24/7 - πραγματικότητα ή φαντασία?

Ανυπερθέτως. Παρόλ΄αυτά, το κάρμα δεν είναι (μόνο ή και γενικώς) μεταφυσική έννοια.
Κράτα το αυτό να το συζητήσουμε, κάπου, κάπως, κάποτε... 

 

Κι ήθελα να πάω να την πέσω...

Ένιγουέι. σκόρπια...

Το ανθρώπινο είδος, έτσι όπως το ξέρουμε σήμερα, χοντρικά δηλαδή, χωρίς προβειά, υπάρχει 250.000 χρόνια. Το πιο νέο ζώο που προέκυψε στον πλανήτη, ένα πράμα. Φυσικά και κουβαλάει μνήμες κι εγγραφές, όπως όλα τα είδη τση γής, από τον καιρό του πρώτου μονοκύτταρου.

Η εξέλιξή του, μας αρέσει η δεν μάς αρέσει καταπώς πήγε και παγαίνει, έχει κόστος. Το κόστος είναι το πρέπει, η επιλεκτική στραβομάρα, κάτι λαστιχαρισμένες έννοιες, κάποιοι βαρειοί κι ασήκωτοι, που ακόμα και σήμερα γράφουν βαρύγδουπες μαλακίες τύπου γύρω-γύρω όλοι, που τις διαβάζουμε και κάνουμε ωωω διγιότι μας αρέσει να επιβεβαιώνουμε πως είμαστε στην πλειοψηφία μας ίδιοι μαλάκες (αγεληδόν που λέμε ένα πράμα) με τους βαρειούς γραφιάδες, κάτι που λέμε βαριέμαι στον ελεύθερο χρόνο μας, που όμως τον θεωρούμε κεκτημένο, κι άλλα πολύ χειρότερα, μη μας πέσει και βαρύ το γαμίδι...

Μη μπερδεύουστι καλέ... Ο Μέρφυς άνθρωπας, το κάρμα και η επιρροή του πειραματιζόμενου στο πείραμα, είναι το ίδιο πράμα, μόνο που μιλάνε άλλη γλώσσα. Μέχρι να μάθει ο ένας τη γλώσσα τ' αλλουνού νομοτελειακά θα λένε κι οι τρείς τους παπαριές καμαρωτές, ο καθένας από το στασίδι του, ας κάνουμε μια βόλτα να ξεπιαστεί ο κώλος μας...

Για να λέει ο μπαρμπα Σωκράτης 2.500 χρόνια πριν και βάλε "δει δη των γονέων ξυταλαιπωρείσθαι μετά των τέκνων αυτών", πα να πει πως τις ίδιες παπαριές άκουγε και τότε ο παλιόγερας στην αγορά από τίπουτε "προβληματισμένους", τούχε πρήξει τ' αρχίδια κι η Ξανθιππάρα για ανάλογες παπαριές, κάτι σαν τις αηδίες που ακούμε από το διπλανό σπίτι στο δικό μας σήμερα...

Καλά πράματα λέγονται στη Πλου Βικτωρίας (τέως πλατεία Κυριακού).
Νταξ, δεν είπαμε πως είμαστε και βρόχος πύκνωσης σαν στη Καλιφόρνια το '60, την Αθήνα του Σόλωνα ή τους τυπάδες στο Μάτσου Πίτσου κλπ κλπ, αλλά τεσπά διατηρείται υπο των γηγενών μια σοβαρότη να 'ουμ, που ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία εσαεί θα επαληθεύεται, διγιότι δεν θα βγει από τα σπλάχνα της ο Κόναν ο βάρβαρος να κάνει γκουβέρνο.

Εκτός άλλου, καλα πράματα από καλά παιδιά (διάβαζε παλιόπαιδα) λέγονται κι αλλού, ξέρω μερικά στα παράλια λίγο κοντα-λίγο μακρύτερα, άλλα κοντα σε ρέμματα, σε νοσοκομεία, σε συντριβάνια, μη τα θέμε κι όλα δικά μας οι Πλουβικτωριανοί... Μέτρον γαρ...

Αυτά προς το παρόν...

Τα δέοντα σε αυτούς που αγαπάτε...

 

Από αυτά που διαβάζω εδώ, οι μόνοι ικανοί γονείς θα μπορούσαν να είναι ο Δαλάι Λάμα, ο Ιησούς (χωρίς παρεξήγηση) και βαριά βαριά η Μαρία Μαγδαληνή, φυσικά μετά που μετανόησε. Δεν γνωρίζω για την τελευταία μήπως θα έπρεπε να κάνει καμία ψυχοθεραπεία αναφορικά με τα παιδικά τραύματα που την οδήγησαν στην πορνεία και μετά στην μετάνοια, πριν προβεί στην τεκνοποίηση.

 

Το καλύτερο δε,είναι πως αρκετά από αυτά που γράφονται,είναι από ανθρώπους που ούτε έχουν παιδιά αλλά ούτε και εργάζονται με αυτά.

Δε χρειάζεται να έχουμε άποψη για όλα.
Ας αφήσουμε να μιλήσουν αυτοί που το ζουν.

 

Ολοκληρωτική πουριτανη ξινή αντίληψη, φανταστικη ανεπάρκεια, φοβική εικασία, ιδεολογική κληρονομικότητα.
Τα καλύτερα.

Όλα αυτά επειδή παρατηρώ τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ένας γονιος σήμερα. Οι οποίες δεν αντιμετωπιζονται πια με ένα πιάτο φαί και ένα κρεβάτι. Ούτε μόνο με αγάπη.
Ο στόχος δεν είναι είναι να ενηλικιωσεις ένα αυτοσυντήρουμενο άτομο μόνο.
Τουλάχιστον ο δικός μου.

Γνωρίζω.
Αυτο καταλάβατε από τα γραφομενα μου;
Μόνο ως αστειο το εκλαμβάνω.

-----------------------------------------------------------------
Ίσως να φταίνε οι δικές μου ενοχές και όλοι οι υπόλοιποι να κινούνται άνετα κάτω από το γονεικο τους ένστικτο.
Δεκτό και σεβαστό και μπράβο.

Καλημέρα ευχομαι.

 

Συγνώμη για την παρέμβαση,αλλά διαβάζοντάς σας γενικότερα σε αυτή τη συζήτηση, είναι τρομακτικός ο τρόπος που βιώνετε τον γονεϊκό ρόλο.

 

Πέρα από τα όρια που συζητάμε για τις σχέσεις ντιες και M/s καλό θα ήταν να βάζουμε λίγα και στους εαυτούς μας Είναι άλλο να εκφέρουμε άποψη περί σχέσεων γονεων-παιδιων και άλλο να βγάζουμε συμπεράσματα σε τόσο ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα από πέντε γραμμές.
Άλλο το γενική γνώμη και άλλο το "βιώνετε".

 

μέσες άκρες, υπάρχουν δυο γενικές κατευθύνσεις στην αντίληψη των πραγμάτων. η προσέγγιση του γεγονότος και η αίσθηση του δράματος.

τρέχοντας χαρούμενα στην παραλία πατας σε βραχάκι και πληγώνεσαι.
- συνεχίζεις στην παραλία (εντιτ: συμπεριλαμβάνεται η υποεκδοχή να χώσεις ένα εκφραστικό μπινελίκι δώθε κείθε).
- καταριέσαι το βραχάκι που δεν είχε δουλειά να βρεθεί στο δρόμο σου να σου καταστρέψει τη μέρα να πληγωσει το πόδι σου να σε αφήσει μια ζωη ανάπηρο και δυστυχισμένο και πρεπει να ξηλώσουν επιτελους αυτα τα βραχάκια τι κανουν οι αρμοδιοι γιατι δεν τα απαγορευουν και τα αφηνουν να μας δυναστευουν κλπ κλπ

στη συνέχεια κολυμπάς, λέμε τώρα. σε βιάζει δελφίνι. πείθεσαι οτι ισοπεδωθηκε η προσωπικότητά σου, οτι ευτελίστηκες, οτι δεν θα συνέλθεις ποτέ, οτι έγινες άγιος και υποφέρεις. αν δεν έχεις πειστεί επιχειρουν να σε πείσουν με το ζόρι.
εναλλακτικά, κολυμπάς.

 

Πραγματοποιημένη φαντασία, ξεκάθαρα.

 

Καλέ σεις, μην το ξεχειλώνουτι...
Είναι αντιαισθητικό...
Ο ψάχνων βρίσκει...
Ό,τι βρει τεσπά...
Το κόλπο είναι να αρχίσει να ψάχνει...

 

Δεν πέφτετε πολύ έξω, ειδικά εάν πιστέψουμε την ψυχαναλυτική θεωρία περί "good enough mother", τα χαρακτηριστικά της οποίας ελάχιστες γυναίκες του σήμερα με σάρκα και οστά διαθέτουν. Σε πείσμα των καταστροφολόγων, τα παιδιά θα συνεχίσουν να έρχονται στον κόσμο, να μεγαλώνουν και κάποια από αυτά να επιχειρούν να τον αλλάξουν...

 

Μου είναι πασιφανέστατο, από τα γραφόμενα της, οτι ειναι γονέας. Εσάς δεν σας είναι; Νομίζω άλλωστε ότι και η ίδια το έχει αναφέρει κάπου, οταν είχε πρωτομπεί. Κάτι άλλο;