BDSM, ο προθάλαμος.

Μπέσα για μπέσα, ώρες-ώρες ούτε εγώ τον καταλάβαινα, και αν και υπήρξαν φορές που ζήλευα αυτή του τη σκληράδα, υπήρχαν ακόμα περισσότερες που απορούσα "πώς στο διάολο μπορεί να το κάνει;" και το λέω εγώ που συνήθως δεν δίνω δεκάρα για κανέναν πέραν των πολύ κοντινών μου ανθρώπων.

Ίσως να ήταν και η ηλικία μου, εγώ ήμουν γύρω στα 23 και εκείνος 50άρης οπότε στα μάτια μου είχε ένα gravitas που μπορεί να μην το είχε αν τον είχα συναντήσει στα σαράντα μου. Αυτό που έβλεπα ωστόσο, σε αυτό το διάστημα των σχεδόν δεκαπέντε χρόνων που πρόλαβα να τον ζήσω, ήταν τα αποτελέσματα τα οποία έδειχναν ότι κάτι έκανε καλά, ακόμα και αν ώρες-ώρες αυτός του ο κυνισμός μ' έκανε να ανατριχιάζω μέχρι και στις κωλότριχες.

Μου είχε σκαρώσει κάμποσα χοντρά χουνέρια σε σημείο που του ορκίστηκα στα κόκαλα του παππού μου -και για μένα δεν υπάρχει βαρύτερος όρκος- πως αν μου το ξανακάνει θα του ξερίζωνα τα άντερα με τα ίδια μου τα χέρια. Μου πήρε πολλά χρόνια να καταλάβω πως δεν ήταν κάποιο από τα σαδιστικά του παιχνίδια, ήταν ο τρόπος του να με κάνει να αντιμετωπίσω τους προσωπικούς μου δαίμονες με τη μέθοδο του "σκάσε και κολύμπα".

Σε πιο προσωπικό τόνο, δεν του το συγχώρεσα ποτέ, ακόμα και όταν πια είχα καταλάβει γιατί το έκανε και μπορεί ο μακαρίτης να μη δικαιώνεται αλλά τουλάχιστον δεδικαίωται.

 

Σε καμία περίπτωση δεν Έχω τέτοια πρόθεση...

Δοκιμάστε τους πολυεστιακούς φακούς.

Σώθηκα  

 

Γενιές του RACK

Τι λέτε και εσείς;

 

Αυτές οι γραμμές με άγγιξαν πάρα πολύ.
Ίσως γιατί ήταν κάτι που αποτέλεσε πολύ θεμελιώδες κομμάτι της εκπαίδευσης που πέρασα. Αν και είχα σχετικά καλή εποπτεία των συναισθημάτων μου, με αυτό το συγκεκριμένο δεν πήγαινα πολύ καλά. Και δεν είχα επίγνωση ότι ήταν έτσι.
Και θυμάμαι αρκετές φορές να νιώθω ότι με χτυπάει κεραυνός όταν άκουγα "μην φοβάσαι" ή (ακόμα περισσότερο) "τώρα φοβάσαι, δες το" ενώ εγώ ένιωθα ψυχραιμία (μάλλον πολύ κυριολεκτικά) ή αποστασιοποίηση.
Καλή είναι η επαναφορά από καιρού εις καιρόν, βοήθησε, ευχαριστώ για την αφορμή  

 

Δε νομίζω πως μπορούμε να μιλάμε για εξάλειψη φόβων χωρίς πρωτίστως να υπάρξει διαχείρισή τους καλή μου @gaby_m

Aυτό είναι μια οικονομική προσέγγιση που μπορεί -ή και όχι- να έχει αποτέλεσμα σε κάθε τομέα της ζωής και καθένας που την χρησιμοποιεί μπορεί να είναι διευθυντής σε κάποια εταιρεία, Κυρίαρχος, μάνα στα παιδιά της ή ότι. Επειδή όμως το M/s αποτελεί ένα πεδίο σχέσεων που πλαισιώνεται από κάποιους κανόνες, έστω και αν αυτοί είναι άτυποι εγώ προσωπικά δεν μπορώ να χαρακτηρίσω M/s μια σχέση που "δουλεύει" έτσι, συγγνώμη.

Τεράστιο θέμα, νήμα από μόνο του.

kinvara απαντάει : ΟΧΙ  

 

Καλά και η margarita έτσι απαντούσε αλλά η απάντηση ήταν σταθερά: "Δεν πειράζει, θα Μ/μείνουμε εδώ μέχρι να το δεις" 

 

Αυτό που θυμάμαι από την κάποτε Κ/υ σχέση μου είναι ότι δεν θα καθόταν να αναλύσουμε τους φόβους μου με την βανίλια μορφή αυτών των συζητήσεων αλλά διοχέτευσε πολλές ώρες να μου αναλύει το πώς βλέπει αυτός τα πραγματα προσπαθώντας υποθέτω να εναρμονισει τον τρόπο που σκέφτομαι με τον δικό του. Θεωρούσε, πιστεύω, πως αν κατάφερνα να αντιληφθώ στον πυρήνα του το πώς λειτουργούσε και γιατί τότε και δεν θα χρειάζονταν κάθε τρεις και λιγο να αναρωτιέμαι γιατί αυτό και γιατί το άλλο. Ότι με αυτή τη μέθοδο θα κατέρρεαν και οι αγωνίες μου. Αν οπότε, υπήρχαν στιγμές που θα έδινε μια εντολή δεν θα χρειάζονταν να επεξηγεί και εγώ να αναρωτιέμαι καθώς θα γνώριζα το βαθύτερο είναι των ζητούμενων από πριν. Θα γνώριζα τον Κ μου εν ολίγοις.

Το δίνω εντολές κι εσύ ακόλουθα δεν προσφέρει αυτήν την δυνατότητα, νομίζω. Σε αφήνει να μαντεύεις. Κι αν μαντεύεις ποιος ξέρει που μπορεί να σε οδηγήσει το μυαλουδακι σου. Θα μου πεις μπορεί έτσι να μαθαίνεις να μην σκέφτεσαι αλλά να πράττεις αυτόματα. Ίσως, δεν νομίζω ότι θα λειτουργούσε σε βάθος χρόνου αυτό σε εμένα. Όσο κι αν είσαι ευτυχισμένη σε μια κατάσταση κάτι μπορεί να προκύψει και να ανοίξει ένα πηγάδι χωρίς πάτο στην πορεία. Μπορεί και όχι; Υποθέσεις μόνο μπορω να κάνω.

Κι αυτό όμως αν το πάρουμε αποκομμένα μπορεί να μας οδηγήσει σε λάθος αποτελέσματα. Θα υποθέσω ότι ένας Κ που λειτουργεί με "σκάσε και κολυμπά" μπορεί να προσφέρει μακράν πολλά άλλα στο υ του τα οποία να το κάνουν να αδιαφορεί για το "σκάσε και κολυμπά".

 

Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, το πεις M/s, το πεις παγωτό κασάτο, σου αρέσει/δεν σου αρέσει ο τρόπος, συμφωνείς ή διαφωνείς με την προσέγγιση, το τελικό αποτέλεσμα, που τουλάχιστον έβλεπα εγώ, ήταν ένας Αφέντης και ένα χαρέμι από σκλάβες, και στο τέλος της ημέρας ήταν και αυτό που πραγματικά μετρούσε, τόσο για τον ιδιοκτήτη όσο και για την ιδιοκτησία του.

Δεν θα διαφωνήσω καθόλου μαζί σου ότι ο τρόπος που προσέγγιζε τα πράγματα ήταν ιδιότυπος αλλά -ακόμα και αν δεν του το συγχώρεσα ποτέ- η μέθοδος του "σκάσε και κολύμπα" σε μένα δούλεψε, και ας μην ήμουν σκλάβα του, ας ήμουν ο πιτσιρικάς που απλά γούσταρε τόσο το μυαλό μου, όσο και να μου το κάνει πουρέ.

 

Όταν υπάρχουν σκιές και δαίμονες πολλές φορές το ''σκάσε και κολύμπα'' είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος να αντιμετωπιστούν κι ειδικά όταν το επιτρέπει κι ο χαρακτήρας του ατόμου που πρέπει να κολυμπήσει. Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι περιπτώσεις που χρειάζονται μια άλλη προσέγγιση, πιο συζητήσιμη νομίζω.

 

Εικάζω ότι η αδιαφορία του ήταν επιτηδευμένη, όταν έλεγε "σκάσε και κολύμπα" μέσα του ήταν σίγουρος για το αποτέλεσμα, είτε ήξερε ότι θα επιπλεύσει, είτε ήθελε ο άλλος να καταλάβει με το σκληρό τρόπο ότι δεν μπορεί. Δεν ξέρω, πραγματικά δεν ξέρω, και στην τελική-τελική εγώ δεν ήμουν και σκλάβα του, οπότε το κατά πόσο ήταν σωστή ή όχι προσέγγιση αυτό το "σκάσε και κολύμπα" μπορούσα να το κρίνω μόνο εκ του αποτελέσματος και μόνο για εκείνες που κατάφεραν να κολυμπήσουν.

 

Με την όποια "πείρα" μπορεί να έχω, θεωρώ ότι ένας Κ που επιθυμεί να έχει μια υ δική του, αφιερώνει πάντα χρόνο στο να "προτείνει" (δεν ξέρω αν είναι η κατάλληλη λέξη αλλά για κάποιο λόγο αυτή μου ήρθε πρώτη) το πώς βλέπει τον κόσμο, την κοσμοθεωρηση, την επιστημολογία του. Και δεν νομίζω ότι τελικά υπάρχει άλλος τρόπος Κάποιος να κατέχει πραγματικά κάποιον παρά αυτός ο δεύτερος όντως να δει ότι αυτή η "προτεινόμενη εικόνα" του κόσμου είναι πραγματικά καλύτερη από τη δική του και να "υπαχθεί" σε αυτή. Και προφανώς δεν μιλώ για προσπάθεια πειθούς ή κάτι τέτοιο. Δεν θα λειτουργούσε ποτέ αυτό, δεν είναι κατίσχυση.
Μιλάω για εκείνη την απίστευτα απαστράπτουσα στιγμή, τη στιγμή που αλλάζει όλη τη ζωή και τη μελλοντική αλλά και την πρότερη -αφού πλέον βλέπεις όλη σου τη ζωή μέσα από αυτό το νέο πρίσμα- αλλά και πολύ σκληρή -γιατί είναι πάντα πανίσχυρη η τάση να δικαιώνεις τα πεπραγμένα και τον παλαιό σου εαυτό- που καταλαβαίνεις/αναγνωρίζεις/συνειδητοποιείς (όποιο ρήμα ταιριάζει στον καθένα) ότι "ναι, αυτή η εικόνα του κόσμου είναι πολύ καλύτερη από τη δική μου"...