Awakenings .....

Πρώτη δημοτικού.

Γειτονιά ένα στενό σοκάκι στην Καλλιθέα. 50 μέτρα δρόμος, γεμάτος πάντα παιδιά επειδή ήταν ήσυχα και δεν περνούσαν πολλά αυτοκίνητα. Φίλοι πολλοί, παιχνίδι μέχρι λιποθυμίας, σκισμένα παντελόνια, ματωμένα γόνατα, μάνες σε απόγνωση.

Μεταξύ πολλών άλλων παιδιών, η Αναστασία, φυσική κοκκινομάλλα, συμμαθήτρια μου από το νηπιαγωγείο που με βοηθούσε με το αναθεματισμένο φυτολόγιο (κάπως έτσι νομίζω το λέγανε) ένα τετράδιο το οποίο προορίζονταν για να βρίσκω φυτά, να τα ξεραίνω και να τα κολλάω με κόλλα στις σελίδες του.

Η Αναστασία ήταν η πρώτη μεγάλη μου αγάπη (ότι αυτό μπορεί να σημαίνει στην πρώτη δημοτικού).

Δίπλα στην οικοδομή μας υπήρχε μια μονοκατοικία που έμενε μια οικογένεια με τούρκικο επίθετο και ήμουν κολλητός με τον γιο τους τον Ακη.

Δεν θυμάμαι πως ακριβώς μας ήρθε η ιδέα να παίξουμε καουμπόηδες και ινδιάνους (ή καουμπόηδες και ινδιάνα για να είμαι πιο ακριβής), αρχίσαμε να τρέχουμε δεξιά και αριστερά, δυο καουμπόηδες να κυνηγάμε μια ινδιάνα.

Κάποτε λοιπόν, πιάσαμε την ινδιάνα. Η σύλληψη έγινε στο υπόγειο της οικοδομής που έμενα της οποίας η εξώπορτα ήταν πάντα ανοικτή και αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα της γειτονιάς. Αφού λοιπόν την συλλάβαμε, έπρεπε να αποφασίσουμε τι θα την κάνουμε.

Ενα πεταμένο μικρό κομμάτι σχοινί μου έδωσε την ιδέα ότι η ινδιάνα έπρεπε να δεθεί σε έναν πάσσαλο μέχρι να έρθει το ιππικό και να αποφασίσει τι θα την κάνει. Της δέσαμε λοιπόν τα χέρια πίσω από την μεταλλική κολώνα στην οποία κατέληγε το κάγκελο της σκάλας για να μην μπορεί να φύγει.

Οση ώρα της έδενα τα χέρια, ένιωθα μια εσωτερική ταραχή, και μια έξαψη που δεν είχα ξανά ζήσει, ενώ τα μάγουλα μου έκαιγαν χωρίς να μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς μου συνέβαινε.

Την κοίταξα. Τα μάτια της γυάλιζαν και τα μάγουλα της ήταν κατακόκκινα. Δεν με κοιτούσε στα μάτια.

Τέλος πάντων, αφού οι καουμπόηδες χορέψαμε γύρω από την λεία μας, κάποια στιγμή ήρθε το ιππικό, την έλυσε και την πήρε μαζί του.

Την επόμενη μέρα, έκλεψα ένα μεγαλύτερο κομμάτι σχοινί από το φορτηγάκι του πατέρα μου.

Και όταν ήρθε η ώρα να αποφασίσουμε τι θα παίξουμε, αποφασίσαμε ομόφωνα να παίξουμε καουμπόηδες και ινδιάνους.

Και αυτή τη φορά η ινδιάνα έπρεπε να δεθεί καλύτερα για μεγαλύτερη ασφάλεια. Της έδεσα λοιπόν και τα χέρια και τα πόδια στον στύλο. Η ίδια έξαψη, τα ίδια κοκκινισμένα μάγουλα. Αυτή τη φορά όμως η Αναστασία είχε κλείσει τα μάτια της και φαινόταν να είχε πραγματικά παραδοθεί. Τα μάγουλα της ήταν κατακόκκινα και η ανάσα της ήταν κοφτή.

Δεν χρειάζεται να πω ότι το παιχνίδι έγινε το αγαπημένο παιχνίδι της τριάδας. Κανείς από τους τρεις μας δεν είχε καταλάβει τότε γιατί είχαμε αυτήν την έξαψη και για ποιον λόγο γυάλιζαν τα μάτια μας, παρά μόνο πολλά χρόνια μετά, όταν άρχισα να συνειδητοποιώ την σεξουαλικότητα μου.

Το παιχνίδι έληξε όταν μας έπιασε ο πατέρας μου στα πράσα, κατέσχεσε τα σχοινιά και διάλυσε τον χορό της φωτιάς.

Την επόμενη χρονιά, η Αναστασία άλλαξε σχολείο (άσχετο με το παιχνίδι μας) και παρ' όλο που κρατήσαμε κάποια επικοινωνία στην αρχή, έχω να την δω από τότε.

 

Διαβαζοντας αυτό θυμήθηκα κάτι που βιωσα στην 5 δημοτικού. Στο διάλειμμα ήμουν μέσα στην τάξη διότι ως ταμίας της τάξης είχα να τελειώσω κάτι. Μπαινει μια δασκάλα της διπλανής τάξης κ επειδή θεώρησε ότι κακώς βρίσκομαι μέσα κ όχι έξω στην αυλή μου έριξε ένα χαστούκι ..κ .όλος πήγα να μιλήσω για να της εξηγήσω μου έδωσε ακόμη ένα λέγοντας σκασμός!! Ένιωσα κάτι παράξενο που δεν το ξεχνάω ποτέ. Είχα δίκιο αλλά αυτη είχε το πάνω χερι. Βέβαια αυτό πυροδότησε ένα σωρό φαντασιώσεις μετά . Ότι με έχει στο σπίτι της δούλο της, κ εκεί γίνονται διάφορα. Ότι με τιμωρεί γιατί κάτι από όσα μου βάζει να κάνω κ δεν τα κάνω σωστά η στον χρόνο που μου βάζει η γιατί έτσι της αρέσει . Την είδα στο σούπερ μάρκετ μετά από 35 χρόνια κ την χαιρέτησα