BDSM, ο προθάλαμος.

Προσωπικά, έχω πάρα πολύ ισχυρό κέντρο εσωτερικόυ ελέγχου...και μια χαρά δύναμαι..αλλα και να μην είχα, το να παραδώσεις, πραγματικά, έλεγχο και μάλιστα παντού...θέλει άπειρη δουλειά με εσένα...οπότε δεν θα συμφωνήσω με το παραπάνω.

Όσο και να φαντάζει πιο εύκολο στη, θεωρία, για κάποιον που θέλει να αφήσει ευθύνες και έγνοιες με το να μπει σε D/s M/s αν δεν μπορεί να κάνει δουλειά με τον εαυτο του και να κοπιάσει, μέσα του, δεν θα προχωρήσει. Οπότε, προσωπικά δεν με απασχόλησε καν, ποτέ το αν έχω η δεν έχω ανάγκη να αφήσω ευθύνη, γιατί ήμουν too busy να το κάνω πραγματικότητα. Γιατί αυτό θέλω, θέλουμε, βγήκε.

Επίσης..δεν νομίζω πως ενας Κ θέλει ενα υ παράσιτο, ούτε μπαίνουμε σε D/s για να φορτωθούμε..ισα ισα..μετατοπίζει μια τετοια σχέση, όλο το φόκους μας. Προσφέρεις, προσφερεσαι, καλυτερευεις, ικανοποιεις Εκείνον. Αν ξεκινούσα να φορτώνω ευθύνες που δεν θέλει, απλά δεν θα τις έπαιρνε και αν είχα τέτοιες προσδοκίες οτι θα μου νταντευει την ζωή και πως το φοκους θα ταν σε εμένα, στο χερι του θα ταν να τις κόψει  

Λέμε για ευθυνοφοβα υ κτλ και ξεχνάμε απλά πως..ο καθένας εχει το ταίρι του για κάποιον λόγο. Εγώ αν ήμουν ευθυνοφοβο, θα χα πάρει ποδι στον πρώτο μήνα πάντως.

Οπότε, ας μην αφήνουμε εξω απο τις αναλύσεις για τα υ, το Κ...γιατί έχει κύριο και κομβικό ρόλο.

Αυτά απο εμένα  

Α και @Εθελ , προσωπικά νομίζω κατάλαβα πολύ καλά τι γράφεις και πως το γράφεις. Δεν θα το πάρω ουτε γενικά, ούτε σαν γενική συμπεριφορά υ στατους, το διαβάζω ειδικά, απο υ προς τον Κ του.  

 

Προφανώς δεν μιλάμε για το ίδιο πράγμα. Ουδέποτε είπα ότι οι έχοντες εξωτερικό κέντρο ελέγχου είναι παράσιτα, δεν ισχύει άλλωστε, πρόκειται για δικό σου νοητικό άλμα. Αν θεωρείς ότι έχεις εσωτερικό κέντρο ελέγχου, δηλαδή πλήρη ευθύνη στην ζωή και τις επιλογές σου, όπου η συμπεριφορά σου καθορίζεται από τις δικές σου αποφάσεις και προσπάθειες (γιατί αυτό σημαίνει ο όρος κατά τον Ρότερ) και παρ΄όλα αυτά έχεις εκχωρήσει τον απόλυτο έλεγχο, όπως περιγράφηκε παραπάνω, άνευ όρων και ορίων, τότε η αλήθεια είναι ότι αποτελείς εξαίρεση, σε έναν ευρύτερο κανόνα. Μπορείς ωστόσο να εξετάσεις το ενδεχόμενο να είναι μικτό το κέντρο ελέγχου σου, ούτε πλήρως εσωτερικό, ούτε εξωτερικό, αυτό σε μένα θα έμοιαζε πιο εφικτό, αλλά και πάλι, αυτό αφορά εσένα και ουδόλως εμένα.

 

Θα ήθελα να ρωτήσω με αφορμή αυτό που γράφεις, όχι μόνο εσένα αλλά γενικά κατι που προσωπικά δεν καταλαβαίνω.
Όταν γράφουν κάποιοι/ες αυτό το "κάνω ό,τι επιθυμεί" και το παρουσιάζουν με μία μορφή ανιδιοτέλειας τι ακριβώς εννοούν;
Το ανιδιοτελως δεν το καταλαβαίνω. Στην ουσία εκπληρώνονται οι επιθυμίες και των δύο, οι ανάγκες και των δύο απλά με διαφορετική μορφή. Όταν εγώ κάνω κάτι που δεν θέλω, φαινομενικά το κάνω για τον άλλον αλλά επί της ουσίας το κάνω γιατί φτιαχνομαι να κάνω κάτι που δεν θέλω επειδή μου το "επιβάλλουν". Άρα κάνω τελικά αυτό που θέλω. Παρουσιάζεται γενικά ότι σε μία σχέση Ντι ες γίνεται αυτό που θέλει ο Κ αλλά στην ουσία γίνεται το ίδιο κατανεμημένα αυτό που θέλουν και οι δύο. Στην ουσία κανείς δεν υπηρετεί τον άλλον. Και οι δύο υπηρετούν τις ανάγκες τους. Απλά, συμπληρωματικά. Δεν υπάρχει ανιδιοτέλεια σε αυτό. Δεν υπάρχει θύμα και θύτης. Δεν υπάρχει κάποιος είναι πιο δυνατός και κάποιος πιο αδύναμος. Κάποιος πάνω και κάποιος κάτω σε αυτό το θέμα. Υπάρχουν δύο άνθρωποι που καυλωνουν και εκπληρώσουν τις ανάγκες τους και τα θέλω τους και παίρνουν από αυτή τη κατάσταση ισομερώς. Άρα μία χαρά εξυπηρετεί τις επιθυμίες σου. Απλά εσύ (κι εγώ) γουστάρεις να κυριαρχούν επάνω σου. Και ποια είναι μεγαλύτερη απόδειξη αυτού από το να κάνεις κάτι που "δεν θέλεις" επειδή απλά αυτός το προστάζει. Το "δεν θέλω" σου (και μου) είναι η επιτομή του θέλω (και της καυλας) στη προκειμένη.

 

Είπα ισχυρο, οπως είπες και εσύ. Δεν μίλησες για απόλυτο τίποτα.

Είπα προσπαθώ και θα προσπαθώ και καταφέρνω, είπες δεν δύνανται.

Το παράσιτο, εσύ το πήρες ως άλμα..δεν είπα πουθενά ότι είπες αυτό...προσχώρησα τον συλλογισμό μου, για να εξηγήσω τι θέλω να πω. Νομίζω εξήγησα  

Αυτά

 

Α ΠΑ ΠΑ. .... Μην τα λες αυτά φωναχτά κορίτσι μου!!!!!!
Το να τα λες φάτσα φορά αυτα είναι σαν να βλέπεις κατάματα Τον ίδιο το Θεό! !!!!!!
Τς τς τς....
 
Ps. Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω

 

Απο που βγάζεις το συμπέρασμα αυτό? Ισα ίσα, πόσες φορές έχουμε πει οτι η υποταγή δεν είναι δώρο και δεν κάνουμε κάποια χάρη.


Απο εκεί και πέρα το ισότιμοι αλλα όχι ίσοι..ειναι αυτό που περιγράφει καλύτερα τέτοιες σχέσεις.

 

Αναφέρθηκα στο ότι εξυπηρετεί τις ανάγκες του και όχι τις δικές της. Και φυσικά δεν μίλησα για τους πάντες (πώς θα μπορούσα άλλωστε) αλλά για μερικούς που μπορεί να μπερδεύουν τα φαινόμενα με την ουσία. Οπως εγώ την αντιλαμβάνομαι πάντα.

 

Οχι, απλά μου έκανε εντύπωση η παρατήρηση καθώς δεν είχα αντιληφθεί κάτι τέτοιο να λέγεται, έστω και σαν αίσθηση..

Πάντως, οταν λένε και λέω επιθυμίες του Κ, νομίζω οτι αναφερόμαστε στα πάντα που θέλει..και εγω σαν άτομο θελω 19191 πράγματα αλλά όλα έρχονται σε δεύτερη η και τελευταία θέση, μπροστά στο θέλω να είμαι καλό και δικό Του. Ο,τιιι θέλει ο Κ έχει μια πιο καθημερινή πιο γήινη εφαρμογή. Θέλει να φάει αυτό, συγκεκριμένα απο το θέλει να είμαι διπλα του με συγκεκριμένο τρόπο για συγκεκριμένο διάστημα. Στο υ, το θέλω του το βασικό (να ακούει ) είναι ένα..και έρχεται σε κόντρα (κάποιες φορές) με τα άλλα χίλια που θέλει. Εκεί είναι το ζόρι που λέμε και λέω καμία φορά..Αλλά οκ  

Όχι δεν κάνουμε χάρη με την υποταγή, και συνήθως τα άτομα που νοιώθουν έτσι..μολις δουν οτι δεν παίζει, γιατί δεν παίζει .. απλά το αφήνουν ή τους αφήνει το Κ.

 

Εγω μίλησα για την βαθύτερη ανάγκη που σε φέρνει να κάνεις αυτό που θέλει εκείνος. Ναι, έρχεται σε κόντρα στα επιμέρους καθημερινά πράγματα αλλά στην ουσία εξυπηρετεί την βαθύτερη ανάγκη να βρίσκεσαι σε αυτή της μορφής σχέση.
Και φυσικά είναι και ζόρι, μεγαλο. Για παράδειγμα όταν διαφωνούμε σε κάτι και εγώ πρέπει να δεχτώ ότι τελειώνει η συζήτηση εκεί που το ορίζει εκείνος τραβάω μεγάλο ζόρι! Αλλά αυτό θα οδηγήσει και θα βοηθήσει τελικώς το να συνεχιστεί ομαλώς η αρχική κατάσταση που επιθυμώ, δηλαδή το αυτός να είναι ο Κ της σχέσης κι εγώ η υ του. Γιατί αν συνεχίσω να διαφωνώ, όσο κι αν το θέλω εκείνη τη στιγμή (που το θέλω σαν τρελή) θα ανατρέψει την ισορροπία. Την ισορροπία που με ενδιαφέρει να εξυπηρετεί πρωτίστως εμένα.
Δεν μιλάω δηλαδή για το πρακτικό κομμάτι αλλά στο τι μας οδηγεί στην ουσία αυτης της συνθηκης. Και εκεί δεν νομίζω ότι διαφωνούμε.

 

Ναι, είπα δεν δύνανται και επιμένω, αν υπάρχει ισχυρό εσωτερικό κέντρο ελέγχου και όχι μικτό, τότε, ούτε δύνανται, ούτε επιθυμούν να εκχωρήσουν τον έλεγχο σε κανέναν, αυτό τους ορίζει η αντίληψη του κόσμου που διαμορφώνεται από την τοποθέτησή τους αυτή, είτε είναι αρχική, είτε καταλήγουν εκεί στην πορεία του χρόνου. Καλά έκανες και προχώρησες τον συλλογισμό σου, εγώ απλά ξεκαθάρισα ότι δεν ταυτίζω τα δύο αυτά διακριτά πράγματα, oύτε καν τα συνδέω, καθώς είναι άσχετα το ένα με το άλλο. Δικό μου disclaimer. Εξήγησα κι εγώ ότι δεν καταδικάζω επ΄ουδενί το εξωτερικό κέντρο ελέγχου, απλά διαπιστώνω κάποια χαρακτηριστικά που είναι ασύμβατα με κάποια άλλα. Όλα καλά λοιπόν.
Αυτά... 

 

Τώρα το χάλασες.
Δεν νομίζω ότι το να κάνεις αυτό που σου αρέσει να κάνεις ή σε καυλώνει να κάνεις ή σου είναι άνετο να κάνεις ή θεωρείς σωστό να κάνεις ή έστω το κάνεις για να αστράψει η υποτακτικότητα σου στα μάτια του κυριαρχικού που θέλεις να έχει την καλύτερη γνώμη για αυτή είναι θέμα ανάγκης. Ούτε ρηχής, ούτε βαθιάς.
Ανάγκη είναι το φαγητό. Μια υποτακτική μπορεί να φάει από τα σκουπίδια αν δεν βρει φαγητό αλλού για κανα τριήμερο αλλά ασύμμετρη σχέση με κάποιον που δεν της αρέσει ο ίδιος ή η κυριαρχία του δεν πρόκειται να κάνει και αν κάνει θα είναι για λίγο.

Αυτό έχει να κάνει με την υποταγή και όχι με την υποτακτικότητα.
Υποτακτικότητα είναι το ότι κάνω ότι θέλει άκριτα και με θέληση και χωρίς καμία εσωτερική σύγκρουση ή συναισθηματική δυσκολία. Και αυτό γίνεται σχεδόν πάντα μονάχα όταν υπάρχουν οι προαναφερόμενες προυποθέσεις.
Υποταγή είναι ότι κάνω αυτό που θέλει γιατί αν δεν το κάνω φοβάμαι συνέπειες οι οποίες ξέρω ή φαντάζομαι ότι θα μου είναι πιο δυσάρεστες από το να κάνω αυτό που θέλει.

 

Στο πρώτο κομμάτι θα σου απαντήσω ότι υπάρχουν οι βασικές ανάγκες που έχουν να κάνουν με την επιβίωσή μας και οι δευτερεύουσες που έχουν να κάνουν με επιθυμίες και ικανοποίηση. Το να θέλω για παράδειγμα να αγαπώ και να με αγαπούν οι άνθρωποι που επιλέγω είναι ανάγκη. Δεν θα πεθάνω όμως χωρίς αυτό.
Έτσι το βλέπω εγώ. Αλλά η ουσία δεν είναι στο τι ορίζουμε ανάγκη, μπορείς να έχεις μία άλλη οπτική της ετυμολογίας της. Αρκεί όμως εδώ να αντιλαμβάνεσαι πώς την χρησιμοποιώ εγώ για να καταλάβεις αυτό που λέω. Αν συμβαίνει αυτό, δεν υπάρχει θέμα να αναλύσουμε το αν είναι ανάγκη ή αν εσύ θέλεις να δώσεις μία άλλη λέξη σε αυτό που θέλω εγώ να πω για μία άλλη προσέγγιση της ουσίας του κειμένου. Εσυ μπορείς να πεις γιατί έτσι γουσταρει. Δεκτο.
Αυτο που θέλω να πω πάνω κάτω, αν επιθυμείς να το θέσω αλλιώς είναι ότι όλοι κατά βάση είμαστε εγωιστές. Και κατά την άποψή μου, όλοι εκπληρώνουμε τις ανάγκες μας(όπως τις εννοώ εγώ στο μυαλό μου) μέσω των επιλογών μας. Και αυτό είναι καλό.
Δεν λέω μαλάκες, λέω εγωιστές. Προσοχή  

Για το δεύτερο κομμάτι δεν έχω να αναλύσω πολλά παραπάνω, συγγνωμη.  
Υπάρχουν άνθρωποι που λειτουργούν έτσι και άλλοι που λειτουργούν αλλιώς. Και άλλοι κατά περίπτωση, δεν έχω ιδέα.
Δεν ανήκω στη πρώτη κατηγορία και δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Νομίζω το έχω ξαναγράψει κάπου ότι για μένα η υποταγή δεν έρχεται φυσικά και χωρίς δυσκολία. Αλλά είναι επιλογή μου.
( Και έρχεται κόντρα με πολλά χαρακτηριστικά μου και γάμησε τα   )