Bdsm και χιουμορ

Ένα μεγάλο μπράβο στην @dark explorer γιά την παρακάτω δηλωσή της:

"Στα sessions τώρα είναι αλλιώς...
Δεν κάνω και ούτε επιθυμώ χιούμορ. Με αποσυντονίζει και με ξεκαυλώνει (και δεν καυλώνω κι εύκολα εγώ κι άντε μετά να το ξαναβρώ).
Θα έλεγα ότι παραείμαι σοβαρή μέσα στις συνεδρίες αλλά δεν το κάνω εσκεμμένα, δεν το καταλαβαίνω καν, μου το λένε αργότερα ως συμπέρασμα. Απλά έτσι μου βγαίνει, δεν το κάνω για το image φυσικά. Είμαι στον χώρο μου, είμαι στο στοιχείο μου, είμαι κι εκεί και "αλλού", το βιώνω στο πετσί μου.
Το μόνο που ενδεχομένως να κάνω είναι να χαμογελάσω ελαφρά (και ίσως κάπως σαρδόνια) όταν πετύχει κάτι που είχα στον νου μου και το υλοποίησα."

Άς σημειωθεί ότι πολλοί δεν παίζουν με σεξάκι αλά κρέμ, αλλά ακολουθούν πρακτικές οξυγόνου, ανακοπής, ραφής κλπ. Χιούμορ καί συνεδρία δεν συνάδουν. Αντίθετα όμως το χιούμορ στο "BDSM" εκκεντρίζει καί προβάλει την ευκαιρία εικονικής αναπαράστασης καί σκηνικού στη φαντασία των εμπλεκόμενων, πριν από κάθε δημιουργική συνεδρίαση. Το αντίθετο μιάς χιουμοριστκής φαντασίωσης είναι η μίζερη φανασίωση. Το χιούμορ αναδυκνύει καί τι δυό περιπτώσεις, με η χωρίς χιούμορ. Ο βαθμός του χιούμορ σκηνοθετεί με πιό πολύ πολυτέλεια το κάθε εικονικό σκηνικό.

 

Το χιούμορ είναι απαραίτητο στη ζωή - και βαθύτατα απελευθερωτικό.
Ωστόσο είναι μια νοητική λειτουργία και ως τέτοια απαιτεί μια κάποια αποστασιοποίηση απο την κατάσταση που βιώνεις.
Οταν βρίσκεσαι εν μέσω (συν)αισθηματικού στροβίλου ,και κάτι τέτοιο συμβαίνει συνήθως οταν βουδουσουμιαζεις είναι ψιλοδύσκολο να κάνεις χιουμοράκι.
Το ίδιο συμβαίνει εξ άλλου και στην κηδεία ενός αγαπημένου σου προσώπου. ..Η οταν στην πέφτει το ΣΔΟΕ...

 

Ναι στη σχέση, όχι στο session.

 

Σύμφωνα με την ολίγη αλλά εύστοχη άποψη του παλαίμαχου @underherfeet, η οποία είναι άξια σεβασμού και επαίνου, αντι κάποιος να λέει "πάω για να συνεδριάσω μαζί της", λέει η να λεέι "πάω να της κάνω την κηδεία της". Καλό, καί πολύ διεγερτικό.



(άκου εύστοχη άποψι.! Που το βρηκα?  )

 

@underherfeet

ξέρεις που λένε πως δεν υπάρχει κηδεία χωρίς γέλιο και γάμος χωρίς κλάμα;

__________

Εμένα μου αρέσει λίγο χιούμορ από πλευράς Κυρίαρχου στη συνεδρία, ίσα ίσα σαν το αλάτι στο μίγμα για το κέηκ, στο σεξ μόνο δεν βρήκα ποτέ να έχει θέση το γέλιο.

Γενικά το γέλιο προήλθε από απειλητική γκριμάτσα των μακρινών προγόνων μας. Η απειλή ήταν ότι ο τουλάχιστον αυτοπροσδιοριζόμενος ως αντίπαλος είχε άνεση σε αυτό που έκανε και άρα μπορούσε χαλαρά να δείξει τα δόντια του προκαλώντας. Μετά έγινε ενέργεια συντροφική. Και μετά, με την κρίση αυτή την χωρίς προηγούμενο, ψιλοχάθηκε...  

 

Το χιούμορ ειναι ωραίο, το γέλιο είναι αστείο.

 

Συνταγή:

Παίρνουμε μία μαζοχίστρια, την καθαρίζουμε καλά (με παγωμένο νερό), την αποτριχώνουμε (με τσιμπιδάκι) και ξεκινάμε να τη δένουμε ωσάν γαλοπούλα έτοιμη για γέμισμα (thanksgiving ντε).

Αμέσως μόλις ολοκληρώσουμε τον τελευταίο κόμπο, εάν έχουμε τηρήσει τις οδηγίες της συνταγής, θα τη δούμε να αρχίζει να χάνεται. Της δίνουμε πέντε λεπτά να βυθιστεί περισσότερο στον μαζοχόκοσμό της και τότε αναφωνούμε: "Μαλακία! Δε ρώτησα τη μάνα σου, αν προτιμάει περισσότερο ρύζι ή καλαμπόκι στη γέμιση!". Τσααααακ, προσγείωση! Αρκούντως σαδιστικό;


(Προσοχή! Το κόλπο να εφαρμόζεται με... γαλοπούλες που μας είναι οικείες, ώστε να ξέρουμε πώς να τις γυρίσουμε και πάλι στο μαζοχόκοσμό τους...! Μη μείνουμε νηστικοί γιορτιάρα μέρα!   ).

 

Α, ώστε το συμπέρασμα είναι : Καλό το χιούμορ για τη ζωή, αλλά όχι για τα σέσσιονς!
Σιγά αγαπητοί, μη σχιστεί το καλσόν!

Το χιούμορ δεν είναι ρούχο. Είναι τρόπος ζωής. Είτε το υιοθετείς, είτε το απορρίπτεις. Και προς αποφυγή παρεξήγησης, το χιούμορ δεν έχει σχέση με την πλάκα.

 

Ξέρω.
Εχω γελάσει σε πολλές κηδείες, οχι όμως στην κηδεία της μάνας μου. Εκεί μονάχα χαμογέλασα μόνο κάποια στγμή αχνά. Και πικρά, πολύ πικρά...

 

Παίζαμε, κάνοντας S/M με αγαπημένο πρόσωπο. Όταν ο πόνος έφτανε στο απροχώρητο, συνήθιζε να με κάνει να γελώ. Είχαμε μερικά σύντομα ανέκδοτα που λειτουργούσαν ως συνθηματικά για να κάνουμε διάλειμμα να ξεραθούμε στα γέλια, ένα από αυτά ήταν το όνομα μιας κοινής φίλης...

@no_Taboo πάντα, ο καλός ο σαδιστής, φροντίζει να προσγειώνει πότε πότε τον συμπαίκτη του και εν είδη διαλείμματος καμιά φορά, αν αυτή γίνει σε ένα σύννεφο γέλιου τόσο το καλύτερο. Αυτός, λες, από σαδισμό το κάνει, ε;

 

@gaby , σεις μιλάτε για εκτόνωση, όταν ο/η σαδιζόμενος/-η την έχει ανάγκη. Γι' αυτή φυσικά και το χιούμορ είναι από τα καλύτερα μέσα.

Εγώ αντίθετα μιλώ για σπάσιμο! Για ένα παιχνίδι στο οποίο δεν αφήνεις τον άλλο να χαθεί
στον κόσμο του. Για την ακρίβεια τον οδηγείς διαρκώς στο κατώφλι και τον τραβάς πίσω με μία ελεγχόμενη δόση χιούμορ ή πλάκας. Έτσι όσο κι αν ποθεί να χαθεί, πάντα θα έχει το νου του μήπως ξανακλείσει η πόρτα.

Και πείτε μου εσείς τώρα, είναι χειρότεροι έξι χιλιάδες ραβδισμοί ή ο φόβος ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή ο άλλος να πετάξει τη "μαλακία" του, η οποία θα σας κάνει μεν να γελάσετε, αλλά δεν είναι καθόλου μα καθόλου ταιριαστή με τη σοβαρότητα της στιγμής;

(Εννοείται πως το παράδειγμα με τη γαλοπούλα είναι χοντροκομμένο και ατυχές, το βρήκα όμως αρκετά ενδεικτικό του τι θέλω να πω).

 

Νομίζω ( νομίζω ) καταλαβαίνω απολυτα το σκεπτικό σου, και ναι ...για εμένα θα ήταν πολύ μεγαλύτερος φόβος. Δεν νομίζω οτι θα γελούσα καν, μου ερχεται περισσότερο μια παγωμένη εκφραση και εκατομμύρια σκέψεις γεμάτες ανασφάλεια και φόβο οτι εγώ είμαι αιτία που για κάποιο λόγο το όλο παιχνίδι του προκάλεσε να πει κάτι τέτοιο απο το να συνεχίσουμε.
Στην περίπτωση αυτή το ''αστείο'' λειτουργεί σαν τιμωρία ( για εμένα πάντα ) , θα είχε την ίδια επίδραση με το να ακουγα κάποιο εξεφτελιστικό σχολιο ή και χειρότερα γιατί θα ήταν ''ντυμένη'', η ανικανότητα μου να προκαλέσω εμπνευση εκέινη τη στιγμή ,με το μανδύα της πλάκας!κάτι που θα μου δημιουργούσε και δευτερες και τρίτες σκέψεις ώς προς το γιατί συμβαίνει σε σύγκριση με ενα απλό μειωτικό σχόλιο που ίσως να ήταν προφανές οτι συμβαίνει για να ταπεινωθώ.

Ελπίζω να βγάζω νοημα, αν πάλι καταλαβα κάτι αλλο τότε με συγχωρείς..όπως και να έχει κάπως έτσι θα το εκλάμβανα εγώ.