346 χλμ (Έρωτας, volume 2)

PART I, Θεσσαλονίκη

-Hello..
-Καλημέρα Νίκο, τι θα γίνει με τη δουλειά που λέγαμε;
-Τι θες να γίνει ρε Ελπίδα ;
-Έχω ακόμα δύο μέρες προθεσμία.
-Κομμάτια να γίνει. Να περάσω από το γραφείο;
-Ναι, έλα. Και πας μετά στο ξενοδοχείο.
-Ποιο ξενοδοχείο; Στη Θεσσαλονίκη δεν είναι το πρότζεκτ; Τι να το κάνω το ξενοδοχείο;
-Ήταν να έρθουν τρία άτομα. Ο ένας δεν ήρθε και το δωμάτιο είναι πληρωμένο και άδειο. Είναι καλύτερα να είσαι κι εσύ εκεί για να βοηθήσεις τα κορίτσια. Δεν είναι από δω.
-Κι από που είναι και χρειάζονται βοήθεια;
-Είναι η συντονίστρια της Ηπείρου με μια άλλη κοπέλα από εκεί.
-Καλά, θα με τρελάνεις; Πώς βρέθηκαν εδώ; Και περιμένεις να συντονίσω τη συντονίστρια;

Ούτε που πάτησα στο ξενοδοχείο όλη μέρα. Οι μαλακίες της Ελπίδας. Καλή γυναίκα, ρε φίλε, αλλά στο λεξικό στη λέξη άγχος έχει φωτογραφία της δίπλα. Κάνω τις δουλειές μου, βγαίνω και μια βόλτα Σαλόνικα μπάι νάιτ και όλα καλά. Άντε, τώρα να πάω. Hotel Anatolia, στο Βαρδάρη. Όχι τίποτα άλλο, να ξέρουμε αν έχει άνετα στρώματα...

Ξυπνάω, ώρα για πρωινό. Κατεβαίνω έχοντας μαζί ένα φάκελο με το λογότυπο της εταιρίας.
Με πλησιάζει ένα όρθιο βουνό.

-Γεια! Είσαι ο Νίκος;
-Ναι, να φανταστώ ότι εσύ είσαι η συντονίστρια από την Ήπειρο;
-Όχι, εγώ είμαι η Αγλαΐα από τα Γιάννενα. Η Αγάπη είναι συντονίστρια και κάθεται στο τραπέζι. Έλα να καθίσεις μαζί μας.
-Χάρηκα, Αγλαΐα από τα Γιάννενα. Γεμίζω το πιάτο μου κι έρχομαι.

Πάω προς το τραπέζι. Τη βλέπω.
Μαλάκα, δεν ήρθες νωρίτερα.
Μαλάκα λέω, δεν ήρθες νωρίτερα.
Ρε, κοίτα έναν μαλάκα που δεν ήρθε νωρίτερα!

Έχει σκούρα ξανθά μαλλιά. Όχι, πολύ ανοιχτά κάστανα. Ρε, μήπως τη λες και κοκκινομάλλα;
Σγουρά και πλούσια, μακριά μαλλιά. Φτάνουν μέχρι τον κώλο. Εντάξει, στην περίπτωση της ο κώλος δεν είναι και πολύ μακριά από το κεφάλι. Σε ένα ρεσιτάλ αδιακρισίας, που θα δώσω στο μέλλον, θα ρωτήσω το ύψος της και θα μου πει 1.60. Σιγά... έπρεπε να φάει πολύ φαγητό ακόμα για να φτάσει 1.60. Παίζει να είναι και 1.55.

-Γεια σου Αγάπη από την Ήπειρο. Πώς κι έχουμε την τιμή να σε έχουμε Θεσσαλονίκη; Πώς μπορώ να βοηθήσω για να είναι ευχάριστη η διαμονή;

Ω, χου! Πες και κάτι έξυπνο ρε μπαγλαμά. Όλο κοινότυπες μαλακίες. Αν περιμένεις με αυτά να καταφέρεις να φας γκομενάκι μέσα σε 24 ώρες το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μείνεις με το πουλί στο χέρι. Τόσες έχεις. 24 ώρες. Σοβαρέψου.

Τελειώνουμε τις δουλειές. Έτοιμος να κάνω τον ξεναγό στη μεγάλη φτωχομάνα. Να μην εξυπηρετήσουμε τα κορίτσια; Ντροπή!
Γύρω, γύρω όλη μέρα, έπεσε πείνα. Τώρα; Το κατάλληλο φινάλε πριν την επιστροφή στο ξενοδοχείο. Ουζομέλαθρον. Θα πάθουν μουνόπλακα.

Δεν έχω κάνει καμία αναφορά στο τι έχουμε πει. Τι περιμένεις; Έχουν περάσει 20 χρόνια. Δεν θυμάμαι καθόλου. Το μόνο που θυμάμαι είναι η στιγμή που φύγαμε από το φαγάδικο. Μια Αγάπη να μοιάζει μαγεμένη με μένα. Τελικά, κατά τα φαινόμενα, είχα καταφέρει να πω κάτι πιο έξυπνο.

Έχουμε αφήσει την Αγλαΐα πίσω και τρέχουμε μπροστά παιδιαρίζοντας σαν χαζοχαρούμενα δεκαπεντάχρονα. Η Αγλαΐα φωνάζει συνέχεια να την περιμένουμε γιατί της πονάει το πόδι και δε μπορεί να μας φτάσει κι εμείς στην καρακοσμάρα μας. Μάλλον θα γίνει μεγάλο ματς σήμερα στο δωμάτιο των κοριτσιών. Να δεις που θα ξεμαλλιαστούνε και θα τις ακούσει όλο το ξενοδοχείο.

Κάποια στιγμή σταματάμε για να πάρω τσιγάρα. Camel. Είναι από μια από τις τελευταίες φορές. Το καλύτερο τσιγάρο και το έκαναν σαν τον κώλο της μαϊμούς. Μας φτάνει η Αγλαΐα. Μπαίνουμε ξενοδοχείο. Τα σιρόπια με την Αγάπη συνεχίζονται.

-Πέρασες καλά;
-Πέρασα υπέροχα...
-Δεν έρχεσαι από το δωμάτιο να μου κάνεις παρέα;
-Θέλω.. αλλά... Δεν το βρίσκω σωστό
-Να μου κάνεις παρέα είπα. Αν δε το βρίσκεις σωστό τότε κακώς μου κάνεις παρέα όλο το απόγευμα.

Σκληρό καρύδι ή άτιμη. Μπαίνοντας έβαλε όρο να πιάσει ο καθένας από ένα κρεβάτι. Χωρίς να κάνω την παραμικρή κίνηση να της την πέσω. Προκαταβολικά.
Θέμα χρόνου ήταν. Ούτε θυμάμαι πως βρεθήκαμε στο ίδιο κρεβάτι. Έχω αρχίσει να την φιλάω και αυτή να τραβιέται. Με χρονοκαθυστέρηση. Να προλάβει να νιώσει πρώτα.

-Νίκο.. Στο άλλο... κρεβάτι...
-Μόνο αν έρθεις και 'συ...
-Όχι... Όχι.. σεξ... σήμερα σε γνώρισα...
-Όχι σεξ.
-Τότε... γιατί.. συνεχίζεις;
-Είπα, όχι σεξ

Σηκώνομαι όρθιος. Τη σηκώνω. Έχω βάλει το χέρι μου στο μουνί της χωρίς να της ανοίξω το παντελόνι. Κρατάω το κεφάλι της με το άλλο χέρι, σφιχτά. Συνεχίζω να χαϊδεύω το μουνί της έχοντας φροντίσει να έχω το στόμα μου δίπλα στο αυτί της, να της ψιθυρίζω και να ακούει την ανάσα μου. Να, αυτά δε μπορώ. Έχω διπλωθεί στα δύο για να φτάνω.

Δεν κάνω καμία άλλη κίνηση. Δεν της έχω ανοίξει το παντελόνι. Ούτε καν αυτό. Συνεχίζω αργά, να κρατήσει όσο γίνεται η στιγμή. Το νιώθω ότι θα χύσει. Ψιθυρίζω στο αυτί της.

-Θέλω... να σε ακούσω... να λες... ότι χύνεις... για μένα.
-Χύνω... Για... σένα...

Έκρηξη. Όμορφη στιγμή...Την απόλαυσα πραγματικά. Δε μιλάει καθόλου... Στα μάτια της εκατό ερωτήσεις.. Τις λες και αντικρουόμενες.
Σήμερα σε γνώρισα, πώς το έκανα αυτό; . Γιατί το ήθελα τόσο; Πώς σε άφησα; Αφού έφτασε εκεί γιατί δε είχε συνέχεια;

Χαμογελάω. Ανάβω ένα camel και της το βάζω στο στόμα. Μιλάω πρώτος. Είπαμε.. Όχι σεξ... Την άλλη εβδομάδα που θα έρθω στα μέρη σου μπορούμε να το ξανασυζητήσουμε...

 

Οχι πια σεξ, μονο φιλοι!

 

Νωρις ειναι ακομα. Εχει αλλα 346 χλμ μεχρι το σεξ.
Η αληθεια ειναι οτι περιμενα απο εσενα ενα σχολιο, δεν ειμαι σιγουρος γιατι

 

PART II, Όλα είναι δρόμος...

Σβήνω το τσιγάρο. Πιάνω το τηλέφωνο. Άσχημες εποχές για παιχνίδι από μακριά. Μια ολόκληρη κάρτα δίνει 13 λεπτά χρόνο ομιλίας. Μιλάμε όσο μπορούμε, λίγα πράγματα. Μόνο για να μην τελειώσει η φάση πριν αρχίσει.

Ήξερα ότι υπήρχε η προοπτική να βρεθούμε στον τόπο της, για αυτό το ρίσκαρα. Το ήξερα πριν μπούμε στο δωμάτιο. Ήθελα να καταλάβει ότι αυτό που είπα θα γίνει. Από τη στιγμή που της είπα όχι σεξ, είναι όχι σεξ. Δεν είχε σημασία ότι θα ήμουν χαμένος, σημασία είχε να ξέρει. Με καύλωνε, επίσης, η ιδέα να βασανίζει το μυαλό της με απορίες του τύπου «Γιατί σταμάτησε;».

Ήμουν σίγουρος για αυτό που έκανα. Και ας είχα την Ιωάννα να προσπαθεί να με πείσει ότι έκανα μαλακία.
«Είσαι ηλίθιος παιδάκι μου; Είχες το γκομενάκι στο δωμάτιο και το άφησες να φύγει; Αν δεν ήθελε δεν θα ήταν εκεί»
Άιντε να της εξηγήσεις τώρα. Δεν έχει καταφέρει να καταλάβει τους ανθρώπους στα 45 της, φαντάσου πως ήταν στα 25 που το συζητούσαμε.

Με τα λίγα που λέμε στο τηλέφωνο μαθαίνω κι άλλα πράγματα. Αυτή δεν είναι η βασική της δουλειά. Ούτως ή άλλως η εταιρία δεν δραστηριοποιείται στη Ήπειρο, δε χρειαζόταν στελέχη εκεί. Έτσι έγινε συντονίστρια από το τίποτα, μόνο για μια στις τόσες. Άλλη ήταν η βασική της δουλειά. Λόγω της δουλείας της αυτής, τη φώναζα I.J.

Παίρνω τηλέφωνο. Ξεκινάμε να μιλάμε πάλι στο γενικά. Εντάξει, φτάνει. Έχουμε μόνο 13 λεπτά. «Βάλε το χέρι σου στο μουνί σου». Περιμένω να ακούσω ένα τι, ένα πως, ένα μα… Είμαι έτοιμος να το επαναλάβω. Λάθος πρόβλεψη. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Ακούω μόνο έναν αναστεναγμό. Αρχίζει να αγγίζεται κι εγώ να της λέω πως θα την ξεσκίσω κι άλλες τέτοιες κοινότυπες μαλακίες των 25. Δεν της ζητάω να μου πει ότι χύνει για μένα. Περιμένω να δω αν θα το πει από μόνη της. Πλησιάζει η έκρηξη… 5… 4… 3… 2… 1…

Αααααααααααα! Τελείωσε η κάρτα! Πουτάνα Panafon! ΠΟΥΤΑΝΑ PANAFON! Εγκεφαλικούλι! Πότε θα ανακαλυφθεί η βίντεο κλήση; Τέλος πάντων. Δεν μπορώ να περιμένω τις τεχνολογικές εξελίξεις, θα πάρει χρόνια. Πρέπει να φροντίσω να πάω μια ώρα αρχύτερα.

Βάζω κάρτα, στέλνω μήνυμα.

Στην Ήπειρο μία βραδιά θα πάω να μεθύσω
Γιατί με μια τρελή ξανθιά έχω σεβντά, θέλω να της μιλήσω

Ξετρελάθηκε. Αλήθεια τώρα; Με αυτή τη μαλακία; Άβυσσος η ψυχή της γυναίκας.

Ήρθε η ώρα να ξεκινήσω. Όχι από Κατάρα. Ίσως να είναι πιο κοντά από εκεί αλλά δε με ενδιαφέρει. Δε γουστάρω καθόλου αυτό το δρόμο. Από Κόνιτσα. Πάντα από Κόνιτσα. Πόσα χιλιόμετρα να είναι; 400; 450; Δεν έχω ιδέα. Πότε θα γίνει η γαμημένη η Εγνατία οδός; Από Εγνατία θα είναι ακριβώς 346.

Φτάνω Κόνιτσα. Αν θυμάμαι καλά ο δρόμος δεν περνάει από μέσα αλλά γινόταν κάτι έργα και έπρεπε να ακολουθήσω παράκαμψη. Βλέπω αστυνομία παντού αλλά δε με σταματάει κανένας. Κάποια στιγμή ένας έντρομος αξιωματικός φωνάζει στους άλλους γιατί δε με σταμάτησαν. Περνάει μπροστά μου ένας τύπος, φαλακρός, με μουστάκι, αφηρημένος. Πατάω φρένο. Δεν έχει καταλάβει τίποτα. Τον κοιτάω. Αυτός είναι; Ρε, αν το ήξερα νωρίτερα δεν θα πατούσα φρένο. Θα είχα γίνει ήρωας για 10 εκατομμύρια κόσμο. Τώρα είναι αργά. Δυστυχώς, φρένα υπάρχουν.

Συνεχίζω. Φτάνω στο σπίτι της, με περιμένει έξω. Είναι μες την καλή χαρά. Μπαίνουμε μέσα και αρχίζουμε να τα λέμε. Πετάμε και από καμία λεκτική σεξουλιά για ζέσταμα. Μετά από λίγο χτυπάει η πόρτα. Την τύχη μου μέσα… Ανοίγει, είναι η φίλη της η Ανατολή. Μπαίνει μέσα χωρίς να με έχει δει. Φωνάζει. ΜΟΥ ΕΣΤΕΙΛΕ ΜΗΝΥΜΑ!

Με βλέπει, η Αγάπη μας συστήνει.

-Εσύ είσαι ο Νίκος! Συγγνώμη, αν ήξερα ότι ήρθες δεν θα χτυπούσα.
-Εγώ είμαι. Ανατολή, εδώ; Τεμέτερον τα παιδία εδώ; Δεν το περίμενα.
-Δεν είμαι πόντια, ας έχω ποντιακό όνομα. Όμως έχει πόντιους εδώ, λίγους αλλά έχει.
-Πρέπει να είναι σημαντικό το μήνυμα που πήρες για να κάνεις έτσι.
-Ναι, είναι.

Μας το δείχνει.
«Θα είμαι εκεί τη Δευτέρα το μεσημέρι. Θέλω να φάω ηπειρώτικη πίτα, φρόντισε να κάνεις μία»

Φυσικά δεν κατάλαβα τίποτα εκτός από το ότι θα έρθει ένας παλιός, ίσως όχι και τόσο παλιός, ερωτάς. Μετά από λίγο έμαθα ότι ήταν ένας τύπος από την Αθήνα που ήταν εκεί για δουλείες ένα εξάμηνο. Είχαν κάτι σαν σχέση και αυτή ήταν τρελή καψούρα αλλά, από ότι κατάλαβα, αυτός όχι. Της έλεγε ότι άλλες κάνουν τα πάντα για να τον υποδεχτούν και αυτή που ήταν ηπειρώτισσα δεν είχε φροντίσει ποτέ να του κάνει μια πίτα. Από την ώρα που έφυγε, ένα χρόνο πριν, δεν είχε ξαναπάρει τηλέφωνο ποτέ.

Χαχα! Ρε το μαλάκα τον Αθηναίο. Είναι γαμάτος. Μετά από ένα χρόνο χωρίς καμία επικοινωνία έστειλε αυτό; Ας μην της πω τι σκέφτομαι γιατί δεν είναι δική μου δουλειά. Και δε μου φταίει σε τίποτα η κοπελίτσα να της χαλάσω το όνειρο. Ας το ζήσει για μια εβδομάδα. Θα ήμουν περίεργος να τον γνωρίσω όμως.

Αδερφέ, αν κάποια στιγμή πέσει το μάτι σου σε αυτή την ιστορία κάνε ένα κόπο να στείλεις να πάμε για ένα καφέ. Τότε η Ανατολή ήταν 28 κι εσύ δέκα χρόνια μεγαλύτερος, 38. Άρα, σήμερα θα είσαι 58. Πιστεύω θα θυμηθείς την ιστορία, θα καταλάβεις για ποια μιλάω. Ευχαριστώ.

Η Ανατολή ζητάει ξανά συγγνώμη και φεύγει. Πρέπει να προλάβει να μάθει να κάνει πίτα. Η πόρτα κλείνει…

 

PART III, Προορισμός

Πρώτη έξοδος. Μη φανταστείς, νωρίς το μεσημέρι για παγωτό.

Το προηγούμενο βράδυ το αφιερώσαμε στις εισόδους. Δεν υπάρχει αυτή η γυναίκα. Η πρώτη φορά στη ζωή μου, και η τελευταία μέχρι σήμερα, που έμεινα να κοιτάω σαν μαλάκας.

Μέχρι τότε, σήμερα, είναι η μοναδική γυναίκα που δεν έχω σκεφτεί/φανταστεί/κάνω εικόνα, δεμένη. Το άτομο είναι κομπρεσέρ και τα κομπρεσέρ δε δουλεύουν δεμένα.

Τι έλεγα; Α, ναι. Καθόμαστε στο μαγαζί. Το παγωτατζίδικο. Πώς το λέτε, να δεις, εσείς οι Ευρωπαίοι; Παγωτοσερί; Παγωκερί; Μεταξύ μας τώρα, αυτή τη μαλακία να δίνετε ιντερνάσιοναλ κατάληξη σε κάθε φαγάδικο δεν τη χωράει ο νους μου.

Έρχεστε ο νταλαβερζής να πάρει παραγγελία. Δεν τη ρωτάω. Παραγγέλνω για μένα και για αυτή. Καρακατακαύλωσε. Κάτι καλό θα έκανα αλλά δεν κατάλαβα τι. Ας το παίξω άνετος.

-Τι έπαθες I.J.;
-Μου άρεσε
-Τι ακριβώς;
-Που παρήγγειλες για μένα χωρίς να με ρωτήσεις.
-Αχά...
-Το κάνεις πάντα;
-Φυσικά (λέμε και καμία μαλακία να περάσει η ώρα)
-Ο άντρας πρέπει να αποφασίζει
-Αχά.. εεε... Εννοώ, φυσικά

Τι φρούτο είναι αυτό; Έχω δει γυναίκες που "ελέγχονται" άνετα είτε στο κρεβάτι, είτε μακριά από αυτό. Έχω δει γυναίκες που "ελέγχονται" στο κρεβάτι αλλά μακριά από αυτό τη βλέπουν πριγκίπισσες. Γυναίκα που καυλώνει να αποφασίζω για αυτή μακριά από το κρεβάτι ενώ το προηγούμενο βράδυ αντί να τη γαμήσω, με γάμησε αυτή, δεν είχα ξαναδεί.

Περνάει η ώρα. Πάμε για πίτσα. Αυτό δε θα το έγραφα αλλά πραγματικά, πηγαίνοντας προς την υποθαλάσσια, στα δεξιά, έχει μια πιτσαρία που κάνει την καλύτερη πίτσα που έχω φάει. Αν υπάρχει ακόμα και σας φέρει ο δρόμος να δοκιμάσετε.

Επιστρέφουμε στο σπίτι. Εντάξει κοπελιά, με γάμησες χθες, σήμερα η σειρά μου. Της βγάζω τα ρούχα. Όχι, σήμερα δε θέλω κομπρεσέρ. Σήμερα θέλω να δω στα μάτια της ότι είναι εδώ για να κάνει ότι θέλω. Θέλω να το νιώσει.

Την αρπάζω από τα μαλλιά και τη φέρνω όρθια μπροστά στον καθρέφτη. Την πιέζω να σκύψει πάνω στο έπιπλο. Θα μπορούσε να έχει αυτή τη στάση πάνω σε ένα τραπέζι, γραφείο ή οπουδήποτε αλλού. Δε με νοιάζει ποιο έπιπλο είναι βολικό. Ο καθρέπτης με νοιάζει.
Αρχίζω να τη γαμάω δυνατά. Τις τραβάω τα μαλλιά με δύναμη.

-Άνοιξε τα μάτια
-...
-ΕΊΠΑ, ΆΝΟΙΞΕ ΤΑ ΜΆΤΙΑ!

Τα ανοίγει. Θέλω να δει το ποσό χαμένη μοιάζει με την πούτσα μου μέσα της. Θέλω να δει την έκφραση της την ώρα που το μουνί της πλημμυρίζει. Να το θυμάται για καιρό.

Έχω κι εγώ να θυμάμαι για καιρό. Το θυμάμαι ακόμα, είκοσι χρόνια μετά. Έχει τεντωθεί τόσο για να με πάρει βαθιά μέσα της που πατάει στις μύτες των ποδιών, σαν μπαλαρίνα. Γαμιέται σε μια τόσο άβολη θέση και παρ' όλα αυτά χύνει. Και ξαναχύνει. Το μόνο που τη νοιάζει είναι να μπορέσει να σηκώσει το μουνί της όσο ψηλά χρειάζεται για να με πάρει όλο μέσα της.

Τη γυρνάω και τη σηκώνω στα χέρια μου. Τη γαμάω στα όρθια, όση ώρα αντέχω. Σαν ιδέα καλή είναι, στην πράξη δε λέει και τίποτα. Είχα όμως άχτι να το κάνω με ένα τόσο μικρόσωμο πλάσμα. Την προηγούμενη φορά που το έκανα, το μωρό ήταν 1.75. Πέρα από το ότι ξενέρωνα με την εικόνα των ποδιώνε να πετάνε ανέμελα αριστερά και δεξιά, κοψομεσιάστηκα κιόλας.

Επόμενη στάση, πάτωμα. Ξαπλώνω και τη βάζω να καθίσει επάνω μου. Όχι με τα γόνατα. Να πατάνε οι πατούσες στα πλακάκια. Θέλω να πονέσει το κορμί της για να χύσει. Θέλω να νιώθει τα γόνατα λυμένα και τους προσαγωγούς να καίνε.

Της τραβάω τα μαλλιά και την πνιγώ, για λίγη ώρα, με το άλλο χέρι. Την κοιτάω.

-Άνοιξε τα μάτια I.J. Μπράβο. Θα γαμιέσαι σε αυτή τη θέση μέχρι να σου πω να σταματήσεις. Κατάλαβες;

Κουνάει το κεφάλι καταφατικά. Παίρνω το χέρι μου από το λαιμό της και αρχίζω να της δίνω σφαλιάρες στα κωλομέρια. Πραγματικά δυνατά. Καυλώνει περισσότερο. Καταλαβαίνω ότι πονάνε τα πόδια της αλλα δε σταματάει. Ούτε μειώνει το ρυθμό. Κάποια στιγμή μιλάει.

-Σε παρακαλώ, όχι μόνο από τη μία μεριά, πονάω πολύ...

Είχε δίκιο. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο από τις 10 σφαλιάρες τις εννιά τις έριχνα στο ίδιο κωλομάγουλο. Από την ώρα που μου το είπε φροντίζω και οι δέκα να είναι στο ίδιο. Σε αυτό που είχε φάει τις εννιά.

Χύνει. Τρέμει πάνω στην πούτσα μου. Λυγίζει τα γόνατα και ακουμπάει στο πάτωμα. Τα πόδια της πρέπει να είναι στο όριο διάλυσης.

Σφαλιάρα. Στο πρόσωπο. Την πιάνω από το λαιμό και της μιλάω αργά και χαμηλόφωνα.

- Δεν... σου είπα... να... σταματήσεις...

Δεν ξέρω αν έχω συναντήσει κάποια άλλη γυναίκα που θα είχε τη δύναμη να συνεχίσει μετά από τόση καταπόνηση και μάλιστα τρία δευτερόλεπτα μετά που έχυσε. Τώρα όμως μιλάμε για την Αγάπη. Τη γυναίκα κομπρεσέρ.

Άντεχε τόσο που την ώρα που έχυσα, το μέλημα της δεν ήταν να σωριαστεί δίπλα μου μισοπεθαμένη αλλά να με πάρει στο στόμα της για να χύσω εκεί. Χωρίς καν να το ζητήσω. Από μόνη της, έτσι για την τσαχπινιά.

Τη δεύτερη φορά που πήγα, μια εβδομάδα μετά από την πρώτη επίσκεψη, σεξουλιαζόμασταν όλο το βράδυ και το πρωί σηκώθηκε να πάει στη δουλειά. Με μια ώρα ύπνο.

-Που πας I.J.;
-Μα.. στη δουλειά
-Και τι φοράς;
-Τι να φορέσω;
-Θα φορέσεις το κιλοτάκι σου με την αλυσίδα
-Είναι απίστευτα άβολο για τη δουλειά και δεν έχει νόημα, αφού δεν θα είσαι εκεί.
-Έχει νόημα
-Μα, γιατί;
-Γιατί σου είπα εγώ να το φορέσεις

Γυρνάω πλευρό και κάνω πως κοιμάμαι. Μόλις φεύγει σηκώνομαι να δω. Το φόρεσε. Όλα είναι τόσο εύκολα με αυτή τη γυναίκα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να της πεις "αποφάσισα ".

Έξι μήνες. Έξι μήνες από τους οποίους τους τρεις ήμουν εκεί. Έπαιρνα το αυτοκίνητο και έφευγα και μετά από δύο μέρες επέστρεφα. Έξι μήνες που πήρε όλη την άδεια της χρονιάς από τη δουλειά της. Έξι μήνες που δεν την έδεσα ποτέ.

Πάνω στον ενθουσιασμό της με ρώτησε αν θα ήθελα να κάνει τα χαρτιά της για μια σύμβαση, 8 μήνες στη Θεσσαλονίκη. Απάντησα ναι, δεν την επέλεξαν ποτέ. Κάποτε θα τελείωνε. Επικράτησε η λογική. Σε αυτήν. Σε μένα θα επικρατήσει όταν μεγαλώσω, σε καμιά πενηνταριά χρόνια, υπολογίζω.

Σάββατο πρωί. Ξύπνησα στις 08:00. Που σκατά να πάω για καφέ τέτοια ώρα; Όλοι θα κοιμούνται. Πιάνω το κινητό. Ποιον να πάρω; Στέλνω μήνυμα.

"Στις 13:30 θα είμαι εκεί. Φρόντισε να πάρεις κάτι να φάμε".

Αλήθεια, πως το έκανα αυτό; Έχει περάσει ένας μήνας που δεν είμαστε μαζί. Επειδή είμαι ντιπ μαλάκας ξεκινάω χωρίς να πάρω απάντηση.

Με μια πανσέληνο στα μάτια της στην Πρέβεζα γυρίζω
Εκεί που ζήσαμε με όνειρα τρέλα
Με απορίες την ψυχή μου βασανίζω
Ποια λογική της έχει πάρει τα μυαλά...


Στις 13:30 χτυπάω την πόρτα της.
Ανοίγει και με αγκαλιάζει. Έχει μια πίτα πάνω το τραπέζι.

-Σου είπα να παραγγείλεις, όχι να βάλεις την Ανατολή να κάνει πίτα
-Εγώ την έκανα. Ζήτησα την Ανατολή να μου δείξει.
-Και γιατί αυτό;
-Ήθελα να σου φτιάξω εγώ φαγητό

Μια υπέροχη μέρα. Παιδική χαρά, όπως τη μέρα που γνωριστήκαμε.

-Πάμε να περάσουμε από την υποθαλάσσια; Έχει δοθεί στην κυκλοφορία
- Να πάμε που I.J.?
-Πουθενά, θέλω την πρώτη φορά που θα την περάσεις να είναι μαζί μου

-Πάμε Πάργα;
-Πως σου ήρθε πάλι αυτό; Έξι μήνες δεν το συζητήσαμε ποτέ.
-Θέλω να περάσεις καλά

-Θέλεις να πιούμε ένα ποτό το βράδυ στο Nikopolis?

Μετάνιωσε. Δεν επιδίωξε να πάρει τηλέφωνο να μου το πει. Το άφησε και περίμενε να της περάσει. Πρώτα η λογική. Δεν μπορεί να κάνει το ίδιο όμως τώρα που είμαι μπροστά της.

Το κακό είναι πως τώρα είναι αργά. Όχι γιατί τη θέλω λιγότερο, ούτε γιατί θα κρατούσα μούτρα. Αφού νίκησε μια φορά η λογική θα ξανανικήσει σύντομα. Χαμένος χρόνος από δω και πέρα.

Πίνουμε τα ποτά μας στο Nikopolis. Δεν είχαν ακούσει ποτέ το Porto, ούτε το Vinsanto, να μη τους γαμήσω. Κατά τα άλλα ωραίο μαγαζί. Τότενες. Τώρανες δεν ξέρω αν υπάρχει.

Γυρνάμε σπίτι. Με το που μπαίνουμε με κοιτάει στα μάτια και μου δίνει ένα διστακτικό φιλί το λαιμό.
Περιμένει να την αρπάξω από τα μαλλιά και να τη γαμήσω.

Την αρπάζω από τα μαλλιά και βάζω το χέρι μου στο μουνί της. Όρθιοι, δίπλα στην πόρτα, μόλις έχουμε μπει. Την παίζω μέχρι να χύσει.

-Πες το... Θέλω να σε ακούσω να το λες...
-Χύνω... για... σένα...

Την αγκαλιάζω. Της δίνω ένα φιλί στο μέτωπο.

-Καληνύχτα, I.J.

Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Βάζω μπροστά και ξεκινάω με την Αγάπη να κοιτάει παγωμένη.

346 χλμ. Σήμερα. Τότε παραπάνω, αρκετά παραπάνω. Δεν είχε γίνει ακόμα η πουτάνα η Εγνατία.
Φέρνω στα μάτια μου την εικόνα της τη μέρα που είπαμε τέλος. Να με κοιτάει με αγωνία για να με ρωτήσει κάτι ανούσιο.

- Θα ξεχάσεις ποτέ την Πρέβεζα;

Και που να ήξερε ότι θα γράψω για αυτή είκοσι χρόνια μετά.

Τώρα θα μου πεις... Μήπως το ήξερα εγώ;

 

Να ξέρεις έχω κάνει το αντίθετο ταξίδι , 346 χιλιόμετρα.

 

Είσαι τυχερός  
Προ Εγνατίας ήταν άπειρες οι ώρες για να φτάσεις!

 

Αδερφε μου θυμησες το Ημερολογιο ενοε διαφθορεα υου Σορεν Κιρκεγκωρ. Οχι τοσο στα γεγονοτα η στις αντιδρασεις της οσο στην αντιμετωπιση της.
Ωραιος.

 

Ναι το μαλάκα! Με αντέγραψε χωρίς ίχνος ντροπής!  
Ακόμα στα δικαστήρια είμαστε  

 

Θα πρεπει να τραβαει πολυ η δικη με απεργίες δικηγόρων, αναβολες κλπ, αν σκεφτεις οτι πέθανε το 1855.