Birth of Venus and Athena

Message in the Balkans Bottle 9th
“Το Κάστρο”

Η μέρα 80
«Ο Θάνατος των Θεών»

Μήδεα δ᾽ ὡς τὸ πρῶτον ἀποτμήξας ἀδάμαντι
κάββαλ᾽ ἀπ᾽ ἠπείροιο πολυκλύστῳ ἐνὶ πόντῳ,
ὣς φέρετ᾽ ἂμ πέλαγος πουλὺν χρόνον, ἀμφὶ δὲ λευκὸς
ἀφρὸς ἀπ᾽ ἀθανάτου χροὸς ὤρνυτο· τῷ δ᾽ ἔνι κούρη
ἐθρέφθη· πρῶτον δὲ Κυθήροισι ζαθέοισιν
ἔπλητ᾽, ἔνθεν ἔπειτα περίρρυτον ἵκετο Κύπρον.
ἐκ δ᾽ ἔβη αἰδοίη καλὴ θεός, ἀμφὶ δὲ ποίη
ποσσὶν ὕπο ῥαδινοῖσιν ἀέξετο· τὴν δ᾽ Ἀφροδίτην
[ἀφρογενέα τε θεὰν καὶ ἐυστέφανον Κυθέρειαν]
κικλήσκουσι θεοί τε καὶ ἀνέρες, οὕνεκ᾽ ἐν ἀφρῷ
θρέφθη· ἀτὰρ Κυθέρειαν, ὅτι προσέκυρσε Κυθήροις·
Κυπρογενέα δ᾽, ὅτι γέντο περικλύστῳ ἐνὶ Κύπρῳ·
ἠδὲ φιλομμειδέα, ὅτι μηδέων ἐξεφαάνθη.
(Θεογονία του Ησίοδου, η Γέννηση της Αφροδίτης)

Και όπως ευθύς τα αιδοία με τον αδάμαντα απέκοψε
και τα ᾽ριξε μακριά απ᾽ τη στεριά στον πολυτάραχο τον πόντο,
έτσι αυτά στο πέλαγος χρόνο πολύ πλανώνταν, κι αφρός λευκός
ολόγυρα απ᾽ την αθάνατη τη σάρκα σηκωνόταν. Μέσα σ᾽ αυτόν
μεγάλωσε μια κόρη. Πρώτα τα πανίερα τα Κύθηρα πλησίασε,
και από εκεί κατόπιν έφτασε στην Κύπρο που από γύρω τα νερά τη ζώνουν.
Και βγήκε έξω μια σεβαστή, ωραία θεά, κι από τα λυγερά της πόδια κάτω
μεγάλωνε η χλόη ολόγυρα. Αφροδίτη αυτήν

[και αφρογέννητη θεά και Κυθέρεια καλοστεφανωμένη]
την ονομάζουν οι θεοί και οι άνθρωποι, γιατί μες στον αφρό
μεγάλωσε. Μα και Κυθέρεια, γιατί προσέγγισε τα Κύθηρα.
Και Κυπρογέννητη, γιατί γεννήθηκε στην Κύπρο που από γύρω τα νερά τη ζώνουν.

Στα υπόγεια παλάτια του Ποσειδώνα, πόλεμος των Μέγα γίνεται σκληρός.
Δύο Ποτάμια, των Αντίθετων ρευμάτων συγκρούονται για την επικράτηση του Ενός από τα δύο. Το ποτάμι Της ΗΡΑ και του ΔΙΑ το ποτάμι.

Σε κάθε ρεύμα και άπειρες οι σταγόνες πολεμιστές. Οι Ήρες και οι Δίες, παλεύουν μέχρι θανάτου. Σε μία μάχη που κανένα θνητό πλάσμα δεν αντιλήφθηκε ποτέ. Πλάνα του υγρού που βόλια πετούν το ένα στο άλλο, αρσενικά και θηλυκά που μάχονται σώμα με σώμα. Μόρια υγρά, τα άτομα του τυφλού, διασπούν το Η από το Ο. Το νερό βράζει, η μάχη αποτέλεσμα δεν μοιάζει να έχει.

Φυσαλίδες Η και Ο, λογικής και συναισθήματος, θετικά και αρνητικά, από την πίεση της φωτιάς ξεφεύγουν και στην επιφάνη α νεβαίνουν.

Τα ιόντα του γρου, με αυτά του αέρος ενώνονται και αφρούς τα ελαφριά παιδιά τους. Αφρός, της εικόνας, της μουσικής, της ιστορίας, των γλυπτών, του αλατιού.

Ο αφρός μεικτός. Βρώμικος και καθαρός. Ο της βρωμιάς κατακάθι, ον των πολλά βαρύ. Βυθίζεται στου πολέμου τα νερά. Στο βυθό η μάχη των μεγάλων συνεχίζεται, προσπαθώντας να κερδίσουν του παρ ά λόγου το παιδί. Το κατακάθι του αφρού, στο αργά διασπάται σαν νεκρό πλαγκτόν.

Στάχτες του Νιου και του Χιο, που πλέουν στο ανά και μέσα τους. Οι ΔΙΕΣ και οι ΗΡΕΣ μολυσμένοι στης Λύσσας τον πιο βρώμικο ρυθμό. Οι μάχες, συνεχίζονται μέχρι τους τελευταίους. Μέχρι που μία ΗρΑ και ΔίΑ ένας απομένουν νηστικοί. Αποκαμωμένοι, λυγίζουν και ένας αγκαλιά με τον άλλον, βυθίζονται στην ασιτίας των πικρό Λοιμό.
Στην επιφάνεια, ο φρός του καθαρού, ενώνεται και σώμα θηλυκό πλάθει, της Υπάρξεως του Πόθου, ατέρμονο κυνήγι.

Η Αφροδίτη.

Ζεὺς δὲ θεῶν βασιλεὺς πρώτην ἄλοχον θέτο Μῆτιν,
πλεῖστα θεῶν εἰδυῖαν ἰδὲ θνητῶν ἀνθρώπων.
ἀλλ᾽ ὅτε δὴ ἄρ᾽ ἔμελλε θεὰν γλαυκῶπιν Ἀθήνην
τέξεσθαι, τότ᾽ ἔπειτα δόλῳ φρένας ἐξαπατήσας
αἱμυλίοισι λόγοισιν ἑὴν ἐσκάτθετο νηδύν,
Γαίης φραδμοσύνῃσι καὶ Οὐρανοῦ ἀστερόεντος·
τὼς γάρ οἱ φρασάτην, ἵνα μὴ βασιληίδα τιμὴν
ἄλλος ἔχοι Διὸς ἀντὶ θεῶν αἰειγενετάων.
ἐκ γὰρ τῆς εἵμαρτο περίφρονα τέκνα γενέσθαι·
πρώτην μὲν κούρην γλαυκώπιδα Τριτογένειαν,
ἶσον ἔχουσαν πατρὶ μένος καὶ ἐπίφρονα βουλήν,
αὐτὰρ ἔπειτ᾽ ἄρα παῖδα θεῶν βασιλῆα καὶ ἀνδρῶν
ἤμελλεν τέξεσθαι, ὑπέρβιον ἦτορ ἔχοντα·
ἀλλ᾽ ἄρα μιν Ζεὺς πρόσθεν ἑὴν ἐσκάτθετο νηδύν,
ὥς οἱ συμφράσσαιτο θεὰ ἀγαθόν τε κακόν τε.

Κι ο Δίας, των θεών ο βασιλιάς, πήρε τη Μήτιδα για πρώτη του γυναίκα,
που πιο πολλά γνωρίζει απ᾽ όλους τους θεούς και τους θνητούς ανθρώπους.

Μα όταν πια τη θεά Αθηνά, την αστραπόματη, έμελλε
εκείνη να γεννήσει, τότε με δόλο το νου της ο Δίας τον ξεγέλασε
και με χαριτωμένα λόγια στην κοιλιά του την κατάπιε,
με συμβουλές της Γης και του Ουρανού που ᾽ναι γεμάτος άστρα.
Γιατί έτσι τον συμβουλέψανε, για να μην πάρει άλλος κανείς
απ᾽ τους αιώνιους θεούς στη θέση του Δία τη βασιλική εξουσία.

Γιατί απ᾽ αυτήν ήταν μοίρα να γίνουνε παιδιά υπέρτερα στο νου απ᾽ όλους.
Πρώτα μια κόρη θα γεννούσε, την αστραπόματη την Τριτογένεια,
που θα ᾽χε ορμή και φρόνιμη βουλή ίσα με τον πατέρα της,
μα έπειτα έμελλε να γεννήσει γιο που θα γινόταν βασιλιάς
θεών κι ανθρώπων και θα ᾽χε καρδιά υπερδύναμη.

Μα πιο μπροστά ο Δίας στην κοιλιά του την κατάπιε,
για να στοχάζεται μαζί του η θεά το καλό και το κακό.
αὐτὸς δ᾽ ἐκ κεφαλῆς γλαυκώπιδα γείνατ᾽ Ἀθήνην,
δεινὴν ἐγρεκύδοιμον ἀγέστρατον ἀτρυτώνην,
πότνιαν, ᾗ κέλαδοί τε ἅδον πόλεμοί τε μάχαι τε·

Ο ίδιος γέννησε απ᾽ το κεφάλι του την αστραπόματη Αθηνά,
δεινή να ξεσηκώνει το θόρυβο της μάχης, στρατοδηγήτρια, αδάμαστη,
δέσποινα, που της αρέσουν οι κραυγές, οι πόλεμοι κι οι μάχες.
(Θεογονία του Ησίοδου, η Γέννηση της Αθηνάς)

Η Μήτις η γυναίκα του πρώτου, η πρώτη, νιώθει την αυτία να καταεύει, την παλέτα σαν το Κορό στα σπλάχνα της. Πρέπει να το πει στον Δία, αλλά τον Κρόνο δεν μπορεί από το μυαλό της να τον σβήσει.

Νιώθει ένα χτύπημα κοφτό, στον πυρήνα της. Έρχεται, χρόνο περιττό δεν έχει. Καταπίνει μία χούφτα φύλλα Πικροδάφνης.

Ώρα του meta, ο Δίας τραπέζι στρώνει για τον εαυτό του. Γεμιστή матрёшка‎, ραντισμένη με το λάδι της Σελήνης. Την καταπίνει αμάσητη.

Οι μέρες του περνούν και όρεξη καθόλου. Το στομάχι του τσιμέντο και στο κεφάλι θόρυβος. Βροντές που στα τοιχώματα χτυπούν και να βγούνε θέλουν.

Στην καρδιά του οι Ήρες επαναστατούν και τους κεντρικούς δρόμους κλείνουν. Της οδού και των φλεβών τα φράγματα, με σκουπίδια του ραδίου. Το σώμα του Δία καταρρέει. Η καρδιά φουσκώνει. Το κεφάλι ακολουθεί. Στο κρεβάτι του τέλους, τον Ήφαιστο ζητά, από τον Ύππο της Ερέτριας.

Ήφαιστος, κουτσός, στραβός, με γράσα στα μαλλιά και καρφιά στα χέρια. Τον Δία στου κιτρίνου της ελλείψεως, σιδήρου. Μία Πουλά Βαριά, η βοηθός του. Τρία καρφιά στο περί μετρά της έκτασης, καρδιά. Καρφιά, χοντρά, τρία των εκατοστών στο πάχος.
Βαθιά, με σταθερά χτυπήματα στο δέρμα του Θεού, τα μπήγει. Μέχρι τα κεφάλια, να χαθούν από την επιφάνεια πιο κάτω. Το αίμα τινάζεται, πέντε μέτρα πάνω. Κόκκινα υγρά ρουμπίνια.

-Το κεφάλι μου, ψελλίζει, ιδρωμένος ο Δίας. Ο Ήφαιστος την βαριοπούλα ψηλά σηκώνει και το κεφάλι του Zeus ανοίγει, στου γεμάτου το καρπούζι.

Υγρά καφέ, του πράσινου, λευκά στερεά, του μωβ και ανάμεσα στου εκ κεφαλού τη σάρκα ένα κορίτσι βρέφος. Με ασπίδα και σπαθί. Στον Ήφαιστο βαθιά ρωγμή στο πρόσωπο χαρίζει και στον Δία, με κλωστή από καρφιά, στερεώνει το κεφάλι.

Το κορίτσι-βρέφος πεινά. Στου Διός το στήθος, η κόκκινη Ρα που τυριώνει. Το κορίτσι με λαχτάρα γεμίζει το στόμα της. Όταν στο τέλος φτάνει, το αέριο του φυσικού από κάθε της οπή, ξερνιέται.

Η Αθηνά.

(-Γιαγιά; Γιαγιάκα; Τα μάτια μου να νοίξω; Η κοκκινοσκουφίτσα.
-Μπορείς μικρή μου, το ράψιμο τελείωσε. Γιαγιά
-Και τώρα τι θα τον κάνουμε τον Λύκο τον κακό, γεμισμένο με πετράδια; Red
-Θα τον πετάξουμε στο πηγάδι μικρή μου. La Verde Nonna)