24/7 - πραγματικότητα ή φαντασία?

Προσωπικά έχω διαφορετική εμπειρία για κάτι που Ε/εμείς δεν αντιλαμβανόμασταν ως πρόβλημα όταν μεγάλωναν τα παιδια, δεν το παρουσιασαμε ως πρόβλημα, 'ομως εκληφθηκε ως πρόβλημα από ένα απ τα δύο παιδία, όπως μου είπε αρκετά μετά, όταν επέλυνε το θέμα με τον Ψ του. Και μακάρι να είμασταν η εξαίρεση στον κανόνα, αλλά κρίνοντας από όσα γνωρίζω από άλλους γονείς, παραδέχονται, χωρίς να αυτομαστιγώνονται γι αυτό πως, ξέρεις ναι κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε κι αυτό όχι πάντα, αλλά κάπου κάτι μας ξέφυγε. Γιατί ίσως δεν είμαστε Θεοί και δεν έχουμε το αλάθητο.

Αυτα τα απολυτα τσιτατα όταν συζητιούνται θέματα που άπτονται ψυχοσύνθεσης ενός παιδιού, θα με τρόμαζαν, αν δεν τα εκλάμβανα απλά ως το ιδεατό που αντιλαμβάνεται θεωρητικά εκείνος που τα παραθέτει.

 

Μπορει να γινει σίγουρα, αλλα και να μην μπορουσε να γινει και να ηταν φαντασια, εεε αφηστε μας να ονειρευομαστε.

 

Τα παιδιά δεν ζουν μέσα σε μια γυάλα, στην οποία υπάρχουν μόνο αυτά και οι γονείς τους. Δέχονται πληροφορίες από το συνολο του περιβαλλοντος τους. Και καλά κάνουν.

Σχολείο, περίγυρος, παππούδες γιαγιάδες, παπάδες, τηλεόραση και ένα σωρό άλλα.

Δέχονται συνεχώς διάφορες πληροφορίες ή επιρροές, θετικές και αρνητικές. Αλλοτε στερεοτυπικες, αλλοτε θρησκοληπτες, αλλοτε ρομαντικές, άλλοτε ουδέτερες, οι οποίες συχνα παρουσιάζονται ως απαίτηση και τις οποίες και εμείς ως ενήλικες αντιμετωπίζουμε.

Η εικόνα ενός γονέα που αποκλίνει από το προβαλλόμενο πρότυπο, το ανταγωνιστικό, συχνα αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα, ως υποτίμηση και υποβάθμιση του ανθρώπου.

Είτε λοιπόν ως γονείς δε θα κρύψουμε από τα παιδιά μας ότι τις επιλογές μας τις στηρίζουμε υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ανεξάρτητα από την λεγόμενη "κοινή γνώμη", οτι οι άνθρωποι χρειάζεται να επιλέγουν συνειδητά με βάση τις δικές τους ανάγκες, είτε θα συμφωνούμε ρητά ή άρρητα με όλες τις διαφορετικές αντιλήψεις και θα τους δημιουργούμε ένα σωρό άλυτα.


Διαλέγουμε είτε το ιδεατό απόλυτο τσιτατο, είτε το ρεαλιστικό και εύκολο.

 

Φαντάζομαι παιδάκι Τρίτης δημοτικού να πει μπροστά σ' όλη την τάξη (ή και εμπιστευτικά στο δάσκαλο, ανάλογα το χαρακτήρα του παιδιού) ”Εμένα ο μπαμπάς χτυπάει τη μαμά μου. Τους έχω δει πολλές φορές χωρίς να με πάρουν είδηση."
Ή αλλιώς: "Άκουσα τον μπαμπά να λέει τη μαμά πουτάνα/ Τη μαμά να λέει τον μπαμπά άχρηστο, μαλάκα" κλπ κλπ.

Τα συγκεκριμένα παραδείγματα είναι αληθινά, έχουν ακουστεί στο σχολικό περιβάλλον όχι μόνο μία φορά.
Όσοι ασχολούνται με παιδιά, γνωρίζουν πόσο συχνά συμβαίνει αυτό, το να μοιράζονται δηλαδή με την τάξη ή με τον εκπαιδευτικό πράγματα που έζησαν στο περιβάλλον του σπιτιού και τους δημιούργησαν αμηχανία. Ιδιαίτερα στην προεφηβική ηλικία που υπάρχει αυθορμητισμός και λιγότερες αναστολές.

Αν αυτά τα γεγονότα που περιγράφει το παιδί συνέβαιναν σε πλαίσιο συνεναιτικό και όχι κακοποιητικό, άραγε θα τα εισέπραττε (επομένως και θα τα περιέγραφε) διαφορετικά;

Με τα παραπάνω δεν καταδικάζω σε καμία περίπτωση το 24/7 με παιδιά, ως προς τις εκφάνσεις του όμως τείνω να συμφωνήσω με την @anthea[C_M]:

 

Να είστε σίγουροι ότι στα συγκεκριμενα παραδειγματα στελνουν κοινωνικο λειτουργο με συνοπτικες διαδικασιες

 

Επειδή με quotares αλλά δεν βλεπω τι σχεση εχει αυτο που αναφερω, με τα οσα εδω γραφεις, αναρωτιεμαι αν σε μενα απευθυνεσαι.

 

Παιδιά δεν έχω
ωστόσο νομίζω πως η ερωτική ζωή των γονιών δεν αφορά τα παιδιά.

Όπως αναπτύσσονται κώδικες επικοινωνίας μεταξύ των μελών της σχέσης στις κοινωνικές τους συναναστροφές υποθέτω πως παρόμοιοι κώδικες είναι δυνατό να χρησιμοποιηθούν και ενδοοικογενειακά.

 

Όσο τα παιδιά δεν είναι σε θέση να διαχωρίσουν το μήνυμα, καλό είναι οι γονείς να το λαμβάνουν υπόψη τους αυτό σαν προτεραιότητα.
Η γενιά των λουλουδιών παρήγαγε πολλά ψυχαναλυτικά ''πελατάκια'' πάντως, για ελεύθερους ανθρώπους δεν ξέρω, δεν έχω δει κάτι γύρω μου, καθώς δεν υπήρχε η αίσθηση του μέτρου.
Μέτρο δεν σημαίνει μέτριο, σημαίνει ιεράρχηση προτεραιοτήτων ανάλογα με τις συνθήκες και την εκάστοτε αντιληπτική ικανότητα των παιδιών, την οποία συχνά οι γονείς υποβαθμίζουν.
Το υποσυνείδητο ''κλειδώνει'' με ένα σωρό απίθανα πράγματα, τα οποία δεν είναι δυνατόν να προσμετρηθούν φυσικά επακριβώς, αλλά καλό είναι να υπάρχει μία επαγρύπνιση για να μην παράγονται, έστω και αόρατα, μελλοντικά τραύματα.

 

Αυτό ακριβώς και με απ' όλα και δεν το κόβω να αλλάζει, πα να πει "τα ίδγια Παντελάκη μου, τα ίδγια Παντελή μου"...

 

Τα παιδιά μέχρι μια ηλικία δέχονται ερεθίσματα τα οποία κακώς η καλώς τους επηρρεαζουν και μεγαλώνοντας μπορούν να τα βγάλουν και στο δικό τους τρόπο ζωής.Έπισης οπως ειπώθηκε ήδη το παιδί βρίσκεται σε ένα πιο αθώο στάδιο άρα δεν είναι δύσκολο να μεταφερει στιγμες η βιώματα από το οικογενειακό του περιβάλλον σε τριτους,πραγμα που ενδεχομένως θα εκθέσει τους γονεις του.Αρα πιστεύω ότι ναι μεν οι γονείς μπορούν να ζουν την 24/7 σχέση τους με τρόπο όμως που να μη γίνεται αντιληπτός από το παιδί.

 

https://www.fatherly.com/love-money...ial&utm_campaign=fbowned&utm_content=fatherly

Με την πρώτη ευκαιρία θα το μεταφράσω.
Έκτος βέβαια, εάν κάποιος/κάποια έχει
όρεξη και διάθεση να το κάνει.

 

Ωραίο άρθρο, ομολογώ πως έχει αρκετά κοινά η στάση που κράτησε το ζεύγος με τα παιδιά, με την δική μου.
Υπάρχουν πράγματα που θα έκανα διαφορετικά, που θα ζητούσα να βρεθούν εναλλακτικές για να μην μοιάζει ότι "τρίβουμε" στην μούρη την σχέση Μ/μας, πράγματα που έχοντας την γνώση που έχω σήμερα, θα έκανα διαφορετικά. Μια ρώσικη παροιμία λέει, αν ήξερες που θα πέσεις, θα άπλωνες από κάτω εκ των προτέρων σανό.

Έχω την δυνατότητα τώρα να παρατηρώ τις επιδράσεις που είχε η Ms σχέση η δική μου, στα παιδιά.
Και εξαιρομένου του ότι το ένα παιδί, θεώρησε ότι η γνώση του για το bdsm την επηρέασε στο να θέλει να είναι Κ. ενώ μπορεί να μην είναι, το οποίο επέλυσε σε 6 συνεδρίες ψυχοθεραπείας και του ότι στην εφηβεία αντέδρασαν σ αυτό που στα δικά τους μάτια, έμοιαζε με καταπίεση, αρχισα να διακρίνω και τα θετικά που έχουν πάρει.

Δεν έχουν καμία ενοχή για την σεξουαλικότητα τους, το βδσμ για αυτά είναι απλά μια φυσιολογική επιλογή για όσους τους ταιριάζει, πρόσφατα έμαθα ότι το ένα παιδί είχε ένα σαδομαζοχιστικό σέσσιον, επειδή απολαμβάνει τον πόνο από τα τατουάζ αλλά τελικά κατέληξε από νωρίς, στο ότι το ικανοποιεί να γίνεται στα πλαίσια μιας ισότιμης σχέσης. Και μπορούσε να μιλήσει με την μητέρα της ανοιχτά γι αυτό. Κι η μαμά ήξερε τι να την συμβουλέψει.

Σε παιγνίδια παιδικά, όπως είναι το The Sims εδώ και χρόνια υπήρχαν αξεσουαρ και ρουχα σαδομαζοχιστικά και δεν είναι όπως παλιά πλέον τα πράγματα. Κι αυτό γιατί μεγαλώνει μια γενεά παιδιών που μεγάλωσαν μαθαίνοντας να αποδέχονται την διαφορετικότητα, χωρίς να είναι αναγκασμένα να ασπαστούν ή να ακολουθήσουν τις διαδρομές των γονέων τους, αλλά δεν άκουγαν "σκάσε δεν μιλάμε γι αυτά", από όσους κρύβουν επιμελώς το γεγονός ότι είναι και σεξουαλικά όντα.

Δεν ντρέπομαι που είμαι βδσμ. Αναφέρω δε την ενασχόλησή μου δοθείσας ευκαιρίας στο χαλαρό, ο κόσμος το αποδέχεται ή τουλάχιστον μπροστά μου δεν έδειξε κανείς να σοκάρεται. Δεν κάνω βδσμ, είμαι σε κάθε μου έκφραση, δεν είναι κάτι διασπασμένο από μένα, είναι βασικό και μεγάλο κομμάτι του είναι μου.

Αν μη τι άλλο, ακόμα και η αντίδραση τους στην εφηβεία, σ αυτό που έβλεπαν μεταξύ Μ/μας, τα οδήγησε να βρουν νωρίτερα τι ΔΕΝ επιθυμούν που δεν είναι λίγο ή ασήμαντο.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν η ανθεκτικότητα των παιδιών είναι μεγάλη και τα αναπόφευκτα λάθη και αστοχίες των γονέων, βρίσκουν τρόπους να τα διαχειριστούν και να κερδίσουν πολύτιμα μαθήματα, εάν έχει εγκαθιδρυθεί ειλικρινής επικοινωνία και διάλογος.

Χρυσή Τομή.

Δύσκολα πράγματα.

Αλλά όχι ακατόρθωτα.