BDSM και συμβίωση

Κατά χρόνολογική σειρά:

(Συν-): Καθόμαστε να φάμε. Δεν θέλει;  

(-βίωση): Τρώω εγώ και το 'φχαριστιέμαι.  

(BDSM): Κάτσε να φάω πρώτα κάτι.  

Πώς αλλοιώς;

 

 

Κατ εμε, μια σχεση ή και συμβίωση, ενέχουν τη δυσκολία, του να συνταιριάσει η συντροφικότητα με το ερωτικό στοιχείο. Τώρα αν στη δυσκολία του ταιριάσματος των δύο παραγόντων προσθέσουμε και τρίτο, την εναρμόνισή τους και στο bdsm αυξάνουμε το βαθμό δυσκολίας.

 

Για αρχή θα πω ότι ευχαριστιέμαι όσα διαβάζω μέχρι στιγμής, άσχετα με το αν συμφωνώ ή διαφωνώ και με τι. Το ξεκαθαρίζω διότι ένας λόγος που δεν γράφω συχνά είναι επειδή δύσκολα με κερδίζει κάποια συζήτηση to begin with.

Επί του θέματος όμως, πιστεύω ότι η υπερανάλυση είναι θεμιτή, χωρίς αυτήν η μελέτη χωλαίνει. Δεν είναι ο προορισμός όμως.

Κάθε είδος σχέσης έχει μια εσωτερική λογική, η οποία προκύπτει από την προσπάθεια καθορισμού ισορροπίας, την επιτυχία ή την αποτυχίας της, προς οπουδήποτε κι αν είναι τελικά να γείρει η πλάστιγγα. Από σχέση σε σχέση διαφέρουν τα δομικά υλικά, οι στόχοι και η διαδρομή που επιχειρείται από το ένα στο άλλο. Το BDSM δεν σημαίνει λιγότερες ή περισσότερες δυσκολίες, σημαίνει διαφορετικούς στόχους. Είναι αδιανόητο η «ταμπέλα» να λέει αυτομάτως πράγματα για τις προκλήσεις που προκύπτουν στην πορεία δυο ανθρώπων (ή περισσότερων στην τελική), με τον ίδιο τρόπο που είναι αδιανόητο ένας τύπος χαρακτήρα να σημαίνει αυτόματα ευκολότερη ή δυσκολότερη διαδρομή. Είναι τόσες οι μεταβλητές που δεν έχει νόημα να χαθούμε σε πιθανούς συνδυασμούς σαν να παίζουμε σκάκι. Εκτός βέβαια αν ο στόχος μας είναι εξ αρχής να παίξουμε σκάκι. Τότε πάω πάσο. Εξίσου αδιανόητη θεωρώ την ιδέα ότι μια σχέση BDSM αλλάζει το ίδιο το άτομο, αλλά μια άλλου τύπου σχέση δεν τον αλλάζει ή το καθορίζει. Δεν διαφωνώ με την ιδέα αυτή από πεποίθηση, αλλά χάρη στην κοινή (φαντάζομαι) εμπειρία μας ότι η αλλαγή είναι η μοναδική σταθερά της ζωής. Για αυτό η ασφάλεια είναι όμορφο πράγμα, ποτέ όμως τόσο γλυκιά ή επίπονη όσο η πρόοδος.

Μπορεί να παλεύουμε όλοι με ένα παζλ, αλλά το βάσανο και το ευτύχημα ταυτόχρονα είναι πως ποτέ δεν παίζουμε με κομμάτια που ταιριάζουν απόλυτα μονομιάς. Κάποιος βαθμός προσαρμογής είναι αναπόφευκτος. Για αυτό είμαστε εδώ βέβαια. Είναι το δικό μας "Great Game".