BDSM στα χρόνια της κρίσης

αυτος ο τροπος διασκεδασης πουυ αναφερεις τωρα υπαρχει στο εξωτερικο εδω και 30 χρονια τουλαχιστον

 

...Που είναι ο γκόθαμ, να μας τα εξηγήσει όλα με μελέτες από τo defencenet.gr...  

 

Ναι αλλα στο εξωτερικό δεν έχουν πλατείες και παραλίες που μπορούν να πάνε και να κάτσουν μεχρι τα ξημερώματα χωρίς να εμφανιστεί η αστυνομία να τους διώξει.

 

Αν φορολογήσετε το τσίπουρο, νομιμοποιήστε το χόρτο και σας υπόσχομαι να μην πάθει κανείς τίποτα.
Αν είχατε πάει να προσκυνησετε τις παντόφλες του Παΐσιου δεν θα τα περνούσατε τώρα όλα αυτά.

 

μα το θεμα δεν ειναι πια οι χωροι αλλα η νοοτροπια που αλλαξε.

 

Εγώ αυτό που βλέπω είναι ότι όλοι είμαστε λίγο πιο ανασφαλείς και λίγο πιο σαλταρισμένοι απ´ότι πρό κρίσης. Βέβαια, επειδή είμαστε και χαζοεγωιστές, θέλουμε να συνεχίσουμε να περνάμε καλά, για να τους σκάσουμε τους άλλους τελείως...
Ποιοι είναι οι άλλοι;
Οι "οχτροί", οι "βάρβαροι", οι "δανειστές"...
Γενικά είμαστε σαν λαός πολύ καλοί και στους αφορισμούς..
Πας μη ´Ελλην βάρβαρος κοκ...
Είμαστε επίσης επινοητικοί...
Θα βρούμε τον τρόπο να βγάζουμε γούστα, βρέξει-χιονίσει...
Όπερ μεθερμηνευόμενο στα καθ'ημάς, σημαίνει ότι όπως λειτουργούμε στη υπόλοιπη ζωή μας, εφαρμόζουμε και την αντιστοιχία στο bdsm...
Λίγο πιο ανασφαλείς οι οικονομικά ευάλωτοι, λίγο πιο σαλταρισμένοι αυτοί που θεωρούν ότι χάνουν τα κεκτημένα τους, -αν και αυτό έχει καθαρά υλική υπόσταση, δεν θα πρεπε να εμπλέκεται στο bdsm, αλλά δεν είναι και το μόνο-...
Θέλουμε όμως και με θέρμη να συνεχίσουμε τις σχέσεις και την ενασχόλησή μας, ενίοτε για να δώσουμε και κάποιο νόημα στην ζωή μας, που σε κάποιους μοιάζει να καταρρέει...
Οσάκις αυτό όμως φορτίζεται με προσδοκίες πέραν αυτών που του αντιστοιχούν πραγματικά, θα επιφέρει πλασματικές ισορροπίες και θα μας αποξενώνει από την ζωή μας την ίδια...
Αναφέρθηκα σ´αυτό κάπου αλλού...Δεν θέλω ούτε καν να σκεφτώ, ότι αυτό θα ναι το μόνο που θα μας μείνει ως μέσο προσωπικής έκφρασης...
Δεν θέλω μέσα από την κατάργηση άλλων ελευθεριών να αντιμετωπίζεται ως μέσο εκτόνωσης...
Κάτι που δυστυχώς το παρατηρώ και γύρω μου...
Πόσο νορμάλ είναι σαν αντίδραση στην κρίση και το φλερτ με την εθνική μας κατάθλιψη να επιδιδόμαστε μετά μανίας και μετ' επιτάσεως στο bdsm, για να ξεχάσουμε την κακή μας καθημερινότητα, και την χάλια ψυχολογία μας?
Μεταλλασσόμαστε λόγω των αδιεξόδων? Για μένα αυτό θα ήταν λάθος...
Σε ότι αφορά τις πρακτικές δυσκολίες, ναι οκ, όλοι τις αντιμετωπίζουμε, λίγοι έχουν παραμείνει εντελώς αλώβητοι απ΄αυτήν την κατάσταση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξουμε τα δομικά στοιχεία της όποιας θεώρησής μας επί του θέματος για να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα...
Η κρίση λένε κάποιοι αισιόδοξοι προσφέρει ευκαιρίες, να το παραλλάξω λίγο και να πω, ότι μπορούμε καλύτερα να αξιολογήσουμε πρόσωπα και καταστάσεις, καθώς βιώνουμε δυσκολίες που βγάζουν πιο εύκολα στην επιφάνεια τον πραγματικό -τελικά- εαυτό μας...
Και με λιγότερα λεφτά, και με δυσκολία στις μετακινήσεις και με περισσότερα πρακτικά προβλήματα, προβλήματα επιβεβαίωσης, πάλι οι ίδιοι άνθρωποι είμαστε, ας φροντίσουμε να διαφυλάξουμε αυτό το κομμάτι του εαυτού μας που θεωρούμε ότι αξίζει...

 

"Μπορώ να σκαρφιστώ οτιδήποτε, να κοροϊδεύω τους πάντες, να σκαρώνω φάρσες, να κάνω κάθε λογής αστεία, αλλά δεν έχω την αίσθηση πως είμαι ψεύτης· αυτά τα ψέματα, αν θες να τα πούμε ψέματα, είμαι εγώ, έτσι όπως είμαι στην πραγματικότητα· με τα ψέματα αυτά δεν κρύβω τίποτα, με τα ψέματα αυτά λέω εν τέλει την αλήθεια. Για μερικά όμως πράγματα δεν μπορώ να πω ψέματα. Για μερικά πράγματα που τα γνωρίζω σε βάθος, που έχω συλλάβει το νόημα τους, που τα αγαπώ. Με αυτά δεν κάνω αστεία. Αν έλεγα ψέματα για αυτά θα ξέπεφτα στα ίδια μου τα μάτια, κι αυτό δεν γίνεται, μην μου το ζητάς, δεν θα το κάνω".
Μιλαν Κουντερα, Γελοίοι έρωτες.

Εχω την αίσθηση πως μια διαπροσωπική συναινετική σχέση κυριαρχίας - υποταγής σε ενα ευρύτερο πλαίσιο μη συναινετικής καθολικής κοινωνικής υποταγής ,που ολοένα γίνεται πιο ωμή, πιο κυνική, πιο καθολική, αρχίζει να μοιάζει με καρικατούρα , φενάκη, ισως και με απέλπιδα προσπάθεια διαφυγής ,απόδρασης ,η παρηγορητικής αγωγής.,,
Δεν είναι τα λεφτά που λείπουν, δεν είναι -μόνο- η διάθεση που λείπει, που επηρεάζεται απο την ψυχοσωματική εξάντληση του καθημερινού αγώνα επιβίωσης που δίνεται από πάρα πολλούς πλέον, είναι η κωμικοτραγική αντίφαση που αναδεικνύεται στις σημερινές συνθήκες, που κάνει αυτή την σχέση να δείχνει ψεύτικη, ψευδεπίγραφη...

Μπορεί άραγε να απομονωθεί , να στεγανοποποιηθεί η προσωπική μας ζωή απο την κοινωνική πραγματικότητα της οποίας μετέχουμε;
Περιφρονούν τη ζωή μου, την αξιοπρέπεια μου, τη βούληση μου, την ψήφο μου, μου επιβάλλουν τα ακριβώς αντίθετα ,μου επιβάλλουν μια συντριπτικά ασύμμετρη πραγματικότητα ,και γω μετά , κλείνοντας την πόρτα του σπιτιού μου, επιχειρώ να ζήσω την συναινετική ασυμμετρία της προσωπικής μου σχέσης, να ξεχάσω ,να ξορκίσω, την πραγματική τιμωρητική δουλεία στην οποία έχω υποχρεωθεί ,υποδυόμενος τον "κυρίαρχο" (χα!) η τον "υποταγμένο"(λες και δε μου φτάνει η υποταγή σε όλα τα υπόλοιπα)...
Μου φαίνεται τόσο, μα τόσο γελοίο...

 

Τω όντι...

 

Γιατί ψεύτικη;

 

Ο μπάρμπα Θωμάς το βράδυ στην καλύβα του είναι αφέντης;

 

Μπορεί να σας το ξαναχαλάσω αλλά αφραγκίες παίζανε διαχρονικά, δεν είναι πλεονέκτημα του σήμερα.

Απλώς σήμερα γίνανε άφραγκοι κι αυτοί που δεν μπορούν να λειτουργήσουν καλά (sic) με ψιλά στη τσέπη.