BDSM και τίτλοι.

είδατε όμως οτι τελικά κατέληξε κάποια στιγμή;
κι είδατε πού κατέληξε;

η άρνηση θέσης, η αέναη επιφύλαξη, ενδεχόμενα είναι παγίδα.
η άλλη όψη του "δεν με χωρά καμμιά περιγραφή" είναι το "δεν χωράω πουθενά, δεν βρίσκω θέση".
να το εξηγήσω όσο μπορώ:
η αναζήτηση πλήρους ταύτισης με έναν περιγεγραμμένο τύπο μου μοιάζει με ανάγκη ένταξης. οι τύποι είναι μοντέλα. τύποι. δεν είναι πλήρη λειτουργικά συστήματα.
ένας άνθρωπος δεν λειτουργεί μόνον ως οδοντίατρος, για παράδειγμα. αν είναι αποκλειστικά οδοντίατρος μοιάζει πιο πολύ με μηχανή, παρά με άνθρωπο.
αν "είναι" αποκλειστικά παναθηναϊκός, επίσης.
μου φαίνεται λοιπόν κάπως σαθρό, απαξιωτικό και ισοπεδωτικό να χρειάζομαι να διακηρύξω οτι "δεν ειμαι πασοκα" κατα νιονιο.
εμπεριέχει και το υπονοούμενο οτι οι "πασοκες" ίδιοι είναι, εγώ όχι, είμαι πιο φίνος.

------------------------

επί των εξελίξεων του διαλόγου, ξεχωριστά:

το να διατυπώνει οποιοσδήποτε αντιλόγους ή κριτικές σε μιά άποψη είναι ο λόγος που βρισκόμαστε στο φορουμ. λέγεται και συζήτηση.
το να εκλαμβάνουμε την αμφισβήτηση των απόψεών μας, και την σκληρή, και την άστοχη ακόμη, ως αμφισβήτηση του προσώπου μας είναι παράδοξη στάση. αδύναμη και αμυντική.
η ανάγκη ταμπέλας "δροσερού" και "γερασμένου, "παλιού" και "καινούριου" ξαναφέρνει μπροστά την ανάγκη ένταξης, την αναζήτηση εχθρού. όχι την υποστήριξη γνώμης. είναι καταφύγιο.

οι ψυχραιμότεροι, στα πλαίσια του δυνατού, θα μπορούσαν ίσως να είναι πιό προσεκτικοί όταν διαπιστώνουν πως κάποιος διάλογος ίσως είναι δύσκολος αν αγγίζει πολύ προσωπικούς προσδιορισμούς.

 

Αυτό το φόρουμ ήταν για εμένα μέσο για να μάθω πράγματα και να συνομιλήσω με ανθρώπους που θα καταλάβαιναν και θα ήταν ανοιχτοί στο αλλιώτικο. Απέτυχε παταγωδώς. Καλή συνέχεια σε όσους την παλεύουν ακόμα και καλή υπομονή στους επόμενους.

Όσοι πιστοί θα με βρείτε στο φετ και στο γνωστό στέκι στη Θεσσαλονίκη όπου είναι απαλαγμένο απο ιεροκύρηκες και μέγα κριτές των πάντων.

Kisses and out  

 

Λίγη αντικειμενικότητα πριν αναγγείλει κανείς κατηγορίες. Πιάνοντας το νήμα από την αρχή, παρατήρησε ποιοί άρχισαν να κρίνουν τους άλλους. Μέχρι τότε ο διάλογος ήταν κοσμιότατος.
Σου κάνεις εντύπωση ότι μετά ο καθένας άρχισε να αντιπαραβάλλει έντονα τη γνώμη του, ο καθένας με τον τρόπο του και με το στυλ του;

Παρόλες τις μετέπειτα επιθέσεις από τις δυο πλευρές, δεν είδα κανέναν να θέλει να σε εντάξει κάπου. Η διαφωνία που εντόπισα είναι η παγιωμένη, ανάμεσα στα άτομα που θεωρούν ότι Κ/υ και M/σ έχουν σταθερά χαρακτηριστικά, και έναν αναλλοίωτο μηχανισμό από κάτω - αυτή είναι και η γνώμη μου, για όσο αξίζει - και τα άτομα που πιστεύουν ότι "όλα παίζουν" και στις σχέσεις ανταλλαγής ελέγχου. Και εδώ, με επιχειρήματα όλα παλεύονται. Με ξεμάλλιασμα, μόνο εκνευρισμός βγαίνει.

"Όχι απλά κρίνουν, προσβάλουν", λογια σου αυτά. Άχρηστο, δεν προχωράει ο διάλογος έτσι.

 

είδαμε και λυπούμαστε ιδιαίτερα, αλλά αυτό δεν απαξιώνει ο,τι έχει αφήσει, η δημιουργία απο ένα σημείο και μετά λειτουργεί ανεξάρτητα από τον δημιουργό.

δεν συμφωνώ με την αναλυσή σου, το οτι δεν είμαι πασοκα, δεν με χωράει το κοστούμι του πασοκα, του κκε, του νουδου, δεν υπονοεί οτι είμαι πιο φίνος, αμέσως μετά συνεχίζει ,είμαι ο,τι είμαι κι ο,τι τραγουδώ για σε, μπορεί να έχω κάτι απο πασόκα , κάτι άλλο απο κκε, κάτι τρίτο που δεν εντάσσεται κάπου συγκεκριμένα κι όλο αυτό με κάνει αυτό που είμαι , αυτό που σου τραγουδάω, εδώ στέκομαι , αυτή είναι η θέση μου, τώρα αν εσύ χρειάζεσαι ταμπέλα για να την καταλάβεις πρόβλημά σου, έτσι το εκλαμβάνω εγώ το στιχάκι.

 

θα τα πούμε κορίτσι και στο γνωστό στέκι!!! να περνάς όμορφα!

 

είμαι ότι είμαι. κάπως ασαφές. κάπως "πού να σου εξηγώ". το τελευταιο δεν ηταν του νιονιου, το δανείστηκε όμως.
το «είμαι ό,τι είμαι» με βάζει να σκεφτώ κι οτι δεν μπαίνω στον κόπο. αν μπω στον κόπο θα βρω και λέξη να φτιάξω ταμπέλα. θα χάσω διαφυγές βέβαια.

εδω είχαμε μια διατύπωση: ήρθα να ρωτήσω, αλλά να μου πείτε ό,τι σας λέω, αν ακούσω άλλα, είστε κομφορμίστες, εγώ θέλω δικούς μου αλλιώτικους, συγκεκριμένους αλλιώτικους.
η δημιουργία επιβιώνει ανεξάρτητα απ' τον δημιουργό.

 

Ειναι ομως ξεχωριστος. Αυτο μας λεει. Ε, δεν ειναι το ενα, δεν ειναι το άλλο, ειναι το ενα, ειναι και το άλλο, ειναι και Σούπερμαν είναι και Μπάτμαν ειναι και κλέφτης είναι κι αστυνόμος, πόσο πια παιδισμός... πόση πια μετανεωτερικότητα....

 

Το τραγούδι ετούτο
τό 'πα το εβδομηνταεννιά
Σ' αγαπάω ακόμα
αλλά εσύ είσαι κακιά   

 

*mod's notice*

Το νήμα ξανανοιγει.

 

Όταν πρωτογνώρισα το bdsm, διάβαζα διάβαζα και προσπαθούσα να βγάλω άκρη για το τι είμαι. Μου χε περάσει η ιδέα ότι ο τίτλος σκλάβα είναι το τελικό σε αυτό το χώρο. Μιλούσα και με διάφορες κοπέλες που μου μιλούσαν για το θαυμαστό αυτό κόσμο, για τη μαγεία, που όλα είναι τόσο ηδονικά, μπλα μπλα με την ανάλογη έκφραση υποταγής (χα χα χα που να ξερα η άσχετη ότι υπήρχαν και τόσες ίντριγκες κρυμμένες, τόσα μυστικά, τόσο κατινιά). Μα είχα τόσο πολύ ζηλέψει. ΄Οχιιι, εκεί ήθελα να αυτοπροσδιοριστώ σα σκλάβα εξ αρχής. Με τη μια, να μη περάσω από κάποια στάδια. Δε μου άρεσε να κουραστώ κι όλας. Βλέπετε, ήξερα και τι ήθελα παναθέμα με. Δεν συμβιβαζόμουν κι εύκολα. ΄Ηθελα και υψηλό πύχη (μη κοιτάτε, που υπήρξα τυχερή στο τέλος). Έκανα τα λάθη μου, τσαλάκωσα εμένα, πέρασα από καταστάσεις που με πλήγωσαν, με θύμωσαν, με ξαναθύμωσαν, με έριξαν, με σήκωσαν κοκ. Αναρωτιόμουν και πάλι ποιο θα ταν το ιδανικό status να δηλώσω. Και πάλι ένοιωθα εγκλωβισμένη στα πάντα.
Στο τέλος κατάλαβα ότι καμία έννοια, κανένα status δεν έχει σημασία. ΄Ολα είναι πλασματικά. Δεν ξέρω αν είμαι σκλάβα. Είμαι απλά η anthea Tου.

 

Όπως έγραψε πολύ ωραία και η αγαπητή @anthea[C_M] πιο πάνω, διανύω κι εγώ το ταξίδι μου. Έκανα και θα κάνω λάθη. Έχω το μυαλό μου συνέχεια ανοιχτό για να μαθαίνω. Όσο μπορώ. Τη στιγμή που έγραψα όσα έγραψα έβλεπα αυτά, τη στιγμή που γράφω τώρα, ξέρω περισσότερα. Κάποια ακυρώνονται κάποια εμπλουτίζονται.

Γι'αυτό ίσως να ήταν πιο όμορφο να δεχόμαστε σε αυτό το φόρουμ τους ανθρώπους που πρωτόγνωρα θέλουν και βιώνουν το bdsm συνειδητά και όχι να τους βλέπουμε ως εχθρούς επειδή ακόμα δεν έχουν φτάσει από την αρχή στο τέλος.
Ένιωσα μόνο πίεση και προσβολές σε αυτό το νήμα.

Απλά εξέφρασα πως ένιωθα τη δεδομένη στιγμή, δεν ήταν δα και κάτι που μπορεί να μην το έχουν νιώσει και άλλοι. Ας μιλάμε και για την πορεία, όχι μόνο για το τελικό αποτέλεσμα, χωρίς να φοβόμαστε τόσο όταν το κάνουμε εδώ.

Οσο γι αυτό που γράψατε @MasterJp έχετε δίκιο. Αυτό είναι πράγματι μια καλή συμβουλή και σωστή οπτική.