BDSM και ατομική επανάσταση..Είναι;

Για εμένα θα έλεγα ότι η ατομική επανάσταση ήταν ένα άκρως απαραίτητο βήμα το οποίο άνοιξε την πόρτα για την ενασχόληση με το BDSM και όχι το BDSM καθαυτό.

Η ατομική επανάσταση ήρθε όταν με το διάβασμα και την εξερεύνηση πέραν των ορίων του κοινωνικού μου περίγυρου κατάφερα να αποενοχοποιηθούν μέσα μου τα ένστικτά μου ώστε να μην ντρέπομαι ή διστάζω να ακολουθήσω τα θέλω μου. Εκεί κατατάσσω και το BDSM, σαν ένα έντονο θέλω, μια ανάγκη.

Εάν έμπαινα στο BDSM για να κάνω την επανάστασή μου θα ήταν θεωρώ μέγιστο λάθος. Σαν να κάνεις ένα τατουάζ για να πικάρεις τη μάνα σου. Αργά ή γρήγορα, θα το μετανιώσεις.

 

Ατομικη επανάσταση δεν έγινε ποτέ,ίσως γιατί ήμουν ήδη στην ηλικία της επανάστασης,την υπέροχη εφηβεία, όταν ανακάλυψα τι είναι αυτό που με εκφράζει σεξουαλικα.Βοηθησαν και τα 11λεπτα πολύ να δοθει ονομα σε ολο αυτο και να ξυπνησουν νεες φαντασιώσεις.Η μόνη φορά που ευχαρίστησα τον Κοελο.
Θυμαμαι το έβρισκα αστείο,στα πρωτα ραντεβου,όταν έλεγα τα (με βάση των στερεοτυπων) "ανδρικα" κ xtreme χόμπι μου και στο καπάκι άλλαζα σε χαμηλό βλεμμα και φαινομουν διαθεσιμη να εξυπηρετησω.Καταλαβα ότι μπορούσα να συνδυάσω τόσο την απόλαυση μου,όσο και την προσωπικότητα μου,αρκεί να το κρατούσα στο επίπεδο του bottom.
Οχι ακριβώς επανάσταση,αλλά ένα "μα πως?" με διαπέρασε όταν κατάλαβα ότι πλέον θέλω την Κυριαρχία σε όλες τις φάσεις της ζωής μου.Η ανάγκη να ελευθερώσω τον εαυτό μου ακόμα κ από τις σκέψεις του.Ηθελε τολμη και ζόρι να πειστώ να αφεθω...όμως όπως λέει κ ένας φίλος μου "Αυτο έψαχνες τόσα χρόνια απλά τώρα το συνειδητοποιησες"!

 

Το να ασχολεισαι με το Bdsm ειναι απλα μια διαφορετικη εκφραση σεξουαλικοτητας.Το να προσδιδουμε εννοια επαναστασης σε αυτο,ειναι μια λανθασμενη προσπαθεια απενεχοποιησης για οτι κανουμε.

 

Η επανασταση δεν μπορεί να διαρκεί στο διηνεκές. Καποτε τελειώνει και μετατρέπεται σε status quo ή σε νεο καθεστώς.
Η ειδοποιός διαφορά (ή, έστω, μια απο τις σημαντικότερες διαφορές), είναι, πιστεύω, η διάρκεια και η σταθερότητα.
Η επανάσταση ξεθυμαινει σχετικά γρήγορα.
Το ναβρει καποιος τον τρόπο εξωτερίκευσης, έκφρασης και βιώματος εσωτερικών αναγκών που δεν μπορούν επαρκώς να ικανοποιηθούν αλλιώς, μετά από τη συνεδητοποίησή τους (που μπορεί επισης να παρει χρονια) δεν είναι επανάσταση.

Σε μενα το φαινομενο είναι ακόμα υπο εξέλιξη, σε συνάρτηση και με προσωπικές καταλυτικές συνθήκες μεγάλης διάρκειας που επηρεάζουν την εξέλιξή του. Υπηρξε σταδιακη εξερέυνηση και αυτοανααλυψη διαρκείας, και γι αυτο δεν θα μπορουσε εκ των πραγματων να είναι επανάσταση. Περισσότερο κρυστάλλωση παρά μαγματική έκρηξη. Καθένας με την ιστορία του...

 

Κάποτε ξεκίνησα μια ατομική επανάσταση.. και δεν εννοώ να τη σταματήσω.
Θα συμφωνήσω με την @gaby_m , δεν είναι βδσμ, αλλά με έναν τρόπο σίγουρα σχετίζεται.

Ναι σε όλες αυτές τις μεγάλες έννοιες με τις πλούσιες αισθήσεις, είναι σκέτη πηγή νεότητας και υγείας. Όμως θα στο τερματίσω το σιροπιαστό και πιστεύω θα σου αρέσει. Όταν μιλάμε για ατομική επανάσταση συνοψίζουμε σε μία έννοια – αίσθηση – κατεύθυνση που είναι η αγάπη.

 

Συμφωνώ εν μέρει, όμως

Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση όταν το είχα ακούσει, ακόμα περισσότερη όταν συνειδητοποίησα ότι συμβαίνει τακτικά, για αυτό και το αναφέρω: γνωρίζω άτομο που για χρόνια ντρεπόταν για αυτό που είναι, ένιωθε ενοχές και προσπαθούσε να το καταπιέσει. Μέχρι που συνειδητά αποφάσισε να το αποδεχτεί, να το αγκαλιάσει και να το εξελίξει. Η στιγμή εκείνη της αποδοχής, θεωρώ, ήταν μια ατομική επανάσταση. Και ναι, μετατράπηκε σε status quo, όπως όλες οι επιτυχημένες επαναστάσεις.

Προσωπικά, από την άλλη, δεν ένιωσα ποτέ να επαναστατώ. Ίσως γιατί μεγάλωσα σε περιβάλλον (όχι μόνο οικογενειακό, αλλά και φιλικό και ευρύτερο κοινωνικό) που υμνούσε την αποδοχη και με ωθούσε να αγαπάω τις "διαφορετικότητες", της εαυτής μου συμπεριλαμβανομένης. Ακόμα και τις φορές που άτομα του ευρύτερου περιβάλλοντος με κορόιδεψαν, δεν ένιωσα ποτέ ντροπή ή ενοχές, μάλλον οίκτο για τους ίδιους και τους περιορισμένους τους ορίζοντες. Συνεπώς δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να επαναστατησω, όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα.

Οπότε, καταλήγω, προφανώς το κάθε άτομο βιώνει, αντιλαμβάνεται και εκφράζεται με διαφορετικούς τρόπους. Υπό συνθήκες και για καποι@, η αποδοχή αυτής της πλευράς τ@ εαυτ@, θεωρώ, είναι ατομική επανάσταση.

 

Θεωρώ την επανάσταση ως μια συλλογική διαδικασία που στόχο έχει την κατάλυση μιας εγκατεστημένης κυρίαρχης κοινωνικής οργάνωσης, σε θεσμικό , ηθικό, οικονομικό πεδίο, και την αντικατάσταση της με μια νέα οργάνωση, η οποία και αυτή με τη σειρά της, στο πλήρωμα του χρόνου, θα καταλυθεί από μια νέα επανάσταση.

Η επανάσταση αποτελεί μια απαραίτητη διαρκή διαδικασία για την εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών.

Δεν μπορώ να διανοηθώ την επανάσταση τοποθετημένη στη σφαίρα του ιδιωτικού.

Βέβαια στις ημέρες μας όπου κυριαρχεί η ιδεοληψία του ατομικισμού, επαναστατική πράξη αποτελεί και «η σερβιέτα που έβγαλε φτερά».

Δεν υιοθετώ και δεν συνδιαλέγομαι με αυτή την ιδεοληψία.

Για χάριν της συζήτησης θα χρησιμοποιήσω τη λέξη σε εισαγωγικά.

«Επανάσταση», όσον αφορά την έκφραση της διαφορετικότητας, όποια και αν είναι αυτή, αποτελεί η ορατότητα.

Ο κάθε άνθρωπος που γνωρίζει την διαφορετικότητα του, λυτρώνεται από τον ενοχικό του εαυτό, όταν την καταστήσει ορατή.

Έχω αναφερθεί στο παρελθόν για αυτή την αναγκαιότητα στο νήμα Μου
"Kinkphobia: O σεξισμός εναντίον του bdsm"
https://www.greekbdsmcommunity.com/threads/kinkphobia-o-σεξισμός-εναντίον-του-bdsm.75546/

Όσο οι άνθρωποι κρύβονται, τόσο δεν «επαναστατούν» σε ατομικό επίπεδο.

Σέβομαι απεριόριστα Ε/εκείνες/ους που τόλμησαν να καταστούν ορατοί είτε με προκλητικό τρόπο, είτε με άλλους τρόπους.

Σε προσωπικό επίπεδο δεν κρύβω την M/s ζωή Μου από κανέναν πλέον.

Δεν θεωρώ ότι έχω κάνει «Επανάσταση» όμως νιώθω λυτρωμένος, περήφανος και ζωντανός .

Iagos

Willy Ronis by Iagos posted 24 January 2023 at 06:49

 

Ατομική επανάσταση γίνεται για να σπάσουν φραγμοί, ταμπού, που έχει κολλήσει η κοινωνία, το περιβάλλον πάνω μας και μας φρενάρουν απο το να ζήσουμε καλύτερα.
Υπάρχουν άτομα που νοιάζονται πολυ για "το τι θα πει ο κοσμος" μαλλον επειδη τους αρεσει να δημοσιοποιούν λιγο την προσωπική ζωή τους, είτε και επειδή σε αρκετούς αρέσει να "χώνονται" και να σχολιάζουν το πως ζει ο διπλανός τους. Κάποιοι άλλοι βρίσκουν ισορροπίες, κρατάνε κάπως ιδιωτική την ζωή τους, ξεσκαρτάρουν γνωστούς κλπ, και δυναμώνουν τον εαυτό τους, με μια "ατομική επανάσταση", ωστε να απελευθερωθούν και να ζήσουν πιο όμορφα.

Πολλά παραδείγματα κοινωνικής κριτικής προς τις επιλογές κάποιου υπάρχουν, εγώ προσωπικά βίωσα δύο. Αρχικά (στα φοιτητικά χρόνια) το χοτ ταμπού της ομοφυλοφιλίας (επειδή κάποιοι είναι τόσο "γκάου" που δεν είχαν καν αφομοιώσει την έννοια της αμφισεξουαλικότητας, ή δεν ήθελαν), μετά απο συναναστροφές, εμπειρίες και λίγη "ατομική επανάσταση", σοκαρίστικα λίγο όταν συνειδητοποίησα πόσο απλά είναι τα πράγματα, και πόσο ασήμαντα σε σχέση με πολύ πιο σοβαρά θέματα. Και στην συνέχεια (μέχρι πρόσφατα), την κοντρα που υπάρχει ανάμεσα σε μια φεμινίστρια που φαντασιώνεται ανδρικές φιγούρες επιβολής. Αυτό είναι κάτι που μόνο μέσα από μια σχέση μπορεί να καμφθεί, ή να διευθετηθεί, (είτε να μείνει στις φαντασιώσεις, επειδή μερικές φαντασιώσεις μένουν μόνο στην φαντασία) οπότε η "ατομική επανάσταση" έχει και τα όριά της στην δραστικότητα.

Όμως είναι μια καλή αρχή, η κάθε απελευθέρωση απο εσωτερικά "δεσμά", όσο αυτά δημιουργούν ασφυξία και τέλμα.

 

Σιγα την επανασταση.

 

Δεν είναι λίγο γκρίνια αυτό?
Θέλω να πω, αποφασίσαμε να συμμετέχουμε σε ένα νήμα με θετικά νοήματα που μας δίνεται η δυνατότητα να απολαύσουμε, γράφοντας και διαβάζοντας σχόλια και τοποθετήσεις σε ανάλογο κλίμα.

Βέβαια ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφραστεί όπως νιώθει, δεν προσπαθώ να επιβάλω κάποια ατμόσφαιρα, αλλά μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι μετατρεπόμαστε όλο και περισσότερο σε ξινομούνα κομιούνιτι.
Αν ισχύει, προτείνω να "επαναστατήσουμε" σε αυτό. 

 

Απο τη μια δικαιωμα να εκφραζομαστε , απο την αλλη και μια "φιμωση" δεν θα ηταν ασχημη. Συγγνωμη που σου το χαλω, αλλα δεν θεωρω επανασταση το να ειμαι into bdsm.

 

Σιγά το φίμωμα.