BDSM και Θεοπαίγνιο

Re: Απάντηση: BDSM και Θεοπαίγνιο

Δε διαφωνώ, ο καθένας έχει τη δική του οπτική και τους δικούς του λόγους, σαφώς. Απλώς θεωρώ ότι η τάση αυτή που αναφέρεται παρατηρείται σε ορισμένους υποτακτικούς (και κυρίαρχους, αν θες)και δεν είναι εγγενής ούτε "ανάγκη".

"Πωπω! Σκόνη που σήκωσα!", είπε η μύγα που καθόταν στο πίσω μέρος του άρματος.

 

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: BDSM και Θεοπαίγνιο

Για το αν είναι εγγενές ή επίκτητο δεν μπορώ να απαντήσω. Από την άλλη αν δεν είναι "ανάγκη" τότε γιατί να μπεις στο χώρο;

Που να δεις την αντίδραση του λυκόσκυλου όταν η ίδια μύγα του είπε πως είναι αλογόμυγα.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: BDSM και Θεοπαίγνιο

Εννοώ την ανάγκη θεοποίησης, σε αυτό αναφέρομαι.

 

(...και, ναι, δεν έχω άλλο ποστ για σήμερα. Αύριο πάλι.)

 

Απάντηση: BDSM και Θεοπαίγνιο

ναι ... αλλα δεν ειμαι εγω αυτος που στελνει στην ηλεκρικη καρεκλα .....



καλη χρονια MindMaster και ευτυχισμενος ο καινουργιος χρονος

 

Απάντηση: BDSM και Θεοπαίγνιο

Σωστό κι αυτό!

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: BDSM και Θεοπαίγνιο

Υπάρχει hard limit στα posts?

 

Απάντηση: BDSM και Θεοπαίγνιο

"Ουαί υμίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί!".

(Κι όσο πάτε αυξάνεστε και πληθύνεστε κιόλας...  ).

 

πάντως την δικιά μου Μιστρες την έχω για θεα αλλά αυτό μάλλον έχει να κανει που δε την βλέπω πάνω από μια ωρα  

και επειδή η επιχειματολογία μου ε δεν είναι και πολύ ισχυρή θα κοτσάρω το ...

Ο θεος είναι νεκρος
Νίτσε

Ο Νίτσε είναι νεκρός
Θεός

 

Απάντηση: Re: BDSM και Θεοπαίγνιο

Mια χαρά είναι η επιχειρηματολογία σου...ο δικός μου Μάστερ στη μιάμιση ώρα γίνεται ημίθεος, στις δύο εξανθρωπίζεται, στις τέσσερις ώρες έχει γίνει...καλικάντζαρος!

Αχ, αυτός ο πανδαμάτωρ χρόνος  

 

Είναι όπως στις ταυρομαχίες. Με το κούνημα του πανιού της λέξης "θρησκεία", οι ταύροι αλαφιάζονται. Λολ.

Ας επαναφέρουμε το νήμα στο θέμα του. Το θέμα είναι πάντα η απόλαυση. Πάντα.

Χαίρω πολύ. D.

D του V. 

 

Απάντηση: BDSM και Θεοπαίγνιο

Εγώ λέω να συζητήσουμε για τις ιδέες μεγαλείου που μπορεί να διακατέχουν κάποιους κυρίαρχους/ες και κάποιους υποτακτικούς/ες από την ανάποδη... Θα ήταν ενδιαφέρον...

 

Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα σε μία σχέση εξ αποστάσεως είναι μία νύχτα όπως αυτή που έζησα χθες. Ακόμη δεν είμαι βέβαιη πώς ξεκίνησε και πώς με συγκλόνισε τόσο ολοκληρωτικά.

Είχα την δυνατότητα να μιλώ μαζί Του σχεδόν καθημερινά. Χθες ήταν μία από τις μέρες όπου δεν είχα πολύ χρόνο να μιλήσω μαζί Του. Φαινόταν ότι απλά δεν μπορούσαμε να συντονίσουμε το πρόγραμμά μας για την ημέρα, μαζί και με τη διαφορά δύο ωρών, έτσι ώστε να βρούμε το χρόνο για να μιλήσουμε. Αυτό συμβαίνει καμιά φορά. Όταν γίνεται αυτό, συνήθως το βλέπω σαν μία από τις λιγότερο ελκυστικές πλευρές της σχέσης εξ αποστάσεως και συνεχίζω την πορεία μου γνωρίζοντας ότι αυτές οι στιγμές δεν είναι κάτι μόνιμο στη ζωή μου.

Τα βράδια, πριν πάω για ύπνο, γονατίζω δίπλα στο κρεβάτι μου και Του τηλεφωνώ. Ήξερα πριν Του τηλεφωνήσω ότι υπήρχε μία πιθανότητα να μην έχει χρόνο να μου μιλήσει εκείνη τη στιγμή. Δεν μπορούσε να μιλήσει, πράγματι, και για λόγους που μου είναι άγνωστοι, ξέσπασα σε κλάματα. Ξαφνικά ένιωσα την απουσία Του τόσο έντονα, ώστε το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κρατάω το ακουστικό και να νιώθω τα δάκρια απλά να κυλούν από τα μάτια μου. Τότε ρούφηξα τη μύτη μου. Ξέρει τη φωνή μου, δεν χρειαζόταν να ρουφήξω τη μύτη μου αν ήθελα να ξέρει ότι κλαίω. Ήξερε ήδη και με ρώτησε αν ήμουν καλά. Προσπάθησα να τον διαβεβαιώσω ότι ήμουν καλά, αλλά ήταν τόσο φανερό ότι δεν ήμουν, που μου είπε να πάω στο κρεβάτι και να ξεκουραστώ και υποσχέθηκε να μου τηλεφωνήσει και να με ξυπνήσει μόλις θα μπορούσε.

Ένιωσα λίγο σαν χαζή εξηγώντας του ότι απλά μου έλειπε. Δεν είναι καθόλου στον χαρακτήρα μου να αντιδρώ με αυτό τον τρόπο. Εγώ πάντα ήμουν η φωνή της λογικής, επιμένοντας ότι πρέπει να περιμένουμε μέχρι να λύσουμε κάποια θέματα στην προσωπική μας ζωή, πριν αποφασίσουμε ποιος από τους δυο μας θα μετακομίσει στην πόλη του άλλου. Συνήθως εγώ είμαι αυτή που τον καθησυχάζω και τον διαβεβαιώνω ότι θα μπορέσω να περιμένω και θα είμαι μαζί Του όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Όμως, χθες το βράδυ δεν ήμουν ούτε λογική ούτε καθησυχαστική. Ένιωθα την έλλειψη της φυσικής Του παρουσίας τόσο έντονα που δεν μπορούσα ούτε να αναπνεύσω.

Κοιμήθηκα τελικά, και μετά μου τηλεφώνησε και μου μίλησε. Τελικά, μετά από πολλές εκφράσεις της αγάπης μας ο ένας για τον άλλον, μου είπε να πάω πάλι για ύπνο και να ξεκουραστώ.

Αισθάνθηκα πιο καλά σήμερα όταν ξύπνησα, αν και δεν μπορώ να αποσείσω το συναίσθημα ότι κάτι έχει αλλάξει με κάποιο τρόπο. Ακόμη νιώθω τον αποχωρισμό με τρόπο που δεν είχα νιώσει ποτέ πριν. Δεν μπορώ να εντοπίσω ακριβώς το λόγο και δεν υπάρχει κανένας λόγος να νιώθω έτσι. Ίσως είναι μόνο οι ανασφάλειές μου που έρχονται στην επιφάνεια καθώς βρίσκω τον εαυτό μου να στέκεται στα δυο του πόδια μετά από έναν πολύ δύσκολο χρόνο. Ίσως τελικά όλα να έχουν γυρίσει προς όφελός μου και αυτό να με κάνει να φοβάμαι ότι μόλις θα έχω ξεπεράσει όλα τα προβλήματα αυτής της χρονιάς, δεν θα με θέλει πλέον. Ίσως να φοβάμαι ότι τώρα που τα πράγματα πηγαίνουν τόσο καλά, κάτι θα χαλάσει και Εκείνος είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στη σκέψη μου, καθώς είναι ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια της ζωής μου.

Ότι κι αν είναι, ανακουφίστηκα που η αίσθηση της απώλειας και η οδύνη που βίωσα χθες το βράδυ έχουν περάσει. Φοβάμαι όμως ότι και απόψε δεν θα είναι πιο εύκολα. Ακόμη μία φορά δεν τα κατάφερα να κρατήσω το στόμα μου κλειστό όταν μάλλον έπρεπε. Θα πρέπει να Του ζητήσω συγγνώμη, ακόμη μία φορά, γι αυτό το θέμα. Είναι υπομονετικός μαζί μου, πέρα από λόγια, και με διαβεβαιώνει ότι θα δουλέψουμε πάνω σ’ αυτό το θέμα όταν θα είμαστε μαζί, κι ακόμη ότι εκτιμά το γεγονός ότι του το λέω πάντα όταν πιστεύω ότι κάνει λάθος. Αυτή τη φορά όμως, πιστεύω ότι θα είχε εκτιμήσει την σιωπή μου περισσότερο, καθώς είχε ήδη καταλάβει το σφάλμα.

Να δαμάζεις τη γλώσσα σου. Θεωρούνταν σχεδόν αδύνατο στις Βιβλικές εποχές, και ακόμη διαφεύγει του ελέγχου μας μερικές χιλιάδες χρόνια αργότερα.

Αναρτημένο από την celticcycle 13 Νοεμβρίου, 2008
Resistant Acquiescence

Μετέφρασα αυτό το κείμενο, καθώς διαπίστωσα την εκτροπή της πορείας του νήματος, το οποίο πήγαινε τόσο καλά αρχικά, έστω και με κάποιες παρεμβολές κάπως bitchy - αναίτια θαρρώ. Θα ήθελα πολύ να συζητηθεί το θέμα του χειρισμού (από τον Αφέντη) της έκφρασης του συναισθήματος της σκλάβας - το οποίο έχω καταθέσει εδώ και καιρό ότι δεν μπορεί παρά να είναι λατρευτικού τύπου - μέσα σε μία σχέση ασυμμετρίας, την M/s σχέση. Ίσως και με τη βοήθεια του νηματοθέτη, μόλις επιστρέψει από τας εξοχάς. 

Βλέπουμε εδώ λοιπόν, παρά τις βανιλλιές, τις αγάπες και τα αμερικάνικα φραμπαλά – η σκλάβα αυτή δεν θα είχε αντέξει ούτε 5 λεπτά με τον V, λολ – ότι η βασική δομή μίας τέτοιας σχέσης είναι η λατρεία. Προσέξτε την λεπτομέρεια του γονατίσματος δίπλα στο κρεβάτι κάθε βράδυ. Σας θυμίζει κάτι; Και πόσες σκλάβες δεν στέλνουν κάθε βράδυ μία αναφορά στον Αφέντη τους; Εγώ το κάνω from day one, και γνωρίζω ένα σωρό άλλες που επίσης το κάνουν. Αντί να κάνω την προσευχή μου, εγώ στέλνω το report μου. Και την σχέση εξ αποστάσεως, οι περισσότερες την φάγαμε με το κουτάλι, όχι όλες, αλλά οι περισσότερες. Ακόμη και όταν ζουν στην ίδια πόλη, τυχαίνει ο Κύριος να είναι παντρεμένος, πολυάσχολος, να έχει και άλλες σκλάβες, οπότε δεν είναι πάντα εφικτή ή εύκολη ή ακόμη και επιθυμητή μία συμβίωση. Παρόλα αυτά, οι 24/7 σχέσεις υφίστανται, ευδοκιμούν και χειρίζονται το πρόβλημα της απόστασης, εάν θέλουν να συνεχίσουν να ευδοκιμούν (και μερικοί βέβαια δεν τα καταφέρνουν πάντα, έτσι; )

Η εξάρτηση από τον Αφέντη, η ανάγκη για την φυσική του παρουσία, η ανάγκη για την σκλάβα να εκφράσει την λατρεία της, πολλές φορές δίνοντας σωματική μορφή στο συναίσθημα αυτό, φιλώντας τα πόδια του ή τα παπούτσια του, κοινωνώντας με τα παράγωγα του σώματός του – ω ναι, ούρα και σπέρμα είναι η δική μου μεταλαβιά, και το ξέρει τόσο καλά και ο ίδιος – και μη τολμώντας σχεδόν να Τον αγγίξουμε, άνευ αδείας. Το σώμα του Αφέντη είναι φετίχ, και πρόκειται για έναν φετιχισμό ο οποίος χτίζεται απελπιστικά αργά και με πολύ κόπο. Αλλά όταν έχει πλέον δημιουργηθεί, έχει τη μορφή θρησκείας. Όχι στρατοπέδου. Και αυτό είναι πολύ απολαυστικό, πραγματικά. Και είναι το ζητούμενο.

Κακώς ενίσταται επομένως ο αγαπητός νηματοθέτης - αν και κατανοώ γιατί το κάνει - για όσα μόνοι τους οι Αφέντες καλλιεργούν συνειδητά και πολύ προσεκτικά. Βεβαίως η εξάρτηση αποτελεί μέρος της M/s σχέσης, βεβαίως η σκλάβα λατρεύει με θρησκευτικό πάθος τον Αφέντη της, βεβαίως τα νοήμονα όντα γνωρίζουν ότι ο Αφέντης δεν είναι Θεός αλλά ένας (συνήθως σαδιστής) άντρας που επιθυμεί, και μπορεί να έχει, τον έλεγχο πάνω στην σκλάβα ή στις σκλάβες του. Αλλά ο νηματοθέτης απαντάει εξ αρχής στο ερώτημα αν είναι μεγαλομανής ένας Αφέντης. Αν έχει καβαλήσει το καλάμι. Ή αν η σκλάβα του έχει "ξεφύγει"...

Η απάντηση είναι όχι. Όχι σε όλα αυτά. Ο Αφέντης δεν είναι μεγαλομανής. Και η σκλάβα, αν έχει half a brain, ή και ολόκληρο στη δική μου περίπτωση, δεν αναρωτιέται μη τυχόν ο Αφέντης είναι θεός. Ο δικός μου πάντως είναι ένα καθίκι και μισό, το δηλώνω δημοσίως, σας διαβεβαιώνω γι αυτό. Όπως διαβεβαιώνω ότι μόνο μία λατρεία θρησκευτικού τύπου μπορεί να στηρίξει το M/s. Αυτό με βάση την προσωπική μου πείρα, τις πολύωρες συνομιλίες μου με σκλάβες εδώ και αλλού, και τις πολυπληθείς μαρτυρίες σκλάβων τις οποίες έχω διαβάσει, σε άρθρα, ποστς σε ξένα φόρα και blogs στο διαδίκτυο.

Δεν γνωρίζω κανέναν άλλον τρόπο υλοποίησης της σχέσης M/s. Αν κάποιος γνωρίζει, τον παρακαλώ να τον καταθέσει εδώ και να μας διαφωτίσει.

Και σαφώς δεν γνωρίζω πώς λατρεύουν με στρατιωτικούς όρους. Δεν έχω πάει στο στρατό. Θα ήταν σίγουρα πιο εύκολο από την εκπαίδευση που έχω υποστεί – βλέπετε πόση υπομονή κάνω με τα ζωντόβολα...

Όσον αφορά εμένα, «πιστεύω εις Έναν V, Πατέρα Παντοκράτορα, Ποιητή...» Μια τέτοια σχέση απαιτεί κόπους και θυσίες, όχι κομπασμούς και αλαζονείες. Γι αυτό το έβαλε ο V το θέμα.

Το θέμα είναι η απόλαυση. Πάντα.

ΥΓ. Το απόσπασμα από το έργο "Συνωμότες της Ηδονής" που παρέθεσα, καταδεικνύει καθαρά τον χαρακτήρα μίας σχέσης που βασίζεται στην διαστροφικότητα. Όταν είδα το έργο, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, οι περισσότεροι θεατές γελούσαν. Βανίλλες, ασφαλώς, πφφφ...Και όμως, το έργο είναι σχετικά ακριβές στον χειρισμό του θέματος. Έτσι έχουν τα πράγματα. Δεν έχει μεγάλη διαφορά η σκηνή αυτή από μία σαδομαζοχιστική σχέση...