A Day in the Life

Καθόμουν ήσυχα στο γραφείο μου, ακούγοντας Ben Webster, κοιτάζοντας τα περιστέρια που ερωτοτροπούσαν στο μπαλκόνι της απέναντι πολυκατοικίας. Πότε πότε, σύμφωνα με τις τροπές της έμπνευσής μου, στρεφόμουν στο pc μου και δακτυλογραφούσα λίγες αράδες. Έγραφα μία καινούργια ιστορία. Η ιστορία ξεκινούσε έτσι:

Καθόμουν ήσυχα στο γραφείο μου, ακούγοντας Ben Webster, κοιτάζοντας τα περιστέρια που ερωτοτροπούσαν στο μπαλκόνι της απέναντι πολυκατοικίας, όταν χτύπησε το κινητό μου. Ήταν ο Ζωγράφος.

«Γεια σου D. Βρίσκομαι Θεσσαλονίκη. Πού είσαι σήμερα; Αριστοτέλους; Τέλεια. Θα πεταχτείς λίγο στο ατελιέ μου; Είσαι μια ανάσα μακριά».

Ο Ζωγράφος ήταν μία γνωριμία του καλοκαιριού. Ο Σερ Στεφέν μου είχε απαγορεύσει να τον συναντώ. Τον θεωρούσε κακή επιρροή για μένα. Ο Ζωγράφος ήταν ένα είδος Μπουκόφσκι, ή μάλλον Κέρουακ. Τον είχα ανακαλύψει σε μία περιήγηση στο διαδίκτυο. Έψαχνα εκδότη και βρήκα τον Ζωγράφο. Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο ψάχνοντας Αφέντη βρήκα σκλάβο και κάνοντας παρτούζες, το ’82, βρήκα τον άντρα μου. Αναρωτιέμαι καμιά φορά, τί πρέπει να ψάξω για να βρω Αφέντη...

Την πρώτη φορά που συνάντησα τον Ζωγράφο, ήταν στο καφέ Παπαράτσι, στην Αγίας Σοφίας. Περάσαμε μαζί μία ομιχλώδη ημέρα, όπου χανόμασταν και ξαναβρισκόμασταν, σε ένα κυνηγητό μέσα στην πόλη, που κατέληξε δίπλα στο δάσος του Σέιχ Σου, μέσα σε ένα δαιδαλώδες σπίτι γεμάτο αντίκες και πίνακες. Αλλά εκείνη η μέρα ανήκει σε μία άλλη ιστορία, που ονομάζεται «Ανάμεσα στον Bataille και στον Dali» και ξεκινάει έτσι:

Αν θα θέλαμε να καταλάβουμε τον ρόλο των δύο ηρώων της ιστορίας μας, θα μπορούσαμε να ανατρέξουμε σε ένα και μοναδικό έργο του Ζωγράφου, από το 1990: χαρτί σε ξύλο, σινική μελάνη, βερνίκι θαλάσσης. Ένας άντρας αξύριστος, αγέλαστος, με τα μαλλιά χτενισμένα προς τα πίσω. Μία γυναίκα αστή, μέσης ηλικίας, γύρω στα σαράντα πέντε, με μαργαριταρένιο κολιέ στον οστεώδη και πολύ ψηλό λαιμό της. Η γυναίκα κοιτάζει ίσια μπροστά της. Ο άντρας κοιτάζει μέσα του. O ένας εκ των δύο προσεγγίζει τη ζωή με ενδεχόμενο δόλο, ο άλλος τελεί εγκλήματα εξ αμελείας. Μένει να αποφασίσουμε ποιος είναι ποιος. Τίτλος του έργου: Οι Καταραμένοι.

Έτσι γνωρίστηκα με τον Ζωγράφο. Δεν τον είχα ξαναδεί από τότε. Αλλά τώρα ήταν μια ανάσα μακριά και αφού δεν υπήρχε πια ο Σερ Στεφέν για να μου το απαγορεύσει, άφησα την ιστορία μου στη μέση και πετάχτηκα μέχρι το ατελιέ του. Εκεί τον βρήκα να ανοίγει αμέτρητα κουτάκια μπύρα, το ένα μετά το άλλο και να τα πίνει μονορούφι. Η συζήτησή μας επικεντρώθηκε σε απλά, καθημερινά θέματα, όπως στη συρραφή των γεννητικών οργάνων και στις τελετές κολαρώματος. Σύντομα, και αφού είχε κοπανήσει καμιά δεκαριά μπύρες, ο Ζωγράφος μου ανέπτυξε την νέα μεγαλοφυή ιδέα του. Θα γινόμουν το μοντέλο του για μία σειρά γκροτέσκων γυμνών, με βελόνες μπηγμένες σε διάφορα σημεία του κορμιού μου και βάρη να παραμορφώνουν επιλεγμένα κομμάτια της ανατομίας μου. Είπε ότι τα βιβλία μου του είχαν εμπνεύσει αυτή τη νέα σειρά έργων και ότι είχε βρει επιτέλους την νέα του μούσα και πώς θα μου φαινόταν να εκτεθεί ο μαυρισμένος κώλος μου στις καλύτερες γκαλερί του Μονάχου; Γέλασα. Ήταν πράγματι θεότρελος.

Αργότερα, αφήσαμε το ατελιέ και μεταφερθήκαμε στο σαλόνι του σπιτιού μου. Εκεί, καθισμένοι στο βελούδινο καναπεδάκι της Βρετανίας του 19ου αιώνα, ολοκληρώσαμε τις λεπτομέρειες αυτής της αισχρής συνομωσίας εναντίον της σύγχρονης διανόησης και τέχνης. Το σχέδιό του είχε αρχίσει να αποκτά νόημα μέσα στο μυαλό μου. Είχε δίκιο τελικά, ήταν μεγαλοφυές. Ώ, ήμασταν δύο πολύ κακά παιδιά. Αν μας έπαιρναν χαμπάρι θα μας λυντσάρανε.

Περάσαμε μαζί όλο το απόγευμα. Με την κόκκινη γραβάτα του, το κασκόλ και το μαύρο γιλέκο, έδενε απόλυτα με το μπαρόκ περιβάλλον που τόσο αγαπώ. Πριν φύγει, κάθισε στο πιάνο μου και έπαιξε μία απίστευτη σειρά παραλλαγών πάνω στη Σερενάτα του Σούμπερτ. Είχε διαβάσει και τα δύο βιβλία μου και θυμόταν τη σημασία της Σερενάτας για μένα. Σε ένα συμβολικό επίπεδο, ότι μου συνέβαινε τα τελευταία τρία χρόνια, ήταν παραλλαγές στο ίδιο μοτίβο.

Έμεινα πολύ ικανοποιημένη από τη συνεύρεσή μας, κυρίως επειδή δεν κάναμε σεξ. Συνήθως φροντίζω να ξεμπερδεύω με την ασήμαντη αυτή λεπτομέρεια από την αρχή, για να περάσουμε μετά στα σημαντικά θέματα. Όμως με τον Ζωγράφο, θεώρησα ότι θα ήταν καλύτερα να αρχίσουμε από τα σημαντικά.

«Είσαι το αξεσουάρ που έλειπε από τη ζωή μου», του είπα.

Με κοίταξε, μην πιστεύοντας στ’ αυτιά του. Απάλυνα λίγο την εντύπωση των λόγων μου, αγκαλιάζοντάς τον. Έτριψα με το δεξί μου χέρι τον καβάλο του παντελονιού του που φούσκωνε.

«Από την άλλη, μπορεί εγώ να είμαι το αξεσουάρ στη δική σου ζωή».

Με πέταξε πάνω στην πολυθρόνα και άρχισε να μου σφίγγει το λαιμό. Αν ήμουν πιο ρομαντική θα έλεγα ότι ερωτοτροπούσαμε σαν τα περιστέρια. Στην ουσία, μάλλον ήθελε να με πνίξει. Δεν είναι ο μόνος.

Δεν πρόλαβε να με πνίξει όμως γιατί του τηλεφώνησε η γυναίκα του. Έπρεπε να φύγει αμέσως.

«Θα έρθεις στο ατελιέ την Τετάρτη;»

Του υποσχέθηκα ότι θα πάω να του ποζάρω μόλις γυρίσω από το Πήλιο. Όταν έφυγε, άνοιξα το pc και τσέκαρα τα μηνύματά μου. Ο Άγγλος μου ήταν εξαφανισμένος. Του έστειλα ένα σύντομο μήνυμα, με μία περιγραφή της τελευταίας φάσης του πειράματος που με έχει βάλει να εκτελώ: κάθε μέρα δοκιμάζω τους πιο απολαυστικούς τρόπους για να αυνανίζομαι. Το κάνω στα πιο απίστευτα μέρη ή με τους πιο μυστηριώδεις τρόπους. Oh Sir, του είπα, τα κατάφερα και μάτωσα την κλειτορίδα μου με την μεταλλική σμίλη. Απλά το έχασα, το έχασα και πάει. Γέμισα αίματα και το κρεβάτι...

Σε λίγο ήρθε η απάντησή του. Με τιμώρησε φυσικά. Δεν έχω δικαίωμα να βλάπτω τον εαυτό μου γιατί δεν μου ανήκει. Με έβαλε γυμνή στα τέσσερα, στη στάση focus, για μισή ώρα. Μετά έπρεπε να γράψω μία έκθεση με τους λόγους για τους οποίους πρέπει να προσέχω αυτό το σώμα που μου έχουν εμπιστευθεί και που είναι πολύτιμο για κάποιον άλλον. Είμαι απλά custodian, έτσι το έθεσε.

Έκανα ότι μου είπε και αισθάνθηκα πολύ όμορφα μετά. Έφτιαξα ένα τσάι και χαλάρωσα λίγο στο Ίντερνετ. Ο Πιλότος μου εμφανίστηκε κατά τις 9 το βράδυ. Δεν ξέρω τί ώρα ήταν στην Κοπεγχάγη.

«Πότε θα συναντηθούμε πάλι, my Captain;» τον ρώτησα. «Μου λείψατε».

«Μέσα στον Δεκέμβριο σίγουρα. Θα έρθω εγώ εκεί αυτή τη φορά, θέλω να δω πού ζεις».

Ναι έλα κι εσύ. Χωράς κι εσύ. Έλα να δεις πού ζω και πώς ζω. A day in the life of D...

Η μέρα μου έκλεισε με τον Γιατρό. Λίγο πριν πάω για ύπνο ήρθε το μήνυμά του. Μου είχε πάρει για δώρο έναν μεταλλικό χάρακα, από αυτούς που μου αρέσουν. Ο Γιατρός είπε ότι νοιάζεται πολύ για την απόλαυσή μου και ότι θα με φροντίζει πάντα και δεν θα πάθω τίποτα όσο είμαι μαζί του. Είπε ακόμα ότι αν συνεχίσω να μιλάω πολύ, απλά θα ράψει τη γλώσσα μου πάνω στο μάγουλό μου.

Ήθελα πολύ να πάω να δοκιμάσω τον χάρακα αλλά ήμουν πτώμα.

«Ήταν ο Ζωγράφος εδώ και με κούρασε. Σέρνομαι. Αύριο, στο Πήλιο».

«Ξεκουράσου καλό μου», είπε.

Κουκουλώθηκα με το πάπλωμα, πήρα και τον γατούλη αγκαλιά και αποκοιμήθηκα σχεδόν αμέσως. Ονειρεύτηκα ότι ήμουν παιδί και είχα δέσει μερικές χρυσόμυγες από τα πόδια. Γυρνούσαν γύρω γύρω από το κεφάλι μου και ζουζούνιζαν. Ο ήλιος έλαμπε κι εγώ γελούσα και οι μύγες χρύσιζαν στο φως και πετούσαν. Υψώθηκα τότε κι εγώ μαζί τους και χάθηκα στον γαλάζιο ουρανό, πολύ ψηλά, πολύ μακριά, μέχρι που δεν ήμουν παρά μία μικρή μαύρη κουκίδα στον ορίζοντα.

 

Απάντηση: A Day in the Life

Happy landings  

 

Απάντηση: A Day in the Life

ασπρο πατο Ντορα..

 

Απάντηση: A Day in the Life

Το excel το ξέρεις;  

 

Re: Απάντηση: A Day in the Life

Χαίρομαι πολύ που κάποιος καταλαβαίνει πόσο δύσκολη είναι η ζωή μου...