BDSM Ινδουισμός και πνευματική αναζήτηση

Η σχέση μου με τον πόνο δεν ήταν πάντα τόσο καλή, διαρκώς είχα στο μυαλό μου τα τραύματα που θα μπορούσα να αποκτήσω και με το πρώτο χτύπημα έκανα παράπονο ότι δεν δύναμαι άλλο. Ωστόσο αυτό άλλαξε με τον καιρό εξαιτίας ενός προσώπου που αγαπούσα πολύ και δεν ήθελα να το χάσω καθώς αν δεν βρει αυτό που θέλει σε εσένα θα το αναζητήσει αλλού. Αναδύθηκα πολλάκις έξω από το σώμα μου με κάθε της χτύπημα, δεν ένιωθα πόνο παρά μόνο ευχαρίστηση. Αυτό με οδήγησε στην αναζήτηση πηγών σχετικά με αυτό. Έτσι και βρήκα ότι οι ινδουιστές μοναχοί μαστιγώνονται στον δρόμο για την πνευματική αναζήτηση. Διερωτώμαι αν αυτό έχει σχέση με την εμπειρία μου και αν πράγματι ο πόνος σε ορισμένα σημεία μπορεί εκτός από να διεγείρει να σε φτάσει σε μεγαλύτερα πνευματικά επίπεδα.

 

Περιμένω τις απόψεις σας όσο περίεργο και αν ακούγετε το ερώτημα μου.  

 

Κάποιοι μπορεί να ζαλίζονται από το ξύλο που τρώνε σ' ένα καυγά.

Αυτό φαντάζομαι κάποιες απολίτιστες φυλές το ονομάζουν... ανώτερο πνευματικό επίπεδο, ένωση με το θείο και δεν ξέρω τι άλλο. Ο οργανισμός εκκρίνει διάφορες ορμόνες για να μην καταρρεύσει, που δρουν σαν ναρκωτικά και νομίζουν πως πνευματικά βρίσκονται... αλλού (μάλλον όντως βρίσκονται).
Τα ίδια ακριβώς (χάλια) υποστηρίζουν (και κάνουν) οι στροβιλιζόμενοι δερβίσηδες με το να στριφογυρνούν σα σβούρες μέχρι να τους βγουν τα συκώτια, πιστεύοντας πως έτσι φτάνουν σε άλλες «πνευματικές διαστάσεις» και πλησιάζουν το Θεό. Όπως όμως είναι φυσικό λόγω του spin τους   παθαίνουν Vertigo κι έτσι πιστεύουν πως... ταξιδεύουν ή βλέπουν... κάποιον Θεό.

Απλά πρόκειται για αφελείς (λόγω έλλειψης πολιτισμού και παιδείας στη χώρα τους), οι οποίοι τις παραισθήσεις που προέρχονται από φυσικές αίτιες, τις θεωρούν «οδό» προς ανώτερες καταστάσεις.

Ένας πολιτισμένος άνθρωπος βέβαια καταλαβαίνει αν έχουν βάση αυτές οι θεωρίες και οι πρακτικές τους.

 

Εκπλήσσομαι που δεν υπήρξε πληθώρα απαντήσεων από τις 18:00 το απόγευμα έως τώρα. Θα είχα βάλει στοίχημα ότι οι εκατοντάδες υποτακτικών αντρών θα είχαν σπεύσει να απαντήσουν άμεσα επί του θέματος του πόνου που τόσο αγαπούν. 

Όλοι μας εδώ μέσα κάποια σχέση έχουμε με τον πόνο. Είτε τον βλέπουμε ως μέσο αποφυγής του άγχους, είτε ως μέσο πρόκλησης ενδορφινών, είτε ως μέσο αποφυγής της ανίας, είτε ως όλα μαζί, είτε ως μέσο ένωσης με τον άλλο (αυτό είναι η δική μου συνεισφορά στην θεωρία του πόνου), είτε ασχολούμαστε με τον ηθικό πόνο (ταπείνωση κλπ μυστήρια πράγματα). 

Σόρρυ για την υποτίμηση, το κάνω επίτηδες. 

Από ότι έχω καταλάβει ως τώρα, οι μεν ψοφοδεείς υποτακτικοί (και ουχί συνειδητοποιημένοι προβληματικοί υποτακτικοί άντρες) θα έκαναν ανάποδες τούμπες για να αποφύγουν τον οποιονδήποτε ΑΛΗΘΙΝΟ πόνο, ίσως όπως και οι υποτακτικές γυναίκες προτιμούν την εναλλακτική οδό του πόνου από το να αφεθούν σε μια αντρική αγκαλιά παρά μόνο υπό ορισμένες συνθήκες που αφαιρούν από ένα σύμπλεγμα καλά ενσωματωμένων ενοχών.

Διαβάζοντας διάφορα βιβλία ψυχολογίας κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι περισσότεροι ψυχολόγοι είναι υπέρ του βιώματος του πόνου (ψυχικού ασφαλώς) και όχι της αποφυγής του. Από ότι διάβασα, η ψυχοθεραπεία αποσκοπεί στο να κάνει χώρο μέσα στην ψυχή του ατόμου ώστε να μπορέσει να βιώσει τον πόνο που τόσο έντεχνα αποφεύγει μέσα από άμυνες του εγώ (άρνηση, απώθηση κλπ). Γενικότερα, η κοινωνία μας, αντί να διδάσκει τεχνικές αντιμετώπισης και χειρισμού του πόνου, ενθαρρύνει τις τεχνικές αποφυγής του. Αυτό είναι καινούργιο φασούλι, σε σχέση με πρότερες κοινωνίες ή με άλλες κοινωνίες του σήμερα (κυρίως λιγότερο ψυχικά απορρυθμισμένων από ότι είναι ο Δυτικός κόσμος στις μέρες μας).

Θα συμφωνήσω επομένως ότι ο πόνος είναι κάτι που πρέπει να βιώνεται, να γίνεται αντικείμενο χειρισμού και να μην αποφεύγεται, αν θέλουμε να κλείσουμε μια επώδυνη ουλή και να προχωρήσουμε παρακάτω. Δεν αποτελεί δε αντικείμενο σκέψης ή εργαλείο μόνο του Ινδουισμού, αλλά πραγματικότητα της ανθρώπινης ζωής, μία πραγματικότητα που αν αρνηθούμε θα προξενήσουμε χειρότερα προβλήματα στον εαυτό μας από ότι αν την δεχτούμε, όχι αδιαμαρτύρητα, αλλά θαρραλέα.

 

όντως δεν αποτέλει παντέντα του ινδουισμου μόνο, αλλά και άλλων θρησκειών (π.χ. βουδισμός-η μοναστηριακή "εκπαίδευση" από οσο θυμάμαι εμπεριέχει πολύ σωματικό πόνο) ακόμα και του χριστιανισμού, όσο περίεργο και αν ακούγεται, αφού σε αυτή την θεολογία κυριαρχεί ο θάνατος του Θεου από τον άνθρωπο που προκαλεί τον μεγαλύτερο ψυχικό πόνο στους πιστούς (άνθρωποι ειναι και αυτοί) και αποτελεί το μέσο για εσωτερική αναζήτηση περί της ψυχικής φύσης του ανθρώπινου είδους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα πόνου-εσωτερικής αναζήτησης ειναι ο ψυχικός πόνος της ενοχής που προκαλέιτε στους πιστούς για τον θάνατο του Θεού τους και η πνευματική επεξεργασία αυτού του πόνου που οδηγεί στην εν γένει φιλεσπναχνία η οποία, όπως και όλα τα υπόλοιπα "πνευματικά αγαθά" που αποκομίζει ο πιστός απο το δόγμα αυτό αναπαραστόνται με την ανάσταση του Θεού που δεν είναι σχεδον τίποτα άλλο απο την "ψυχική ανάσταση", την κάθαρση του ίδιου του πιστού.
Με δύο λόγια δηλαδή, παίζει πόνος και εδω, αλλα έτσι με κάποιον πιο μεταφορικό χαρακτηρα, πιο σοφιστικέ λέμε τώρα. Πού κολλάνε αυτα; στο γεγονός ότι η πλειοψηφία των χριστιανων δεν το βλέπουν έτσι (άμα παίζει αρνί στη σούβλα την άλλη μέρα τι να δεις) όπως δε βλέπουν τα πρωινά των κυριακών την θυσία πού κάνει ο ιερέας και σφάζει ενα μωρό-θεο στα μάτια τους μπροστά (ο χριστιανισμός έχει κρατήσει την θυσία στο δόγμα του με ένα αξιοθάυμαστο τρόπο αντιστρέφοντας τους ρόλους αλλά αυτο δε κολλάει εδώ), αλλά γι ανα δεις πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να δεις, δηλαδή για να βιώσεις τον πόνο ανεξάρτητα από θρησκείες και τακτικές((βάλε και αυτο το BDSM μέσα) ως μέσο για πνευματική (ψυχική ειναι πιο ευστοχο νομίζω) ανάταση πρέπει να έχεις κάποια ανάλογη πνευματική θα έλεγα οξυδέρκεια αλλά θα πώ τάση για αναζήτηση.

Κοντολογίς, ο τρόπος που θα σε οδηγήσει στην πνευματική ανάταση (διεύρυνση της συνείδησης εναλλακτικά) έχει σαν απαραίτητη προυπόθεσή την πνευματική αναζήτηση (να ψαχουλέυεις μέσα σου ) διαφορετικά έχεις μία τρύπα στο νερό(στην καλύτερη περίπτωση)

 

Απάντηση: Re: BDSM Ινδουισμός και πνευματική αναζήτηση

ΟΚ να "ψαχουλεύεις" και καλό να έχεις "πνευματική οξυδέρκεια"...
Τίνι τρόπο βοηθά όμως ο πόνος, στην επίτευξη της "πνευματικής ανάτασης";;;

 

Οι περιόδοι μεγάλου ψυχικού πόνου ήταν οι πιο δημιουργικές περιόδοι που έχω περάσει στη ζωή μου. εκείνες τις περιόδους, ο πόνος που με ταλάνιζε μετουσιωνόταν σε δημιουργία. Ένας αδήριτος δημιουργικός πυρετός, που μου άνοιγε δρόμους που δεν υποψιαζόμουν καν.

Όταν όλα κυλάνε ήρεμα, ισορροπημένα και ευτυχισμένα, χαίρομαι τη ζωή μου και ζω δυνατά αλλά δεν νιώθω πλέον τον πυρετό της δημιουργίας. Υπάρχουν στιγμές που λυπάμαι γι αυτό και αλλά μέχρι σήμερα δεν έχω βρει ένα δόκιμο τρόπο να είμαι ευτυχής και δημιουργικά εμπύρετη  

 

Συμφωνώ στα περισσότερα που είπες καθώς και εγώ μελέτησα πολλά βιβλία ψυχολογίας αλλά τα γραφόμενα σου μου φέρνουν στο μυαλό την ιστορία του γιατρού που είχε σαν μόνιμη θεραπεία το γαιδουράγκαθο, δηλαδή της θεραπείας του πόνου με μεγαλύτερο πόνο.

 

Μπορει κανεις να μου υποδειξει ενα τροπο για να αναδυομαι απ'το σωμα μου καθε φορα που ο σχιζοφρενης οδοντιατρος με τον τροχο με διαταζει "ανοιχτα!!" με σαρκαστικο (εχω την εντυπωση) χαμογελο;

 

Απάντηση: BDSM Ινδουισμός και πνευματική αναζήτηση

Καλό είναι να αποφύγουμε ένα ακόμα παραλήρημα δικαίωσης του βίτσιου με όρους πασαλειμματικής ψευδοπνευματικότητας.

Ο πόνος των μαζοχιστών δεν είναι παρά η προσωρινή εκτόνωση της έντασης που συσσωρεύει το βίτσιο. Δημιουργεί από μόνος του τόση πνευματικότητα όση αποκτά και ο αλκοολικός όταν πίνει.

Στις ανατολικές θρησκείες και φιλοσοφίες (διαχωρίζω το ζεν από τις θρησκείες) αλλά και στο χριστιανισμό ή στο μωαμεθανισμό η σωματική άσκηση μέχρι σημείου εξάντλησης, η εγκράτεια, ακόμα και η πρόκληση πόνου (αυτομαστίγωση κλπ), είναι το μέσον, το εργαλείο για την υπέρβαση του εγώ και την εκ-σταση (ή για την τιμωρία-απαξίωση του σώματος- ύλης προκειμένου να επιτευχθεί η κοινωνία με την ιδέα- θείο). Ο πόνος δηλαδή σ αυτές τις περιπτώσεις δε δημιουργεί πνευματικότητα αλλά αντίθετα η πνευματικότητα (ή ιδεοληψία) χρησιμοποιεί τον πόνο ως μέσον άσκησης.

Δεν αμφιβάλω επίσης πως άνθρωποι που έρχονται αντιμέτωποι με τον πόνο (χωρίς να τον επιζητούν), μπαίνουν σε σκέψεις και μπορεί να αναπτύξουν μηχανισμούς υπέρβασής του ή ακόμα μπορει και να δουν τη ζωή με άλλο μάτι (ειδικά όταν τη χάνουν). Αλλά και σ' αυτή την περίπτωση, δεν είναι ο πόνος ο ίδιος αλλά η ανατροπή της καθημερινότητας και των όσων θεωρούσαν ως δεδομένα για τη ζωή τους που τους κινητοποιεί.

Το ίδιο θα μπορούσε να κάνει κι ένας μαζοχιστής που βλέπει το βίτσιο του να έρχεται σε σύγκρουση με την ηθική του ή τον εκθέτει κοινωνικά. Στην καλύτερη περίπτωση «ωριμάζει», αποδέχεται τον εαυτό του με τα πάθη του και δυναμώνει ώστε να τα διαχειριστεί καλύτερα και στη χειρότερη καταφεύγει σε «πνευματικά τρυκ» που ανέφερα στην πρώτη παράγραφο.

Εν ολίγοις άλλο το βίτσιο του bdsm μαζοχιστή κι άλλο το ξύλο που τρώει ένας ζεν μοναχός στα πλαίσια της πνευματικής άσκησής του.

 

Απάντηση: BDSM Ινδουισμός και πνευματική αναζήτηση

Βρήκα αυτό στο ίντερνετ, μπορεί να είναι και λίγο άσχετο με το θέμα. Θα προσπαθήσω να βρω το βιβλίο σε μετάφραση, φαίνεται πολύ ενδιαφέρον.

http://en.wikipedia.org/wiki/Zen_and_the_Art_of_Motorcycle_Maintenance

 

το θεμα το νηματος ακουγεται σαν : "σας παρακαλω καντε με να πειστω οτι ειναι σωστο να με βαρανε..."
σαν να πηγαινει ο φανταρος στο μπουρδελλο και η πουτανα να πρεπει να τον πεισει για να πηδηξει .....
σου αρεσει ;.... καντο , δεν σου αρεσει ;... τι το σκεφτεσαι ; ....
αλωστε φανταζομαι οτι αυτη ειναι η γλυκα του ... λιγος πονος , λιγη κοκκινιλα στο δερμα ...
τωρα σε οτι αφορα την διεγερση των πνευματικων ειπεδων μεσο του BDSM ειναι σαν να λεμε οτι το IQ της καθε νοικοκυρας αυξανεται με καθε σφουγγαρισμα ....

Από ότι έχω καταλάβει ως τώρα, οι μεν ψοφοδεείς υποτακτικοί (και ουχί συνειδητοποιημένοι προβληματικοί υποτακτικοί άντρες) θα έκαναν ανάποδες τούμπες για να αποφύγουν τον οποιονδήποτε ΑΛΗΘΙΝΟ πόνο, ίσως όπως και οι υποτακτικές γυναίκες προτιμούν την εναλλακτική οδό του πόνου από το να αφεθούν σε μια αντρική αγκαλιά παρά μόνο υπό ορισμένες συνθήκες που αφαιρούν από ένα σύμπλεγμα καλά ενσωματωμένων ενοχών.
η διαφορα μας Ντορα ειναι οτι εσυ τα μελωνεις ευστοχα πριν τα σερβιρεις ..... να ανοιξουμε νημα .. "Μελωμενες Αληθειες" ... το ποιοι και ποιες θα ωρυονται μεσα εκει το βλεπω απο τωρα   .....