BDSM: Πώς θα πρεπε να μας αγα(π/μ)άνε...

Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη...
Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένας...
Σμίγουν οι δύο και γίνοναι ένα. Δεν ξεχωρίζουν...
Το εγώ κι εσύ αφανίζονται.
Αγαπώ θα πει χάνομαι…

Νίκος Καζαντζάκης

 

Στην θεωρία καλός ήταν, από τους καλύτερους διαχρονικά.
Στις πράξεις χώλαινε.
Όπως πολλοί καλλιτέχνες.
Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι...

 

Οντως ,και να μιλησω επι προσωπικου θεωρω ,πως ειμαστε και κρινομαστε απο τις πραξεις μας,μονο αυτες μενουν και μονο αυτες μας οριζουν....

 

Άραγε υπάρχει ντροπή για κάποιες πράξεις μας; ή ζούμε στον κόσμο μας οπως δείχνουμε;

 

Όταν ντρεπόμαστε για τις πράξεις μας,είναι σαν να ντρεπόμαστε για το ποιοι είμαστε,μιας και οι πράξεις μας,όταν είναι προϊόν ελεύθερης βούλησης,ορίζουν ουσιαστικά και ποιοι είμαστε.Εκτος αν κάνουμε κάτι με βάση όχι το ποιοι είμαστε,αλλά το τι μας επιβάλουν η για το θεαθηνε,η για να είμαστε αποδεχτοί σε ένα κοινωνικό σύνολο

 

Μακάρι. Πάντως so far η ιστορία λέει όχι...

 

Δεν κατάλαβα ποια ιστορία λέει τι.
Λέει η ιστορία πως δεν κρινόμαστε από τις πράξεις μας;
Αν έχεις διάθεση προσδιορίζεις.

 

Αυτή που δε μπορεί να μιλήσει, γιατί δεν είναι και δουλειά της άλλωστε. Εμείς είμαστε που κρίνουμε την ιστορία και με αξιοθαύμαστη συνέπεια τη φέρνουμε πάντοτε στα μέτρα της αντιληπτικού περιεχομένου της αισθητικής μας. Γι' αυτό και κάθε γεγονός τείνει να έχει τουλάχιστον δύο βερσιόν. Ή, για να είμαι πιο ακριβής, ο αριθμός των εκδοχών είναι πάντοτε ο μέγιστος δυνατός.

 

Για Εμένα η αγάπη δεν είναι συναίσθημα γιατί τα συναισθήματα είναι από φύση τους πράγματα που κινούνται, αλλάζουν και μετατρέπονται, είναι ασταθή... Επιπλέον συχνότερα είναι χειρίσημα και χειριστικά καθώς λειτουργούν και με κουμπιά που πατιούνται από το εξωτερικό περιβάλλον, τους νόμους, τις δοξασίες, τις ηθικές και τα ήδη καταγεγραμμένα βιωμάτα/αντιδράσεις που εξαπολύουν τους ίδιους φαύλους κύκλους... Στη συνέχεια και παράλληλα ο νους θέτει σε λειτουργία τους δικούς του ίδιους και επαναλαμβανόμενους τρόπους μετάφρασης, "ανάλυσης" που δεν διαφωτίζουν αλλά επισκοτίζουν το τι θέλει να μας πει το συναίσθημα, εκτός από τις στιγμές που καταφέρνει κανείς να μην ταυτίζεται μαζί τους, να παίρνει τις χρησιμότατες πληροφορίες που φέρνουν τα συναισθήματα ως προς τις ανάγκες τις πραγματικές και όχι τις φανταστικές της ύπαρξης, να τα ζεις αυθεντικά χωρίς τα κουμπιά πατημένα...

Μπορεί το πρωί να Είμαι χαρούμενη, μετά να θυμώσω, μετά να ξαναχαρώ, μετά να φοβηθώ, και στη διάρκεια της ημέρας να αλλάξω πολλά συναισθήματα... Η αγάπη είναι εκεί και υπάρχει, είτε τη βλέπω είτε δεν την βλέπω, είτε την αισθάνομαι, είτε δεν την αισθάνομαι, είτε είμαι χαρούμενη, είτε λυπημένη, είτε φοβάμαι, είτε είμαι θυμωμένη, είτε ζηλεύω, είτε μισώ...

... Η αγάπη για Εμένα είναι λόγος, αιτία, εκπλήρωση, ολοκλήρωση της 'Υπαρξης μου είναι ο πυρήνας του "είναι" Μου, είναι αυτό που συναντώ στο ταξίδι μου στο "κέντρο της γης μου" χωρίς τις μπερδεψοδουλιές του νου, χωρίς τις μπερδεψοδουλειές των συναισθημάτων...

...Οι μπερδεψοδουλειές και του νου και των συναισθημάτων εμποδίζουν την επικοινωνία, το βίωμα αυτού που βρίσκεται στον πυρήνα και την απελευθέρωση του να μπει, να εισχωρήσει, να κυκλοφορήσει, σε ολόκληρη την υπάρξη να την "σκοτώσει" μέσω της μεταμορφωτικής της ισχύος και να γεννάει, αναγεννάει διαρκώς έναν άλλο "εαυτό" αυτάρκες, φωτισμένο, σοφό, έναν εαυτό που έχει γίνει αγάπη άρα βρίσκεται και σε σύνδεση όχι μόνο με τη δική του ύπαρξη αλλά με το σύνολο της Ύπαρξης, όχι έναν εαυτό που προσπαθεί να την βρει, να την γνωρίσει, αλλά είναι αγάπη, είναι φύση, μέρος και όλον...

... Επειδή η αγάπη δεν εδράζεται στο νου και μοιάζει με συναίσθημα, λέμε "νιώθω αγάπη" προσπαθώντας με τον ατελή τρόπο της γλώσσας να εκφράσουμε κάτι πολύ μεγαλύτερο από τη δύναμη της γλώσσας, να χωρέσουμε κάτι που είναι "ολοκληρωμένο" σε κάτι που είναι "ελλειπές", κάτι που δεν έχει σχέση με τη "λογική" να το κατανοήσουμε μέσω της "εκλογίκευσης", κάτι που δεν είναι συναίσθημα να το κατανοήσουμε μέσω των συναισθημάτων...

... Η ίδια η αγάπη, ξέρει τι είναι, αναγνωρίζει τον εαυτό της και υπάρχει και χωρίς τη δική μου αναγνώριση, ως ενέργεια συμπαντική, δημιουργική, συνεκτική, μεταμορφωτκή, υπερβατική, που συνδέει κάθε τι που γεννιέται και κάθε τι που πεθαίνει, είναι πέρα από το καλό και το κακό, είναι πέραν από το δυισμό...

...Αγαπώ τον εαυτό μου σημαίνει αρχικά αφήνω τον εαυτό μου να επιτρέψει, ή εκπαιδεύω τον εαυτό Μου να μην εμποδίζει, την ελεύθερη, απρόσκοπτη, ροή και κυκλοφορία της ενέργειας της αγάπης από μέσα προς τα έξω και από έξω προς τα μέσα... Μπορεί να μην μπορώ να εκφράσω με λέξεις και λογικές επεξεργασίες την αγάπη, τη γνωρίζω όμως και την αναγνωρίζω, τη βιώνω χωρίς αυτές, κατανοώ ότι είναι πάντα εκεί διαθέσιμη ενέργεια όταν βρίσκεται ατάραχος ο νους και οι συνιθισμένες λούπες του, όταν δεν βάζουν διαρκώς μετακινούμενα τείχη τα συναισθήματα που εμποδίζουν να τη βλέπεις, να τη νιώθεις, να παραμένεις στη συντροφιά της, να γίνεσαι και να είσαι αγάπη, να τη δέχεσαι και να την εκπέμπεις όσο φυσικός είναι και ο μηχανισμός της εισπνοής και της εκπνοής... Α.

 

Με βάσει τα λεξικά και τις εγκυκλοπαίδειες:
Η αγάπη είναι συναίσθημα έντονης στοργής και προσωπικής αφοσίωσης. Στη φιλοσοφία, η αγάπη είναι αρετή που εκπροσωπεί την ανθρώπινη ευγένεια, συμπόνια και στοργή. Η αγάπη βρίσκεται στο κέντρο πολλών θρησκειών, (σύμφωνα με τη χριστιανική φράση, «Θεός αγάπη εστίν») ή επίσης οι Αγάπες, κοινές εστιάσεις των πρώτων Χριστιανών. Η αγάπη μπορεί επίσης να περιγραφεί ως δράση προς άλλους υποκινούμενες από συμπόνια. Ή, και ενέργειες προς άλλους βασισμένες στην στοργή.

Μια από τις πληρέστερες αναφορές σε αυτήν την λέξη Αγάπη βρίσκουμε στο μέσον του 13ου κεφαλαίου της Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου.
…
Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει, η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει.
…

Οι στίχοι από πολύ γνωστό ελληνικό τραγούδι φαίνονται να είναι επηρεασμένοι από το συγκεκριμένο κείμενο.


Προσωπικά, με την λέξη αγάπη εκφράζω το σύνολο των συμπαθητικών συναισθημάτων.
Εκεί που αξίζει, στον διαπροσωπικό κώδικα μου, το «σ΄αγαπώ» σημαίνει «είσαι δική μου, μου ανήκεις».

 

ΟΜΩΣ

ΔΕΥΤΕΡΟΛΟΓΙΑ - ΕΠΕΙΔΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΓΜΕΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΔΙΑΡΚΗΣ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΗ ΥΠΑΡΞΗ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ...

Για να περάσουμε και στο θέμα όπως αρχικά το έχει θέσει ο νηματοθέτης και να το συνδέσουμε και με το M/s...

Επειδή δεν Έχω γίνει ακόμα Αγάπη, κι επειδή ούτε και ο δούλος Μου έχει γίνει ακόμα Αγάπη, επειδή ακόμα πατιούνται κουμπιά και δρουν με τον τρόπο που δρουν, κι επειδή ακόμα και αν αναγνωρίζεις τη λειτουργία τους δε σημαίνει ότι έχεις καταφέρει και να την καταργήσεις, ο τρόπος με τον οποίον δίδεται, εισπράτεται, κατανοείται η αγάπη μέσα από τα λόγια, τα έργα και τα γαμήσια εφόσον η σχέση είναι ερωτική/ηδονιστική από τον έναν στον άλλον παίζει ακόμα ρόλο καθοριστικό...

Μπορεί να αγαπώ το δούλο Μου αλλά αυτό δε σημαίνει ότι συναισθηματικά δεν ταράσσομαι αν δεν Μου δίνει την αγάπη στην έκφραση, στους τρόπους (κι επίσης γαμιόμαστε) έτσι όπως χρειάζομαι Εγώ να την πάρω ώστε να την χαίρομαι και να μην πατιούνται τα κουμπιά Μου... Μπορεί να Με αγαπά ο δούλος Μου αλλά αυτό δε σημαίνει ότι συναισθηματικά δεν ταράσσεται αν δεν του δίνω την αγάπη στην έκφραση, στους τρόπους (κι επίσης γαμιόμαστε) έτσι όπως του χρειάζεται κι εκείνος να την πάρει ώστε να την χαίρεται και να μην πατιούνται τα κουμπιά του...

Εν αρχή είναι η γνωριμία με τα κουμπιά...

Ο ένας (Α) δίνει οδηγίες και εντολές, "εκπαιδεύει" τον άλλον (s) πως με λόγια, έργα και γαμήσια (κι εδώ δεν εννοείται η διείσδυση του πέους στον κόλπο και μόνο, έλεος για να συννενοούμαστε, αλλά όλη η ηδονιστική γκάμα πρακτικών κι έκφρασης που έχει συμφωνηθεί)
πάνω στους τρόπους που θέλει και χρειάζεται για να παίρνει την αγάπη και να μην πατιούνται τα κουμπιά της δυστυχίας του... Η ελπίδα εδώ είναι ότι το Α ξέρει στ' αλήθεια τι θέλει, γιατί αν νομίζει ότι θέλει κάτι κι εκπαιδεύει τον άλλον προς την κατεύθυνση αυτού που νομίζει ότι χρειάζεται αλλά δεν το χρειάζεται, τότε θα ΄ρθει η ώρα που και οι δύο θα φάνε φρίκη. Το ανικανοποίητο να κάθεται σε μια γωνιά και να ξεκαρδίζεται ως εκεί που δεν παίρνει...

Το s για τους δικούς του λόγους λέει, ναι, είμαι διαθέσιμο και διατεθιμμένο να μάθω να σου προσφέρω αυτά που χρειάζεσαι για να παίρνεις την ηδονή αυτή που σε συνδέει με την αγάπη και κάνω και άλμα εμπιστοσύνης ότι ξέρεις τι ζητάς ώστε κάνοντας το αυτό εγώ από πλευράς μου, να ξέρω ότι θα έρθει η χαρά ότι σου έδωσα/δίνω αυτό που θέλεις και χρειάζεσαι γιατί εγώ έτσι έχω μάθει να παίρνω αγάπη και να αγαπώ τον εαυτό μου σε πολύ μεγάλο βαθμό. Από το ότι επιτυχώς σε ικανοποίησα/ικανοποιώ...

Υπέροχα λέει το Α και ξεκινάει τη δουλειά.

Ναι όμως λέει το s... Aναγνωρίζω ότι κυρίαρχος, κομβικός, σημαντικός τρόπος που χωρίς αυτόν δεν παίρνω αγάπη και δεν αγαπώ τον εαυτό μου είναι το να νιώθω ότι επιτυχώς σε ικανοποίησα/ικανοποιώ αλλά ξέρεις προς αυτόν τον δρόμο έχω πολλά εμπόδια... Τα κουμπιά μου. Πχ. Αν δεν Με αφήνεις να λατρεύω τα πόδια σου, τότε γαμιούνται τα κουμπιά μου και δεν αρκεί η ικανοποίηση ότι σε ικανοποιώ, χρειάζομαι να λατρεύω τα πόδια σου για να είμαι πλήρης και να μην γαμιούνται τα κουμπιά μου... Η πχ. έχω ένα τραύμα. Αν με λες "μαλάκα" όσο και να επιθυμώ να μην ταράζομαι, πάντα θα ταράζομαι και αυτό δεν μπορώ να το υπερβώ. Με συνδέει με συγκεκριμμένο πράγμα που πονάει πολύ μέσα μου και δεν έχει θεραπευτεί και μπορεί και να μην θεραπευτεί ποτέ...

Εμπιστεύσου Με λέει το Α. Επειδή εκτιμώ πολύ που θα Μου δίνεις την ικανοποίηση έτσι όπως Μου χρειάζεται για να νιώθω και να παίρνω αγάπη, κι Εγώ από πλευράς Μου θα ασχοληθώ πολύ να διερευνήσω τα κουμπιά σου, κάποια θα τα επαναπρογραμματίσω με τη συνεργασία σου - εκείνα που λες ότι σου γαμούν τα πρέκια και σε εμποδίζουν να εισπράτεις αγάπη, κάποια θα τα πατάω με τρόπους που να δίνουν ικανοποίση σε Εμένα και κάποια σε εσένα, κάποια που είναι τραύματα θα τα προσπερνάω γιατί ούτε κι Εγω είμαι γιατρός και δεν έχω τη γνώση ή τη δύναμη να τα θεραπεύσω και δεν είναι και δουλειά μου αυτή... κλπ.

Αν κουμπιά με κουμπιά δεν είναι συμβατά, αν το s όσο και αν θέλει δεν μπορεί να υπερβεί ότι του πατιέται στο δρόμο προς την ικανοποίηση του Α, αν αυτό ενοχλεί το Α και πατιούνται τα δικά του κουμπιά, ανάβουν όλα τα κόκκινα λαμπάκια και γίνεται πεδίον καταστροφής λαμπρόν, όσο και να γουστάρονται και ότι συμφωνίες και να έχουν κάνει...

Αν κουμπιά με κουμπιά είναι συμβατά και σε εκείνα που δεν είναι μπορεί ο ένας από τους δύο να κάνει υπέρβαση τότε, δυσκολίες μεν υπάρχουν, στιγμές δε συχνές μεγάλης ικανοποίησης και είσπραξης αγάπης συντελούνται...

ΜΕΤΑ ΤΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΤΩΝ ΚΟΥΜΠΙΩΝ, ΤΙ;

Εφόσον το s έχει μάθει να δίνει αγάπη έτσι όπως χρειάζεται κι επιθυμεί το Α ένα μεγάλο κοινό ζητούμενο έχει εκπληρωθεί. Το Α παίρνει αυτό που θέλει και το s παίρνει αυτό που θέλει, ότι δηλαδή προσφέρει και ικανοποιεί επιτυχώς.

Επιπλέον και το Α, γνωρίζοντας πλέον πολύ καλά τα κουμπιά του s, και νιώθωντας ικανοποίηση και πληρότητα το ίδιο έχει τη γενναιοδωρία και τη χαρά και την όρεξη να δίνει και αυτό την αγάπη στο s με τρόπους που ξέρει ότι και στο s είναι σημαντικοί, εκτός και πέραν την κυρίαρχης ανάγκης του να δίνει ικανοποίηση...
Αν έχει το Α πρόθεση μόνο να παίρνει και να μη δίνει, κακό του κεφαλιού του γιατί μια ωραία ημέρα, το s δε θα είναι πια εκεί...

ΚΑΙ Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ;
Εφόσον η πείνα και η δίψα έχουν χορτάσει, με την τροφή, τη γεύση, την αισθητική, τον τρόπο του μαγειρέματος και του σερβιρίσματος και τρώνε πλέον και οι δύο αυτό που τους χρειάζεται κι έχουν εισπράξει και δώσει την αγάπη ο ένας στον άλλον όπως τη χρειάζονται, μπορούν να καθίσουν ήσυχοι για όσο διαρκεί η ησυχία και χωρίς βιάση, βία και στέρηση να κατανοήσουν ότι η αγάπη υπάρχει, είναι εκεί και είναι πέραν από κουμπιά, μυαλά, σκιές και συναισθηματισμούς. Ότι την έχουν και δε χρειάζεται να την αναζητούν...

Το μετά από εκεί, υπόθεση του κάθε ένα και της κάθε μίας, αν θα το πάρει να πάει παρακάτω ή αν η τάση για αυτοκαταστροφή θα μπεί να παίξει το γνωστό καταστροφικό έργο της...

Α.

 

Χαιρετώ την αγαπητή @angel42 ,αλλά και όλα τα υπόλοιπα πουλάκια!  

( Τον χειμώνα ετούτο - φαίνεται- πως τον πηδήσαμε,
τώρα για πόσα ακόμα χρόνια δεν το ξεκαθαρίσαμε,
θα δείξει...)

Εχω μιά απορία και προβληματισμό συνάμα...
Αν κατάλαβα καλά , τα κουμπιά , τα συμβατά ερωτικά κουμπιά και ο επιδέξιος, κατάλληλος χειρισμός τους επιφέρουν την αμοιβαία ικανοποίηση και μέσω αυτής έρχεται και η αίσθηση της αγάπης, σαν απόρροια του νοιαξίματος για τον άλλον, της χαράς που ικανοποιήθηκε ο άλλος και του δεσμού που αναπτύσσεται μέσα απο αυτή τη διαδικασία , θα προσθέσω εγώ.Είναι δηλαδή κάτι σαν προαπαιτούμενο.

Αν όμως... για λόγο ανεξάρτητο της θέλησης του ενός, πχ μια χειρουργική επέμβαση, απενεργοποιήσει τα κουμπιά του, τα νεκρώσει, αν εξαφανίσει την ερωτική του διάθεση, τι γίνεται με την αγάπη?
Θα μείνει? και για πόσο?