Building a Poly House: Πολυκατοικία σε Γερά Θεμέλια…

Απάντηση: Re: Building a Poly House: Πολυκατοικία σε Γερά Θεμέλια…

Το θέμα έχει ως εξής: Υπάρχει η κρατούσα αντίληψη, πως δεδομένου πως ζούμε σε μια πατριαρχική κοινωνία, τα πράγματα από τους νεμόμενους την "εξουσία" αυτή, στη προκειμένη περίπτωση τα αρσενικά μέλη του πληθυσμού, φυσικά κατανοούν και ερμηνεύουν τα δεδομένα βάσει της κρατούσας αντίληψης. Έτσι λοιπόν ένα αρσενικό "κάνει" να νταραβερίζεται με κάμποσα θηλυκά, ένα θηλυκό όχι... Λέμε, στη δικιά μας και στις περισσότερες λατινογενείς γλώσσες, "γαμώ" και εννοούμε το αρσενικό, επιπλέον δε στη δικιά μας γλώσσα ένα θηλυκό οφείλει να πει "γαμιέμαι"...Παλιές γλώσσες που εκμεταλλεύονται στο έπακρο την ευελιξία που τους δίνει η παλαιότητά τους δημιουργώντας πολιτικό δεδομένο, εξ ου και ο όρος εξουσία που χρησιμοποίησα στην αρχή. Λιγότερο εξελιγμένες γλώσσες, όπως οι αγγλοσαξωνικές και ιδιαίτερα η αγγλική, περισσότερο εικονική και πιο λίγο αιτιοκρατική αν και γλωσσολογικά ιστορική, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των ανθρώπων που τις μιλούν δεν έχουν τη δυνατότητα να διαχωρίσουν στην ουσία αυτές τις έννοιες, βέβαια έχουν καταφέρει (τα αρσενικά που τις μιλούν) θεαματικά αποτελέσματα, αλλά με άλλα μέσα.
Η γλώσσα με λίγα λόγια είναι ίσως το πιο βαρύ πολιτικό εργαλείο που έχει υπάρξει ποτέ αφού από τη στιγμή που εκφράζεσαι με ένα ορισμένο τρόπο κατ' ανάγκη δέχεσαι και το νόημα της γλωσσικής φόρμας που το εκφράζεις. Δηλαδή η μορφή (φόρμα) όχι μόνο επικρατεί του περιεχομένου, αλλά και του προσδίδει σταδιακά και διαφορετική σημασία, το αλλοτριώνει.
Όσον αφορά στο θέμα μας, μπορεί η στατιστική να αποτυπώνει πως είναι λιγότερα τα θηλυκά που διατηρούν σχέσεις με περισσότερα από ένα αρσενικά, αλλά όπως αντιλαμβάνεσαι αυτό δεν σημαίνει και πολλά αφού έχουν διαφορετικό βιολογικό ρόλο και νικηφόρα στρατηγική από τα αρσενικά και έτσι είναι σαν να συγκρίνεις μήλα με αχλάδια... ουδεμία σχέση! Σε μια οριακή προσέγγιση είναι ενδιαφέρον να δούμε πως ένα θηλυκό ίσως και να έχει περισσότερες δυνατότητες να είναι πολυγαμική απ΄ ότι ένα αρσενικό (αυτό που σήμερα ορίζουμε ως πορνεία).
Φοβάμαι πως δεν θα δώσω περισσότερες εξηγήσεις επί του θέματος για δυο λόγους. Πρώτον δεν θεωρώ εαυτόν επαϊοντα επί του θέματος και δεύτερον γιατί πολύ εύκολα μπορούν να προκύψουν παρερμηνείες επί του θέματος τις οποίες και δεν μπορώ να εξυπηρετήσω απαντώντας λόγω έλλειψης πολλού χρόνου που πρέπει να αφιερώσω ώστε να είμαι συνεπής και σαφής στις όποιες απαντήσεις απαιτηθούν.

ΥΓ: Παρακαλώ να αντιληφθείτε πως προσεγγίσεις στο θέμα που εισάγονται με υπεραπλουστευτική διάθεση και απλοϊκότητα μπορεί να είναι εν γένει επιζήμιες.

---------- Post added at 03:09 ---------- Previous post was at 02:49 ----------

Αγαπητή Αριάδνη,
για πολλούς και διάφορους λόγους με κάνεις και αισθάνομαι πολύ-πολύ καλά!
Νάσαι καλά κοπελλάρα μας!

 

Απάντηση: Re: Building a Poly House: Πολυκατοικία σε Γερά Θεμέλια…

μάλλον δεν έχετε μελετήσει καλά το νήμα αγαπητέ.......
https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t16100-2/#post254554

 

9-ball is rotation pool. The balls are pocketed in numbered order. The only ball that means anything... that wins it, is the 9. The player can shoot eight trick shots in a row... blow the 9 and lose. On the other hand... the player can get the 9 in on the break... if the balls spread right, and win. Which is to say that luck plays a part in 9-ball.
But for some players...Iuck itself is an art.


@ zondag, cadpmpc k thaleia

αν έβλεπε κανείς το εγχείρημα του πολύσπιτου υπό το πρίσμα της πολυανδρίας θα μπορούσε να καταλάβει ευκολότερα τους περιορισμούς που μας θέτουν οι κοινωνικές συμβάσεις που έχουμε κάνει. Εύστοχη παρέμβαση cadpmpc!








...

 

Ναι, θα συμμετείχα, αλλά σαν τουρίστρια. Θα το δοκίμαζα όπως γενικώς δοκιμάζω οτιδήποτε μου εξάπτει την περιέργεια, αλλά αμφιβάλω πως θα με κάλυπτε.

Άν μιλάμε για γενικώς βδσμικές σχέσεις: Είμαι κατά βάθος ρομαντική (ίσως όχι με τον παραδοσιακό τρόπο, αλλά είμαι) και πιστεύω πως δεν μπορείς να αγγίξεις το βάθος συναισθημάτων που μοιράζονται 2 με αυτό που μοιράζονται 5. Ή 3, ή 6. Μπορείς να έχεις μια να γαμάς πιο συχνά, μια άλλη να σου κρατάει το σπίτι, μια να παίρνεις μαζί στα επαγγελματικά ταξίδια και μια να βγάζεις έξω. Όλες θα βλέπουν κομμάτια σου, αλλά καμμία δεν θα σε βλέπει ολόκληρο. Δεν ξέρεις αν καμμία θα μπορούσε να σε αγαπήσει ολοκληρωτικά. It is, love avoidance, in a way. Ίσως. https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t16346/ Βέβαια, δεν είναι όλοι υποχρεωμένοι σώνει και ντε να ψάχνουν την απόλυτη αγάπη ή τον απόλυτο έρωτα. Προς θεού. Λέμε τώρα.

Επίσης: μπορώ να κατανοήσω απόλυτα ένα τέτοιο σπίτι όταν μιλάμε για M/s σχέσεις, για σκλάβους και Αφέντες. Οι σκλάβες όπως λές και εσύ και έλεγε και ο δάσκαλος σου, ζήλευαν. Υπό μια ένοια, εφόσον η ζήλεια είναι πόνος, αυτό ικανοποιεί με έναν τρόπο τον μαζοχισμό τους. Θεωρείς πως η πολυγαμία θα λειτουργούσε εξίσου καλά και εκτός M/s σχέσεων; (πρόσεξε, δεν μιλάω για D/s η βδσμικές σχέσεις γενικά, αλλά για M/s συγκεκριμένα).

Αν θα ζήλευα; Αν λειτουργούσε και ήταν όλοι χαρούμενοι, ναι, θα ζήλευα. Όσο θα ζήλευα και μια λειτουργική μονογαμική ευτυχισμένη βανίλα σχέση. Αυτό που έχει σημασία είναι να βρίσκει ο καθένας αυτό που δουλεύει για αυτόν, αυτό που τον κάνει χαρούμενο. Το θέμα είναι να το βρεί, όχι το τι θα είναι αυτό.

Θα με ενδιέφερε να διαβάσω τις οπτικές των σκλάβων της πολυγαμικής συμβίωσης. Γιατί -σόρρυ κιόλας αλλά πήρα θάρρος από το εκφραστείτε ελεύθερα και είναι και αργά- αλλά πιό πολλά αρχίδια πρέπει να έχεις σαν σκλάβος για να μπεις σε μια τέτοια σχέση, παρά σαν Αφέντης.

Πολύ ενδιαφέρον θέμα.

 

Μου πήρε κανενα μηνα αλλα δεν σε ξέχασα.  

Να κανω μια αρχικη διατύπωση. Οσο ευχάριστη μας ειναι η χρήση μεταφορών, τόσο δυσκολοτερη κανει τη συζήτηση καθως η καθε εννοια της μεταφοράς εχει παραπάνω από μία ερμηνείες και σημαινόμενα, που μαλιστα δεν ταιριαζουν 100% στο σημαινον που θελουμε να της κολήσουμε. Πχ η σκλαβες στο παραδειγμα του μπιλιαρδου είναι παίκτες ή μπίλιες? και σε περιπτωση που ειναι μπίλιες, θεωρουμε πως ειναι αβουλες ως μπιλιες και η κινηση τους οσο απροβλεπτη κι εαν εινα εξαρτάται απο τη βουληση της στεκας? Διότι καλή η τριβή της τσόχας, αλλά όπως συμβαίνει και με το βαρυτικό πεδίο του άρη οταν γεννιέσαι, τα χέρια του μαιευτηρα ειναι πολύ πιο σημαντικά. Αρχίζουμε λοιπόν και μπλέκουμε με υπο-εννοιες της μεταφοράς που ενώ ξεκινάμε να τις χρησιμοποιουμε για ευκολια, καταλήγουμε να μπερδεύουμε περισσότερο το θέμα.

Αρα πέρα απο το μπιλιάρδο που θα αναλυσουμε παρά κάτω, πως αυτό μας βοηθά περισσότερο να μιλήσουμε για το πολύσπιτο αναλύοντας το, αντι να το περιπλέκει περισσότερο?

το αφηνω αυτο και παω παρακατω που θα μπορεσουμε να διαφωνισουμε με την ηρεμία μας.

εδώ κάτω θέλω να σε δαγκώσω λίγο διότι το εάν θα είσαι καλός ή κακός παίκτης στο μπιλιάρδο δεν εξαρτάται από την τύχη. Και πρέπει να παραδεχθούμε πως σε αντίθεση με αυτόν που ρίχνει ένα νομισμα για να αποφασίσει ποια μπάλα θα χτυπήσει, αυτός που επιλέγει βάση μιας μεθοδολογίας λιγότερο τυχαίας, έχει πολύ καλύτερες πιθανότητες να κερδίσει το παιχνίδι (έστω κι εαν τελικα η τσόχα είχε μεγαλύτερη τριβή απόση είχε υπολογίσει)... Αρα η τύχη (που διανέμεται σε ίσες ποσότητες προς όλους) δεν ειναι ο ρυθμιστικός παράγοντας για μια καλή πρόβλεψη. Κι εγώ μπορώ να πω στην τυχη πως αυριο θα βρεξει και μαλιστα να πεσω μέσα. Και η ΕΜΥ μπορεί να κάνει μια πρόβλεψη και από τύχη να πέσει έξω. Καθώς όμως προβάλουμε τις προβλέψεις μας στο χρόνο. Η ΕΜΥ θα έχει 80% πιθανότητα να πέσει μέσα, ενώ εγώ δυστυχώς στην καλύτερη περίπτωση θα μείνω στο ταπεινό 50%.

Για να αφησω το μπιλιάρδο και τους παράξενους ελκυστές που προσωπικά πιστεύω πως πολύ μικρή σχεση έχουν με το πολύσπιτο. Η απάντηση του βι πάνω στο ζήτημα είναι αυτό που ο πρώην υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ είχε ονομάσει benign neglect για την πορεια του δολαριου. Κι εσύ δείχνεις να συμφωνείς πως αφήνοντας τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους αποδεχόμενοι πως αποκλείεται να αποκτήσουμε έστω και μια ψευδαίσθηση ελέγχου, είναι η καλύτερη δυνατή λύση για τη λειτουργία του πολύσπιτου.
Προσωπικά έχω μια περιορισμένη συναισθηματική ευφυια και γιαυτο το λόγο η διαχείρηση πολλών προσώπων που μάλιστα εχουν και καποια δική τους άποψη για τον κοσμο μου φαίνεται βουνό. Στα πλαίσια αυτά καταλαβαίνω πως οι φιλοι μου και οι εραστες μου θα κινουνται στο χώρο και το χρονο ανεξάρτητα απο τη βουληση μου. Μπορει να κάνουν παρέα, μπορεί να πλακωθούν, μπορεί να μη μιλιούνται και μπορεί να κοιμηθούν στο ίδιο κρεβάτι. Το ότι κάποια δεδομένη στιγμη ο Α , ο Β, η Γ και η Δ κοιμουνται ολοι στο κρεβατι μου γυμνοι κι εγω τους χαζευω φτιάχνωντας βάφλες για πρωινο, είναι ενα ευχαριστο γεγονος και δεν μπορω να πω οτι το εχω προκαλεσει, όσο πολύ κι έαν προσπαθησα να τους παρασυρω.
Αλλά αυτό είναι μια πετυχημένη παρτούζα κι όχι ενα πολύσπιτο. Η διαφορά τους βρίσκεται τουλαχιστον στη συνέχεια τη συνέπεια και τη δομη. Ο Βι θέλει να φτιάξει ένα πολύσπιτο που ο ίδιος να αποτελεί τον πυρήνα και το κέντρο του. Κι αυτό απόσο καταλαβαίνω δεν είναι κάτι που του τραβάς μια στεκιά και βλέπεις που πηγαίνει.

Πάνω στο αυτο λοιπόν θα ήθελα να μαθω πως λειτουργουν τα πράγματα, κι όσο κι εαν πιστεύω πως η τυχη ειναι κατι σημαντικό, στα πλαισια που δεν μπορώ να την επηρεασω μου ειναι κατι αδιάφορο. Όπως το ίδιο αδιάφορο μου ειναι και το black box στα πλαισια που δεν το ανοιγουμε να δουμε γιατι δουλευει ή γιατί δεν δουλεύει.

 

Πολύ ωραία τοποθέτηση, Babylon. Βρίσκω τα ερωτήματά σου πολύ ενδιαφέροντα.

Θα μου επιτρέψει ο νηματοθέτης να κάνω μία μικρή παρέμβαση, εφόσον υπάρχει η συγκεκριμένη προτροπή.

Θα ήθελα να διευκρινίσω κατ' αρχάς ότι:
α) δεν έχω καμία πείρα από μία πολυγαμική συμβίωση.
β) δεν μου έχει ποτέ προταθεί να συμμετέχω σε μία πολυγαμική συμβίωση.

Προσωπικά προτιμώ να συγκεντρώνομαι όσο περισσότερο μπορώ σε έναν άνθρωπο την φορά, με τον οποίο κυριολεκτικά παθιάζομαι. Αυτό έμαθα να το κάνω σχετικά πρόσφατα στη ζωή μου, αφού είχα τελειώσει με την δημιουργία οικογένειας, με μονογαμικές βανίλλα σχέσεις και με άπειρες παρτούζες.

Δεν βλέπω τις σχέσεις ως χρηστικές αλλά ως δυνατότητα έκφρασης ενέργειας (έκλυσης και απορρόφησης). Αλλιώς θα είχα παντρευτεί κάποιον πολύ πλούσιο, πολύ όμορφο και πολύ βλάκα, και θα είχα έναν σαδιστή εραστή (όπως εκείνον με τα σάπια δόντια, στην Ωραία της Ημέρας).

Βρίσκω την ιδέα του πολύσπιτου ελκυστική γιατί είμαι πολύ κοινωνική, μου αρέσει το σεξ με γυναίκες, μου αρέσει το παιχνίδι με πολλούς παρτενέρ ταυτόχρονα και κατανοώ την δυνατότητα μίας εξαιρετικής αίσθησης του ανήκειν μέσα σε ένα τέτοιο σχήμα. Πάντα ήθελα να έχω μία αδελφή, η δική μου πέθανε στη γέννα. Εάν είχα τέσσερις, δεν θα μου ήταν διόλου δυσάρεστο. Αρκεί να με άφηναν να δανειστώ τα ρούχα τους.  Το βρίσκω γλυκύτατο.

Δεν ξέρω εάν θα απέτρεπε την δημιουργία μίας σχέσης πάθους με τον Κύριο του σπιτιού η ύπαρξη άλλων γυναικών. Υποψιάζομαι ότι είναι ένα εντελώς άσχετο θέμα. Κάποιος μπορεί να εμπνεύσει το πάθος ή όχι. Εγώ για παράδειγμα, που κατά γενική ομολογία είμαι ένα υπέροχο άτομο, ξέρω ότι δεν μπορώ να εμπνεύσω το πάθος σε όλο τον αντρικό πληθυσμό της υφηλίου. Ίσως όμως να φταίνε οι φερομόνες, δεν ξέρω. 

Ακόμη και αν ο Κύριος επενδύσει άπειρη ενέργεια σε μία σκλάβα, και η σκλάβα άπειρη ενέργεια στον Κύριο, απαιτείται πάντα μία σπίθα για να ανάψει το πάθος. Αυτή η σπίθα δεν πωλείται στα φαρμακεία, δεν απορρέει από την τεχνική, δεν είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς. Είναι κάτι που έλεγε ο Κούντερα: "Ο έρωτας αρχίζει με μια μεταφορά. Μ’ άλλα λόγια: ο έρωτας αρχίζει από τη στιγμή που μια γυναίκα εγγράφεται με μια από τις κουβέντες της, στην ποιητική μας μνήμη." Πιστεύω πως το ίδιο ισχύει και για έναν άντρα. Ο έρωτας δεν είναι εύκολο πράγμα και δεν υπάρχει συνταγή (αλλιώς θα την ήξερα).

Κατά τα άλλα, θεωρώ ότι το σχήμα θα μπορούσε να λειτουργήσει. Αυτή είναι η άποψή μου, ως σκλάβα, αν και όπως είπα δεν έχω πείρα από κάτι τέτοιο.

Έχω όμως μία σοβαρότατη παρέμβαση να κάνω στο κάτωθι:

Πιστεύω ότι είναι λανθασμένη αυτή η προσέγγιση. Η ζήλεια δεν είναι κάτι επιθυμητό από τους μαζοχιστές. Εκτός εάν μιλούμε για την κλαψομουνιά. Για ένα είδος ατόμου που αρέσκεται στο να παραμένει στάσιμο, δυστυχισμένο και αδρανές. Ίσως να υπάρχουν και τέτοιοι μαζοχιστές, ένα είδος ηθικού μαζοχισμού ίσως... Ένας φίλος μου υπό κάποτε με ρώτησε: Δώρα, έτσι πρέπει; Να είμαι δυστυχισμένος; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ, του απάντησα τότε. Κάτι που δεν διστάζω να επαναλάβω.

Η ζήλεια είναι ένα εξαιρετικά ψυχοφθόρο συναίσθημα και δεν έχει τίποτε θετικό να προσφέρει, ούτε σε μία δυναμική εξέλιξη του ψυχισμού μας, ούτε σε μία υγιή σχέση, ούτε στην ευημερία μας και στην απόλαυσή μας. Είναι μία αναίτια κόλαση, όπου οδηγείται ο εσωτερικός κόσμος ενός ανθρώπου, λόγω συγκεκριμένων λανθασμένων διαδρομών της σκέψης και του συναισθήματος.

Παρατηρώντας προσεκτικά και επί μακρόν τον εαυτό μου, σε περιπτώσεις που αισθάνομαι ζήλεια, έφτασα στα εξής συμπεράσματα:

1. Τα στάδια της ζήλειας είναι πάντα τα ίδια (κάπως όπως τα στάδια του πένθους - άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή). Ταλάντωση ανάμεσα στα στάδια είναι δυνατή.
2. Τα στάδια είναι τα εξής: θυμός, τάσεις φυγής μακριά από την πηγή του πόνου (αποφεύγουμε την απειλή στο Εγώ μας), συναισθηματικές παράλογες αντιδράσεις (όπως λύπη, κατάθλιψη, κλάμα, έμμονες ιδέες αρνητικού τύπου),μετά λογικές σκέψεις περί πράξεων αντίδρασης και τέλος η επίλυση του προβλήματος, μέσω της τελειωτικής φυγής ή της αποδοχής ή της υπέρβασης του αρνητικού συναισθήματος ή της μετουσίωσής του σε θετικό συναίσθημα κλπ. (Κοίταξα τα στάδια και στο google και βρήκα κάτι παρόμοιο - μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να το ψάξει).
3. Ο μόνος τρόπος θετικής αντιμετώπισης της ζήλειας είναι η ήρεμη και λογική προσέγγισή της και η συναισθηματική υπέρβασή της. Η ζήλεια δεν έχει να μας προσφέρει τίποτα και κανένας Κ με νιονιό δεν θα την προκαλέσει ποτέ, εκτός εάν δεν είναι γνώστης του γυναικείου ψυχισμού (οξύμωρο λέτε; λολ) και το κάνει άθελά του.
4. Ο Κ δεν αφήνει ποτέ στην τύχη αρνητικές προσεγγίσεις της σκλάβας στο συναίσθημά της, στην αίσθηση που έχει η ίδια περί της σχέσης M/s και στην εικόνα του εαυτού της. Το έχω δει να γίνεται πολύ συχνά, και στην προσωπική μου πορεία στην εκπαίδευσή μου ως σκλάβα, και σε άλλες σκλάβες. Πάντα ο Κ καθοδηγεί την σκλάβα ή την υπό να μάθει να χειρίζεται τα αρνητικά της συναισθήματα. Είναι σαν να διδάσκει στο παιδί του να κολυμπά. Παραείναι βασικό ώστε να το αφήσει στην τύχη. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να γίνει αυτό, οι οποίοι νομίζω πως προσαρμόζονται στις ιδιαιτερότητας της κάθε σκλάβας. Εάν κάποια έχει ανασφάλεια με τον εαυτό της, της χτίζει την αυτοπεποίθηση (της κάνει καντάδες επί μήνες ή της στέλνει το Μονόγραμμα του Ελύτη σε μικρά αποσπάσματα κάθε μέρα).  Κάποια μπορεί να αισθάνεται άσχημα με το σώμα της. Ίσως να έχει και λόγο που αισθάνεται άσχημα - την βάζει να το φτιάξει ή / και την πείθει ότι δεν έχει τόση σημασία να μοιάζει με την Χερτζίκοβα, εφόσον αυτός αντλεί απόλαυση από αυτό κ.ο.κ. Την βάζει να περάσει από στιγμές άγχους ζήλειας ενώ την κρατά από το χεράκι (συμμετοχή σε φάσεις με άλλες εννοώ). Πάρα πολλές προσεγγίσεις.

Η ζήλεια δεν έχει καμία σχέση με τον μαζοχισμό, την απόλαυση και μία υγιή M/s σχέση. Όποτε αισθάνομαι ζήλεια, περνώ πάντα τα ίδια στάδια, και πλέον δεν μου είναι ανυπόφορο, γιατί παρατηρώ τον εαυτό μου κάπως απόμακρα και με ικανοποιεί να βλέπω με πόση μαεστρία υπερβαίνει κάθε γαμημένη φορά την μικρότητα. Πονάει, αλλά είναι πολύ satisfactory, ειλικρινά. Είμαι ευγνώμων για κάθε ευκαιρία που μου δίνεται να το κάνω αυτό. Γιατί τότε βγαίνει στην επιφάνεια the real me, και όχι μία ζηλιάρα και ανασφαλής κλαψιάρα που αναζητεί εξωτερική επιβεβαίωση.

Ένας Κ οφείλει να καθοδηγεί το Υ προς την εσωτερική αυτή γαλήνη και ηρεμία και δύναμη. Αλλιώς, δεν έχει κανένα λόγο να δηλώνει Κ. Μπορεί να δηλώσει ότι γουστάρει να γαμεί και να δέρνει ή να κάνει παρτούζες.

Η ζήλεια είναι από τα πιο ακανθώδη προβλήματα μίας σχέσης, πόσο μάλλον ενός πολύσπιτου. Η ζήλεια δεν χωράει σε ένα πολύσπιτο, πρέπει να μένει απ' έξω. Αυτή είναι η δική μου άποψη τουλάχιστον. Δεν ξέρω κατά πόσον ο χειριστής του πολύσπιτου θεωρεί θεμιτή την χρήση κατώτερων συναισθημάτων της σκλάβας. Θεωρώ ότι ο υποβιβασμός της από σκλάβα σε γυναίκα που ζηλεύει, για την επίτευξη άλλων στόχων όπως της βελτίωσης λειτουργίας της μέσω του ανταγωνισμού, υποβιβάζει και ακυρώνει τον ίδιο τον Κυρίαρχο. Αλλά είμαι εναντίον της χρηστικότητας των ατόμων μέσα σε μία M/s σχέση, γενικότερα. Αν ήμουν υπέρ, θα ήμουν εξαιρετικά χειριστική και όχι σκλάβα. Και αν ήμουν μία χειριστική μαζόχα, όπως η Ωραία της Ημέρας, δεν θα ήμουν με τον V - ο οποίος έχει παρεμπιπτόντως πολύ ωραία δόντια. 

 

Δεν φοβάμαι πως σε μια τέτοια σχέση θα έλειπε το πάθος. Αντιθέτως. Το πάθος το έχω δει να φουντώνει σε παράνομες σχέσεις, σε σχέσεις όπου ο ένας είναι κάθαρμα η αλκοολικός, σε σχέσεις χωρίς μέλλον και σε σχέσεις με μεγάλη ανασφάλεια και πόνο. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω μεγάλη εκτίμηση στο πάθος, καθότι σπάνια το βλέπω σε μια υγειή, όμορφη, δυναμική σχέση. (δεν μιλάω για βανίλα σχέση, υγειής και δυναμική μπορεί φυσικά να είναι και μια βδσμ ή πολυγαμική σχέση). Όταν έλεγα ότι δεν είμαι σίγουρη για το βάθος των συναισθημάτων που θα δημιουργούνταν σε ένα πολύσπιτο, εννοούσα πιο βαθιά, ουσιώδη, πιο ανθεκτικά στον χρόνο συναισθήματα.

Προσωπικά σιχαίνομαι την κλαψομουνιά και έχω κράξει πολλές φορές τον ντραμακουινισμό στο φόρουμ, αλλά ομολογώ πως μια μετρημένη, αυστηρά συγκεκριμένη ποσότητα ζήλειας, ικανοποιεί τον μαζοχισμό μου και την κυνηγάω σε φάσεις, αν είμαι στην κατάλληλη διάθεση.

Όταν ζηλεύω, I get some kind of kick.

Ίσως να ορίζουμε την ζήλεια διαφορετικά.

Πάντως, έχω νιώσει και το άλλο είδος ζήλειας που είναι πιο κοντά σε αυτό που περιγράφεις και ούτε ευχάριστο ήταν, ούτε δημιουργικό και σίγουρα I didn't ask for it.

Πολύ καλή τοποθέτηση, πράγματι, έτσι είναι όταν τρως την ζήλεια σε full blast.

Ο λόγος που μίλησα για ζήλεια και το έθεσα σαν θέμα σε σχέση με το πολύσπιτο είναι μόνο και μόνο γιατί το διάβασα στο πρώτο ποστ του νηματοθέτη.

 

Απάντηση: Building a Poly House: Πολυκατοικία σε Γερά Θεμέλια…

Αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να αναθεματίζονται τα συναισθήματα, όπως αυτό της ζήλιας και όποια άλλα? Ό,τι αισθανόμαστε για κάποιο λόγο το αισθανόμαστε και καλώς το αισθανόμαστε. Το να νιώθουμε ενοχή γι αυτά και το προσπαθούμε να τα εκλογικέυσουμε και να τα εξορκίσουμε είναι σαν να βάλλουμε κατά εαυτό.

 

Re: Απάντηση: Building a Poly House: Πολυκατοικία σε Γερά Θεμέλια…

Δεν είμαι υπέρ της παράκαμψης των συναισθημάτων. Βλέπω τα συναισθήματα κάπως όπως βλέπω τα κύματα σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, όπου επιθυμώ διακαώς να κολυμπήσω. Ανακάλυψα - και αυτό ισχύει μόνο για μένα, δεν ξέρω τί ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του καθενός - ότι υπάρχει τρόπος να κολυμπώ μέσα σε αυτά...χωρίς να πνίγομαι. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή.

Δεν νιώθω ενοχή επειδή ζηλεύω, όταν ζηλεύω. Θεωρώ την ζήλεια "λίγη" ως συναίσθημα. Είναι πολύ μικρή για μένα.  Άλλα πράγματα νιώθω. Αλλά ίσως δεν είναι κατάλληλος αυτός ο χώρος για μία τέτοια συζήτηση.

Επίσης, επ' αυτού που επισημαίνεις, και μάλλον είναι κατάλληλος ο χώρος: όταν είμαστε παιδιά, το μόνο που θέλουμε είναι να αρπάξουμε τα παιχνίδια των άλλων παιδιών και να τους σπάσουμε το κεφάλι. Ή να μην τους αφήσουμε να αγγίξουν τα δικά μας. Το έβλεπα αυτό καθημερινά στα παιδιά μου, όταν ήταν μικρά. Προσπαθούσα λοιπόν να τους δώσω να καταλάβουν ότι θα έπαιζαν πολύ πιο όμορφα αν έπαιζαν μαζί αντί να τσιρίζουν και να δαγκώνονται. Ουσιαστικά τί ζητούσα; Να "δαμάσουν" το τυφλό συναίσθημα (το οποίο καταλάβαινα πολύ καλά και δεν τους κάκιζα γι αυτό) και να το "χειριστούν" με τρόπο που να έχει νόημα. Δεν ωφελούσε σε τίποτα το να αφεθούν να νιώσουν την ζήλεια τους, περισσότερο κακό έκανε παρά καλό.

Νομίζω πως όλοι οι γονείς κάπως έτσι προσεγγίζουν το θέμα των συναισθημάτων στα παιδιά τους. Τα παιδιά κατατρύχονται από έναν υπέρμετρο εγωϊσμό που τα τυφλώνει όσον αφορά το τι είναι πρακτικό και λειτουργικό. Δεν είναι θέμα συμβιβασμού, αλλά θέμα αρμονικής συμβίωσης. Δεν ξέρω πώς θα ήμουν ως μητέρα ενός παιδιού. Έχω τρία και διαμόρφωσα αυτές τις απόψεις γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε με κάποιο λογικό τρόπο που να μας κάνει ευτυχισμένους...Ίσως αυτή η προσέγγιση να ταιριάζει περισσότερο στον χώρο του πολύσπιτου. Δεν είμαι όμως βέβαιη, ίσως μας πει ο νηματοθέτης πώς το βλέπει, αν υπάρχει κάποια πιο "μπιντιεσεμική" προσέγγιση. Η δική μου φοβούμαι πως είναι απλώς μητρική. 

 

Απάντηση: Building a Poly House: Πολυκατοικία σε Γερά Θεμέλια…

Η ερωτική σχέση δεν μπορεί να είναι "γύρω γύρω όλοι, στη μέση ο Μανώλης". Η ερωτική σχέση εμπεριέχει στοιχεία (ίσως σημαντικά) της σχέσης μας με τον γονέα μας, αλλά δεν είναι σχέση μεταξύ παιδιών... Δεν υπάρχουν κατ' εμέ 'λίγο" ή "πολύ" συναίσθημα με τον ίδιο τρόπο που δεν υπάρχουν θετικά, αρνητικά καλά, κακά συναισθήματα... (δεν μιλώ για παθολογίες ή παράνοιες). Υπάρχουν μόνο συναισθήματα. Στο βαθμό που ζεις κοντά στον εαυτό σου, τα αποδέχεσαι και τα βιώνεις χωρίς αγωνίες και προσπάθειες εξοβελισμού.

 

Tελικά τα θεμέλια θα πρέπει να είναι πάααρα πολύ γερά...

 

Re: Απάντηση: Building a Poly House: Πολυκατοικία σε Γερά Θεμέλια…

Θα συμφωνήσω εμφατικά ότι δεν πρόκειται για σχέση μεταξύ παιδιών - αν και τα Υ είναι λίγο σαν παιδάκια γαμώ το κέρατό μου... 

Κι επίσης θα συμφωνήσω περί συναισθημάτων, κι εγώ δεν μπορώ να διακρίνω ανάμεσα σε καλά και κακά συναισθήματα, όλα μέσα στη ζωή είναι. Σήμερα για παράδειγμα, έχασα τον γατούλη μου. Τον είχα πολλά χρόνια και λυπήθηκα πολύ. Προσπαθούσα λοιπόν να εξηγήσω στον γιο μου, που ΄"αρνούνταν" να κλάψει, επειδή θεωρεί ότι τα αγόρια δεν πρέπει να κλαίνε (!), ότι δεν είναι κακό να εκφράζουμε την λύπη μας και ότι πρέπει να περάσουμε μέσα από την λύπη της απώλειας, πριν την αποδεχτούμε και ηρεμήσουμε. (Σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι περιμένω από τον Κύριό μου να μου πει πράγματα που ήδη τα ξέρω, στο συγκεκριμένο θέμα τουλάχιστον, απλώς αισθάνθηκα την ανάγκη να μοιραστώ την θλίψη μου μαζί σας.)

Αυτό που θεωρώ ότι έχει σχέση με την κουβέντα είναι ότι η καθοδήγηση στις περιπτώσεις όπου το Υ χαρακτηρίζεται από μία υπέρ του δέοντος "παιδικότητα" και αδυνατεί να χειριστεί ικανοποιητικά τα συναισθήματά του που το "πνίγουν", είναι κατά την άποψή μου μία από τις ευθύνες του Κυρίου, αν επιθυμεί να αποφύγει προβλήματα που προκύπτουν από δυσλειτουργικά Υ. Πρόκειται για θέμα management και όχι ανθρωπισμού. Εγώ πάντως, και για να μην κάνω πολύ την έξυπνη ή την φοβερή, πρέπει να ομολογήσω ότι χρειάστηκα βοήθεια σε κάποια θέματα που δεν μπορούσα να χειριστώ μόνη μου. Και την είχα. Αυτό σαφώς δεν κάνει τον V μπαμπά μου  αλλά σίγουρα, το ότι εντόπισε και χειρίστηκε το πρόβλημα, το ότι το έκανε συνειδητά και το ότι το δέχτηκα επίσης συνειδητά, ανήκει στις παραμέτρους της σχέσης που έχουμε και που την εντάσσει στις BDSM σχέσεις. Στις συμβατικές, ερωτικές, βανίλλα κλπ. σχέσεις μπορεί να "παίζει" βοήθεια του ενός προς τον άλλον ή προσαρμογές, υποχωρήσεις κ.ο.κ. αλλά εκεί η διαφορά νομίζω ότι είναι πως δεν υπάρχει συνειδητοποιημένη αποδοχή της ευθύνης καθοδήγησης από τον Έναν, και συνειδητοποιημένη αποδοχή από τον λιγότερο ικανό του αδιαμφισβήτητου γεγονότος ότι ο Ένας κάνει και θα κάνει κουμάντο.