150 λέξεις

Απάντηση: 150 λέξεις

Το χερι τπυ ασυναισθητα ανεβηκε προς τα ματια του... Χωρις να το σκεφτει πιεσε με τα δαχτυλα του ψηλα στη μυτη του.
Μια χειρονομια που κανει καποιος οταν θελει να πιεσει τον εαυτο του να σκεφτει, οταν θελει να διωξει απο τη σκεψη του κατι ασχημο ή οταν απλα νοιωθει αμηχανια.
Το βλεμμα του καθαριζε σιγα σιγα και ολα αρχισαν να παιρνουν τη σωστη τους διασταση εμπρος του.
Το τσιγαρο να αργοκαιει στο μεταλλικο σταχτοδοχειο, το μαστιγιο προσεκτικα βαλμενο πανω στο κασελακι με τα υπολοιπα που καθοριζαν το βιαστικα επιλεγμενο status του, η φευγαλεα κινηση της σκλαβας του καθως πηγαινε να ετοιμασει το δειπνο τους και η ταινια του Disney να παιζεται ακομα στην τηλεοραση. Αυτη η ταινια ηταν και ο λογος της προσκαιρης απωλειας της ολυμπιας ηρεμιας του καθως και της προσωρινης αναιρεσης του κυριαρχικου του "εγω".
Κυριαρχος να σου πετυχει!

 

Απάντηση: 150 λέξεις

 

Πέρασε τη πόρτα διστακτικά

Το διάβασα στα μάτια της. Προσπάθησε μάταια να κρυφτεί σε ένα χαμόγελο άνεσης.

Το είχε ξανακάνει, αλλά τώρα «γνώριζε» πως θα ήταν αλλιώς.

Το συζητάγαμε για μέρες στο msn. Οι απαντήσεις μου στα ερωτήματα που έθετε την βύθιζαν περισσότερο στην άγνοια για το τι θα συμβεί. Δεν μπορούσε να αντιληφθεί τι είναι νευρομυικός πόνος, δεν είχε ξανακούσει για εικονικό πνιγμό…

Το ήθελε όμως. Της ερέθιζε το μυαλό για πολλά χρόνια, η ιδέα της ανάκρισης.

Δεν φοβόταν τον πόνο, αλλά το άγνωστο. Και αυτό ακριβώς την έκανε να δεχτεί να το ζήσει. Με εμπιστευόταν

Το πλαίσιο δεν άφηνε περιθώριο σκέψης. Τέσσερα πράγματα ήταν μόνο γνωστά.
Mια πληροφορία - Αποκρυπτογραφημένη σε συγκεκριμένο χρόνο - Ρητή διαταγή να μη το αποκαλύψει - Oτι και αν συμβεί
Tέσσερις ώρες ανάκριση
Χωρίς safeword
Εάν θα σπάσει, η τιμωρία θα ήταν πολύ σκληρή.

Πίστευε ότι δεν θα σπάσει. Ότι θα αντέξει. Ήξερε ότι θα σπάσει.

 

 

Απάντηση: 150 λέξεις

@ #295

Seduction, μας κινησατε το ενδιαφερον. Θα σπασει ή δε θα σπασει; Υπαρχει καποια συνεχεια; Μπορουμε να το μαθουμε, εδω ή καπου αλλου στο φορουμ;

Το δικο μου το βρωμικο μυαλο ξερω τί σκεφτεται. Το δικο σας ομως;

(Doc, σας ευχαριστω για τη φιλοξενια)

cassie

 

randez-vous

Κόλλησε το σώμα της πάνω στο δικό του και κοίταξε προς τα πάνω.
“Θα έρθεις μαζί;” τον ρώτησε.
“Με θέλεις πραγματικά, ή ...;”
“Φυσικά και σε θέλω! Θα σε ήθελα ΟΥΤΩΣ ή άλλως!” είπε εμφατικά.
Της χαμογέλασε. “ΟΚ! Τι ώρα θα συναντηθούμε;”

{...}

Μετά τη συνάντηση, την έπιασε από τη μέση και βγήκαν στο διάδρομο. Ασανσέρ παλιό, μικρό, σκοτεινό. Τέσσερις όροφοι έως κάτω. Τους έκαναν σε περίπου 15 λεπτά.
“Μου το υποσχέθηκες!” του είπε, πατώντας το κουμπί “ΣΤΟΠ”.

Τον τρόμαζε η σκέψη, αλλά, ναι, το είχε υποσχεθεί.
Γονάτισε και τον πήρε στο στόμα, στέλνοντας ρίγη ηλεκτρισμού στη σπονδυλική του στήλη. Ήξερε να το κάνει μοναδικά, η ρουφιάνα. Ποτέ του δεν το είχε βιώσει τόσο έντονα. Η αδρεναλίνη του θύμισε την πρώτη φορά. Έχυσε πολύ γρήγορα, με δυνατούς σπασμούς.

“And the Oscar goes to... you, again, darling!”
Χαμογέλασε. Τρίφτηκε πάνω του. “Πάμε!”

 

haute cuisine

3ο ραντεβού. Γύρισαν μαζί, σπίτι του. Το σεξ ήταν πολύ τρυφερό. Την αποκαλούσε "μωρό του". Ανταπέδιδε με "καρδιά της".
Το πρωί, τη φίλησε τρυφερά στον ώμο.
"Θα χαρώ πολύ αν είσαι εδώ το μεσημέρι, όταν γυρίσω!"

Κατά τις 11.00' σηκώθηκε, έφτιαξε καφέ. Έψαξε την κουζίνα: ανακάλυψε μια κονσέρβα ravioli, βούτυρο, μπέηκον, αυγά, πιπέρια και μια κρέμα γάλακτος.
Ανοίγοντας την κρέμα, μύρισε άσχημα.
"Φυσικά! Είναι του 2001!"
Την πέταξε. Έφτιαξε σάλτσα με λίγο κρασί.

Όταν άνοιξε η πόρτα στις 14.30', το τραπέζι ήταν στρωμένο. Μύριζε τέλεια. Χαμογέλασε ευτυχισμένος, ώσπου πήγε στην κουζίνα: είδε την πεταμένη κρέμα. Ο σφυγμός του τετραπλασιάστηκε.
"Τι έκανες;" φώναξε.
"... είχε χαλάσει ..."

Εντός δευτερολέπτων έφερε τη βίτσα. Σήκωσε τα μανίκια.
"Σκύψε!"
"Μα..."
"ΣΚΥΨΕ!"
Στήριξε τους αγκώνες στο στρωμένο τραπέζι.
"Αυτή, είχε επιβιώσει δύο μετακομίσεων!" ούρλιαξε, προσγειώνοντας δυνατά τη βίτσα, πολλές φορές, πάνω της. "ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ;;"

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Τα τουρλωμενα αυθαδη κωλομερια σημπληρωναν αρμονικα το δειπνο.
Η μακρυα λεπτη βιτσα απο λυγαρια ζωγραφιζε γεωμετρικα σχηματα στα καπουλια και τα παρατεταμενα ουρλιαχτα ηταν το καλυτερο ορεκτικο γι'αυτον
''3 κ ειμαι'' προσταξε..αυτη την φορα το χτυπημα ηταν πιο εντονο ακριβως στο σημειο που ειχε προσγειωθει το προηγουμενο.
ΜΙΑΑΑΑΑΑΑααχχχ ..ΕΙΜΑΙ ανικανη
ΔυοΟΟΟΟΟΩωχχχ.. ΕΙΜΑΙ αδιορθωτη..συγνωμη συγνωμη δεν θα επαναλειφθει(σταυρονοντας εναλλαξ τα ποδια για ν'απαλυνει το χτυπημα).

Η βιτσα εσκισε τον αερα διπλα στ'αυτι της, χωρις να την ακουμπησει, αλλα ενα αχχ ξεφυγε απ τα χειλη της..πριν προλαβει να παρει ανασα ενα καλοζυγισμενο τεχνικο χτυπημα την λυγισε πεφτοντας στα γονατα.

Τριααααααα..ΕΙΜΑΙ στο ελεο'Σας..το ουρλιαχτο ξεψυχησε μεσα σε λυγμους και αναφιλητα.

Την αρπαξε με τα 2χερια απ τα μαλλια και εχωσε την πυρωμενη του ψωλη βαθεια στις αμυγδαλες της..οδηγουσε τον ρυθμο βιαια μην αφηνοντας να παρει ανασα..οι πνιχτες φωνουλες διαμαρτυριας τον καυλωναν περισσοτερο και απο τα δακρυα της.
-Το πιατο σου γρηγορα τσουλαρα προσταξε..ετσι ετσι, αδειασε τα χυσια μου σε ολο το φαγητο σου..τωρα εχεις φρεσκια κρεμα!

Παλουκωσου να φαμε γλυκεια μου..

 

Απάντηση: 150 λέξεις

{Θα απαντούσα στο από πάνω, αν ήταν *μέχρι* 150 λέξεις ... :Ρ}

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Ωραία θα ήταν να σε είχα καβαλημένη πάνω μου και να παίζω με τις βυζάρες σου!"
" "
"Έχεις δουλειά;"
"Μισούλι, στέλνω ένα email στη Γερμανία κι έρχομαι!"
"ΟΚ, μικρό, γλυκό μου καβλοράπανο!"

{...}

"Είσαι καλά;"
"Έγινε μαλακία."
"Δηλαδή;"
"Θυμάσαι το email που έστελνα πριν;"
"Ναι"
"Ξέρεις τι θέμα έβαλα στο topic?"
"Όχι, τι;"
"Έγραψα: "Ωραία θα ήταν να σε είχα καβαλημένη πάνω μου και να παίζω με τις βυζάρες σου!" και το είδα όταν έφυγε, στα εξερχόμενα."
"Ωχ!"
"Ωχ, δε θα πει τίποτα!"
"Ε, καλά, ευτυχώς, πήγε σε Γερμανό!"
"Για μάντεψε, έχουν Έλληνα εκεί στο γραφείο, ή όχι;"
"..."
"..."
"Μαλακία, εε;"
"Κοίτα, όταν πάω πάνω, θα περιμένουν 4-5 στο αεροδρόμιο. Μόνο που δε θα θέλουν να μιλήσουμε για δουλειά."
"Σωστό κι αυτό!"

 

Απάντηση: 150 λέξεις

To αγοράκι άρπαξε το κοριτσάκι από το μπράτσο. Την έσυρε ως τη μάντρα της αυλής του νηπιαγωγείου και την ανέβασε πάνω.
“Εδώ θα κάθεσαι! Δε θα μιλάς με άλλους! Μόνο μαζί μου!”
Απομάκρυνε δια της βίας όποιο παιδάκι τολμούσε να πλησιάσει. Δεν είχε κλείσει τα πέντε, μα ήταν απίστευτα κτητικός. Ζήλευε παθολογικά τους πάντες.
“Θέλω να έρθει και η Κατερίνα, να μιλάμε!”
“Καλά, αλλά μόνον αυτή!” μούγκρισε ο μικρός μαμελούκος, επιτρέποντας στην 4χρονη Κατερίνα να σκαρφαλώσει στη μάντρα.
Τα δύο κοριτσάκια τα λέγανε, μέχρι που βαρέθηκαν. Δοκίμασαν να κατέβουν στο προαύλιο.
“Μη φύγεις!” την πρόσταξε.
“Άσε με!” του απάντησε. Του γύρισε την πλάτη της.
Εξοργίστηκε. Με μια σκουριασμένη σιδερόβεργα που είχαν παρατήσει οι κτίστες του νηπιαγωγείου στο προαύλιο, τη χτύπησε δυνατά στο κεφάλι, αρκετές φορές. Το αίμα κύλησε στα μάγουλά της καθώς γύρισε να τον κοιτάξει, με απορία.
Την προτιμούσε έτσι, ματωμένη.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Οδηγησε την στο αδειο δωματιο του κυλικειου μεχρι να ελθει ο γιατρος ειπε επιτακτικα στην φιλη της ο μπομπιρας.
Κουνησου ντε,τι με κοιτας?..η νοσοκομα πρεπει να βοηθα!
Το αγορι βιαστικα μπηκε στην αποθηκη φορεσε την ασπρη ρομπα της καθαριστριας και κατευθυνθηκε στο κυλικειο.
Η μικρη ζαλισμενη ειχε γειρει το κεφαλι μυξοκλαιγοντας και η φιλη την χαιδευε με λογια παρηγοριας.
Μην φοβασαι θα περιποιηθουμε το τραυμα φωναξε ο ''γιατρος''..τον κοιταξε σαστισμενη,φοβισμενη,αποσβoλωμενη.
Να εδω! ..θα σταματησω την αιμοραγια στο φρυδι με τα δαχτυλα..πιεσε τα τραυματα και η μικρη τσιριξε απο πονο..ο μικρος πηρε βαθεια εισπνοη κλεινοντας τα ματια..σπαρταρουσε στα χερια του η ''ασθενης',' ουρλιαζοντας και ικετευοντας Τον να σταματησει.
Ενοιωθε ομορφα χωρις να ξερει το γιατι..Ολη η ''εικονα'',ο φοβος,ο πονος,τα παρακαλια τον γεμιζαν χαρα..μια γλυκεια εξαψη τον ειχε κυριευσει..η ''νοσοκομα'' απο φοβο αρχισε να κλαιει ενισχυοντας το ομορφο πρωτογνωρο συναισθημα του

 

Απάντηση: 150 λέξεις

"Θέλω να σε φιλήσω." Λέει. Είναι γλυκός και ειλικρινής.
"Πόσο χρονών είσαι, 12;"
"Θέλω να δω πως είναι μετά από τόσο καιρό."
"Εσύ θα σκέφτεσαι εκείνη και εγώ αυτόν."

Μετά την πέμπτη μπύρα, κανείς από τους δυό μας δεν σκεφτόταν τίποτα. Ξημέρωνε.

Ο ήχος του κινητού μου με ξυπνάει. Το χέρι του είναι ακόμα στη μέση μου και κοιμάται βαθειά. "Πρέπει να την κάνω. Όταν φύγεις απλά κλείσε την πόρτα." Δεν είμαι σίγουρη καν αν με ακούει.

Ανοίγω την πόρτα της πολυκατοικίας. Γνώριμη φιγούρα. Η μηχανή ήταν άλλο χρώμα τότε, αλλά θυμάμαι έλεγε πάντα πως ήθελε να την βάψει.
"Είσαι μεγάλo τσουλί αλλά σε λατρεύω. Συγγνώμη. Δεν αντέχω χωρίς εσένα."
"Ορίστε;"
"Τα κοινόχρηστα είπα, εσύ δεν μένεις στο ρετιρέ;"
"Ναι, ναι, θα τα φέρω το απόγευμα."

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Η πιτσιρίκα τσίριζε καθώς ο μικρός μαμελούκος πίεζε με τα δάχτυλα τις πληγές που είχε ανοίξει, πιθανότατα μολύνοντάς την με τα μικρόβια από τα βρώμικα χέρια του.
“Σταμάτα τώρα! ... Σταμάτα, αλλιώς θα το πω στη μαμά σου!”
“Δε θα μου κάνει τίποτα!” απάντησε ο μπόμπιρας. Πραγματικά, δε φοβόταν.
“Σταμάτα! Με πονάς!”
“Γιατί έφυγες;”
“Γιατί βαριόμουνα!”
“Σου είπα να μη φύγεις!”
“Κι εγώ σου είπα ότι βαριόμουνα!”
“Θα σε χτυπήσω πάλι!”
“Κι εσύ θα φας πολύ ξύλο άμα το πω στη μαμά σου!”
Στο μεταξύ χτύπησε το κουδούνι και οι μικροί κατεργάρηδες, κατευθύνθηκαν στους πάγκους που τους είχαν ορίσει.
Μόλις η δασκάλα είδε τα αίματα, κόντεψε να λιποθυμίσει. Τηλεφώνησε στους γονείς της μικρής.
Έκτοτε, δεν επέτρεψε στο γιο της να την ξαναπλησιάσει. Καρφί για το αναμορφωτήριο θα πήγαινε το καμάρι της, με τέτοιο λαμπρό ξεκίνημα στην καριέρα του.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

“Παλιοκόριτσο!”
“Τι έκανα, πάλι;”
“Σκασμός!”
“...”
Τράβηξε και δίπλωσε τη ζώνη του. Ο ήχος και μόνο την έκανε να πάρει θέση. Δε χρειαζόταν να της το υποδείξει. Της έριξε την πρώτη, σχετικά απαλά. Σχεδόν προειδοποιητικά.

“Μέτρα!”
“Μία!”
Οι επόμενες ήταν κάπως πιο δυνατές, μα τις έριχνε, επίτηδες, με το αριστερό.
“Δέκα!”
“Σήκω και ντύσου τώρα! Σβέλτα!”
“Τι, αυτό ήταν; Τέλος η προθέρμανση;” είπε πειραχτικά.

Ήθελε να την αγριοκοιτάξει, αλλά του ξέφυγε ένα χαμόγελο καθώς περνούσε τη ζώνη στο παντελόνι. Αν δε βιαζόταν, θα της έριχνε άλλες 100, μόνο γι' αυτό το σχόλιο.

Ντύθηκε. Σημάδια δεν έμειναν. Όχι από τη ζώνη τουλάχιστον.

Λίγο αργότερα, τρώγοντας με παρέα, ένοιωθε τα χτυπήματα της ζώνης, καθώς καθόταν. Δεν ήταν τόσο επίπονο, αλλά αρκετό για να την κάνει να χαμογελά στο τραπέζι.
“Θα ευθύμησε από το κρασί” σκέφτηκαν οι συνδαιτυμόνες.