής.”
“...”
“Συγνώμη. Δεν έπρεπε ... Κακώς ανακατεύομαι.”

Σιωπή, τζούρα, εκπνοή καπνού, χάδι στην πλάτη.

“Κοίτα, υπάρχουν δύο ενδεχόμενα. Το ένα είναι να με αφήσεις. Αν φύγεις, θα παλέψω να σε φέρω πίσω. Αυτό μπορώ να το ελέγξω.”
“...”
“Το άλλο είναι αυτό που είπες. Αν συμβεί ... θα έχω χάσει το παιχνίδι, από την αρχή. Συνεπώς, δε θα επιτρέψω να συμβεί.”
“Συγνώμη κιόλας, αλλά δε νομίζω πως θα Σας ρωτήσουν. Τα έχουν ήδη κανονίσει.”

Την κοίταξε άγρια. Τον αμφισβητούσε;

“Συγνώμη. Το βουλώνω.”

 

Απάντηση: 150 λέξεις

“Φέρε την αλυσίδα.”
“Μάλιστα, Κύριε!”
“Απόψε θα κοιμηθείς δεμένη.”

Φωτίστηκε το πρόσωπό της. Δεν είχε καμία σημασία πώς θα τη δέσει. Μόνο ότι θα ήταν δίπλα του, στο κρεβάτι, δεμένη, και ότι θα έπρεπε εκείνος να τη λύσει το πρωί.

Την πέρασε γύρω από το σώμα της, δύο φορές και την ασφάλισε στον κρίκο από το κολάρο. Εκεί ασφάλισε και τις χειροπέδες. Την έδεσε σφιχτά, ακόμα κι αν περίσσευε ένα μέρος των κρίκων. Τόσο σφιχτά που δεν μπορούσε να τεντώσει το σώμα της όση ώρα έπαιζε μαζί της. Ούτε μετά, κατά τη διάρκεια του σεξ. Ωστόσο αυτό δεν τους πτόησε.

“Είσαι εντάξει;” τη ρώτησε πριν κοιμηθούν.
“Μμμμμ ... ναι!” του έγνεψε.

Είχε ένα τεράστιο χαμόγελο ευτυχίας, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει αν ήταν η ικανοποίηση του σεξ, η ταπείνωση, ή η αλυσίδα που της το προκαλούσε. Τη σκέπασε. Πάντα τη φρόντιζε όταν κοιμόταν δεμένη.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Έσκυψε προς το μέρος της κι άπλωσε το χέρι του, κάτω από τη φούστα της. Ήταν φαρδιά, αραχνοϋφαντη, ινδική, ως τον αστράγαλο. Εκείνη, έβγαλε το πέδιλο κι άπλωσε το δεξί πόδι της. Το σφήνωσε ανάμεσα στα δικά του, εκεί που τον ένοιωθε σκληρό.

Δεν τους ένοιαζε ιδιαίτερα ποιος κοιτάζει. Και κοίταζαν: είχε αρκετό κόσμο στο βαγόνι.

Είχε την πλάτη της γυρισμένη στον κόσμο. Εκείνος τους έβλεπε σχεδόν όλους, από την άκρη του βαγονιού. Τα χωρίσματα μεταξύ των καθισμάτων ήταν αρκετά ψηλά, αλλά ο διάδρομος ήταν φαρδύς.

Παραμέρισε το εσώρουχό της και της έβαλε δύο δάχτυλα. Έπαιξε μαζί της, χωρίς να πάρει το βλέμμα του ούτε ένα δευτερόλεπτο απ' το δικό της. Ήθελε να δει. Ήθελε να πειραματιστεί και να καταλάβει τη δύναμή του.

Και είδε: πότε άλλαξε ο ρυθμός της αναπνοής, πότε έκλεισε τα μάτια, πότε κόπηκε η ανάσα ... Παρόλο που δεν έβγαλε κιχ, ήξερε πως είχε τελειώσει.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Έστω Α, άνδρας, 30 ετών, ψηλός, με φυσιολογικές ορμές, Dom.
Έστω β, γυναίκα 27 ετών, γεμάτη θετική ενέργεια, κουκλίτσα sub, bisexual.
Έστω γ, γυναίκα 35 ετών, bisexual, έμπειρη slave.
Έστω οι Α, β, γ, είναι υγιείς, αρτιμελείς.
Έστω χ "άνοιγμα χρόνου".
Έστω ΚΠ, κοινή πρόταση των β και γ για συνάντηση εντός του χ.

Να απαντηθούν τα υποερωτήματα:
α) Γιατί ο Α δηλώνει “χ=0”; (2 μονάδες)
β) Γιατί στη συνέχεια, η γ δηλώνει “χ τείνει στο -άπειρο”; (2 μονάδες)
γ) Σε ποιο χρονικό σημείο t1, ο Α μεταβάλλει το χ=0 σε χ>0; (2 μονάδες)
δ) Τι θα συμβεί στο σύστημα Αβγ; (2 μονάδες)
ε) Εκτιμήστε με ακρίβεια 1% τι ποσοστό του ανδρικού πληθυσμού θα ήθελε να πάρει τη θέση του A στην ΚΠ. (1 μονάδα)
στ) Εκτιμήστε σε πόσο χρόνο t2 ο Α θα χτυπήσει το κεφάλι του στον τοίχο. (1 μονάδα)

(Αφαιρούνται μονάδες για λανθασμένες απαντήσεις).

 

Απάντηση: 150 λέξεις

{DocH, νομίζω με αυτό θα μου συγχωρήσετε ό,τι ζημιές έκανα στο νήμα σας.  }

H Mary Poppins πήρε την ομπρέλα της με τα φρουφρού, φόρεσε το καπελάκι της με τη μαργαρίτα και το ταγιεράκι με το στενό μαύρο σακάκι και το στρογγυλό ντεκολτέ. Στο λαιμό της, ένα σφιχτό κολλάρο, δερμάτινο, με D-ring, κόκκινου χρώματος με λουλουδάκια. Σαν τραπεζομάντηλο θα ήταν αν δεν ήταν από δέρμα.

Ήταν το ρεπώ της. Βγαίνοντας από την οικία του κ. Μπάνκς, συνάντησε μία παρέα καπνοδοχοκαθαριστών, που την πήραν πρόθυμα μαζί τους, τραγουδώντας και χορεύοντας όλοι μαζί.

Σύντομα κατέληξε σε ένα από τα διαβόητα σοκάκια της πόλης, στα γόνατα. Το σακάκι και το καπέλο της έλειπαν. Η φούστα της είχε σηκωθεί αρκετά για να αποκαλύπτει τα υπέροχα γραμμωμένα, σφιχτά μπούτια της ... ας είναι καλά το μπαλέτο.

Πίσω της, ένας από τους τύπους που την είχαν φέρει, τη γαμούσε με ρυθμό μιούζικαλ. Καθώς έχυσε στο στόμα της ο Μπερτ, τη ρώτησε:

“Πώς ήταν Μέρι Πόπινς;”

“Supercalifragilisticexpialidocious!!!”

 

Απάντηση: 150 λέξεις

“Τη Μαρία, πώς τη βρίσκεις;”
“Τη φίλη της Ρίτσας;”
“Ναι.”
“Ωραία κοπέλα. Γιατί;”
“Μιλήσαμε σήμερα. Της είπα να περάσει το βράδυ από το μαγαζί.”
“...”
“Θέλω πολύ να τη γαμήσω.”
“Μάλιστα.”
“Κι ακόμα περισσότερο, να σας γαμήσω μαζί.”
“Μάλιστα.”

{...}

“Δηλαδή, Μαρία, εσύ δεν το σκέφτηκες ποτέ;”
“Δεν είπα αυτό!”
“Τότε; ... Το παίζεις δύσκολη για να μη σε περάσω για καμιά τσουλάρα;”
“Ούτε αυτό!”
“Τότε τι;”
“Κοίτα, δεν ξέρω πώς θα το πάρεις ... Απλά ... εεεμ ... θα το πω ευθέως: προτιμώ να πηδηχτώ μόνο με τη γυναίκα σου.”

“...”
{*Δεν* του έπεσε η τεκίλα από το χέρι.}

“Προσβλήθηκες;”
“Καθόλου! ... Δε σε πειράζει να παρακολουθώ, εεε;”
“Πώς σε αντέχει, ρε πούστη μου; Είσαι ανυπόφορος!”
“Δεν ξέρω, ρώτα τη ... όταν θα τη γλείφεις.”

 

Απάντηση: 150 λέξεις

“Είμαι εδώ.”
“Τέλεια! Θα βγούμε απόψε;”
“Δε μπορώ. Θα σου εξηγήσω από κοντά. Πέρνα στις δύο να πάμε για καφέ.”

Ήταν μαζί έξι μήνες. Στην αρχή ήταν τέλεια. Από τον Ιούνιο όμως είχε αλλάξει. Είχε απομακρυνθεί.

“Φεύγω.”
“Τι εννοείς;”
“Για σπουδές.”
“Πότε;”
“Απόψε. Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί πια...”
“Γιατί; Θα έρχομαι εγώ εκεί, θα κατεβαίνεις εσύ, και ...”
“Όχι.”
“...”
“Ακόμα κι αν δεν έφευγα, πάλι θα χωρίζαμε.”
“...”

Στα όνειρά του, θα περνούσαν στην ίδια σχολή, θα συγκατοικούσαν, θα έπαιρναν μαζί πτυχίο, θα ήταν αχώριστοι. Στα δικά της θα αλήτευε, θα γνώριζε {τον} κόσμο, θα έκανε συλλογή εμπειριών. Για γάμους, παιδιά, κήπο και σκύλους, δεν θέλησε ποτέ να ακούσει. Οι έξι μήνες, ήταν ήδη πέρα από το όριο της αντοχής της.

Το βράδυ την πήγε στο λιμάνι. Την αποχαιρέτησε από την άκρη του κυματοθραύστη.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

“Τι κάνει; Διαβάζει;”
“Όχι, έχουν έρθει οι φίλοι της. Κανονίζουν ένα πάρτι για να μαζέψουν λεφτά, για το Σύλλογο.”
“Δεν το πιστεύω! Μα, γράφουμε Ανάλυση την Πέμπτη!”
“Θες να πάω το τηλέφωνο μέσα να τους ακούσεις; Έχουν φλομώσει το σπίτι στον καπνό!”

Αν το τηλέφωνο ανίχνευε καπνό, θα είχε χτυπήσει κόκκινο. Από τη μία άκρη λόγω τσιγάρων. Από την άλλη, κάπνιζε απ' τα αφτιά ένας τύπος. Τον είχε φέρει στα όριά του. Δεν πίστευε αυτό τον εφιάλτη που ζούσε.

Πώς είναι δυνατό μια γυναίκα να είναι καλύτερη από έναν άνδρα!;? O Προφήτης είχε πει ξεκάθαρα ότι αυτό δε γίνεται. Καλά κάνουν στη χώρα του και τις κρατάνε στο σπίτι: όταν ξεμυτίζουν γίνονται πόρνες που σπέρνουν το κακό.

“Με ποιον μιλάς, μωρό;”
“Με τον ...”
“Να έρθει στο πάρτι, πες! Και να φέρει και τον αδελφό του! Πρέπει να γεμίσουμε το μαγαζί!”

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Η συνάντηση καθορίστηκε σε ρουφ γνωστού ξενοδοχείου. Αν δεν έχεις χρόνο να πας έως τη Γλυφάδα, πού αλλού να δροσιστείς;

Εκείνος φορούσε ένα λινό καλοσιδερωμένο πουκάμισο και παντελόνι {όχι τζην}. Κρατιόταν καλά για τα {...} του χρόνια, αν και δεν είχε αποφύγει το “γκριζάρισμα”. Στα χέρια του, μόνο ένα καλό ρολόι.

Εκείνη φορούσε ένα τζηνάκι κι ένα τιραντέ μπλε μπλουζάκι, σαν ανήλικο. Κι όμως, της πήγαινε αυτό το casual, παρά τις 20 γκρίζες τρίχες που κοσμούσαν τα καστανά μαλλιά της. Στα χέρια της, μόνο μία βέρρα.

Διερωτήθηκε πώς θα ήταν με φορεματάκι.
Διερωτήθηκε ποια του σιδέρωσε το πουκάμισο.
Κανείς εκ των δύο δεν άρθρωσε την ερώτηση.

“Θα σας ξαναδώ;”
“Δεν είναι για χόρταση, ξέρετε!”
“Ίσως αν αποφάσιζα να αγοράσω εκείνα τα κρασιά;”
“Διακρίνω βουλιμικές τάσεις. Να το προσέξετε!”

Δεν επέμεινε.
Είχε μάθει να είναι υπομονετικός.
Είχε μάθει να οσφρίζεται τους άνδρες που θα την πλήγωναν.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Η συνάντηση καθορίστηκε σε καφέ με εσωτερικό κήπο και κλιματισμό.

Εκείνος φορούσε ένα μπλουζάκι με σηματάκι φίρμας και τζην. Τα {...} του χρόνια τα πρόδιδε μόνο το γκριζάρισμα των μαλλιών. Στα χέρια του, έπαιζε μόνο ο αναπτήρας.

Εκείνη φορούσε λευκή φούστα, όχι πολύ κοντή κι ένα μαύρο μπλουζάκι, χωρίς σουτιέν. Στα χέρια της, μια βέρρα και μία απομίμηση μουσειακού εκθέματος σε ασήμι.

Τα μεγάλα γαλάζια μάτια του ήλεγχαν το χώρο. Το ύφος του ξεπεσμένου αστού, ψάρωνε τις γυναίκες στα διπλανά τραπέζια. Όχι τις μικρές. Αυτές δεν τις πολυκοίταζε.

Τα δικά της ήλεγχαν μόνο το τραπέζι. Αγνοούσε πλήρως το χώρο, έχοντας συνειδητά αποκοπεί από το περιβάλλον. Σνομπαρία.

“Είπαμε: μέθοδος του Μέρφι.”
“Ναι, με είχατε προειδοποιήσει.”
“Μαζοχιστική καμπάνα;”
“Υπερβολές! ... κουδουνάκι ποδηλάτου ... petit velo, με βοηθητικές ρόδες.”

Του χαμογέλασε. Η μαγεία της ανωνυμίας, είχε καταστραφεί, μα όταν δεν έχει καλλιεργηθεί καμία προσδοκία, καμία δεν διαψεύδεται.

---------- Post added at 18:34 ---------- Previous post was at 15:46 ----------

Η συνάντηση καθορίστηκε σε lounge μεγάλου ξενοδοχείου, στην αίθουσα {...} με τους τεράστιους δερμάτινους καναπέδες. Βολική τοποθεσία και ηρεμία.

Εκείνος φορούσε βερμούδα και ναυτικό μπλουζάκι. Παρά τα {...} του χρόνια και το σχετικό “γκριζάρισμα”, μπορούσε να τον φανταστεί να “τραβάει κουπί”. Σταύρωνε συχνά τις παλάμες κι “έσπαγε” τις κλειδώσεις. Ειδικά όποτε ένοιωθε αμυνόμενος.

Εκείνη φορούσε μαύρο άρμι παντελόνι και κόκκινο τοπ. Είχε μαζέψει τα μαλλιά της ψηλά κι έμοιαζε έτοιμη για εξερευνήσεις. Άγγιζε συχνά το λαιμό της κι έπαιζε με το δερμάτινο κρεμαστό. Ειδικά όταν είχε νευρικότητα.

“Σας το είπα: σήμερα θα ήταν κόκκινα με μεγάλους μαύρους κύκλους!”

“Νομίζετε πως αυτό με ενοχλεί;”

“Ποσώς! ... Αλλά μπήκατε σε μεγάλο κόπο για κάτι που μπορούσα εύκολα να περιγράψω.”

“Το λέτε για να εισπράξετε φιλοφρόνηση, αλλά σπανίως απογοητεύω γυναίκα. Πέφτω εθελοντικά στην παγίδα: κανένας κόπος!”

“Μην ψεύδεσθε: όλες απογοητεύθηκαν, επειδή όλες {κακώς!} ήλπιζαν ...”

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Η παρέα έπινε τα ουζάκια της στο “τουριστικόν περίπτερον” όπως ονομαζόταν, μέσα σε δασάκι παρακείμενο της πόλης. Κατασκευή της επταετίας.

“Ξέρετε, αυτό το είχε πει ο Καραμανλής!”

“Αλήθεια;”

“Ναι, όταν τον πλησίασε μία κυρία, και φώναξε “Πρόεδρε, είσαι κούκλος!” της απάντησε “Σας ευχαριστώ για τη φιλοφρόνηση, αλλά είναι σαν να λέτε σε μία γυναίκα πόσο σοφή είναι!” ...”

Γέλασαν όλοι. Πράγματι, είχε δίκιο ο πρόεδρος.

Το ίδιο βράδυ, φώναξαν τη μικρή. Ήταν επτά στα οκτώ. Την έπιασε αγκαλιά η μητέρα της, καθίζοντάς τη στα γόνατά της και ρώτησε:

“Αν μπορούσες να διαλέξεις, τι θα ήθελες να γίνεις μεγαλώνοντας, πολύ όμορφη, ή πολύ έξυπνη;”
“Έξυπνη!”
“Σκέψου το πάλι! ... Αν μπορούσες να γίνεις η ομορφότερη γυναίκα στον κόσμο;”
“Έξυπνη!”
“Ναι ... αλλά ...”
“Αφού, αυτό θέλω, ρε μαμά!”

Πεισματάρικο το αγοροκόριτσο.
Κοιτάχτηκαν.

“Λες να μας βγει ...;;”

 

Απάντηση: 150 λέξεις

“Κι αν ... πάρω τηλέφωνο;”
“Πάρε και βλέπουμε!”
“Τι θα δούμε;”
“Δεν ξέρω ... ας το αφήσουμε ανοιχτό.”
“Είσαι σίγουρος;”
“Μια δοκιμή θα μας πείσει!”

{...}

“Καλημέρα, καλό μου!”
“Μμμμμ!”
“Τι μμμμ, βρε! Ξύπνα!”
{...ζζζζζ...}

“Δεν το πιστεύω αυτό! Σου μιλάω και κοιμάσαι;”
“Νυστάζω, αφού!”
“Γαμώ τα κρητικά σου!”
“Κοιμήθηκα αργά χθες, αφού!”
“Γιατί; Με ποια ήσουνα και τι έκανες; ... Μολόγα! ... Για κοίτα με στα μάτια λοιπόν και ξηγήσου!”
“Μμμμμ! ... Να το ομολογήσω το απόγευμα; Άσε με να κοιμηθώ!”

Το πήρε απόφαση.
“... καααλά ... τσίου!”

{...}

“Παρεξηγήθηκες;”
“Όχι”
“Ξενέρωσες;”
“Αρκετά!”
“Θες να πάρεις τώρα;”
“Δε γίνεται, είμαι στο γραφείο.”
“Αργότερα;”
“Θα δούμε.”

Δεν πήρε. Ποτέ πάλι. Σύντομα το ξέχασε.
Εκείνος δεν το ξέχασε. Ακόμη μία χαμένη ευκαιρία στη λίστα του.