150 λέξεις

Ετρεξε στο μπάνιο...ήθελε να τον ξεπλύνει από πάνω της όσο πιο γρήγορα μπορούσε, λες και της έφταιγε αυτός.

Ήθελε να είναι ξανά ο εαυτός της, ο «γνωστός» εαυτός της. Αυτά που ήθελε να βγάλει από μέσα της όμως δεν έφευγαν έτσι απλά με ένα ντουζ, όσο και να προσπαθούσε.

Άλλη μια φορά είχε βρεθεί σε μια παρόμοια κατάσταση, πριν χρόνια. Ίδια ακριβώς αντίδραση. Ένοιωθε κενή.

-Με τρόμαξες, με φοβίζεις, ένοιωσα ασφυξία.

Πόσο τρομακτική μπορεί να είναι μια ματιά στη ψυχή του άλλου. Ακόμα κι αυτή τρόμαξε με τον ίδιο της τον εαυτό.

-Σου πρόσφερα αυτό που ζήταγες απο την αρχή της βραδίας, πόνο κι εξευτελισμό, από την αρχή αυτό ζητούσες, τώρα τι ζητάς τα ρέστα;

Όχι, δεν ήθελε τίποτα τώρα , αυτό που του ζητούσε, ούτε το κατάλαβε αλλά και ούτε μπόρεσε να της το προσφέρει.

Απλά είναι τα πράγματα, ζήτησε και δε πήρε.

No hard feelings, keep the change!!

 

Απάντηση: 150 λέξεις

“Λένε πως η ζωή, έχει ένα τρόπο να μας προστατεύει από όσα ευχόμαστε.”
“Ναι, κάτι έχει πάρει το αφτί μου.”
“Μη λυπάσαι!”
“Μοιρολατρικές μαλακίες! Δε θέλω να με προστατεύει η ζωή. Θέλω να κάνω όλες τις χαζομάρες που μου αντιστοιχούν!”
“Μα ...”
“Μάξινος και ξερός! Θέλω να κάνω τα λάθη μου! Πώς το λένε; Θέλω να μεθύσω μέχρι να ξεράσω, να χτυπηθώ μέχρι να πονέσω, να τρέξω μέχρι να τρακάρω ... θέλω να κάνω ΟΛΕΣ τις βλακείες που μου αντιστοιχούν!”

Έστριψε τσιγάρο. Περίμενε τη συνέχεια. Την άφησε να ξεθυμάνει.

“Ελπίζω να μη θες να τα κάνεις όλα απόψε!”
“Θα αφήσω μερικά για αύριο. Απόψε θα περιοριστώ στο μεθύσι.”

Ένα πράγμα τον καθησύχαζε: η τεράστια ικανότητα αυτοσυντήρησής της.
“Δε σε φοβάμαι εσένα! Θα τα καταφέρεις!” της έλεγε όποτε την έβλεπε να ζυγώνει με φόρα τον τοίχο.
Χαμογελούσε συνήθως πικρά αντί απάντησης.

 

Το μάθημα

- "Γονάτισε" τη διέταξα.

- "Μάλιστα, Κύριε" είπε γονατίζοντας.

Την κοίταξα για λίγη ώρα εξεταστικά. Η κοπέλα είχε καρφώσει τα μάτια της στο πάτωμα.

- "Κοίτα με στα μάτια" τη διέταξα. "Κοίταξέ με στα μάτια και πες μου τι είσαι."

Σήκωσε τα μάτια της από το πάτωμα και με κοίταξε προκλητικά στα μάτια.

Της έριξα μια δυνατή σφαλιάρα. Δεν έβγαλε άχνα.

- "Μάθημα 1ο" της είπα. "Ταπεινότητα".

Χαμήλωσε τα μάτια της ξανά στο πάτωμα.

- "Κοίτα με στα μάτια" τη διέταξα ξανά. "Κοίταξέ με στα μάτια και πες μου τι είσαι."

Σήκωσε τα μάτια της από το πάτωμα και με κοίταξε αβέβαια.

Δεν απάντησε.

Της έριξα δεύτερη σφαλιάρα.

- "Μάθημα 2ο" της είπα. "Υπακοή"

Ξεκίνησε να πει κάτι μα κόμπιασε. Χαμήλωσε το βλέμμα αλλά το ξαναΰψωσε.

- "Η πουτάνα σου" μου είπε.

Η τρίτη σφαλιάρα ήταν και η πιο δυνατή.

- "Μάθημα 3ο" της είπα. "Αξιοπρέπεια".

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Είχαν περάσει ώρες. Ένοιωθε την κούραση στους ώμους του.

“Φρόνιμα!” είπε στις δύο άτακτες που συνέχιζαν ακαταπόνητες να παίζουν, δίπλα του.
“Μάλιστα!” είπαν, σχεδόν ταυτόχρονα.

Για περίπου 10 δευτερόλεπτα, το τήρησαν. Μετά, κάποιο χέρι άρχισε να κυλά πάνω στο δέρμα. Σ'ένα λεπτό είχαν τυλιχτεί πάλι κουβάρι.

Μισούσε τις επαναλήψεις. Περισσότερο μισούσε το πρωινό ξύπνημα, για την παρουσίαση στο νέο VP.

Σηκώθηκε όρθιος και τους έκανε νόημα να ακολουθήσουν. Κατευθύνθηκε στο κλειδωμένο δωμάτιο, αυτό με τα παιχνίδια. Δεν είχε εγκαινιάσει ακόμα το μεταλλικό κλουβί. Το παρήγγειλε αρκετά μεγάλο για να χωράνε δύο σκλάβες, αλλά όχι άνετο: να μη μπορούν να απλωθούν.

“Μέσα!” είπε στη β.
Δε χρειαζόταν να το επαναλάβει, το κορίτσι υπάκουσε.
Μετά, κλείδωσε την πόρτα, με λουκέτο.

“εσύ, απ' έξω!” είπε στην α, δείχνοντας το χαλάκι δίπλα στο κλουβί.
Την ασφάλισε με χειροπέδες.

“Είστε σαδιστής!” κλαψούρισαν.
“Ναι, και το πρωί δουλεύω!”

 

Απάντηση: 150 λέξεις

"Φαντάσου το κάπως έτσι... Έχω ένα τεράστιο μπαούλο με παιχνίδια, και ανάλογα με τη διάθεσή μου, διαλέγω το κατάλληλο και παίζω μαζί του."

"Σου υπόσχομαι να καταφέρω να καθίσω πάνω στο μπαούλο σου. Και να μην ανοίγει."

Την κοιτάει και γελάει.

"Δε μου αρέσουν τα πείσματα."

"Γιατί? Πες μου γιατί..."

"Όσο νωρίτερα συνειδητοποιήσεις ότι ερωτήσεις κάνω μόνο ΕΓΩ, τόσο πιο εύκολο θα είναι για σένα."

"Είσαι σκληρός. Μόνο μαζί μου είσαι τόσο σκληρός."
"Νιώθω σαν να μου έχεις χαρίσει την πιο όμορφη κούκλα, και την έχεις τοποθετήσει σ' ένα ράφι, που ο μόνος που φτάνει να την αγγίξει, είσαι ΕΣΥ!"
"Γιατί? Θα το έκανες ποτέ αυτό σ' ένα παιδί?"
"Ποια η αξία της κούκλας αν παραμένει εκεί πάνω?"
"Πες μου, αποτελεί τρόπαιο, που αν είμαι καλό κορίτσι, μια μέρα ίσως το αποκτήσω?"
"Και τότε για ποιό λόγο μου τη φανέρωσες?"
"Είσαι άδικος. Σκληρός και άδικος. Μόνο μαζί μου."

"Σου είπε ποτέ κανείς ότι η ζωή είναι δίκαιη, μικρή μου?"
Και της τσιμπάει το μάγουλο.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

"Τι σκέφτεσαι;"
"Το συντακτικό."
"Δηλαδή;!?!"
Κατάλαβε ότι η αφαιρετικότητα της δήλωσης ήταν κάπως υπερβολική. Επί περίπου ένα μήνα σκεφτόταν "σε τρεις εβδομάδες από τώρα" ... μετά "σε δύο εβδομάδες" ... "την άλλη εβδομάδα".
"Και τώρα;"
"Τώρα αρκεί που βάζω ένα άρθρο δίπλα στη μέρα, σκέτο. Μ'αρέσει έτσι, σκέτο."
"Τη Δευτέρα!"
"Το ήξερα πως θα το καταλάβεις!"

Της χαμογέλασε. Ναι, καταλάβαινε απόλυτα. Ταυτιζόταν, σε σημείο που ψιλοτρόμαζε. Ήξερε ότι δεν πρέπει, αλλά ήταν εξαιρετικά ευχάριστο, έως και ευεργετικό, να αφήνεται. Αναρωτήθηκε για μια στιγμούλα αν ήταν εγωιστικό αυτό. Μα, τι πειράζει;

"Μόνο που ..."
"Τί, καρδιά μου;"
"Φοβάμαι εκείνο το ρημάδι το "την *περασμένη* Δευτέρα" ... με χαλάει λίγο! Καταλαβαίνεις;"

Δεν της απάντησε. Τί να πει δηλαδή; Τί λένε σε τέτοιες περιπτώσεις;
Στιγμιαία αμηχανία.

"Μην ανησυχείς ... θα το διαχειριστώ. Μπορώ!" είπε. Χαμογέλασε καθησυχαστικά.
"Δεν αμφέβαλα ποτέ!"

Ήθελε να ρωτήσει ... "Εσύ, άραγε, θα είσαι καλά;". Δε ρώτησε.

 

Μια νυχτερινή συνάντηση.

Ξύπνησα άκεφος. Για μια νύχτα ακόμα στοίχειωσε τα όνειρά μου. Σηκώθηκα μηχανικά και το ίδιο μηχανικά πήγα και έφτιαξα καφέ, τάισα τα σκυλιά μου, έπλυνα τα δόντια μου. Κοιτάχτηκα για μια στιγμή στον καθρέφτη, χτένισα το μαλί και πήγα να διαλέξω πουκάμισο και γραβάτα.

...
Χαμόγελο... τι όμορφο χαμόγελο.
...

Συνήθως τρώω κανένα δεκάλεπτο για να αποφασίσω συνδυασμό. Σήμερα τα έβαλα σχεδόν στην τύχη. Βγαίνω στο δρόμο, φτάνω στη δουλειά. Πρωινή συνάντηση. Δεν είμαι εκεί. Είμαι στο χθες. Είμαι στ' όνειρο.

...
Γέρνει το κεφάλι της στο μηρό μου ενώ της χαϊδεύω τα μαλλιά.
...

Κάτι με ρωτάνε. Μπαίνω σε manager mode και τους αρχίζω μέχρι να πουν ήμαρτον.

...
I know it's everybody's sin
You got to lose to know how to win
...

Δίχως μια γεύση κόλασης πως θα μπορούσες να εκτιμήσεις τον παράδεισο;

Η κόλαση έχει όνομα: Τη λένε μοναξιά. Τον παράδεισο τον ψάχνω ακόμα.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Την κρατούσε σφιχτά από τους ώμους, και πίεζε το σώμα του προς το δικό της. Έμπαινε μέσα της, ξανά και ξανά, κάνοντάς την να αναπνέει όλο και πιο γρήγορα. Ίδρωναν μαζί, μα δεν τους ένοιαζε.

“Πάρε βαθιά αναπνοή!” την πρόσταξε.
Χωρίς να χρειαστεί να της το ξαναπεί, εισέπνευσε βαθιά.
“Τώρα βγάλτη όλη!”
Ξανά, ακολούθησε πιστά τις οδηγίες του.
“Πάλι!”
Με ανοιχτό το στόμα της, ρούφηξε αέρα και γέμισε τα πνευμόνια της.
“Τώρα μην αναπνέεις!”

Συνέχισε να σπρώχνει τον εαυτό του βαθιά μέσα της. Τα δευτερόλεπτα περνούσαν ... ένα, δύο, ... δέκα.
“ΟΚ, μπορείς να εκπνεύσεις!”
Με μεγάλη ανακούφιση, έβγαζε τον αέρα απ' τα πνευμόνια της. Αλλά δεν αρκούσε αυτό: οι επόμενες ανάσες ήταν πολλές, κοφτές, μαζεμένες, έντονες. Τόσο, που δε μπορούσε να συγκρατήσει τον οργασμό της.

Της χαμογέλασε: “Καλό, υπάκουο κορίτσι!”
“Εεεε, ευχαριστώ!” απαντούσε ξέπνοα.
“Πάμε πάλι! ... Βαθιά εισπνοή!”

 

φακ Δευτέρα!

“Φακ, Δευτέρα!” σκέφτηκε μέσα της, κλείνοντας το 500στό ξυπνητήρι.
Ντύθηκε βιαστικά, άρπαξε τις τσάντες της, έβαλε lipgloss στα χείλη βιαστικά κι έψαξε το κλειδί για το αμάξι.

“Γαμώτο, τι είναι πάλι τούτο;”
Το κάτω χείλος της είχε ένα ανεπαίσθητο πρηξιματάκι, που θα μπορούσε να είναι και δάγκωμα. Μα δε θυμόταν αν την είχε δαγκώσει κι εκεί. Δεν την ενοχλούσε, αλλά το εντόπισε στον καθρέφτη του ασανσέρ.

Ξαναμπήκε σε ρυθμό: κίνηση, βρες πάρκινγκ, τηλέφωνα, εισερχόμενα φαξ, emails που αναζητούν απαντήσεις, συνεργάτες που αναζητούν ό,τι τους καπνίσει πρωί πρωί.

Διάλειμμα, νεσκαφέ σε κούπα, μισόκλειστα μάτια, όμορφες αναμνήσεις, πονηρό χαμόγελο. Με το δεξί χέρι άνοιξε λίγο τη μπλούζα κι έριξε μια ματιά, ψηλά, στο δεξί στήθος. Βαθιά εισπνοή. Το γαλάζιο σημάδι των δοντιών του ήταν ακόμα εκεί. Το ξανάκλεισε και εξέπνευσε με ανακούφιση.

“ΟΚ, πάμε απ' την αρχή! Ποιος μαλάκας θέλει να ασχοληθώ μαζί του σήμερα; Εεε;!?”

 

Ξαπλωμένοι γυμνοί στο κρεβάτι...με ένα τσιγάρο στο χέρι και ο καθένας το δικό του τασάκι. Αφήνει τον καπνό να βγει απο το στόμα της και τον κοιτά όπως χαλαρά αιωρείται πάνω απο το κεφάλι της.
Σιωπή. Δεν ειναι ενοχλητική, αντίθετα την απολαμβάνει, χαμένος ο καθένας στις σκέψεις του...
-Τι σκέφτεσαι;
-Τίποτα! Όταν γνωριστήκαμε μου είχες πει οτι δε σ΄αρέσει να σε ρωτάνε τι σκέφτεσαι και τώρα μου το κάνεις εσύ;
Γέλια...
-Δεν είμαστε το ίδιο, έλα να σε πάρω αγκαλιά.
Γυρνάει στην αγκαλιά του. Της αρέσει, την ηρεμεί. Οχι πάντα, αλλά τώρα ναι. Οχι δεν είναι το ίδιο, δε σκεφτόνται το ίδιο, δεν αναζητούν το ίδιο κι ας είναι ξαπλωμένοι μαζί εδώ σ΄αυτό το κρεββάτι, ψάχνοντας να πάρουν μια μικρή ανάσα ζωής για να μπορέσουν να συνεχίσουν ο καθένας το δικό του δρόμο, χαμένοι στις σκέψεις τους.
Τις αγαπάμε άραγε αυτές τις στιγμές κι είμαστε ευγνώμονες που υπάρχουν ή τις μισούμε και τις σιχαινόμαστε;
Οι εχθροί μας είμαστε εμείς ή οι εχθροί μας είναι οι άλλοι;

 

number of the beast

{Ερμηνευτική σημείωση: αυτή είναι η 666η ανάρτησή μου εδώ μέσα!  }

Φορούσε την επαγγελματική του περιβολή, στην οποία – φαινόταν, άλλωστε – ένοιωθε άνετα. Και του πήγαινε. Έμοιαζε αγγελικά αθώος, με εκείνα τα υπέροχα μάτια του να κοιτάζουν διερευνητικά.

Είχε οδηγίες να κρατηθεί ανέκφραστη, σιωπηλή, να μην τολμήσει να ανοίξει τα μάτια της.
“Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς ανώμαλους!” της είχε πει, προειδοποιώντας πως αν παράκουγε ... “Spanks don't even begin to tell the story!” ...

Ένοιωσε κάτι να τσούζει φρικτά ανάμεσα στα πόδια της. Εκείνος φορούσε προφυλακτικό για να μην τον ενοχλεί. Έσφιξε τα δόντια της και έκανε μια προσπάθεια να διατηρήσει σταθερή την αναπνοή της. Μάταια. Δύο σταγονίτσες {...} είχαν κάνει το θαύμα τους.

“ΕΙΣΑΙ ΦΡΙΚΤΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ, ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ?” ούρλιαξε ανοίγοντας τα μάτια της.
Της χαμογέλασε διαβολεμένα. Εωσφόρος, ο άγγελος.
“ΤΣΟΥΖΕΙ! ... ΠΟΝΑΩ!”
“Θύμισέ μου: γιατί αυτό είναι δικό μου πρόβλημα!?”

Συνέχισε να την πηδάει, μισή ώρα, για τιμωρία. Δεμένη ήταν, εξάλλου.

 

Τα λόγια είναι φτηνά.

- "Το νιώθω" μου λέει. "Σε φοβίζει αλλά είναι η αλήθεια."

Την κοιτάζω προσεκτικά. Δεν μ' αρέσουν τα μεγάλα λόγια. Είμαι από τη φύση μου πολύ επιφυλακτικός και πολύ προστατευτικός προς τον εαυτό μου.

- "Μ.", τη διατάζω, "κάψε το χέρι σου."

Παίρνει το τσιγάρο. Τραβάει μια ρουφηξιά για να ανάψει καλά. Το ακουμπάει πάνω στο χέρι της. Το κρατάει εκεί. Της κάνω σήμα να σταματήσει αλλά δεν το βλέπει, έχει κλείσει τα μάτια και καίει το χέρι της.

-"Σταμάτα" της κάνω.

Τραβάει το τσιγάρο από το χέρι της. Καθαρίζει τη στάχτη. Αύριο εκεί θα είναι σημάδι.

Την κοιτάζω.

-"Κι εγώ σου είπα κάποια πράγματα που τα εννοώ. Μπορείς να ζητήσεις κάτι ανάλογο. Απαιτώ να ζητήσεις κάτι ανάλογο."

Το σκέφτεται κάμποση ώρα. Με κοιτάζει στα μάτια.

-"Κάνε το ίδιο."

Κάποτε είχα γελάσει με την ιστορία της Ο.

Σφίγγω τα δόντια και ακουμπάω το αναμμένο τσιγάρο στο χέρι μου.