150 λέξεις

Πισθάγκωνα σφιχτοδεμένη μπρούμυτα στο κρεββάτι.
Δεμένοι να μη μπορούν να σηκωθούν και οι αστράγαλοι που εξέχουν...
Στα γόνατα από κάτω δεμένες δυο τεράστιες μαξιλάρες.
- Ρε πούστη δεν θα το κάνεις....
- Γιατί..;
- Ξέρεις γιατί..!
- Ο θείος ο Ελασίτης; Η παραμύθα του εξωκοινοβουλευτικού γκρουπούσκουλου;
Τα διαβάσματα για την Μπουμπουλίνας, που ντρέπεσαι που σε καύλωσαν;
Κάτι που δεν, ακόμα..;
- Mη, σού είπα ρε..!
- Eπτά χρόνια διαγραμμένη και πονάει ακόμα..;
- Σε πα-ρα-καλώ... Μη το κάνεις... Όχι φάλαγγα..!
- ...
- Άουουουωωχχχ... Πούστη... Είσαι πούστης..!
- Σιωπή..;
- ...
- Σκεφτόμουν άλλες τρείς, έγιναν πέντε μόλις..!
- Γαμώ τη κοινωνία μου μέσα... Μη, όχι..!
- Σαν την μπατσίνα που πήδηξες την Παρασκευή κάνεις...
- ...
- Δύο ακόμα....
- (Ακατάληπτα, ανάκατα φωνήματα, σάλια στο σεντόνι)...
- Βρες την ανάσα σου...
- Κάθαρμα, είσαι ...κάθαρμα...
- Είμαι, ε;
- ...μου..!

 

_Γύρνα.
_Γύρνα με εσύ αν μπορείς.
_Είσαι πουτάνα!
_Είμαι, το ομολογώ, μεγάλη.
_Θέλω να χύσω βαθιά μέσα στον κώλο σου.
_Μόνο αν με αφήσεις να σού βάλω δάχτυλο πρώτα.
_Είσαι μεγάλη πουτάνα!
_Είμαι, γι΄αυτό γύρνα εσύ. Ή μάλλον μην γυρνάς, άνοιξε τα πόδια σου (φτύνει).
Εγώ Αφέντρα κι εσύ το τσουλάκι μου. Και πες πώς δεν σου αρέσει, αν μπορείς.
_Γαμιέσαι.
_Όχι ακόμη, σε λίγο. (Χώνει βαθιά μέσα του τον μέσο και του πιάνει τ΄αρχίδια σφιχτά, ρουφώντας τον παράλληλα).
Πες μου τώρα ότι δεν σού αρέσει.
_Μα τι καριόλα είσαι! Θα χύσω.
_Χύσε λοιπόν (καταπίνει).
Μμμμμμ, ωραία γεύση!
_Ευχαριστώ.
_Μάλλον επειδή δεν είσαι καπνιστής.
_Να ξέρεις όμως, συνεχίζω να θέλω να σε γαμήσω.
_Αυτό έλειπε, να μην ήθελες.
(μετά από μερικά λεπτά, χύνει με σπασμούς μέσα της)
_Δεν το περίμενα ότι θα ήταν τόσο έντονο.
_Ούτε εγώ περίμενα ότι θα χύσεις τόσο γρήγορα. Ήταν έντονο, γρήγορο, υπέροχο...

 

Την ήξερα φυσιογνωμικά από την σχολή και μού είχε κάνει εντύπωση
-παρουσιαστικό, λευκή επιδερμίδα, φωνή που θα είχε η Αρώνη στην ηλικία της,
δυο μικρά μπριγιαντένια σκουλαρίκια, μποτάκια από του Μούγερ, η κολλητή της-
μα όταν την είδα στην γκαλερί, που φιλοξενούσε για λίγες μέρες
κάποια frottages, χαρακτικά και collages του Max Ernst, να κοιτάει το συγκεκριμένο
έργο με μιαν επιμονή και ένα χάσιμο, που διακόπτοταν για να κοιτάξει
και τα άλλα, μόνο και μόνο για να επιστρέψει να ξαναδεί αυτό το ίδιο,
σαν να το έβλεπε για πρώτη φορά, με ακόμα πιο κόκκινα μάγουλα
από την προηγούμενη φορά, αρκούσε και με το παραπάνω.

 
Max Ernst, Une Semaine de Bonté, c.1934.

Συστηθήκαμε "επισήμως" μπροστά στην εικόνα, ήταν ακόμα πιο λευκή με ακόμα
πιο κόκκινα μάγουλα και υπέροχα υγρά μάτια πίσω από τα γυαλιά της.
Η γκαλερί έκλεινε σε πέντε λεπτά.
Ιανουάριος '78.

 

_Ξάπλωσε δίπλα μου.
_Απλά να ξαπλώσω?
_Ναι, ξάπλωσε, θέλω να σε αισθανθώ δίπλα μου. Θέλω να σου πιάσω το χέρι.
Της πιάνει το χέρι χωρίς να την κοιτά. Αρχίζει σιγά-σιγά να της σφίγγει τα δάχτυλα. Νιώθει την ένταση να μεταδίδεται μέσα από αυτό το σφίξιμο. Φτάνει στο όριο του πόνου. Εκεί που την σφίγγει, γυρίζει και την κοιτάζει. Χαλαρώνει την ένταση στα χέρια. Γυρίζει κι αυτή στο πλάι και κοιτάζονται. Απλά κοιτάζονται.
Τα ακροδάχτυλά τους τώρα ίσα που αγγίζονται, αλλά συνεχίζει να καίει αυτή η ανταλλαγή.
Και συνεχίζουν να κοιτάζονται βαθιά μέσα στα μάτια, κανείς δεν χαμηλώνει το βλέμμα.
Δεν μιλάνε άλλο.
Περνάει πολλή ώρα, ο χρόνος λιώνει μέσα στο άγγιγμά τους.
Τα μάτια καίνε από την βουτιά μέσα στον άλλον.
Κανείς δεν κάνει κίνηση.
Απόλαυσαν τόσο πολύ αυτό το μοίρασμα, ήταν κι οι δύο άμαθοι σε τέτοια βάθη...

 

Ο πόνος που ένιωσε ήταν εξωπραγματικός. Δεν είχε ανάσα για να ουρλιάξει. Τα πνευμόνια του ήταν καμένα. Τα μαλλιά του ήταν λαμπαδιασμένα και φώτιζαν μέσα στην κάπνα σαν ανίερο φωτοστέφανο.

Δεν του έμεναν παρά μερικά βασανιστικά δευτερόλεπτα ζωής.

Μια αιωνιότητα ακόμα.

Μα αυτός ο πόνος… αυτός ο πόνος δεν ήταν τίποτα.

Προσπαθούσε με το σώμα του να προστατεύσει την κορούλα του σε μια απελπισμένη προσπάθεια να της δώσει μερικά δευτερόλεπτα ζωής ακόμα. Μια ελπίδα, μια ελπίδα ζωής.

Η πλάτη του καιγόταν, το ίδιο και τα πόδια του.

Μέσα στην επιθανάτια αγωνία μόνο ένα πράγμα είχε σημασία, η κόρη του.

Και ο πόνος, ο ακόμα πιο φρικτός πόνος, να πεθαίνει γνωρίζοντας ότι δεν μπόρεσε να σώσει το παιδί του.

<κενό>

Για μερικές μέρες η οικογένειά του ζούσε με τη ελπίδα.

Μετά τέλειωσε κι αυτή.

Τους αναγνώρισαν.

<κενό>

Και δεν υπάρχει λύτρωση, δεν υπάρχει τέλος στη φρίκη.

<κενό>

Ας υπάρξει δικαιοσύνη.

 

Πεσε στα γονατα!
Ετσι!
Γυρνα να σου βαλω το κολαρο και την μασκα ματιων σου!
Μεινε εκει, ακινητη, ενα κατι ασημαντο στον χωρο, ενα ζωντανο, σιωπηλο τιποτα, που περιμενει την προσταγη!
Δεν εχεις επιλογες, παρα μονο οσες αισθησεις σου εχω επιτρεψει να λειτουργουν, κι ολες ως εκ θαυματος, ειναι στο κοκκινο.
Αισθανεσαι την κινηση μου στον χωρο, την ανασα μου καθως σκυβω να σου φυσηξω μεσα στο αυτι σου, την γευση του δακτυλου μου στο στομα σου, την σταγονα απο το λιωμενο κερι να σταζει στην σπονδυλικη σου στηλη...
Οι ρογες σου σκληρυναν και τα χειλια σου κοντευουν να ματωσουν απο το δαγκωμα των δοντων σου...
Τα δακτυλα μου τρεχουν αναμεσα στα ποδια σου και απλωνουν τις σταγονες που εχει δημιουργηθει εκει κατω...
Η καρδια σου χτυπαει πιο γρηγορα, η δικη μου οσο πιο αργα γινεται...
Τα πραγματα ειναι εξαιρετικα βολικα μεσα σε αυτη την σιωπη!
Απλα, Εγω κι εσυ...

υ.γ.
151 λεξεις, ετσι για το γαμωτο...

 

Περί λακωνισμού και γραμματικής στο σεξ.

"Γδύσου"
"Γύρνα"
"Σκύψε"
"Πάρτα"

Προστακτική έγκλιση. Μικρές προτάσεις. Οι μικρότερες δυνατές. Τόσο δα. Μία λέξη. Ένα ρήμα μόνο. Ολοκληρωμένες όμως. Πιο ολοκληρωμένες δε γίνεται. Και πόσο μεγάλο ειδικό βάρος έχουν κάποιες...

Οριστική έγκλιση. Αποφαντικές, καταφατικές, κύριες προτάσεις. Πλήρεις και λιτές. Μία λέξη συμπεριλαμβάνει αμέτρητα συναισθήματα, βιώματα κι αντιδράσεις...

"Χύνω"
"Λιώνω"
"Θέλω"
"Πονάω"

Ελλειπτικές προτάσεις... Τόσο δα κι αυτές. Μια δυο λέξεις τα λένε όλα. Υπονοούν δεκάδες άλλες. Δε χρειάζεται όμως καν να ειπωθούν...

"Τώρα"
"Κι άλλο"
"Πιο βαθιά"
"Στα τέσσερα"
"Ναι!... Ναι!... Ναι!..."

Προστακτικές ξανά:

"Κατάπιε τα"
"Ρούφα τον"
"Γάμα με"
"Γλείψε με"
"Δάγκωσ' τες"
"Κοίτα με"

Ερωτηματικές:

"Πού τα θές;"
"Τι είσαι;"
"Ποιο γουστάρεις;"

Και αρνητικές:
" Όχι ακόμα".
"Μη κουνιέσαι"
"Μη σφίγγεσαι"

Επιφωνηματικές:
"Υπέροχο!"
"Θεέ μου!"
"Καύλα μου!"

Πληθώρα προτάσεων που διακρίνονται ως προς την ποιότητα, τη δομή, το περιεχόμενο ή άλλες προτάσεις... Κυρίαρχη θέση στο σεξ ωστόσο έχουν οι προστακτικές. Και δη, οι λακωνικές...

Διότι, λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν, αλλά και ξεσηκώνειν!

(Ας με συγχωρήσετε για πιθανά λάθη ή ανακρίβειες. Μια απλή τεταρτοδεσμίτισσα ήμουν).

 

Εσένα δεν θα σε βάλω στην καθημερινότητα μου
Δεν θα σε φθειρω στην ρουτίνα μου
Δεν το αξίζεις και δεν το αξίζουμε
Δεν χρειάζεται να ξέρεις το πρίν και το μετά.
Αρκεί να ξέρεις ότι σου ανήκω
Αρκεί να ξέρεις ότι τα σημάδια σου μου δίνουν δύναμη
Αρκεί να ξέρεις ότι ο πόνος σου μου δίνει
ζωή
Εσύ θα είσαι πάντα ένας άλλος κόσμος μέσα στο κόσμο μου
Γιατί εγώ φοβάμαι ότι αν γίνει αλλιώς θα σε χάσω , όπως συμβαίνει πάντα
Για αυτό μεινε εκεί για να μπορώ να σε έχω για πάντα......

 

H οπτική και μόνον είναι υπεραρκετή...
Θα δικαιολογούσε πολλά...

 

Πήγα στο βυρσοδεψείο σήμερα. Για μία ακόμη φορά.

Δε μπορώ να μείνω μακριά από τις στίβες με τα νεκρά ζώα, νεκρά όπως και οι ορέξεις μου αυτό τον καιρό.

Περιεργάζομαι τα χρώματα, τα μεγέθη, τα πάχη του κάθε κουφαριού που τεχνιέντως έχει μεταμορφωθεί
σε μια λεία και πλατειά επιφάνεια, έτοιμο για μια ακόμη μεταμόρφωση.

Ερεθίζομαι αδιάκριτα.

Σάμπως έτσι δε φαντάζομαι και σένα μετά τις συνευρέσεις μας?
Μόνο με την αντίστροφη φορά.

Από μια λεία και πλατειά επιφάνεια και έτοιμη για μια ακόμη μεταμόρφωση
σε ένα κουφάρι γεμάτο σημάδια.

Πιο κει μια στοίβα με ρετάλια, δέρματα που έχουν ξεραθεί, έχουν παλιώσει ή απλώς
η μεταμόρφωσή τους δεν πέτυχε.

Το μάτι μου τραβά ένα ανοιχτόχρωμο ξανθό μερί.

Βγάζω το κοπίδι μου

Κόβω την άκρη του.

Έχει ραγάδες, σπασίματα, και μια μικρή εντύπωση, μέρος της διαδικασίας παραγωγή.

Με αυτό θα σε ραπίσω σήμερα, νομίζω μου κάνει.

Σ.

 

 

@ALFA woolf

πόσο πόνεσα θεεμου υπαρχειςς;ς