150 λέξεις

Tου χαϊδεύω το πρόσωπο και τα μαλλιά. Μυρίζει καπνό. Πόσο μου αρέσει. Καθόμαστε στον καναπέ και ακούμε τη βροχή. Νιώθω κάτι υγρό στα μπούτια μου. Πάλι καύλωσες μωρή? Μα...όχι όχι. Βάζει το χέρι του ανάμεσα στα σκέλια μου. Γελάω πονηρά. Κάνω σα να μην συμβαίνει τίποτα. Καπνίζω. Μου χώνει μια σφαλιάρα. Ανάγωγη. Το τσιγάρο πέφτει στα πόδια μου. Μου καίει το καλσόν. Μουγκρίζω. Και για το καλσόν και για τα μπούτια μου. Το πιέζει πιο πολύ. Καθίκι… Το σβήνει πάνω μου. Του τραβάω τα χέρια.. Τα χαστούκια πέφτουν βροχή. Πονάω. Συγγνώμη. Όσο λέω τη λέξη το παπί μου μουσκεύει όλο και πιο πολύ. Με τραβάει από τα μαλλιά και με βγάζει στο μπαλκόνι. Με στήνει στα κάγκελα. Μπαίνει μέσα μου και μου δείχνει τον ουρανό. Για τα μάτια των γειτόνων. Δεν μπορώ να φωνάξω. Ανασαίνω βαριά. Μπαίνει πιο βαθειά. Με παίρνει δυνατά. Είμαι η πουτάνα του και είμαι μια χαρά. ..

 

Kαι τότε χαμήλωσε τους ώμους της και άφησε το μαύρο φόρεμμά της να πέσει, και απο κάτω ήταν όπως τη γέννησε η μάνα της, αλλά με πολύ μεγαλύτερα βυζιά. Στα πόδια της θα μπορούσε να τρέξει ο Υπερ-Σηβηρικός.

Εγώ στην καρέκλα του γραφείου μου, οι χειροπέδες κρατάνε σφιχτά τον αριστερό μου καρπό επισυναπτόμενο σε αυτήν. Ωστόσο, με ευγνωμοσύνη γι'αυτά που είχα διδαχθεί από τον Τζίμη Με Το Ένα Μάτι στο γκαζάδικο, έχω ήδη βάλει το κλειδί στην οπή.

Γονατίζει πάνω στους μηρούς μου ενώ η κάνη του περιστρόφου της μου χαϊδεύει το μάγουλο.

“Πού είναι τα λεφτά;”

--Κλικ-- και της καταφέρνω μια αγκωνιά στον κρόταφο. Το όπλο της εκσφενδονίζεται στην άλλη άκρη του δωματίου.

Γαμιόμαστε στο γραφείο μου. Τα υγρά της στάζουν πάνω στο mouse mat.

Το πρωί της δίνω το φάκελο με τα εκατό χιλιάρικα. “Χαιρετισμούς στο αφεντικό σου,” της λέω καθώς η πόρτα του ασανσέρ κλείνει.

 

Σήμερα δε θέλω να κοιμηθώ μαζί σου. Δε θέλω να με αγγίξεις. Θέλω να είμαι με τις άθλιες πιζάμες μου και κάτι παλιές κάλτσες, που μόλις κάνω ένα βήμα η μία μου φεύγει από το πόδι. Αναρωτιέσαι το γιατί. Θέλω να αράξω στον καναπέ παρέα με μια κουβέρτα. Να δω ότι μαλακία έχει η τηλεόραση και να με πάρει ο ύπνος εκεί, από τη βαρεμάρα. Κατσουφιάζεις. Μη το κάνεις αυτό. Δεν τρέχει τίποτα σε αγαπώ και σε θέλω ακόμα. Απλά…Τι τρέχει μικρή μου? Απολύτως τίποτα ομορφιά μου. Είμαι καλά. Αυτό μόνο. Πάει μέσα. Δεν μου λέει ούτε καληνύχτα. Μελαγχολώ. Ξημερώνει. Έρχομαι να δω εάν κοιμάσαι. Σε σκεπάζω με την κουβέρτα που είχα στα χέρια μου. Είσαι τόσο ήρεμος. Κάθομαι χάμω και ακουμπώ το πρόσωπό μου στο κρεβάτι. Η μία κάλτσα έχει ήδη φύγει από το πόδι μου. Ξυπνάς. Κοιμάμαι. Μου χαϊδεύεις τα χείλη. Μην επαναληφθεί μικρή μου. Αναστενάζω. Συγγνώμη…

 

150 λέξεις - Ποτέ δεν (Ο πυρηνικός σου χειμώνας)

Ο πυρηνικός σου χειμώνας με κατέκλυσε.


Έγινα μέρος σου.

Κάποτε υπήρχαν άνθρωποι, θορυβώδης όχλος. Τώρα το κόκκινο κύμα άφησε το τοπίο παρθενικό, πάλλευκο, αποστειρωμένο. Σε ξέρω, τώρα. Ζω τις αναμνήσεις σου αδύναμη να επέμβω· αυτό με τρομάζει.

Πίνεις το δηλητήριο, αλαζόνας, δέχεσαι να γεννήσεις τη βόμβα. Εμβαπτίζομαι πάλι σε κόκκινη, πηχτή λάμψη. Ο αντίστροφος πόνος της γεννήσεως εστί αγαλλίαση. Όταν το σώμα λιώσει, είμαστε ένα.

Ακούω τον παγωμένο χρόνο να τελειώνει. Και σπάζοντας τον ομφάλιο λώρο, εσένα ζητάω. Για άλλη μια φορά ντύνομαι το παρόν, το παρελθόν, ή κάποια ετεροχρονισμένη παρωδία τους. Μέσα στο γυάλινο φέρετρο είσαι γαλήνιος, ο ύπνος ενός στρατιώτη στο τέλος μιας μεγάλης ημέρας. Πριν το πυρηνικό σου γέννημα με πλημμυρίσει για τελευταία φορά, ψάχνω τη λάβρα των ματιών σου μέσα στην απρόσωπη λιτανεία.

Μα, μέσα στο κρυσταλλένιο σου φέρετρο, μεθυσμένος στη δόξα της αυτοθυσίας, τα μάτια σου ποτέ δε θα γυρέψουν τα δικά μου· ολομόναχη.

 

Ξύπνησα το πρωί και νόμιζα ότι έχει απλωθεί ένα μαύρο πέπλο.. σαν να είχα πάνω μου μια κατάρα.. προσπαθούσα να σηκωθώ και δεν μπορούσα το μαύρο πέπλο είχε γίνει αρκετά βαρύ.Tρόμαξα και πετάχτηκα από το κρεβάτι σα κυνηγημένη, πήγα στο μπάνιο έκανα ένα κρύο ντουζ, έτρεχε το νερό και μαζί με εκείνο έτρεχαν και τα δάκρυα. Ίσως να είμαι παρανοϊκή, ίσως και όχι κανείς δεν μπορεί να μου απαντήσει σε αυτό. Για αρκετό καιρό ήμουν σα να είχα πένθος, προσπαθούσα να βρω τρόπους να εξευτελίζω τον εαυτό μου, να τον πονάω χωρίς ίχνος σημαδιού εξωτερικού. Και το έκανα με ευχαρίστηση με μείωνα και γούσταρα, ένιωθα δυνατή μέσα από την αδυναμία μου. Κουράστηκα και βαρέθηκα. Ακούς? Σε σένα μιλάω καλή μου. Η απόλυτη σιωπή…
Δεν ξέρω το λόγο της σημερινής μου κατάντιας, γιατί είμαι καλά στη ζωή μου ύστερα από δική μου πρωτοβουλία... να διαγράψω αυτά μου με στοίχειωναν …

 

Κλείνω τα μάτια κι αφήνω τη μυρωδιά του κορμιού σου να με οδηγεί. Περιπλανιέμαι... Πια δεν με ζαλίζει το σκοτάδι, αλλά το άρωμά σου, που παραλύει τα χέρια μου και δεν αποφασίζουν ποιο δρόμο θα πάρουν στο κορμι σου. Αρχίζουν να προχωρούν δειλά δειλά, αλλά πλέον, δεν πορεύονται με λογική, το πάθος κυριεύει κάθε δρόμο, κάθε κομμάτι σάρκας που είχε μείνει ακάλυπτο. Σε κολλάω πάνω μου κι ενώνω κάθε τι δικό μας. Εγώ κι εσύ, πια δεν γνωρίζονται, ποια είμαι εγώ, ποιος είσαι εσύ, χωρίς όνομα κι οι δυο μας προχωρούμε στο δρόμο. Kι είναι στενός πολύ, όσο το κρεβάτι.

 

Ακούγονται γέλια. Μα από που έρχονται. Κοιτάει δειλά δειλά από το παράθυρο. Ω ναι! Ήρθε! Είναι εκείνος. Πόσο της είχε λείψει. Έλειπε μόνο 3 μέρες. Της φάνηκε αιώνας. Ήταν κουρασμένος. Του ετοίμασε το μπάνιο του. Τον γδύνει. Πάνε στο μπάνιο. Κρατά ένα σφουγγάρι με το αγαπημένο του αφρόλουτρο. Του πλένει απαλά το κουρασμένο του κορμί. Τον φιλά παράλληλα. Της κρατά που και που το χέρι. Του φυσά τις σαπουνάδες. Είναι παιδί τελικά. Την αγριοκοιτά. Του αρέσει αλλά δεν το παραδέχεται.. Την τραβά από τα χέρια και την φέρνει κοντά του. Γίνεται ένα με τις σαπουνάδες και την αγκαλιά του. Το χαμόγελό της φτάνει μέχρι τα μικρά αυτιά της. Μην ξαναφύγεις σε παρακαλώ.. Έπρεπε μικρή μου. Την πασπατεύει. Το χέρι του γλιστράει πάνω στο βρεγμένο της κορμί.. Το χέρι της τον έχει πιάσει για τα καλά. «Με το αφρόλουτρο αποχτάς τρελή επιτάχυνση» σκέφτεται εκείνη και χαζογελάει.. Σε θέλω… Τώρα…

 

Τικ τακ, πρώτο λεπτό. Μάτια ερμητικά κλειστά κι όμως μπορείς να δεις την αγωνία σου να σκαρφαλώνει τους τοίχους. Τικ τακ, δεύτερο λεπτό. Τα χέρια σου δεμένα κι όμως μπορείς να πιάσεις τη σιωπή γύρω σου. Τικ τακ τρίτο λεπτό. Η πλάτη σου ακόμα καίει κι όμως αναριγείς κάτω από το χάδι της ψυχρής μοναξιάς. Τέταρτο λεπτό. Ο χρόνος περνά δίπλα σου και χλευάζει. «Που είναι? Τι κάνει? Γιατί δεν την ακούω? Γιατί δεν έρχεται? Θα έρθει?» Πέμπτο λεπτό. Τα ερωτηματικά γιγαντώνονται και σε τυλίγουν, όχι… σε σφίγγουν, σου κόβουν την ανάσα. Έκτο λεπτό. Άβολη η στάση σου, η επανάσταση στο κορμί σου έχει αρχίσει. Έβδομο λεπτό. Οι σκέψεις χορεύουν σφιχταγκαλιασμένες με την ηδονή. Όγδοο λεπτό. Μάλλον αυτή τη γεύση έχει ένας αιώνας. Ένατο λεπτό. Φόβος… Αναβλύζει από μέσα σου και απλώνεται παντού γύρω σου. Δέκατο λεπτό. Τα δάχτυλα του ποδιού μου πάνω στα χείλη σου. Λύτρωση!

 

- Κυρία, μου αρέσει πολύ το στραπόν.
Μαζί με την απάντηση έρχεται και σφαλιάρα. Δυνατή.
-- Σε ρώτησα;
Τον αρπάζω απ' τα μαλλιά και του πιέζω το πρόσωπο ανάμεσα στα πόδια μου.
-- Γλύφε! ... Πιο καλά! ...
Μετά από κανά πεντάλεπτο, τον σπρώχνω. Πέφτει κάτω. Πάει να σηκωθεί, αλλά φωνάζω:
-- ΜΗΝ τολμήσεις! Εκεί θα μείνεις, μέχρι να σου πω ότι μπορείς να σηκωθείς.
Παίρνω τηλέφωνο τον Χ. Του λέω να έρθει αμέσως.
Είναι πανέμορφος. Ψηλός, γεροδεμένος, με έναν αέρα αυτοπεποίηθησης που αποπνέει αρρενωπότητα. Τον φιλάω και χαϊδεύω τον πούτσο του πάνω απ' το παντελόνι.
-- "Σκίστον", του ψιθυρίζω.
Πιάνει τον χ, τον στήνει στα 4 και τον καρφώνει με τη μία. Τον κρατάει απ' τη μέση και του σκάβει τον κώλο στην κυριολεξία. Βλέπω τον χ να προσπαθεί να με κοιτάξει, ενώ έχω ανοίξει τα πόδια και χαϊδεύομαι, αλλά απ' την ντροπή να μη το καταφέρνει και να χαμηλώνει το βλέμμα.
Σηκώνομαι, πιάνω τον χ απ' τα μαλλιά και τον βάζω να καθαρίσει τον πούτσο του Χ. Στη συνέχεια, αγκαλιάζω τον Χ και πάμε στο κρεββάτι. Ο χ είναι γονατισμένος ακόμη και μας κοιτά. Ο Χ ανεβαίνει πάνω μου και με γαμάει δέκα φορές πιο άγρια απ' όσο γάμαγε εκείνον. Κοιτάω τον χ και με την ευχαρίστηση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου του λέω με φωνή γεμάτη περιφρόνηση:
-- Βλέπεις άχρηστε πώς με ικανοποιεί αυτός; Βλέπεις;
Ο χ σκύβει το κεφάλι κι εγώ χύνω ταυτόχρονα με τον Χ.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Ο μικρός τροχός με τις αιχμηρές άκρες γυρνάει αργά κάτω από την καθοδήγηση του αντρικού χεριού πάνω στο μηρό της. Βλέπει τις κοκκινες μικρές σταγόνες αίματος της να βγαίνουν από το λυμένο δέρμα... μια αιμάτινη σκούρα διακεκομμένη γραμμή. Ακούει τη βαριά ανάσα του, ρυθμικά βαθιά, συντονισμένη με την κάθε αιχμή που χώνεται στο δέρμα με την κάθε αιμάτινη σταγόνα που βγαίνει. Μυρίζει το μέταλλο του εργαλείου που ανακατεύεται με το το μέταλλο του αίματος και τα υγρά του κορμιού. Αγγίζει φευγαλέα με το δάκτυλό της την ευθεία της πληγής νιώθωντας τις άκρες που άνοιξαν και το δέρμα ολόγυρα ανατριχιάζει. Φέρει το δάκτυλο στο στόμα. Γεύεται το αίμα. Ταυτόχρονα το μυαλό της την προειδοποιεί. Πονάει. Η ευδαιμονία των αισθήσεων.

 

Re: Τρεις άντρες.

Είναι χοντρός, ψηλός και δυνατός. Το δέρμα ολοζώντανο και το άγγιγμα στιβαρό. Η φωνή μπάσα και γρατζουνιστή. Είναι φευγάτος. Είναι εκεί. Είναι γήινος. Κρύβεται ανάμεσα στο φανερό και στο εσωτερικό. Είναι απογοητευμένος και ορεξάτος. Είναι ικανός και βιαστικός. Διστάζει. Ταλαντεύεται ανάμεσα στην περιφρόνηση και την συμπάθεια. Ξέρει τι θέλει. Δεν είναι σίγουρος. Είναι σίγουρος.



Είναι λεπτός, μικροκαμωμένος και ευλύγιστος. Έχει γαλάζια φωτεινά χαμογελαστά μάτια. Το δέρμα λεπτό και μεταξωτό. Το άγγιγμα προσεκτικό και λεπτό. Αγγίζει με ολόκληρο το χέρι, σαν αγρότης. Παίρνει φωτιά κι είναι συγκρατημένος. Μιλάει ελάχιστα. Κρύβεται τόσο που με δυσκολία έχει λέξεις. Εκφράζεται με πολλές αποχρώσεις. Γελάει κελαριστά. Γελάει συγκρατημένα. Ζει στο σκοτάδι. Ζει στο φως.



Είναι.


​

 

Η μέρα είναι υπέροχη. Είσαι υπέροχη της λέει στο αυτί. Εκείνη χαμογελά και κάνει τα τσαλίμια της μέσα στο πάπλωμα. Σήκω χουζούρα. Μυρίζει καφές… Κάθονται στην υπέροχη βεράντα τους. Πίνουν καφέ και τρώνε ότι λιχουδιά είχε ετοιμάσει εκείνος. Καιρό είχαν να πιούν καφέ μαζί. Τους είχε λείψει. Το είχαν ανάγκη. Αναπολούσαν τα παλιά και γελούσαν με τα ευτράπελα που τους είχαν συμβεί κατά καιρούς. Χτυπά η πόρτα. Ανοίγουν.. Στέκεται η κόρη τους. Ένα κοριτσάκι 15 χρονών. Άργησα μπαμπά? Κρατάει στα μικρά χέρια της ένα κουτί. Το κουτί των αναμνήσεων, τυλιγμένο σε κόκκινο βελούδινο ύφασμα. Την αγκαλιάζουν σφιχτά. Μπαμπάς και κόρη. Να τα εκατοστίσεις. Το είχε ξεχάσει. Τα δάκρυα της ευτυχίας αγκάλιασαν το πρόσωπό της. Πόσο όμορφη ήταν. Ξέγνοιαστη. Ευτυχισμένη. Είχε την οικογένειά της. Τι παραπάνω να χρειάζεται ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος….Το κουτί των αναμνήσεων…με τις δικές του μυρωδιές..

Καλημέρα σας..