BDSM, ο προθάλαμος.

Δεν γνωρίζω και δεν έχω ακούσει για κανέναν που να πνίγηκε όταν χρειάστηκε να σκάσει και να κολυμπήσει.

Μετά, είναι ο τρόπος με τον οποίο νοηματοδοτούμε τα πράγματα, το βαθύ συναίσθημα με το οποίο, άθελά μας, τα έχουμε επενδύσει. Για μένα, που το "κολύμπα τώρα!" ήταν ο τρόπος με τον οποίο έμαθα κολύμπι και λάτρεψα τις στιγμές εκείνες, που φυσικά δεν ήμουν μόνη μου αλλά δεν (αντιλαμβανόμουν και ότι) είχα βοήθεια, το "σκάσε και κολύμπα" είναι ένας τρόπος να μου πει κάποιος ότι κέρδισα την αυτονομία του να κολυμπώ μόνη μου, ότι πέρασα τις εξετάσεις του, ότι με εμπιστεύεται πως είμαι αντάξιά του και ότι μοιραζόμαστε το ότι τώρα εγώ κολυμπώ.

Οπότε με το "σκάσε και κολύμπα" δεν έχω πρόβλημα, κάθε άλλο, πόσο μάλλον όταν ξέρω ότι το "σκάσε" ισχύει μέχρι να καθίσω να γράψω την αναφορά ημέρας. Το μόνο θέμα που υπάρχει είναι να σιγουρέψω ότι και ο Έτερος βλέπει το "σκάσε και κολύμπα" με τον ίδιο τρόπο. Αυτή την ανασφάλεια ομολογώ ότι την έχω  

Η αδιαφορία είναι άλλο πράγμα. Στην αδιαφορία, λέω αυτό που θέλω και μετά αναμένω, δεν έχω πρόβλημα με αυτό, δεν θεωρώ ότι η σκλάβα είναι πάντα το επίκεντρο του ότι συμβαίνει, απλά αφήνομαι και μένω στην αναμονή ωραία και καλά. Η τιμωρητική αδιαφορία για μένα οδηγεί σε αποστάσεις, όσο επώδυνα και αν κερδίζεται το κάθε χιλιοστό απόστασης, όσο χρόνο και να πάρει. Και είχα αρκετά ισχυρή διαίσθηση ώστε να μπορώ να διακρίνω.

@kinvara, ναι, ασφαλώς, ισχύει αυτό ότι υπάρχει και το στάδιο της διαχείρισης των φόβων, ήθελα να δώσω έμφαση στο ότι και το υ μπορεί να θέλει να ξεμπερδεύει με τους φόβους και τις αναστολές του και ίσως αυτός να είναι ένας λόγος που έχει δεχτεί να μπει σε καταστάσεις D/s και σε κάθε περίπτωση αν μπορούσε και μόνο του το υ να κάνει καλά τους φόβους του θα μιλούσαμε για έναν άλλο άνθρωπο και άλλες συνθήκες.