Aρχαιότητα και Ερωτισμός

οι καβειροι
ταυτισμενοι με τους μεγαλους θεους των μυστηριων της σαμοθρακης και χθονιες θεοτητες θρακοπελασγικης προελευσης
υπευθυνοι και για σεισμους και αλλες ισχυρες μανητες της φυσεως
παρουσιαζονται ως ανδρες χαμηλου αναστηματος,με μεγαλα γεννητικα οργανα και εκπροσωποι της φωτιας και των μεταλλευτικων εργασιων
γενικως τα μυστηρια ηταν τελετες γονιμικης μιμητικης μαγειας
στα δρωμενα των καβειρων μυστηριων,μετα το "δευτε λαβετε φως" και τον ιερο γαμο
αρχιζαν τα οργια(εργα)
με τα οποια πιστευαν οτι θα επηρεαζαν τον ουρανο να ριξει το σπερμα του(βροχη) στη γη
οι καβειροι(πιο συγκεκριμενα ο καδμιλος) παριστανονται ιθυφαλλικοι(σε στυση)
γεματοι ανδρικη δυναμη,ικανοι να βοηθησουν στην καρποφορια της γης
ετσι και οι μυημενοι κρατουν ομοιωματα με υψωμενα αντρικα μορια κατα την τελεση των μυστηριων


Σημαντική είναι και η πληροφορία που έχει διασώσει ο Χριστιανός συγγραφέας Ιππόλυτος (2ος μ.χ αιώνα).

"Διότι οι Σαμοθράκες σαφώς ονομάζουν τον τιμώμενο παρ' αυτών εις τα μυστήρια, τα οποία επιτελούν, τον Αδάμα τον αρχικόν άνθρωπον. Υπάρχουν Δε εις το ιερόν της Σαμοθράκης δυο αγάλματα γυμνών ανθρώπων, εχόντων και τας χείρας τεταμένας άνω προς τον ουρανόν και τους φαλλούς εστραμένους προς τα άνω, όπως έχει και το εν Κυλλήνη άγαλμα του Ερμού, τα προειρημένα αγάλματα είναι εικόνες του αρχανθρώπου και του αναγενωμένου πνευματικού ανθρώπου, ο οποίος είναι κατά πάντα ομοούσιος προς εκείνον τον άνθρωπον.."

Λέγει ο Ηρόδοτος.
"Οι ιθυφαλλικές απεικονίσεις του Ερμού (οι ερμές), η δημιουργία αυτών ήρθε από τους Πελασγούς, εκ των οποίων την πήραν οι Αθηναίοι και αυτοί με την σειρά τους την παρέδωσαν στους υπόλοιπους Έλληνες. Διότι οι Αθηναίοι ίδη θεωρούνταν έλληνες, όταν οι Πελασγοί ήρθαν να ζήσουν στη γη τους και άρχισαν να θεωρούνται και αυτοί ως έλληνες. (Προφανώς αναφέρεται σε πολύ αρχαίες εποχές που πρωτοάρχισε η χρήση την ονομασίας "Έλλην"-"Ελλάδα"). Όποιος έχει μυηθεί στα μυστήρια των Καβείρων, που οι Σαμοθράκες έμαθαν από τους Πελασγούς και τώρα τελούν, καταλαβαίνει τι θέλω να πω (οι Κάβειροι προφανώς ήταν ιθυφαλλικοί, ή μάλλον θα έλεγα ο Καδμίλος ήταν, σχετιζόμενος με τον Ερμή και τον λόγο). Η Σαμοθράκη αρχικά κατοικίθηκε από εκείνους τους Πελασγούς που ήρθαν να ζήσουν με τους Αθηναίους, και από αυτούς οι Σαμοθράκες έμαθαν τις τελετές. Οι Αθηναίοι ήταν οι πρώτοι έλληνες που έφτιαξαν ιθυφαλλικές απεικονήσεις του Ερμή, και το έκαναν αυτό διότι τους έμαθαν οι Πελασγοί. Οι Πελασγοί έλεγαν μια ιερή ιστορία για αυτό, που αποκαλύπτεται στα Καβείρια μυστήρια."


 
Ο Κάβειρος με ρυτό στο επίκρανο ψευδοπαραστάδας από το Οκτάγωνο, Θεσσαλονίκη. Αυτοκρατορικό εργαστήριο της πόλης, αρχές 4ου αι. μ.Χ.

 

Για τα διονυσιακα οργια δε βλεπω κανενα αφιερωμα ομως...

 

 
 

 

Από τα πλέον εμφανή, έως τα λεπτομερέστερα, η ηδονιστική ματιά στο σώμα, στις λεπτομέρειες και στα ερωτικά σύμβολα καταδεικνύει την παντοδυναμία του ερωτισμού διαχρονικά...πως θα μπορούσε ο ελεύθερος άνθρωπος στην απαρχή της γνώσης και της επιστήμης, να στερηθεί την ερωτική του διάσταση? Πηγή έμπνευσης....

 

@Gotham
(αν το βρω θα το ποσταρω)
εχω διαβασει οτι η επιτυχια της συνοχης της σπαρτιατικης φαλαγγας στις καθε λογης μαχες που εδιναν οφειλεται στο οτι ανα δυο οι τυποι ηταν ζευγαρια.

 

ζε'υγος, ταίριαζαν σωματικά για να υπάρχει η συμμετρία στην δομή της φάλαγγας, όχι για να γαμιούνται!!  

 

εκεινο που διαβασα ανεφερε οτι ηταν και ερωτικοι συντροφοι

 

καταπληκτικές πηγές θα πρέπει να είχε!!

 

Kαμια γνησια πηγη δε γραφει κατι τετοιο.... Ακομα και η μουφα για τον Ιερο Λοχο των Γκει Θηβαιων ειναι μια μεταγενεστερη μυθοπλασια. Αλλωστε ενας λοχος αποκλειστικα αποτελουμενος απο γκει, θα ειχε περισσοτερη ορεξη για ομαδικο οργιο παρα για πολεμο. Make love not war...

 

Διαβάζω τα ενδιαφέροντα μηνύματά σας και σκέφτομαι τι ομορφιά και ερωτισμός για το ανθρώπινο σώμα που υπήρχε στην Αρχαιότητα. H Μηχανική Σώματος όπως αναφέρουμε στις Πολεμικές Τέχνες, να συνειδητοποιείς δηλαδή το κάθε κομμάτι των μυών σου, κάθε σύσπαση νεύρου και κίνησης και όλα αυτά να εκφράζονται μέσα από την ερωτική πράξη. Κανένα σύμπλεγμα για το σωματικό μας είναι, ο θαυμασμός για το περίβλημα της ψυχής να εκφράζεται μέσα από αγάλματα, μέσα από όργια (ενδεχομένως), μέσα από τη σκληρή γυμναστική (εννοείται πως τα πρωτεία τα είχαν οι Σπαρτιάτες). Κάτι που μόνο ο Leonardo da Vinci γνωστοποίησε μέσα από τα έργα του...και μετέπειτα οι Μηχανικοί στον Προμηθέα... 

 

 

 

Η μονογαμική οικογένεια

''Η μονογαμική μορφή οικογένειας, γεννιέται, όπως δείξαμε, από τη ζευγαρωτή οικογένεια, στο πέρασμα από τη μεσαία στην ανώτερη βαθμίδα της βαρβαρότητας.
Η οριστική της νίκη είναι ένα από τα γνωρίσματα του πολιτισμού που αρχίζει. Βασίζεται στην κυριαρχία του άντρα, με ρητό σκοπό τη γέννηση παιδιών που η πατρότητά τους να είναι αδιαφιλονίκητη, και η πατρότητα αυτή απαιτείται, γιατί αυτά τα παιδιά θα γίνουν μια μέρα οι άμεσοι κληρονόμοι της πατρικής περιουσίας. Διακρίνεται από το ζευγαρωτό γάμο με την πολύ μεγαλύτερη σταθερότητα του γαμήλιου δεσμού, που τώρα πια δεν λύνεται με αμοιβαία συναίνεση. Τώρα, κατά κανόνα, μονάχα ο άντρας μπορεί πια να τον λύσει και να διώξει τη γυναίκα του. Και σήμερα ακόμα τουλάχιστον το έθιμο του εξασφαλίζει το δικαίωμα της συζυγικής απιστίας (ο ναπολεόντειος κώδικας του το αναγνωρίζει ρητά, εφόσον δεν φέρνειτην παλλακίδα στο συζυγικό σπίτι και το ασκεί όλο και περισσότερο, όσο προχωράει η κοινωνική εξέλιξη. Αν θυμηθεί η γυναίκα την παλιά σεξουαλική πράξη και θελήσει να την ξαναζωντανέψει, τιμωρείται τόσο αυστηρά όσο ποτέ άλλοτε.

Την καινούργια οικογενειακή μορφή τη συναντάμε με όλη την αυστηρότητά της στους Έλληνες. Ενώ, όπως παρατηρεί ο Μαρξ, η θέση της θεάς στη μυθολογία μας δείχνει μια προηγούμενη περίοδο, όπου οι γυναίκες είχαν ακόμα μια πιο ελεύθερη, πιο σεβαστή θέση, στην ηρωική εποχή βρίσκουμε κιόλας τη γυναίκα ταπεινωμένη από την κυριαρχία του άντρα και από το συναγωνισμό που της κάνουν οι σκλάβες. Ας διαβάσει κανείς στην Οδύσσεια πώς ο Τηλέμαχος μαλώνει και βάζει στη θέση της τη μητέρα του. Στον Όμηρο, οι αιχμαλωτισμένες νέες γυναίκες προορίζονται για τη σαρκική απόλαυση των νικητών. Οι στρατιωτικοί αρχηγοί, με τη σειρά και κατά βαθμό, διαλέγουν για τον εαυτό τους τις ωραιότερες.
Όπως είναι γνωστό, ολόκληρη η Ιλιάδα στρέφεται γύρω από τη διαμάχη ανάμεσα στον Αχιλλέα και τον Αγαμέμνονα για μια τέτοια δούλα. Για κάθε σημαντικό ομηρικό ήρωα αναφέρεται η αιχμαλωτισμένη στον πόλεμο κοπέλα που μοιράζεται μαζί του τη σκηνή και το κρεβάτι του. Τα κορίτσια αυτά τα παίρνουν επίσης μαζί τους στην πατρίδα και στο συζυγικό σπίτι, όπως κάνει στον Αισχύλο ο Αγαμέμνονας με την Κασσάνδρα. Οι γιοι που γεννιούνται από τέτοιες δούλες παίρνουν ένα μικρό μέροαπό την πατρική κληρονομιά και θεωρούνται εντελώς ελεύθεροι. Ο Τεύκρος είναι τέτοιος εξώγαμος γιος του Τελαμώνα και έχει το δικαίωμα να φέρει το όνομα του πατέρα του. Από τη σύζυγο απαιτούν να τα δέχεται όλα αυτά, η ίδια όμως να μένει αυστηρά αγνή και πιστή στο σύζυγο.

Είναι αλήθεια ότι την ελληνίδα γυναίκα της ηρωικής εποχής την εκτιμούν περισσότερο από τη γυναίκα της πολιτισμένης περιόδου, ωστόσο για τον άντρα είναι τελικά μονάχα η μητέρα των νόμιμων παιδιών του, που θα τον κληρονομήσουν, η ανώτερή του οικονόμος και η προϊσταμένη για τις δούλες, που μπορεί κατά το κέφι του να τις κάνει, και τις κάνει, παλλακίδες του. Το γεγονός ότι υπήρχε η δουλεία πλάι στη μονογαμία ότι υπήρχαν οι νεαρές όμορφες σκλάβες που ανήκαν σώμα και ψυχή στον άντρα, δίνει από την πρώτη στιγμή στη μονογαμία τον ειδικό χαρακτήρα της, ότι δηλαδή είναι μονογαμία μόνο για τη γυναίκα, όχι όμως και για τον άντρα. Και αυτόν το χαρακτήρα τον έχει ακόμα και σήμερα.

Στους κατοπινούς Έλληνες πρέπει να κάνουμε διάκριση ανάμεσα στους Δωριείς και τους Ίωνες.
Οι πρώτοι, που κλασικό τους παράδειγμα είναι η Σπάρτη,έχουν γαμήλιες σχέσεις που από πολλές απόψεις είναι πιο αρχαϊκές ακόμα κι απ' αυτές που αναφέρει και ο ίδιος ο Όμηρος. Στη Σπάρτη επικρατεί ένας ζευγαρωτός γάμος που τροποποιήθηκε από το κράτος σύμφωνα με τις εκεί αντιλήψεις και που θυμίζουν αρκετά ακόμα τον ομαδικό γάμο. Τους άτεκνους γάμους τους διαλύουν. Ο βασιλιάς Αναξανδρίδης (γύρω στο 560 πριν από τη χρονολογία μας), πλάι στην άτεκνη γυναίκα του, πήρε μια δεύτερη γυναίκα και διατηρούσε δυο νοικοκυριά.

Την ίδια εποχή, ο βασιλιάς Αρίστων πρόσθεσε σε δυο στείρες γυναίκες του μια τρίτη, παράτησε όμως μια από τις πρώτες. Από την άλλη πλευρά, πολλοί αδερφοί μπορούσαν να έχουν μια γυναίκα από κοινού και μπορούσε ο φίλος που του άρεσε καλύτερα η γυναίκα του φίλου του, να τη μοιράζεται μαζί του. Και το θεωρούσαν αξιοπρεπές να βάζει κανείς τη γυναίκα του στη διάθεση ενός ρωμαλέου «επιβήτορα», όπως θα έλεγε ο Μπίσμαρκ, και αν ακόμα το άτομο αυτό δεν ήταν πολίτης. Από ένα χωρίο του Πλούταρχου, όπου μια Σπαρτιάτισσα παραπέμπει στο σύζυγό της τον εραστή που την κυνηγούσε με ερωτικές προτάσεις, βγαίνει -κατά τον Σέμαν- ότι επικρατούσε ακόμα πολύ μεγάλη ελευθερία ηθών.*

Γι' αυτό ήταν κάτι το άγνωστο η πραγματική μοιχεία, η απιστία της γυναίκας πίσω από την πλάτη του άντρα. Από την άλλη μεριά, στη Σπάρτη, τουλάχιστον στην καλύτερη εποχή της, ήταν άγνωστη η οικιακή δουλεία, οι δουλοπάροικοι είλωτες ζούσαν χώρια στα κτήματα. Γι' αυτό ήταν μικρότερος ο πειρασμός για τους Σπαρτιάτες†να ορέγονται τις γυναίκες των ειλώτων. Κάτω απ' όλες αυτές τις συνθήκες, ήταν πολύ φυσικό οι γυναίκες της Σπάρτης να έχουν μια πολύ πιο σεβαστή θέση από τη θέση που είχαν οι γυναίκες στους υπόλοιπους Έλληνες. Οι Σπαρτιάτισσες και ο ανθός των εταίρων της Αθήνας είναι οι μόνες ελληνίδες γυναίκες για τις οποίες μιλούν με σεβασμό οι αρχαίοι και που θεωρούν ότι αξίζει τον κόπο να σημειώνουν τις γνώμες τους.

Ολότελα διαφορετικά ήταν τα πράγματα στους Ίωνες που τους εκπροσωπεί χαρακτηριστικά η Αθήνα. Τα κορίτσια μάθαιναν μονάχα να γνέθουν, να υφαίνουν, να ράβουν και το πολύ-πολύ λίγη ανάγνωση και γραφή. Ήταν σχεδόν φυλακισμένες, συναναστρέφονταν μονάχα άλλες γυναίκες. Ο γυναικωνίτης ήταν ξεχωριστό διαμέρισμα στο πάνω πάτωμα ή στο πίσω μέρος του σπιτιού, όπου δεν έμπαιναν εύκολα άντρες, ιδίως ξένοι, κι όπου αποτραβιόνταν οι γυναίκες όταν έρχονταν άντρες επισκέπτες. Οι γυναίκες δεν έβγαιναν έξω χωρίς να τις συνοδεύει μια δούλη. Στο σπίτι τις επιτηρούσαν κυριολεκτικά. Ο Αριστοφάνης μιλάει για μολοσσούς που τους είχαν για να τρομάζουν οι μοιχοί, και στις ασιατικές τουλάχιστον πόλεις είχαν για την επιτήρηση των γυναικών ευνούχους, που τον καιρό του Ηρόδοτου κιόλας τους έφτιαχναν στη Χίο για το εμπόριο, και σύμφωνα με τον Βάξμουτ*, τους έφτιαχναν όχι μονάχα για τους βαρβάρους. Ο Ευριπίδης χαρακτηρίζει τη γυναίκα σαν οικούρημα, σαν κάτι που φροντίζει το σπίτι (η λέξη είναι ουδέτερη), και για τον Αθηναίο η γυναίκα εκτός από μέσο για την παραγωγή παιδιών δεν ήταν τίποτε άλλο από μια επιστάτρια των δούλων .

Ο άντρας είχε τις γυμναστικές του ασκήσεις, τις δημόσιες συζητήσεις του, απ' όπου αποκλειόταν η γυναίκα. Εκτός απ' αυτά είχε συχνά και δούλες στη διάθεσή του, και στην εποχή της άνθησης της Αθήνας μια πλατιά διαδεδομένη πορνεία που το κράτος, τουλάχιστον, την ευνοούσε. Και ακριβώς πάνω στο έδαφος αυτής της πορνείας αναπτύχθηκαν οι μοναδικές ελληνικές γυναικείες φυσιογνωμίες που, με το πνεύμα τους και την ανάπτυξη του καλλιτεχνικού τους γούστου, ξεχωρίζουν πάνω από το γενικό επίπεδο των γυναικών της αρχαιότητας, όπως ξεχωρίζουν και οι Σπαρτιάτισσες το χαρακτήρα τους. Το γεγονός όμως ότι έπρεπε πρώτα να γίνει εταίρα για να γίνει γυναίκα με οντότητα, αποτελεί την πιο αυστηρή καταδίκη της αθηναϊκής οικογένειας.Αυτή η αθηναϊκή οικογένεια με το πέρασμα του χρόνου, έγινε το πρότυπο για τη βαθμιαία διαμόρφωση των οικιακών σχέσεων όχι μονάχα των υπόλοιπων Ιώνων, αλλά και όλων των Ελλήνων της μητρόπολης και των αποικιών. Παρ' όλους όμως τους περιορισμούς και την επαγρύπνηση, οι Ελληνίδες έβρισκαν αρκετά συχνά ευκαιρία ν' απατούν τους άντρες τους. Όσοι ντρέπονταν να εκδηλώσουν οποιαδήποτε αγάπη προς τις γυναίκες τους, διασκέδαζαν σε κάθε λογής ερωτικές περιπέτειες με εταίρες. Ο εξευτελισμός όμως των γυναικών εκδικήθηκε τους άντρες και τους εξευτέλισε κι αυτούς, ώσπου κύλησαν στο αίσχος της παιδεραστίας και εξευτέλισαν και τους θεούς τους και τον εαυτό τους με το μύθο του Γανυμήδη.

Αυτή ήταν η καταγωγή της μονογαμίας, όσο μπορούμε να την παρακολουθήσουμε στον πιο πολιτισμένο και τον περισσότερο αναπτυγμένο λαό της αρχαιότητας. Δεν ήταν σε καμιά περίπτωση καρπός του ατομικού σεξουαλικού έρωτα, που δεν έχει καμιά σχέση μ' αυτόν, αφού οι γάμοι, όπως και πρώτα, έμειναν συμβατικοί γάμοι. Ήταν η πρώτη μορφή οικογένειας που δεν στηριζόταν σε φυσικούς, αλλά σε οικονομικούς όρους, δηλαδή στη νίκη της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στην αρχική φυσική κοινή ιδιοκτησία. Η κυριαρχία του άντρα στην οικογένεια και η παραγωγή παιδιών, που να μπορούν να είναι μονάχα δικά του, και που προορίζονταν να κληρονομούν τα πλούτη του -αυτοί μονάχα ήταν οι αποκλειστικοί σκοποί της μονογαμίας, που οι Έλληνες εκφράζαν απερίφραστα. Κατά τα άλλα τους ήταν βάρος, καθήκον απέναντι στους θεούς, το κράτος και τους προγόνους τους, που έπρεπε ακριβώς να το εκτελούν. Στην Αθήνα ο νόμος δεν επέβαλλε μονάχα το γάμο, αλλά και την εκπλήρωση από τον άντρα ενός ελάχιστου ορίου από τα λεγόμενα συζυγικά καθήκοντα.
Έτσι η μονογαμία σε καμιά περίπτωση δεν εμφανίζεται στην ιστορία σαν συμφιλίωση του άντρα και της γυναίκας, και πολύ λιγότερο σαν η ανώτατη μορφή της. Αντίθετα. Εμφανίζεται σαν υποδούλωση του ενός φύλου από το άλλο, σαν κήρυξη πολέμου ανάμεσα στα δυο φύλα, ενός πολέμου άγνωστου σ' όλη την προϊστορία.

Σε ένα παλιό ανέκδοτο χειρόγραφο που γράψαμε ο Μαρξ κι εγώ το 1846, βρίσκω τα παρακάτω: «ο πρώτος καταμερισμός της εργασίας είναι ο καταμερισμός ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα για την παραγωγή παιδιών.» Και σήμερα μπορώ να προσθέσω: Η πρώτη ταξική αντίθεση που εμφανίζεται στην ιστορία συμπίπτει με
την ανάπτυξη του ανταγωνισμού του άντρα και της γυναίκας στη μονογαμία, και η πρώτη ταξική καταπίεση με την καταπίεση του γυναικείου φύλου από το αντρικό. Η μονογαμία ήταν μια μεγάλη ιστορική πρόοδος, ταυτόχρονα όμως, πλάι στη δουλεία και τον ατομικό πλούτο, εγκαινίασε την εποχή που διαρκεί μέχρι σήμερα και όπου κάθε πρόοδος είναι μαζί και μια σχετική οπισθοχώρηση, όπου η προκοπή και η ανάπτυξη του ενός κατορθώνεται με τον πόνο και την καταπίεση του αλλουνού.
Η μονογαμία είναι η κυτταρική μορφή της πολιτισμένης κοινωνίας, όπου μπορούμε κιόλας να μελετήσουμε τη φύση των αντιθέσεων και αντιφάσεων που αναπτύσσονται πέρα για πέρα μέσα της.

Η παλιά σχετική ελευθερία των σεξουαλικών σχέσεων καθόλου δεν εξαφανίστηκε με τη νίκη του ζευγαρωτού γάμου ή και της μονογαμίας ακόμα.''
Φρίντριχ Ένγκελς, Η καταγωγή της Οικογένειας της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους.

( https://www.facebook.com/pages/Η-απιστία-δεν-είναι-μαγκιά-είναι-μέρος-της-μονογαμικής-κουλτούρας/821017531290088?fref=nf )

 

 
Σάτυροι "μετρονόμοι" βάρους που αντέχει η στήση πέους! ( λεπτομέρεια απο ψυκτήρα,500-490 π.Χ.)

 
Σάτυροι και Διονισιακή Μαινάδα

Σύμφωνα με τον Ομηρικό Ύμνο (Ζ 132) οι Μαινάδες ήταν καλλίκομες Νύμφες, οι οποίες επιμελούνταν το Διόνυσο, «συνοργιάζουσαι αυτώ». Εστεμμένες με φύλλα αμπέλου, ενδεδυμένες με δέρματα θηρίων και κρατούσες θύρσο, δάδα, κρόταλο η τύμπανο, οι Μαινάδες «χορεύουσι, θεραπεύουσι, μέλπουσι τον Δεσπότην αυτών Διόνυσον, μαινόμεναι», δηλαδή κατεχόμενες υπό «οίστρου, μανίας, λύσσης, εκστάσεως», «ένθεοι γίνονται». Οι Μαινάδες φέρουν ονόματα δηλωτικά των διεγειρομένων, όπως: Ευδαιμονία, Ευδία, Ευθυμία, Μακαρία κ.λπ.. Τόποι διαμονής τους είναι «αι κορυφαί των ορέων, όρη δάσκια η νάπαι πετρώδεις». (Αριστοφ., «Θεσμοφοριάζουσες», στ. 997.)

Οι Μαινάδες φορούσαν στεφάνια από κισσό, σμίλακα και νεβρίδες, ελαφριά φορέματα από δέρμα νεβρού (= ελαφιού). Διέτρεχαν τα βουνά και μπορούσαν να συναναστρέφονται με τα άγρια ζώα, τα οποία έπαιρναν στα χέρια τους και τα θήλαζαν. Λάτρευαν τον θεό με τραγούδια, με «μανικούς» χορούς και με κραυγές. Πάνω στον ενθουσιασμό τους μπορούσαν να ξεριζώσουν δέντρα και να σκοτώσουν δυνατά θηρία. Τόση ήταν η δύναμή τους, είναι γνωστό πως η ενεργοποίηση – έκσταση δίνει υπεράνθρωπες δυνάμεις. Κυνηγούσαν εξάλλου ζώα και έτρωγαν το κρέας τους ωμό. Ωστόσο, συνδέονται και με ειρηνικά έργα, όπως ο τρύγος και η οινοποιία, όπως αναπαριστώνται σε αγγειογραφίες.
http://www.terrapapers.com/?p=23171


 
ο Διόνυσος με την Αριάδνη, μαινάδες, σάτυροι, ένας πάνθηρας κι ένας ιπτάμενος Έρωτας
(Ελικωτός κρατήρας 400-395 π.Χ.)
http://users.sch.gr/ipap/Ellinikos Politismos/klasiki/Pronomos,1.htm