BDSM και κακό γούστο

Απάντηση: BDSM και κακό γούστο

Στην αρχική τοποθέτηση της νηματοθέτριας, αναφέρθηκαν ορισμένες λέξεις που έχουν για εμένα ειδικό βάρος. Αυτές είναι: «ωμή σκηνή κλειτοριδεκτομής», «γυναικολογικοί βασανισμοί», «δημόσιοι εξευτελισμοί».

Αυτές οι έννοιες πρέπει να έχουν ένα όριο. Την προστασία της σωματικής και της ψυχικής υγείας. Σε αυτό εγώ είμαι και παραμένω πολύ ευαίσθητος. Νομίζω ότι είναι απόλυτα κατανοητό.

Το δεύτερο θέμα που έθεσε η νηματοθέτρια είναι αυτό της αισθητικής. Χωρίς πολλά πολλά, δηλώνω οπαδός της καλαίσθητης παρουσίασης και όχι των παραφωνιών (έχουμε δει και τέτοια). BDSM μπορείς να κάνεις και προστατεύοντας της υγεία του/των συμμετεχόντων, αλλά και με ένα επίπεδο αισθητικής και να πάρεις αμοιβαία εξίσου υψηλή ικανοποίηση.


Με εκτίμηση,


Amanteus

ΥΓ. Δεν αναφέρομε σε καμία από τις απόψεις που εκφράστηκαν ούτε και σε κανένα από τα μέλη του Forum, μια και ελάχιστα πρόσωπα γνωρίζω για να αναφερθώ σε αυτά.

 

Re: Απάντηση: BDSM και κακό γούστο

{Προς αποφυγή παρεξηγήσεων...}






.[/QUOTE]{{{{{{{{{{{{{{{{{{{{       }}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}Ricarto........... 

 

Απάντηση: BDSM και κακό γούστο

μονο σ'ενα μου τα χαλας ελφ: στο χρωμα της φανελας που συμπαθεις... 

 

Απάντηση: BDSM και κακό γούστο

Εξαιρετικη ταινια,ειδικα οι ψυχαναλυτικες της προεκτασεις.

 

Πήγα και ξέθαψα ένα ενδιαφέρον άρθρο από το περιοδικό Prospect, 31-8-2008, γραμμένο από τον Paul Broks (νευροψυχολόγος, συγγραφέας του Into the silent land). Το άρθρο πραγματεύεται την αηδία...

Κυριακάτικο γεύμα. Μία οικογενειακή συνάντηση. Από την άλλη πλευρά του τραπεζιού, η Ebby μου ρίχνει ένα χαμόγελο και χώνει ένα δάχτυλο στο δεξί ρουθούνι της. Μήπως θα ήθελα να δω τα κακάδια της; Όχι, ευχαριστώ, λέω, αλλά είναι αργά. Το δάχτυλο εμφανίζεται και πάλι, σκεπασμένο με μία μάζα μύξας. Τι χαριτωμένη, λέει η γυναίκα μου, στο αυτοκίνητο καθώς επιστρέφουμε. Χαριτωμένη; Να σκαλίζει τη μύτη της στο τραπέζι; Αηδιαστική, σίγουρα. Φαντασθείτε την Ebby σαν μία γριά θείτσα που της τρέχουν τα σάλια και δεν τίθεται θέμα. Αλλά είναι ένα όμορφο δίχρονο κοριτσάκι και η αθωότητα αναιρεί την απέχθεια.

Τα δίχρονα παιδιά είναι γεμάτα συναισθήματα όπως η χαρά, ο φόβος και η έκπληξη, αλλά δεν έχουν καθόλου αίσθηση της αηδίας, η οποία εμφανίζεται συνήθως γύρω στα τέσσερα με πέντε. Η αηδία είναι ακόμη κάτι που αναπτύσσεται αργά με όρους εξέλιξης και μπορεί και να είναι ένα χαρακτηριστικό μοναδικά ανθρώπινο. Τα βρέφη και τα ζώα απορρίπτουν την άσχημη γεύση, αλλά η γευστική αποστροφή και η αηδία δεν είναι το ίδιο. Η αηδία έχει να κάνει περισσότερο με την αίσθηση της προσβολής. Η σοκολάτα έχει ωραία γεύση, αλλά αν της δώσουμε σχήμα και υφή σαν σκυλόσκατα οι περισσότεροι ενήλικες θα την απορρίψουν. Όχι όμως τα δίχρονα. Αυτό ήταν ένα πείραμα που επινόησε ο πρωτοπόρος ερευνητής της αηδίας, ο Paul Rozin. Μαζί με ένα νεαρό φιλόσοφο ονόματι Jonathan Haidt, ξεκίνησαν να εξερευνήσουν την αηδία και την ηθικότητα. Στο βιβλίο του που δημοσιεύτηκε το 2006, The Happiness Hypothesis, ο Haidt περιγράφει το εξελικτικό πέρασμα από την «βασική αηδία», που πυροδοτείται από το φυσικά απεχθές, στην «εκλεπτυσμένη αηδία», που προκαλείται από το ηθικά εξωφρενικό.

Ας αναλογισθούμε το ακόλουθο σενάριο: ένας τύπος πηγαίνει στο σουπερμάρκετ και αγοράζει ένα κοτόπουλο έτοιμο για μαγείρεμα στο φούρνο. Το πάει σπίτι, φοράει ένα προφυλακτικό και κάνει σεξ με το κοτόπουλο. Μετά το μαγειρεύει πολύ καλά και το σερβίρει στους φίλους του για φαγητό. Τί πειράζει όλο αυτό; Κανένας δεν ξέρει τίποτε. Το κρέας δεν μολύνθηκε και είναι καλά μαγειρεμένο. Δεύτερο σενάριο: μία μέρα (μετά από ένα ωραίο γεύμα με κοτόπουλο) ο φίλος μας και η αδελφή του αποφασίζουν ότι θα ήθελαν να κάνουν σεξ, μόνο για μια φορά. Έτσι το κάνουν, με ευχαρίστηση, χρησιμοποιώντας προφυλακτικό και συμφωνούν να το κρατήσουν μυστικό. Η εμπειρία αυτή της μίας φοράς βελτιώνει την σχέση τους. Είναι αυτό κάτι κακό; Κανένας δεν πληγώθηκε. Λοιπόν, μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε ότι τέτοια συμπεριφορά είναι κακόγουστη και φτηνή, αλλά μπορούμε να δώσουμε πειστικούς λόγους γιατί αισθανόμαστε έτσι; Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν. Τσαλαβουτούν μέσα σε μία κατάσταση ηθικής έκπληξης – γνωρίζοντας ενστικτωδώς ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά δεν μπορούν να παρέχουν μία λογική αιτιολόγηση. Σύμφωνα με τον Haidt, αυτό γίνεται επειδή το μυαλό έχει δύο χωριστά συστήματα ηθικής αξιολόγησης, το ένα ελεγχόμενο από πρωτόγονες, αυτόματες αντιδράσεις, και το άλλο από συνειδητούς συλλογισμούς. Το αρχαίο, διαισθητικό σύστημα κυριαρχεί. Πιστεύουμε ότι χρησιμοποιούμε τη λογική μας για να φτάσουμε σε ηθικές κρίσεις, αλλά στην πραγματικότητα τα συμπεράσματά μας είναι προκαθορισμένα σε επίπεδο ενστικτώδους αυθορμητισμού.

Η αηδία ξεκίνησε ως ο φύλακας του στόματός μας, και εξελίχθηκε ξεκινώντας από τη βασική ανάγκη να αποφύγουμε τις τοξίνες και να βοηθήσει το παμφάγο είδος μας να διακρίνει τί να φάει στο φυσικό περιβάλλον. Διαφοροποιήθηκε μέσα από την βιολογική και την πολιτισμική εξέλιξη και έγινε ο φύλακας όλου του σώματός μας, προστατεύοντάς μας από τη μόλυνση και την αρρώστια. Όσον αφορά το σεξ, για παράδειγμα, μας οδηγεί να βρούμε αποδεκτούς συντρόφους και πράξεις και μας αποτρέπει από τη δυσμορφία και την αρρώστια. (Ως σεξουαλικά παμφάγα όντα, έχουμε την ίδια «τρομακτική περιέργεια» για το σεξ όπως έχουμε για το φαγητό, και είμαστε πρόθυμοι να εξερευνήσουμε νέες αισθητηριακές εμπειρίες, αλλά παραμένουμε επιφυλακτικοί για ότι είναι νέο και διαφορετικό.) Τώρα, με ένα τρίτο εξελικτικό άλμα, η αηδία μας βοηθά να καταλάβουμε τί να κάνουμε μέσα στον κόσμο του πολιτισμού: ένας ηθικός οδηγός που μας καθοδηγεί μέσα από τον λαβύρινθο των πίσω δρόμων του σεξ, της θρησκείας και της πολιτικής. Από φύλακας του σώματος σε φύλακα της ψυχής.

«Βρήκα την θεϊκότητα πρώτα μέσα στην αηδία», έγραψε ο Haidt – μία φράση που με κάνει να θέλω να του τηλεφωνήσω. Η ανέλιξη της αηδίας από τον διαιτητικό χώρο στον ηθικό, εδραιώνει έναν ξεκάθαρο σύνδεσμο ανάμεσα στις βιολογικές και στις πολιτιστικές εξηγήσεις, αλλά αυτό που ενέπνευσε τον Haidt ήταν η ιδέα: «Αν προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τον πάτο, προς τα πού κινούμαστε;» Η απάντηση στην ερώτησή του είναι, «Ένα είδος θεϊκότητας». Ανιχνεύει μία ευθεία σύνδεση ανάμεσα στην αηδία και στο δέος. Είναι λίγο σαν τη σκάλα του Ιακώβ, λέει, με τις ρίζες της στην βιολογική αναγκαιότητα αλλά ανεβάζοντάς μας προς τους ουρανούς, ή τουλάχιστον προς μία αίσθηση ηθικής ανέλιξης.

Όταν ο Haidt άρχισε να μελετά προσεκτικά τα ιερά γραπτά των μεγάλων θρησκειών, του έκανε εντύπωση η κοινή τους έγνοια για σωματικά θέματα: το σεξ, την τροφή, την υγιεινή, την έμμηνο ρύση, τη φροντίδα των πτωμάτων, και λοιπά – ουσιαστικά ένας κατάλογος με εναύσματα αηδίας. Αυτό που έχουν κοινό, μαζί με τις ονομαζόμενες «βεβηλώσεις του περιβλήματος του σώματος» (πληγές, ακρωτηριασμοί, δυσμορφία), είναι ότι μας θυμίζουν την ζωώδη φύση μας, που είναι ακριβώς αυτό από το οποίο προσπαθεί να μας απελευθερώσει η θρησκεία. Αλλά είστε αθεϊστής, του θυμίζω. Δεν είναι η λέξη «θεϊκότητα» κάπως προβληματική; Επισημαίνει ότι η πίστη σε θεϊκά όντα και στην απόλυτη καλοσύνη είναι σχεδόν παγκόσμια και ότι όλοι έχουμε την ανάγκη να ζούμε σε έναν «πλούσιο, συμβολικό κόσμο».

Και αυτό, λέει, περνώντας στην πολιτική, «είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα με την φιλελεύθερη αριστερά». Ο συντηρητισμός και η θρησκεία είναι πολύ καλύτερα στο να παρέχουν το είδος του συμβολισμού, της αφήγησης και του μύθου που λαχταράει η ανθρώπινη ψυχή. Έχουν επίσης ένα ευρύτερο ηθικό ρεπερτόριο, που ενστερνίζεται ιδέες περί αγνότητας, ιερότητας και σεβασμού προς την εξουσία, πράγματα που δεν αποτελούν τμήμα ενός φιλελεύθερου προγράμματος. Αλλά αυτός είναι φιλελεύθερος, του υπενθυμίζω. «Ναι», λέει, προσθέτοντας, «το πρόβλημα είναι ότι κανένας δεν μπορεί να καταλάβει ποια είναι η αφήγηση του φιλελευθερισμού». Υποπτεύομαι ότι ο Haidt εργάζεται ακριβώς πάνω σ’ αυτό. Τον ευχαριστώ για τον χρόνο του και κατευθύνομαι για το τρένο που θα με πάει στο σπίτι. Έρχεται αηδιαστικά αργοπορημένο και είναι αηδιαστικά γεμάτο.

Πηγή: Out of mind – Prospect Magazine
Μετάφραση: dora_salonica