Aρχαιότητα και Ερωτισμός

Από την Περσία και τη μυσταγωγία της ανατολής, στην αιγυπτιακή λατρεία, στα αρχαιοελληνικά όργια, την παιδεραστία, την ομοφυλοφιλία κι από κει στα ρωμαικά όργια, ο ερωτισμός στην αρχαιότητα καλύπτει ένα ευρύ φάσμα από φαντασιώσεις και διαστροφές.
Ποιές ξεχωρίζετε; Ποιά παραδείγματα σας έχουν εντυπωθεί και για ποιό λόγο;

 

αυτη η ερυθρομορφη υδρία του 5ου αιωνα π. Χ. με τη μορφολογια του σχηματος μοιαζει σα μια αγκαλια καλωσορισματος..δεκτικοτητας στο ματι..

 

Τρομερά ενδιαφέρον θέμα. Από μυθολογία μπορούμε να αναφέρουμε παραδείγματα;; Και μόνο να ανασύρω μία-δυο ιστορίες, όλο τσόντες θα βρω..

 

 

ο μυθος της δαναης

κλεισμενη σε χαλκινο υπογειο δωματιο απο το πατερα της ακρισιο
εξαιτιας ενος χρησμου που ηθελε τον εγγονο του να τον διαδεχεται στην εξουσια αφου πρωτα τον σκοτωσει

Τιποτα ομως δε θα μπορουσε να σταματησει το λαγνο Δια!
σε αυτη τη περιπτωση μπηκε απο την οροφη ως χρυση βροχη κι ετσι η δαναη γεννησε τον περσεα...

γενικως η σεξουαλικη δραστηριοτητα του Δια ηταν αξιοθαυμαστη
χαρακτηριστικα γνωστος για τη φαντασια και τη δεινοτητα των μεταμορφωσεων του με σκοπο την επιτευξη της εκαστοτε σεξουαλικης απολαυσης
ενας Μαστερ της αποπλανησης..  ..


ο Διας και η τεχνη της αποπλανησης

 
ο Διας μεταμορφωμενος σε ταυρο και η ευρωπη...

 
ο Διας μεταμορφωμενος σε κυκνο και η ληδα....

 
ο Διας μεταμορφωμενος στο συζυγο της αλκμηνης αμφιτρυωνα..
(κοιμηθηκε μαζι της για 3 ολοκληρες νυχτες,διαταζοντας τον ηλιο να μην ανατειλλει για 2 μερες(!) ωστε να απολαυσει τον ερωτα του καλυτερα..
οταν επεστρεψε ο πραγματικος συζυγος απο την εκστρατεια δεν βρηκε την αλκμηνη οσο θερμη την περιμενε.....)
 
ο Διας μεταμορφωμενος σε αητο και ο γανυμηδης....
 
ο Διας μεταμορφωμενος στη θεα αρτεμη και η νυμφη καλλιστω....
 
ο Διας μεταμορφωμενος σε φιδι αποπλανει την ολυμπιαδα....

 
ο Διας μεταμορφωμενος σε συννεφο και η ιω...
 
ο Διας και η συζυγος του Ηρα
(την οποια επισης ξελογιασε μεταμορφωμενος σε κουκο(!)

 

Ο έρωτας στην καθημερινότητα. Κάποτε:
Κάμα Σούτρα - Ινδία
Ερωτικό Ταό - Κίνα

Το ωραίο είναι πως το Κάμα Σούτρα δε γράφτηκε ως σεξουαλικό εγχειρίδιο, αλλά ως σαβουάρ βίβρ. Πέρα από την πληθώρα ερωτικών στάσεων, αναφέρει τρόπους παρασκευής τσαγιού, κανόνες υγιεινής, δεξιότητες και αρετές που οφείλει να έχει το ζευγάρι κ.λ.π. Κυκλοφορούσε σε όλες τις κοινωνικές τάξεις όπως σήμερα ο καζαμίας!

Στο Ερωτικό Ταό περιγράφεται η συνταγή για σεξουαλική ευεξία και μακροζωία. Ο Κίτρινος Αυτοκράτορας ικανοποιούσε τις χίλιες παλλακίδες του μέχρι τα εκατό του χρόνια...

 

Ενδεχομένως από τα καλύτερα νήματα εδώ μέσα. Θα αδικούσα άλλες ιστορικές περιόδους εάν ξεχώριζα μία που θα μπορούσε να μου έχει αποτυπωθεί, αλλά αυτό που σκέφτομαι είναι εάν τελικά η σεξουαλική απελευθέρωση μία κοινωνίας, συνεπάγεται και μία έκρηξη στον τρόπο σκέψης της καθημερινότητας, στις Τέχνες, στις Επιστήμες και στην Τεχνολογία. Το αναφέρω αυτό έχοντας στο μυαλό μου την Ελληνική Αρχαιότητα όπου ιστορικά συμβαδίζανε η Φιλοσοφία, τα Μαθηματικά, η Ποίηση και η Αστρονομία, με τα σεξουαλικά όργια, την έντονη ερωτικότητα, το θαυμασμό για το ανθρώπινο σώμα (ο οποίος θαυμασμός αποτυπώθηκε με τα αγάλματα αλλά και που αργότερα το δημιούργησε ο Χριστιανισμός - όχι ο Χριστός, υπάρχει διαφορά - ως ένα είδος ενοχής). Επί προσωπικού, περισσότερο ενδιαφέρον θα είχε να δω λοιπόν εάν υπάρχει συσχετισμός μεταξύ της έκρηξης της Πνευματικότητας μίας κοινωνίας με την ανάλογη και ταυτόχρονη έκρηξη της Σεξουαλικότητάς της...

 

Αυτό που μου έχει μείνει εμένα είναι οτι κάποτε ο άνθρωπος χαιρόταν τη φύση του χωρίς αναστολές και ταμπού...αλλά για το καλό το δικό μας (ειρωνικά το λέω) εμφανίστηκαν αργότερα σωτήρες και μας έβαλαν στον ίσιο δρόμο και κάψανε μάγισσες, ντύσανε αγάλματα και πίνακες, έκαψαν βιβλία για να φτάσουμε σήμερα να οριζεται τι είναι σεξ απο το Hollywood.

 

Tρισμέγιστο Θέμα.. :- )


Άλλο ο έρως ο αρχαίος και άλλος ο σύγχρονος…

Το Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα

[Όταν το αγόρι] δεν μπορεί πλέον να διατηρήσει την αμφιβολία που του επιτρέπει να εξαιρεί τους δικούς του γονείς από την «απρεπή» σεξουαλική συμπεριφορά του υπόλοιπου κόσμου, λέγει στον εαυτό του με κυνική λογική ότι η διαφορά ανάμεσα στη μητέρα του και σε μια πόρνη τελικά δεν είναι τόσο μεγάλη, εφ’ όσον κατά βάθος κάνουν και οι δύο το ίδιο πράγμα. Αυτά που του έχουν πει [για το σεξ] αναβιώνουν τα μνημονικά ίχνη των πρωταρχικών βρεφονηπιακών του εντυπώσεων και επιθυμιών, και επανεργοποιούν ορισμένα ψυχικά συναισθήματα. Στο φως της καινούργια αυτής γνώσης, αρχίζει εκ νέου να επιθυμεί τη μητέρα του και να μισεί τον πατέρα διότι στέκεται εμπόδιο στον δρόμο του. Το αγόρι εισέρχεται, όπως λέγαμε, στην οιδιπόδεια φάση.

Σίγκμουντ Φρόυντ, «Μια Ειδική Μορφή Αντικειμενότροπης
Επιλογής των Ανδρών» (1910)

Ο Οιδίπους, γιος του βασιλέως της Κορίνθου, μαθαίνει από ένα χρησμό ότι είναι γραφτό του να σκοτώσει τον πατέρα του και να κοιμηθεί με τη μητέρα του. Τρομοκρατημένος, τρέπεται εις φυγήν από την Κόρινθο και κατευθύνεται προς τη Θήβα, αλλά στον δρόμο μπλέκεται σε καυγά με διερχομένους ταξιδιώτες. Το ένα φέρνει τα’ άλλο και γρήγορα ο Οιδίπους τους σκοτώνει όλους. …

Όπως αποδεικνύεται, ένας από τους ταξιδιώτες αυτούς ήταν ο πραγματικός πατέρας του Οιδίποδα ο βασιλιάς της Θήβας Λάιος, ο οποίος -για να αποτρέψει την εκπλήρωση ενός ταυτόσημου χρησμού για το νεογέννητο γιο του- είχε διατάξει να εγκαταλείψουν το βρέφος στην πλαγιά ενός βουνού. Έτσι προσπαθώντας να διαφύγει από πεπρωμένο του, ο Οιδίπους το εκπληρώνει, αν και δεν το συνειδητοποιεί παρά αργότερα, αφού εν τω μεταξύ έχει αναγορευθεί νέος βασιλιάς της Θήβας και νυμφευθεί τη βασίλισσα Ιοκάστη, η οποία τελικά αποκαλύπτεται ότι είναι η μητέρα του. Και τότε, ο Οιδίπους αυτοτιμωρείται βγάζοντας τα μάτια του.

«Ο ελληνικός μύθος», συνεχίζει ο Φρόυντ … «αναδεικνύει μια παρόρμηση, που την αναγνωρίζουμε όλοι μας, διότι νιώθουμε μέσα μας ίχνη της ύπαρξής της». Η «παρόρμηση» που υπονοεί εδώ ο Φρόυντ –την οποία, όπως ομολογεί ένιωσε ο ίδιος και την προσγράφει σε κάθε άνδρα-, είναι σεξουαλική επιθυμία για τη μητέρα του και δολοφονική ζήλεια για τον πατέρα του. Βεβαίως, πρόκειται για καταχρηστική ερμηνεία του ελληνικού μύθου, δεδομένου ότι στο έργο του Σοφοκλή, ο Οιδίπους δεν νιώθει ούτε το ένα ούτε το άλλο, απλώς προσπαθώντας να αποφύγει τη μοίρα του εκπληρώνει τη μοίρα του. Για τον Φρόυντ αυτό είναι αδιάφορο. Άδραξε το παράδειγμα εν πάση περιπτώσει και αποκάλεσε την ατυχή αυτή παρόρμηση «οιδιπόδειο σύμπλεγμα» - όρος ο οποίος πρωτοεμφανίζεται το 1910 στο άρθρο του «Μια Ειδική Μορφή Αντικειμενότροπης Επιλογής των Ανδρών».

Με την οιδιπόδεια ερμηνεία, ο Φρόυντ νόμισε ότι είχε βρει την απάντηση σε πολλά συνηθισμένα νευρωτικά συμπτώματα. Μερικοί ασθενείς του επιθυμούσαν μόνο γυναίκες, οι οποίες ήταν ήδη δεσμευμένες. Άλλοι αναζητούσαν ερωμένες επιρρεπείς στην απιστία – ωσάν οι άνδρες αυτοί να επιζητούσαν την εχθρότητα και τη ζήλεια. Μια τρίτη κατηγορία επέμενε να θεωρεί τα ερωτικά της αντικείμενα όντα μοναδικά και αναντικατάστατα· άλλοι υπέφεραν από φαντασιώσεις περί «διασώσεως» μιας γυναίκας από την επικείμενη απώλεια της τιμής της. Στον νου του Φρόυντ όλες αυτές οι νευρωσικές επιθυμίες δεν ήταν παρά ακραίες εκδηλώσεις της οικουμενικής και «φυσιολογικής στάσεως απέναντι στον έρωτα». Δηλαδή, περιπτώσεις ανώμαλες, υπό την έννοια ότι τα άτομα με παρόμοιες επιθυμίες –οι ασθενείς- απλώς απέτυχαν να ξεπεράσουν τα παιδικά τους συναισθήματα τα οποία οι περισσότεροι από εμάς κατορθώνουμε να ελέγξουμε.

Τα παιδικά αυτά συναισθήματα είναι ο έρωτας για τη μητέρα μας και η ζήλεια για τον πατέρα μας. Η μητέρα είναι στην πραγματικότητα «μοναδική και αναντικατάστατη»· ο πατέρας είναι ο εν ενεργεία ή δυνάμει σεξουαλικός αντίζηλος. Όταν ένα αγόρι, στην αρχή της εφηβείας, πρωτακούει από τους συνομηλίκους του για το σεξ, αυτό παρουσιάζεται ως κάτι «βρώμικο». Άρα, συμπεραίνει, «βρώμικοι» και οι γονείς του, ως σεξουαλικοί εταίροι. Η σκέψη προκαλεί σοκ· και καθώς τα βρεφονηπιακά σεξουαλικά συναισθήματα για τη μητέρα του αναβιώνουν και το κατακλύζουν, το αγόρι αναπτύσσει φαντασιώσεις ότι τη «σώζει» από τον πατέρα του παίρνοντας τη θέση του πατέρα.

Εκείνο που αναβιώνει -και το οποίο φυσιολογικά ξεπερνιέται όταν ο έφηβος μεταφέρει τα σεξουαλικά αισθήματα προς τα κορίτσια της ηλικίας του- είναι το οιδιπόδειο σύμπλεγμα για το οποίο έψαχνε ο Φρόυντ.

(http://axia-logou.blogspot.gr/2012/11/blog-post_7.html )

Γενετήσιες σχέσεις στην αρχαία Ελλάδα

Με τον όρο γενετήσιες σχέσεις στην αρχαία Ελλάδα αναφερόμαστε στις ερωτικές συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων και στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονταν σε κοινωνικό και δικαιοπρακτικό επίπεδο.

Οι βασικές περιοχές της κοινoτικής σεξουαλικής ζωής των Αρχαίων ήταν: ο Γάμος, η Πορνεία και η Παιδεραστία. Στο θρησκευτικό επίπεδο συναντάμε τον λατρειακό σεβασμό του φαλλού, όπως και άλλες σεξουαλικές τελετουργίες στη λατρεία και τα μυστήρια γονιμότητας. Μέρος της σεξουαλικότητας στην περιοχή της θρησκείας ήταν και η Ιεροδουλεία, μία μορφή τελετουργικής πορνείας των ναών με ανατολική προέλευση, που σκόπευε επιπλεόν στην αύξηση των εσόδων του ναού.

Η ανδροκρατούμενη αρχαία ελληνική κοινωνία δεν έδινε ανάλογες επιλογές και διεξόδους στην γυναικεία σεξουαλικότητα. Για την ανύπανδρη γυναίκα δεν υπήρχε ανάλογη ανεκτικότητα σε τέτοιες συμπεριφορές σε αντίθεση με τον άνδρα, τουλάχιστο μέχρι την ηλικία του γάμου, κάπου στα 30 χρόνια του. Γενικά, από έναν παντρεμένο άνδρα ανέμεναν να παραιτείται από εξωσυζυγικές σχέσεις είτε επρόκειτο για σχέση με πόρνες είτε για παιδεραστική γενετήσια επικοινωνία.

Kάθε έρευνα για τη σεξουαλικότητα των Ελλήνων, επειδή οι σχετικές πηγές κειμένων και εικαστικών παραστάσεων είναι σχεδόν αποκλειστικά αττικής προελεύσεως, αντικατροπτρίζει τις αντίστοιχες συνήθειες γεωγραφικά, καθώς οι μαρτυρίες από άλλα ελληνικά κέντρα παραμένουν σποραδικές και μεταξύ τους ασύμφωνες.

Πίνακας περιεχομένων [Απόκρυψη]
1 Παλλακεία
2 Πορνεία
3 Παιδεραστία
4 Ιεροδουλεία
5 Προτεινόμενη Βιβλιογραφία
6 Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Παλλακεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Παλλακεία, ήταν θεσμός που ίσχυε παράλληλα με τον γάμο, και που σήμαινε τη χωρίς γάμο συμβίωση άνδρα και γυναίκας.
Για τις ελεύθερες γυναίκες, αντίθετα από τους άνδρες, η σεξουαλική επικοινωνία επιτρεπόταν αποκλειστικά μόνο μέσα στο γάμο. Η παλλακεία αν και δεν ήταν νομιμοποιημένος γάμος πολιτών, εν τούτοις είχε de facto νομιμοποίηση και σε μερικά σημεία αντιμετωπίζονταν από τη νομοθεσία σαν νόμιμος γάμος. Νομικά, μόνο η σύζυγος έπαιρνε την κοινωνική θέση του άνδρα, αλλά η παλλακίδα είχε από τον νόμο την ίδια προστασία με τη σύζυγο σε περιπτώσεις προσβλητικής συμπεριφοράς προς το πρόσωπό της.

Είναι όμως αλήθεια πως η σχέση της παλλακίδας αντιμετωπιζόταν ως κατώτερου βαθμού συγκριτικά με τον κύριο γάμο, και τα παιδιά της είχαν ανάλογη αντιμετώπιση, με λιγότερα δικαιώματα από τα παιδιά της νόμιμης συζύγου. Σίγουρα αυτό σχετιζόταν και με την καταγωγή των γυναικών, καθώς το στοιχείο που θα όριζε αν μια κοπέλα είχε περισσότερες πιθανότητες να γίνει νόμιμη σύζυγος ή παλλακίδα, ήταν η προίκα, καθώς στην Αθήνα, σπάνια μια κοπέλα γινόταν νόμιμη σύζυγος χωρίς αυτήν. Έτσι εξάγεται το συμπέρασμα πως οι παλλακίδες θα πρέπει να ήταν φτωχά κορίτσια αττικών οικογενειών. Ο Πλάτωνας αναφέρει, σχετικά με το φαινόμενο της παλλακείας, στο έργο του Νόμοι (VIII, 841d):

Κι ας μην τολμήσει κανείς ν' αγγίξει άλλο πρόσωπο ελεύθερης καταγωγής εκτός απ' τη γυναίκα του, ούτε να σπείρει είτε με παλλακίδες νόθα παιδιά [...]'
Μέσα στο σπίτι, η σύζυγος είχε ως κύριο έργο και ήταν αφοσιωμένη στην ανατροφή των παιδιών και στη διαχείριση των οικιακών. Η παλλακίδα, ήταν αυτή που συνήθως περιποιόταν τον άνδρα, κάτι ανάμεσα σε σύζυγος και εταίρα. Ο σύζυγος μπορούσε να επιμένει στο προνόμιο του για εξωσυζυγικό έρωτα, χωρίς να αναμένει συνέπειες, καθώς η σεξουαλικότητα των γυναικών δεν ήταν στο ίδιο μέτρο αυτόνομη με του άνδρα. Από την άλλη όμως, αυτό δεν σήμαινε πως οι γυναίκες έβλεπαν ως αυτονόητη την παλλακεία, ώστε η νόμιμη σύζυγος να την αντιμετωπίζει με κατανόηση ή και να την έχει αποδεχθεί.

Πορνεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κύριο λήμμα: Πορνεία στην αρχαία Ελλάδα
Στην ελληνική αρχαιότητα, το φαινόμενο της πορνείας σε ορισμένες πόλεις ήταν ενίοτε περιστασιακό και χωρίς ανταλλάγματα, αλλά σε άλλες αποτελούσε πηγή εισοδήματος.

H πορνεία λειτουργούσε σε μεγάλο βαθμό, ως ρυθμιστής των ανικανοποίητων και επιθετικών σεξουαλικών ορμών, προς προστασία της κοινωνικής τάξης, διότι κρατούσε π.χ. τους ακόμη άγαμους μακριά από τις θυγατέρες και τις συζύγους των αστών. Επιπλέον, οι Ελληνίδες πόρνες, οι εταίρες, ως οι μόνες γυναίκες, που είχαν εισέλθει στη δημόσια ζωή, έπαιζαν σπουδαίο ρόλο στις ανδρικές συντροφιές, και καλλιεργούνταν ως σημαντική διασκέδαση για τους άνδρες. Οι πόρνες, πολύ συχνά ήταν δούλες (υπηρέτριες, αυλητρίδες, χορεύτριες), απαραίτητη συντροφιά στα συμπόσια, όπου ενδεχομένως να προέκυπτε η προώθησή από τον κύριό τους στην αγκαλιά κάποιων από τους συμμετέχοντες.

Σε οικονομικό επίπεδο, ήταν δυνατό να αγοράσει κάποιος δούλες με αποκλειστικό σκοπό να τις προωθήσει στην πορνεία και να κερδίζει τη ζωή του με τον τρόπο αυτό. Στον Πειραιά, στους δυο αιώνες της αθηναϊκής ηγεμονίας, τα πλήθη των ξένων, των ναυτικών και των βιαστικών ταξιδιωτών οδηγούσαν ορισμένους στην ιδέα να αποκομίσουν κέρδη από την εκμετάλλευση της πορνείας.

Εκτός όμως από την αγορά δούλων, πηγή προμήθειας κοριτσιών προορισμένων για την πορνεία ήταν και ο θεσμός της έκθεσης. Η έκθεση των νεογέννητων είναι συχνά μια ανάγκη για τις οικογένειες με πολύ ταπεινά έσοδα. Για τους φτωχότερους, τα κορίτσια είναι συχνά επιβαρυντικά μέλη για την οικογένεια, λόγω του φόβου για τα έξοδα της προίκας, και έτσι τα απειλούσε η έκθεση συχνότερα από τα αγόρια. Αυτό σήμαινε συνηθέστερα ότι τα περίμενε η τύχη της πορνείας, αφού πολλά από αυτά τα κοριτσάκια μαζεύονταν από τους δουλεμπόρους στους δρόμους όπου οι γονείς τους τα εγκατέλειπαν μόλις γεννηθούν.

Στην Αθήνα, η γνωστότερη συνοικία με πλήθος πορνείων ήταν ο Κεραμεικός, χώρος εργασίας των αγγειοπλαστών και συνοικία με αρκετή κίνηση. Όλοι εκείνοι που τα πενιχρά τους μέσα δεν τους επέτρεπαν να χαρούν στο σπίτι τους, όπως οι πλουσιότεροι, εταίρες πολυτελείας, οδηγούνται στη συνοικία του Κεραμεικού για να αναζητήσουν την ερωτική διασκέδαση.

Βεβαίως η πορνεία στην Αθήνα δεν ασκείτo μόνο στους οίκους που θέσπιζε το Κράτος, υπό την εποπτεία και προστασία επίσημων αξιωματούχων και με κανονική καταβολή των οφειλών στο Δημόσιο Ταμείο, αλλά επιπλέον, πολλά μικροεπαγγέλματα που ασκούσαν γυναίκες (όπως οι ανθοπώλιδες της Αγοράς), γίνονταν προκάλυμμα των σεξουαλικών υπηρεσιών προς τους περαστικούς, στην Αθήνα και τον Πειραιά.

Αν και οι μαρτυρίες συχνότερα αναφέρουν την γυναικεία πορνεία που ήταν ευρέως αποδεκτή, εντούτοις υπήρξε διαδεδομένη και η παιδική πορνεία με επίκεντρο τα νεαρά αγόρια, μια σχέση όμως που γενικά ήταν καταδικαστέα.

Παιδεραστία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο όρος παιδεραστία περιέχει τις δύο έννοιες παις (=παιδί) και έράν (καθοδηγώ, διαπαιδαγωγώ).[εκκρεμεί παραπομπή] Ενώ ο όρος "παις" σημαίνει γενικά είτε το αρσενικό είτε το θηλυκό παιδί, εντούτοις, στην περίπτωση αυτή αναφέρεται μόνο στο αγόρι και συγκεκριμένα σ' εκείνο που βρίσκονταν προς το τέλος της εφηβείας.

Ο σύνδεσμος αυτός, ήταν μια ιδιαίτερη μορφή "ερώμενης" συμπεριφοράς, στην οποία κύριος στόχος ήταν η διαπαιδαγώγηση του εφήβου από τον ενήλικο άνδρα που όφειλε να διδάσκει το αγαπημένο του αγόρι πρότυπα συμπεριφοράς και να του δίνει μέτρα αξιών για τη ζωή του. Καθώς η αγωγή σε πολλές περιπτώσεις δεν δινόταν από δημόσια σχολεία αλλά βρισκόταν στα χέρια των ιδιωτών, στο πλαίσιο αυτό ο εραστής, όφειλε να παιδαγωγεί τον νεαρό ώστε να γίνει όμορφος και καλός άνθρωπος (καλοκαγαθία), ένα πρότυπο αρετής που περιελάμβανε σωματική ομορφιά, ηθική ανεπιληψία και μόρφωση. Ως προς τον παιδαγωγικό σκοπό της παιδεραστίας, τα κείμενα της ελληνικής γραμματείας δεν αφήνουν καμμιά αμφιβολία.

Αυτή η ερωτικά χρωματισμένη ιδιότητα του Μέντορος, την οποίαν είχε ένας ενήλικος, ο οποίος εύρισκε ανταπόκριση στο θαυμασμό και στην ευγνωμοσύνη του αναπτυσσόμενου, ήταν η προϋπόθεση που έκανε αποδεκτή μία τέτοια σχέση, ενώ σε διαφορετική περίπτωση, χωρίς δηλ. τον παιδαγωγικό έρωτα, ήταν απλώς βλαπτική πορνεία ή και παρά φύσιν ασέλγεια (Πλάτ. Νόμοι 636c, 835c - 842a). Αντίθετα, η σεξουαλική επαφή εάν υπήρχε, αποτελούσε όνειδος για τον παιδαγωγικό αυτό έρωτα. Εδώ να αποσαφηνίσουμε ότι ο Πλούταρχος διευκρινίζει ότι: "Ο ψυχικός δεσμός μεταξύ των νέων δεν είχε καμμία σχέση με τις σωματικές επαφές και ότι εστερείτο τα πολιτικά του δικαιώματα δυνάμει νόμου όποιος προσπαθούσε να ασελγήσει εις βάρος άλλου."

Είναι άξιο αναφοράς ότι αν ένας νεαρός ερώμενος διέπραττε κάτι ανάρμοστο, δε θα του ήταν τόσο οδυνηρό να τον έβλεπε ο πατέρας του, όσο ο εραστής του αφού στα μάτια του αγοριού εκπλήρωνε τη λειτουργία ενός προτύπου που ασφαλώς ήταν στενά συνδεδεμένο με το κοινωνικό γόητρο και την κοινωνική θέση. Άλλωστε, όταν παιζόταν μία θέση για την προτίμηση ενός όμορφου αγοριού με πολλούς θαυμαστές, ο συχνότερα κερδισμένος ήταν ο πιο ισχυρός κοινωνικά άνδρας.

Η σχέση που αναπτυσσόταν μεταξύ τους, κατέληγε σε μια ισόβια φιλία, αφού έπαυε η παιδεραστική σχέση, όταν ο έφηβος μεγάλωνε και γινόταν άνδρας. Ήταν δεδομένο ότι η σχέση αυτή ήταν πολύ ισχυρή και αυτό είχε μια επιπλέον ιστορική εφαρμογή με τον περίφημο Ιερό Λόχο των Θηβών, όπου στρατολογούνταν αποκλειστικά τέτοια ζευγάρια (Πλούτ. Πελοπ. 287, 6).

Το κοινωνικά αντιφατικό σε αυτού του είδους τις σχέσεις είναι ότι στις ημέρες μας έχει διαβληθεί η "παιδεραστία" με την αρχαία έννοια και θεωρείται ως η δια του πρωκτού γενετήσια επικοινωνία ενώ προκύπτει σαφώς από τα κείμενα ότι εθεωρείτο ταπεινωτική για τον παθητικό συμμέτοχο. Στην αττική κωμωδία, η προσβλητική λέξη καταπύγων (Αριστοφ. Θεσμοφ. 201) ήταν εξαιρετικά μειωτική για τέτοιες σεξουαλικές συμπεριφορές όπως και ο χαρακτηρισμός ευρύπρωκτος (Αριστοφ. Νεφ. 1023).

Η περιφρόνηση, προς τον παθητικό συνεργό της δια του πρωκτού συνουσίας, βρίσκεται θεμελιωμένη στην αντίληψη, ότι ο άνδρας συμπεριφέρεται θηλυπρεπώς, "κατεβαίνοντας" στο επίπεδο της γυναίκας αφού υποτασσόταν σε άλλον άνδρα ως σεξουαλικό αντικείμενο. Αυτό δεν σήμαινε βέβαια ότι δεν υπήρχαν τέτοιες σεξουαλικές συμπεριφορές στα παιδεραστικά ζευγάρια, αλλά οπωσδήποτε επιβεβαιώνει το ελάχιστο ποσοστό αυτών.

Οι «Νόμοι» του Σόλωνα , είναι αρκετά σαφείς για τις συνέπειες που έχει κάποιος Αθηναίος αν συνάψει ομοφυλοφιλική σχέση :

Αν τις Αθηναίος εταιρήση, μη έξεστω αυτώ των εννέα αρχόντων γενέσθαι, μηδέ ιερωσύνην ιερώσασθαι, μηδέ συνδικήσαι τω δήμω, μηδέ αρχήν αρχέτω μηδεμιάν, μήτε ενδημον, μήτε υπερόριον, μήτε κληρωτήν, μήτε χειροτονητήν, μηδέ επικυρήκειαν αποστελλέσθω, μηδέ γνώμην λεγέτω, μηδέ εις τα δημοτελή ιερά εισίτω, μηδέ εν ταις κοιναίς σταφονοφορίες σταφανούσθω, μηδέ εντός των της αγοράς περιρραντηριων πορευέσθω. Εάν δε ταύτα τις ποιή, καταγνωσθέντως αυτού εταιρείν, θανάτω ζημιούσθω.

"Δηλαδή, αν κάποιος Αθηναίος πολίτης συνάψει ερωτική σχέση με άλλον:

Δεν του επιτρέπεται να γίνει μέλος των 9 αρχόντων. Δεν του επιτρέπεται να εκλεγεί ιερέας. Δεν του επιτρέπεται να είναι συνήγορος του λαού. Δεν του επιτρέπεται να ασκήσει κάποια εξουσία, εντός η εκτός της χώρας, κληρωτή ή χειροτονητή. Δεν του επιτρέπεται να σταλεί ως κήρυκας πολέμου. Δεν του επιτρέπεται να εκθέσει τη γνώμη του. Δεν του επιτρέπεται να εισέλθει στους δημόσιους ναούς. Δεν του επιτρέπεται να στεφανωθεί στις δημόσιες στεφανοφορίες. Δεν του επιτρέπεται να παίρνει μέρος στους περιπάτους που γίνονται στην αγορά. Όποιος λοιπόν ενώ έχει καταδικαστεί ως ερωτικός σύντροφος άλλου, ενεργήσει αντίθετα τις διατάξεις του νόμου,τιμωρείται με θάνατο." (Σολωνος νομοι,άρθρο 332,εκδώσεις Θεσσαλονίκης μετάφραση:Χριστοδούλου )

Δείτε και Ομοφυλοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα

Ιεροδουλεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ιερή πορνεία είναι ένα ιδιόμορφο φαινόμενο στην αρχαιότητα, σύμφωνα με το οποίο νεαρά κορίτσια και αγόρια, αφιερωμένα από τους γονείς τους ή τους κυρίους τους σε ναούς στην υπηρεσία κάποιας θεότητας, προσέφεραν σεξουαλικές υπηρεσίες στους επισκέπτες του ναού. Οι υπηρεσίες αυτές ποίκιλαν ως προς το ιδεολογικό τους υπόβαθρο. Σε κάποιες περιπτώσεις, νεαρές γυναίκες που ετοιμάζονταν να παντρευτούν εντάσσονταν στις ιερόδουλες κάποιου ναού, ώστε να μαζέψουν την προίκα τους, χωρίς αυτό να αποτελεί εμπόδιο για τους μέλλοντες συζύγους.

Άλλοτε, οι ιερόδουλοι μοιάζουν να αποτελούν ένα μόνιμο ιερό "κλήρο" του ναού, στον οποίο πηγαίνουν τα έσοδα από τα αφιερώματα των επισκεπτών που συνέρχονταν με τους ιερόδουλους ενώ υπάρχουν και φορές όπου οι κοπέλες ήταν υποχρεωμένες να τηρήσουν το τοπικό έθιμο και να έρθουν μία μόνο φορά σε επαφή με έναν άγνωστο άνδρα. Μετά την συνεύρεση μπορούσαν να αποχωρήσουν για το σπίτι τους και ήταν έτοιμες για γάμο.

Από τον Ηρόδοτο μαθαίνουμε πως οι επισκέπτες πλησίαζαν την ιερόδουλο της αρεσκείας τους και αφού άφηναν τα χρήματα στα πόδια της, έλεγαν "Σε καλώ στο όνομα της θεάς" και εκείνη πλέον δεν μπορούσε να αρνηθεί σε κανένα τις υπηρεσίες της. Οι ιερόδουλες ήταν πόρνες, αλλά και ιέρειες, αφού τα δύο λειτουργήματα ήταν στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους. Όπως οι υπόλοιπες ιέρειες του ελληνικού κόσμου, συμμετείχαν επίσημα σε όλες τις τελετές όπου η "ιερή" παρέμβαση τους θεωρείτο απαραίτητη. Σε αντίθεση με τις "λαϊκές" πόρνες, οι ιερόδουλες είχαν σημαντική θέση στην κοινωνία.


( el.wikipedia.org/wiki/Γενετήσιες_σχέσεις_στην_αρχαία_Ελλάδα )

 

Σε όσους αχολούνται σοβαρά με την κλασσική Ελλάδα είναι γνωστό το πραγματικό νόημα της παιδεραστίας, της σχέσης εραστή και ερώμενου, όπως αναφέρεται στο κείμενο που παραθέτει η @Madeleine Rk . Σχέση πνευματική και όχι σαρκική. Καθώς έφηβοι και άντρες συγχρωτίζονταν στις παλαιστρες και στα γυμναστήρια (οι άρρενες Αθηναίοι πολίτες όφειλαν να είναι σε φόρμα για ενδεχόμενο πολέμου- κάθε πολίτης έφερε τον οπλισμό του που με την πανοπλία και κράνος ζύγιζε 30 κιλά), υπήρχε θαυμασμός για το ωραίο σώμα, όσο και για το πνεύμα.

Μολονότι η πρωκτική διείσδυση θεωρούνταν ταπεινωτική, υπάρχουν μαρτυρίες που αναφέρουν οτι ο νέος, σε ένδειξη σεβασμού και ευγνωμοσύνης, φρόντιζε για την υποβοηθούμενη εκτόνωση του μέντορά του δια της χούφτας    

Είναι γνωστός επίσης ο διακαής πόθος του πανέμορφου, πανέξυπνου και απο καλή οικογένεια Αλκιβιάδη (λέγεται πως τον είχε ερωτευτεί άπας ο άρρεν και θήλυς πληθυσμός της Αθήνας) για τον άσχημο και βρώμικο Σωκράτη, ο οποίος αρνούντο πεισματικά να γίνει μέντοράς του, γιατί τον θεωρούσε αλλαζόνα. Η εξέλιξη του Αλκιβιάδη από τη δόξα στην καταστροφή ήταν αναμενόμενη...

Θα επανέλθω με περισσότερα πικάντικα.  

 

Η πιο διάσημη εταίρα της αρχαιότητας, ήταν η Λαΐδα η Κορίνθια. «Όλη η Ελλάδα έλιωνε από πόθο μπροστά στην πόρτα της», έγραφε ο Ρωμαίος ποιητής, Προπέρτιος. Έζησε την περίοδο του Πελοποννησιακού Πολέμου, από το 431 π.Χ. μέχρι το 404 π.χ. Λεγόταν ότι είχε όμορφες ξανθές μπούκλες, λεπτό και καλλίγραμμο σώμα, με δύο στήθη «σαν κυδώνια». Λαΐς η Κορίνθια. Ήταν τόσο περιζήτητη, που τολμούσε να ζητάει υπέρογκα ποσά από τους πελάτες της. Ο φιλόσοφος Σωτίων υποστήριζε, ότι η παροιμιώδης έκφραση «οὐ παντὸς ἀνδρὸς ἐς Κόρινθον ἔσθ’ ὁ πλοῦς», δηλαδή «δεν είναι για όλους τους άνδρες η Κόρινθος», αναφερόταν στις «τσουχτερές» τιμές της εταίρας Λαΐδας, που δεν μπορούσαν να πληρώσουν όλοι. Ο μεγάλος Αθηναίος ρήτορας Δημοσθένης, ήταν ένας απ’ τους επίδοξους εραστές της Λαΐδας. Όταν, όμως, άκουσε το ποσό που θα έπρεπε να καταθέσει, για να απολαύσει μία νύχτα μαζί της, άλλαξε γνώμη και της απάντησε «οὐκ ὠνοῦμαι μυρίων δραχμῶν μεταμέλειαν», δηλαδή «δεν αγοράζω με δέκα χιλιάδες δραχμές κάτι που αργότερα θα μετανιώσω»....

Δέκα χιλιάδες δραχμές αντιστοιχούσαν σε περίπου 2.000 ευρώ, αν οι υπολογισμοί των ειδικών είναι σωστοί. Λόγω της ακρίβειας και της απληστίας της, συνήθιζαν να την αποκαλούν «Αξίνη». Φημιζόταν, όχι μόνο για την ομορφιά και τον αισθησιασμό της, αλλά και για τη μόρφωση και την καλαισθησία της. Πολλοί έλεγαν, ότι μπορεί η Αθήνα να είχε για στολίδι τον Παρθενώνα, αλλά στην Κόρινθο μπορούσε κανείς να δει το ανάκτορο και τους κήπους της εταίρας Λαΐδας, που ήταν αξεπέραστου κάλλους. Η Λαϊς είχε ενοχληθεί από την αδιαφορία του κυνικού φιλόσοφου Διογένη. Αν και ανάμεσα στους θαυμαστές της συγκαταλέγονταν μερικά απ’ τα μεγαλύτερα ονόματα της φιλοσοφίας και των τεχνών, ο Διογένης έμενε τελείως ανεπηρέαστος. Τότε, η εταίρα αποφάσισε να τον τιμωρήσει. Τον πλησίασε και του πρόσφερε να περάσει μία νύχτα μαζί της, χωρίς χρέωση. Ο Διογένης συμφώνησε και πήγε να τη βρει σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Η Λαΐς, όμως, δεν βρισκόταν στο δωμάτιο. Τη θέση της είχε πάρει μία κακάσχημη και ηλικιωμένη υπηρέτριά της. Ο Διογένης δεν κατάλαβε τίποτα και πέρασε τη νύχτα με την άγνωστη γυναίκα. Την επόμενη μέρα, η Λαΐς τον ενημέρωσε για το περιστατικό και τον έκανε «βούκινο» σε όλη την Κόρινθο. Η αντίδραση του Διογένη, έβαλε στη θέση της την «άταχτη» εταίρα: «Λύχνου σβεσθέντος, πάσα γυνή Λαϊς», δηλαδή «Στο σκοτάδι, όλες οι γυναίκες σαν τη Λαΐδα είναι». Η εταίρα εντυπωσιάστηκε απ’ το πνεύμα του φιλοσόφου και του προσέφερε μία πραγματική νύχτα μαζί της, χωρίς να ζητήσει χρήματα. Άλλωστε, ο Διογένης δεν είχε να της δώσει αυτό που ο ίδιος περιφρονούσε, δηλαδή τάλαντα.

Εκείνη την περίοδο, ο πιο «τακτικός» πελάτης της, ήταν ο φιλόσοφος Αρίστιππος, τον οποίον κορόιδευαν οι Κορίνθιοι, επειδή ξόδευε τεράστια ποσά στην κλίνη της. Όταν μαθεύτηκε ότι η Λαΐς προσέφερε δωρεάν το κορμί της στο Διογένη, όλοι στράφηκαν στον Αρίστιππο και ανέμεναν μία έντονη αντίδραση απ’ τον αδικημένο εραστή. Έμειναν ανικανοποίητοι, γιατί ο Αρίστιππος, με εξίσου φιλοσοφική διάθεση, απάντησε πολύ ήρεμα: «Την πληρώνω για να ευχαριστεί εμένα, όχι για να μην ευχαριστεί άλλους.» Ήταν ωραίοι τύποι οι πρόγονοί μας και ετοιμόλογοι, όπως θα διαπιστώσετε διαβάζοντας τη συνέχεια. Ο Αρίστιππος ήταν ο ιδρυτής της ηδονιστικής σχολής και ένας απ’ τους μεγαλύτερους θαυμαστές της Λαΐδας. Ζούσαν μαζί για μία περίοδο και την υπερασπίστηκε σθεναρά, όταν κάποιος τον ρώτησε αν ντρέπεται που ζει με μία πόρνη. Ο Αρίστιππος είπε: «Σου φαίνεται περίεργο να ζεις σε ένα σπίτι, που πριν από εσένα, ζούσαν άλλοι; Ή δεν ταξιδεύεις με πλοίο, που ταξίδεψαν κι άλλοι; Φυσικά και όχι. Με τον ίδιο τρόπο, δεν είναι ντροπή να είσαι με μία γυναίκα, που έχει σχέσεις και με άλλους». Άδοξο τέλος, ή αγαπημένη σύζυγος; Ο κωμικός ποιητής Επικράτης παρομοίασε τη Λαΐδα με έναν αετό, που κατασπαράσσει τα πάντα όταν είναι νέος και γερός, ενώ όταν γερνά, δεν μπορεί ούτε καν να τραφεί μόνος του. Ήθελε με αυτό το δεικτικό σχόλιο, να καυτηριάσει τη ζωή της μεγάλης εταίρας, η οποία όταν μεγάλωσε, έγινε μία φτωχή μαστροπός. Ο θάνατός της προήλθε είτε από πνιγμό, όταν ένα κουκούτσι ελιάς κόλλησε στον λαιμό της, είτε από ανακοπή καρδιάς, κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης. Ως προς το τέλος της, επικρατεί σύγχυση και πολλά σενάρια....

Άλλοι λένε, ότι η Λαΐδα έφυγε από την Κόρινθο, παντρεύτηκε τον αγαπημένο της, τον Ιππόστρατο και έζησε μαζί του στη Θεσσαλία, μέχρι το τέλος της ζωής της. Εκεί υπάρχει κι ένα τάφος, που υποθέτουν οι αρχαιολόγοι ότι ανήκει σε μία εταίρα. Άλλοι, όμως, υποστηρίζουν ότι υπήρχαν δύο διαφορετικές εταίρες με το ίδιο όνομα. Η μία που γεννήθηκε και πέθανε στην Κόρινθο, ήταν μερικές δεκαετίες μεγαλύτερη. Η άλλη που πέθανε στη Θεσσαλία, είχε έρθει στην Ελλάδα ως δούλα απ’ τη Σικελία. Όπως και να έχει το τέλος της, το βέβαιο είναι, ότι κατά τη διάρκεια της ζωής της υπήρξε σπουδαία και αξεπέραστη, ασκώντας ένα επάγγελμα που οι αρχαίοι Έλληνες σέβονταν. Αρκεί να μπορούσαν να πληρώσουν το τίμημα. Και η Λαϊς είχε το υψηλότερο....

Διαβάστε όλο το άρθρο: www.mixanitouxronou.gr/la%CE%90da/

 

Καποιος ανεφερε το Καμα Σουτρα. Νομιζω οτι το Καμα Σουτρα δεν αφορα ολες τις σεξουαλικες δραστηριοτητες αλλα μονο τις ετεροφυλες.
Στην ελληνικη τεχνη και μυθολογια αποτυπωνονται ολες οι σεξουαλικες πραξεις αλλα ηταν ποινικα κολασιμη η ομοφυλοφιλια, ειδικα σε γυμναστηρια. Η ποινη εφθανε ακομα και την θανατωση του κατηγορουμενου συμφωνα με τους νομους της Αθηνας.

 

Xαίρομαι ιδιαίτερα για την ανταπόκριση όλων στο θέμα (singing ''going back to my roots!'')

Ορισμένα ενδιαφέροντα λινκς:
http://sluttygirlproblems.com/guide/tale-old-time-bdsm-throughout-history/#.VOdQAi7dWO4 All through ancient Greece and Rome, examples of ritual flagellation (whipping, flogging) can be found, such as 9th century BCE in highly religious areas of Sparta.

http://en.wikipedia.org/wiki/Figging This method of physical punishment was first invented for disciplinary use on female slaves in Ancient Greece

http://www.amazon.com/Heras-Kinky-Playtime-Ancient-Greece-ebook/dp/B00DFOE1YO Ένα βιβλίο που χμμ μάλλον πρέπει να βρούμε online...

http://www.paganbdsm.org/rituals/staging-sacredness.html Παγανισμός κ bdsm

http://www.a1adultebooks.com/ebooks/romanandgreek.htm o κακός χαμός!   (αν και δεν γνωρίζω αν είναι β κατηγορίας...με κάθε επιφύλαξη)