150 λέξεις

Απάντηση: 150 λέξεις

Αν με δεις να τριγυρνώ/
να περπατώ/
με μικρά βήματα/
Μη γυρίσεις τα μάτια σου αλλού/
μη φύγεις/
σε 'σένα τα βήματα με φέρνουν/
Οκτώ βήματα/
ως εσένα/
οκτώ βήματα/
για να αναπαυτώ/
Αν με δεις να διστάζω/
μη γυρίσεις το βλέμμα σου αλλού/
αν με δεις να περπατώ/
δεν είσαι έτοιμος/
Μόνη με τον εαυτό μου/
μέχρι ν' αναπαυτώ/
ζω σε κάθε βήμα/
έρχομαι σ' εσένα/
Εφτά βήματα/
μακρυά/
ακόμη είσαι μακρυά/
για να στεγνώσεις τα δάκρυά μου/
Έξι βήματα/
θα πλύνω τα πόδια σου/
κοίτα με πώς έρχομαι/
έξι τα βήματα/
Πέντε βήματα/
σ' εσένα κάθε δάκρυ μου/
σ' εσένα κάθε ανάσα/
Με καλείς/
έρχομαι απέναντι/
μη γυρνάς το βλέμμα σου αλλού/
Τέσσερα τα βήματα/
ό,τι ήθελα πάντοτε/
αν ψιθυρίσω ίσως/
ίσως ακούσεις/
Δες με πώς χορεύω/
τρία βήματα/
δες με μόνη/
φάντασμά τους/
αίμα τους/
Δύο βήματα/
άπλωσε τα χέρια/
με φτάνεις/
κοίταξέ με/
Δύο βήματα/
λίκνισμα σταθερό/
μέχρι να με καταβροχθίσεις/
Δύο βήματα/
σε αναπνέω/
μέχρι να με καταπιείς/
Δύο βήματα/
σ' αισθάνομαι/
μέχρι να ξεσκίσεις το κρανίο μου/
Δύο βήματα μόνο/
με βλέπεις, σπάω/
σε ακούω, σπας/
Δύο βήματα/
τράβηξέ με/
με ρουφάει η λάσπη/
Δύο βήματα μόνο.../
κι εσύ δεν έκανες ούτε ένα.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Επ...

Νομίζετε οτι θα μαλακώσω επειδή είναι γιορτές, ε;

Γελιέστε. Είμαι το χειρότερο μίζερο σκουλήκι που έχετε συναντήσει ποτέ. Όταν τα παιδάκια θα ανοίγουν τα δώρα τους, όταν μπουκιές γαλοπούλας θα καταπίνονται λαίμαργα και θα ξεπλένονται με γουλιές από το κρασί που κανονικά δε θα αγοραζόταν λόγω κόστους, όταν τηλεφωνήματα σε παλιούς φίλους και μακρινούς συγγενείς θα υπερφορτώνουν τα τηλεφωνικά δίκτυα με ευχές, όταν, τη νύχτα της πρωτοχρονιάς, φιλιά κάτω απ'το γκι θα πλάθουν υποσχέσεις αιώνιου έρωτα, όταν φλουριά θα κερδίζονται με την προσμονή δωδεκάμηνης καλοτυχίας...

...εγώ θα είμαι εδώ, και θα διορθώνω: ΜΕΧΡΙ 150 ΛΕΞΕΙΣ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ.

Χρόνια πολλά,
DH

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Πέρα απ' όλα αυτά που προσάπτεις στον εαυτό σου, είσαι και υπέρμετρα σαδιστής!! Προσπαθώ να μετρήσω τις λέξεις κάθε φορά, και κάθε φορά μπερδεύομαι και χάνομαι... Κόψε, λοιπόν, όσες είναι άχρηστες...  

Και το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχει καλύτερο νήμα για να κάνεις τους άλλους να νομίζουν ότι έχεις γράψει 150 λέξεις!!!  

 

Τα πόδια σου

Να ξέρεις, αγάπη μου, ότι το τελευταίο πράγμα στον κόσμο που θα μπορούσα να είμαι είναι ποδοφετιχιστής.

Τα πόδια σου είναι γεμάτα φλέβες και οστά. Το δέρμα τους είναι τόσο κοντά στο σκελετό σου που μου θυμίζουν το θάνατο. Μυρίζουν περίεργα, ακόμα και όταν είναι καθαρά, ή τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται εμένα, και αυτό είναι που έχει σημασία. Οι φτέρνες σου είναι σκληρές, όσες κρέμες και να τους βάζεις. Τα νύχια στα μεγάλα δάχτυλά σου έχουν ξεβάψει σε σημεία μετά από το στρίμωγμά τους μέσα στις γόβες σου. Αλήθεια σου λέω, αγάπη μου, μισώ τα πόδια σου, δεν θέλω καν να ξέρω ότι βρίσκονται εκεί. Ούτε να τα βλέπω όταν σε γαμάω, κράτα τα μακριά απ’τα μάτια μου, με ξενερώνουν.

Αλλά τώρα, άσε με να πιπιλίσω τα πέλματά σου, να καταπιώ τον αλμυρό ιδρώτα ανάμεσα στα γλυκά, εύθραυστα δαχτυλάκια σου.

 

Καλοκαιρι....
-Τι λες για σημερα?
-Που?
-Καπανι...
-Τι ωρα?
-10...
-Οκ.
Φτανει Αριστοτελους με Ερμου γωνια και τον περιμενει......
Μολις τον βλεπει περπαταει προς το Καπανι.....Αυτος την ακολουθει...
Μπαινουν στα στενα, την πλησιαζει και την χουφτωνει.....
Χωνονται σε ενα στενο που μυριζει σαπιο ψαρι, νωπο κρεας και αιμα......
Του γυρναει την πλατη, της κατεβαζει το παντελονι και αρχιζει να χτυπαει τα κωλομερια της με τη ζωνη του ενω ταυτοχρονα βριζουν και οι δυο........
Εχουν καυλωσει υπερβολικα......
Απο κατι στενακια λιγα μετρα μακρυα τους, περναει κοσμος αλλα εκει που ειναι, ειναι σκοτεινα και δεν τους βλεπουν....Αυτο τους καυλωνει περισσοτερο......
Δεν αντεχει αλλο, βαζει τη ζωνη γυρω απο το λαιμο της και αρχιζει να την γαμαει....
Σε λιγα λεπτα εχυσαν...
Ντυθηκαν και εφυγαν απο διαφορετικες κατευθυνσεις.....

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Βρωμικη

Δεν ηξερα αν το ηθελα, δεν ειχε και σημασια. Το χρειαζομουν, ηταν βεβαιο. Ειχα παρακαλεσει, ικετεψει. Για εικονες, ανασες, κραυγες... Τιποτα. Και το μυαλο ταξιδευε...

Η νυχτα καυτη, γεματη κορμια χωρις προσωπα. Σε ενα χορο παθους και ηδονης. Αλλα, χερια δεμενα ψηλα, να μη φτανουν. Ηταν εντολη.

Το πρωι λυθηκα, με το μουνι να σταζει.

"Τι κανεις;"

"Βραζω στο ζουμι μου Κυριε..."

Δεν ηξερα αν το εκανε για Κεινον ή για μενα. Εκανα οτι μου ειπε.

Γαμισα το μουνι μου. Εχυσα.

Γαμισα τον κωλο μου. Πονεσα.

Εφτυσα τα μουτρα μου. Σιχαθηκα.

Σκυλα, ζωο, πουτανα, και λιγα ειναι.

Αναμεσα στα ποδια μου, χυσια, σαλια, λιπαντικο. Κολλανε. Να μου θυμιζουν σε καθε μου βημα:

ειμαι βρωμικη, βρωμικη, βρωμικη...

Και η καυλα στα υψη.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Βραδυ Τεταρτης,ο αερας αρχιζει και μοσχοβολαει,Απριλης πια.
Ωρα δεκα και εικοσι.
Ανεβαινω τον δρομο και παρκαρω στη γωνια.
Και σε βλεπω.Ορθιο διπλα στην πορτα να καπνιζεις ως συνηθως.
-Εκπληξη, λες!
Και ξεχναω την κουραση,τη μοναξια,τα παντα....
-Αδυνατισες μικρουλα...γιατι?
Δεν απαντω μονο χαμογελαω.
Μπαινουμε μαζι στο ασανσερ και σε κοιταζω....απιστευτο μου φαινεται που ηλθες ετσι ξαφνικα.
Μπαινουμε στο σπιτι και ολα αλλαζουν.
Ποσο γεμιζει ο χωρος με την παρουσια σου.Ποσο διαφορετικα ειναι τα χρωματα,ποσο ομορφη η μυρωδια σου....
Σε κοιταζω και περιμενω.Μια λεξη...
Και απλα ανοιγεις την αγκαλια σου.
Ολα τωρα ειναι ηρεμα,γαληνια.
Ποσο ομορφα ειναι εκει μεσα.
Ποσο ζεστα...
Δεν μιλας,ακουω μονο την ανασα σου και σε κοιταζω.
Σαν παιδακι που περιμενει κατι....
Και μου το δινεις απλοχερα.
Το πιο σημαντικο, το αλφα και ωμεγα,αυτο που μου χαρισες τοτε και ξανα και ξανα και ξανα μεχρι τωρα....
Ενα φιλι!
Το πιο μεγαλο δωρο...το πιο ακριβο....Ακριβε μου!

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Απριλης....επιτελους λιγος χρονος παραπανω για το μικρο σου...σε λιγες ημερες, σε δυο Κυριακες!
Ποσο τον περιμενα αυτο τον Απριλη!
Με κουρασε ο χειμωνας,η αναμονη, η απουσια.
Θελω να νοιωσω τις μυρωδιες,να απολαυσω τα χρωματα,τις γευσεις...ποσο μου ελειψαν.
Ενας μηνας, ενας μαρτυρικος μηνας χωρις παραπονο,χωρις κουβεντα,χωρις γκρινια.
Απλα περιμενω, εδω.
Μην με ξεχνας καλε μου Μαγε!
Δεν εχω φυγει ακομα,ειμαι εδω και περιμενω.
Εχω αποκλεισει οτιδηποτε ειναι εξω απο σενα. Ολα ειναι εσυ.
Θα εχουμε εναν υπεροχο χειμωνα ειχες πει.Μα ηταν τοσο κρυος,τοσο βαρυς...
Θα εχουμε ενα υπεροχο καλοκαιρι ειπες....θα ειναι αραγε?

 

Η γλώσσα της πόρτας άνοιξε απαλά κι ένα μικρό τρίξιμο έσπασε την μονοτονία της σιωπής.
Εκείνη στην ίδια στάση. Γόνατα στο δάπεδο, χέρια στην πλάτη, το κεφάλι κοιτούσε τις άκρες των παπουτσιων Του και η αλυσίδα στο στόμα της.
Πέρασε την αλυσιδα στον κρίκο και την πήγε στο μπάνιο. Έβγαλε προσεκτικά τα ρούχα Του κι έκαναν μπάνιο μαζί.
Το φαΐ Του στο τραπέζι και το δικό της στο μπολ. Χορτασμεμοι πια και οι δυο, βρέθηκαν στο σαλόνι.
Απαλή μουσική, τα νέα της ημέρας, πλάκα, αστεία, παιχνίδι, πόνος, έρωτας.
Η μέρα πια είχε χαθεί και η νύχτα φόρεσε τα ζεστά της.
Η κουρελού δίπλα στο κρεβάτι την περίμενε.
"Σας ευχαριστώ για μία ακόμα ημέρα Κύριε", και Του φίλησε τρυφερά τα ποδια.
"Καλό ξημέρωμα μικρή ", αποκρίθηκε Εκείνος χαμηλωνοντας το φως.
Μία ακόμη μέρα έφυγε, οι Δ/δυο τους, Μ/μαζί, γεμάτοι, ολοκληρωμένοι.
Πρωινό φως, ξύπνημα, απαλό φιλί στο στόμα κι ο καφές Του έτοιμος στο τραπέζι.

 

Ενα δυο τρια. Ανοιγω τα ποδια και περνας τα δικα σου αναμεσα. Δεκατρια δεκατεσσερα δεκαπεντε. Καθομαι πανω σου και σου βγαζω τη ζωνη. Εικοσι τεσσερα και. Σκεφτομαι να σε χτυπησω αγρια μα σεβομαι την ελληνορθοδοξη σου εκπαιδευση. Τριαντα οχτω αλλά. Καθε νυχτα την βγαζεις με ενα παγακι στους ορχεις. Κι εγω θελω να σε φωτογραφισω και να σ αλειψω μαρμελαδα. Εξηντα. Μου λες μιλα μου σου λεω βρισε με μου λες αντε στο διαολο και γελαω. Σε λεω καυλα μου και καριολη. Μου λες οτι θα μου γαμησεις το σπιτι κι εγω χτυπαω τους τοιχους για να το προετοιμασω. Εκατο. Και βασανιζομαι απο την καυλα σου κι αφηνω το μουνι μου εκθετο στο δρομο και στην καρεκλα και στα πλακακια και στον ιδρωτα ή το νερο και τα βυζια μου φουσκωνουν κι αιμοραγω. Πολυ. Φουσκωνω τελειωνω αρχιζω ξανα να ζηταω τα ιδια. Θα το κανεις; Σε θελω. Εκατο και πενηντα.

 

Δεν μπορώ να λειτουργήσω ετσά. Μου θυμίζει Πανελλήνιες.

 

Το πλάσμα που κάποτε ήταν η σκλάβα του τέντωσε την αλυσίδα προσπαθώντας να τον δαγκώσει. Μέσα στα θαμπά άσπρα μάτια της δεν υπήρχε τίποτα το ανθρώπινο.

Είχε αποτύχει.

Και όμως ήταν η ίδια που είχε θυσιάσει τη ζωή της όταν το ζόμπι στο μπακάλικο τους αιφνιδίασε.

Δάγκωσε εκείνη αντί αυτόν. Έδωσε τη ζωή της για να συνεχίσει αυτός τη δική του.

Χωρίς να ρωτήσει. Χωρίς να σκεφτεί.

Το "Αααααργκ" που έβγαινε από το λαρύγγι της δεν είχε τίποτα το ανθρώπινο.

Η σκλάβα του. Του είχε ορκιστεί την υποταγή της και την ίδια της τη ζωή όταν της πέρασε το λαιμοδέτη.

Είχε τηρήσει τον όρκο της.

Δεν είχε καταφέρει να την προστατέψει.

Είχε αποτύχει ωστόσο έμενε ακόμα κάτι να κάνει.

Δέθηκε και αυτός με αλυσίδα και άπλωσε αποφασιστικά το χέρι του προς εκείνη. Τα δόντια της μπήχτηκαν στο χέρι του.

Περίμενε το θάνατο χαμογελώντας.

Μαζί.

Για πάντα.

Ο όρκος είχε τηρηθεί.