150 λέξεις

"Ο Γάτος και το ποντίκι."
Παραμύθι για μεγάλα παιδιά.

Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό Ένας Γάτος, έξυπνος, ταλαντούχος, ξεχωριστός.
Μια μέρα, οι δρόμοι Του διασταυρώθηκαν με ένα ποντικάκι.
Μόλις τον είδε το ποντικάκι, έγινε καπνός από το φόβο του.
Κάθε μέρα έβγαινε από την τρυπούλα του δειλά δειλά και παρακολουθούσε τον Γάτο να περνάει καμαρωτό κι αδιάφορο.
Ούτε που γύριζε να το κοιτάξει το ποντικάκι.
"Μάλλον χορτάτος θα είναι" σκέφτηκε το ποντικάκι.
Το ποντικάκι ξεθάρεψε και ένα πρωί αποφάσισε να Τον Καλημερισει.
- Ε Κυρ-Γατε! Καλημέρα Σου!
- Καλημέρα και σε σένα, είπε ο Γάτος και συνέχισε την πορεία Του.
Αυτό γινότανε για κάμποσο καιρό.
Σιγά- σιγά το ποντικάκι έλεγε και πιο πολλές κουβέντες με τον Κυρ-Γατο, χωρίς ποτέ Εκείνος να το κυνηγήσει να το φάει.
Γοητεύτηκε το ποντικάκι από την προσωπικότητα Του Γάτου.

Ένα πρωινό που Τον καλημέρισε ως συνήθως , Του λέει:
-Κύριε Γάτε, πολύ θα ήθελα να δω το σπίτι Σας, να αγγίξω τα αντικείμενα Σας, να μυρίσω τον χώρο Σας, να δοκιμάσω τα φαγητά Σας, να διαβάσω τα βιβλία Σας, να δω τις συλλογές Σας, θα μου επιτρέψετε να Σας επισκεφθώ?
-Μπορείς να έρθεις όποτε θέλεις και όσο συχνά θέλεις, του απάντησε ο Γάτος.

Το απόγευμα το ποντικάκι, έκανα το μπάνιο του, φόρεσε τα καλά του ρούχα και τράβηξε για το σπίτι του Κυρ-Γατου.
Θαυμαστός ο κόσμος Του!
Χαρούμενο το ποντικάκι που είχε την τύχη να περάσει το κατόφλι του σπιτιού Του!
" Μωρέ για δες! Είναι πράγματι σπουδαίος ο Γάτος!"
Κάθε μέρα πήγαινε, άκουγε τις ιστορίες Του Γάτου και έτρωγε τα φαγητά Του.
Κάπου κάπου του έδινε και λίγο ροκφόρ, που ήταν το αγαπημένο του τυράκι.
Το ποντικάκι όχι δεν φοβόταν πια τον Γάτο, αλλά Τον συμπαθούσε και Τον θαύμαζε τόσο , που ακόμα κι αν ζητούσε να το φάει, θα καθόταν ευχαρίστως να γίνει το γεύμα Του.

Ο Γάτος διασκέδαζε εξίσου με το ποντικάκι, το έβαζε και του έκανε χίλια κόλπα κι εκείνο ποτέ δεν αρνήθηκε.
Πότε πότε του μασουλούσε λίγο την ουρίτσα, λίγο τα αυτάκια, όμως εκείνο δεν παραπονιόταν, ίσως και να Του άρεσε κατά βάθος που ο σπουδαίος αυτός Γάτος το έβρισκε νόστιμο.

- Κύριε Γάτε, αφού μπορείς να με κάνεις μια μπουκιά, γιατί δεν το κάνεις? ρώτησε μια μέρα το ποντικάκι.
-Γιατί μου αρέσει να σε απολαμβάνω και να διασκεδάζω μαζί σου, άλλωστε μπορώ να σε φάω ό,τι ώρα θέλω κι εσύ δεν θα αντισταθείς κι αυτό μου αρέσει περισσότερο.

Έτσι με τον καιρό το ποντικάκι έγινε απόκτημα του Κυρ-Γατου, σαν τα έπιπλα Του, τις συλλογές Του και τα βιβλία Του, παιχνιδάκι δικό Του.

 

Από αριθμητική, δράμα..!

 

Πράγματι... για αυτό ο Κύριος δεν αφήνει ποτέ το μέτρημα σε μένα  

 

Κουνούσε τον κώλο της ρυθμικά καθώς περπατούσε, κάνοντας μικρές κυκλικές κινήσεις. Ολοστρόγγυλος κώλος να κινείται σε μικρότερους κύκλους ρυθμικά... Τι θέαμα.

Πηγαινοέρχονταν βιαστικά από διάδρομο σε διάδρομο, μπαινόβγαινε στα δωμάτια αλλά ποτέ δεν έχανε το ρυθμό. Ήταν τόσο αισθητός που έγινε σχεδόν μελωδία στα αυτιά μου. Ναι, ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι άκουγα dire straits σ' αυτό το περπάτημα.

Έπινα καφέ και κοιτούσα, εκείνη μου έριχνε κλέφτες ματιές με μια συστολή στο βλέμμα που με κάβλωνε τρελά. Πουτάνα με συστολή, σκέφτηκα και χαμόγελασα στον εαυτό μου. Πέρασαν ώρες έτσι.

Ξαφνικά σηκώθηκα, το ένοιωσε παρόλο που είχε γυρισμένη πλάτη, την έπιασα από το μπράτσο και τη στρίμωξα στην πιο κοντινή τουαλέτα.

-Δείξε μου
-Τι;
-Τη σφήνα στον κώλο σου

Με μια κίνηση έβγαλε το παντελόνι της και στήθηκε μπροστά μου. Η σφήνα εκεί, να την αναγκάζει να κουνάει σε μικρούς κύκλους τον κώλο της.

-Μπράβο πουτάνα μου
-Ευχαριστώ πολύ Κύριε
-Γύρνα πίσω στη δουλειά σου τώρα

Την άφησα πίσω να με κοιτάζει να απομακρύνομαι.

Περπατώντας αναρωτήθηκα... τι ρυθμό να είχε εκείνη κολλημένο στο μυαλό της;

 

Τα είπες Όλα με ( σχετικά) λίγες Λέξεις.  

 

@Alpha Wolf ευχαριστώ!  
@Stilvi το'χεις!  

 

"Η κολόνια".

Όμορφη και στρουμπουλή η Σόνια
Τριγυρνουσε στα Σεπόλια
Φόραγε βαριά κολόνια
Και αναστέναζαν τ' αγόρια

Περπατούσε και λιγιόταν
Όλο σκερτσο κι όλο νάζι
Με τα τροφαντά καπούλια
Και όλοι την εκάμαν χάζι

Είχε Κύρη και Αφέντη
έναν άντρα σεβαστό
Που μισούσε την κολόνια
Γιατί του 'φερνε εμετό

- Άρχοντα, καλέ μου Κύρη
Άσε με να τη φορώ
Και το βράδυ στο κρεβάτι
Θα σου δώκω κώλο εγώ

- Ο κώλος σου είναι δικός μου
Που τολμάς και βγάζεις γλώσσα
Όποτε θέλω τόνε παίρνω
Στήσου τώρα, παλιοκλώσσα!

Τι να κάνει και η Σόνια
Γονατίζει στα σεντόνια
Κατεβάζει το βρακί
Και τουρλώνει το κωλί

Πιάνει ο Αφέντης της τη βέργα
Και της ρίχνει στο ψαχνό
Της τραβάει κι ένα γαμήσι
Και τη λούζει με το υγρό

- Αφού θες κολόνια πάρτη
Να μυρίζεις τ' άρωμα μου
Να θυμάσαι άλλη φορά
Ότι όλα είναι δικά μου

-Θα πετάξω την κολόνια
Και το μάθημα το πήρα
Όμως μ' άρεσε το ξύλο
Θέλω κι άλλο η κακομοίρα...

 

Έτσι!!! Εκτός από την ξακουστη κοσμοπολίτικη νυχτερινή ζωή μπήκαν τα μακρυνα και εξωτικά Σεπολια και στην Διεθνή Λογοτεχνία!

Εύγε κορίτσι μου! Να σε χαίρεται ο Αφέντης σου.

 

Ας όψεται η έμπνευση!

 

αγάπες, αδιέξοδα και υπεκφυγές -σχεδόν τέσσερα χρόνια- λόγια και φιλιά, πάθη και λάθη, τελεσίγραφο:
-"έχεις 15 μέρες"
κατηφορίζω στο χάρτη με το δερμάτινο σακίδιο, κορδέλες στα dr. martens, και μια μπιτερ για δώρο, ασορτί με την προσμονή

πολύχρωμοι άνθρωποι, φοβέρες για ρετρό πλατείες, κι εγώ να κρατώ σφιχτά υπόσχεση και ψυχραιμία καθώς βραδιάζει..

ο πόνος και το πάθος. αφήνομαι και γελώ, τόσο που λέει, "λουλούδιασες", καθώς ακολουθώ σαν ηλιοτρόπιο μια αχτίδα στο σκοτάδι.
ανοιχτό το παράθυρο, να φυσάει πραγματικότητα στο φαντασιακό. δεμένη στον ρετρό φωταγωγό, μετρώ τον πόνο στην αλήθεια.
-"γύρισες, αγάπη μου ;"

τσιγάρα κι αποτσίγαρα να μοιάζουνε οι ώρες.
ατμοσφαιρική μουσική με κρουστά σε άγραφο λευκό καμβά, αντίστιξη σε μωβ σχοινί κολάρο που πνίγεται με ω μέγα, κι ένα ακάλεστο φλας για να ξυπνά η μνήμη.
29 γενάρη 2014, μια σύμπτωση κλεφτά, στο νετ πίσω απ' το σχολείο. 29 γενάρη 2020, μια ανάσα για οφλάιν "φως", σαν το τσιγάρο που άναβε, μια σπίθα σαν ευχή.

κρεσέντο από ξύλο, δέρμα, δάγκωμα και γυαλί σε σχήμα παγωτό χωνάκι. διείσδυση. χέρια σε βιντατζ αναμνηστικά. φιλιά πλεγμένα χαστούκια.
-"γύρισες..;"
μια πτώση ημιτελής, αιωρούμενη απ το ζητούμενο ως το δεδομένο.
ένα ταξίδι από τη νύχτα ως την αυγή -με εισαγωγικά και χωρίς-, με γεωργιανές πιτούλες για το δρόμο και λόγια τυλιγμένα σε ροδίζουσες, μαβιές, πολύχρωμες "νεφέλες" που για καιρό κάπως πονούν, όπως όλα τα σημάδια.

 

- Δε θα ήθελα ποτέ να χορέψει κάνεις για εμένα.

...είχε πει κι εγώ μέσα μου γελούσα.

Μου ήρθε στο νου αυτή η σκηνή από κείνη την ταινία. Συχνά πυκνά τη σκέφτομαι όταν γλυκαίνει ο καιρός και πέφτει το σκοτάδι.

Ήταν μία από αυτές τις μέρες όπου η απουσία της ήταν αισθητή, οπότε βγήκα. Μόλις έπεσε το σκοτάδι.

Μου άρεσε να περπατάω στην υγρασία των δρόμων, να χάνομαι σε στενά και να πίνω ουίσκι με πάγο. Εκείνη η βραδιά δεν αποτέλεσε εξαίρεση, άκουσα ένα γνώριμο τραγούδι να βγαίνει από κάποια μακρινά ηχεία και μπήκα. Παλιά συνήθεια όταν μπαίνω κάπου να κόβω αμέσως φάτσες, και σε αυτό το μπάρ η σκατόφατσα πήγαινε σύννεφο. Αφού παρήγγειλα, πολύ γρήγορα παρατήρησα ότι όλων η προσοχή ήταν στραμμένη στην αυτοσχέδια σκηνή στο κέντρο του μαγαζιού... Και τότε την είδα.

Χόρευε μόνη της με κλειστά μάτια σα να μη μπορούσε να την ακουμπήσει τίποτε. Όταν έσβησε κι η τελευταία νότα και τελείωσε ο χορός της, ανοίξε τα μάτια και με είδε. Με πλησίασε και μου είπε στο αυτί.

- Θα χορεύω μόνο εγώ για σένα όταν σκοτεινιάζει.

- Είσαι πουτάνα.

...της είπα καθώς η κάβλα μου χτυπούσε κόκκινο.

 

1983... Απόσπασμα...