BDSM, ο προθάλαμος.

Να εκφράσεις οποτε θέλεις   κ εγώ από χτες τα σκεφτόμουν.

Μόνο σταματα να με ευχαριστείς. Απλά κερνα μπύρα ή καλύτερα κάνα cider να φρικαρουμε και τον @cadpmpc

 

Ποιος Κ που νοιάζεται την ιδιοκτησία του, θα το οδηγούσε στον γκρεμό;
Εκτός, αν ήθελε να το μάθει ορειβασία ή να του δείξει τα άνθη του γκρεμού.
Σε όποια άλλη περίπτωση, δεν είναι Κ του υ του.

Μου έχει συμβεί να φαντάζομαι γκρεμούς μα συνάντησα οροπέδια.

disclaimer: δεν μου έχει συμβεί κάτι πολύ άσχημο και πιθανόν να μιλώ εκ του ασφαλούς. Σέβομαι πολύ πολύ την αντίθετη άποψη που πιθανόν να προέρχεται από βιώματα απολύτως διαφορετικά. Κι έχω ακούσει, πράγματι, αληθινά άσχημα πράγματα.

 

Καταλαβαίνω τι λες και συμφωνώ με το οτι είναι ενα κακό δείγμα και κάτι "κόκκινο", ολα αυτά που λες.

Απλά εχω άλλο τρόπο να το χειριστώ. Εγώ θα ακολουθήσω πριν μιλήσω, ίσως δεν συζητήσω καν, θα ακολουθήσω και θα δω τι αποτέλεσμα φτιάχνει, η οδηγία του και η υπακοή μου, αν το αποτέλεσμα είναι μαύρο...πιθανότατα και ο ιδιος να μην....θέλει πια.

Πάντως έχω τοποθετηθεί ακριβώς όπως το έχω στο κεφάλι μου, για αυτή σου την παρατήρηση εδώ >> https://www.greekbdsmcommunity.com/threads/Η-κρίσιμη-στιγμή-που-λες-το-ΟΧΙ.68422/
Οπότε μην πρηζω πάλι  

 

Το θέμα εξετάζεται μεμονωμένα από την θέση υ και εκεί προκύπτουν διάφορα συμπεράσματα και σχεδόν όλες οι θέσεις έχουν βάση. Εξαρτάται από τον χαρακτήρα υ ή από την ψυχοσύνθεση υ κτλ.
Το υ σκέτο όμως δεν υφίσταται ως υ ..αλλά ως τάση.. Το υ είναι επι της ουσίας υ όταν προέρχεται από τον σύνδεσμο Κ/υ ( το ίδιο ισχύει και για το Κ).

Η σύνδεση Κ/υ αλληλεπιδρά σε βάθος . Σε θεωρητικό βαθμό μπορούμε να μιλάμε για κέντρο ελέγχου, στην πράξη όμως η ίδια η τάση υ αναιρεί την δυναμική του, είναι στην ουσία εσωτερικό κέντρο αυτοπεριορισμού και όχι ελέγχου. Το κέντρο ελέγχου δεν υπάρχει παρά μόνο στην σύνδεση Κ/υ.. εκεί ως υ αισθάνεσαι επι της ουσίας τον έλεγχο, πως επιδρά πάνω σου μέσα από την εμπιστοσύνη είτε μέσα από τις αντιστάσεις.

Αν το δούμε το θέμα πλατιά πέρα από υ και Κ και βδσμ, Το εσωτερικό κέντρο ελέγχου είναι μύθος, δεν υπάρχει όχι τουλάχιστον όπως παρουσιάζεται εδώ. Το εσωτερικό κέντρο ελέγχου είναι στην ουσία αυτό που ρυθμίζει τις εσωτερικές λειτουργίες του μηχανισμού του σώματος..καθαρά βιολογικά.

Όλα τα υπόλοιπα, σκέψη, ψυχή, πνέυμα, χαρακτήρας, προσωπικότητα, ταυτότητα κτλ κτλ... δημιουργούνται από την αλληλεπίδραση με το "εξωτερικό" περιβάλλον .. άρα μπορούμε να πούμε ότι σε αυτό το θέμα όλοι μα όλοι έχουμε εξωτερικό κέντρο ελέγχου

Είμαστε δράση - αντίδραση, πομπός - δέκτης, είμαστε επικοινωνία. είτε είμαστε Κ/υ, είτε οτιδήποτε άλλο, είμαστε μέρη τμήματα συνόλου.

Υπάρχει ο έλεγχος των πράξεών μας ..αλλά σε βαθμό υπευθυνότητας σε πλαίσια αλληλεπίδρασης...και αυτό είναι άλλο. Και όλα είναι σε άμεση σχέση με το εξωτερικό ερέθισμα, οι αποφάσεις, οι επιλογές κτλ κτλ

Σε μια σύνδεση Κ/υ καλλιεργείται - εξελίσσεται η εκάστοτε επιλογή. Η καύλα μας δεν είναι μια στατική κατάσταση, εξελίσσεται και καλλιεργείται και αυτή με εμάς προς άπειρες κατευθύνσεις.. αυτό που σήμερα σου φαίνεται αδιανόητο, αύριο μπορεί να είναι το ιδανικό και αντίστροφα. Προφανώς υπάρχουν όρια, αλλά είναι άγνωστα εκ των προτέρων, στην πορεία δημιουργούνται..στην εξέλιξη- διαδρομή της σχέσης.

Μπορούμε δηλαδή να πούμε με ασφάλεια, ότι μία σχέση Κ/υ, όπως και κάθε σχέση τελικά είναι μια δημιουργική διαδικασία, για το κάθε μέλος της σχέσης, αν πρόκειται περί ουσιαστικής σχέσης. Το πως υπάρχεις πριν από αυτό διαφέρει με το πως θα είσαι ΜΕ αυτό, έχει άμεση σχέση με το άτομο που συνδέεσαι..μάλιστα συνήθως..όσο μεγαλύτερη η απόσταση του πριν ..τόσο πιο ενδιαφέρον γίνετε το πράγμα.

 

Νομίζω εξεφρασες την απορία μου καλύτερα από εμένα.  

Αυτό ακριβώς που είπες. Δλδ δεν καταλαβαίνω καν πως και γτ μπαίνει ο γκρεμός καν στη συζήτηση.

 

Μα αν ισχύουν αυτά που έγραψες εκεί τότε μαλλον λέμε το ίδιο πράγμα από διαφορετικές οπτικές. Γιατί εγώ κατάλαβα κάτι τελείως διαφορετικό από τα προηγούμενα ποστ.

Άλλωστε εξήγησα ήδη ποιες προτάσεις από ποια άτομα ξεκίνησαν τις σκέψεις μου όποτε δεν ξέρω πάνω σε τι να σχολιάσω από αυτά που έγραψες  

 

Γιατί ο Κ είναι εκεί για να ικανοποιηθούν τα θέλω του, πρώτα απο ολα. Αν τα θέλω του Κ, σαν θέλω, σαν επιθυμίες οδηγούν το υ σε μαυρίλα δεν φταίει ο Κ. Ούτε το υ.

Έτσι μπαίνει ο γκρεμός στη συζήτηση, και έτσι μπαίνει το "ακολουθώ και για το καλό και το κακο μου" γιατι ακολουθώ αυτό που θες, χωρίς να ξέρω και να μετράω το τι επίδραση θα έχει πάνω μου.

Το υ θα "φταίει" αν μανιπουλαρει, αν δεν σεβαστεί τη θέση του σύμφωνα με τον κώδικα τους! Αν ταλαιπωρήσει, αν δεν ακολουθήσει και επιμένει να αλλάξει το Κ, αν προσπαθήσει να κάνει το δικό του.

Γι αυτό λέω, παίζει "όχι και αντίο" συνήθως απο το ιδιο το Κ που θέλει, ο,τι θέλει αλλα βλέπει πως το θέλω του στέλνει σε γκρεμό. Γιατί να θέλει ένα δυστυχισμένο υ?
Εγώ δεν είμαι υπερ του να αλλάξει το Κ, δεν θα ταν Κ στα ματια μου, γιατί μετα θα ταν Εκείνος στο γκρεμό.

 

@kinsha no onna απλά διαφωνούμε  

 

Εγώ απλά εξηγώ το σκεπτικό πίσω απο ότι γράφω.

Το ξέρω ωωω χαχα αλλά δεν με πειράζει <3

 

Αυτό το "το καλύτερο είναι εχθρός του καλού" λοιπόν είναι μια βαρύτατης σημασίας πολιτική δήλωση.
Ως "κουβέντα" αναφέρεται πάντα σε διαδικασίες και πρακτικές που έχουν να κάνουν με λειτουργίες μηχανισμών, εκεί κυριολεκτείται άλλωστε.

Ακόμα και αν στην προσπάθειά μας να βελτιώσουμε ένα προϊόν/διαδικασία/υπηρεσία/πρακτική/χουατέβα, καθίσταται αναγκαία ή επιτακτική η παρουσία ενός ατόμου (που μπορεί ή γνωρίζει να κάνει κάτι καλύτερα) αυτό γίνεται για την πλέον απρόσκοπτη/αποτελεσματική του προϊόντος/διαδικασίας/υπηρεσίας/πρακτικής/χουατέβα.
Δηλαδή το άτομο εν προκειμένω είναι το μέσον/εργαλείο για την επίτευξη του όποιου ζητούμενου (συναρτήσει βέβαια των δεδομένων και των προσδκωμένων αυτού του ζητουμένου).
Με λίγα λόγια είναι καθαρά μια μηχανιστική προσέγγιση (δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο), έχει να κάνει ξεκάθαρα με την ποσότητα ως ζητούμενο, η ποιότητα εν προκειμένω είναι συστατικό και δεν είναι ζητούμενο.

Ας βάλω και τα κριτήρια εν προκειμένω, γιατί συνήθως καταντάει φαύλος κύκλος η οποιαδήποτε κουβέντα για ποιότητα/ποσότητα:
Είναι άλλο πράμα να πάρουμε τον Μήτσο που είναι κορυφαίος μπετατζής για να κάνουμε ένα σπίτι και άλλο να κάνουμε έναν κάποιο Μήτσο κορυφαίο μπετατζή που θα κάνει σπίτια.

Αν στην βαρύτατη πολιτική δήλωση προστεθεί το "... αν το υ έχει ισχυρό internal locus of control τι το χρειάζεται το Κ ; Για να συναγωνίζονται ποιος θα έχει τον έλεγχο;..." που ο ίδιος έχεις αναφέρει στο νήμα "Αποβανιλλοποίηση", το οποίο έφερε η @lady godiva στο νήμα αυτό, ως σκεπτικό ξεδιαλύνει την οπτική σου.

Δηλαδή το φορμάρισμα ενός δεδομένων χαρακτηριστικών/ δυνατοτήτων ατόμου στο πλαίσιο αντίληψης/λειτουργίας της κυριαρχικής προσωπικότητας που επιλέγει το άτομο αυτό.
Που εξ αντικειμένου το άτομο αυτό έχει πρακτικώς ανύπαρκτες δυνατότητες/ικανότητες να επεξεργαστεί οτιδήποτε πέραν του δεδομένου πλαισίου λειτουργίας που έχει διαμορφώσει το κυρίαρχο μέλος.

Ίντρεστιν...
________________
Και σούρχεται μετά, που λες και η @MauveDelastrange και λέει πως κάτι θέλει να αφήσει και κάνει ανήθικες προτάσεις για μηλίτες στην ξεβράκωτη καβαλάρισα.
Ερωτοτροπεί η @lexy με το τράφικο για το αεροδρόμιο, ως υπόθεση εργασίας ad extremis, και καλά κάνει διγιότι "η υπερβολή είναι η βασιλική οδός προς την σοφία".
Στο μεταξύ το γιατί εγώ βλέπω πως πρακτικώς άπασαι οι συμμετέχουσαι στο νήμα (και @brenda και @gaby_m και @kinsha no onna, του νέιμ μπατ έι φ(γ)ιού) έχουν ισχυρότατο κέντρο ελέγχου, άσχετα πως έχει διαμορφωθεί ή και πώς λειτουργεί, μάλλον οφείλεται στη στραβομάρα μου, οπότε φωνάζοντάς μου "πού πα ρε Καραμίχαλε", παραμένω οικουρών.
________________
Μαύρο τριαντάφυλλο που να ζη και να μπορεί να αναπαράγεται δεν μπορούμε να φτιάκουμε, που να χτυπάμε τον κώλο μας κάτω για χίλια τέρμινα...

 

To εσωτερικό και το εξωτερικό κέντρο ελέγχου δεν είναι μύθος. Είναι μία πραγματικότητα αποτυπωμένη μέσα από την ενδεχελή παρατήρηση τής λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου και την μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς. (Φυσικά, πάντα υπάρχει και η κβαντική φυσική για όσους θέλουν να δουν κάπως διαφορετικά τα πράγματα, οι ερμηνείες είναι πάντα προσωπικές, καθώς ο ίδιος ο παρατηρητής επηρέαζει το αποτέλεσμα, τόσο με την παρουσία του, όσο και με τις προσδοκίες του γι΄αυτό).

Οι λειτουργίες του ''εγώ'', τής προσωπικότητας και τής διάνοιάς μας συσχετίζονται με την διάσταση του ελέγχου μας πάνω σε αυτές. Μεγαλώνοντας, ειδικά στην μέση και μεγάλη ηλικία, ενισχύεται αναπόφευκτα το εσωτερικό κέντρο ελέγχου, αν θέλετε ακόμη και στην διάσταση τής επονομαζόμενης ''σοφίας'' όπως απλοϊκά το λέει ο λαός. Είναι μία διαδικασία εξελικτική, από κάπου ξεκινάει και κάπου καταλήγει. Το να είσαι προσαρμοστικός, ανοιχτός, να έχεις αίσθηση του σκοπού, λιγότερο αμυντικός, χωρίς καταναγκασμούς, προσκολλήσεις και στρεβλώσεις, πιο σύνθετος γνωσιακά, με πολυπλοκότερες, ωστόσο αποτελεσματικότερες εσωτερικές διεργασίες, είναι και ένα αποτέλεσμα που συχνά επιτυγχάνεται με την πάροδο του χρόνου, σε συνδυασμό με την στοιχειώδη τουλάχιστον προσπάθεια.
Πάγια άποψή μου είναι ότι είμαστε έργα σε αέναη εξέλιξη, παρ΄όλα αυτά, κάποια στιγμή το πράγμα δείχνει προς τα που τείνει να μορφοποιηθεί.

Είναι εφικτή η ενίσχυση του εσωτερικού κέντρου ελέγχου, ως προς τις ικανότητες που έχουμε ή επιδιώκουμε να αποκτήσουμε σε συνδυασμό με την προσπάθεια που καταβάλουμε. Όταν το τυχαίο και οι εξωτερικές συνθήκες δεν διαμορφώνουν την εξήγησή μας για την εξέλιξη των πραγμάτων και οι συνθήκες, όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε, γίνονται απλά ένας παράγοντας για να λάβουμε υπόψη μας ως προς την δράση που πρέπει να αναλάβουμε, τότε σίγουρα είναι ενισχυμένος αυτός ο τρόπος λειτουργίας.

Δεν θα διαφωνήσω με κανέναν από τους προγράψαντες και τις προγράψασες, όλοι δικαιούνται να έχουν την προσωπική τους άποψη ως προς την αφομοίωση των εννοιών, ωστόσο οι έννοιες είναι σαφώς ήδη ορισμένες και δεν είναι λάστιχο που ξεχειλώνει κατά το προσωπικό μας δοκούν.
Αλλιώς ας μιλήσουμε για το Survivor.

Στο προκείμενο, αν ένα άτομο έχει ήδη ισχυρό εσωτερικό κέντρο ελέγχου, τα τινά κατ΄εμέ είναι δύο.
Είτε αδυνατεί να παραδώσει τον έλεγχο πραγμάτων που θεωρεί ότι μπορεί και πρέπει να φέρει σε πέρας μόνο του, είτε τον παραδίδει εν μέρει, διατηρώντας την αυτοτέλειά του και την αυτονομία λειτουργίας του συνολικά.

Η συλλογιστική του ότι όλοι έχουμε εξωτερικό κέντρο ελέγχου γιατί διαμορφωνόμαστε από εξωτερικούς παράγοντες, δεν υποστηρίζεται από τις σχετικές επιστήμες μελέτης της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι ακόμη κι αν ζήσουμε σε απόλυτα όμοιες συνθήκες κι αυτό είναι υπέροχο και εξηγήσιμο, αν θέλετε την γνώμη μου.

Συνεπώς, δεν απορώ με τίποτα, με όποια θέση και να υποστηρίζει κάποιος, και επίσης δεν νιώθω να απειλείται η δική μου. Δεν νιώθω καν την ανάγκη να συνταχθώ με την όποια πλειοψηφία τείνει να διαμορφωθεί, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ, διαβάζω με προσοχή όλες τις τοποθετήσεις, ειδικά αυτές με τίς οποίες διαφωνώ.

Η ανάληψη τής προσωπικής μας ευθύνης, έχει συσχετιστεί με το Locus of Control, κάτι που εγώ θεωρώ ότι ισχύει μεν, είναι πολύ ανώτερο από το κέντρο ελέγχου δε, είναι μονόδρομος προς την αυτογνωσία, σε όποιο συμπέρασμα και να καταλήξουμε. Η περίπτωση βέβαια του συνδυασμού της ανάληψης ευθύνης με ταυτόχρονη εκχώρηση του ελέγχου είναι για μένα απολύτως εφικτή, ειδικά σε τομείς που γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε σε θέση να είμαστε αποτελεσματικοί μόνοι μας, ή μάς είναι απολαυστικό, ή λογικά κατανοούμε ότι κάποιος άλλος είναι καλύτερος από εμάς, αναγνωρίζοντας την σημασία των υποσυνείδητών μας λειτουργιών, σε τομείς όπως ο ερωτικός για παράδειγμα. Εκεί, οι αποφάσεις μας οφείλουν να διέπονται από την ικανότητα διάκρισης.

''Ποιος είναι ανώτερος από εμένα;'' Κι αν δεν σάς αρέσει το ''ανώτερος'',
''Ποιος είναι πιο αποτελεσματικός;''
''Ποιος έχει περισσότερες γνώσεις ή ικανότητες;''
''Ποιος είναι σε θέση να διαχειριστεί την καύλα/επιθυμία/ερωτική μου έκφραση καλύτερα από μένα;''
''Με ποιον θέλω/επιθυμώ/δύναμαι να αλληλεπιδράσω;''

Kαι αναμφίβολα απαιτεί απεμπόληση της αλαζονείας μία τέτοια συλλογιστική, κανείς δεν μπορεί να είναι άριστος σε όλα, κανείς δεν γνωρίζει τα πάντα, όπως και κανείς δεν μπορεί να αλληλεπιδράσει ερωτικά μόνος του.

Είπα και χθες, ότι για όλα υπάρχει το ανώτερο. Για τον ευφυή, υπάρχει ο ευφυέστερος για παράδειγμα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι υπερτερεί σε όλα. Μπορεί κάποιος να είναι μία μουσική ιδιοφυϊα, που ανώτερή του δύσκολα βρίσκεται, αλλά να υστερεί συναισθηματικά ή σε κάποιον άλλον τομέα.

Συνεπακόλουθα, αλληλεπιδρώντας ερωτικά, για να εδραιωθεί σχέση ανισότητας, πρέπει να υφίσταται η παραδοχή της ανωτερότητας, σε συγκεκριμένους τομείς τουλάχιστον, μαζί με το στοιχείο του θαυμασμού, που κανείς δεν μπορεί να το περιορίσει μονοσήμαντα, μπορεί να διέπεται από αμοιβαιότητα, σε ένα πλαίσιο αναγνώρισης των δεξιοτήτων και των αρετών του καθένα σε διαφορετικούς τομείς.

Η ζυγαριά πάντως, κάπου πρέπει να γέρνει.

Προσωπικό συμπέρασμα αποτελεί, ότι ένα άτομο που έχει αναπτύξει επαρκώς το εσωτερικό κέντρο ελέγχου του, ακόμη κι αν δεν γεννήθηκε έτσι, ή αν οι συγκυρίες της ζωής δεν του έδωσαν την δυνατότητα να το αναπτύξει σε πολύ νεαρή ηλικία, ή ακόμη κι αν ανέκαθεν οριζόταν ως τέτοιο, μπορεί να επιλέξει την εκχώρηση ελέγχου και να μπει σε ασύμμετρη σχέση στον έναν ή τον άλλο ρόλο, λαμβάνοντας υπόψη του τα περί στάθμισης που ανέφερα προηγουμένως, αναζητώντας συμπαίκτη ανάλογου επιπέδου, στους τομείς που αφορούν το είδος τής αλληλεπίδρασης.

Ο κατάλληλος άλλος για τον καθένα είναι μία κατά περίπτωση διαφορετική υπόθεση, ακόμη και για μάς τους ίδιους σε διαφορετικές φάσεις τής ζωής μας.

Αν μπει σε μία ασύμμετρη σχέση υποταγής με τον ρόλο του Κυρίαρχου μέλους, τότε τα πράγματα είναι αρκετά απλά, κατ΄εμέ και δεν χρήζουν ιδιαίτερης ανάλυσης. Αν μπει με τον ρόλο του υποτακτικού μέλους, τότε αναπόφευκτα έχει σταθμίσει προσεκτικά την ισορροπία δυνάμεών και συνειδητά έχει αναγνωρίσει την ικανότητα του άλλου να διαχειριστεί τον έλεγχο που θα του ασκήσει. Αν υφίσταται η παραπάνω συνθήκη, τότε όλα είναι καλώς καμωμένα και πλήρως απολαυστικά για τους συμμετέχοντες, χωρίς αυτό να εμποδίζει την εξέλιξη των πραγμάτων και των ατόμων. Ενδεχόμενες αλλαγές ταχυτήτων, μπορεί να επηρεάσουν την πορεία τής σχέσης. Η βαθύτερη γνώση του άλλου, ή του εαυτού, επίσης.
Θα φέρω ένα και μόνο παράδειγμα, για να γίνει καλύτερα κατανοητό αυτό που εννοώ, παρακαλώ, να μην σταθείτε εκεί.

Έστω, ότι σε περίοδο μεγάλου στρες και για τους δύο, το Κυριαρχικό μέλος εμφανίζεται να μην αναλαμβάνει καμία ευθύνη, ούτε καν την ευθύνη του εαυτού και των πράξεών του. Είναι ασυνεπής, αποπροσανατολισμένος και αδρανής, επιρρίπτοντας ευθύνη σε εξωτερικούς παράγοντας, χωρίς να αναγνωρίζει το δικό του μερίδιο ευθύνης για την διαμόρφωση αρνητικών συνθηκών.
Αντίθετα το υποτακτικό μέλος, αναλαμβάνει πλήρως τον έλεγχο της ζωής του, της δράσης και των πράξεών του, διαχειρίζεται αποτελεσματικότερα το στρες που υφίσταται λόγω των εξωτερικών συνθηκών, έχει καθαρή σκέψη και είναι αποτελεσματικό ως προς την επίλυση των τυχόν προβλημάτων, με συνέπεια και άμεση ανταπόκριση σε ό,τι καλείται να κάνει. Και όχι μόνο αυτό, αλλά στηρίζει και ψυχολογικά το Κυριαρχικό μέλος, εμψυχώνοντάς το, βρίσκοντας λύσεις και αναλαμβάνοντας δράσεις προς την βελτίωση των δυσχερών εκείνη την περίοδο και για τους δύο συνθηκών.

Τι πιστεύετε; Ότι κάτι τέτοιο δεν θα λειτουργήσει ως καταλύτης στην σχέση αυτή;
'Η σαν ένα άτυπο crash test για την βιωσιμότητα της ασυμμετρίας;

Και φυσικά και δεν λέω πως όλοι οι άνθρωποι δεν αντιμετωπίζουμε καθημερινά προβλήματα λιγότερο η περισσότερο σοβαρά και δεν χρειαζόμαστε την στήριξη και την συμπαράσταση των γύρω μας, ειδικά των κοντινών μας ανθρώπων. Αλίμονο! Γι΄αυτό μίλησα για αμοιβαία, εξίσου δύσκολες εξωτερικές συνθήκες και διαφορά στον τρόπο διαχείρισης. Για να καταδείξω την αναγκαιότητα συμβατότητας ως προς το επίπεδο και την κατανομή του ελέγχου, με σαφή την ένδειξη της αποτελεσματικότητας επί του πρακτέου και όχι μόνο στο ωραίο, υψηλό, βαθυστόχαστο και άυλο θεωρητικό πλαίσιο.

Μην το γυρίσουμε παρακαλώ στο ''Πωπωπωπω, μα τι λέτε, εγώ είμαι κερί αναμμένο στο καημένο Κ (μου), θα κάνω ό,τι χρειαστεί για να νιώσει καλύτερα!''

 

αχ..πάλι θα αναμετρηθούμε ποιος είναι ο καλυτερότερος;!

που είναι κουτάκια με εκπλήξεις;;