BDSM ΚΑΙ ΣΎΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ

Πως φαντάζεστε εκείνη τη μέρα όπου θα μπορείτε ελεύθερα να ζείτε μέσα στον κόσμο;

Πως φαντάζεστε εκείνη τη στιγμή που θα μπορείτε να πείτε σε όλους ποιοι είστε;

Ξεκινώ με μια δική μου εικόνα....

Ας την ονομάσω "bdsm και σύμφωνο συμβίωσης, η στιγμή της μεγάλης αποκάλυψης".
 

ΥΓ : Το θέμα δεν αφορά το αν πρέπει ή όχι να υπάρχει bdsmικό σύμφωνο συμβίωσης. Αν θέλετε να βγάλετε τα μάτια σας να πάτε αλλού.
Το θέμα είναι καθαρά ρομαντικό...

Αφήστε τον ρομαντισμό σας ελεύθερο σύνκαυλοι....

Iagos

 

Σύμφωνο συμβίωσης θα μπορούσε να είναι για τους bdsmers το συμβόλαιο ιδιοκτησίας...Για να νομιμοποιηθεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει πρώτα να νομιμοποιηθεί η πολυγαμία  

Δεν ονειρεύομαι καμία "ημέρα απελευθέρωσης", δεν έχω τέτοιες ενοχές και κόμπλεξ. Δεν κρύβομαι από κανέναν και έπειτα δεν με ενδιαφέρει η αποδοχή των άλλων.
Όσοι με ξέρουν, ξέρουν τον τρόπο που επιλέγω να σχετίζομαι ερωτικά. Για μένα είναι φυσιολογικό και δεν το αντιμετωπίζω ως κάτι ιδιαίτερο που θα πρέπει είτε να επιδεικνύω, είτε να κρύβω.

 

Ομολογώ πως δάκρυσα ελαφρώς, όταν το πρωτοδιάβασα.

(Αρχείο από seekers.org.uk)

The Ceremony of the Roses
The formal lifestyle is filled with traditions and ceremonies that are seldom witnessed by the outside world and perhaps one of the most moving and meaningful is the "bonding ritual" or Ceremony of the Roses. This ceremony is steeped in symbolism and mystique that dates back for centuries. Here is a brief description of what it involves and means.
An Eternal Bond

A couple who has decided to remain together for the duration of their lives and beyond will often opt for this ritual as a symbolic statement of their eternal commitment. It is sometimes used to renew a relationship that has gone through a difficult time and survived the test. There are many variations and couples often choose to add special touches to make it uniquely theirs.
The ceremony is never public. Most often only the couple and one or two of their closest associates attend. The submissive carries a single white rose, not quite in full bloom. The Dominant holds a single red rose that is opened almost fully. Both roses must have thorns on their stems and be freshly cut. To perform two other parts of this ritual, a 6-8 foot length of light chain is also required along with several candles or an alcohol burner (or other liquid fuel , such as a good serving dish might use).
The couple, along with one or two of their closest friends, stand facing each other. The submissive, wearing a simple dress, holds her single white rose. Her Dominant, holding his red rose, removes her collar. He passes it quickly through the flames of a small burner and returns it to her neck. As he fastens it securely, he makes a declaration to her that he will protect and guide her for all of eternity.
With a thorn on the stem of his red rose, he pricks her middle finger and lets two drops of blood fall on the white petals of her rose. She then offers the thorns of her rose to him and he pricks his own finger. He lets two drops fall to her rose, one alone and one on top of a drop of hers. The two then press their fingers together and make their vows to be joined by blood.
Their witnesses or friends take a length of light-weight chain and pass it quickly though the flame and wrap it around the couple. They again make their vows to be bound by their souls for eternity. The roses are touched together, letting the blood from hers kiss his, and are then exchanged. The chain is removed and wrapped carefully in a cloth to be given to the couple when the ceremony has ended. The roses are put into a single vase and will later be taken to their private chamber to remain as a reminder to them as they contemplate their new bond that night while joining their bodies.
In the morning, they share their hopes and dreams of being together for eternity and pluck the petals from the roses to place them in a container together. These petals are kept for the lifetime of the couple and a portion of them are buried with each in death. The chain is passed down in the family or given to an honored friend who will use it in their own bonding ceremony.

The Symbolism Revealed
The significance of the roses:
The white rose, still not in full bloom, symbolizes her submission. The white color represents the purity of her gift, while the still slightly closed petals show that her submission has not come into full bloom. It never will. Submission is ever deepening, ever growing and the submissive will never reach a place where she cannot open a bit more for her Dominant.
The red rose, almost fully open, signifies his dominance. The red represents his passion and desire to posses and protect her at all costs, though it may require him to spill his blood to do so. The rose is almost in full bloom to symbolize that he is ready and mature enough to accept the responsibilities required of him.
The significance of passing the collar though the flames:
In older times, the collar would have been made of metal and heated to a glow and plunged into cold water to temper it after it was burned of all impurities. This action symbolized the removing of all impurities from the circle of ownership provided by the Dominant. All outside influences are burned away in the heat of his desire to protect and defend his submissive. The tempering of the metal that takes place when plunged into cold water shows the strengthening of their commitment by submersion into the waters of life. Today we only symbolize this by passing the collar quickly though the flame, taking care not to damage it. (Note: The use of an alcohol burner in place of a candle prevents any carbon residue from getting on the collar, although there will probably be none if the action is performed quickly enough.)

The significance of the blood:
Pricking the finger of the submissive is symbolic of taking her virginity. She has shed blood to give herself completely to him. The drops on the white rose also speak of the same thing.
In pricking his own finger, the dominant shows his willingness to shed his blood to protect and defend her by virtue of his ownership. The drops on her rose show that vividly; the drop that falls on her blood covers it and blends with it, thus indicating their union.
Pressing the wounds from the thorns together allows their blood to mix, joining them as stongly as their own family blood-lines. They are now of the same flesh and blood.
Exchanging the roses is symbolic of their gift of themselves to each other.

The significance of the chain:
The chain is a series of links that represent all the events that have led them to be joined. Each one interlocks with another to complete the chain. Passing it through the flame symbolizes the purification of all the events in their time together as well as their pasts. All bad things are burned away into forgetfulness and only the good remains. Wrapping the chain around them gives a visual image of the binding together of two souls into one. This chain is never used for anything again, other than in a similar ceremony by the person who receives this chain as a gift. They are often passed down for decades or even centuries and are honored by those fortunate enough to receive such a gift.

The significance of the petals:
The mixture of the petals signifies the mixing and blending of their lives. Couples often keep them in a decorative jar, once the petals have dried completely. Upon death, a portion of those petals are placed with the body to show a bond that will extend beyond the grave. Many legends are told of roses that have sprung up on the graves of couples who have loved so strongly during their physical lifetime that even in death they sent back evidence of their everlasting love in the form of roses that bloom again on the graves.

Ελληνιστί, για τους μη αγγλομαθείς
Η Τελετή των Ρόδων
Το «επίσημο» lifestyle είναι γεμάτο παραδόσεις και τελετές στις οποίες σπανίως γίνεται θεατής ο έξω κόσμος και μία από τις ενδεχομένως πιο συγκινητικές και σημαίνουσες είναι η «τελετουργία δέσμευσης» ή Τελετή των Ρόδων. Η τελετή αυτή είναι εμβαπτισμένη με τον συμβολισμό και τον μυστικισμό που χρονολογείται προ αιώνων. Πιο κάτω είναι μια σύντομη περιγραφή του τι περιλαμβάνει και τι σημαίνει.
Αέναος Δεσμός
Ένα ζευγάρι το οποίο έχει αποφασίσει να παραμείνει μαζί καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής των μελών του και πέραν αυτής, κάποιες φορές επιλέγει την τελετουργία αυτή ως συμβολική δήλωση της αέναης δέσμευσής τους. Κάποιες φορές χρησιμοποιείται για την ανανέωση μιας σχέσης που έχει περάσει από δύσκολη περίοδο και έχει επιβιώσει της δοκιμασίας. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές και τα ζευγάρια συχνά επιλέγουν να προσθέσουν ιδιαίτερες πινελιές ώστε να κάνουν την τελετή μοναδικά δική τους.
Η τελετή δεν είναι ποτέ δημόσια. Τις περισσότερες φορές μόνο το ζευγάρι και ένας ή δύο από τους πιο στενούς φίλους τους παρευρίσκονται. Η υποτακτική κρατά ένα μόνο λευκό ρόδο, το οποίο δεν έχει ανθίσει πλήρως. Ο Κυρίαρχος κρατά ένα μόνο κόκκινο ρόδο, το οποίο είναι σχεδόν πλήρως ανθισμένο. Και τα δύο ρόδα πρέπει να έχουν αγκάθια στο βλαστό τους και να είναι φρεσκοκομμένα. Για να πραγματοποιηθούν άλλα δύο μέρη της τελετής αυτής, χρειάζεται επίσης μια ελαφριά αλυσίδα μήκους περίπου 2 – 2,5 μέτρων και αρκετά κεριά ή μία λάμπα οινοπνεύματος (ή άλλου υγρού καυσίμου).
Το ζευγάρι, μαζί με έναν ή δύο από τους πιο στενούς φίλους του, στέκεται με το πρόσωπο του καθενός στραμμένο προς τον άλλο. Η υποτακτική, φορώντας ένα απλό φόρεμα, κρατά το λευκό τριαντάφυλλό της. Ο Κυρίαρχός της, κρατώντας το κόκκινο ρόδο του, αφαιρεί το κολλάρο της. Το περνά γρήγορα μέσα από τις φλόγες μιας μικρής λάμπας και το επανατοποθετεί στο λαιμό της. Όπως της το φοράει, ασφαλίζοντάς το στο λαιμό της, κάνει μια δήλωση σ’ αυτή ότι θα την προστατεύει και θα την καθοδηγεί καθ’ όλη την αιωνιότητα.
Με ένα αγκάθι από το βλαστό του κόκκινου ρόδου του, τρυπά το μεσαίο δάχτυλό της και αφήνει δύο σταγόνες αίμα να στάξουν πάνω στα λευκά πέταλα του ρόδου της. Εκείνη τότε του προσφέρει τα αγκάθια του ρόδου της και εκείνος τρυπά το δικό του δάχτυλο. Αφήνει δύο σταγόνες να πέσουν στο τριαντάφυλλό της, μία μόνη και μία επάνω σε από τις σταγόνες του δικού της αίματος. Οι δυο τους τότε πιέζουν μαζί τα δάχτυλά τους και δίνουν τους όρκους τους, ώστε να ενωθούν δια αίματος.
Οι μάρτυρες ή οι φίλοι τους παίρνουν την αλυσίδα και την περνούν γρήγορα μέσα από τη φλόγα και τη τυλίγουν γύρω από το ζευγάρι. Ακουμπούν μαζί τα ρόδα, αφήνοντας το αίμα από το δικό της να φιλήσει το δικό του, και έπειτα ανταλλάσσονται. Η αλυσίδα αφαιρείται και τυλίγεται προσεκτικά σε ύφασμα για να δοθεί στο ζευγάρι μετά το τέλος της τελετής. Τα ρόδα τοποθετούνται στο ίδιο βάζο και αργότερα θα μεταφερθούν στο ιδιαίτερο δωμάτιο του ζευγαριού, ώστε να παραμείνουν εκεί ως υπενθύμιση για κείνους καθώς σκέπτονται τον νέο δεσμό τους τη νύχτα εκείνη ενώ ενώνουν τα σώματά τους.
Το πρωί, μοιράζονται τις ελπίδες και τα όνειρά τους για το ότι θα παραμείνουν μαζί ανά την αιωνιότητα και κόβουν τα πέταλα από τα ρόδα και τα τοποθετούν σε ένα δοχείο μαζί. Τα πέταλα αυτά κρατιούνται κατά τη διάρκεια της ζωής του ζευγαριού και ένα μέρος αυτών θάβεται μαζί με τον καθένα τους μετά τον θάνατο. Η αλυσίδα περνάει από γενιά σε γενιά στην οικογένεια ή δίνεται σε έναν τιμημένο φίλο που θα την χρησιμοποιήσει στην δική του τελετή δέσμευσης.
Αποκάλυψη του Συμβολισμού
Η σημασία των ρόδων:
Το λευκό ρόδο, το οποίο δεν έχει πλήρως ανθίσει, συμβολίζει την υποταγή της. Το λευκό χρώμα αντιπροσωπεύει την αγνότητα του δώρου της, ενώ τα ακόμη ελαφρώς κλειστά πέταλα δείχνουν ότι η υποταγή της δεν έχει ακόμη ανθίσει πλήρως. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Η υποταγή είναι αέναα βαθυνόμενη, διαρκώς αναπτυσσόμενη και η υποτακτική δεν θα φτάσει ποτέ σε σημείο όπου δεν θα μπορεί να ανοιχτεί λίγο περισσότερο για τον Κυρίαρχό της.
Το κόκκινο ρόδο, σχεδόν πλήρως ανθισμένο, συμβολίζει την κυριαρχία του. Το κόκκινο αντιπροσωπεύει το πάθος και την επιθυμία του να την κατέχει και να την προστατεύει με κάθε κόστος, ακόμη και αν απαιτείται να χύσει το αίμα του ώστε να το κάνει. Το ρόδο είναι σχεδόν πλήρως ανθισμένο ώστε να συμβολίζει ότι εκείνος είναι έτοιμος και αρκετά ώριμος για να αποδεχτεί τις ευθύνες που απαιτούνται από αυτόν.
Σημασία του περάσματος του κολλάρου από τις φλόγες:
Σε παλαιότερες εποχές, το κολλάρο θα ήταν φτιαγμένο από μέταλλο και θα θερμαινόταν μέχρι να γίνει κόκκινο και θα βυθιζόταν σε κρύο νερό, ώστε να σκληρύνει αφότου έχει εξαγνιστεί μέσω της φωτιάς. Η ενέργεια αυτή συμβόλιζε την αφαίρεση όλων των μη αγνών από τον κύκλο ιδιοκτησίας που παρέχεται από τον Κυρίαρχο. Όλες οι εξωτερικές επιρροές καίγονται και αφαιρούνται από τη θέρμη της επιθυμίας του να προστατεύσει και να υπεραμυνθεί της υποτακτικής του. Η σκλήρυνση του μετάλλου που επιτυγχάνεται με την βύθισή του στο κρύο νερό δείχνει την ενδυνάμωση της δέσμευσής τους με την καταβύθιση στα ύδατα της ζωής. Σήμερα, αυτό το συμβολίζουμε μόνο με το γρήγορο πέρασμα του κολλάρου από τη φλόγα, φροντίζοντας να μην προκαλέσουμε ζημιά σ’ αυτό. (Σημείωση: Η χρήση λάμπας οινοπνεύματος αντί κεριού αποτρέπει το να μείνουν οποιαδήποτε υπολείμματα άνθρακα στο κολλάρο, αν και το πιθανότερο είναι να μην υπάρξουν, εάν η κίνηση πραγματοποιηθεί αρκετά γρήγορα).
Η σημασία του αίματος:
Το τρύπημα του δαχτύλου της υποτακτικής είναι συμβολικό της αφαίρεσης της παρθενίας της. Εκείνη έχει χύσει αίμα ώστε να παραδώσει τον εαυτό της σε κείνον απολύτως. Οι σταγόνες στο λευκό ρόδο καταμαρτυρούν επίσης το ίδιο πράγμα. Με το τρύπημα του δικού του δαχτύλου, ο κυρίαρχος δείχνει την προθυμία του να χύσει το αίμα του για να την προστατεύσει και να την υπερασπιστεί δυνάμει της κυριότητάς του. Οι σταγόνες στο ρόδο της το δείχνουν αυτό έντονα, η σταγόνα του που πέφτει πάνω στη δική της την καλύπτει και αναμιγνύεται μ’ αυτή, δείχνοντας έτσι την ένωσή τους. Το να πιέσουν μαζί τις πληγές από τα αγκάθια επιτρέπει στο αίμα τους να αναμιχθεί, ενώνοντάς τους τόσο δυνατά όσο και οι γραμμές αίματος των οικογενειών τους. Είναι πλέον εξ ιδίας σάρκας και αίματος. Η ανταλλαγή των ρόδων συμβολίζει το δώρο του εαυτού του/της που ο καθένας κάνει προς τον άλλον.
Η σημασία της αλυσίδας:
Η αλυσίδα είναι μια σειρά κρίκων που αντιπροσωπεύει το σύνολο των γεγονότων που τους οδήγησε να ενωθούν. Κάθε ένας κρίκος συνδέεται με έναν άλλον, ώστε να ολοκληρωθεί η αλυσίδα. Το πέρασμα της αλυσίδας μέσα από τη φλόγα συμβολίζει τον εξαγνισμό του συνόλου των γεγονότων κατά τη διάρκεια του χρόνου τους μαζί, καθώς και του παρελθόντος τους. Το τύλιγμα του ζευγαριού με την αλυσίδα δίνει μια οπτική εικόνα του δεσίματος των δύο ψυχών σε μία. Η αλυσίδα αυτή δεν χρησιμοποιείται ποτέ ξανά για ο,τιδήποτε άλλο, εκτός και αν χρησιμοποιηθεί σε παρόμοια τελετή από το πρόσωπο το οποίο θα δεχτεί την αλυσίδα ως δώρο. Συχνά περνούν από γενιά σε γενιά επί δεκαετίες ή ακόμη και αιώνες και τιμώνται από εκείνους που είναι αρκετά τυχεροί ώστε να λαμβάνουν ένα τέτοιο δώρο.
Η σημασία των πετάλων:
Η ανάμειξη των πετάλων υποδηλώνει την ανάμειξη και το σμίξιμο των ζωών τους. Τα ζευγάρια συχνά τα φυλάσσουν σε διακοσμητικό δοχείο, αφότου τα πέταλα έχουν αποξηρανθεί εντελώς. Μετά τον θάνατο, ένα μέρος των πετάλων αυτών τοποθετείται μαζί με τη σορό, ώστε να δείχνουν έναν δεσμό που εκτείνεται πέραν από τον τάφο. Πολλοί μύθοι λέγονται για ρόδα που έχουν φυτρώσει πάνω στους τάφους ζευγαριών που έχουν αγαπήσει τόσο δυνατά κατά τη διάρκεια της φυσικής ζωής τους που, ακόμη και στον θάνατο, έστειλαν πίσω απόδειξη της παντοτινής αγάπης τους υπό τη μορφή ρόδων που ανθίζουν ξανά πάνω στους τάφους.

 

Αν και είναι αυτονόητο, εγώ το ξαναγράφω για πολλοστή φορά. Ότι απ' την στιγμή που η άποψη είναι προσωπική, θα ίσχυε σίγουρα μόνο για κείνον/η που θα την εξέφραζε.
Το λοιπόν, εγώ δεν θα είχα καμία ανάγκη κανενός είδους συμφώνου ή συμβολαίου. Αφού το ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες μου, θ' αφορούσε μονάχα όποια θα ήταν μαζί μου.
Δεν ντρέπομαι για κείνες, δεν έχω πια καμία ενοχή, μα δεν τις έχω ούτε "παράσημο", δεν τις διαλαλώ με την ντουντούκα και ούτε νιώθω την ανάγκη να τις "περιφέρω" ανάμεσα στο πλήθος.
Όπως δεν θα πηδιόμουν ποτέ μέσα σε κόσμο, όπως δεν μου άρεσαν ποτέ οι "υπερβολικές" διαχυτικότητες μπροστά σε άλλους, έτσι και δεν συνηθίζω να τραβάω κάποια απ' το λουρί της κάτω απ' τα μάτια όλων, δεν συνηθίζω να την υποβάλω σε pubblic humiliation.
Αν και όταν έχω την όρεξη, το κάνω με μέτρο και ας ακούσω διάφορα "όμορφα". Τα οποία καλώς ή κακώς δεν θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν.
Τις διαφορετικότητες μου ( που δεν θα ήταν μόνο βουδουσουμικές ) αν και όταν το θέλησα/θέλω, τις έζησα και τις ζω "ανοιχτά", αφού δεν θα σκιαγραφούνταν από κάπου σαν παραβατικές συμπεριφορές.
Την "κατακραυγή", την χλεύη, πια τις έχω γραμμένες εκεί που δεν χτυπάει ο ήλιος. Ζεις μονάχα μια φορά και ζεις μονάχα με το να είσαι ο εαυτός σου, όσο κι αν μην αρέσει στους άλλους.
Δεν έχω κάτι ν' αποκαλύψω, απλά γιατί δεν έχω κάτι να κρύψω και ακόμη απλούστερα επειδή δεν είναι ποτέ κρυφό, κάτι που τους άλλους δεν τους αφορά.
Βέβαια, δεν θα με "χάλαγε" αν κάποτε υπήρξε έν' αρκετά ξεκάθαρο νομικό πλαίσιο που θ' ασχολιόταν με τον εναλλακτικό ερωτισμό και τις διακλαδώσεις του.
Αλλά μάλλον δεν θα προλάβω να το δω....

Ρομαντισμός? Αν δυο ανθρώπους τους βρέχει εκείνη η μυθολογική βροχή που ονομάζουν αγάπη, όλα τ' άλλα είναι δευτερεύοντα και θα σχετίζονταν μόνο με πιθανά αστικά δικαιώματα, τίποτ' άλλο.
Κανείς δεν έχει ανάγκη της αναγνώρισης κανενός για να υπάρχει. Θα είχε ανάγκη μονάχα απ' την σύμπνοια με τον εαυτό του. Αν με κείνον τα βρει, κάποτε θα τα βρει και με κάποιους/ες ελάχιστους/ες άλλους/ες.
Και ο κόσμος του/της είναι εκείνοι/ες οι ελάχιστοι/ες, όλοι/ες οι άλλοι/ες απλά νερό που γλιστράει μέσα σε σκουριασμένη υδρορροή κατά την διάρκεια καταιγίδας. Στην χειρότερη δηλαδή των περιπτώσεων είναι απλά βουή.

Όποιος/α θα ήθελε να ζήσει ελεύθερος/η, θα του/της έφτανε να είχε τα κότσια, να πληρώσει αυτή του/της την επιλογή.
Και το πότε θα έλεγε το "φτου ξελευτερία", σε κείνο το σημείο θα ήταν πια μονάχα δική του/της υπόθεση.
Τσάμπα ελευθερία ή που θα έπεφτε σαν μάννα εξ ουρανού, δεν υπάρχει.