BDSM στάση & συμπεριφορά σε έναν BDSM χώρο

Δηλαδή μας λέτε ότι:
Όποιος δεν αποδέχεται τον ορισμό ορίων και απομακρύνει την υποτακτική, είναι πεινασμένος και αυτός που λέει ναι σε όλα προκειμένου να πηδήξει, είναι ο χορτάτος;
Μάλλον λάθος αντιλαμβάνεστε την λέξη ξεφτίλας.

 

δεν είμαι πολύ του αθλητισμού  

 

Δυστυχώς ή ευτυχώς δε μπορεί να απαντηθεί η (σωστή) προβληματική σου μιας και δε μπορεί να γίνει υπεργενίκευση. Σαν τάση, παρουσιάζεται μία αντιστροφή (ή χαριτολογώντας ένα quantum entanglement) μεταξύ επαγγελματικού/εργασιακού-σεξουαλικού/BDSMικού τομέα. Π.χ. πολλές φορές στο παρελθόν, είχα BDSMική σχέση με sub γυναίκες που ωστόσο στο χώρο εργασίας τους είχαν την ευθύνη εργαζομένων/ήτο στελέχη επιχειρήσεων/διευθυντικά στελέχη. Όπως ανέφεραν και οι ίδιες "θέλουμε να μας εξουσιάζουν, δεν αντέχουμε άλλο να δίνουμε εντολές". Εννοείται το ίδιο υφίσταται και για το ανδρικό φύλο.

Επαναλαμβάνω: είναι μία τάση, μία ροπή, όχι ο κανόνας. Και εννοείται για πολλά άτομα, αυτό που έγραψα δεν ισχύει. Δηλαδή, αρκετά άτομα θέλουν να επεκτείνουν τη BDSM δομή σκέψης και συμπεριφοράς τους και σε άλλες εκφάνσεις της ζωής τους μέσα από συγκεκριμένο κώδικα συμπεριφοράς (επί παραδείγματι να συνεχίζουν να είναι κυριαρχικά άτομα ΚΑΙ στο οικογενειακό τους περιβάλλον).

 

Με το να πιστεύουμε ότι ένας Κ είναι αυταρχικός, σκληρός και στην έξω από την bdsm ζωή ή ένας υ είναι φοβισμένος, διστακτικός και στην έξω από την bdsm ζωή. Όλο αυτό προωθεί απόψεις που οδηγούν εν τέλει σε στερεότυπα όπως ότι ο άνδρας είναι ισχυρός και η γυναίκα το αδύναμο φύλο. Πράγμα που κατα πλειοψηφία, δυστυχώς ίσως να ισχύει στον βανιλα κόσμο. Θέλω να πιστεύω ότι ο κόσμος του bdsm δεν δημιουργεί τέτοιες απόψεις και εκεί ακριβώς βρίσκεται και η μαγεία. Η μαγεία της κοινωνικής απελευθέρωσης!

 

Σε συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, ξεκάθαρα ναι.

Με την ρητή και καθαρή αποδοχή - σύνδεση με την ασυμμετρία, ως τον μόνο δρόμο συσχέτισης.

Στην αναφερόμενη ομάδα ανθρώπων, ξεκάθαρα όχι.

 

Ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή.
Η ανάγκη μας για την κατανόηση των πραγμάτων πραγματοποιείται/συμποσώνεται στην εστίαση σε κάτι που καταρχάς γίνεται αντιληπτό, ως το επιστημονικό εργαλείο προσέγγισης, συλλογής, ανάλυσης, επεξεργασίας και αξιολόγησης τών όποιων ευρημάτων έτσι ώστε να κατανοηθούν στο σύνολό τους τα όποια ιδιοχαρακτηριστικά, αίτια, επιδράσεις και οι ευρύτεροι συσχετισμοί του υπό μελέτη αντικειμένου/φαινομένου με το ανά περίπτωση ευρύτερο περιβάλλον του.
Στην προκειμένη περίπτωση από την κοινωνιολογία με αντικείμενο μια συνιστώσα του κοινωνικού συνόλου, υπό τον τεχνικό προσδιορισμό υποκουλτούρα (subculture).
Η κοινωνιολογία ως νεαρό μέλος των ανθρωπίνων επιστημών "συνέλαβε τον όρο" το 1950 και πρωτοχρησιμοποίησε το συγκεκριμένο επιστημονικό εργαλείο αυτό την δεκαετία του '60.
Ως όρος, για λόγους που άπτονται -σημειολογικά- της ατομικής ή/και συλλογικής αντίληψης, κάποια ζόρια για την αποδοχή του τα τράβηξε, κυρίως διότι προσημάνθηκε αρνητικά, στο "μπαρουτοκαπνισμένο" πλαίσιο "πολλοί --> "καλοί" / λίγοι --> κακοί), κλασικά πράματα, τυπική προβολή του εκάστοτε κρατούντος αφηγήματος.
Προσπερνώντας τον ορισμό της "υποκουλτούρας", ως καθαρώς τεχνικό θέμα, (ως πιο ουσιαστικό και περιεκτικό, ας αναφέρω τον "η εκδήλωση της διαφοροποίησης μιας ομάδας ανθρώπων σε μέρος ή/και το σύνολο του κρατούντος αφηγήματος"- ακόμα-ακόμα και μέσα στα σύνορα μιας "υποκουλτούρας") θα καταγράψω τον μηχανισμό λειτουργίας μιας ομάδας της "άλλης" προσέγγισης εντελώς ποσοτικά και αποστασιοποιημένα:
α. ως ένα ποσοστό παραμένει απλώς υπαρκτή (οριακώς αναγνωρίσιμη),
β. η επιπλέον διείσδυση του σκεπτικού της μπορεί και να γίνει αντικείμενο μελέτης,
γ. στο επόμενο (αναπόφευκτο λόγω δυναμικής) στάδιο αναγνωρίζεται ως "κοινωνικός" συνομιλητής,
δ. αν χοντρικά διπλασιαστεί σε πλήθος από το προηγούμενο στάδιο καταλήγει σε αφηγηματικό/καθεστωτικό "εταίρο".
Σε συντριπτικό ποσοστό μεταξύ (β) και (γ) κοινωνικώς "φιλτράρεται" αφήνοντας από "σχεδόν τίποτε" έως "κάτι"με το "άφημα" να είναι από μερικά έως πρακτικώς καθολικά αλλοτριωμένο, σε κάθε περίπτωση ως -ανεξαρτήτως "ποσότητας"- συστατικό της μεγάλης "μνήμης".
Τα συμπεράσματα, οι αναλογίες και οι αναγωγές, έγκεινται στον όποιον αναγνώστη.

 

Κατά τη γνώμη μου αποτελούσε και αποτελεί, φίλτατε.
Διαβάζοντας τα ερωτήματα του νηματοθέτη, η σκέψη μου ήταν ότι με βάση την όποια προσωπική εμπειρία και αντίληψη, η στάση και η συμπεριφορά όσων M, D και s ανα-γνώρισα και συνάντησα, ήταν-τηρουμένων των αναλογιών-ίδια είτε σε ένα forum όπως το παρόν, είτε παραέξω, είτε κεκλεισμένων των θυρών.
Δεν είδα ούτε άκουσα φάλτσα και οι όποιες διακυμάνσεις ήταν πάντα εντός πλαισίου και ανάλογα το status και το timing.
Είτε αυτό συμβαίνει φυσικά και αυθόρμητα, είτε είναι εν μέρει από επιλογή, θεωρώ ότι αυτός είναι ο τρόπος τους να εκφράζονται και συνεπώς να διαφοροποιούνται από την κυρίαρχη κουλτούρα της οποίας η προσπάθεια να αφομοιώσει-ξεδοντιάσει το BDSM(μόδα, αποχρώσεις, κλπ) ήταν αναμενόμενη.
Θα έλεγα δε πως στη σημερινή εποχή, αυτή η έκφραση μοιάζει να έχει περισσότερη προσήλωση και πείσμα, ίσως ως αυθόρμητη αντίσταση στην προσπάθεια στρογγυλοποίησης, άμβλυνσης αιχμών και γωνιών που επιχειρείται. Με άλλα λόγια, αν κάποτε οι στάσεις και οι συμπεριφορές ήταν κοινό γνώρισμα, σήμερα φαίνονται περισσότερο ως προσπάθεια διαφοροποίησης. Και ενώ εισπράττεται ως προσπάθεια διαφοροποίησης, στην ουσία είναι έκφραση ενός τρόπου ζωής και (ερωτικής) αλληλεπίδρασης εκείνων στους οποίους το BDSM είναι διαρκώς στο μυαλό τους, όπου κι αν είναι, ότι κι αν κάνουν.
Θα παραμείνουν-και θα εκφράζονται ως- ασυνήθιστοι, ακραίοι, ανώμαλοι θα πουν κάποιοι, όχι γιατί αυτό θέλουν αλλά διότι αυτό είναι. Ανεξάρτητα από λοιδορίες, ειρωνείες ή περιφρόνηση και ανεξάρτητα από το αν η φωνή τους χαθεί τελικά στο πολύβουο πλήθος της πολιτικής ορθότητας, της kinky κανονικότητας, του laissez faire-laissez passer. Άλλωστε πάντα έτσι ήταν.

 

Η δική μου απάντηση στον προβληματισμό αυτόν είναι ότι συμβαίνει. Τόσο όσο(υπάρχει-επιτρέπει το μέσο). Ισως όχι στην έκταση που θα επιθυμούσε ο @Master Electro-pain και μαζί του κι εγώ. Αλλά προσωπικά δεν ανέμενα κάτι άλλο. Γίναμε πολλοί και διάφοροι. Η μαγιά όμως υπάρχει.
Πηγαίνοντας το λίγο πιο πέρα, στο παρακάτω ποστ ο Καντ περιγράφει με ακρίβεια το τί έγινε.

(@cadpmpc , Tις αναλογίες και αναγωγές νομίζω πως συζητάμε. Και ένα σχόλιο για την ακολουθία: Πριν ή οριακά μαζί με το β μπαίνει το νιτερέσο, το χρήμα και από εκεί και μετά το πάει τραίνο)

Κατά μια ανάγνωση, ένα βαθύτερο ερώτημα που θέτει ο @Master Electro-pain είναι το αν μπορεί να (ξανα)υπάρχει το α.
Επ΄αυτού η απάντηση μου είναι καταφαττική.
Και αυτό δεν είναι ακριβώς αισιοδοξία αλλά μάλλον ρομαντισμός, διότι απλά ποντάρω στο ότι οι ρίζες είναι βαθιές.

 

Με βάση αυτό:

Η ερώτηση νομίζω είναι "παραμένει ακόμα υποκουλτούρα το BDSM;"

Αφήνοντας έξω τις μεταμοντερνιστικές επιρροές και με βάση τη δική μου εμπειρία η απάντηση είναι ξεκάθαρα καταφατική για όσους επί του πρακταίου ασχολούνται με αυτό. Ισχυρίζομαι δε ότι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Επιπλέον δε, το γεγονός της *μερικής* αποδοχής του από τους υπόλοιπους δεν συνεπάγεται αφομοίωση. Οι 50 αποχρώσεις του γκρι είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα απόπειρας περιγραφής ενός lifestyle χωρίς πραγματική κατανόηση του και περισσότερο ενισχύει το ότι το BDSM είναι υποκουλτούρα παρά το καταρρίπτει.