BOLIVAR

Ωραία λόγια άκουγα, θωπευτικά. Μετά ξύπνησα, πάντα πάνω στο σημείο που αρχίζει το χούφτωμα.

Εκατό μέτρα απ’ τη στάση σήκωσα τα μάτια, σχεδόν σίγουρος ότι θα δω το λεωφορείο να περνάει – και πέρασε!

Όμως, ένας έδειχνε να ταλαντεύεται αν θ’ ανέβει ή όχι, ο οδηγός έκλεισε την πόρτα και συνέχισε. Ο άλλος έμεινε να κοιτάει το όχημα και μετά εμένα – εγώ ολίγον αγανακτισμένος.

Η φωνή του μου ήταν απροσδιόριστα γνωστή, και σαν άκουσμα μ’ ανακούφιζε. Η στάση του λεωφορείου, μπηγμένη στις ρίζες ενός υψώματος, προσφέρεται για κουβεντούλα και αναστοχασμό.

«Καλημέρα σας, είμαι ο Θεός», είπε χαμογελώντας προς το μέρος ο ευτραφής κύριος.

Μήπως είπε εγώ ή εδώ; Είναι πρωί ακόμα…

«Μάλλον θα βρίσκατε ενδιαφέρουσα την πληροφορία αυτή – όχι τόσο την πρώτη όσο τη δεύτερη, αυτή που τώρα θα σας πω», συνέχισε με οικεία φωνή.

«Θα κάνετε ένα καλόν ύπνο και θα συμβούν τρία θαύματα, μετά θα αποδημήσετε εις Κύριον», κατέληξε κάπως αμήχανα.

«Θα πεθάνω, σήμερα;», ρώτησα όπως όταν ρωτάμε για απεργία στο μετρό.

«Ναι, πριν όμως, θα μπορέσεις να πραγματοποιήσεις ό,τι επιθυμία είχες!»

«Ημέρα προσφορών..»

«Ακόμα και να καταστρέψεις τον κόσμο.»

«Για τέτοιος παλιάνθρωπος φαίνομαι;»

«Ο Θεός εποπτεύει από ψηλά, από κοντά έχει πρεσβυωπία.»

Ήταν κάτι στη φωνή του, ήταν το τέλος του καλοκαιριού – η χαμένη πρωινή στύση;

«Να μιλήσω; Έχω μία επιθυμία, να πάρω πίπα από τον Θεό!»

Στριμωχτήκαμε πίσω από κάτι θάμνους και όλα έγιναν βιαστικά. Για όσους ενδιαφέρονται, από κοντά ο Θεός έχει χαλαρή στύση – σαν τα αρχαία αγάλματα.

Μετά χώρισαν οι δρόμοι μας, όσο αναπάντεχα είχαμε συναντηθεί άλλο τόσο χαθήκαμε.

Αποφάσισα να κάνω μία βόλτα στα στενά. Συνοικιακή ησυχία, αλλά το μυαλό μου είχε πάρει φωτιά. Αν δεν είσαι γκέι , δεν έχεις και κάποια ιδιαίτερη έφεση, και πας με κάποιον ξεκάθαρα επειδή το ήθελες, κάτι τέτοιο σε κάνει; Κι αν αυτός ήταν ο Θεός – μετράει;

Και τότε θυμήθηκα τα λόγια του και γέλασα. Όχι μόνο θα πεθάνω αλλά σπατάλησα και την μοναδική ευκαιρία ν’ αλλάξω τον κόσμο – εκτός και να την πάρεις του Θεού θεωρείται ανώτερη περίπτωση.

Βέβαια, ακόμα κι αν θεωρείται ‘ανώτερη περίπτωση’, δεν θα έχω πού να το παινευτώ, μιας και δεν είναι όλα ‘πίπες΄– εδώ πεθαίνουμε!

Τότε μπήκε ο διάβολος μέσα μου! Ο ήλιος είχε ανέβει τόσο ώστε να ξεμυτίζει απ’ τα κρεμασμένα ρετιρέ, όταν σκέφτηκα τον Παναγιώτη τον «βιοπαλαιστή» κι άρχισα να περπατώ με γοργό ρυθμό – είχα βρει μία κατεύθυνση.

Θερμός υποστηρικτής του Σφύριζα και του Δεκαπενταμελούς, με ξέχεσε άγρια μία φορά - τις καλές μέρες - επειδή του είχα σπάσει τα νεύρα με δαύτους. Το κήρυγμα του, μία λυρικοτραγική ιερεμιάδα γύρω απ’ τη σωτήρια και ανέσπερη εργατιά, ήταν τόσο υποβλητικό που γρατζούνισε ερωτικές χορδές.

Ζούσε μόνος, απόκληρος σε μία καμαρούλα. Οστεώδης και λιπόσαρκος, έμοιαζε καιόμενος στο σκοτάδι.

Του είπα ότι έχω ένα προαίσθημα ότι θα πεθάνω. Χωρίς να το καταλάβω, παράλληλα, έβγαζα τα ρούχα μου, σαν έτοιμος για βάφτιση. Πήρε λάδι απ’ το ντουλάπι και άπλωσε στο χέρι του, μετά πασάλειψε τα μεριά μου.

Μ’ έσπρωξε με βία στο κρεβάτι και βάλθηκε για ώρα να με «μαστιγώνει» με μία παροξυσμική, αρματωμένη καύλα. Μετά οι πλανήτες βρήκαν τη θέση τους.

Βυθίστηκα σ' έναν ωκεανό από ψάρια και κήτη. Περνούσαν δίπλα μου αγγίζοντας τα μπούτια και τα πλευρά μου. Ταξίδεψα μέχρι τ' ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας και όταν πεθύμησα να βγω στην ακτή ήμουν μούσκεμα και σκοτεινά.

Χωρίς μεγάλη προσπάθεια πετάχτηκα στο δρόμο, γυμνός ή απλώς σκοτεινός.

Έκανα νεύμα στο αμάξι και ήταν ταξί. Συνήθως δεν σταματάνε – δεν με πρόσεξε; «Περίεργο», είπα και μπήκα. Η πόλη ήταν κιτρινισμένη και οι δρόμοι άδειοι, στην παραλιακή είχε λίγο κίνηση.

Του έδωσα χρήματα και κατέβηκα. Το εργοτάξιο του Ελληνικού ήταν πάμφωτο σαν τη νέα ανατολή. Βάδισα ανεμπόδιστα, κατηφορικά, μέχρι τον αβυσσαλέο κρατήρα του ουρανοξύστη.

Προς στιγμήν ταλαντεύτηκα ακροπατώντας «Την πιο ψηλή κορφή της νήσου Ύδρας. Από εδώ η θέα εκτείνεται μαγευτική μέχρι των νήσων του Σαρωνικού, τη Θήβα…..Αλλά και μέχρι του Παναμά, της Γκουατεμάλα, της Νικαράγουα…Ακόμη και του Μεξικού.»

 

Τότε μπαίνει ο διάβολος μέσα μας!
βεβαια ο καθείς με τον διάολο του

 

Σε τέτοιες ιστορίες, κάπου πρέπει να χωθεί κι αυτός....