BDSM, ο προθάλαμος.

1.
Γύρω γύρω όλοι στη μέση τι..?
Σοβαρευτείτε...

2.
Βέβαια, δεν λέω, και η αυτοαναίρεση έχει το κάτι της, είπε κανείς πως η ενοχικότητα δεν έχει μια θαλπωρή για τα ενοχικά παιδιά..?
Η ενοχικότητα, ό,τι και να κάνετε, ό,τι και να σκεφτείτε, στο βάθος-κήπος έχει φόβο...

3.
Ή το βλέπετε (το 2) και γουστάρετε να ντιλάρετε στα ίσια μαζί του είτε γίνεται "σεμεδάκι" στην φλατ τιβί στο πιο κιτσάτο σκηνικό.
Το πρώτο θέλει "αρετήν και τόλμη", το δεύτερο ούτε για υποσημείωση στο "Λεξικό του Κιτς" δεν κάνει...

Ούτε έτσι ούτε γιουβέτσι ούτε κοκορέτσι ούτε οτιδήποτε...
Το βλέπεις κατάματα και το ντιλάρεις με την πάρτη σου...
Φυσικά κι έχει κόστος.
Το κόστος να μην έχει "παραμύθι"...

 

Θα ήθελες να το εξηγήσεις λίγο αυτο;
Γιατι ενώ βρίσκω πολύ ενδιαφέρον αυτό που λες δεν είμαι σίγουρη ότι κατάφερα να το παρακολουθήσω όσο ξεκάθαρα θα ήθελα.

 

Μπορούμε να απολαύσουμε την επαφή μας αυτή, χωρίς απαραίτητα να μπαίνουμε -συνειδητά ή υποσυνείδητα- σε έναν από τους τρεις προαναφερθέντες ρόλους? Ή οι ρόλοι αυτοί πάνε πακέτο με τα συναισθήματα που γεννιούνται από την αλληλεπίδραση?
Η αίσθηση ας πούμε ότι είσαι έρμαιο στα χέρια του άλλου, μπορεί να είναι σκέτα καυλωτική, ή θα επιδράσει επάνω σου, ψυχοσωματικά , έστω και αλληγορικά ως θέση θύματος?
Και αντίστοιχα, όταν ασκεί κάποιος τον έλεγχο του άλλου ή πάνω στον άλλον, σε οποιοδήποτε επίπεδο, νοητικό ή σωματικό, πόσο εύκολο είναι να μην νιώθει ούτε θύτης, αλλά ούτε και σωτήρας του?
Και τα δύο σχετίζονται με την εξουσία που ασκείται από τον έναν στον άλλον.
Η ερώτηση είναι αν μπορεί να γίνει ένας τέτοιος ξεκάθαρος διαχωρισμός ή είναι συνυφασμένα με τις ασυνείδητες λειτουργίες του εγκεφάλου. Δεν την θέτω επιστημονικά, γι΄αυτό αναρωτήθηκα για το βίωμα που ενδεχομένως κάποιος θα ήθελε να μοιραστεί.
Ελπίζω να το αποσαφήνισα και να μην το περιέπλεξα περαιτέρω...

 

Καλά διασαφηνισμένο...

 

Ναι! Ναι! Ναι!
Δεν έχω αισθανθεί ποτέ θύμα! Δεν μου έχει καν περάσει από το μυαλό η υπόνοια. (ξέρω, ξέρω: μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι  )

Μπορεί να οφείλεται στο ότι ανήκω σε αυτούς τους κάποιους:

------------------

Ας ρίξω κι εγώ ένα ερώτημα στο τραπέζι: μήπως η αναζήτηση του γιατί και του πώς προβληματίζει πιο πολύ τα κυριαρχικά άτομα;

Κι εννοώ ότι, μπορεί "ενας κυριαρχικος τυπος" όπως τον περιέγραψε η @vussinada να "ειναι πιο συμβατος στα προτυπα που εχει στησει η δυτικη κοινωνια", όμως οι πρακτικές που χρησιμοποιεί στη βδσμ σχέση, δεν είναι αποδεκτές από τον δυτικό πολιτισμό.

Ο κυρίαρχος της σύγχρονης εποχής είναι γνώστης ότι αντλεί ευχαρίστηση με την πρόκληση κακού σε κάποιον άλλον άνθρωπο, βιώνει έτσι μια αντίφαση που τον σπρώχνει να αναζητήσει τις αιτίες αυτής της απόλαυσης, σε αντίθεση με τον υποτακτικό που ο ρόλος του δεν αντίκειται στην επικρατούσα ηθική.

 

Θα έλεγα ότι ο κυριαρχικός τύπος είναι πολύ πιο κοντά στις αφηγήσεις της ανατολής, όχι της δύσης.  
Και φυσικά και δεν αντλεί ευχαρίστηση από την πρόκληση κακού σε κάποιον άλλο. Αλλιώς η δίωξη θα έπρεπε να είναι αυτεπάγγελτη.
Μπορεί να αντλεί ευχαρίστηση από την πρόκληση πόνου. Κακού όμως;;...

Επίσης, μήπως είναι ο υποτακτικός που μάλλον κοντράρεται περισσότερο με το "αυτόνομο/αύταρκες/αυτοδύναμο/αυτοδημιούργητο/επιτυχημένο" κλπ κλπ πρότυπο της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας;  

Και παρά τα όσα έγραψα παραπάνω, αν το πώς και το γιατί δεν προβληματίζει πιο πολύ τον Κυρίαρχο, τότε θα πρέπει αυτομάτως να παραδώσει τη θέση του οδηγού, δεν κάνει για εκεί  

 

Στο πρώτο...
Είναι θέμα ευρύτερης αισθητικής, θα έλεγα, και κατα συνέπεια αξιακού συστήματος, που κατ΄ελάχιστον εξασφαλίζει συνειδητή ανοσία από ...γκαγκά..!

Στο δευτερο...
(Αποστασιοπούμενος από την "τραντισιονέλ" ονοματοδοσία)...
Οι ηγούμενοι χαρακτήρες/προσωπικότητες υπάρχουν παντού.
Η εκδήλωσή τους ποικίλλει από το πολιτιστικό/πολιτισμικό πλαίσιο στο οποίο υπάρχουν, το λένε και κενωνία.
Δεν υπάρχει πρόκληση κακού από την στιγμή που σαφώς καθ' οιονδήποτε τρόπο εξασφαλίζεται αμοιβαίως συναίνεση από το έτερον/α μέλη (ακόλουθα μέλη).
Αυτό το "κάτι άλλο", που επιλέγεται από κοινού σε αυτό που λέμε "ανταλλαγή ισχύος", λειτουργεί σε μήκος κύματος, συνηθέστατα διάφορο, στον όποιο βαθμό, του επικρατούντος κατά περίπτωση, κοινωνικά αντιλαμβανόμενου.
Προφανώς δεν υπάρχει κάποια αντίφαση.
Στις περιπτώσεις που "διαφαίνεται" κάτι τέτοιο, απλά εδράζεται και κινητοποιεί ταπεινότατα χειριστικά εργαλεία με τα κατάλληλα πασπαλίσματα/καθρεφτάκια, που το ένα ή και τα δυο μέλη αρέσκονται να πιπιλάνε ως καραμέλα που τα ικανοποιεί στον όποιο βαθμό αρέσκονται (άλλως φετιχιστικά γκομενιλίκια και νάζια)...

 

Μα ένας άσχετος με το βδσμ παρατηρητής μιας βδσμ σχέσης δεν θα πίστευε ότι (μέσω του πόνου) το κυρίαρχο μέλος βλάπτει το υποτακτικό; Ακόμα κι ένας σχετικός με το βδσμ, αν δει κάποιον σε μια πλατεία να ρίχνει χαστούκια σε κάποιον άλλο, δεν θα αναρωτηθεί αν βρίσκεται μπροστά σε μία σκηνή κακοποίησης; ή αν αντικρύσει άλλα σκηνικά "καψονιού" ή εξευτελισμού δεν θα αναρωτηθεί αν πρόκειται για μπούλινγκ;

(απάντησε κι ο @cadpmpc στο μεταξύ, επισημαίνοντας ότι δεν είναι κακό, εφόσον υπάρχει συναίνεση• και πράγματι έτσι πιστεύω κι εγώ. Μάλλον έπρεπε να διευκρινίσω στο προηγούμενο μήνυμά μου, ότι εννοώ κακό με βάση την κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά)

Για εμένα ο υποτακτικός δεν αποκλείεται να είναι ένα αυτόνομο, αυτάρκες, αυτοδύναμο, αυτοδημιούργητο, επιτυχημένο, κλπ άτομο  

 

Νομιζω οτι πρεπει να εξηγησω λιγο καλυτερα αυτα που εγραψα βιαστικα στο πρωτο ποστ μου αν και δεν ειναι η καταλληλη στιγμη να το κανω γιατι ειμαι αυπνη δυο μερονυχτα σερι,οποτε σορρυ για το οποιο λαθος πιθανον προκυψει....
Ο κυριαρχικος ρολος οπως κι ο υποτακτικος δεν ψαχνει εξηγηση στην ερμηνεια,ουτε στο που μοιαζει,αν δηλαδη πλησιαζει σε δυτικα ή ανατολικα στοιχεια σα μορφη,ειναι ξεκαθαρη η μορφη που εχουν κι οι δυο ρολοι.Εκει που μπερδευεται το πραγμα (και ειναι κι αυτο που ανεφερομουν βασικα) ειναι στο πως σκεφτεται κι αντιδρα το ατομο στη συνειδητοποιηση της υπό τάσης του και κατα ποσο το σταματαει απο το να εκφρασει αυτη τη ταση.Ερχεται αντιμετωπο με πολλα που πρεπει να καταρριψει,εγωισμο,τειχη που εχτιζε απο μικρο παιδι,αντιληψεις,και το δυσκολοτερο ισως,το αισθημα της ντροπης μποστα σε αυτο που δειχνει οτι προτιμαει.Σαφως και δε το ανεφερα σαν καθολικη διαδικασια εκκινησης ολων των υπο ατομων....Αλλα για μια μαζα υ ατομων που ενιωσαν ενα ή ολα αυτα.Εδειξα ενα παραδειγμα με τους κανονες της κοινωνιας,τα πρωτυπα της και το αντικτυπο που εχει στα μελη της σε ολους τους τομεις χωρις ομως να αλλαζω ή να θελω να παρομοιασω τις εννοιες με κατι αλλο απο αυτο που ειναι,θελω να δειξω την οπτικη του ιδιου και των αλλων και του ιδιου μεσω αλλων...τη σκια,οχι το αντικειμενο το ιδιο αλλα τη σκια που μπορει να ειναι διαστρεβλωμενη και αυτο πολλες φορες ισως ειναι και ανασταλτικος παραγοντας στην εκφραση του ατομου.Το ατομο δηλαδη πιθανον να πνιγει αυτη τη ταση,να της απαγορευει να βγει στην επιφανεια,να τη ξανακλειδωνει ή να τη καλυπτει με τη καπα που ειπα στο πρωτο ποστ για να μη φανει πουθενα ουτε και στον ιδιο.Υπεθεσα οτι ισως τα κυριαρχικα ατομα ειναι πιο ευκολο να παραδεχτουν και να αποδεχτουν,γιατι δεν εχουν να ριξουν εγωισμους αλλα τυψεις.Αλλα μαλλον ηταν ατοπη και λιγο πεζη αυτη η συγκριση δυσκολιας της αποδοχης και παραδοχης,μεταξυ των δυο ρολων,του τυπου,ποιο ποναει πιο πολυ;κλωτσια στα αχαμνα ή εμμηνος ρηση;
Αυτα..και καληνυχτα....

 

Ένα θαυμαστικό (!)..!

 

Θα έλεγα πως είναι ένα άτομο που το βασικό του χαρακτηριστικό αποκρυσταλλώνεται στο ότι γνωρίζει ακριβώς και μπορεί να αναγνωρίζει κάτι το πολύ συγκεκριμένο (γι' αυτό τό ίδιο το άτομο) στο μάτι του ή στον λόγο του ηγούμενου (οδηγού) μέλους της σχέσης... Τα περίπου γνωρίζει, περίπου βλέπει είναι πλέον σύνηθες φαινόμενο... Υπάρχει και μια γκαβομάρα και μια κουφαμάρα επίσης...