150 λέξεις

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα παραμύθι με πριγκιπισσες και βασιλιαδες.
Με βελούδινα φορέματα και γυάλινα γοβάκια.
Με ομορφους πριγκιπες που με τα σπαθιά τους νικουσαν πάντα το κακο και μετά φιλουσαν τα χλωμά προσωπα των κοριτσιών και τους έδιναν χρώμα.
Ένα παραμύθι που τελείωνε πάντα κάπως έτσι.... Και ζήσαν αυτοί καλα και εμείς καλύτερα.
Ένα παραμύθι που οι πριγκίπισσες δεν έφευγαν και οι βασιλιάδες δεν σταματούσαν να πολεμάνε μέχρι να εξαφανιστεί κάθε εμπόδιο και να φτάσουν σε εκείνες.
Νικουσαν μαγεμενα δάση, κακές μάγισσες και θυμωμενους δράκους.
Μα το παραμύθι αρρώστησε και οι πριγκίπισσες δεν φορούσαν πια πολύχρωμα φορέματα.
Εχασαν το χαμόγελο τους και έγιναν σκληρες .
Και οι πριγκιπες μπερδεύτηκαν.
Και οι πριγκίπισσες δεν περιμεναν πια.
Οι εφτα νανοι χάθηκαν στο δασος και σταματησαν τα θαύματα.
Εσπασε το γοβακι και έπεσε χιόνι και παγωσε το παλάτι.
Το παραμύθι χάθηκε.
Όλοι έγιναν κλόουν και γελατοποιοι σε ένα τσίρκο , σε μια φθηνή παρασταση.
Η αγάπη ακροβάτης σε ένα κομμένο σκοινί.
Η αυλαία πέφτει.
Το παραμύθι τελειώνει.
Όλοι περιμενουμε αυτό το ένα φιλί που θα δώσει κλωτσο να γυρισει παραμύθι να αρχινισει.....

 

Εκεί έξω είναι η νύχτα. Θα σε βρω κάπου να κρύβεσαι στα σκοτεινά πεζοδρόμια (προσπαθώντας αποφασίσεις αν θέλεις να γυρίσεις σπίτι ή να συνεχίσεις να περιφέρεσαι). Αν μου δώσεις έστω μια ελπίδα, θα σε ψάξω.

Δεν λέω ότι η εμφάνισή μου θα σου προακαλέσει δα και ιδιαίτερη έκπληξη. Όμως ο τρόπος της εμφανισής μου — ο τρόπος — ναι, αυτός θα είναι ξεχωριστός. Όπως εσύ κρύβεσαι στις σκιές, έτσι θα κρυφτώ κι εγώ. Όπως εσύ πηδάς από τις σκιές στο φως σαν να χορεύεις ταγκό λες και διεκδικείς κάποιον αόρατο εραστή, έτσι κι εγώ. Από τις σκιές στο φως.

Δεν θα προλάβεις να ουρλιάξεις, ούτε φυσικά να αμυνθείς. Το ένα χέρι μου θα σφραγίσει το στόμα σου. Το άλλο θα γίνει φωλιά για την καρδιά σου. Θα σε σύρω στο παλιό λημέρι μας. Εκεί η νύχτα θα είναι όπως παλιά. Θα σ’ αγαπώ, θα σε πονάω, θα μ’ αγαπάς, θα με πονάς.

 

Το κρατάω.

 

Έχω πάντα το νου μου πότε θα ξυπνήσει για να πάω κοντά του. Κουνάω την ουρά μου και περιμένω να μου δώσει σημασία. Τον ακολουθώ από πίσω στην τουαλέτα, στην κουζίνα, στην κρεβατοκάμαρα. Μου αρέσει να τον παρακολουθώ να ξυρίζεται, να κάνει ντους, να φτιάχνει καφέ, να ντύνεται κι εγώ να παρακολουθώ σιωπηλά περιμένοντας.

Κάποιες φορές μου χαϊδεύει το κεφάλι, άλλες δεν μου δίνει καθόλου σημασία, κάποιες ασχολείται μαζί μου. Μου μιλάει με παίζει, με χαϊδεύει, με βρίζει, με πονάει κι εγώ τα περιμένω όλα αυτά που εκείνος θέλει, εκείνος κάνει.

Πολλές φορές είναι δύσκολο, στεναχωριέμαι και κλαίω. Πολλές φορές χαίρομαι και τον αναζητώ παραπάνω. Άλλες βαριέμαι να περιμένω και θέλω να φύγω, να εξαφανιστώ. Αλλά σε όλα αυτά που περιέχονται στη ζωή μου τα καλύπτει το πέπλο της επιλογής, κάποιοι το λένε ανάγκη. Στα πάντα όμως κλείνεσαι να επιλέξεις, ακόμη και η μη επιλογή είναι επίσης επιλογή.

Όσο αντέξω.

 

΄΄Η μαγεία της υποταγής τρελαίνει΄΄, της έλεγε. ΄΄Σε κάνει να βγαίνεις από το καβούκι σου και να εμφανίζεται εκείνο το μέσα που δε θες. Σε απελευθερώνει, σε κάνει να θες ολοένα και παραπάνω. Να μάθεις να το διαχειρίζεσαι. Βήμα βήμα. Μη τα ζητάς όλα από την πρώτη στιγμή. Θα πνιγείς γρήγορα και δεν θα ΄χεις να δώσεις τίποτα μετά. Να μην επηρεάζεσαι από τη δύναμή της΄΄.

Τα έδωσε όλα. Σε σημείο που πνίγηκε.

Σκιές παντού, παίζουν μεταξύ τους πια δημιουργώντας παράξενες μορφές στα τοιχώματα του καβουκιού της. Κλεισμένη εκεί μέσα κάνει τους απολογισμούς της και τις επιλογές της μακριά από αυτό που όριζε τη ζωή της κάποτε. Πώς μπόρεσε μόνη της κι έφυγε από αυτό που την γέμιζε και που φώναζε ότι ήταν η αναπνοή της και να προχωρήσει παρακάτω , είναι κάτι που δεν μπόρεσε να το εξηγήσει ποτέ. ΄΄Πόσο γρήγορα αλλάζουν οι στιγμές΄΄ , μονοπωλεί κάπου κάπου μόνο.

 

Αυτοσχεδιασμός.

"Βάλε τα χείλη σου πάνω μου" τον άκουσα να λέει από την άκρη του δωματίου. Βρισκόταν ακόμη στο μισοσκόταδο, στην αγαπημένη του καρέκλα. Μετά βίας έβλεπα τα μάτια του αλλά ένοιωθα ότι το βλέμμα του σκέπαζε όλο μου το κορμί. Έκανα να τον πλησιάσω, με σταμάτησε. "Όχι έτσι, στα τέσσερα". Η φωνή του ήταν σχεδόν ψίθυρος στα αυτιά μου, βαθιά και λίγο βραχνή. Άρχισα να τον πλησιάσω αργά, με κάποια αναστολή. Όσο τον πλησίαζα άρχισα να διακρίνω καλύτερα την μορφή του, ήταν γυμνός και καβλωμένος. Πήγα κατευθείαν να τον πάρω στο στόμα μου αλλά με τράβηξε με δύναμη από τα μαλλιά και κόλλησε το στόμα του στο δικό μου.

Η γλώσσα του έπαιζε τόσο περίτεχνα με τη δίκη μου, με έλιωνε πάνω του. Η αναστολή μου έλιωνε κι αυτή, γινόταν σχεδόν παράνοια.

Με ακούμπησε με δύναμη πάνω του κρατώντας σφικτά το λαιμό μου, τα μαλλιά μου χύθηκαν στο στήθος του.
Έκλεισα τα μάτια μου, άκουγα την καρδιά του μαζί με τη δική μου σα τραγούδι. Όχι ακριβώς τραγούδι, αυτοσχεδιασμό.

 

♡

 

- Πρέπει να περάσω το ποτάμι. Μόλις περάσω το ποτάμι θα είμαι ασφαλής.

Πως βρέθηκα εδώ; Σίγουρα ακολούθησα λάθος δρόμο, σίγουρα δεν έπρεπε να έχω φτάσει εδώ. Κάτι λάθος έχει γίνει και βλέπω τα πράγματα από ψηλά πάνω σε αυτή τη γέφυρα.

Θυμάμαι το σκοτάδι, θυμάμαι ότι κάτι έψαχνα, θυμάμαι μια φωνή να μου δίνει εντολές κι εγώ να τις εκτελώ χωρίς δεύτερη σκέψη, θυμάμαι να εκτελώ εντολές με δεύτερη σκέψη. Αυτό που δεν μπορώ όμως να θυμηθώ με τίποτα είναι το πως έφτασα ως εδώ. Ποιό δρόμο ακολούθησα, ποιά λάθος στροφή έκανα, δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι τώρα εδώ.

Θα περάσω το ποτάμι και τα κατάφερα. Αλλά πως; Το βλέπω να τρέχει σαν άλογο κάτω από τα πόδια μου αλλά δεν ξέρω πως να φτάσω πια εκεί. Κάνει κρύο. Θα αφήσω τον άνεμο να με σκεπάσει για λίγο. Κάνει κρύο. Θα αφήσω αυτές τις παγωμένες σταγόνες που πιτσιλάνε το πρόσωπο μου να μπουν μέσα στην καρδιά μου και να την παγώσουν. Για λίγο.

 

ξημερώματα και μια γεύση τρικυμίας στα χείλη. κοπάνα όλο το βράδυ απ' το σπίτι και το τηλέφωνο όπως εγώ, στο αθόρυβο.

τα μαύρα σγουρά μαλλιά του βρεμένα κι η θάλασσα μέσα κι έξω μας. ρούχα στην παραλία πεταμένα, σακίδια, μάγουλα αναψοκοκκινισμένα

μικρά κλαδιά, βελόνες. κι εμείς πιο δίπλα, βότσαλα αποκαμωμένα. ψηλά στα πόδια μου, κορδέλες απ' τα σανδάλια. δεμένα χέρια, ελεύθερες ώρες.

μου παίρνει το φιλί απ' το στόμα και γελά. στα μάτια του ψάχνω να βρω εμένα, στα χέρια του ενώνομαι και τρέχουμε ως το τέρμα.

ξημερώνει και είναι λες και μας άναψαν τα φώτα σε μια σκανταλιά.

τα μαλλιά μου τυλιγμένα στον καρπό του, τα χείλη μου κλειστά με τα δικά του.
κρατώ σφιχτά το χέρι, με πονάει και χαμογελά. τότε που γίνονται όλα τα μαύρα φωτεινά, σαν ρόδινα.

 

"Κάνε με ό,τι θες" μου είπε. Τα χείλη της ήταν μισάνοιχτα και το βλέμμα της είχε μια κακομοιριά που προσπαθούσε να περάσει ως λαγνεία. Την έβρισκα απωθητική.

Δεν ξέρω τι θα ήταν χειρότερο, να μην πίστευα αυτή της τη δήλωση ή να ήταν όντως αλήθεια αυτό που έλεγε. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή ήταν ότι αφού μπήκα στο χώρο θα χορέψω.

Έξω ήταν σκοτεινά, μόνο η βρώμικη ταμπέλα ξερνούσε το διάχυτο ροζ νέον κάνοντας ενοχλητικό θόρυβο. Το δωμάτιο μικρό και καταθλιπτικό, κιτσάτο, διεκπεραιωτικό. Θες να την γαμήσεις, είπα μέσα μου, ή απλά το κάνεις γιατί έπρεπε οπωσδήποτε κάτι να γαμήσεις;

Έκλεισα τα μάτια μου και πήρα μια γερή τζούρα από το τσιγάρο που ακόμη έκαιγε στο χέρι μου. Κατάντια. Εκείνη καθόταν υπομονετικά κι' ήσυχα στο πράσινο ντουβέ, με μια ντροπή που δεν άρμοζε για την ηλικία της. Το βλέμμα της ήταν χαμηλωμένο, σα να ήξερε τι σκεφτόμουν. Κατάντια.

Τη γάμησα γλυκά. Εκείνη τη νύχτα δεν την ξέχασα ποτέ.

 

Πόδια ανοιχτά δεμένα στη μπάρα ώστε να στέκεται οριακά στα ψηλά της τακούνια. Χέρια πισθάγκωνα με το σχοινί από τους αγκώνες τεντωμένο μέσω του κρίκου στο ταβάνι ώστε να μένει σκυμμένη. Έσφιξα λίγο τα clamps ώστε να ακούσω τα βογκητά της πίσω από το φίμωτρο. Η λίμνη από τα σάλια της μεγάλωνε στο πάτωμα άγγιξα το αιδοίο της. Της είπα ότι δεν είναι αρκετά υγρή όχι γιατί δεν ήταν αλλά γιατί λατρεύω την απόγνωση στο βλέμμα της. Κάθισα αναπαυτικά να την απολαύσω να παιδεύεται στο strappado που εγώ την έδεσα...(90)

 

Νοιώθω σαν ερπετό.

Που ήμουν; Τι έκανα; Τι σκεφτόμουν;

Το δωμάτιο είχε γεμίζει με καπνό και το μόνο που μπορούσα να διακρίνω ήταν ένα ποτήρι ουϊσκι με πάγο δίπλα στο χέρι μου. Ο πάγος είχε λιώσει αλλά κατά κάποιο τρόπο ήξερα ότι ήταν εκεί.
Έκανα να κουνηθώ αλλά μάταια... το κεφάλι μου είναι βαρύ σκέφτηκα, δεν μπορεί να το σηκώσει το σώμα μου.
Κοίταξα κάτω, μία χοντρή αλυσίδα γύρω από το πόδι μου. Είχα αρχίσει να θυμάμαι. Φώναξα το όνομά της, τίποτα.
Με έδεσε και με άφησε. "Καργίολα" είπα δυνατά. Τουλάχιστον μου είχε αφήσει 2 τσιγάρα, σίγουρα σημάδι ελεημοσύνης από πλευράς της. Καργίολα.


Όταν την δω θα την γαμήσω σκέφτηκα, δεν έπρεπε να με αφήσει έτσι και να φύγει σκέφτηκα, ποιά νομίζει ότι είναι στην τελική σκέφτηκα. Πήρα μία γερή γουλιά από το ουϊσκι δίπλα μου όταν το είδα.
Το κλειδί της αλυσίδας στον πάτο του ποτηριού.

"Καργίολα", ξαναείπα, κι ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου.