About night and light

…and i'd lay up in my bed at night and i'm staring at the ceiling and feel like if something didn’t happen, if something didn’t happen, i felt i was just gonna…

Η νύχτα είναι σκοτεινή. Τα μικρά κεριά που προσπαθούν να φωτίσουν το δωμάτιο βγάζουν ένα φως. Το φως έχει παλμό. Πιάνω με την παλάμη μου το λαιμό μου. Ψάχνω τον δικό μου παλμό. Η νύχτα είναι σκοτεινή. Η επιθυμία είναι; Μπορεί να είναι;​

…hmmm, i got a bad desire…

«Το σκοτάδι δεν είναι παρά οντολογική απουσία φωτός». Το σκοτάδι δεν είναι αυθύπαρκτο. Παρά μόνον το φως. Το φως έχει παλμό. Ψάχνω τον δικό μου.

…oh, oh, oh, i'm on fire…

Θυμάμαι τον πρώτο οργασμό. Τον πρώτο εκείνον οργασμό ever. Αυτόν που με κατέκλυσε. Αυτόν που με κατέβαλε. Αυτόν που με κατάλαβε σύγκορμη. Από πού ξεκινά; Από πού εκπορεύεται; Και πού καταλήγει;

Θυμάμαι τις σκέψεις μου «τι να το κάνω αυτό εγώ τώρα; Τι είναι αυτό; Και -κυρίως- ποιανού είναι αυτό; Δικό μου;». Δικό μου δεν ήταν. «Θα ξανάρθει; Πώς θα ξανάρθει; Ποιος θα το ξαναφέρει; εγώ;». Δεν ήξερα πώς να τον ξαναφέρω. Ούτε αν ήθελα.​

… and a freight train running through the middle of my head…

Νύχτες πέρασαν. Και μέρες πέρασαν. Βρήκα τι ήταν αυτό. Και αν θα ξαναρχόταν. Και κάθε φορά με καταλάμβανε σύγκορμη. Ξεκινούσε από το κέντρο (μου) και σαν κύματα απλωνόταν στο όλον (μου). Δεν είχα βρει ακόμη όμως ποιανού ήταν αυτό. Δικό μου δεν ήταν.

Μέχρι που το βρήκα. Και ήξερα πια. Έμαθα.​

… sometimes it's like someone took a knife, baby, edgy and dull and cut a six inch valley through the middle of my skull…

Μέχρι που το βρήκα. Και μετά το έχασα. Και έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Και γύρω δεν υπήρχε πέρα από απεραντοσύνη. Σιωπηλή. Και σκοτεινή. Σαν το Σύμπαν.​

«Το σκοτάδι δεν είναι παρά οντολογική απουσία φωτός».

Και το ξαναβρήκα. Και σηκώθηκα. Όρθωσα το όλον μου απέναντι στο Σύμπαν και αξίωσα να μάθω αν μπορεί να υπάρξει simulation απώλειας. Και το Σύμπαν έχει ιδιαίτερα ευφάνταστους τρόπους να πραγματοποιεί τις επιθυμίες μας… do not challenge it…

Νύχτες πέρασαν. Και μέρες πέρασαν. Ξαναβρήκα τι ήταν αυτό. Και αν θα ξαναρχόταν. Και κάθε φορά…

Τα κεριά έσβησαν. Εξεμέτρησαν το ζην. Πιάνω πάλι με την παλάμη μου το λαιμό μου. Να σιγουρευτώ για το δικό μου παλμό. Ότι υπάρχει. Δεν υπάρχει πιο σκοτεινό σημείο σε όλο το Σύμπαν παρά όταν βρισκόμαστε εκεί που δεν είμαστε ο εαυτός μας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη αφήγηση που ίσως γράψω προσεχώς.

Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ξέρω αν θέλω να κάνω κάτι.

Ξαπλώνω και τραβάω το σκέπασμα πάνω μου. Η επιθυμία δεν μπορεί να είναι σκοτεινή. Γιατί δεν θα υπήρχε. Μπορεί όμως να μην είναι αυθύπαρκτη. Στη δική μου περίπτωση τουλάχιστον. Μεγάλωσα. Το βρήκα.​

… and a freight train running through the middle of my head…

Πώς; Ποιανού; Από πού εκπορεύεται; Και πού καταλήγει; Όλα τα ερωτήματά μου απαντήθηκαν.

Έμαθα να ακούω τη δίψα μου. Να μυρίζω την πείνα μου. Να βλέπω το χρώμα που έχει το αίμα μου. Να γίνομαι ρευστό. Να ρευστοποιώ το είναι μου. Το τι αισθάνομαι. Στον ξύπνιο και στον ύπνο μου. Τι αγκαλιάζω, τι θέλω, τι πονάω, τι χαμογελάω, τι επιθυμώ. Τι κάνω δάκρυ και τι ρευστό. Και να γίνονται όλα ένα. Εκπορευόμενο.​

…At night i wake up with the sheets soaking wet and a freight train running through the middle of my head… Only You can cool my desire… i'm on fire…

 

Υπέροχο! ..

 

@margarita_nikolayevna

….

 

@rea.. @Mystique love you girls