150 λέξεις

Απάντηση: 150 λέξεις

Έδωσαν ραντεβού στο κέντρο. Θα τακτοποιούσε μία δουλίτσα και μετά ...

Το σπίτι παρέμενε κλειστό επί μήνες. Οι φωτογραφίες των ιδιοκτητών που απουσίαζαν, φιγουράριζαν κορνιζαρισμένες σε εμφανές σημείο. Την ενοχλούσαν αυτές οι συνήθειες, αλλά δεν του το είπε. Δεν είχαν πάει εκεί για να συζητήσουν.

Της έριξε μια ξυλιά, καθόλου δυνατή. Έκανε πως πόνεσε, και καλά, με νάζι. Την οδήγησε στην κρεβατοκάμαρα, από το χέρι και την πήρε αγκαλιά.

Τον κοίταξε, προς τα πάνω, στα μάτια.

“Έχω μιάμιση ώρα, το πολύ!”
“Δύο!”

Του χαμογέλασε τρυφερά ... “Καλά ... για σένα, δύο!”

Ξεντύθηκαν χωρίς πολλά πολλά. Σαν να είχε ξανασυμβεί δεκάδες φορές, κι ας ήταν η πρώτη.

{...2 ώρες...}

Ντύθηκαν, με αργόσυρτο, τρυφερό ρυθμό.

“Δε θέλω να φύγουμε!”
“Προτείνω να πάρεις τα σεντόνια σπίτι, για πλύσιμο!”
“Δε μπορώ, τι θα της πω;”
“Πες ότι αποκοιμήθηκες εδώ και ίδρωσες ...”

Δεν τα πήρε. Φοβήθηκε.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Είχε πάνω από δύο μήνες να τον συναντήσει, κι ας μιλούσαν τακτικά στο τηλέφωνο. Ήταν Αύγουστος κι οι βόλτες τα βράδια, ήταν ανυπόφορες. Ήθελε να βγαίνει μαζί του ... να του δείξει το μαύρισμά της, να γευτεί τον ιδρώτα του.

Ήταν Σάββατο όταν τηλεφώνησε η Κ. να βγουν. Θα ερχόταν από Χαλκίδα.

“Μέσα! Τι ώρα φτάνεις;”
“Το απογευματάκι ...”
“Ραντεβού στις 19.00' έξω από τον Άγιο Αθανάσιο.”
“Γιατί εκεί;”
“Θα σου εξηγήσω από κοντά! Και φόρεσε κάτι καλό ... πάμε σε γάμο!”
“Παντρεύεσαι;”
“Άστο λέμε, θα σου πω εκεί!”

Εκείνος, ήταν καλεσμένος στο γάμο. Εκείνη δεν ήταν ... αλλά δεν πτοήθηκε καθόλου. Στήθηκε απέναντί του και φρόντισε να τη δει. Να τη δει ΚΑΛΑ.

Πρώτη φορά τον έβλεπε κοστουμαρισμένο. Του πήγαινε. Έβγαλε το σακκάκι. Είχε θεϊκό σφιχτό κώλο.

“Αυτός είναι;”
“Ναι!”
“Καλό κομμάτι! ... Σαν Κολομβιανός druglord.”
“Μμμμμ!”

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Χάιδεψε το δέρμα της, απαλά. Από τους ώμους ως την καμπύλη που σχηματίζει η πλάτη της με τα οπίσθιά της. Τα μάτια του πλημμύρισαν, αλλά δεν κύλησε δάκρυ.

Ήταν μπρούμυτα ξαπλωμένη, με τα χέρια ψηλά. Γύρισε το κεφάλι δεξιά. Τον κοίταξε πάνω από τον ώμο.

“Τι έγινε;”
“...”
“Δε σου αρέσει;”
“Όχι, είναι πολύ όμορφο ...”
“Τότε;”
“Απλά ... θα ήθελα ...”
“... τι;”
“Θα ήθελα να ΣΠΑΣΩ τη βελόνα που τρύπησε το δέρμα σου!”
“...”
“Μαζί με το χέρι αυτού που σε σημάδεψε, από τον ώμο!”
“...”
“... και τα μούτρα του {...} που στο έκανε αυτό!”
“Μην το λες αυτό! ... το ήθελα κι εγώ! Δεν μου το έκανε κανείς με το ζόρι!”
“Άσχετο!”

Έσφιξε τα δόντια του και τη γροθιά του. Του πήρε δέκα λεπτά να αποκτήσει φυσιολογικό παλμό.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Είχε μια προτίμηση στις μεγαλύτερες που δεν έκρυβε. Όχι πως δεν κοίταζε και τις μικρές. Ειδικά τα καλοκαίρια, στο νησί, που κυκλοφορούσαν έτσι ... κόλαση! Αλλά, όταν αποφάσιζε να κυνηγήσει, πάντα στόχευε μεγάλες.

Εκείνο το πρωί, ένοιωθε έντονα την ανάγκη της Ρ. Ταξίδευε και τη σκεφτόταν. Είχε σχεδόν την ηλικία των παιδιών της. Είχαν χωρίσει φιλικά, όταν πήρε μετάθεση.

Έκανε στάση για καφέ, στον Λεβέντη. Και τότε την είδε: μητέρα δύο παιδιών, περίμενε στην ουρά για καφέ. Ο σύζυγος δίπλα της, κρατούσε από το χέρι ένα από τα μικρά.

Την κοίταξε. Του ανταπέδωσε το βλέμμα. Της χαμογέλασε, ανεπαίσθητα.

Σηκώθηκε από το τραπέζι του. Κλειδιά, γυαλιά, τσιγάρα ... Βάδισε σταθερά προς την έξοδο. Περνώντας δίπλα της, πλησίασε λίγο. Ελαφρά. Και τότε εκείνη, στρέφοντας συνειδητά το σώμα της, διέσχισε το υπόλοιπο της απόστασης που τους χώριζε. Εκείνα τα γαμημένα 2 εκατοστά. Και τον άγγιξε.

Αρκούσε για να χαμογελούν, όλη μέρα, αμφότεροι.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Τελευταία φορά, την κρατούσε αγκαλιά και την κοίταζε στα μάτια λέγοντας “Μην εξαφανιστείς, παλιο-ρεμάλι!”

Τηλεφώνησε μία φορά μία εβδομάδα πριν τα γενέθλιά της.

“Είσαι ακόμα στην Αθήνα;”
{Σε ικετεύω, πες ναι!}

“Γιατί; ... Έρχεσαι;;;”
{Καλησπέρα! Τι κάνεις; Είσαι καλά; Πώς πέρασες τα τελευταία 4 χρόνια που εξαφανίστηκες, μωρή γαϊδούρα;}

“Ψάχνω κάπου να πάω την άλλη εβδομάδα”.
{Χώρισα με την Κριστίνα και δε θέλω να περάσω μόνη τα γενέθλιά μου, εδώ.}

“Δεν είμαι Αθήνα, αλλά μπορείς εύκολα να έρθεις από εκεί, αν πάρεις ...”
{Δεν μπορώ να έρθω να σε πάρω με το αμάξι, αλλά ΘΕΛΩ να σε δω!}

“Άστο, δεν πειράζει ...”
{Δεν τρελαίνομαι να ψάχνω τις Ελληνικές πόλεις. Θα πάω κάπου αλλού.}

“Μην τρελαίνεσαι! Εύκολο είναι ... και μου έχεις λείψει! Θέλω να σε δω!”
{Σταμάτα να βαριέσαι και πάρε μια γαμω-απόφαση!}

“Καλά, θα αποφασίσω.”
{Το μετάνοιωσα, δεν έρχομαι.}

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Τη συνάντησε στο χώρο εργασίας της. Κρατούσε δύο χάρτινα κύπελα με καφέ.

“Take a break, babe!”

Παράτησε τα πάντα όπως ήταν, έδωσε οδηγίες στους συναδέλφους {για να μη γίνει καμία στραβή} και βγήκαν έξω, με κατεύθυνση την κοντινότερη πρασινάδα. Απλώθηκαν στο ξύλινο παγκάκι και απόλαυσαν τον ήλιο.

“Πώς είσαι;”

Τέντωσε το κορμί της, νωχελικά. Δεν είχε φάει και λίγες, το προηγούμενο βράδυ. Τις περισσότερες με την ξύλινη λαβή του μαστιγίου. Υπόκωφος πόνος.

“Πονάω σε όλο μου το σώμα! ... Αλλά μ'αρέεεεσειιιιι!!!” συμπλήρωσε με ένα χαμόγελο ευτυχίας.

“Ωραία!”

“Ξέρεις, θα μπορούσες να το κάνεις επαγγελματικά αυτό!”

Την αγριοκοίταξε.

“Δεν ήθελα να σε προσβάλω!”

“Ναι, αλλά τη μαλακία την πέταξες!”

“Απλά ήθελα να σου εξηγήσω πόσο καλά πέρασα χθες ...”

“Άστο, το γάμησες! Άλλαξε θέμα! Τι ώρα πετάς;”

“Κατά τις 6 νομίζω, δε θυμάμαι.”

“Προλαβαίνουμε να πάμε για φαγητό;”

 

Απάντηση: 150 λέξεις

“Εσύ γιατί τον αντιπαθείς όμως;”
“Δεν τον αντιπαθούσα. Τον θεωρούσα ανεπαρκή για σένα. Μετά από όσα είπε όμως, τον αντιπάθησα.”
“Και ποιον θεωρείς επαρκή δηλαδή; Τον {...}; Δουλευόμαστε;”
“Χέστους όλους!”
“Λες ... να αρχίσω να ασχολούμαι μόνο με γυναίκες;”
“Ναι, ναι! Και μην ξεχνάς, εμείς οι δυο έχουμε κάτι υπόλοιπα!”
“Α, δεν ξέρω! Πάρε το λογιστήριο για συμφωνία υπολοίπου!”
“Άσε τα λογιστήρια και τις μαλακίες!”

Ήταν μανούλα στις υπεκφυγές, αλλά σ'αυτόν δεν έπιαναν τα γνωστά κόλπα. Αναγκάστηκε να το πει πιο ωμά.
“Προτείνω να ασχοληθείς με την {...} και να αφήσεις τις χαζομάρες.”
“Εγώ, αντέχω ... πέντε-πέντε τις γυναίκες!”
“Σόρι, αλλά, όλοι οι άνδρες την ίδια ιδέα έχετε για τις επιδόσεις σας.”
“...”
“Και το αποτέλεσμα είναι πέντε δυσαρεστημένες γυναίκες που σας κερατώνουν.”
“...”
“Τι, νομίζεις σε παίρνει να διαφωνήσεις;”
“...”
“Είπα, μήπως!”

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Επιτέλους είχε φτάσει η στιγμή.Να τον δει,να ψάξει το βλέμμα του, να καταλάβει αν του αρέσει.Τον βλέπει.Βγαίνει από το μαύρο του τζιπ και κατευθύνεται χαμογελώντας προς το μέρος της.Ψηλός,γεροδεμένος,πανέμορφος.Την τραβά απότομα στην αγκαλιά του και την φιλά με τόσο πάθος που ζαλίστηκε. "είχαμε πει αν μ αρέσεις να σε φιλήσω,θυμάσαι?" Και βέβαια θυμόταν.Μπήκαν στο αυτοκίνητο.Τον κοιτούσε και δεν το πίστευε."με θέλει!με θέλει!"Σε όλη την μικρή διαδρομή τον κοιτούσε μέσα από τα γυαλιά της και ένοιωθε ήδη να τον λατρεύει.Όλα την μάγευαν.Η βαθιά φωνή του, το υγρό βλέμμα του,τα μεγάλα χέρια του,η απίστευτη κορμοστασιά του.....τα πάντα!!!
Και έτσι ξεκίνησε.Να λατρεύει και να αποζητάει κάθε λεπτό Αυτόν.Τον Αφέντη της.Τον Μέντορά της.Να κρύβει τον έρωτά της γιά να μην τον χάσει. Να μην τον φοβίσει.Να του παραδίνεται άνευ όρων και να το απολαμβάνει. Να ζει μόνο γιά τις στιγμές κοντά Του.
Πόσο τυχερή και πόσο άτυχη ήταν που τον συνάντησε...Θέλει να το ζήσει. Πρέπει να το ζήσει.Το δικαιούται....ακόμα κι αυτή, μιά υπάκουη σκλάβα χωρίς επιθυμίες δικαιούται...

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Είχαν χρόνια να βρεθούν από κοντά. Ήξερε βέβαια τα νέα της: ας είναι καλά τα emails.

Έψαξε το χάρτη του αεροδρομίου και εντόπισε την κατάλληλη θύρα για το ραντεβού: το μοναδικό σημείο όπου θα μπορούσε να καπνίσει. Πήγε από νωρίς, έκανε τσιγάρο και περίμενε.

Δεν άργησαν. Αγκαλιές, φιλιά, συστάσεις, ευχές, κουβεντούλα. Τι κάνει ο τάδε; Η παλιά της συγκάτοικος; Με ποιον έχεις ακόμα επαφή; Η αρχική αμηχανία έσπασε κι ο διάλογος έγινε τριμερής.

Η πλέον καίρια ερώτηση έπεσε μόνο όταν ο σύντροφός της απομακρύνθηκε για τρία λεπτά:
“Sag mal, is he naughty enough for *you*?”

Κατέβασε το κεφάλι. Παραδοχή, προβληματισμός, φόβος.
“Όχι, δεν είναι ... όμως, έχουμε άλλα πράγματα μαζί.”

Σιωπή. Δεν είπε αυτό που σκέφτηκε, για να μην την πικράνει.
Της το είπε, χρόνια αργότερα: “Το ήξερα ότι δε θα αντέξεις! Ήταν θέμα χρόνου.”
“Είχες δίκιο.”
“Και τώρα;”
“Θα δείξει.”

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Μόλις είχαν περάσει ένα απόγευμα τρυφερότητας. Γνωρίζονταν πολλά χρόνια. Δεν είχαν ντροπές μεταξύ τους. Ήταν κάτι που έγινε μία και μοναδική φορά, επειδή το είχαν “άχτι”. Επειδή αν δε γινόταν, δε θα το έβγαζαν από το μυαλό τους.

Μπήκε στο αυτοκίνητο, έβαλε το κλειδί στη μίζα, χωρίς να βάλει ταχύτητα. Κατέβασε το παράθυρο. Εκείνος κοντοστάθηκε απ' έξω.

“Είσαι καλά;”
“Ναι.”

Με το δάχτυλό του, άγγιξε το γυμνό μπράτσο της. Απαλά, διακριτικά. Τόσο διακριτικά, που οι γείτονες στα μπαλκόνια, δεν πήραν είδηση. Δεν έπρεπε να πάρουν.

“Θα μιλήσουμε αύριο;”
“Ναι.”
“Πρόσεχε στο δρόμο!”
Του χαμογέλασε. “Μη φοβάσαι!”

Είχαν συμφωνήσει πως δε θα άλλαζε τίποτα. Και δεν άλλαξε.
Μόνο καμιά φορά, τη ρωτούσε, με μια δόση ανασφάλειας ... “Σε ποια σειρά είμαι τώρα;”
“Εσύ είσαι δική σου κατηγορία, μωρό μου!” του απαντούσε, διπλωματικά.
Περνούσαν συνήθως μήνες μέχρι να την ξαναρωτήσει.

 

Μισώ το Νοέμβριο.
Δηλαδή, δεν τον μισούσα πάντα. Απλά μου την έσπαγε. Θες που χάλαγε ο καιρός, θες για χίλιους δυο άλλους λόγους. Αν πω ότι θυμάμαι θα πω ψέμματα. Πάντως δε μου άρεσε ιδιαίτερα, αυτό μπορώ να το πω με σιγουριά. Προτιμούσα το Δεκέμβριο, που ήταν πιο γιορτινός. Ή τον Σεπτέμβρη, που ο καιρός ήταν ακόμη καλός.
Το Νοέμβριο τον σιχάθηκα όταν ήμουν έντεκα ετών και πέθανε ο παππούς μου.
Ίσως ο πρώτος θάνατος που θυμάμαι τόσο καθαρά. Κατά φρικιαστική σύμπτωση, η απώλεια συνέπεσε και με έναν αναθεματισμένο κωλόκαιρο, που με είχε κουρελιάσει προτού ακόμα μας πάρουν τηλέφωνο στο σπίτι για να μας πουν ότι χάσαμε τον παππού. Στο σπίτι είχε μαζευτεί τότε ένας λόχος ανθρώπων τους οποίους δε χαιρόμουν ποτέ που τους έβλεπα, και τώρα απλά ήθελα να τους φέρω στο κεφάλι όποιο βαρύ αντικείμενο έπεφτε στα χέρια μου. Και όλοι, μα ΟΛΟΙ, πλην δυο εξαιρέσεων (άνθρωποι που λάτρευα), μόλις με έβλεπαν, αγνοώντας το χάλι μου αναφωνούσαν γλοιωδώς "αααχου την πώς μεγάλωσε!" και άλλα τέτοια εκνευριστικά τσιμπώντας με σε όπου έβρισκαν (συμπεριλαμβανομένης και μιας δυνατής τσιμπιάς στον κώλο από μια μαλακισμένη της οποίας έχω ξεχάσει πλέον το όνομα, πάντως έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια). Πόσο τυχεροί ήταν όλοι που τότε οι μόνες ύβρεις που ήξερα ήταν στα γαλλικά και έτσι δεν έκανα τον κόπο να αναφωνήσω κανένα "allez vous faire niquer tous ensemble", γιατί δε θα το καταλάβαιναν.
Από τότε, κάθε Νοέμβρη είμαι στην τσίτα. Δεν το ελέγχω. Απλώς ασυναίσθητα έχω μια νευρικότητα, σαν να πρόκειται να μου συμβεί κάτι.
Τελικώς, να που πριν μερικές μέρες έμαθα ότι φέτος το Νοέμβριο θα έχω να αντιμετωπίσω άλλον έναν αποχωρισμό. Ευτυχώς όχι τέτοιας φύσεως. Ούτε μόνιμο, θέλω να ελπίζω. Κι αν αξίζει, ίσως τίποτα απ' όσα δημιουργήθηκαν όλον αυτόν τον καιρό να μη χαθεί...
Τελικά το 'χει σε κακό ο Νοέμβρης να μου κλέβει κάποιον όποτε μπορεί...

 

Απάντηση: 150 λέξεις

“Θέλω να φορέσεις αυτά!”
“Μάλιστα!”
Έκλεισε τα μάτια του και τη φαντάστηκε, ακινητοποιημένη, εντελώς στη διάθεσή του ...
“Και να σε παίρνω καθώς τα φοράς ... Σκέτη κάβλα!”

“Πω πω, έχω να φάω *πολύ* ξύλο αν τα βάλω!” είπε γελώντας.
“... από ποιον;”
“Από τον {...}”

Κατσούφιασε. Χάλασε η διάθεσή του σε χρόνο dt. Άλλαξε τελείως έκφραση.
“Δε μου αρέσει να σε αγγίζει άλλος ... κανένας άλλος!”
“...”
“Ούτε καν ο {...}”
Ξεροκατάπιε, κοίταξε ψηλά, στα μάτια Του και έγνεψε ... “Μάλιστα!”
“Eίσαι δική ΜΟΥ! Όχι δική του!”
“Φυσικά! Έχετε δίκιο.”

Η ένταση κοβόταν με το μαχαίρι. Έκανε απόπειρα εκτόνωσης. Χαμογέλασε.
“Πάντως, αν έχει καμία αξία, δεν εννοούσα αυτό που καταλάβατε. Χαριτολογώντας το είπα ότι ...”
“Δεν έχει!” την έκοψε απότομα.
“Μάλιστα, έχετε απόλυτο δίκιο!” είπε και κατέβασε τα μάτια.


{Και με αυτό, κλείνει ένας κύκλος από 150άρες. Αυλαία.}