BDSM και ιμάμ μπαϊλντι

Υπόθεση εργασίας

Οι Έλληνες, τουλάχιστον από την Τουρκοκρατία εντεύθεν, δεν πειθαρχούν στην εξουσία γιατί δεν την εμπιστεύονται. Δεν την εμπιστεύονται όχι επειδή είναι συνειδητοποιημένοι αντεξουσιαστές, αλλά επειδή αυτή ασκείται αλλοπρόσαλλα κατ’ εγκληματική εξακολούθηση. Ο τρόπος που εκφράζεται κατά κύριο λόγο αυτή η απειθαρχία είναι αυτό που θα μπορούσαμε τρυφερά να ονομάσουμε «κοινωνικά νομιμοποιημένη μικροπαραβατικότητα»: αν μπορείς να φοροδιαφύγεις καλό είναι γιατί η φορολογία είναι ληστρική και άδικη, αν μπορείς να βρεις δουλειά με μέσον καλό είναι γιατί επικρατεί αναξιοκρατία και πελατοκεντρισμός. Φυσικά αυτή η νοοτροπία έχει την τάση να επεκτείνεται και σε άλλα πεδία που δεν αφορούν στην «άμυνα» απέναντι στην εξουσία, αλλά στην διάχυση που επέρχεται από την ενδοβολή αυτής της στάσης: είναι μαγκιά να περνάς με κόκκινο, κτλ. Όπως και να ΄χει, η εξουσία δεν γίνεται μεν σεβαστή και οι κανόνες που αυτή θέτει προκαλούν όργιο ευρηματικότητας για την παράκαμψή τους, πλην όμως δεν αμφισβητείται στην ρίζα της. Να κοροϊδέψω κάτω απ’ τη μύτη του τον χαλίφη ναι, να επιδιώξω να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη ναι, να αλλάξουμε το χαλιφάτο σε βαρωνία ναι (άντε και σε καντόνι, χαλάλι), αλλά να ζήσουμε χωρίς χαλίφηδες; ε αυτό πάει πολύ!

Βιδιεσεμικές αντιστοιχίσεις σύμφωνα με την παραπάνω υπόθεση εργασίας

Οι φέροντες την νοοτροπία αυτή, ως κυριαρχικοί είναι οι κλασικοί τύποι του φυράματος «ρε συ καλό αυτό το BDSM, βρίσκεις πολύ ευκολότερα να γαμήσεις και σου κάνουν και τα γούστα σου χωρίς πολλά-πολλά, κάτσε να βάλω στάτους Master να κάνω μανούλες ορφανές», ενώ ως υποτακτικοί είναι οι κλασικοί τύποι του φυράματος «πρέπει να πιάνεις τον ταύρο απ’ την αχίλλειο πτέρνα του, κάτσε να παίξω τώρα το παιχνίδι σαν υπάκουο παιδί, και μόλις τον/την φέρω στα μέτρα μου μετά θα κάνω το δικό μου».

Οι αμφισβητούντες την νοοτροπία αυτή από την φιλελέ μεριά, αν είναι φιλελέ και δεν το ξέρουν είναι οι λάϊφστάιλερς, αν είναι φιλελέ και το ξέρουν είναι οι αριστοκράτες των πρωτοκόλλων με το ανασηκωμένο φρύδι της απαξίωσης για την ταπεινή πλέμπα, αλλά βασικά αυτό που τους αρέσει είναι να την βρίσκουν στο πλαίσιο καλαίσθητων παρτουζών σε καλόγουστα εξοχικά, με όλα τα ντεσού, αλλά οκ ρε παιδιά μην τρελαινόμαστε κιόλας, αυτά είναι δουλειές του σ/κ, έχουμε και μια κανονική ζωή να συντρέξουμε.

Οι αμφισβητούντες την νοοτροπία αυτή από την ακροαριστερή-αναρχική μεριά είναι τα τρομερά παιδιά που ακούνε πρωτόκολλο και βγάζουν φλύκταινες, πληθυντικό και βγάζουν τ’ όπλο τους, στημένα σκηνικά και βγάζουν το μαστίγιο και τα κάνουν όλα κόλαση και μαλώνουν μέχρι εσχάτων. Σ’ αυτούς αρέσει να παίζουν με την εξουσία όπως παίζει ένα παιδί με τη φωτιά, γοητεύονται από την επικινδυνότητα και ο κεντρικός στόχος τους είναι η αποδόμησή της δια των πειραματισμών με αυτήν - πάντοτε όμως εντός αγκυλών. Καθώς ομνύουν στην ομοφωνία και ταυτοχρόνως στην αυτονομία, σ’ αυτούς δεν αρέσει μεν η πειθαρχία, τους αρέσει όμως η σύμπνοια, κι είναι ακριβώς αυτοί που επιθυμούν την πιο βαθιά υποταγή, ωστόσο με ταυτισιακό πρόσημο ως ανομολόγητη ατζέντα.

Κατόπιν τούτων, δεν μπορώ να φανταστώ ποιος κοινός τόπος μπορεί να υπάρξει μεταξύ τόσο αντιδιαμετρικών στάσεων, άρα και ποιοι κανόνες και ρόλοι μπορούν να ξαναγραφτούν από κοινού. Ασφαλώς τα παραπάνω περιγραφόμενα είναι πολύ σχηματικά, τόπους – τόπους τόσο γκροτέσκα ώστε να παρουσιάζουν καρικατούρες στάσεων, ωστόσο κατά την ταπεινή μου άποψη το ρήγμα παραμένει τόσο ευρύ ώστε να είναι αγεφύρωτο.

Ναι, οι ιστορικές καταβολές μιας κουλτούρας παίζουν δραστικό ρόλο στην διαμόρφωση των κυρίαρχων νοοτροπιών. Αυτό όμως δεν σημαίνει ούτε ότι υπάρχει ομοιογένεια στις κοινωνικές στάσεις και νοοτροπίες, ούτε ότι δεν υπάρχει δυναμική στην κοινωνική αλλαγή. Και ειδικά σε μια χώρα που υφίσταται αυτή τη στιγμή μεταξύ άλλων και πολιτισμικό βιασμό, οι απόπειρες στατικού προσδιορισμού των ψυχοκοινωνικών της πεδίων και εκδοχών, πολύ φοβάμαι ότι είναι ανεπίκαιρες και ανεδαφικές. History is in the making, and as far as we cannot (or do not) involve in it, let’s sit back and enjoy it – accompanied by an ouzo, a vodka or a mojito, doesn’t make any particular difference.

Κι επειδή νομίζω ότι σας πίκρανα, θα βάλω ένα τραγούδι για την αγάπη. Αγάπη μόνο βρε βιδιεσέμερς κι ας αλλάξουμε πλευρό κι όλα θα πάνε καλά.

 

Ενδιαφέρουσες και καλοπροαίρετες ορισμένες τοποθετήσεις.
Διαφωνώ επί της ουσίας με όλες, για τους εξής λόγους:
• Βουτάνε το ψωμί στη σούπα των στερεότυπων (λογικό και προφανές)
• Βλέπουν τα πράματα από την "δυτική" ή την "ανατολική" μπάντα με αποτέλεσμα η όποια επιχειρηματογία να αγωνίζεται να κρατηθεί στη μπάντα της όπως μπορεί, χαλώντας έτσι αυτό που ίσως να ήθελε να πει...
• Ονομάζουν το αφήγημά τους ιστορικό γεγονός, στηρίζονται σε αυτό ως δεδομένο και όποιον πάρει η μπάλα.
• Η εργαλειοθήκη τους, ανεξάρτητα από την θέση που εκπροσωπούν, περιλαμβάνει και θεωρήσεις αφ΄ υψηλού, απ' όσο "χαμηλά" ή "ψηλά" κι αν προέρχονται, με εύλογη κατάληξη την ταύτιση των όποιων αντιθέτων, που κατά συνέπεια λειτουργούν ως μεταξύ τους νεροκουβαλητές aka Φορτουνάτσηδες και Βροντάκηδες aka με πεδίο διαφωνίας το ποιος την έχει πιο μεγάλη.

Δεν έχω καμιά διάθεση και όρεξη να δώσω συγκεκριμένα παραδείγματα και διότι τα θεωρώ ατελή ως εργαλεία, αλλά και επειδή πραγματικά θεωρώ καλοπροαίρετες και γνήσιες τις κατατεθειμένες προσεγγίσεις. Όπως άλλωστε και δεν έχω απολύτως καμιά όρεξη να εκληφθούν αυτά που γράφω ως επικρίσεις ή διάθεση για προσωπική αντιπαράθεση, για προφανείς λόγους.
Απλά θέλω να πω πως το φαινόμενο δεν απαντάται μόνο στο ρομέικο, ρομέικια είναι η "εύκολη" προσέγγιση, με μόνα παρήγορα σημεία κάποια ελάχιστα εύστοχα ερωτήματα, που φευ δύσκολα μπορούν να ξεχωρίσουν στο τοπίο, όπως έχει διαμορφωθεί και διαμορφώνεται.
Μπορούμε όμως και καλύτερα... Όποτε... Κάποτε... Πού θα πάει...!

 

@camera_obscura ,

Μου άρεσε η αφήγησή σου. Έχω επιφυλάξεις ως προς την εγκυρότητα του περιεχομένου. Τις προσπερνώ όμως, δεχόμενος οτι πρόκειται περί συμπερασμάτων που εξήχθησαν από την προσωπική σου εμπειρία και παρατήρηση.

Ας έλθουμε στο διά ταύτα. Από την προσεκτική ανάγνωση του κειμένου, εικάζω οτι είναι αυτό: (αν κάνω λάθος, παρακαλώ διόρθωσέ με)

Ερωτώ: Ποιός ο λόγος να υπάρξει κοινός τόπος μεταξύ των τάσεων, ποιός ο λόγος να ξαναγραφούν οι κανόνες από κοινού. Εάν το βδσμ ήταν θεσμοθετημένη ιδεολογία, θρησκεία, κόμμα, φιλοσοφικό σύστημα, θα καταλάβαινα την ανάγκη ύπαρξης μανιφέστο, κοινής διακύρηξης αρχών οικουμενικής συνόδου ή κομματικού συνεδρίου. Εδώ όμως υποστηρίζουμε το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και την προσωπική έκφραση. Επομένως θεωρώ την όποια απόπειρα ομογενοποίησης του χώρου περιττή, αν όχι επιζήμια.

Το "ρήγμα" στο οποίο αναφέρεσαι θα το ονόμαζα πλουραλισμό, τον οποίο εκτιμώ, σέβομαι και υποστηρίζω εντός μιάς κοινωνικής ομάδας, ως φορέα ιδεών, ζωτικότητας και εξέλιξης.

 

@peleas

Ούτε καν "υποστηρίζουμε" κάτι.
Κάτι μας αρέσει (στραβά - κουτσά - ανάποδα, δεν παίζει ρόλο) και το ζούμε/βιώνουμε (άσχετα πώς ο καθένας).
Το συζητάμε, συμφωνούμε, διαφωνούμε, βλέπουμε, προβληματιζόμαστε, γνωριζόμαστε, οσμωνόμαστε, συγχρωτιζόμαστε, τέτοια πράματα.
Που σημαίνει πως ο καθένας δρα/λειτουργεί σε καθαρά προσωπική βάση.
Δεν υπάρχει εμείς: εμείς αυτό, εμείς εκείνο κλπ.
Κατά συνέπεια δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει κοινή "έξοδος", δηλαδή δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει πρώτο πρόσωπο πληθυντικού.
Η ομαδοποίηση προτιμήσεων/οπτικής/πρακτικών/λειτουργίας συνιστά συνάφεια απόψεων/στάσης κλπ, και τίποτε παραπάνω.
Η αντίληψη αυτής της ομαδοποίησης ως έκφραση μιας κάποιας συλλογικότητας είναι έωλη, αποτέλεσμα που φυτρώνει σε μυαλά που επιζητούν, φυσικώ τω λόγω, το ανήκειν εκεί που δεν υπάρχει, για λόγους που εκφεύγουν του παρόντος. Το αποτέλεσμα αυτής της έωλης αντίληψης είναι να δημιουργεί ομαδοποίηση κλπ κλπ.
Το όποιο "θεωρητικό" υπόβαθρο του "βδσμ" είναι κατ' ουσίαν περιγραφικό. Αποτυπώνει λειτουργίες, διαδικασίες, σκεπτικό. Αποτελεί κέλυφος, μη στερούμενο κάποιας επιδερμικής εμβάθυνσης ίσως, αλλά ως εκεί.
Είναι λογικό να έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, αν ο/οι "συντάκτης/ες" του ζούσαν 20 χρόνια πριν ή μετά ή σε μιαν άλλη περιοχή του πλανήτη, θα ήταν λίγο ή περισσότερο διαφορετικό, οριακά δεν θα υπήρχε καν ανάγκη να αποτυπωθεί.
Το να θεωρητικολογούμε λοιπόν για ένα "μοντέλο" κατ' όνομα, αποτελεί κάτι που είναι κακή λέξη - πιπέρι στο στόμα.
Το ότι αναπτύσσεται μια δυναμική σε κάποιο αντιλαμβανόμενο πλαίσιο ομαδοποίησης είναι αναπόφευκτο, για τους παραπάνω λόγους.
Το πὠς διαμορφώνεται η αντιμετώπισή της, είναι άλλο θέμα.
Τόσο άλλο θέμα που δεν χρειάζεται καν αντιμετώπιση...
Είπαμε, λειτουργούμε σε προσωπικό επίπεδο, οπότε το κάθε άτομο κάνει τα κουμάντα του.
Αν η ομαδοποίηση τείνει να μορφωθεί/παγιωθεί, τότε μπορεί και να συζητηθεί...

 

σε ποιό παράδειγμα αναφέρεσαι;

 

τελικα ομως δεν επανηλθες... κριμα !

 

Xωρίς να διαφωνώ σε αυτά που γράφετε, θα ήθελα να δώσω και μια άλλη οπτική. Η σεξουαλικότητα από μόνη της, όσο παρόμοια και αν είναι σε κάποιο επίπεδο αφαίρεσης, δε μπορεί να γίνει per se ενωτικό στοιχείο για ανθρώπους (Δείτε για παράδειγμα, ότι η lgbt κοινότητα, έχει ως ενοποιητικό στοιχείο την επίθεση και σκληρή διάκριση σε καίριους τομείς της ανθρώπινης ύπαρξης και ανάπτυξης,που δέχεται επί δεκαετίες και αιώνες. Αυτό την συσπειρώνει και όχι οι ερωτικές προτιμήσεις τους). Στο βδσμ, όσο και αν το φαντάζονται κάποιοι, ούτε κοινός "εχθρός" υπάρχει (οι vanilla μας έχουν μάλλον γραμμένους), ούτε ουσιαστική καταπίεση.

Αλλά πέραν τούτου, στην ανάλυσή σας, μένει η εντύπωση, ότι βδσμ δεν κάνει κανείς με γνησίως ελευθεριακή/αντιεξουσιαστική χροιά. Είναι έτσι ή κάτι άλλο εννοείτε;

Και τέλος για την ασυνεννόησία του φόρουμ,που υποσκάπτει κάθε πιθανότητα επιτυχούς επικοινωνίας, πόσο μάλλον κοινότητας, ίσως να υπάρχουν πολύ απλούστερες ερμηνείες που δεν άπτονται του κοινωνιολογικού (όπως στο κείμενό σας) αλλά του ψυχολογικού (του κάθε ατόμου).

 

@MasterJp

Μήνυμα και δίδαγμα ελήφθησαν!

@peleas

Όταν μ’ ενοχλεί μια λέξη είναι νομοτελειακό να βρίσκεται πάντα κάποιος να την εντοπίσει. Πράγματι, δεν είναι ρήγμα, δεν είναι κάτι που ήταν ενιαίο και μετά διασπάστηκε, είναι χάσμα προαιώνιο…

@peleas & @cadpmpc

Μπορούμε να κάνουμε ατελείωτη συζήτηση περί πλουραλισμού και ομαδοποιήσεων. Ωστόσο, σε ένα επίπεδο το bdsm είναι ψυχοκοινωνικό φαινόμενο και ως τέτοιο -παρά τα ετερόκλητα στοιχεία και γνωρίσματα που το απαρτίζουν- δε νομίζω ότι είναι άτοπη η διερεύνηση της ιστορικότητάς του στην κοινωνία στην οποία εκφράζεται, καθώς και των πιθανών του συσχετισμών με άλλα κοινωνικά πεδία. Ασφαλώς για να γίνει σοβαρά κάτι τέτοιο, κατά τη γνώμη μου χρειάζεται διεπιστημονική μελέτη κι όχι βιωματικές εκτιμήσεις, όπως δίκαια παρατήρησε ο peleas. Εδώ απλώς άπαντες βολιδοσκοπούμε -ελπίζουμε όχι μετ’ ευτελείας- και θα επιθυμούσα να μην μας στερούμε αυτό το δικαίωμα στην εικασία αν δεν έχετε αντίρρηση  

ΥΓ. Να μην παρεξηγηθώ: δεν θα συνέδραμα την συγγραφή του «Κανόνα του εν Ελλάδι BDSM», αλλά μια έρευνα με τίτλο «Δείξε μου το BDSM σου να σου πω ποιος είσαι κι από πού κρατάει η σκούφια σου» θα την απολάμβανα είναι η αλήθεια.

 

@elfcat

Οι σχεδόν ταυτόχρονες αναρτήσεις μας δεν μου επέτρεψαν να δω εγκαίρως το post σας!

Συμφωνώ, συμφωνώ και συμφωνώ, οπότε απαντώ μόνο στο ερώτημά σας αν εννοώ ότι ότι βδσμ δεν κάνει κανείς με γνησίως ελευθεριακή/αντιεξουσιαστική χροιά. Η απάντησή μου είναι ρητά όχι (δηλαδή φυσικά και μπορεί κατά τη γνώμη μου, και για μένα είναι κάτι παραπάνω από ευκταίο κι επιθυμητό), απλώς προτίμησα την πολιτική των ίσων αποστάσεων, συνεπώς και την απόδοση όλων των παραδειγμάτων ως καρικατούρες. Είπα βασικά ότι εν είναι να τις φάω, ας τις φάω απ’ όλους κι αν είναι να μην τις φάω, να μην τις φάω από κανέναν!

 

Οι Έλληνες υπακούν αδιαμαρτύρητα και χωρίς αναθεωρητικές διαθέσεις στην εξουσία, στον νόμο και στο Κράτος δεν υπακούν - αυτά απλά τα ανέχονται με την προϋπόθεση ότι τους έχουν πρώτα αφαιρέσει κάθε ουσιαστικό νόημα και δυνατότητα παρέμβασης. Ευγενείς μπορεί να μην είχαν, είχαν όμως τσιφλικάδες στη Θεσσαλία και κοτζαμπάσηδες στην Πελοπόννησο, που φαίνεται πως κάτι ήξεραν από διακορεύσεις υποτελών κορασίδων…

Από την άλλη πλευρά, το BDSM που καταλαβαίνω μπορεί να έχει μόνο μια σχέση με την πολιτική και αυτή είναι η αποσύνδεση της επιθυμίας από κοινωνικά επιβεβλημένα πρότυπα. Σε πλαίσιο BDSM σχέσης ο σαδιστής Κυρίαρχος δεν επιβάλει τη θέλησή του με πολιτικούς όρους, ούτε με κοινωνικούς. Η θέληση του σαδιστή Κυρίαρχου είναι εξατομικευμένη και προβάλεται στο άτομο ή στα άτομα με τα οποία σχετίζεται. Αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε οι προσλαμβάνουσες πάνω στις οποίες διαμορφώθηκαν οι τρόποι επικυριαρχίας έχουν ελάχιστη σχέση με το περιβάλλον και σε κάθε περίπτωση την όποια κανονικοποίηση διέπει τις ενέργειές του ο σαδιστής δεν την αντιγράφει από το περιβάλλον του, την αντλεί από όπου του ταίριαξε και όσα κενά έχει τα συμπληρώνει ανάλογα με τις επιθυμίες, τις εμπειρίες, τις αντικειμενικές δυνατότητές του.

Με αυτή τη λογική, ένα BDSM που έστω θα αντανακλούσε, κατά δήλωσή του, τις εκλαμβανόμενες ως κοινωνικές νόρμες σε τοπικό επίπεδο, δεν θα ήταν BDSM, θα ήταν lifestyle απογυμνωμένο από τα βασικά νοήματα του αθλήματος.

 

Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι να κατανοήσω το πώς ο μη συνειδητοποιημένος φιλελευθερισμός οδηγεί στο lifestyle του 24/07,ή το πώς ο συνειδητοποιημένος στους bdsmers του σαββατοκύριακου,χωρίς φυσικά να ισχυρίζομαι πως δεν συμβαίνει και έτσι.
Τούτο διότι βλέπω τον φιλελευθερισμό ως νοοτροπία,στάση ζωής που πάει πολύ πέρα απο τις πολιτικές πεποιθήσεις του καθενός και συχνότατα εν αγνοία του,οπότε περιλαμβάνει την συντριπτική πλειοψηφία των bdsmers και όχι μόνο τους lifestylers ή τους eyes wide shutters.
Αρέσκομαι να αποκαλώ τους bdsmers και ιδίως τους lifestylers, ηδονιστές(της βίας).Εάν ως ηδονιστής ορίζεται αυτός που αποζητά πέρα και πάνω απ'ολα την απόλαυση του,η σύνδεση με την φιλελέ στάση ζωής,του ενδιαφέρομαι μόνο για την πάρτη μου και για τίποτε αλλο,είναι προφανής.

Σε ο,τι αφορά τα "τρομερά παιδιά",θα έλεγα πως αυτό που περιγράφεται στο quote είναι το καλό σενάριο που παίζεται σε σπάνιες περιπτώσεις.
Κατά την αντίληψη μου τα τρομερά παιδιά συχνά κατατρύχονται απο εσωτερικές συγκρούσεις,προσπαθώντας να ενοποιήσουν το ερωτικό και το πολιτικό ον μέσα τους.Οταν αυτό δεν συμβαίνει(και σπανίως συμβαίνει),καταλήγουν να περιορίζονται στο πιο εύπεπτο ιδεολογικώς s/m.

ΥΓ:Για χρόνια με απασχόλησε το ερώτημα:Ηδονιστής και ταυτόχρονα ακτιβιστής γίνεται;
Η απάντηση μου είναι αρνητική,δυστυχώς.Οσο περισσότερο ασχολείσαι με τον εαυτό σου,τόσο λιγότερο ασχολείσαι με τον κόσμο και αντίστροφα.