BDSM και Θεοπαίγνιο

Απάντηση: BDSM και Θεοπαίγνιο

και η δικη μου γιαγια ελεγε για τα νομπελ λογοτεχνιας : εγω τα κανω εγω τα πουλω
ομοιος , ομοιους του βραβευει .... ή αυτους που εξυπηρετουν τους σκοπους του ....


Master V ,
ξερεις ποιο ειναι το κοινο χαρακτηριστικο καθε εξαπατημενου ? ... οτι νομιζε πως εκεινος ηξερε οτι οι αλλοι ειχαν αγνοια ....
μετα βγηκε το : δεν ηξερες .. δε ρωταγες ? ...
γι αυτο και θεωρω ως το 2ο σοφοτερο ρητο του κοσμο , μετα το Παν Μετρον Αριστον , το : ευτυχισμενοι εκεινοι που εχουν διαισθηση της πνευματικης τους πεινας (μακαριοι οι πτωχοι τω πνευματι)

 

Αν αναφέρεστε και σε μένα, ευχαριστώ πολύ. Πάει πολύς καιρός από τότε που άκουσα να με αποκαλούν "κορίτσι". Λολ. Μου βγάζει κάτι σε υποτίμηση, μάλλον, την οποία εκτιμώ δεόντως, προερχόμενη από σας...

Με συγχωρείτε, αλλά οι υποτακτικές- και δη οι σκλάβες - μέσα σε ζωντανή σχέση, υπό το χέρι του Κυρίου τους, δεν έχουν το "άλλοθι" της φύσης τους. Είναι αυτό που καθόρισε και αναμόρφωσε ο Κύριός τους. Η ευθύνη γι αυτό, και ο τυχόν έπαινος ή η μομφή (ανάλογα το αποτέλεσμα) Του ανήκουν.

Κατανοητά αυτά που λέτε για την θεοποίηση (των "Μάστερ" ίσως; ) από διάφορες κατά καιρούς σουμπίτσες που έρχονται και παρέρχονται. Η ιδέα δεν πέρασε καν από το μυαλό μου. Ευχαριστώ για την διευκρίνιση. Θα αφήσω επομένως τον Μπατάιγ εκεί που βρίσκεται...

 

Απάντηση: BDSM και Θεοπαίγνιο

Ενδιαφέροντες προβληματισμοί!!
Αναρωτιέμαι αν ο/η πλανεμενος/η θα μπορούσε να αναγνωρισει τον εαυτο του σε ένα τόσο συγκεκριμένο κειμενο όπως το παραπανω.
Αν αφαιρεσουμε τους θεους οι οποίοι δια της απουσιας τους λάμπουν, μας απομένει η αναζητηση ενός απελπισμένου(?) ή/και πληγωμένου(?) ανθρώπου.

Δεν θα συμφωνησω πως το απολυτο ειναι αυτό που ψάχνει ο/η πλανεμένος ή ο εκ δικής του βουλησης παραδομένος, δηλαδή αυτός απο τον οποίο ποτέ δεν ζητηθηκε να παραδοθεί.

Θεωρώ πως πρόκειται μάλλον για καθαρά προσωπική, αλλα και εσωτερική του μάχη, προσπαθώντας εναγωνίως να καλυψει κενά που ίσως κ ο ίδιος/α δεν μπορει να ονοματισει/αναγνωρισει.









Μ.Ψέμματα

 

Απάντηση: BDSM και Θεοπαίγνιο

Προς το παρΌν..Richard Dawkins, "Η περί Θεού αυταπάτη" .

 

Απάντηση: BDSM και Θεοπαίγνιο

Με συγκίνησες σφόδρα. Είμαι και ευαίσθητη ψυχή...

Κατανόησα ακριβώς τι έγραψες νηματοθέτη μου και σε αυτό σου απάντησα.
Στο προκείμενο.

Ας απομυθοποιήσουμε λίγο τη θεοποίηση του Κ. Ο υ όταν θεοποιεί αγαπητέ V, απλά τζογάρει… και τζογάρει χοντρά, ακουμπά δηλαδή όλα τα «λεφτά» του πάνω στον Κ, προσδοκώντας, να τα πάρει πίσω με κέρδος. Μην αυταπατάσαι λοιπόν. Δίνει το άπαν του, θεοποιεί αναμένοντας να τινάξει την μπάνκα στον αέρα… Αν δεν την τινάξει και την «κάτσει τη βάρκα», ήτοι έπαιξε και έχασε, τότε αποκαθηλώνει τον φουκαρά τον Κ, και από θεός γίνεται άντε να μην πω. Α! και θα του ζητάει και τα ρέστα. Αυτός/η ο/η υποτακτικός είναι απλά τζογαδόρος υψηλού ρίσκου, που απλά έχει ντύσει το όλον με θεωρίες περί θεού- Κυριάρχου και άλλα τέτοια φαιδρά. Αν δε είναι πληγωμένος και κατακερματισμένος, τότε απελπισμένος γαρ, τα παίζει όλα για όλα… Σε αυτόν τον τελευταίο αναγνωρίζω την πιθανότητα να μην γνωρίζει τι του γίνεται. Ας δούμε τώρα τον αντίστοιχο Κ που αναλαμβάνει έναν τέτοιο/α υποτακτικό… Ή έχει μαύρα μεσάνυχτα ή δεν έχει και με τη σειρά του προσβλέπει σε ιδίο κέρδος. Καλά κάνει. Και οι δύο καλά κάνουν. Απλά στην περίπτωση που ο/η υ προβαίνει σε θεοποιήσεις, λόγω τραυματισμού αναρωτιέμαι τί ρόλο παίζει ο Κ πέρα από εκείνη του σωτήρα και θεραπευτή. Άχαρος ρόλος.. αναρωτιέμαι όμως γιατί τον παίζει αυτό το ρόλο, γιατί αναλαμβάνει.

Η διαφωνία μου έγκειται στη γενίκευση που κάνεις αναφορικά με τις σουμπίτσες… αλλά αυτό που περιγράφεις αφορά το 95% του ανθρώπινου είδους. Άντρες γυναίκες., παιδιά νέους γέρους κλπ. Το άλλο 5%, το οποίο δεν έχει πίστη σε τίποτε, μην νομίζεις ότι έχει κατακτήσει κάτι σπουδαίο… Περιέργως συμφωνεί μαζί του όλο το ζωικό και φυτικό βασίλειο της γης, ανάμεσα τους τα ζαρζαβατικά και οι αχινοί.

Αμήν

ΥΓ. ο άθεος ακριβώς επειδή δεν πιστεύει στο θεό, δεν θεοποιεί γενικότερα. Πιθανόν δεν γνωρίζει καν τη διαδικασία.

 

Απάντηση: BDSM και Θεοπαίγνιο

Προσωπική μου άποψη είναι ότι θα πρέπει να διαχωρήσουμε δυο τελείως διαφορετικά πράγματα, που είναι μια D/s σχέση (= επαφή μεταξύ ανθρώπων, μέσα από ένα μεγαλύτερο σύνολο ανθρώπων, προερχόμενη δυνατότητα από το Υπερτατο Ον, το Θέο, τον όποιο πιστέυει ο καθένας, από τον χριστιανικό Θεό και τον Δαρβίνο, έως τ....) και τη Θεϊκή πίστη. Η αποδοχή μιας οποιοδήποτε Θεϊκης ύπαρξη από τον καθένα από μας (ακόμα και ο Κανένας), δηλαδή το τέλειο, όπου τέλειο ονομάζουμε κατα συνθήκη τον Θεό, δεν μας αφήνει περιθώρια να δημιουργήσουμε έναν 2ο τέλειο "χαρακτήρα", εν προκειμένω έναν/μια Κυρίαρχο/η, γιατί κατα την προσωπική μου πάντα άποψη, υποπίπτουμε σε μια δυσυπόστατη εμφάνιση μια Θεϊκής μορφής, της αόρατης και της ορατής, της Υπερτατης και ανθρώπινης και άρα μη υπαρκτή. Άρα τους ακυρώνουμε αμφότερους. Το BDSM και ότι ενπερικλείεται σε αυτό είναι ανθρώπινο δημιούργημα και αρα χρονικά και μόνο μεταγενέστερο της δημιουργίας του κόσμου καθ' οποιοδήποτε τρόπο. Τώρα, αν η προσωπική μας ανάγκη μας έχει οδηγήσει στην αναζήτηση μιας Θεϊκης υπόστασης, την οποία μέχρι την εύρεση του/της Κυρίαρχου/ης δεν υπήρχε, τότε 1ον: γιατί θεοποιούμε μια εγκεφαλική/σωματική/σαρκική επιθυμία, που μέχρι "χθες" για τον καθένα μας δεν γνωρίζαμε ή δεν υπήρχε και 2ον: γιατί εφόσον μέχρι "χθες" δεν είχαμε θεοποιήσει κάποιον/κάτι το κάνουμε σήμερα, με βάση και μόνο μια μόνο εκ των εγκεφαλικών/σωματικών/σαρκικών μας επιθυμιών, γιατί αδυνατώ να πιστέψω ότι οποιαδήποτε ανθρώπινη υπόσταση έχει μια και μόνο εγκεφαλική/σωματική/σαρκική επιθυμία. Θα επαναλάβω ότι εκφράζω την καθαρά προσωπική μου άποψη, χωρίς καμία απολύτως πρόθεση είτε να προσβάλω κάποιον, είτε να διεκδικήσω το άλαθητο. Σέβομαι ως άνθρωπος οποιαδήποτε άποψη και απλά αναταλλάσουμε γενικότερους ή και ειδικότερους με το BDSM προβληματισμούς.

 

[/RIGH


Αγαπητή Syrah

Η ιδέα σου για σύνδεση των αφ΄ εαυτού (ή καθαυτών) όντων και των ή ατελών δι΄ εαυτού με το βδσμ είναι όντως μια εξαιρετική ιδέα (και ως τέτοια υπάρχει μέσα στο κεφάλι μου). Αν και μοιάζει με αντίφαση αρχικά η χρήση ή η κυριαρχία επί του καθεαυτού όντος από ένα ατελές ον στην πραγματικότητα πρόκειται περί αυτού. Ο αλλήθωρος έχει δίκαιο. Τι είναι ένα ον καθεαυτό (ή αφ΄ εαυτού ανάλογα με τη μετάφραση). Είναι ένα ον πλήρες και αδρανές. Ένα ον που έχει γίνει αυτό που ήταν να γίνει. Το τραπέζι είναι ένα πλήρες αντικείμενο αφού ότι και να κάνει δεν καλείται να αποφασίσει για το μέλλον του. Είναι μια οντότητα προς χρήση. Δεν πρόκειται να επιλέξει αν θα τοποθετηθεί στο σαλόνι ή στην αποθήκη. Από την άλλη, τα δι΄εαυτού, όντα, είναι σε κίνηση. Οδεύουν από το μηδέν στο είναι και καλούνται να κάνουν επιλογές. Καλούνται να πάρουν αποφάσεις τόσο για την ύπαρξή τους, όσο και για τα πράγματα που βρίσκονται «πλήρη» δίπλα τους. Το χειρότερο, είναι ότι δίνουν στον κόσμο αξίες και μάχονται γι αυτές. Είναι καταδικασμένα στην φαινόμενη ελευθερία των επιλογών τους. Η «επίπονη» αυτή διαδικασία της μετάβασης θα λάβει τέλος μόνο με τον θάνατο. Όταν έχουν τα ατελή αυτά όντα ολοκληρωθεί και έχουν υπάρξει. Για περαιτέρω διερεύνηση προτείνω να μελετήσεις το «κεκλεισμένων των θυρών» όπου τα όντα έχουν πλέον «πληρωθεί» και συναντώνται στην κόλαση του απολογισμού των πράξεών τους.

Τι είναι λοιπόν αυτό το ον που επιλέγει; Πως νοείται ο Κυρίαρχος που έχει προς χρήση του τα «πλήρη» όντα, αν όχι ένα ον σε μετάβαση που καταστρώνει σχέδια, δεσμεύεται μέσα σε αυτά και κάποια στιγμή επιπλέον αξιολογείται για τις επιλογές του; Το ερώτημα εν προκειμένω έχει και μια άλλη ενδιαφέρουσα πτυχή. Πόσα «πλήρη» προς χρήση όντα παρευρίσκονται τριγύρω; Πότε ένα υ γίνεται σκλάβα-ος προς χρήση; Πότε ένα υ ολοκληρώνεται ως οντότητα και παύει να επιλέγει; Και τι συμβαίνει με τα υ που θεωρούν ότι έχουν επιλογές; Θεωρούν δηλαδή ότι έχουν το προνόμιο και την κατάρα να αποφύγουν το τέλος τους ως αντικείμενα και να παρέμβουν στη διαδικασία της ολοκλήρωσής τους; Πως το τραπέζι παρεμβαίνει στην βούληση του ξυλουργού; Η απάντηση είναι ότι δεν παρεμβαίνει. Αν ναι, τότε δεν είναι τραπέζι. Είναι ένας τραπεζόμορφος ξυλουργός που δεν επιθυμεί τη πλήρωση αλλά την διαδικασία της ζωής. Μπορεί όμως ένα ατελές ον να κατασκευάσει ένα ον καθεαυτό, μια πλήρη οντότητα που παραμένει προς χρήση; Και τι συμβαίνει όταν ο ρόλος του κατασκευαστή συγχέεται με αυτόν του δημιουργού-θεού;

Αυτό που λέω κοντολογίς είναι ότι οι θεοί είναι επινοημένοι καθ΄ ομοίωση των όντων που δεν μπορούν να ολοκληρωθούν. Αν τα λιοντάρια είχαν θεό, ο θεός τους θα ήταν λιοντάρι. Όμως ο τύπος με το μαστίγιο μέσα στο κλουβί δεν είναι θεός. Είναι ένα ον καθ υπέρβαση που ξέρει ότι αυτός είναι αυτό που δεν είναι ακόμα, είναι ενώ το άλλο δεν είναι παρά το αντικείμενο, το μέσο για το σόου του ενός δολαρίου.

Το ερώτημα βεβαίως αν υπάρχουν αντικείμενα για το σόου του ενός δολαρίου, παραμένει ανοιχτό. Κάποιοι από Εμάς είμαστε τυχεροί να διαθέτουμε ορισμένα από αυτά. Κάποιοι άλλοι αρκούνται στην μιζέρια της άρνησης της ύπαρξής τους.

Το θέμα πάντως μπορεί να παρακαμφθεί. Αν ο θεός είναι μύθος, τότε και κάθε θρησκευτικού τύπου λατρεία περισσεύει. Η εκκλησία μπορεί κάλλιστα να αντικατασταθεί με στρατόπεδο!!

Η επιλογή μεταξύ θρησκευτικής ή στρατιωτικής τυπολογίας στο βδσμ είναι ίσως πιο ενδιαφέρον προς συζήτηση θέμα...



...

 

Aυτό ποιος το κρίνει;  

 

Απάντηση: BDSM και Θεοπαίγνιο

Θα ήθελα να επανέλθω με μερικές επισημάνσεις. Ο διαχωρισμός της θρησκευτικής πίστης του καθενός μας από το BDSM, κατά την προσωπική μου άποψη, θα πρέπει να είναι άκρως διακριτός. Είναι δύο τελείως διαφορετικά θέματα, όπου η χρήση της λέξεως θεοποίηση δεν νομίζω ότι έχει οποιαδήποτε σχέση με το BDSM. Αν θεωρήσουμε ότι η λέξη Θεός προέρχεται και ανήκει αποκλειστικά και μόνο στο κεφάλαιο θρησκεία, μιας και δεν μπορεί να ανήκει αλλού, ή δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται σε κανένα άλλο κεφάλαιο ή θα πρέπει, εφόσον θέλουμε να την χρησιμοποιήσουμε, εντός εισαγωγικών, για να λάβει την μεταφορική της έννοια. Με βάση λοιπόν την μεταφορική της έννοια και μόνο, εκτιμώ ότι οι άνθρωποι αισθάνονται την ανάγκη να προσδώσουν μια ανώτερη αξία σε κάποιον/α που ασκεί την οποιαδήποτε μορφή εξουσία πάνω τους. Συνήθως προέρχεται αυτή η επιθυμία από ανασφάλεια χωρίς να σημαίνει ότι είναι και ο μοναδικός λόγος. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που μέσα από την επιβολή τους, νιώθουν ότι λαμβάνουν την επιβεβαίωση την οποία επιζητούν, αφού σε άλλους τομείς τις ζωής τους δεν μπορούν να την εισπράξουν, όπως για παράδειγμα, από τη ζωή (εξέλιξη μας στη ζωή, είτε λέγετε οικονομική, είτε λέγεται κοινωνική, είτε λέγεται μορφωτική, είτε προσωπική). Στο BDSM λοιπόν η άποψη μου είναι συνήθως υπερβάλουμε, είναι άλλωστε το 1ο χαρακτηριστικό του ανθρώπου, γιατί επιθυμούμε να προσδώσουμε μεγαλύτερη΄αξία από αυτήν που κατέχει η προσωπική μας ικανοποίηση (ψυχής και σώματος) από οτιδήποτε άλλο. Εκτιμώ ότι ο λόγος είναι απλός. Ο καθένας από μας βιώνει μια καθημερινότητα αρκετά σκληρή, αφού δεν έχει ότι θα ήθελε για για να νιώθει πλήρης. Πλήρη όντα δεν υπάρχουν, απλά γιατί το 2ο χαρακτηριστικό του ανθρώπου είναι η απληστία και μην πάει το μυαλό μας μόνο στην υπερβολική της ή την υλιστική της μορφή. Αυτός λοιπόν ο φαύλος κύκλος της απληστίας, μας οδηγεί σε μια ατέρμονη αναζήτηση, που τελικά καταλήγει στην εύκολη ή δύσκολη για άλλους λύση, του να υποκαταστήσουμε το τέλειο με ένα άλλο "τέλειο". Αυτό βέβαια είναι προσωρινό, γιατί αργά ή γρήγορα διαπιστώνουμε ότι βρισκόμαστε σε μια πλάνη. Αν λάβει κανείς υπ' όψιν του ότι το τέλειο (ο Θεός) δεν έχει μια απτή εικόνα για όλους εμάς, τότε ακόμα πιο εύκολα βρίσκουμε την λύση του προσωρινού τέλειου. Έτσι λοιπόν μέσα από την όποια κρίση θεσμών και αξιών πιστεύει ο καθένας μας ότι υπάρχει, προσπαθεί να "τελειοποιήσει" ότι του φαντάζει κάποια δεδομένη στιγμή "τέλειο". Είναι σαν τις ανθρώπινες σχέσεις που στην αρχή είναι όλες "τέλειες", μα το πλήρωμα του χρόνου μας δείχνει αργά ή γρήγορα ότι το τέλειο είναι μοναδικό και η μοναδική αιτία ύπαρξης μας. Μας δημιούργησε Εκείνος και όλα καταλήγουν σε Εκείνον, απλά γιατί οτιδήποτε άλλο δεν μπορεί να έχει την διαχρονική Του υπέρτατη αξία. Προσωπική μου πάντα άποψη και θα επαναλάβω ότι σε καμία περίπτωση δεν διεκδικώ το αλάθητο, γιατί είδα πολλές εντάσεις σε άλλα ποστ και δεν θα ήθελα να εκληφθεί ως μομφή για οποιονδήποτε έχει αναρτήσει το δικό το κείμενο.

 

Mου αρέσει κι εμένα ο John Lennon. 

Αντίστοιχα, ο Descartes αποδεικνύει τη ύπαρξη του Θεού χρησιμοποιώντας την εξής συλλογιστική πορεία: Οι άνθρωποι έχουμε στη συνείδηση μας την ιδέα της τελειότητας. Άρα την υπαγόρευσε ένα τέλειο ον, ο Θεός. Η ύπαρξη είναι ιδιότητα του τέλειου όντος, του Θεού(όπως η ύπαρξη τριών γωνιών είναι χαρακτηριστικό του τριγώνου). Άρα ο Θεός υπάρχει.  
_____________________

Και οι δύο καταστάσεις είναι εξίσου επικίνδυνες.

Nemo sine vitio est.  

Καμία απάντηση;

 

Απάντηση: BDSM και Θεοπαίγνιο

ολοι οι .... ελευθεροχρονιτες της ιστοριας ... εχουν ενα κοινο αναμεσα στις απανταχου ατακες τους , που γεμιζουν με σελιδες αερολογιας τις ωρες των κουλτουριαριδων ....
Ολοι τους , χωμα ηταν πριν γεννηθουν ... και στο χωμα επεστρεψαν οταν πεθαναν .... και για να μην εμπλακουμε στα γραναζια της ορολογιας , για οσους το επιθυμουν διαφορετικα : ηταν ενα τιποτα πριν γεννηθουν ...
Αναρωτιεμαι , ποια ανθρωπινη θεωρεια , βοηθησε , για να γινει η γη ενας καλυτερος κοσμος ....

 

Απάντηση: BDSM και Θεοπαίγνιο

Ποτε δεν εγινε καλυτερη..εξελισσετε και προσαρμοζετε..η ''πληροφορια'' που τρεχει και η κατακτηση της γνωσης βοηθησαν τα μαλλα για ενα ''διαφορετικο προσωπο'' του κοσμου αλλα οι ψυχες των ανθρωπων μενουν παντα ιδιες..αλλαζουν οι σκατοψυχοι isno?