Building a Poly House: Πολυκατοικία σε Γερά Θεμέλια…

Ειδικά για την illusion...

illusion αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν θα ήτανε....
Φιλενάδα μου στο ξαναείπα... ο καβγάς δεν είναι να βρούμε πολλούς για να τα καλύψουμε όλα, αλλά να βρούμε τον έναν που θα μας κανει να μην νοιαζόμαστε για όσα του λείπουν... Ουτοπία...Όπως πολύ όμορφα ετέθη από Τον Master DO αλλά και εγώ στάθηκα τυχερή στην δική μου.
Θα συμφωνήσω επίσης με την tender. Δεν γίνεται να μοιραζόμαστε ( με πάνω από ... μετράει στα δάχτυλα… χμμμ δύο τρείς...) το συναισθηματικό intimacy, γιατί αλλιώς παύει να θεωρείτε intimacy (ένα λεξικό παρακαλώ...) και γίνεται δημόσια σκηνή (μα που είναι η lara?   )

 

Έξοχο! Είναι τόσο σπάνιο κι υπέροχο μαζί ένας κυρίαρχος ν’ αποτίει δημοσίως φόρο τιμής στην αγαπημένη του υποτακτική, συνήθως μόνο το αντίστροφο συμβαίνει.

Επί της ουσίας διατηρώ εντούτοις μια επιφύλαξη. Ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως πολυγαμικό ον. Αποδεδειγμένα ισχύει αυτό για άντρες και γυναίκες. Άρα, ίσως τα διάφορα πολυγαμικά μοντέλα συμβίωσης να ανταποκρίνονται σ’ αυτή του την ανάγκη και να μην υποδηλώνουν αναγκαστικά απληστία.

Εν πάσει περιπτώσει ευτυχία είναι όχι μόνο ν’ αποκτάς ότι θελήσεις αλλά να εξακολουθείς να θέλεις όσα απέκτησες.

 

@camera_obscura
Ο χρόνος – η σημασία του χρόνου – σε μια σχέση είναι η πρώτη ύλη της δυναμικής της. Αν αύριο όχι μόνο δεν είμαι κούκλα και τσαχπίνα, αλλά μυξιάρα με πρησμένα μάτια και πυρετό, θα με πάει στο νοσοκομείο και θα μου φτιάχνει κανένα φιδέ ώσπου να συνέλθω; Αν αύριο ξυπνήσω με μια επιφοίτηση τελείως κόντρα στον ποταμό «γερνάμε μαζί» θα πρέπει να τη θάψω για να μην διαλυθεί το οργανωμένο σύστημα που έχουμε; Δεν παίζει τόσο ρόλο το τι θα γίνει όταν πράγματι βρεθούμε αντιμέτωποι με αυτές τις καταστάσεις, αλλά το πνεύμα με το οποίο τις νοούμε πριν συμβούν. Δυναμική σημαίνει ότι δεν καλουπώνω τον άλλον στο σχήμα «μπορούμε να συνυπάρξουμε μόνο με τους όρους που ισχύουν σήμερα», ούτε στο σχήμα «είμαστε δεδομένοι ο ένας για τον άλλον κι όλα τʼ άλλα έπονται».

Είχα επισημάνει στην αγαπητή camera_obscura, της οποίας πραγματικά θαύμασα το συγκροτημένο και δομημένο λόγο πως είχα επιφυλάξεις μόνο για την πρωταρχική σημασία του παράγοντα χρόνου όπως επιχειρηματολόγησε.

Ο σύντροφος vautrin –πέρα από τα καλά του λόγια που συνάδουν με την οφειλόμενη τιμή στο γένος των υποτακτικών- είπε:

Επί της ουσίας διατηρώ εντούτοις μια επιφύλαξη. Ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως πολυγαμικό ον. Αποδεδειγμένα ισχύει αυτό για άντρες και γυναίκες. Άρα, ίσως τα διάφορα πολυγαμικά μοντέλα συμβίωσης να ανταποκρίνονται σ’ αυτή του την ανάγκη και να μην υποδηλώνουν αναγκαστικά απληστία.

Δίχως να το έχει κάνει επί τούτου Με επικουρεί να αιτιολογήσω την ένστασή Μου στο αξίωμα της camera_obscura.
Πράγματι ισχύουν τα λεγόμενά του.
Επομένως ΕΑΝ συμβαίνει η πραγμάτωση της Ουτοπίας όπως την όρισα προηγουμένως, αυτό σημαίνει πως Κ/καταφέραμε (αμφότεροι) να υπερβούμε τα πρωτόγονα (δεν θα πω ταπεινά) ανθρώπινα ένστικτα Μ/μας (πολυγαμία –δηλαδή λαγνεία - και απληστία σαφώς εντάσσονται σε αυτά , τουλάχιστον από την εποχή του Θωμά του Ακκινάτη [λολ] ), άρα ΔΕΝ είναι ο παράγοντας χρόνος που Μ/μας επέτρεψε να την κατακτήσουμε την Ουτοπία αυτή αλλά άλλοι παράγοντες.
Ποιοι;
Ε, ας αφήσουμε και κάτι μετέωρο προς τιμήν του νηματοθέτη. Το νήμα Του αξίζει να πλεχτεί περαιτέρω. Δεν νομίζετε;

Επιλέγω να κλείσω με δύο ρήσεις που Με άγγιξαν από τα δύο ποστ των αγαπητών c_o. και vautrin:
«Δυναμική σημαίνει να ξέρεις ότι πατάς κάθε μέρα σ’ ένα λεπτό σκοινί βάζοντας τα δυνατά σου για να μην πέσεις.»
«Εν πάσει περιπτώσει ευτυχία είναι όχι μόνο ν’ αποκτάς ότι θελήσεις αλλά να εξακολουθείς να θέλεις όσα απέκτησες.»

 

Μερικές διευκρινήσεις και μια σύνοψη των ερωτημάτων προς διερεύνηση:

Φυσικά και το νήμα αναφέρεται στην οργάνωση και λειτουργία ενός polyhouse και όχι στις polyamourous σχέσεις και στα poly play του Σαββατοκύριακου. (Σαφώς σωστά το είχες τοποθετήσει από την αρχή αγαπητή anasia και φυσικά δεν περίμενα η παιγνιώδης και διασκεδαστική διάθεση της δώρας να σε κάνει να νομίζεις κάτι άλλο). Ο αρχικός μου σκοπός λοιπόν διευκρινίζω, ότι εξακολουθεί να είναι ο ίδιος, δηλαδή, η διερεύνηση των δυνατοτήτων εφαρμογής ενός τέτοιου μοντέλου συγκατοίκησης.

Επίσης, θα ήθελα να διευκρινίσω ότι το ενδιαφέρον για την πολυ-συγκατοίκηση σχετίζεται με την πολυγαμική επιλογή των ανθρώπων. Δεν περιμένω κάποιος που υπερασπίζεται τις αξίες της μονογαμικότητας και των αποκλειστικών σχέσεων να θεωρεί ότι το πολυσπιτικό μπορεί να λειτουργήσει. Δεν έχω τίποτα εναντίον της μονογαμίας. Ίσα ίσα που πιστεύω ότι όσοι καταφέρνουν να λειτουργούν μονογαμικά, απελευθερωμένοι από τις αστικές- χριστιανικές αρχές, απολαμβάνουν σε βάθος την σχέση τους. Το ίδιο, μπορεί να απολαμβάνουν σε βάθος τη πολυγαμική σχέση τους όσοι είναι απελευθερωμένοι από τον καταναγκασμό της σεξουαλικής «επανάστασης».

Θα επαναλάβω τη θέση που έχω υιοθετήσει για το θέμα και έχω αναφέρει και αλλού: «Θεωρώ ότι η σεξουαλική απελευθέρωση που αποτέλεσε το ιδανικό της γενιάς του 60, (δηλ της δικής Μου - μας γενιάς) δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά μια απελευθέρωση από τον αστικό συντηρητισμό, και έναν επαναπροσδιορισμό της σεξουαλικότητας και της ζωής μας…, σύμφωνα με ένα ΝΕΟ σύστημα και σύνολο κανόνων. Δηλαδή… οι παλιοί ηθικοί κανόνες που επέβαλαν μια χριστιανική- αστική μονογαμική επιλογή, αντικαθιστούνται με κάποιους νέους, εξ’ ίσου αυθαίρετους κανόνες που επιβάλουν για παράδειγμα μια πολυγαμική επιλογή. Η καταπίεση, η ενοχή η στερητική εγκράτεια, της μονογαμικής ηθικής δίνουν τη θέση τους στην ανασφάλεια για το αν είμαστε ερωτικά ελκυστικοί ή στο φόβο για το αν είμαστε ικανοί για μεγάλες ερωτικές επιδόσεις δημιουργώντας έτσι τις παρενέργειες της πολυγαμικής ηθικής και της σεξουαλικής ελευθεριότητας. Το να αποδεχτούμε τη μονογαμία ή τη πολυγαμία λέει ο Φουκώ (στην ιστορία της σεξουαλικόητας), είναι σα να αποδεχόμαστε, δηλαδή να εσωτερικεύουμε, εξωτερικούς κανόνες. Η ειρωνεία δηλαδή είναι, ότι η σεξουαλική απελευθέρωση (που συνδέεται με τη πολυγαμία) μας εγκλωβίζει σε ένα άλλο σύστημα κανόνων και συμπεριφοράς, εξίσου δεσμευτικό και αυθαίρετο όσο η αστική και χριστιανική μονογαμία.»

Με αυτή την έννοια, δεν ασπάζομαι και δεν ακολουθώ την πολυγαμική επιλογή επειδή η κουλτούρα μου το επιβάλλει αλλά επειδή έτσι αισθάνομαι και έτσι λειτουργώ καλύτερα. Θα ήθελα να επισημάνω στον Master DO στην carissa, και στους λοιπούς μονογαμικούς στης παρέας ότι ο τρόπος που λειτουργούν δεν μπορεί να αξιολογηθεί σαν καλύτερος ή χειρότερος από τον τρόπο που λειτουργούν οι πολυγαμικοί. Είναι απλώς διαφορετικός. Και θα δώσω ένα απλοϊκό παράδειγμα που όμως το βρίσκω αρκετά συνεπές με την bdsmική αισθητική:

"από μικρός μαστορεύω (η γυναίκα μου με πειράζει συχνά, λέγοντας ότι το Μάστερ το υιοθέτησα από το ‘’Μάστο’’ lol) . Κάποτε μου χάρισαν ένα εκπληκτικό και πανάκριβο πολυεργαλείο της swiss army με το οποίο μπορούσα να κάνω τα πάντα. Να βιδώσω, να σφίξω, να κόψω, να τρυπήσω κλπ. Δυστυχώς το πολυεργαλείο ήταν για μένα άλλο ένα gadget που έμεινε στο ράφι με τα συλλεκτικά αντικείμενα. Προτίμησα να συνεχίσω να βιδώνω με το κατσαβίδι, να σφίγγω με το γαλλικό κλειδί, να κόβω με το κοπίδι και να τρυπάω με το τρυπάνι. Φυσικά μπορούσα να κάνω όλα αυτά με το πολυεργαλείο αλλά δεν μ’ άρεσε κάτι τέτοιο. Αισθανόμουν καλύτερα να τα κάνω με το κάθε απλό εργαλείο ξεχωριστά. Φυσικά ο Master Do και οι άλλοι, θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν το πολύτιμο ελβετικό εργαλείο και να κάνουν όλες τους τις δουλειές με αυτό. Αυτό τους αρέσει, αυτό κάνουν. Κάτι τέτοιο δεν είναι όμως του στυλ μου (και φυσικά του στυλ πολλών σαν εμένα). Δεν υπάρχει καλύτερο ή χειρότερο σε αυτό".

Για αυτούς λοιπόν που λειτουργούν έτσι, με polyamorous προτιμήσεις και αισθητική, είναι και αυτό το νήμα. Ναι μας αρέσει να είμαστε poly. Μπορούμε να το μεταφέρουμε αυτό που μας αρέσει να ζούμε και σε ένα σπιτικό??? Αυτό είναι το ερώτημα.

Η εξαιρετικά συμπαθής tender lilly που είχα την ευκαιρία να συζητήσω (όσο μας επέτρεψαν τα Μαγιάτικα τιτιβίσματα της δώρας) το θέμα, μου έθεσε μια σειρά από ενδιαφέροντα ερωτήματα επί της ουσίας. Τα προσαρμόζω και τα περιλαμβάνω (μαζί με άλλα που έχουν τεθεί) στη σύνοψη των ερωτημάτων προς διερεύνηση:

1. Ανατολίτικο ή Βορειοευρωπαϊκό μοντέλο; Μπορεί η ελευθεριακή κοινοβίωση να συνυπάρξει με bdsmική αισθητική;
2. Ο αριθμός των σκλάβων παίζει ρόλο στο σχήμα συγκατοίκησης; Ποιο μπορεί να είναι το ανώτερο όριο και γιατί;
3. Είναι απαραίτητο να υπάρχουν διακριτοί ρόλοι (μεταξύ των σκλάβων πχ. ντάμα, βαλές, άσσος κλπ) στο σπίτι ή μπορεί οι ρόλοι να εναλλάσσονται;
4. Είναι απαραίτητη η οικονομική άνεση;
5. Είναι δυνατόν να συγκατοικήσουν γυναίκες με διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις; Μοιραζόμαστε όλοι τις ίδιες ακριβώς προτιμήσεις ή υπάρχει χώρος για «ιδιαιτερότητες»?
6. Οι γυναίκες θα είναι εκπαιδευμένες; ή η εκπαίδευση θα πρέπει να γίνει επί σκοπού;
7. Θα υπάρχει ιεραρχία στις σκλάβες και διακριτός ρόλος πρώτης σκλάβας;
8. Θα έχουν οι σκλάβες τον προσωπικό τους χρόνο (η κάθε μία) με τον Κύριό τους; Πως μπορεί να υπάρξει δίκαιη διαχείριση του χρόνου με βάση τις δυσκολίες και τις υποχρεώσεις εντός και εκτός σπιτιού
9. Θα υπάρχει στο σπίτι «γυναικωνίτης», ένας χώρος όπου οι σκλάβες θα περνάνε κάποιες ιδιωτικές ώρες ανασυγκρότησης;
10. Πόσο οι εξωγενείς παράγοντες (κοινωνικό και θρησκευτικό κατεστημένο) μπορεί να λειτουργήσουν αποτρεπτικά στην οργάνωση ενός τέτοιου σπιτιού;


...

 

Απάντηση: Building a Poly House: Πολυκατοικία σε Γερά Θεμέλια…

ερωτηση:

το σχημα αφεντης -σκλαβες ειναι πακτωμενο?
χωραει διευρυνση?
π.χ. δυο κυριαρχοι αντρες, δυο κυριαρχοι γυναικες, αντρας γυναικα κυριαρχοι ζυγαρι ή μη,
απο κατω: μονο σκλαβες? σκλαβοι παιζουν?
πανω απο δυο κυριαρχοι? πανω απο πεντε σκλαβες σκλαβοι?

το σχημα μια γυναικα κυριαρχος με πεντε σκλαβους αρρενες μπορει να θεωρηθει βιωσιμο?

 

Βλέπω τίθενται αρκετά ερωτήματα, μερικά από τα οποία άκρως ενδιαφέροντα. Λέω να απαντήσω σε μερικά από αυτά.

Όσον αφορά το πρώτο, κατά πόσο δηλαδή η συμβίωση οφείλει να μοιάζει σε ελευθεριακό κοινόβιο ή να ακολουθεί το μοντέλο του ανατολίτικου χαρεμιού, πιστεύω πως είναι καθαρά ζήτημα επιλογής των συμμετεχόντων. Προσωπικά, είμαι υπέρ της πρώτης άποψης. Το γιατί δεν το ξέρω. Ίσως είναι ζήτημα ιδιοσυγκρασίας (η λογική του ανατολίτη ανέκαθεν μου προκαλούσε αλλεργία), ίσως να έχουν παίξει ρόλο τα όποια ερεθίσματα έχω λάβει. Ίσως πάλι να ευθύνεται το γεγονός πως για μένα ουσιαστική δέσμευση μπορεί να υπάρξει με ένα μόνο άτομο και σε περιόδους που συνευρίσκομαι με περισσότερους συντρόφους, δε νιώθω καμία απολύτως δέσμευση και φυσικά δεν απαιτώ δέσμευση και εκ μέρους του άλλου.

Όσον αφορά το κατά πόσο πρέπει να υπάρχουν διακριτοί ρόλοι, η άποψη αυτή με βρίσκει αντίθετο. Μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις και όχι για εργασιακό περιβάλλον όπου οφείλει να υπάρχει καταμερισμός των εργασιών για καλύτερο αποτέλεσμα. Ο καθένας μέσα από μία συμβίωση δεν επιθυμεί να καλύψει μόνο μία ανάγκη του, αλλά πολλές. Δεν ξέρω καμία γυναίκα, ασχέτως status, που να επιθυμούσε απλά να παίξει το μόνο ρόλο της γυναίκας - συντρόφου, της γυναίκας - ερωμένης, της γυναίκας - νοικοκυράς, πόσο μάλλον της γυναίκας - λάφυρο προς επίδειξη.

Για το ρόλο της οικονομικής άνεσης νομίζω πως έχω αναφερθεί και σε προηγούμενο post μου. Δε θεωρώ πως ο Κυρίαρχος είναι αυτός που οφείλει να συντηρεί οικονομικά τη σκλάβα του, πόσο μάλλον αν αυτές είναι πολλές. Καθώς όλοι κερδίζουν από μία συμβίωση, καλούνται όλοι να συνεισφέρουν οικονομικά, αναλόγως φυσικά με τις δυνατότητές τους.

Τέλος, θα αναφερθώ στο τελευταίο ερώτημα. Κατά πόσο το περιβάλλον μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά. Πιστεύω πως ναι. Ο βασικότερος λόγος είναι πως η ύπαρξη ερωτικής σχέσης ανάμεσα σε περισσότερα των δύο ατόμων είναι από μη αποδεκτή ως κατακριτέα. Καλώς ή κακώς, ασχέτως προσωπικών επιθυμιών, όλοι μας ζούμε σ' ένα περιβάλλον και οι εξωγενείς παράγοντες, όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε, μας επηρεάζουν. Άρα, ένα τέτοιο σχήμα δύσκολα θα μπορούσε να σταθεί σε βάθος χρόνου, πόσο μάλλον όταν παίρνει τη μορφή μόνιμης συμβίωσης.

 

Θα απαντήσω σε όλα τα ερωτήματα, αλλά με βάση το τι θα ήθελα -- σε καμία περίπτωση με βάση το τι νομίζω ότι πρέπει.

1) Και σημαντικότερο: στην παρούσα φάση της ζωής μου, με τις δεδομένες παραστάσεις, ανάγκες κ.λπ. που έχω, θα δεχόμουνα τέτοια κατάσταση μόνο υπό συνθήκες ανατολίτικου χαρεμιού. Και αυτή η παράμετρος είναι για μένα βασικότατη, και καθοριστική για τις υπόλοιπες. Με δεδομένο, λοιπόν, αυτό

αλλάζω τη σειρά των ερωτήσεων και απαντώ δεύτερο το ερώτημα 4.

4) Για αυτό που έχω στο κεφάλι μου, δεν είναι απλώς απαραίτητη η οικονομική άνεση, αλλά η απόλυτη οικονομική άνεση, η οποία μάλιστα καλό θα είναι να μην προέρχεται από εργασία (ή τουλάχιστον, να μην προέρχεται από πολύωρη, κοπιαστική εργασία), αλλά από εισοδήματα.

2) Με δεδομένα τα 1 και 4, ο αριθμός των σκλάβων είναι αδιάφορος, και μπορεί να φτάσει ακόμα και σε μικρό διψήφιο νούμερο.

3) Ναι, είναι απαραίτητο. Ίσως όχι με την αυστηρότητα που περιγράφεται στο πρώτο ποστ. Καλό θα ήταν, η οικονομική άνεση να επιτρέπει την πρόσληψη υπηρετικού προσωπικού για τις καθημερινές δουλειές, ώστε αυτός ο ρόλος να μην πέσει σε καμία από τις σκλάβες.

5) Σαφώς υπάρχει χώρος για ιδιαιτερότητες. Αρκεί αυτές να μην επηρεάζουν τη γαλήνη της συγκατοίκησης και να μη διαταράσσουν την ηρεμία του αφέντη.

6) Το ζήτημα δεν με πολυαπασχολεί. Πιστεύω, όμως, ότι οι πρώτες μπορεί να είναι ήδη εκπαιδευμένες, και οι όποιες προστίθενται να εκπαιδεύονται στην πορεία.

7) Σαφώς πρέπει να υπάρχει ιεραρχία, ειδάλλως καταρρέει το νούμερο 1.

8) Ναι, οπωσδήποτε. Γι' αυτό και επιμένω στην ύπαρξη εισοδημάτων που δεν προέρχονται από προσωπική εργασία. Για να υπάρχει άφθονος χρόνος ενασχόλησης με το πολυσπίτι.

9) Αν χωροταξικά δεν μπορεί να υπάρχει γυναικωνίτης, καλό είναι να υπάρχουν κάποιες ώρες κατά τις οποίες ο αφέντης αφήνει τις γυναίκες μόνες τους. Ωστόσο, η οικονομική ευμάρεια του σπιτιού πρέπει να είναι τέτοια ώστε να επιτρέπει την κατοχή/χρήση πολλών τετραγωνικών, προκειμένου να καλύπτονται και τέτοιες ανάγκες.

10) Η κοινωνία θα βγάλει αφρούς, αλλά ακριβώς επειδή το σπίτι δεν έχει την οικονομική ανάγκη κανενός, δεν έχει λόγο να γίνει αρεστό σε πελάτες, αφεντικά και άλλα τέτοια ωραία, ενώ από την άλλη καλό θα ήταν να επιλεγεί μεγάλο ακίνητο σε απομονωμένη περιοχή, ώστε να μη μας ενοχλούν. Αν η ερώτηση αφορά τα ίδια τα άτομα, θεωρώ αυτονόητο ότι άτομα με παγιωμένες θρησκευτικές-κοινωνικές κ.λπ. πεποιθήσεις που έρχονται σε αντίθεση με τα παραπάνω αποκλείονται εξαρχής.

 

Ωραιο μοντελο ζωης αυτο.
Καποιοι αλλοι να δουλευουν για μενα,να παραγουν εισοδηματα και γω να τα συλλεγω και να καααααθομαι και να το παιζω μαχαραγιας με τις παλλακιδες μου.

Πως θα γινει να το μεθοδευσουμε αυτο για την επομενη ζωη;
Τι μεσο πρεπει να βαλω για να επανελθω ως απογονος του Μπιλλυ Γκειτς; του Ροκφελλερ; αϊντε του Βαρδινογιαννη;

 

Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με την προσέγγιση του Master_V στο θέμα μονογαμία vs πολυγαμία. Αν θέσεις μια τέτοια επιλογή σε ηθικοκανονιστική βάση δεν κάνεις παρά μια τρύπα στο νερό. Ωστόσο, για την εξυπηρέτηση του παρόντος νήματος, νομίζω ότι καλό θα ήταν να αφήσουμε μια τέτοια συζήτηση απέξω και να θεωρήσουμε ότι όσοι γράφουν εδώ δεν αντιπαρατίθενται στη θεμελιώδη παραδοχή του ότι δύνανται να υπάρξουν ουσιαστικές πολυγαμικές σχέσεις. Για μια εκτεταμένη συζήτηση που κάλυψε πολλές παραμέτρους, προτείνω την μελέτη του νήματος https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t12314/

Θα επιχειρήσω να απαντήσω στα πολύ ενδιαφέροντα ερωτήματα του post # 64. Πριν το κάνω όμως αυτό, θέλω να πω λίγα πράγματα για το συγκεκριμένο σχήμα συμβίωσης (βλέπε Σημείωση) που προτάθηκε στο εναρκτήριο post. Σε αυτό προϋποτίθενται:
1. Σαφώς διακριτοί ρόλοι και αρμοδιότητες.
2. Ανισότητα στην σεξουαλική ζήτηση και προσφορά.

Δε νομίζω ότι είναι τυχαίο που και τα δυο αυτά ζητήματα εντοπίστηκαν άμεσα και αντιμετωπίστηκαν με χιουμοριστικό τρόπο από αρκετούς γράφοντες, της υπογράφουσας συμπεριλαμβανομένης. Έχω ενστάσεις και για τα δύο:

1. Ο cider παρατήρησε κατ' εμέ πολύ εύστοχα: «μου γεννήθηκε η απορία κατά πόσον η ευδοκίμηση του συγκεκριμένου σχήματος στις βορειο-δυτικές ευρωπαϊκές χώρες δεν είναι άσχετη με το γεγονός ότι στις ίδιες περιοχές γεννήθηκε και ευδοκίμησε ο βιομηχανικός καταμερισμός της εργασίας». Πράγματι, νομίζω ότι η διάσπαση της ψυχοσωματικής ολότητας του ανθρώπου έλαβε χώρα με τη βιομηχανική επανάσταση. Το να αντιμετωπίζουμε επί τούτου τους ανθρώπους μονοδιάστατα ενέχει πολλούς κινδύνους και ευνόητα θα δημιουργούσε πολλά προβλήματα σε οικιακό περιβάλλον.

2. Μιλάμε για το σχήμα 5 γυναίκες – 1 άντρας. Ακόμα κι αν οι γυναίκες είναι αμφιφυλόφιλες, προκύπτει σεξουαλική ανισορροπία. Όπως είπα και σε προηγούμενο post, προκρίνω πιο οικολογικά σχήματα με πιο αρμονική κατανομή ως προς την κάλυψη της σεξουαλικότητας, ανάλογα πάντα με τις προτιμήσεις των συμμετεχόντων.

Ακολουθούν οι απόψεις μου επί των ερωτημάτων:

1. Ανατολίτικο ή Βορειοευρωπαϊκό μοντέλο; Μπορεί η ελευθεριακή κοινοβίωση να συνυπάρξει με bdsmική αισθητική;
Οι θιασώτες του ανατολίτικου μοντέλου έχουν σίγουρα ζωηρή φαντασία, αλλά δε νομίζω ότι η κουλτούρα που φέρουμε στη σύγχρονη Ελλάδα θα καθιστούσε εφικτό αυτό το μοντέλο, δηλαδή είναι μάλλον πολύ δύσκολο να βρεθούν πρόσωπα πρόθυμα να συμμετέχουν. Πέραν τούτου, πρόκειται για ένα μοντέλο που πατάει πάνω στην ιεραρχική δόμηση των σχέσεων, πράγμα που δε με βρίσκει σύμφωνη. Από την άλλη, όταν μιλάμε για ελευθεριακά κοινόβια τείνουμε να σκεφτόμαστε τη Ρένα Βλαχοπούλου στα Μάταλα κι άλλα τέτοια γραφικά. Η έννοια της ελευθεριακότητας ωστόσο ένα από τα βασικά πράγματα στα οποία αντιτίθεται είναι οι στερεοτυπικές αντιλήψεις. Αν ακολουθήσουμε την αρχή «φτιάξ' το μόνος σου», μπορεί να υπάρξει προοπτική συγκερασμού με το BDSM. Σχετικές συζητήσεις είχαν κινητοποιήσει παλιότερα οι Dolmance και G_E και εκτιμώ ότι η συμβολή τους πάνω στο θέμα θα ήταν πολύ ουσιαστική.

2. Ο αριθμός των σκλάβων παίζει ρόλο στο σχήμα συγκατοίκησης; Ποιο μπορεί να είναι το ανώτερο όριο και γιατί;
Στο συγκεκριμένο σχήμα (1 άντρας – 5 γυναίκες) νομίζω ότι ο αριθμός είναι ο μέγιστος, αν δεν τον έχει ξεπεράσει κιόλας. Για άλλα σχήματα ίσως ο αριθμός να μπορούσε να είναι και λίγο μεγαλύτερος, μονοψήφιος πάντως. Πέρα από τις πρακτικές δυσκολίες που προκύπτουν σε πολυπρόσωπα σχήματα συμβίωσης, τίθενται και ζητήματα εμβάθυνσης των σχέσεων. Αν μιλάμε για κάτι αριθμητικά πολύ εκτεταμένο ξεφεύγουμε από το συμβιωτικό πλαίσιο και πάμε στο κοινοτικό.

3. Είναι απαραίτητο να υπάρχουν διακριτοί ρόλοι (μεταξύ των σκλάβων πχ. ντάμα, βαλές, άσσος κλπ) στο σπίτι ή μπορεί οι ρόλοι να εναλλάσσονται;
Απάντησα και παραπάνω καθώς αυτό αποτελεί βασική διαφωνία μου με το προτεινόμενο σχήμα. Το επεκτείνω λίγο. Έχουν δοκιμαστεί συνθήκες συμβίωσης με συγκεκριμένη κατανομή ρόλων (σταθερή ή κυκλική) ή με ασαφή. Οι δεύτερες αποτυγχάνουν πιο εύκολα από τις πρώτες, αλλά οι πρώτες γίνονται συχνά στενό παπούτσι. Η εμπειρία μου λέει ότι για να εμπεδωθεί ένα σύστημα οι ρόλοι πρέπει αργά ή γρήγορα να κατανεμηθούν. Αυτό όμως δεν πρέπει να γίνεται εκ προοιμίου και μηχανιστικά. Οι ρόλοι θα προκύψουν μέσα από φυσικές διαδικασίες. Για την αποσόβηση της ασάφειας καλό είναι να γίνεται μια περιοδική «νομιμοποίησή» (δλδ αναγνώριση) τους, όχι όμως οριστική θέσπιση. Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι το burn out πλήττει και το οικιακό περιβάλλον. Όσο κι αν αρέσει σε κάποιον το μαγείρεμα, κάποια στιγμή θα κουραστεί και θα βαρεθεί και θα θέλει ένα καλοστρωμένο τραπέζι να τον περιμένει. Επισημαίνω ότι τα παραπάνω αφορούν σε πρακτικά θέματα συμβίωσης (π.χ. ποιος φέρνει τα χρήματα, ποιος συντηρεί τα του οίκου, ποιος φροντίζει για τους άλλους, ποιος ποτίζει το γκαζόν κτλ). Ένα σημαντικό μειονέκτημα της κατανομής ρόλων του Θ. είναι ότι μπλέκει πρακτικούς με σεξουαλικούς, συναισθηματικούς και κοινωνικούς ρόλους. Για παράδειγμα, θεωρώ φαιδρό το να πει κανείς «αυτήν την έχω για να την αγαπώ κι αυτήν την έχω για να τη δείχνω».

4. Είναι απαραίτητη η οικονομική άνεση;
Ανάλογα με το τι θέλει να κάνει κανείς. Από τον καιρό του Μαρξ είναι γνωστό ότι η εργασία αλλοτριώνει   Ως προς τα πρακτικά πάντως, η πολυπρόσωπη συμβίωση είναι εκ των πραγμάτων πολύ πιο οικονομική από ένα εργένικο νοικοκυριό. Στον βαθμό που το χρήμα δεν αναβλύζει άφθονο από κάποιον τοίχο, θεωρώ ότι έκαστος πρέπει να συνεισφέρει οικονομικά, εκτός ίσως αν κάποιος αναλάβει τα οικιακά σαν ανταλλακτική αξία (πράγμα που δεν το συνιστώ καθώς προσεγγίζει επικίνδυνα στο μοντέλο της νοικοκυράς με όλα τα παρελκόμενα). Μια ωραία ιδέα για τις σπάνιες περιπτώσεις που το πράγμα κολλήσει, είναι η ανάπτυξη κοινής επαγγελματικής δραστηριότητας από τους συμμετέχοντες.

5. Είναι δυνατόν να συγκατοικήσουν γυναίκες με διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις; Μοιραζόμαστε όλοι τις ίδιες ακριβώς προτιμήσεις ή υπάρχει χώρος για «ιδιαιτερότητες»?
Το ερώτημα είναι λίγο ασαφές ως προς το συγκεκριμένο μοντέλο που προτείνεται, στο οποίο εγώ αντιλαμβάνομαι ότι όλες οι γυναίκες είναι σεξουαλικά διαθέσιμες για τον άντρα, ενώ επιτρέπονται και οι μεταξύ τους σεξουαλικές σχέσεις. Αν μιλάμε γενικότερα, απάντησα παραπάνω στις βασικές μου ενστάσεις. Συνοψίζω: σε μια συμβίωση με κεντρική προβληματική τη σεξουαλικότητα, εκτιμώ ότι είναι σημαντικό να υπάρχει σεξουαλική αρμονία μεταξύ των προτιμήσεων των συμμετεχόντων. Φαντάζεστε 4 φανατικές έτερο και μια ορκισμένη λεσβία; Εγώ πάντως όχι…

6. Οι γυναίκες θα είναι εκπαιδευμένες; ή η εκπαίδευση θα πρέπει να γίνει επί σκοπού;
Δεν πιστεύω στην «εκπαίδευση». Πιστεύω στις αλληλεπιδράσεις και τις ζυμώσεις που λαμβάνουν χώρα στις ανθρώπινες σχέσεις. Όποιος μπορεί να τις αντιληφθεί και να ενταχτεί έχει καλώς. Όποιος δεν μπορεί, συνήθως παίρνει το καπελάκι του και φεύγει.

7. Θα υπάρχει ιεραρχία στις σκλάβες και διακριτός ρόλος πρώτης σκλάβας;
Η «ιεραρχία στις σκλάβες» είναι ένα ωραίο σεξουαλικό παιχνίδι που περιστασιακά μπορούν να το παίζουν οι συμμετέχοντες αν τους διεγείρει. Σαν μοντέλο συμβίωσης επαναλαμβάνω ότι είμαι κατά της ιεραρχίας.

8. Θα έχουν οι σκλάβες τον προσωπικό τους χρόνο (η κάθε μία) με τον Κύριό τους; Πως μπορεί να υπάρξει δίκαιη διαχείριση του χρόνου με βάση τις δυσκολίες και τις υποχρεώσεις εντός και εκτός σπιτιού
Αυτό άπτεται των βασικών μου ενστάσεων περί ανισορροπίας. Ακόμα κι αν ο χρόνος κατανεμηθεί με σολομώντειο τρόπο, η κατάσταση δεν είναι ικανοποιητική. Το πότε και το πόσο έχουμε την ανάγκη κάποιου είναι πάντα απροσδιόριστο και επ' αυτού είναι μοιραίο να προκύψουν ματαιώσεις και συγκρούσεις.

9. Θα υπάρχει στο σπίτι «γυναικωνίτης», ένας χώρος όπου οι σκλάβες θα περνάνε κάποιες ιδιωτικές ώρες ανασυγκρότησης;
Καλά, ας μην το τραβάμε κι απ' τα μαλλιά. Καθένας πρέπει να έχει το δωμάτιό του στο οποίο να μπορεί να απομονώνεται. Άντε και για σας τους χαρεμάρχες και χαρεμοχαρείς, κι ένα χαμάμ για να καλύπτετε και τα ηδονοβλεπτικά σας δεν κάνει κακό. Αλλά μην το κάνουμε και μοναστήρι, είπαμε…

10. Πόσο οι εξωγενείς παράγοντες (κοινωνικό και θρησκευτικό κατεστημένο) μπορεί να λειτουργήσουν αποτρεπτικά στην οργάνωση ενός τέτοιου σπιτιού;
Μπορούν να λειτουργήσουν αποτρεπτικότατα. Γι' αυτό είναι πολύ σημαντικό τα πρόσωπα που θα επιχειρήσουν κάτι τέτοιο να είναι προετοιμασμένα για την αντιμετώπιση τέτοιων προβλημάτων που ενίοτε μπορούν να πάρουν μεγάλες διαστάσεις. Καθώς πρόκειται για ένα μοντέλο συμβίωσης που χαίρει μηδενικής κοινωνικής αποδοχής, η διακριτικότητα είναι απαραίτητη. Κανείς νομίζω ότι δε θα 'θελε να δει τη φάτσα του στην εκπομπή του Χαρδαβέλλα με τίτλο «Σατανιστικές αιρέσεις με σεξουαλικά όργια στην Άνω Ραχούλα».

Σημείωση: Master_V ίσως θα ήταν χρήσιμο να ξεκαθαριστεί ένα ζήτημα ορολογίας. Σε καμία περίπτωση σχήματα όπως αυτά που συζητάμε εδώ δε νομίζω ότι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως «συγκατοίκηση», γι' αυτό και χρησιμοποιώ τον όρο «συμβίωση». Αν όμως δεν πρόκειται για παραδρομή σας αλλά για επί τούτου χρήση του όρου, θα σας παρακαλούσα να μου διευκρινίσετε το σκεπτικό σας.

 

Απάντηση: Re: Building a Poly House: Πολυκατοικία σε Γερά Θεμέλια…

Αυτά...

 

Λένε ότι εκεί που η επιστήμη δεν επαρκεί, αναλαμβάνει η τέχνη.
Επειδή έχω χαθεί μεταξύ αριθμητικής και διαλεκτικής θα καταφύγω αναγκαστικά στη μουσική (!)
Εάν τα στοιχεία του προφίλ Σου Συντροφε Master V αληθεύουν τότε αναγκαστικά είσαι κατά τι νεότερος.
Δεν αντιλαμβάνομαι πως ένας νεότερος κάποιου που ανήκει στη γενιά το '80 ανήκει (κατά δήλωσή Του) στη γενιά του '60.
Τελικά μέσα στο poly house Σου όλα είναι δυνατά...
Ευχαριστώ που Με ξεχωρίζεις από "λοιπούς" και "άλλους" αλλά η διαλεκτική Σου απέναντι στους "λοιποάλλους" αυτούς είναι κομματάκι τραχιά.
Επί της ουσίας του νήματος δεν έχω να προσθέσω κάτι επί του παρόντος ως "δηλωμένος μονογαμικός". (Πως λέμε στα Ακροατήρια "παρίσταται διά"; Κάτι τέτοιο)
Καταφεύγω στη μούσα λοιπόν διά πέννας Νίκου Πορτοκάλογλου:

" Τώρα τα τραγούδια μας τους πέφτουνε λίγα
και κάτω απ' τα μουστάκια τους γελάνε οι παλιοί
έχουν βλέπεις πίσω τους τη λάμψη του '60,
καθάρισαν αυτοί!
μ' αν τίποτα δεν έδωσε σε μας η ιστορία
αυτό το τίποτα να εκφράσεις και να εκφραστείς
είναι η μόνη ευκαιρία που χω εγώ κι εσύ
γι' αυτό σου λέω,
Υπάρχει λόγος σοβαρός
που ήμουν νέος χλιαρός*
αυτά μου τύχαν δυστυχώς
μα δεν τα κρύβω ευτυχώς
και να ένας λόγος σοβαρος
που είμαι ωραίος..."


* (μονογαμικός) λολ

Υ.Γ. Σύντροφε, Σε γουστάρω πολύ! Αν κεράσεις κι ενα Makers Mark κάποιο βράδυ να δεις που μπορεί να γίνουμε και κολλητοί.

 

Θα σταθώ κυρίως σε ένα στιγμιότυπο.



Στο βαθμό που ένας άντρας αδυνατεί πρακτικά να καλύψει σεξουαλικά τουλάχιστον αλλά και κατά τα άλλα 5 ή 4 γυναίκες, είναι μοιραίο και ουχί παράλογο το μαλλιοτράβηγμα και η συνεπής διάλυση. Ξέρω, ξέρω, οι σκλάβες είναι εκεί για να υπηρετούν τον Μάστερ και όχι να έχουν απαιτήσεις, αλλά πέραν των εξωτικών παραμυθιών ("Θα τις έχω εγώ όλες σούζα"), το μαλλιοτράβηγμα το βλέπω με απόλυτη σιγουριά. Κάτι τέτοιο μόνο ευκαιριακά και διαρκώς ανακυκλούμενα είναι εφικτό σ΄αυτή την κοινωνία κατά την ταπεινή, βανίλλα γνώμη μου. Το νήμα και η συζήτηση έχει ενδιαφέρον αλλά το σχήμα μου φαίνεται μακράν μη βιώσιμο.



Μιλάμε για γυναίκες που θα παρατήσουν τα πάντα για να μείνουν μαζί. Θα μετακομίσουν εκεί. Μετά από πόσο καιρό δοκιμαστικής εμπειρίας; Πόσο εύκολο είναι να παρατήσουν την ιδιωτικότητά τους, τη ζωή τους, πιθανώς και μέρος του συγγενικού και φιλικού κύκλου για να συζήσουν και να μοιραστούν έναν με άλλες 4, σχεδόν ανταγωνίστριες, το σκοτεινό-αντικείμενο-του-πόθου-τους-μάστερ; Και γιατί; Μάλλον η απελπισία θα τις σπρώξει, η απελπισία του να βρουν κάποιον έστω και περιστασιακά, ή η τεράστια γοητεία του μάστερ που θα τις τυφλώσει με τον έρωτα και το καυλί του. Αν όμως το καυλί του δεν είναι πολυμηχάνημα, ο χαρακτήρας του εύπλαστος, ο νους του ταχύτατος-ξουράφι και η υπομονή του αέναη, σκούρο το βλέπω το μέλλον της συμβίωσης, το λιγότερο.



Όσο για το αν είναι ανατρεπτικό της αστικής ηθικής, θα διαφωνήσω. Ναι μεν δεν αποτελεί πυρηνική οικογένεια, αλλά δεν αποτελεί ούτε οικογένεια. Ναι μεν δεν είναι μικροαστικά μονογαμικό, αλλά έτσι κι αλλιώς ελάχιστοι μικροαστοί είναι μονογαμικοί. Είναι ένα μετα-ανατολίτικο μοντέλο, με το ένα πόδι στη χαρεμική λογική και το άλλο στην ελεύθερη αγορά. Στα χαρέμια ο πασάς δεν γαμούσε μόνο, γαρ, αλλά έκανε και παιδιά και πιθανώς εγγόνια, επρόκειτο για μορφή οικογένειας στην κυριολεξία, πράγμα το οποίο υποθέτω πως δεν περιλαμβάνει το σχήμα, ε; Μιας και οικογένεια δεν παίζει, πάμε στο δυτικό καταναλωτισμό της ηδονής, ο οποίος όμως απαιτεί ανταποδόσεις στο πάρε-δώσε, πράγμα που επίσης δεν παίζει σε ένα τέτοιο σχήμα, όπως έδειξα παραπάνω.


Ωραίο όνειρο αρρένων. Ίσως αν περιμένετε να γίνει η δημογραφική αναλογία των φύλων 5 προς 1, ή καλύτερα (θα υπάρχουν και απώλειες) 8 προς 1.


Καλή τύχη, νηματοθέτα!



​