BDSMική καβλάντα...

Δεν ξέρεις ποσο τραβάει η καυλαντα και τι φαντασιώσεις μοιράζονται, ειδικά στο bdsm αν παίζουν online το Αφέντ@/σκλαβ@ αναπτύσσονται έντονες εξαρτήσεις. Ε μετά η απομυθοποίηση είναι επώδυνη.

Μην με αρχίσετε πάλι, φταίει αυτός που είχε τις προσδοκίες και παραμυθιαστηκε και «έλεος τι περίμενε». Κάποια στιγμή, όλοι φαγαμε το gaslighting, όλοι ονειρευτήκαμε, όλοι είχαμε αυταπάτες. Συμβαίνει.

 

Κορτσοπούλι, της ρυθμιστικής γραμματικής του λόγου σου; Πού να ναι ο Pinker τέτοια ώρα;  

 

Είμαι του ρυθμιστικού γενικά  

 

Η καυλαντα κρατάει όσο το θέλουν και οι 2. Δεν υπάρχει καποι@ θύτης και καποι@ θύμα. Επί της ουσίας, "εκμεταλλεύονται" ο/η ένας/μια τ@ αλλ@ , για να ζήσουν φαντασιακά αυτό που επιθυμούν.
Όταν η λύση σε όλο αυτό το θέμα είναι η ερώτηση "θέλεις να βρεθούμε από κοντά γιατί βαρέθηκα να μαλακιζομαι μον@ μου?" , το μόνο gaslighting που μπορεί να στηριχτεί, είναι το "αυτοgashlightning". Να παραμυθιαζεις μον@ σου τ@ εαυτ@ σου δηλαδή και να δίνεις άλλοθι, ώστε να συνεχίσεις την φαντασιακή καύλα σου. Μην τα δραματοποιουμε όλα.

 

Σίγουρα δεν έχει. Και συνήθως πονάει πιο πολύ όσους νομίζουν πως δε θα τους συμβεί λόγω φύλου ή στάτους.

Φυσικά και έχω τσατάρει σεξουαλικά σαν να μην υπάρχει αύριο, αλλά κυρίως σε χώρους που ήταν φτιαγμένοι για αυτό ή τουλάχιστον χωρίς να δημιουργώ ψεύτικες προσδοκίες.

Φυσικά και μου έχει συμβεί, και όχι μία φορά.
Δεν μπορώ να ξέρω γιατί το κάνει ο καθένας. Σίγουρα, όμως, ξέρω πως δεν έχω να πάω πουθενά με αυτό τον άνθρωπο, γιατί αν φαίρεται έτσι τώρα, φαντάζομαι τί θα κάνει αργότερα, στα δύσκολα.
Και για να προστατευτώ από συναισθηματική επένδυση, θα έχω φροντίσει να εφαρμόσω τον παρακάτω κανόνα:
Όσο ωραία και να τα λέμε μέσω ίντερνετ (γιατί ομολογουμένως μου αρέσει να στρώνω την κατάσταση από εκεί), αν μένουμε και οι δύο στην ίδια πόλη και δεν έχουμε βρεθεί μέσα σε δύο εβδομάδες, για μένα είναι τελειωμένη υπόθεση.

Δίνω μία ευκαιρία για να καταλάβω αν η αιτία είναι κάποιος φόβος που αντιμετωπίζεται, που έχει διάθεση το άλλο άτομο να τον ξεπεράσει. Αν μέσα σε μία ακόμη εβδομάδα δε συνεργαστεί και δεν κάνει το βήμα που χρειάζεται, στέλνω ένα ωραίο ξεκαθάρισμα και σταματάω την επικοινωνία. Πάντως, ποτέ δε θα το αφήσω ανοιχτό και αβέβαιο, απεχθάνομαι την ασάφεια.

 

Χαχαχα τοσο πολυ δραμα!!

 

Πολύ δράμα επειδή πονάει να εξαφανιστεί ο άλλος/η και να νιώσεις used. Όμως, η καβλάντα έχει ξεκάθαρα σεξουαλική χρήση, το ρίσκο είναι δεδομένο και ο μόνος τρόπος να προστατευθεί κάποιος είναι να μην επενδύει συναισθηματικά σε άτομα με τα οποία δεν έχει ποτέ βρεθεί δια ζώσης.
Ουσιαστικά και οι δύο την βρίσκουν με φαντασιώσεις και online tasks και τέτοια, απλώς ο ένας για τους δικούς του λόγους, δεν προχωρά. Μπορεί να είναι κομπλεξικός, δειλός, δεσμευμένος ή να ξενέρωσε απο κάτι και δεν ήθελε να το πει επειδή βαριόταν την συζήτηση και το drama.
Εμένα btw μου τυχε να κολλήσω συναισθηματικά μέσω καβλάντας και να το κρατήσω περισσότερο απ όσο έπρεπε. Γι αυτό νιώθω μεν το δράμα, αλλά σκέφτομαι πως καλύτερα να φεύγει ο άλλος (κι όσο πιο νωρίς, τόσο καλύτερα), παρά μετά να μπλέκουν χειρότερα τα πράγματα.
be aware of kavlanta

 

Τα "θυματα" της καβλαντας επενδυουν συναισθηματικα σε αυτη και μετα τους περιτριγυριζουν οι σκεψεις και το δραμα.

Οι "θυτες" της καβλαντας την απολαμβανουν για αυτο που ειναι.

 

Επειδή κατά καιρούς είχαν υπάρξει μίνι δράματα είναι ο βασικός λόγος που ξεκαθαρίζω εξ αρχής ότι δεν ψάχνω και δεν ψάχνομαι για τίποτα. Αν προκύψει κάτι, προέκυψε, αν όχι, υγεία και ζουμί από λάχανο.

 

Σιγά ρε φτιαγμένε από πέτρα  . Υποτακτικά είμαστε, όσο θελουμε θα δραματοποιούμε τα πάντα. Λίγο κλαψομουνιασμα δεν έβλαψε κανένα.  

Γενικα, αν το έτερο μελος δεν θέλει να βρεθείτε, να τηλεφωνιέστε το πρωί η το βράδυ, να πείτε το σοβαρό, να πείτε το αστείο, δεν θελει το μνι της χαιδως και γενικά δεν θελει…Ε δεν θελει ρε παιδί μου, πάρε το απόφαση.  

 

O tempora o mores.
Επειδή το διαδίκτυο είναι η δεύτερη -αν όχι η πρώτη πλέον- φύση μας, θα περάσει λίγος χρόνος μέχρι να το χωνέψουμε αυτό.. Εκτός και αν μεταλλαχτούμε τάχιστα και το ραντεβού για καφέ και φλερτ γίνει μουσειακό είδος.

 

Πρόλαβα το καυλάντισμα την εποχή που δεν υπήρχαν ούτε κινητά ούτε διαδίκτυο. Που ξεκινούσε η γνωριμία από το μηδέν στα βλέμματα και καταλήγαμε να ζητάμε στυλό από το μπαρ για να γράψουμε τα σταθερά μας σε χαρτοπετσέτες και πακέτα τσιγάρων.
Θα σέβεστε.

Όταν λοιπόν μου έλαχε και μένα το είδος του ανθρώπου που προτιμά να καυλαντίζει μόνο σε οθόνες και να μην δίνει στον εαυτό του την ευκαιρία να το απολαύσει ζωντανά, έπαθα σοκ σαν να συνάντησα εξωγήινο. Δεν το χωρούσε το μυαλό μου.
Δεν το πήρα προσωπικά, τον λυπήθηκε η ψυχή μου. Αργότερα έμαθα ότι υπάρχει μια ολόκληρη κατηγορία από αυτούς τους ανθρώπους, γυναίκες και άντρες σε διάφορες ηλικίες.

Να πω σε αυτό το σημείο ότι δεν γνωρίζω τίποτα για την βδσμική καυλάντα όπως την περιγράφει ο νηματοθέτης. Οι περιγραφές και όσα διαβάζω όμως ταιριάζουν γάντι και αφθονούν και στην βανιλοκαυλάντα. Μέχρι εκεί φτάνουν οι γνώσεις μου και αν είμαι εκτός θέματος απολογούμαι, αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν κοινά σημεία.

Όπως ανακάλυψα την κατηγορία αυτών των ανθρώπων, ανακάλυψα και σε άλλες κατηγορίες. Συνειδητά ή ασυνείδητα παίρνεις τα χαμπάρια σου και καταλαβαίνεις καλύτερα τις περιπτώσεις, πολύ πιο γρήγορα τις περιπτωσάρες.

Στην αναζήτηση της Καύλας, κατάλαβα ότι ο κάθε άνθρωπος έχει σαν και μένα τα μπαγάζια του, τα βάρη του, τα προβλήματά του, τα τραύματά του κτλ.
Σε κάθε άνθρωπο που γνωρίζουμε υπάρχει μια ιστορία που δεν ξέρουμε και δεν μας αφορά. Πολύ συχνότερα απ όσο πιστεύουμε αυτές οι άγνωστες ιστορίες, που δεν μας αφορούν, είναι ο μόνος λόγος της όποιας μορφής απόρριψης. Αρχικά αδικούσα τον εαυτό μου παίρνοντας σχεδόν τα πάντα προσωπικά. Μετά άρχισα να διαχωρίζω τι με αφορά πραγματικά και τι όχι. Και όσο πας σε αυτό τόσο λιγότερο χαλιέσαι και τόσο πιο ελεύθερα απολαμβάνεις.

Είναι μέρος της διαδικασίας.

Αντίστοιχα και σε μένα έχει τύχει να απορρίψω μια χαρά περιπτώσεις, απλά επειδή εγώ είμαι σε άλλη "φάση". Έχει τύχει να πω πράγματα που την άλλη στιγμή δεν τα πιστεύω πια. Έχει τύχει να πω πράγματα που ούτε εκείνη τη στιγμή τα πιστεύω, έτσι για την σάλτσα.

Στο τέλος της ημέρας, ο καθένας κάνει αυτό που νιώθει/γουστάρει με την καύλα του, δεν υπάρχει κανονικότητα σε αυτό. Το πρόβλημα είναι μάλλον σε εκείνους που απαιτούν κάποια κανονικότητα από τους άλλους και μάλιστα άγνωστους άλλους. Είναι αστείο, αλλά υπάρχει και αυτή η κατηγορία.

Όπως υπάρχει και η κατηγορία των ανθρώπων που μονίμως γκρινιάζουν για τις ακατάλληλες επιλογές τους και δεν θέλουν να αναγνωρίσουν ότι πίσω από αυτό το μοτίβο αστοχίας το πρόβλημα δεν είναι οι άλλοι αλλά οι ίδιοι.
Ταιριάζουν ταμάμ με την κατηγορία των ανθρώπων που κρυφοκαμαρώνουν για το πόσο μαλάκες είναι- φέρονται στους άλλους, όσο πιο άθλια τόσο πιο γαμήκουλες/ διαμαντομούνες αισθάνονται και αυτή είναι η μόνη ανούσια και στείρα απόλαυση αυτών των ατόμων.

Υπάρχουν πολλές κατηγορίες και το παιχνίδι έχει πολλά levels. Υπάρχει η ποσότητα, υπάρχει και η ποιότητα. Και ο καθένας το ζει όπως το νιώθει και έτσι μόνο αξίζει.

Χρειάζεται μια συνειδητοποίηση στην διαδικασία της αναζήτησης καύλας. Θα γνωρίσουμε κάθε καρυδιάς καρύδι και αυτό είναι μέρος της μαγείας του παιχνιδιού. Σίγουρα υπάρχει στο παιχνίδι η απογοήτευση, η κούραση ακόμα και ο πόνος. Αλλά δεν μπορούμε να μιλάμε πια για θύματα και θύτες. Όσοι άνθρωποι έχουν νιώσει το πραγματικό κακό στο πετσί τους μόνο να γελάνε μπορούν με αυτήν την συσχέτιση.

Επίσης οι άνθρωποι που έχουν υπάρξει πραγματικά θύματα και το έχουν ξεπεράσει, ξέρουν να σέβονται την σπουδαιότητα του δικαιώματος του "όχι", κυρίως το όχι που τσαλακώνει τον εγωισμό μας.

Υπάρχει ακόμα αυτή η κουλτούρα του καψουροτράγουδου, ευτυχώς στις νεότερες γενιές πολύ λιγότερο. Προσωπικά προτιμώ να το παραγγείλω μπουκαλάκι παρά να το κάνω νοοτροπία.