150 λέξεις

..καθισμένη στα σκαλιά. με συντροφεύει ο ήχος κλήσης από την καφετιά πόρτα που χωρίζει τις αναπάντητές μου από τον ύπνο σου.
οι πρωινές αχτίδες κι ο αέρας απ το μισοσπασμένο τζάμι πίσω μου δεν φτάνουν ως τη νύχτα μέσα μου, που αργεί να ξημερώσει. νυστάζω και περιμένω.
μ ενοχλεί η λιακάδα, ο χαρωπός ήχος κλήσης και το κρύο στα μαρμάρινα σκαλιά και μέσα μου. θυμάμαι και περιμένω.
τέσσερις ώρες, άσκοπες βόλτες ως την πλατεία -τέσσερα χρόνια σαν χορός -βήματα πίσω μπρος και πάλι
σε θέλω και περιμένω. τέσσερα τσάγια ως το μεσημέρι. ακούμπω στην πόρτα και περιμένω. μυρίζει σαν μπαχαρικό. τέρμα βαρύς καπνός μπλεγμένος με μια γλύκα αποπνικτική, σαν καπνιστή βανίλια σκονισμένη

πρώτη φορά μαζί τη μέρα. όλα στο φως που πονά τα μάτια και τα ψέματα. βήματα πίσω μπρος κι εσύ κρατάς το τέμπο και εμένα.
με τραβάς απ το αφτί. στα είπα όλα. κοιτάζω τα γκρι πλακάκια στην πλατεία και χαμογελώ στις αποχρώσεις που κάποτε κορόιδευα.
"θα υπακούς" και νιώθω ρευστή. "θα με ρωτάς" και χαίρομαι σαν δώρο. "θα είσαι δική μου" και νιώθω να αιωρούμαι.
φιγούρες περαστικών στο μπακράουντ- γύρω παντού το άγγιγμα σου- κι εμείς σε μια διαδρομή που απέφευγα για χρόνια.
ακόμη με πονά η τσιμπιά, όταν χαμογελάω. ακόμη σε ζωγραφίζω με σύννεφα από βαρύ καπνό, γλυκόπικρο μπαχαρικό για μια νεφέλη που στάθηκε μαβιά γενναία

 

Σκοτάδι σκέτο θύμιζαν τα μάτια της.

Ακόμη και στο πιο φωτεινό σου βλέμμα κρύβεις το σκοτάδι μέσα σου.

Σε είδα στα σκαλιά του σπιτιού μου, ακίνητη -πάντα ακίνητη- και ο στύλος απ'έξω ήταν χαλασμένος εδώ και μέρες. Κάτι έμοιαζε ότι περίμενες, ποτέ δεν είμαι σίγουρος ότι περιμένεις εμένα. Ούτε καν όταν είσαι έξω από την πόρτα μου.

Σε κοιτούσα ώρα, δε με είχες δει. Τα μάτια μου έχουν προσαρμοστεί στο σκοτάδι για να βλέπουν τη φιγούρα σου. Κάτι σκέφτεσαι... ποτέ δε θα μάθω. Τα μάτια σου πετούσαν φλόγες καθώς αποφάσιζες να ανέβεις τη σκάλα. Έκαιγαν το σκοτάδι.

Πριν προλάβεις να χτυπήσεις σου άνοιξα, χτύπησες εμένα. Με γονάτισες χωρίς καμία επιστροφή, έμεινα γυμνός μπροστά σου. Χωρίς λόγια, χωρίς ντροπή, χωρίς σκέψεις, χωρίς καμία διάθεση να βγω από μέσα σου.

Ποτέ δε θα μάθεις ότι η βρωμιά δε με αγγίζει. Την καλύπτει το σκοτάδι σου.

 

Ήταν στο μπαλκόνι με τους αγκώνες στα κάγκελα. Έριχνε το βάρος του λίγο πιο μπροστά από το συνηθισμένο. Ασυναίσθητα; Πολύ θα το ήθελε.

Διασχίζοντας τον διάδρομο τον είδε με την άκρη του ματιού της. Μέχρι ο εγκέφαλος να επεξεργαστεί την εικόνα, είχε κάνει ήδη τρία βήματα μπροστά. Τα επανέλαβε προς τα πίσω.

Αρκούσε μια στιγμή, να γυρίσει το κεφάλι του για να χάσει τη συγκέντρωση του, αλλοιώνοντας τη στάση του κορμιού του, καταστρέφοντας αυτήν την καθηλωτική εικόνα. Γύρισε. Την κοίταξε σα να μην υπήρχε και επέστρεψε σε αυτό που έκανε. Πάνω σε μια στιγμή μεγαλοψυχίας αποφάσισε να της το γνωστοποιήσει. Η παρουσία της ισοδυναμούσε με την απουσία της.

Σιωπή.
Κάθισαν έτσι, με το βάρος μπροστά. Εκείνη άρχισε να γέρνει όλο και περισσότερο.
Όταν τα πόδια της ξεκολληαν από τη γη, γύρισε και αναζήτησε το βλέμμα του. Την κοίταξε και χαμογέλασε. Ακούμπησε το χέρι του στην πλάτη της. 3... 2... 1..

 

Κι είναι κι εκείνες οι στιγμές οι μαγικές... Που λες τόση ομορφιά δε μπορώ να τη χωρέσω... Που λιγώνεσαι από συναισθήματα κι αισθήσεις... Που θέλεις τον άλλον πλάι σου... Που δε μπορείς να ζήσεις στο έπακρο την στιγμή γιατί σου λείπει αυτό που επιθυμείς πιότερο απ'όλα κι όλους... Εκείνο το πλάσμα που σε έχει συνεπάρει... Και παλεύεις να το νιώσεις δίπλα σου, πάνω σου, κάτω σου, μέσα σου... Που οι σκέψεις σου οδηγούνται τόσο έντονα σε αυτό, που λες "δε μπορεί... Θα φτάνουν μέχρι εκεί... θα με νιώθει τώρα... Δε μπορεί"... Που βάζεις Inna de Yard κάτω από τα αστέρια και αρχίζεις να λικνίζεσαι στο ρυθμό της ρέγκε και σου λείπει, σου λείπει, σου λείπει... Το κύμα σκάει μπροστά σου, τα αστέρια φέγγουν, τα πεφταστέρια χορεύουν, εσύ χορεύεις και θέλεις να σε αγγίξει... Και γυμνώνεσαι, και χαϊδεύεσαι, και αγκαλιάζεις εσύ σφιχτά τον εαυτό σου για να νιώσεις το άγγιγμά του... Έτσι όπως χορεύατε αγκαλιά λίγο καιρό πριν...
Σφίξε με... Σφίξε με πιο δυνατά...


https://www.greekbdsmcommunity.com/gallery/img_20200812_152714.82366/full

 

Στα 26 μου έκανα την θητεία μου κι ο κολλητός μου τότε, 45 χρονώ τυπάς, βρέθηκε με την άρτι αποφοιτήσασα Λυκείου, μικρή αδελφή της τύπας, πούχαμε χαλαρώσει το πράμα πρόσφατα.
Πεντέξι μήνες μετά περνάω απ' το σπίτι του και...
Σκηνή ροκ, το μικρό γονατιστό στο πάτωμα με το πρόσωπο στα χέρια να χύνει μαύρο δάκρυ.
Με ένα νόημα τού κάνω "τι έγινε;"...
- Μαθαίνει πώς να μη γίνεται μαλάκω σαν αυτές που κριτικάρει, το παράκανες ρε, του λέω, αν θέλει νάναι ένα μουνί όχι, αν γουστάρει να καταλάβει, πταίσμα, μου λέει...
- Δεν είμαι μουνί, με κλάμα και λυγμοί το μικ'ό, τούπα θα ψηφίζω πάντα ό,τι κι ο μπαμπάς μου...
- Πέρυσι είχαμε εκλογές, του είπα...
- Το πάντα ό,τι, είναι το θέμα, μού απάντησε...
Την αφήσαμε να πάμε για καφέ...

 

Εγώ πήγα σ' εκείνο το μπουρδελομάγαζο για να παίξω πόκα, όχι για να με πιάσουνε τα φιλοσοφικά μου.

Μπαίνω μέσα και έχουν βάλει να ακούγεται το Bag's Groove. Μετά το Easy to Love. Μετά το D&E. Πριν το καταλάβω είχα πιει τρία ουίσκια.

"Τι θα γίνει ρε καράφλα; Θα 'ρθεις να παίξεις για όχι;"
"Όχι. Κι άμα με ξαναπείς καράφλα θα μαζεύεις δόντια απ' την Καλλιδρομίου."

Έκατσα κι άκουγα μουσική. Ήταν ένας πιτσιρικάς που έβαζε τα CD και στεκόταν από πάνω τους λες και φοβότανε ότι δεν θα παίξουν σωστά.

Οι ψόφιες με ξέρανε και με αποφεύγανε. Ήρθε σε κάποια δόση μια καινούριγια. "Ρε," μου λέει, "είσαι για καμιά φάση;"
"Όχι," της λέω.

Δυο ώρες αργότερα της έδινα ένα κατοστάρικο για μια πίπα στον καμπινέ.

"Καλύτερα να τά 'χανες στην πόκα ρε καράφλα."
"Δε γαμιέται, κάπως σαν πόκα ήταν κι αυτό."

 

Ποια είναι τα όριά σου;

Μερικές φορές απορούμε και οι δύο.

Καλύτερα: ποια είναι τα όριά μας;

Μας έγινε πονοκέφαλος αυτό το ερώτημα από τότε που βάλαμε στην ίδια ζυγαριά την κάβλα και την αγάπη. Εγώ φταίω, το ξέρω. Εγώ τα ανοίγω αυτά τα ζητήματα, και μας παγιδεύω.

Δε μπορώ να σε βλέπω να σου τελειώνει η ανάσα κάτω απ΄το χέρι μου. Δε μπορώ να νιώθω το σφυγμό σου να χτυπάει όλο και πιο βίαια. Δε μπορώ αυτό τον συριγμό που βγαίνει από μέσα σου όταν προσπαθείς να βάλεις λίγο οξυγόνο στους πνεύμονές σου με την παλάμη μου να σου συνθλίβει το λαιμό. Σ' αγαπάω. Μου είναι αδύνατον, κατάλαβέ με.

Και θέλω! Θέλω να σου στερώ την ανάσα! Θέλω να σου πιέζω την καρδιά! Λίγα δευτερόλεπτα μόνο. Μετά θα σ' ελευθερώσω. Θα ανοίξεις διάπλατα τα τεράστια υγρά ρουμπίνια που έχεις για χείλη και θα ρουφήξεις αέρα με όλη σου τη δύναμη, ξανά, και ξανά, και ξανά!

Μακάρι να σ' αγαπούσα λιγότερο για να μπορώ να σε καβλώνω περισσότερο.

Λίγα δευτερόλεπτα μόνο, λίγα δευτερόλεπτα.

Που είναι τα όριά μας;
Ποιος μας τα πήρε;
Που πάμε, λατρεμένη μου;

 

Όταν η αφήγηση σε γοητεύει ,τρέχεις. Γεμίζεις παραστάσεις ,φαντασιώσεις και τέρατα το νου σου.
Θες να υποταχθείς σε ό,τι σε ξεπερνάει, όμως το πολεμάς. Συγκεντρώνεις τα πάντα μέσα στο κλουβί του μυαλού σου. Φυλακίζεσαι μαζί του και φοράς τη ψευδαίσθηση της ελευθερίας σου στο βλέμμα.
Κάνεις φασαρία και έρωτα βίαιο. Πονάς και βιάζεις το χρόνο. Εσύ να βγεις μπροστά. Εσύ να γνωρίζεις, να παραμένεις ζωντανή.
Φοβάσαι το θάνατο. Μα τον φοράς στη καρδιά σου. Τον κρύβεις σε ό,τι ποθείς.
Μια στάση να κάνεις σου ζητάει,να δεις ποιος είναι το άλογο και ποίος ο αναβάτης. Ένα βράδυ χωρίς αλκοόλ και ψευδαίσθησεις απαιτεί. Χωρίς τις λέξεις σου να τρέχουν μαζί με τα σάλια σου στο τραπέζι της απόγνωσης που βολεύεσαι.
Θες να σε δέσει. Να μείνει ακίνητη η σκέψη.
Γίνεσαι βαριά.
Γεμίζεις περιττώματα το χώρο και ξεσπάς σε όσα δε στάθηκες μια στιγμή να τα νιώσεις. Συγκρούονται όλα μέσα σου. Μια μάχη χαμένη η ψυχή σου να τσακίζεται κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.
Σαπίζεις.
Τα δάκρυα και η καύλα σου τρυπάνε τα όρια της πίστης που εξόρισες στη μέση του κορμιού σου.
Ακούς τα τραγούδια του και αγκαλιάζεις ό,τι από εσένα έχει απομείνει.
Μόνο την αυγή ,μόνο μεθυσμένη. Μόνο μόνη σου στο κρεβάτι που σε λίγο θα αφήσεις να σου κλέψει όλα όσα αρνήθηκες να χωρέσεις.

Δε τρέχω πια να σε συναντήσω.

Απόψε θα κοιμηθώ στα πόδια Του.