BDSM και φεμινιστική αγνότητα

 

Έχω κινηθεί χρόνια στους χώρους της ανωμαλίας, από το Λουξεμβούργο στην Αθήνα και από το Τόκιο στο Λονδίνο. Δεν εξεπλάγην ποτέ ιδιαίτερα με τον σεξισμό, τα στερεότυπα και την τρανσφοβία που συνάντησα και μέσα και έξω από τις BDSM κοινότητες, και ποτέ δεν πληγώθηκα βαθιά από την γενική κοινωνική απόρριψη της καύλας μου. Δεν σοκαρίστικα ούτε καν όταν αντιμετώπισα, εντός υποτιθέμενων ασφαλών χώρων, αισχρά παραβιαστικές συμπεριφορές kinky αρρενωποτήτων, επειδή είχα από νωρίς συνειδητοποίησει κάποια πράγματα για τον κόσμο στον οποίον γεννήθηκα, τον κυρίαρχο λόγο του, τις ιεραρχίες και την βία του. Θυμό ένιωσα πολλές φορές, και μίσος ίσως, αλλά όχι απογοήτευση.

Πρωτόγνωρη και καταστροφική απογοήτευση στα πλαίσια της σεξουαλικής μου πολιτικής και καύλας, όμως, βίωσα όταν ανακάλυψα ότι το βασικό εργαλείο με βάση το οποίο υπερασπιζόμουνα την πολιτικοπροσωπική μου πράξη και ταυτότητα, οι φεμινισμοί, βρίθαν ρευμάτων και τάσεων που όχι μόνο βάφτιζαν την καύλα μου αντιφεμινιστική, αλλά επιχειρούσαν την παραγωγή μιας φεμινιστικής ρητοτικής αποκλεισμού και εκδίωξης της ανωμαλίας. Το βίωμα αυτό, η αίσθηση προδοσίας που ένιωσα όταν άλλ# με ετεροκαθόρισαν, με “ψυχανάλυσαν”, και εν τέλει μου στέρησαν πρόσβαση στον φεμινισμό τους, όταν έκριναν το feminist cred μου και με βρήκαν μετεξεταστέα, έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στην πολιτική μου μνήμη.

Μου είπαν πολλάκις ότι η συναινετική σεξουαλική υποταγή μιας θηλυκότητας είναι άβουλη αναπαραγωγή και αποδοχή των σεξιστικών ιεραρχιών.

Δεν είναι. Ο κυρίαρχος έμφυλος λόγος θέλει την θηλυκότητα ετεροκαθοριζόμενο αντικείμενο, την θέλει σεξουαλική αντανάκλαση της ανδρικής het επιθυμίας, την θέλει χωρίς δικιά της σεξουαλικότητα και agency, απλά ένα σωματικό σκεύος έτερων σεξουαλικότητων. Και ενώ υπάρχουν σίγουρα BDSM δυναμικές που αναπαράγουν αυτό τον λόγο, δεν είναι νομοτέλεια. Η σεξουαλική υποταγή μιας θηλυκότητας μπορεί να είναι ενδυναμωτική: μια επιλογή αυτοδιάθεσης του σώματος και μια γιορτή της συναίνεσης, μια αμεταμέλητα θηλυκή επιθυμία, μια αναπλαισίωση και επανοικειοποίηση της βίας και της οδύνης. Και ίσως πολλές sub ή switch θηλυκότητες φαντασιώνονται πρακτικές και σκηνές με βαθιές ρίζες στα πατριαρχικά πρότυπα και στον σεξισμό, αλλά το ότι κάθε επιθυμία αναπτύσσεται και πλαισιώνεται στο κοινωνικο-ιστορικό της πλαίσιο και συνεπώς ενσωματώνει σεξισμό, ταξισμό, ρατσισμό, κτλ, δεν σημαίνει ότι η φαντασίωση δεν μπορεί να αποτελέσει πεδίο απόλαυσης και πολιτικής, να ανασκευαστεί, να ανακτηθεί, να κατακτηθεί, να διαβρωθεί ή να εξυψωθεί. Μπορούμε να αναλύσουμε κριτικά τις προελέυσεις των επιθυμιών μας, ακόμα και να μετασκευάσουμε ίσως τμήματα και χρειές τους, αλλά ταυτόχρονα να διεκδικήσουμε την άγρια ικανοποίησή τους. Στο κάτω-κάτω, αν πρέπει να αποβάλλουμε από πάνω μας ό,τι είναι θεωρητικά μολυσμένο από εξουσιαστικές σχέσεις και ιεραρχίες, τότε θα πρέπει να αποβάλλουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, μιας και οι σκέψεις, επιθυμίες και ανάγκες είναι και πάντα θα είναι ντε φάκτο διαμορφωμένες, περισσότερο ή λιγότερο, από το πλαίσιό τους.

Μου είπαν ότι ο ρόλος και η ταυτότητα της Domme είναι αντιφεμινιστική, επειδή δεν πάυει να είναι η πραγμάτωση μιας αντικειμενοποιητικής ανδρικής επιθυμίας, μια επιτέλεση για το ανδρικό βλέμμα.

Δεν είναι. Αν και όντως συχνά αναπαράγεται, κυρίως από την βιομηχανία του πορνό, μια βλαπτική Domme εικόνα χωρίς βούληση, μια αρχετυπική φαμ φατάλ ως εργαλείο παραγωγής ανδρικής απόλαυσης, μια Domme απεκδυμένη από κάθε αυτοκαθορισμένη ισχύ και επιθυμία, η κυριαρχική θυληκότητα μπορεί να είναι άπειρως πιο δυνατή, επαναστατική, αυτόνομη. Η Domme μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από την ακίνδυνη και παροδική εκτόνωση των αντιφάσεων της πατριαρχίας. Η Domme μπορεί είναι μια ταυτότητα απελευθέρωσης της ανάγκης για θηλυκή βία, ή μια διεκδίκηση του μονοπωλημένου σεξουαλικού ή αισθησιακού εγωισμού. Μπορεί να είναι μια φεμινιστική εξερεύνηση των ρευστών εννοιών του ελέγχου, της ανάγκης, της κτήσης, της επιθυμίας, και μπορεί να είναι η απαίτηση μιας περιθωριακής θηλυκότητας (μαύρης, χοντρής, τρανς, μη αρτιμελούς, άλλης) για βιώματα ανατρεπτικής κυριαρχίας. Μπορούμε εμείς να καθορίσουμε την Domme ταυτότητα ή εμπειρία μας, και τη σχέση της με τους φεμινισμούς μας. Ο στιγματισμός της Domme δεν είναι παρά ή έμμεση αποδοχή του ετεροκαθορισμού της εμπειρίας αυτής εκ μέρους του κυρίαρχου πατριαρχικού λόγου, που εξαναγκαστικά και παραβιαστικά της απόδιδει αυτά τα συγκρουόμενα με φεμινιστικές αξίες χαρακτηριστικά. Παρότι προφανώς και η κυριαρχική φαντασίωση φέρει το φορτίο του πλαισίου στο οποίο αναδύθηκε, όπως και το ίδιο ισχύει και για οποιαδήποτε vanilla φαντασίωση, αλλά και για την σωματικότητα στον καπιταλισμό εν γένει – αυτό δεν αναιρεί την σημασία και αξία που μπορεί να αναπτύξουν ως εργαλεία αυτοκαθορισμού, αυτοκατανοήσης, έρωτα και πολιτκής.

Μου είπαν ότι η χρήση αντικείμενων φορτισμένων με ιστορικότητα συστημικής επιβολής, χειροπέδων, μαστιγίων, στολών, δεν είναι παρά λαγνεία για μια αυταρχική, βίαιη πατριαρχία.

Δεν είναι. Η ουσιοκρατική αντίληψη αυτοπροσδιοριζόμενων ως προοδευτικών χώρων που γενικά και ομοιόμορφα αναγνωρίζει εγγενή στοιχεία καπιταλισμού, κρατισμού κτλ σε αντικείμενα και υλικές πράξεις δεν αποτελεί παρά ένα σαθρό απομεινάρι παραμορφωμένου Πλατωνισμού, μιας αντίληψης των εννοιών ως απολιθωμένες, στέρεες. Η επιθυμία επιβολής πολιτικής καθαρότητας και αγνότητας μέσω της εκδίωξης σπιλευμένων εννοιών οδηγεί συχνά σε ρεύματα αποκλεισμού, ελιτισμού, ζηλωτισμού, υποκρισίας και “επαναστατικού ανταγωνισμού”. Θυμίζει φαντασιώσεις αναχωρητισμού και ρητορική απόλυτης ελευθερίας επιλογής του “σωστού”. Μυρίζει αφίσες σοσιαλιτικού ρεαλισμού, που η όμορφη, αρτιμελής, αγνή, λευκή, πυρηνική οικογένεια εκπροσωπεί την επανάσταση – μια δικτατορία του wholesome. Αλλά το μαστίγιο δεν είναι πάρα ότι αναδύεται από την αλλελαπίδραση των δυναμικών, σχέσεων, πρακτικών, πολιτικών και επιθυμιών που το πλαισιώνουν και το ενσωματώνουν. Η χειροπέδα μπορεί να είναι εξεγερσιακή και σεξουαλική, η αρβύλα μπορεί να είναι θηλυκή, η αλυσίδα μπορεί να είναι όπλο στα χέρια μιας αφυπνισμένης αισθησιακότητας που αμφισβητεί και μάχεται τα όρια και τις επιταγές που της θέτει η κοινωνία, που πολεμά με τους τρόπους που μπορεί, θέλει, έχει, φτιάχνει, και όχι με αυτούς που μια προπαρασκευασμένη δογματική “ορθής επανάστασης”, η ίδια βαθιά αντεπαναστατική, επιτρέπει.

Μου είπαν κι άλλα πολλά. Ότι συμβάλλω στην υπεράσπιση της έμφυλης κακοποίησης, ότι το BDSM είναι φύσει ετεροκανονικό (πόσο θα γέλαγαν, άραγε, αυτ# που κάποτε έχτισαν τις leather κοινότητες), ότι φετιχοποιώ την ψυχιατριακή ασθένεια, ότι το BDSM δεν χωράει στον φεμινισμό τους.

Ε λοιπόν, ναι, όντως δεν χώραγε, επειδή και εγώ δεν χώραγα στον φεμινισμό τους, αυτόν τον λυπηρό, κολοβό, στενό, μικρό, συντηρητικό και μικροπρεπή φεμινισμό που τότε μου προέταξαν. Χωράω όμως, αγκαλιά με τα flogger και τα spider gag μου, ρευστόφυλη και switch, και χωράμε όλ# τα ανώμαλ# φεμινιστ# (και ας μην αφήσουμε κανέν# να μας πείσει διαφορετικά), σε άλλους φεμινισμούς, άγριους, διαθεματικούς, πολύπλευρους, υπέροχους και δυναμικούς. Απέναντι σε δόγματα ιδεολογικής καθαρότητας, συστήματα εκμετάλλευσης ή καταπίεσης της καύλας μας, και σαθρές μοραλιστικές ρητορικές ασυμβατότητας, ας μείνουμε προκλητικά και αδιόρθωτα kinky.

Vixen


https://spanku.wordpress.com/2016/08/03/bdsm-και-φεμινιστική-αγνότητα/

Διαβασα το παρον κειμενο στον παραπανω συνδεσμο και σκεφτηκα πως καποια ατομα ισως το βρουν ενδιαφερον. Κι επειτα διαλεγοντας πού θα το τοποθετησω διαλεξα την κατηγορια με τις εμπειριες ως μια προσκληση να μην γραψουμε απο κατω τις θεωριες μας γυρω απ οσα διαβασαμε αλλα το πώς νιωθουμε γι αυτα και με ποιες δικες μας εμπειριες τα συσχετιζουμε.

Ευχαριστω.

 

Εγω θα κανω την αρχη μιας κι ειμαι πιο φρεσκια το πρωι και θα πω οτι μου αρεσε αυτο το κειμενο.

Σε αντιθεση με τη γραφουσα ομως εχω νιωσει απογοητευση τις περισσοτερες φορες απο τα κοινωνικα και προσωπικα καθεστημενα ισως γιατι ακομα να ειμαι νεα και να μην εχω μαθει. Εχω εναν φιλο που λεει πως για ολα φταιει η πατριαρχια. Δεν ξερω αν αυτο ειναι αληθες μα οσοι λευκοι cis στρειτ αντρες με διαβαζουν αυτη τη στιγμη ειναι σιγουρο πως δεν εχουν ιδεα πώς ειναι να αντιμετωπιζεις σε καθημερινη βαση εναν κοσμο που δεν σε σεβεται.
Δεν ειναι εδω ο χωρος για να αναπτυξω αυτο. Ομως ειναι αληθεια πως η εννοια του φεμινισμου ειναι μακραν παρεξηγημενη και εντελως λαθως ερμηνευμενη.
Σε προσωπικο επιπεδο εχω ερθει αρκετες φορες στη δυσκολη θεση ενας αντρας να μου λεει το εξης "το παιζεις φεμινιστρια αλλα σε νοιαζει μονο το σεξ". Και τωρα ας δουμε ποσο παραξενη ειναι αυτη η φραση. Η φραση αυτη δηλωνει οτι μια φεμινιστρια ειναι μια γυναικα που υποστηριζει τα δικαιωματα της. Δικαιωμα της γυναικας ειναι μια μονιμη σχεση με εναν αντρα που θα οδηγησει σε οικογενεια και παιδια. Η γυναικα δεν εχει δικαιωμα να επιθυμει μονο σεξ. Ποσο μαλλον η φεμινιστρια. Η μονη που επιθυμει σεξ ειναι η πουτανα. Κι αλιμονο η πουτανα δεν ειναι ουτε φεμινιστρια ουτε γυναικα.

Εγω λοιπον προσωπικα διαφωνω. Για μενα ο φεμινισμος ειναι το κινημα εκεινο που δεν ξεχνα να υπενθυμιζει οτι εμεις οριζουμε τι θα πει γυναικα, εμεις οριζουμε το σωμα σας, εμεις οριζουμε τη ζωη μας.
Κι οσο δικαιωμα κι επιθυμια μπορει να εχω να κανω μονογαμικη σχεση και πεντε παιδια αλλα τοσο δικαιωμα κι επιθυμια μπορει να εχω να βγω στο δρομο με διχτυωτο καλσον και κοντο φορεμα και ν απορριψω ολους οσους με φλερταρουν γιατι απλως δεν γουσταρω τους τροπους τους.
Γιατι ο.τι κι αν φοραω, ο.τι κι αν λεω, συνεχιζω να ειμαι η ιδια γυναικα κ η ιδια φεμινιστρια που δυστυχως καποιοι δεν θα καταλαβουν ποτε κι αλλοι ισως ηδη αγαπουν.

 

Μπορώ να δω το σκεπτικό των πιο πολλών σημείων από τα παραπάνω, παραβλέποντας τη ρητορική της συγγραφέως.
Θα μπορούσα σε ορισμένα σημεία να υπερθεματίσω κιόλας επί της ουσίας.
Βασικός λόγος που στέκομαι επιεικώς με σηκωμένο το φρύδι διαβάζοντας το κείμενο, είναι που ενώ από τη μια μεριά η άρνηση/απόρριψη του ετεροκαθορισμού/ετεροπροσδιορισμού η de facto αποδοχή του όρου "ανωμαλία" που αυτόματα ετεροπροσδιορίζει την συγγραφέα, υπονομεύει και τα γραφόμενά της.
Έτσι το κείμενο στη δική μου αντίληψη καταντά σε κάτι σαν κακή pop μουσική.