BDSM σε συνθήκες αναπηρίας

Απάντηση: Re: BDSM σε συνθήκες αναπηρίας

Φίλε vautrin,
εγώ που είμαι αρτιμελής ποτέ δεν αξιώθηκα να συνάψω δύο σχέσης και μάλιστα διάρκειας 2 χρόνων με Κυρίαρχο όσο και αν το ήθελα....
Πάντα τέτοια....
Δεν σου είπα και πριν ότι δεν σε φοβάμαι εσένα?? Θα την βρεις την άκρη σου..

 

Απλά συγχαρητήρια.

Δεν έχω εμπειρία για να μπορέσω να συμβάλλω σε αυτά που ρωτάς με αυτό το νήμα, αλλά ως θέμα συζήτησης είναι άκρως ενδιαφέρον και πραγματικά ανοίγει μάτια, πράγμα για το οποίο, εγώ προσωπικά, σε ευχαριστώ  

Με αφορμή αυτό το νήμα λοιπόν, θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σε 2 παλιότερα σχετικά νήματα, που νομίζω ότι αξίζει να αναπτυχθούν περαιτέρω:

https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t9902/
https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t9924/


Και μια ερώτηση προς εσένα:

Ποιό θα έλεγες ότι είναι το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζεις λόγω της αναπηρίας σου (αναφορικά με τον ερωτικό-bdsm τομέα) και πώς νομίζεις ότι μπορεί να επιλυθεί σε κάποιο βαθμό;

 

Καλώς τον λοιπόν, μια χαρά τοποθετήσε, και σου εύχομαι να βρεις την κατάλληλη παρέα αν και δεν εύχομαι να υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με το πρόβλημα σου, το όντος σοβαρό. Εμείς οι αρτιμελείς για παρέα δε σου κάνουμε;  Έτσι πληροφοριακά είχα μια σχέση αρκετό καιρό με έναν παραολυμπιονίκη, η αναπηρία του δεν έπαιξε κανένα ρολό στο χωρισμό μας.

 

Και μια ερώτηση προς εσένα:

Ποιό θα έλεγες ότι είναι το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζεις λόγω της αναπηρίας σου (αναφορικά με τον ερωτικό-bdsm τομέα) και πώς νομίζεις ότι μπορεί να επιλυθεί σε κάποιο βαθμό;[/QUOTE]

Απλά και κυνικά, το να βρω ερωτική σύντροφο, δηλαδή κάποια που να με βλέπει ως ερωτικό-σεξουαλικό ον κι αντικείμενο του πόθου της κι όχι μονάχα ως φίλο. Έτοιμες λύσεις δεν έχω στο τσεπάκι, έχω όμως υπομονή κι επιμονή. Ξέρω τι θέλω και ψάχνω μόνο αυτό χωρίς συμβιβασμούς. Χρησιμοποιώ μια στρατηγική: αφού το σώμα σου σε προδίδει, ακόνισε το πνεύμα και γοήτευσε μ’ αυτό. Ορθώνω άμυνες: γίνομαι χοντρόπετσος, σπάω τα μούτρα μου 100 φορές και συνεχίζω απτόητος. Hasta la victoria siempre.

Στις σχέσεις μου είχα άλλα προβλήματα, τεχνικής φύσεως. Έπρεπε να ξεχωρίσω επιθυμίες και δυνατότητες. Παραδείγματα: μου αρέσει το δέσιμο αλλά πώς να κάνω τους κόμπους και κυρίως ποιος θα έλυνε μετά την σκλάβα; Η πυροσβεστική; Χειροπέδες μόνο και πολύ μας ήταν λοιπόν. Άλλο. Κάποτε ένας Αφέντης προσφέρθηκε να μου μάθει να χρησιμοποιώ τις βελόνες. Με δάκτυλα που τρέμουν σαν από Πάρκινσον, θα ήταν εγκληματικό να δοκιμάσω κάτι τέτοιο. Σκλάβα ήθελα, όχι σφαχτάρι.

Είχα σκεφτεί μια λύση, ένα menage a trois όπου η μια σκλάβα, υπό τις εντολές μου, θα με βοηθούσε να χρησιμοποιώ την άλλη κι αντίστροφα. Τι σκέφτεται ο νους του διεστραμμένου ε; Το κόλπο δούλευε άψογα με τις επαγγελματίες αλλά όταν δοκίμασα να το εφαρμόσω στην πράξη στα πλαίσια της σχέσης κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία. Ουδεμία προσήλθε στον διαγωνισμό για την πλήρωση της θέσης κι η διαδικασία κηρύχτηκε άγονος ελλείψει ενδιαφερομένων. Έμεινε τ' απωθημένο. Έτσι απαντώ και στην ερώτηση της Lady Sm Art για το ποιες είναι οι φαντασιώσεις μου.

Το θέμα έχει και μια ψυχολογική διάσταση. Τώρα όμως είναι ώρα για σινεμά. Ες αύριον.

 

Η ψυχολογική διάσταση του προβλήματος είναι περίπλοκη. Ως υποτακτικός ο ανάπηρος είναι σχεδόν ή εντελώς ανυπεράσπιστος και εκτεθειμένος στις εκάστοτε διαθέσεις του κυρίου του ή ακόμα χειρότερα στις ορέξεις μη συναινετικών σαδιστών. Μην σας μπαίνουν ιδέες. Ίσως αυτό ακούγεται ερεθιστικό σε ορισμένους, στην πραγματικότητα όμως είναι εξαιρετικά τρομακτικό κι επικίνδυνο. Θα εκπλαγείτε αν μάθετε πόσο μεγάλος είναι ο αριθμός των αναπήρων που πέφτουν θύματα βιασμού ή σεξουαλικής κακοποίησης. Ο φόβος του ρίσκου οδηγεί συχνά σε αναστολή της επιθυμίας, σε δειλία κι εκούσια απομόνωση και παραίτηση. Χρειάζεται μεγάλη υπομονή αμφότερων των μερών ωσότου δημιουργηθεί μια σχέση απόλυτης εμπιστοσύνης. Και πολύ θάρρος για να πας ξυπόλυτος στ' αγκάθια.



Ως κυρίαρχος ο ανάπηρος αντιμετωπίζει άλλο δίλημμα. Είναι δηλαδή εξαρτημένος από τις υπηρεσίες του υποτακτικού του σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ότι θα ήθελε. Μοιραία αυτό οδηγεί σε μια μεταφορά εξουσίας, συχνά αδιόρατη, μέσα στο πλαίσιο της σχέσης. Ο σκλάβος γίνεται απαραίτητος, άρα, πιο ισχυρός. Ο αφέντης τον έχει άμεση ανάγκη, άρα, αδυνατίζει. Όπως σωστά ειπώθηκε αλλού, οι σκλάβοι είναι συχνά αυθεντίες στο μανιπουλάρισμα και στον έμμεσο χειρισμό των κυρίων τους κι αυτή η αδυναμία είναι βούτυρο στο ψωμί τους κι ενστικτωδώς την εκμεταλλεύονται κατάλληλα. Ο ανάπηρος αφέντης αντιδρά σπασμωδικά, είτε με αδικαιολόγητη σκληρότητα για να δείξει πως διατηρεί τον έλεγχο, είτε με υπερβολική επιείκεια και γενναιοδωρία, ορμώμενος ταυτόχρονα τόσο από αισθήματα ευγνωμοσύνης όσο κι από πιο ταπεινά, συμφεροντολογικά κίνητρα. Αφού τον χρειάζομαι ας κάνω λίγο τα στραβά μάτια, που θα βρω άλλον;



Ως switch τέλος, ο ανάπηρος αντιμετωπίζει όλα αυτά τα προβλήματα, εναλλάξ ή συγχρόνως. Μας αρέσει να κάνουμε την ζωή μας δύσκολη.



Με κάθε ειλικρίνεια ομολογώ πως αυτές οι δυσκολίες αποδείχτηκαν πολλές φορές ανυπέρβλητες. Σε ορισμένες περιπτώσεις κώλωσα, κιότεψα, κι ίσως έχασα ευκαιρίες. Άλλοτε τόλμησα, ξεκίνησα για μαλλί και κατέληξα κουρεμένος. Δαρμένος μάλλον. Κυρίως όμως έφθειραν ανεπανόρθωτα την δεύτερη σχέση μου κι οδήγησαν στη διάλυσή της. Τουλάχιστον γνωρίζω πια τα λάθη που πρέπει ν' αποφύγω.



Αλλά ουδέν κακόν αμιγές καλού. Υπάρχει ένα απροσδόκητο όφελος στην αναπηρία. Προσφέρει άπειρες δυνατότητες μη σεξουαλικής κυριαρχίας στην καθημερινή ζωή. Είτε από λόγους ανθρωπισμού, είτε λόγω ευγένειας, είτε εξ' αιτίας θρησκευτικής ηθικής, πολλοί άνθρωποι θεωρούν υποχρέωσή τους να βοηθούν και να εξ-υπηρετούν άτομα με αναπηρία ακομα και για πράγματα που δεν χρειαζόμαστε πραγματικά βοήθεια. Το απολαμβάνω δίνοντας ευγενικές διαταγές* που σχεδόν πάντα εκτελούνται πάραυτα· ψυχολογικά, αποτελούν ένα θαυμάσιο υποκατάστατο. Εγωιστικό, θα μου πείτε. Σύμφωνοι, αλλά και ποιος στον χώρο μας δεν είναι κομμάτι εγωιστής;



*Ευγενική διαταγή = Προστακτική έγκλιση + παρακαλώ.

 

Απάντηση: Re: BDSM σε συνθήκες αναπηρίας

Μην ξεχνάς οτι η πνευματική εξάρτηση μπορεί να γίνει πολύ πιο ισχυρή από την πρακτική. Και μην ξενάς οτι ενώ εσύ θα μπορείς να βοηθηθείς και από άλλους ανθρώπους σε κάποιες καθημερινές σου ανάγκες, εκείνη μπορεί να φτάσει στο σημείο να χρειάζεται μόνο εσένα και τη δική σου έγκριση και καθοδήγηση.

 

Απάντηση: Re: BDSM σε συνθήκες αναπηρίας

Αυτο ενοουσα με το "προσβασιμο" μυαλο. Το θεμα δεν ειναι να μην σε βλεπει ως φιλο μονο, αλλα να μην σε βλεπει ως αναπηρο, αλλα καποιον που μπορει να την συνεπαρει και να την ταξιδεψει. Αυτο ναι ειναι δυσκολο λογω της δυσκολιας που αντιμετωπιζει γενικοτερα ενα Ατομο Με Ειδικες Αναγκες. Μια πρωτη ερωτηση που μου ερχεται στο μυαλο "αυτος δεν μπορει να φροντισει καθημερινα τον εαυτο του,πως λοιπον μπορει να παρει και την δικια μου ευθυνη;". Το θεμα της εξαλειψης αυτης της ερωτησης/σκεψης/φοβου αντισταθμιζοντας την με αλλα χαρισματα το βρισκω πιο σημαντικο και η πραξη δειχνει πως ειναι και εφικτο. Τα θεματα της τεχνικης ειναι συνηθως πραγματα που (τα περισσοτερα τουλαχιστον) λυνονται.

Ολοι εχουμε τα αρνητικα μας και τα θετικα μας. Ολοι εχουμε καποιου ειδους "αναπηρια" και ολοι ασυνειδητα συνηθως προσπαθουμε να την αντισταθμισουμε.

 

Θα ήθελα να πω αρχικά ορισμένα πράγματα γενικά για την αναπηρία.

Έχω μικρή προσωπική εμπειρία από την κινητική αναπηρία (εγώ και όλοι όσοι έχουν σπάσει ποτέ χέρι ή πόδι, ή έχουν καθηλωθεί για ικανό χρονικό διάστημα για οποιονδήποτε λόγο). Όταν η κινητικότητα περιορίζεται, οι σκάλες δεν είναι πια σκάλες αλλά βουνά, το μπάνιο του σπιτιού σου δεν είναι πια μπάνιο αλλά δυσεπίλυτο πρόβλημα, γενικά το δομημένο περιβάλλον γίνεται εμπόδιο. Δεδομένου ότι η προσβασιμότητα στην Ελλάδα είναι ανέκδοτο, το εμπόδιο αυτό είναι συνήθως ανυπέρβλητο. Γνωστό είναι το ανέκδοτο που λέει ότι οι τουρίστες πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν ανάπηροι στην Ελλάδα. Φυσικά και δεν υπάρχουν (στους δρόμους), τους έχουμε σε κατʼ οίκον περιορισμό. Όμως τα φυσικά εμπόδια δεν ήταν τίποτα μπροστά στα βλέμματα. Όσο είχα τον γύψο τα πράγματα ήταν λίγο πολύ εντάξει (ο γύψος διαβεβαιώνει τους άλλους ότι πάσχεις από κάτι παροδικό), πέρα από κάτι σποραδικά συμβάντα, όπως ταξιτζήδες που δεν ήθελαν να με βάλουν στο ταξί για να μην τους το... λερώσω. Όταν όμως έβγαλα τον γύψο και παρʼ ότι φαινόμουν αρτιμελής κούτσαινα έντονα για μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε κατάλαβα για τα καλά πόσο βάρβαρο μπορεί να είναι αυτό το βλέμμα της αδιακρισίας, του οίκτου, της δαιμονοποίησης, της αποστροφής.

Έκτοτε, απέκτησα μεγάλη εμπειρία στην κινητική -και όχι μόνο- αναπηρία για άλλους λόγους.
Κανείς νομίζω δεν αντιλέγει ότι τα ελάχιστα πράγματα που έχουν γίνει στην Ελλάδα, οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στο αναπηρικό κίνημα. Όμως όπως έχω πει και άλλοτε, δεν συντάσσομαι με τα «μερικά» κινήματα που προωθούν συγκεκριμένους στόχους (ομοφυλόφιλοι, φεμινίστριες, οικολόγοι, κτλ). Όπως όλα τα μερικά κινήματα, και το αναπηρικό κίνημα μαστίζεται από αντεγκλήσεις πολιτικής φύσης. Θα αναφερθώ εδώ μόνο σε ένα παράδειγμα, αυτό της ορολογίας. Παλιά λέγαμε «ανάπηροι». Μετά ο όρος αυτός έγινε ανάθεμα και αντικαταστάθηκε με τον όρο «άτομα με ειδικές ανάγκες». Μια σειρά επιχειρημάτων που δεν είναι της παρούσης, οδήγησε στην αντικατάσταση και αυτού του όρου με το κατʼ εμέ φαρισαϊκό «άτομα με αναπηρία». Η γνώμη μου είναι ότι όλο αυτό είναι φαιδρό και δεν αντανακλά παρά την κοινωνική αμηχανία (συμπεριλαμβανομένων των ίδιων των αναπήρων) απέναντι στο συγκεκριμένο είδος διαφοράς. Για να συνεννοούμαστε, στο post αυτό χρησιμοποιώ τον όρο «ανάπηρος» αναφερόμενη στην κινητική αναπηρία στην οποία αναφέρεται το νήμα, δίχως συνοδά προβλήματα (νοητικά, όρασης, κτλ). Στο σημείο αυτό να επισημάνω ότι «η αναπηρία» είναι ένας όρος - ομπρέλα, που καλύπτει πολύ διαφορετικές μεταξύ τους καταστάσεις και μάλιστα οι διαφορές αυτές οδηγούν συχνά σε «εσωτερικό ρατσισμό» στους κόλπους του αναπηρικού κινήματος (η πιο γνωστή ίσως έκφρασή του είναι οι κόντρες μεταξύ συνδικαλισμένων τυφλών και κωφών).

Θα συμφωνήσω με τον vautrin ότι «το να είναι κανείς ανάπηρος, είναι όντως πρόβλημα και μάλιστα τεράστιο». Αυτό είναι μια βασική παραδοχή που πρέπει να κάνουμε αν θέλουμε να μιλήσουμε ουσιαστικά και όχι με τον απόλυτα κούφιο ευχολογικό λόγο του εκάστοτε υπουργού υγείας όταν αναφέρεται σε ζητήματα αναπηρίας. Θα διαφωνήσω όμως με τον χαρακτηρισμό των λόγων όσων έγραψαν στο νήμα ως politically correct λόγια παρηγοριάς, με κεντρικό επιχείρημα ότι «όσοι είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρουν». Κατανοώ την επιφυλακτικότητα αυτής της προσέγγισης, καθώς όταν έχεις καεί στον χυλό φυσάς και το γιαούρτι, αλλά ο αποκλεισμός των μη-αναπήρων από τη συζήτηση οδηγεί στο άλλο άκρο που λέει ότι δεν μπορεί κανείς να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας, και το να τον στήνουμε στον τοίχο λέγοντάς του ότι λέει εύκολα λογάκια δεν είναι λύση.

Ασφαλώς, ισχύει και το αντίστροφο. Οι μη ανάπηροι έχουν συχνά την τάση να αποδίδουν τα πάντα στην αναπηρία, αφανίζοντας έτσι την προσωπικότητα. Μου στράβωσε; Είναι επειδή έχει απωθημένα. Έχει κόλλημα με το τάδε; Είναι επειδή του λείπει. Βέβαια, αν δεχτούμε ότι η αναπηρία δεν είναι ασθένεια, αλλά ένας τρόπος να ζεις, είναι σαφές ότι εμπλέκεται στενά με την προσωπικότητα. Είναι όμως χρησιμότερο αντί να κάνουμε τους αυτόκλητους ψυχολόγους, να μην μπαίνουμε σε αδιέξοδα του τύπου «η κότα κάνει το αυγό, ή το αυγό την κότα;» αλλά τουλάχιστον να επιχειρούμε να δούμε την προσωπικότητα πέρα από την αναπηρία.

Αναπηρία και σεξ
Δεν έχω ασχοληθεί συστηματικά με το θέμα της σεξουαλικότητας ανάπηρων ενηλίκων, οι γνώσεις μου περιορίζονται σε συζητήσεις με φίλους αναπήρους. Νομίζω όμως ότι ασχολείται συστηματικά με το θέμα ο εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενος Νίκος Βουλγαρόπουλος (περιοδικό Αναπηρία Τώρα, http://www.disabled.gr/lib/?cat=16 ). Πέρα από τις τεχνικές δυσκολίες, σαν μείζον ζήτημα όπως το σκέφτομαι, αναδεικνύεται το ζήτημα των «καθαρών» (μεταξύ αναπήρων) και «μικτών» (μεταξύ αναπήρων και μη) σχέσεων. Οι κινητικά ανάπηροι είναι μια εξαιρετικά ετερογενής ομάδα ως προς πολλές παραμέτρους, άρα είναι στατιστικά δύσκολο να βρει κάποιος ανάπηρος έναν άλλον ανάπηρο από τον οποίο να έλκεται σεξουαλικά ή και ερωτικά και να υπάρχει αμοιβαιότητα. Το ουσιαστικό εδώ βέβαια δεν είναι η στατιστική, αλλά το ότι η αναπηρία δεν (πρέπει να) αποτελεί κριτήριο για τη σύναψη σχέσεων. Οι μικτές σχέσεις όμως αντιμετωπίζονται χειρότερα από τις διαφυλετικές σχέσεις στο Συρράκο (ισένα σι ξέρω, ίσι τς HOL, ου αράπς τίνος ίνι; ). Συνεπώς, μπορούμε ίσως να διανοηθούμε πόσο δύσκολο καθίσταται για έναν ανάπηρο να δραστηριοποιηθεί σεξουαλικά.

Αναπηρία και BDSM
Ενδιαφέρον θέμα για διερεύνηση, ιδίως στα όσα περιστρέφονται γύρω από τον φετιχισμό, δηλαδή τη συνεκδοχή του βλέμματος. Θα σήκωνε ίσως ακόμα και διδακτορικό.
Στο δια ταύτα, θα ήθελα να ρωτήσω κάτι τον vautrin. Λέτε ότι χρησιμοποιείτε τις «ευγενικές διαταγές» σαν ένα υποκατάστατο απόλαυσης, μια που σπεύδουν όλοι να τις ικανοποιήσουν αποδίδοντάς τες στην πραγματική ή υποτιθέμενη ανημποριά σας. Αυτό αρχικά με έκανε να γελάσω, σκέφτηκα ότι πρόκειται για μια έξυπνη τρικλοποδιά. Μετά σκέφτηκα ότι αρκετοί «ταλιμπάν» ανάπηροι θα σας κατακεραύνωναν, λέγοντάς σας ότι με αυτόν τον τρόπο αναπαράγετε την αντίληψη που θέλει τους αναπήρους χρήσιμους μόνο στα τσίρκο. Επίσης, ως προς το BDSM, θέτει ένα γενικότερο ερώτημα: αυτό που ενδιαφέρει τον Κ είναι αυτή καθαυτή η εκτέλεση μιας εντολής από τον υ, ανεξάρτητα από τα κίνητρα, ή η εκτέλεση μιας εντολής δεν αφορά τόσο σε πρακτικό στόχο αλλά αποτελεί την επαλήθευση των κινήτρων; Ποια είναι η άποψή σας για τα παραπάνω;

 

Θα ήθελα να πω αρχικά ορισμένα πράγματα γενικά για την αναπηρία.

Έχω μικρή προσωπική εμπειρία από την κινητική αναπηρία (εγώ και όλοι όσοι έχουν σπάσει ποτέ χέρι ή πόδι, ή έχουν καθηλωθεί για ικανό χρονικό διάστημα για οποιονδήποτε λόγο). Όταν η κινητικότητα περιορίζεται, οι σκάλες δεν είναι πια σκάλες αλλά βουνά, το μπάνιο του σπιτιού σου δεν είναι πια μπάνιο αλλά δυσεπίλυτο πρόβλημα, γενικά το δομημένο περιβάλλον γίνεται εμπόδιο. Δεδομένου ότι η προσβασιμότητα στην Ελλάδα είναι ανέκδοτο, το εμπόδιο αυτό είναι συνήθως ανυπέρβλητο. Γνωστό είναι το ανέκδοτο που λέει ότι οι τουρίστες πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν ανάπηροι στην Ελλάδα. Φυσικά και δεν υπάρχουν (στους δρόμους), τους έχουμε σε κατ’ οίκον περιορισμό. Όμως τα φυσικά εμπόδια δεν ήταν τίποτα μπροστά στα βλέμματα. Όσο είχα τον γύψο τα πράγματα ήταν λίγο πολύ εντάξει (ο γύψος διαβεβαιώνει τους άλλους ότι πάσχεις από κάτι παροδικό), πέρα από κάτι σποραδικά συμβάντα, όπως ταξιτζήδες που δεν ήθελα να με βάλουν στο ταξί για να μην τους το... λερώσω. Όταν όμως έβγαλα τον γύψο και παρ’ ότι φαινόμουν αρτιμελής κούτσαινα έντονα για μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε κατάλαβα για τα καλά πόσο βάρβαρο μπορεί να είναι αυτό το βλέμμα της αδιακρισίας, του οίκτου, της δαιμονοποίησης, της αποστροφής.

Σπουδαία παράγραφος, μου έβαλες τα γυαλιά! Είχα παραλείψει εντελώς ν’ αναφερθώ στο δομημένο αστικό περιβάλλον που δυσχεραίνει όχι μόνο την σεξουαλική ζωή αλλά … και το ν’ αγοράσεις τσιγάρα απ’ το περίπτερο. Κάτι χαρακτηριστικό: στους εφιάλτες τους οι υγιείς βλέπουν κάποιον να τους κυνηγά και να μην μπορούν να ξεφύγουν. Εγώ βλέπω … σκάλες!

Έκτοτε, απέκτησα μεγάλη εμπειρία στην κινητική -και όχι μόνο- αναπηρία για άλλους λόγους.
Κανείς νομίζω δεν αντιλέγει ότι τα ελάχιστα πράγματα που έχουν γίνει στην Ελλάδα, οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στο αναπηρικό κίνημα. Όμως όπως έχω πει και άλλοτε, δεν συντάσσομαι με τα «μερικά» κινήματα που προωθούν συγκεκριμένους στόχους (ομοφυλόφιλοι, φεμινίστριες, οικολόγοι, κτλ). Έτσι, όπως όλα τα μερικά κινήματα, και το αναπηρικό κίνημα μαστίζεται από αντεγκλήσεις πολιτικής φύσης. Θα αναφερθώ εδώ μόνο σε ένα παράδειγμα, αυτό της ορολογίας. Παλιά λέγαμε «ανάπηροι». Μετά ο όρος αυτός έγινε ανάθεμα και αντικαταστάθηκε με τον όρο «άτομα με ειδικές ανάγκες». Μια σειρά επιχειρημάτων που δεν είναι της παρούσης, οδήγησε στην αντικατάσταση και αυτού του όρου με το κατ’ εμέ φαρισαϊκό «άτομα με αναπηρία». Η γνώμη μου είναι ότι όλο αυτό είναι φαιδρό και δεν αντανακλά παρά την κοινωνική αμηχανία (συμπεριλαμβανομένων των ίδιων των αναπήρων) απέναντι στο συγκεκριμένο είδος διαφοράς. Για να συνεννοούμαστε, στο post αυτό χρησιμοποιώ τον όρο «ανάπηρος» αναφερόμενη στην κινητική αναπηρία στην οποία αναφέρεται το νήμα, δίχως συνοδά προβλήματα (νοητικά, όρασης, κτλ). Στο σημείο αυτό να επισημάνω ότι «η αναπηρία» είναι ένας όρος - ομπρέλα, που καλύπτει πολύ διαφορετικές μεταξύ τους καταστάσεις και μάλιστα οι διαφορές αυτές οδηγούν συχνά σε «εσωτερικό ρατσισμό» στους κόλπους του αναπηρικού κινήματος (η πιο γνωστή ίσως έκφρασή του είναι οι κόντρες μεταξύ συνδικαλισμένων τυφλών και κωφών).

Γνωρίζεις καλά τα του χώρου μας. Αν και όντως μαστίζεται από κομματικές και συντεχνιακές έριδες, διαφθορά και πελατειακές σχέσεις, εντούτοις έχει προσφέρει τα μέγιστα στην υπόθεση της χειραφέτησης μας. Υπό αυτό το πρίσμα φρονώ πως τα μερικά κινήματα πρακτικά προσέφεραν περισσότερα από τις μεγάλες ουτοπίες που επαγγέλθηκαν επίγειους παραδείσους με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.
Ο όρος ΑΜΕΑ μου φαίνεται γελοίος. Έχουμε ακριβώς τις ίδιες ανάγκες με τους άλλους ανθρώπους. Οι όροι αναπηρία κι ανάπηρος, αν και πιο ρεαλιστικοί, έχουν το μειονέκτημα που επισήμανες, τσουβαλιάζουν στον ίδιο σάκο περιπτώσεις πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Ορθότερο να προσδιορίζεται το είδος της πάθησης. Συμφωνούμε.

Θα συμφωνήσω με τον vautrin ότι «το να είναι κανείς ανάπηρος, είναι όντως πρόβλημα και μάλιστα τεράστιο». Αυτό είναι μια βασική παραδοχή που πρέπει να κάνουμε αν θέλουμε να μιλήσουμε ουσιαστικά και όχι με τον απόλυτα κούφιο ευχολογικό λόγο του εκάστοτε υπουργού υγείας όταν αναφέρεται σε ζητήματα αναπηρίας. Θα διαφωνήσω όμως με τον χαρακτηρισμό των λόγων όσων έγραψαν στο νήμα ως politically correct λόγια παρηγοριάς, με κεντρικό επιχείρημα ότι «όσοι είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρουν». Κατανοώ την επιφυλακτικότητα αυτής της προσέγγισης, καθώς όταν έχεις καεί στον χυλό φυσάς και το γιαούρτι, αλλά ο αποκλεισμός των μη-αναπήρων από τη συζήτηση οδηγεί στο άλλο άκρο που λέει ότι δεν μπορεί κανείς να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας, και το να τον στήνουμε στον τοίχο λέγοντάς του ότι λέει εύκολα λογάκια δεν είναι λύση.

Αρχική μου πρόθεση ήταν να επικοινωνήσω με άλλους ανάπηρους για να μάθω με ποιο τρόπο διαχειρίζονται το πρόβλημά τους, (μας), και τι στρατηγικές έχουν επινοήσει. Αυτό όμως δεν συνεπάγεται αποκλεισμό των υπολοίπων κι αν δόθηκε τέτοια εντύπωση δικό μου το σφάλμα. Διευκρινίζω ξανά πως κάθε παρέμβαση είναι καλοδεχούμενη, ειδικά αν είναι τόσο μεστή όσο η δική σου. Στο κάτω-κάτω έχει τεράστιο ενδιαφέρον να εξετάζεις το πώς σε βλέπουν οι άλλοι, σε βοηθά να κατανοήσεις καλύτερα τον εαυτό σου.

Αναπηρία και σεξ
Δεν έχω ασχοληθεί συστηματικά με το θέμα της σεξουαλικότητας ανάπηρων ενηλίκων, οι γνώσεις μου περιορίζονται σε συζητήσεις με φίλους αναπήρους. Νομίζω όμως ότι ασχολείται συστηματικά με το θέμα ο εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενος Νίκος Βουλγαρόπουλος (περιοδικό Αναπηρία Τώρα, Disabled.GR » Σέξ & Ξ£Ξ΅ΞΎΞΏΟ…Ξ±Ξ»ΞΉΞΊΟŒΟ„Ξ·Ο„Ξ± ). Πέρα από τις τεχνικές δυσκολίες, σαν μείζον ζήτημα όπως το σκέφτομαι, αναδεικνύεται το ζήτημα των «καθαρών» (μεταξύ αναπήρων) και «μεικτών» (μεταξύ αναπήρων και μη) σχέσεων. Οι κινητικά ανάπηροι είναι μια εξαιρετικά ετερογενής ομάδα ως προς πολλές παραμέτρους, άρα είναι στατιστικά δύσκολο να βρει κάποιος ανάπηρος έναν άλλον ανάπηρο από τον οποίο να έλκεται σεξουαλικά ή και ερωτικά και να υπάρχει αμοιβαιότητα. Το ουσιαστικό εδώ βέβαια δεν είναι η στατιστική, αλλά το ότι η αναπηρία δεν (πρέπει να) αποτελεί κριτήριο για τη σύναψη σχέσεων. Οι μικτές σχέσεις όμως αντιμετωπίζονται χειρότερα από τις διαφυλετικές σχέσεις στο Συρράκο (ισένα σι ξέρω, ίσι τς HOL, ου αράπς τίνος ίνι; ). Συνεπώς, μπορούμε ίσως να διανοηθούμε πόσο δύσκολο καθίσταται για έναν ανάπηρο να δραστηριοποιηθεί σεξουαλικά.

Ο Νίκος είναι παράδειγμα προς μίμηση. Τηρουμένων των αναλογιών θα ήθελα με τις πενιχρές μου δυνάμεις να κάνω κάτι ανάλογο, όπως δηλαδή εκείνος έθιξε το θέμα της σεξουαλικότητας των αναπήρων γενικά, ν’ αρχίσω μια ανάλογη συζήτηση για τον χώρο του BDSM.

Αναπηρία και BDSM
Ενδιαφέρον θέμα για διερεύνηση, ιδίως στα όσα περιστρέφονται γύρω από τον φετιχισμό, δηλαδή τη συνεκδοχή του βλέμματος. Θα σήκωνε ίσως ακόμα και διδακτορικό.
Στο δια ταύτα, θα ήθελα να ρωτήσω κάτι τον vautrin. Λέτε ότι χρησιμοποιείτε τις «ευγενικές διαταγές» σαν ένα υποκατάστατο απόλαυσης, μια που σπεύδουν όλοι να τις ικανοποιήσουν αποδίδοντάς τες στην πραγματική ή υποτιθέμενη ανημποριά σας. Αυτό αρχικά με έκανε να γελάσω, σκέφτηκα ότι πρόκειται για μια έξυπνη τρικλοποδιά. Μετά σκέφτηκα ότι αρκετοί «ταλιμπάν» ανάπηροι θα σας κατακεραύνωναν, λέγοντάς σας ότι με αυτόν τον τρόπο αναπαράγετε την αντίληψη που θέλει τους αναπήρους χρήσιμους μόνο στα τσίρκο. Επίσης, ως προς το BDSM, θέτει ένα γενικότερο ερώτημα: αυτό που ενδιαφέρει τον Κ είναι αυτή καθαυτή η εκτέλεση μιας εντολής από τον υ, ανεξάρτητα από τα κίνητρα, ή η εκτέλεση μιας εντολής δεν αφορά τόσο σε πρακτικό στόχο αλλά αποτελεί την επαλήθευση των κινήτρων; Ποια είναι η άποψή σας για τα παραπάνω;

«Η προστακτική Αννίβα είναι η έγκλιση της διαταγής. Μελέτησέ την προσεκτικά γιατί είσαι γεννημένος να διατάζεις. Είναι ένας σαφής γλωσσικός τύπος στα λατινικά. Οι Ρωμαίοι είναι λαός που διατάζει ξεκάθαρα και απλά»

είναι όντως μια έξυπνη τρικλοποδιά, ένα υποκατάστατο και τίποτα παραπάνω. Σε μένα λειτουργεί ευεργετικά για τον εξής λόγο: σεξουαλικά μπορώ να λειτουργήσω σαν υποτακτικός για μια-δυο ώρες κάθε 15 μέρες πχ, όμως όλο το υπόλοιπο διάστημα και κυρίως εκτός κρεβατοκάμαρας είμαι έντονα κυριαρχικός, συνεπώς το να βλέπω μια εντολή μου να εκτελείται μου δίνει βαθιά ικανοποίηση. Το κίνητρο αυτού που την εκτελεί δεν μου είναι αδιάφορο μα δεν είναι και το πρωτεύον. Στη ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όλα. σε διαβεβαιώ πως πολλοί ανάπηροι ενστικτωδώς συμπεριφέρονται με παρόμοιο τρόπο κι ας μην έχουν ιδέα από BDSM. Μας αρέσει να μας υπηρετούν και να μας φροντίζουν. Το κέρδος απ’ την αρρώστια που λέει κι ο Φρόυντ. Αν η ειλικρίνειά μου εξοργίσει κάποιον φανατικό, τι να πω; Διαλέγουμε τους εχθρούς μας όπως και τους φίλους μας. Πάντως Αν έδωσα την εντύπωση πως θεωρώ τους ανάπηρους άξιους μόνο για το τσίρκο ουδέν αναληθέστερον, άλλη άποψη έχω.
Κάποτε είχα γράψει ένα επίτηδες υπερβολικό άρθρο που χοντρικά έλεγε τα εξής με μορφή κουίζ: οι δυο μεγαλύτεροι ποιητές της ανθρωπότητας ήταν τυφλοί, οι δυο μεγαλύτεροι συγγραφείς ο ένας κουλός κι ο άλλος επιληπτικός, ο μεγαλύτερος μουσουργός κωφός, ο μεγαλύτερος ζωγράφος νάνος, οι δυο μεγαλύτεροι στρατηλάτες , ο ένας μονόφθαλμος ο άλλος κουτσός, ο μεγαλύτερος ναύαρχος και μονόφθαλμος και κουλός, ο μεγαλύτερος πολιτικός του εικοστού αιώνα κινητικά ανάπηρος κοκ.
Τους αναγνωρίζετε ή να το πάρει το ποτάμι;

 

Απάντηση: BDSM σε συνθήκες αναπηρίας

‘’ Μας αρέσει να μας υπηρετούν και να μας φροντίζουν.’’

Είδα αυτή την φράση τουλάχιστον δυο φορές στο νήμα ,
και μου έκανε μεγάλη εντύπωση …

Θα εξηγήσω το γιατί .

Αναπηρία σημαίνει πολλά .Μέσα σε αυτή δεν συγκαταλέγονται μόνο άνθρωποι
που έχουν χάσει κάποιο χέρι η πόδι η είναι παραπληγικοί ,
αλλά και άνθρωποι με ανίατες νόσους αλλά και άλλοι πολλοί …

Με ένα 67% λοιπόν αναπηρίας, έχω άποψη για πολλά .
Προσωπικά δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν άνθρωπο με αναπηρία
που να αισθάνεται μέσα του ικανοποίηση να τον φροντίζουν και να τον υπηρετούν ,
μου έκανε εντύπωση όταν διάβασα την φράση αυτή στο πληθυντικό και ντεφακτο .

Σου αρέσει vautrin οπότε και όχι μας αρέσει .

Εμένα δεν μου αρέσει καθόλου . Ακόμα και τις μέρες που έλιωνα στο νοσοκομείο ,
δεν διανοήθηκα να πάρω βοήθεια από κανέναν , ούτε από τους γονείς μου ούτε από φίλους ,
ούτε από νοσοκόμους .
Δεχόμουν να δω τους δικούς μου 2 ώρες την μέρα και μόνο αυτούς κ
ακόμα και τώρα στις υποτροπές μου που είναι αρκετά σοβαρές ,
είτε τις περνώ στο νοσοκομείο είτε στο σπίτι πάλι δεν με ικανοποιεί να με υπηρετούν
κ να με φροντίζουν .
Και μην πάει το μυαλό σου πως είναι θέμα εγωισμού , καμιά σχέση ,
είναι απλά έτσι ο χαρακτήρας μου και είδα και έζησα και άλλους σαν και μένα .
Ναι άνετα θα μπορούσα να είχα γίνει Μιστρες , θα ήταν και μια καλή δικαιολογία ,
μια και εμενα μου επιβάλετε λόγο της νόσου μου να με βοηθούν και να με υπηρετούν ,
αλλά τελικά παρέμεινα μια σουμπιτσα .
Και μετά από αυτό το μεγάλο πρόλογο και να με συγχωρέσετε ,
θα μπω στο κομμάτι του bdsm .

Το θέμα έτσι όπως το βιώνω εγώ δεν είναι τόσο αν μπορείς να ζήσεις το bdsm
αλλά αν υπάρχουν άνθρωποι να το ζήσουν μαζί σου .
Εννοώ με αυτό πως στα λόγια όλοι είναι ‘’εύκολοι’’
στην πράξη όλοι την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια …
Αν και δεν το κάνω ποτέ να μιλώ προσωπικά , θα το προσπαθήσω σε αυτό το νήμα .
Από την μέρα που νόσησα είχα μεγάλο σουξέ για κάποιους λόγους , δεν έχουν σημασία τώρα.
Στη νόσο μου συμβαίνει το εξής , όταν είσαι καλά είσαι πολύ καλά ,
όταν δεν είσαι καλά δεν είσαι καθόλου καλά .
Βλέποντας με λοιπόν οι άντρες όταν είμαι καλά , όλοι με θέλουν , όλοι λένε πως ,
ναι και ναι και ναι και ναι … και μπορούν όλοι να με στηρίξουν όλοι να καταλάβουν
όλοι να είναι δίπλα μου μμμμμ να ζήσουμε το όνειρο του Μ/s , χαχαχαχαχα !
Γελαω πολύ με τους ανθρώπους πια , γελαω από θέση ισχύος παρότι νοσώ ,
γιατί βλέπω πολύ έντονα πως η αναπηρία στο μυαλό είναι χειρότερη από οποιαδήποτε άλλη .
Την βλέπω και εδώ στο φορουμ έντονη και δυστυχώς από νέους ανθρώπους και με λυπεί πολύ .
Το προσπάθησα λοιπόν, άφησα τον εαυτό μου να ‘’πεισθει’’ αλλά κανείς δεν μπορεί να μείνει ,
κανείς δεν μπορεί να σε αναλάβει σαν σκλάβα . Μια σκλάβα είναι μεγάλη ευθύνη . λολ !
Το προσπάθησα και σαν σαμπ και σαν μποτομ , αλλά επίσης κανείς δεν μπορεί να μείνει .
Ειπα , πως οταν δεν εισαι καλα , δεν εισαι καθολου καλα !
Δεν νομίζω πως φταίνε οι άνθρωποι αλλά η νοοτροπία σαν άνθρωποι
όχι μόνο σε αυτό το τομέα αλλά και σε άλλους .
Παρότι σαμπ και πιστεύοντας πως μπορώ να λειτουργήσω όλα τα γράμματα εξίσου καλά ,
έχω εντονες αμφιβολίες για το αν ένας Κυρίαρχος μπορεί έχοντας προβλήματα αναπηρίας .
Την υποτακτικότητα την αντιλαμβάνομαι την υπηρεσία επίσης αλλά ένα μεγάλο φάσμα παιχνιδιών
δεν βλέπω πως μπορεί να τα λειτουργήσει .
Όσο και να τα σκέφτηκα βρήκα πως ο σαμπ ο σκλάβος μπαίνει σε κίνδυνο εάν επιχειρηθούν
ακόμα και όταν μιλάμε για το πιο απλό , για το humiliation ( όχι το λεκτικό φυσικά ) .

Τελειώνοντας αυτό που μου μένει σαν ερώτηση είναι η αρχική φράση του vautrin ..

Μήπως επειδή είμαι ανάπηρος και μου αρέσει να με φροντίζουν
η είναι υποχρεωμένοι να με φροντίζουν
του βάζω και ένα όνομα και το βαφτίζω και μπαίνω σε αυτό το χώρο
επειδή ίσως εκεί βρω αυτό που δεν βρίσκω αλλού μια και εκεί υπάρχουν άνθρωποι
που λόγο status τρόπου ζωής , επιθυμιών , χαρακτήρα , μαλακιας και δεν ξέρω τι άλλο
έχω πιθανότητες ?

Πόσο Κυρίαρχος είναι ένας κυρίαρχος που μέσο της αναπηρίας του
προσπαθεί απλά να ‘’ βολευτεί ‘’ ‘’ πουλώντας ‘’ … κυριαρχία ?

 

Re: Απάντηση: BDSM σε συνθήκες αναπηρίας

Από προσωπική εμπειρία σε θέμα ανάλογου προβληματισμού, έχω σχηματίσει την άποψη ότι τέτοιοι προβληματισμοί και αμφισβητήσεις του εαυτού μας ή άλλων είναι αβάσιμες. Κατά τη γνώμη μου δεν έχει σημασία για ποιους λόγους έγινε ο καθένας μας αυτό που είναι, αλλά το αν είναι τελικά συνειδητή επιλογή του και πώς το υποστηρίζει αυτό στην καθημερινότητά του.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: BDSM σε συνθήκες αναπηρίας

Τι θελεις να πεις με αυτή την φραση ?
...‘’ Από προσωπική εμπειρία σε θέμα ανάλογου προβληματισμού… ‘’ ,
ότι είχες απορία το σκέφτηκες η το συζήτησες και κατέληξες στην άποψη σου η
ότι είχες Κυρίαρχο με κάποια αναπηρία και γράφεις τα συμπεράσματα σου ?

Αντιλαμβάνομαι τις διαφορές ( και εσύ νομίζω ) στο ένα με το άλλο και θα κατανοήσω απόλυτα
αν συμβαίνει το δεύτερο και έχεις οποιαδήποτε γνώμη μια και θα το έχεις βιώσει .

Επίσης θα ήθελα να σου πω , πως δεν αμφισβητώ τίποτα και κανέναν ,
άλλο αμφισβητώ άλλο ρωτώ ,
όπως και ότι σέβομαι πως για σένα όπως γράφεις δεν έχει καμιά σημασία για ποιους λόγους
έγινε ο κάθε ένας αυτό που έγινε ,
για μένα από την άλλη έχει μεγάλη σημασία
με ποιο τρόπο μπήκε και γιατί σε αυτό το χώρο όπως και αυτό φυσικά που γράφεις στην συνέχεια .