BDSM στιγμές...

Η κάθε BDSM Ιστορια είναι γεμάτη από στιγμές - πλουσιες, έντονες, μοναδικες, στιγμές που περιλαμβάνουν τον κόσμο όλον και μένουν. Στιγμες- Ιστορίες. Είπα λοιπόν να φτιάξουμε έναν τόπο φιλικό για αυτές τις μικρές BDSM ιστοριες- μερικές προτάσεις ή και μερικές λεξεις- ότι περιλαμβάνει το βίωμα που θα θέλατε να μοιραστείτε
P.S. Αυστηρε διαχειριστή, εύχομαι να είσαι κάπως ικανοποιημένος/η για την ώρα  

 

Κ-> Να σου πω. Δεν πας να φέρεις καμια μπυρα απο κατω;
Υ-> Εχω δουλεια.
Κ-> Καλα αστο θα πάω μονος μου (σηκώνεται)
Υ-> Θα παω εγω
Κ-> Κατσε θα παω εγώ σου ειπα.
Υ-> Οχι θα παω εγω
Κ-> Ειπα οχι, κατσε κατω
Υ-> Σε παρακαλώ
Κ-> Δεν παιρνεις απο λόγια ετσι ;
Υ-> Σε παρακαλω ασε με να παω εγω.
Κ-> Οχι (παει στην πορτα)
Υ-> (Τρέχει στην πορτα πρωτη και βγαίνει εξω)

2 λεπτα μετα επιστρέφει.

Υ-> Συγνωμη, δεν προλαβα να παρω λεφτά μαζι  

 

"Σου ειπε κανεις να βαλεις τα χερια σου την ωρα που σε χτυπαω....; τωρα καλα να παθεις...."

 

Τηλέφωνο χτυπάει απαιτητικά, ξανά και ξανά.
"Δεν με ενδιαφέρει ποιος σε ψάχνει. Δεν θα κοιτάξεις καν."
Ενα ζευγαρι έρχεται καταπάνω μας, το βλεμμα μου γεμίζει ένταση και ικεσία.
"Δεν με ενδιαφέρει. Κοίτα με στα μάτια...μεινε"
Ο δείκτης μπαίνει πιο βαθιά ανάμεσα στα δοντια, η παλάμη σκεπάζει το πρόσωπο.
Zoom in ή zoom out; Τραπεζάκια, ηλιος, δρόμος, περαστικοί...παλαμη, μυρωδιά.. Παραδιδομαι.
"Ο καφές την άνοιξη έχει την μαγεία του, έτσι δεν ειναι, μωρό μου;"

 

Άλλες τρεις ώρες στο γραφείο και ένα πρόβλημα που εκκρεμεί και θέλει δράση...κουράστηκα... Πετάω την τσάντα στο τραπέζι και πέφτω στην πολυθρόνα βαρια και ατσαλα. Λάθος κίνηση. Το σώμα αντηχεί με βαθύ, μπάσο πόνο. Αναλογίζομαι τα χρώματα του ουράνιου τοξου- πόσα απ'αυτά φιλοξενώ πάνω στο κορμί μου αυτήν την στιγμη; Πόσο δήλωση αντίστασης στο BDSM είναι να του επιβάλλεις το γκρι; Δεν τό'χει το γκρι, δεν του παει.
Παίρνω βαθιά ανάσα και καταπιάνομαι με το πρόβλημα της ημερας..το χέρι ασυναίσθητα γλιστράει στην μέση και πιο κάτω, εκεί που φυλάσσονται κάτω απο το υφασμα οι δικες μου αποχρωσεις...

 

Πολλα χρονια πισω, η πρωτη σκλαβα που ειχα ποτε, στην πρωτη-πρωτη φαση που βγηκε η λουριδα απο το παντελονι μου -μια δερματινη βαρια-...Μετα απο -οχι πολλες η αληθεια ειναι- "λουριες" και αφου το πολυ λευκο δερμα της -καθως ηταν στα τεσσερα- εχει γινει μπορντω, κι αφου κανω μια σταση να αναψω ενα τσιγαρο και να "παρω" καποια της αντιδραση, εκεινη γυριζει το -υπεροχο- προσωπο της και την βλεπω με ματια δακρυσμενα να προσπαθει -λογω της υπερηφανειας της- να επιβληθει του εαυτου της και να μην ξεσπασει σε κλαματα και μου λεει "κι αλλο..." Αυτοματως, ενστικτωδως περασα αναμεσα απο τα ποδια της, σκαρφαλωσα μεχρι να φτασουν τα ματια μου στο υψος των δικων της, κι αφου ενιωσα τα καυτα δακρυα της να μου καινε το προσωπο, την πηρα αγκαλια...Πνευματικος οργασμος και ψυχικη ενωση, ειναι ο μονος τροπος να χαρακτηρισω την στιγμη...Αυτες οι μικρες-ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ πρωτες φορες μεσα σε αυτες τις σχεσεις, αξιζουν οσο τιποτα!

 

Ή ζωνη- το καλύτερο καταπραϋντικό για το καμμενο από τον ήλιο δέρμα