BDSM σχέσεις χωρίς συναίσθημα - liaisons pornographiques;

αισθάνομαι ένα.... πώς να το πω...... ένα νιώσιμο!

 

Να το προσέχεις, γιατί μπορεί να σου γυρίσει σε λιώσιμο.

 

αχχ

αλλά μπα.

πού, για.

(πλούσιος συναισθηματικός κόσμος)

 

μ'αρέσει έτσι όπως κόβεις τις λέξεις..

 

Mεστή νοήματος και ολοκληρωμένα διατυπωμένη σκέψη    

 

Και ολίγη απομυθοποίηση, για να μη παρασοροπιάσουμε:

"Να μην εμπιστεύεσαι με την πρώτη τα συναισθήματά σου, ούτε αγαπώ, ούτε δεν αγαπώ να λες εύκολα. Τα ένστικτα ξέρουν θαυμάσια να προσποιούνται πως είναι συναισθήματα ή να εκλογικεύουν την παρουσία τους με δήθεν πνευματικές ιδέες. Μην νομίζεις καν ότι συμπονάς τον άλλον όσο νομίζεις. Πάρα πολλές φορές συμπονούμε από ταύτιση, όχι από ανθρωπιά. Παίρνουμε το δράμα του άλλου μέσα μας, φανταζόμαστε πως είμαστε εμείς που μας συμβαίνει και μ’ αυτή τη μετάθεση υποφέρουμε επειδή υποφέρουμε για μας. Συχνά δηλαδή η λύση για κάποιον είναι αυτολύπη. Θέλω να πω δεν είναι ο άλλος το θέμα της στενοχώριας μας, αιτία είναι η ιδέα μας ότι ίσως συμβεί αυτό σε μας και προληπτικά το ζούμε. Πάλι ο εγωκεντρισμός κάνει παιχνίδι, πολύ δύσκολα συμπάσχουμε με τα παθήματα του όντως άλλου, πάρα πολύ δύσκολα τον καταλαβαίνουμε.

Πώς να σου το πω; Δε γίνομαι εγώ εσύ, κάνω εσένα εγώ…Εκείνο που έλεγαν οι αρχαίοι, πως «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», στην πραγματικότητα των συναισθημάτων, εγώ σου λέω πως μέτρον πάντων: Εγώ. Ο πλησίον είναι τρομερά απόμακρη γη. Για να μη σου πω ανύπαρκτη…Η ουτοπία του άλλου! Μακάρι, και πιθανόν να υπερβάλλω.

Άλλο μετουσιώνω ένα πάθος μου, άλλο το εκλογικεύω. Η μετουσίωση είναι αγώνας και κάποτε υπέρβαση, η εκλογίκευση είνα πρόφαση εν αμαρτίαις. Μην κρίνεις από τις πράξεις αυτές καθαυτές, δεν εξηγούν πάντα την ουσία τους. Να γυρεύεις την κρυμμένη πρόθεση, εκεί υπάρχει η εντιμότητα, η καθαρότητα ή όχι της καρδιάς. Ένας υπέρμετρα εγωιστής μπορεί να διαλέξει για επίδειξη το ρόλο αγίου. Να ζει με σκληρή άσκηση, να κινείται με εντυπωσιακή ευσέβεια, να μοιράζει περιουσίες στην ελεημοσύνη. Όμως σκοπός του δεν είναι η συμπόνοια, είναι η προβολή, η επίδειξη, ένας αυτοθαυμασμός∙ ένας θρίαμβος στον δικό του κύκλο. Να προσέχεις. Να προσέχεις το βλέμμα περισσότερο απ’ τα λόγια."
Μ. Βαμβουνάκη, Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη (Εκδ. Ψυχογιός) – απόσπασμα

 

ζουλιέν, μπρινουάζ, όπως προτιμάτε.

 

Μου θυμίσατε μια αποστροφή από το "Η δυστυχία να είσαι Έλληνας" που το πήρα από το http://users.uoa.gr/~nektar/arts/prose/nikos_dimou_misfortune.htm Ταιριάζει με το τελευταίο σας εδάφιο, θα έλεγα πως πιθανότατα έτσι γίνεται όταν φύγουν η έξαψη και η κάβλα. Η κάβλα τελειώνει όχι επειδή λείπει το συναίσθημα αλλά επειδή ένας Dom έτυχε και την τροφοδότησε και την ικανοποίησε πέρα από κάθε τρελό όνειρο. Ίσως επειδή ο ίδιος δεν διακινδύνευε τίποτα, λόγω της απόστασης που κρατούσε.

Τέτοιες σχέσεις τις τελειώνω, οτιδήποτε και αν είναι. Φθορά χωρίς λόγο.

Και μια που το βρήκα και τα παρακάτω ταιριαστά με το νήμα είναι.

Εκ των υστέρων που το διαβάζω, υποτακτική ήμουν εκείνη την εποχή και όχι σκλάβα - ο λόγος ότι δεν είχα εστιάσει στην ικανοποίηση και την απόλαυση του Κυρίαρχου ούτε ήξερα τότε τι ήταν αυτό.

Συμφωνώ.

 

Οι πιο πολλοί καλή μου, απο κιμά νογάνε... Το μπρινουάζ τση μάρανε?

 

Απαντήσεις στις ερωτήσεις δεν έχω αλλά τα γραφόμενα σου πάντοτε μ' αγγίζουν.

 

Ομορφο θέμα, το θυμάμαι ακόμη...
Ας μείνει στη κορυφη προς ανάγνωση και οτι μπορεί να προσθέσει ο καθένας ας το κανει.