Bullying και BDSM-Εκλεκτικές συγγένειες ή όχι;

Το θέμα που έχει επαναφέρει στην επικαιρότητα η αυτοκτονία ενός παιδιού, ανάμεσα σε τόσες αυτοκτονίες των οποίων τα κίνητρα και τις αιτίες δεν μάθαμε ποτέ, έφερε στο δικό μου το μυαλό, γιατί ως γνωστόν είμαι ανωμαλάρα και σε αυτά τα θέματα, ένα άλλο θέμα που έχει κάπως συζητηθεί διάσπαρτα, αλλά ποτέ δεν του κάναμε την χάρη να ανοίξουμε ένα νήμα για πάρτη του.
Όπερ και εγένετο.
Oι εκλεκτικές συγγένειες του τίτλου, είναι η κακοποιητική συμπεριφορά, την οποία εμφανίζουν οι άνθρωποι μέσω του ψευτονταηλικίου και την οποία εισπράττουν τα θύματα, ή αλλιώς οι άνθρωποι που οι πρώτοι επιλέγουν να θυματοποιήσουν.
Το ερώτημά μου είναι κατά πόσο αυτές οι συμπεριφορές οδηγούν με τον τρόπο τους η κάθε μία σε υϊοθέτηση ρόλων εντός του bdsm και αν αποτελούν και κομμάτι της εξήγησης κάποιων τάσεων.
Η αρχική τοποθέτηση οποιουδήποτε εχέφρονα νομίζω θα ήταν πως ''Είναι απαράδεκτο'', ''Δεν έχουν σχέση αυτά τα πράγματα με το bdsm'', μπλαμπλα μπλα, μπλαμπλα μπλα.
Δεν αναφέρομαι συνεπώς στο ποιο είναι το σωστό, αλλά στο ποιο είναι το πραγματικό.
Και το πραγματικό είναι πως κάποιοι άνθρωποι που έχουν υϊοθετήσει σε κάποια φάση της ζωής τους τον ένα ή τον άλλο ρόλο, τον επαναλαμβάνουν και ενδεχομένως τον εδραιώνουν, μετουσιώνοντάς τον εντός bdsm.
Eνδεχόμενα, που εντελώς ενδεικτικά αναφέρω.
Το κοριτσάκι που έχει δεχτεί ανελέητο bullying στο σχολείο, γιατί είναι και έξυπνη και όμορφη και απουσιολόγος και έχει αποφασίσει να μην αφήσει ξανά κανέναν στην ζωή της να την εκφοβίσει. Είναι μία Θεά και το ξέρει, το μετουσιώνει υϊοθετώντας ρόλο Domme ή Top στην ερωτική της αλληλεπίδραση, έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της και τις δυνάμεις της, έχει πλήρως μετουσιώσει και αποθυματοποιήσει τον εαυτό της.
Το άλλο κοριτσάκι, που κι αυτό έχει δεχτεί bullying, γιατί ήταν αθώο/άβγαλτο/μπουνταλούτσικο/κοντό/παχουλό/ομορφούτσικο/ασχημούτσικο/με μικρά/μεγάλα βυζιά κοκ. Η λίστα είναι ατελείωτη, ως προς τις αφορμές για bullyning. Τούτο δω λοιπόν, κονόμησε μία αυτοεικόνα θύματος, του πιο αδύναμου κρίκου, τελευταίας τρύπας του ζουρνά και τα συναφή. Επέλεξε λοιπόν τον ρόλο της υποτακτικής/σκλάβας γιατί υποσυνείδητα εκεί πήγε και ταυτίστηκε, ανεξάρτητα από τι λέει και τι κάνει, στο συνειδητό της επίπεδο.
Έχουμε και την μπιτσόνα του σχολείου, που έφτιαχνε κλίκες και παρενοχλούσε συστηματικά με ψευτονταηλίκια όσες και όσους η ίδια δεν γούσταρε, αναπαράγοντας κατά πάσα πιθανότητα τις κακοποιητικές συνθήκες του μικρόκοσμού της και του περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωνε. Τούτη εδώ, έγινε μία χειριστική whatever, ας την πούμε Mistress. Γούσταρε και γουστάρει να κάνει ό,τι γουστάρει, μανιπιουλάρει τους ανθρώπους κι αυτό είναι δεύτερη φύση της πλέον, αντλεί ηδονή απ΄αυτό.
Τα παραδείγματα αφορούν γυναίκες, εσκεμμένα και όχι τυχαία, είναι όλα αληθινά, αλλά φυσικά δεν εξαντλείται η γκάμα που έχω στο μυαλό μου σε αυτά, υπάρχουν πάρα πολλά.
Σκοπός μου δεν είναι να τσαντίσω κανέναν, που ενδεχομένως να αναγνωρίζει τον εαυτό του στα παραπάνω παραδείγματα, είναι μεν από την ζωή βγαλμένα και μέσα από συζητήσεις της πραγματικότητας εμπεδωμένα, αλλά δεν λέει κάτι αυτό. Με ενδιαφέρει η σχέση όλων αυτών με το bullying και το πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν αυτό δεν υπήρχε, ενεργητικά ή παθητικά, ως μέσο εκτόνωσης ή επιβολής της βίας (σωματικής/λεκτικής/ψυχολογικής) που πολλοί άνθρωποι βιώνουν.
Το ερώτημα είναι πόσο βαθιά επηρεάζει το bullying την τάση μας για ρόλους, εντός του bdsm.
Εγώ βρίσκω εκλεκτικές συγγένειες που με βάζουν σε σκέψεις. Εσείς?

 

Σου κανουν μπουλινγκ, στην ταξη, πολλα παιδακια, υποκινουμενα, στη μεθη του οχλου.
Σηκωνεσαι, κατευθυνεσαι στον "αρχηγο".
Του χωνεις μια, αλλα τι μια, μια... παναζζα μου... και βανει τα κλαμματα.
Ουτε κιχ ξανα.
ΠΟΤΕ.

Γιατι αυτο λειτουργουσε πριν 40+ χρονια ?
Τωρα προφανως ολα ειναι καλυτερα.

 

Η αντίδρασή/συμμετοχή μας στην όποια βία δεχόμαστε/παράγουμε είναι εγγενές πολιτισμικό χαρακτηριστικό σε κάθε κοινωνία και διαμορφώνει από τόσο δα έως τόοοοσο πολύ την αφεντομουτσουνάρα μας ανάλογα με τις εγγραφές μας και το περιβάλλον μας.
Το κατά πόσον και πόσον θα εκδηλωθεί στα περαιτέρω, όποια κι αν είναι αυτά, είναι καθαρά στατιστική.
Δεδομένου πως το κοινωνικό γίγνεσθαι είναι απελπιστικά αργό ως μηχανισμός, το ποσοστό παραμένει στατιστικά σταθερό από τα πολύ έως πολύ-πολύ παλιά χρόνια, ανεξάρτητα από τις όποιες εκφάνσεις του σε κάθε παράμετρο.

 

Το σχολείο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας.Θεωρώ ότι υπάρχει προσωπικότητα στα παιδιά και απλώς είναι εύπλαστη σε ένα βαθμό.Στο ποια θα είναι η τελική της μορφή κι αν θα παρεκκλίνει και πόσο,παίζουν πάρα πολλοί παράγοντες ρόλο πέραν του μπούλινγκ.Όλοι έχουμε πειράξει ή μας έχουνε πειράξει.Ο βαθμός πειράγματος είναι που διαφέρει.Γιατί ο βαθμός ξεφεύγει; Προσωπικά θεωρώ ότι είναι τελείως θέμα συγκυρίας,μπορεί να συμβεί στον καθένα.
Δε συμφωνώ στο ότι το θύμα είναι ο αδύναμος κρίκος.Ίσως σε σύγκριση με τον άλλον να φαίνεται πιο αδύναμος,τελείως επιφανειακά όμως...καθώς ο θύτης στην ουσία είναι ο πιο αδύναμος,γιατί ένας δυνατός ως γνωστόν,δεν χρειάζεται να δείξει και να αποδείξει τίποτε ούτε στον εαυτό του,ούτε στους γύρω του.Ο δυνατός στηρίζει τους υπόλοιπους,δε τους χαντακώνει για να φάνει ο ίδιος μέσω αυτού.
Λόγοι που καταλήγει να γίνεται ένα μπούλινγκ είναι πολλοί και διάφοροι,αναλόγως τη περίπτωση.Μπορεί απλώς να 'ναι και μια παρέα που κάνει χαβαλέ με μαλακίες λόγω έλλειψης ήθους και παιδείας.Δε θα αναλύσω τους λόγους αφού δεν είναι αυτό το θέμα...Θα εστιάσω στο κορίτσι που δέχτηκε μπούλινγκ.Το αν αυτό θα το επηρρεάσει,εξαρτάται πολύ από το μυαλό του,το χαρακτήρα του,τους γύρω του και τις εμπειρίες που είχε και θα έχει.Αν έχει πάρει σωστά εφόδια από την αρχή πριν πάει σχολείο (απ' τους γονείς) δε θα έχει το ίδιο αντίκτυπο πάνω του.Θα πρέπει να συνυπάρχουν κι άλλοι παράγοντες αλλά ακόμη και να συνυπάρχουν μπορεί το παιδί από μόνο του να κάνει την εκλογίκευση και να βγάλει την ενοχή από πάνω του.Το μπούλινγκ είναι μια σταγόνα,χρειάζονται πολλές σταγόνες για να ξεχειλίσει ένα ποτήρι, απλώς εμείς πολλές φορές απ' έξω τα απλουστεύουμε...

- Α τα 'μαθες;τρελάθηκε ο τάδε,ο κακομοίρης...τον κλείσανε στο δαφνί.
- Έλα ρε!μα πως;
- Έτσι,μια μέρα στα ξαφνικά νόμιζε ότι ήταν ο Δον Κιχώτης και φώναζε ότι ήθελε να βρει τη Δουλτσινέα.
- Σώπα....μα ήταν καλά,τον είχα δει προχτές στη λαϊκή,με χαιρετησε,τον ρώτησα για τα παιδιά...δε μου φαινοταν να έχει κάτι...
- Εμένα μου είπε ο ανιψιός μου που ήταν φίλος με έναν από τη παρέα του αδερφού αυτού,ότι η σύζυγός του τον κεράτωνε στο κρεβάτι τους και τους έπιασε επ' αυτοφώρω κι από τότε έχασε τα λογικά του.Πολύ θέλει ο άνθρωπος;
- Πωπω...κρίμα...

Ανοίγεις τη τηλεόραση και βλέπεις ειδήσεις με τίτλο "αυτοκτόνησε από το μπούλινγκ".Πολλά παιδιά έχουν βιώσει μπούλινγκ.Οκ είναι "τραγικό" αλλά για να φέρει καταστροφικά ή αυτοκαταστροφικά αποτελέσματα,θέλει σίγουρα κι άλλα...Δε φέρνει από μόνο του ένα αποτέλεσμα.Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.Δε ξέρουμε τις λεπτομέριες...μαθαίνουμε ένα τραγικό γεγονός και το βάζουμε ως αιτία και μάλιστα ως μόνη αιτία.
Το μπούλινγκ είναι άσχημο αλλά δεν είναι ικανό από μόνο του να σε μετατρέψει σε τίποτε απολύτως.
Αν το ένα κι αν το άλλο κι αν το παράλλο...τότε ναι...πολλά μαζί μπορεί να φτιάχνουν κάτι...κι αυτό το κάτι πόσο θα βασίζεται σε bdsm,δε ξέρω...Αιτία πάντως το μπούλινγκ από μόνο του δεν είναι με τη καμία για το οτιδήποτε,όχι μόνο για bdsm.

 

Ο λεκτικος και σωματικός εκφοβισμός υπήρχε πάντα.
Ακόμα και μέσα στην οικογενεια.
Η αυτοκτονία ως επακόλουθο υπήρχε πάντα.
Απλά τα αίτια θάβονταν.
Όλοι γνώριζαν αλλά δεν γνώριζαν...

Απομονωση, κατάθλιψη, αυτοκτονία.
Κάποια παιδιά χάνουν.
---------------------------------------------------------------
Συνήθως το θύμα διαλέγεται με τα κριτήρια της φυσικής, νοητικής, φυλετικης, κοινωνικής του διαφοροποίησης.

Σε κάτι είναι διαφορετικός. Και αυτό ενοχλεί. Πρέπει να είσαι με τον όχλο αλλιώς κινδυνεύεις.

Ας πάρουμε την εκδοχή ότι θέλει να επιβιώσει. Μαθαίνει να ελίσσεται, να βρίσκει λύσεις, να ψάχνεται.
Να καταστρώνει σχέδια, να παραφιλαει.
Να χτίζει τον εαυτό του σωματικά και νοητικά. Γιατί ξέρει ότι πρέπει να προφυλαχθεί.
Και έρχεται η αυτοπεποιθηση.
Η στιγμή που πια δεν φοβάται.
Δύο σενάρια.
Η αδιαφορεί και προχωράει. Πολύ ζεν.
Η εκδικείται.
Τον όποιον τολμήσει και κουνηθεί.
Ανάλογα με την τραυματική του εμπειρία αλλά και την ιδιοσυγκρασία του.

Ένας τρόπος εκδικησης είναι σίγουρα το σεξ.
Είμαι σίγουρη ότι οι καναπέδες των ψυχολόγων θα μας ελεγαν πολλά.

 

Αγαπητή @RAIN,

Δε θα μπορούσα να διαφωνήσω με τη συμπυκνωμένη αποτύπωσή σου. Η μόνη μου ανεπαίσθητη ένσταση είναι στη διάζευξη.

Ετοιμάζει το δυναμικό του, ακονίζει τις τακτικές και στρατηγικές του, δοκιμάζει τρόπους και μορφές συμπεριφοράς που προσομοιάζουν στις μέσες κοινωνικά αναμενόμενες για να περνάει απαρατήρητο και προετοιμάζεται κάθε στιγμή για την εκδίκηση. Και όταν αυτή έρθει κάποτε, τότε πια δεν έχει αξία. Η εκδίκηση κινητοποίησε όλο το είναι του ατόμου και όταν φτάνει εκείνη η ώρα που η δύναμη του μπορεί να συντρίψει, δεν έχει πια την ίδια απόλαυση. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιεί ότι πλέον "αδιαφορεί και προχωράει".

Έγινε ζεν? Δύσκολο. Κανείς δεν του εγγυάται πως δε θα προκύψει στη ζωή του ένα γεγονός που θα τον κινητοποιήσει για νέα εκστρατεία προετοιμασίας εκδίκησης. Όχι πολύ πιθανό, αλλά όχι και αδύνατο. Όχι πολύ πιθανό, διότι το αίσθημα της εκδίκησης παρουσιάζεται από τον πιο αδύναμο προς τον πιο ισχυρό (ειδάλλως θα είχε υλοποιηθεί σε επιτυχή αντεπίθεση ήδη). Και αδύναμοι είμαστε στην παιδική, εφηβική και πρώιμη νεανική ηλικία. Πάντα είμαστε ευάλωτοι εμείς οι άνθρωποι, απλά τότε είναι που έχουμε τις μεγάλες προσδοκίες και ανάγκες και αναμένουμε ψευδαισθητικά τουλάχιστον κάποιες απαντήσεις από εκείνους που έχουν περάσει περισσότερα χρόνια από εμάς σε αυτόν τον πλανήτη.

Αν καταφέρεις να ξεφύγεις από την αυτοκτονία, τα ναρκωτικά, την κατάχρηση του αλκοόλ, τον τζόγο, την κατά συρροή βία ή αφαίρεση ζωής, τότε όλα αυτά που σε κινητοποίησαν να προχωρήσεις με την υπόσχεση της εκδίκησης, μετασχηματίζονται σε κάτι άλλο. Τρομακτικά εργαλεία δύναμης, χωρίς αμφιβολία. Είναι αξιοθαύμαστο το πόσο πολύ ομοιάζει η φιλοσοφία του Ζεν με τη θεμέλια αρχή της Κβαντικής μηχανικής: όσο εστιάζεις στο ένα, χάνεις το άλλο. Εκδικείται κάποιος αν θέλει, αν θέλει πάλι όχι. Αρκεί να συνειδητοποιήσει πως αμφότερα είναι προϊόντα δικής τους απόφασης να πράξει το ένα ή το άλλο και όχι εξαναγκασμός κάποιου άλλου.

Σε ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να φλυαρήσω λίγο.

 

@AlexanderV

Χαρά μου.
Δεν φλυαρεις. Ονειρεύεσαι... 

 

Είναι παρήγορο να ακούς πως δεν το έχεις χάσεις ακόμα αυτό...

 

Πάσα στην πάσα θα πάει η φλυαρία, να μου το θυμηθείς, συμπάθειά μου...
Αυτό με τον ρεβανσισμό, θέλει τόση πολλή δουλειά για να μετατραπεί σε Zεν που ούτε καν το διανοείται ο μέσος άνθρωπος. Νομίζω θέλει να είσαι λίγο υπεράνθρωπος.
Κάποτε, είχα την τύχη να έχω μαθητή μου έναν υπέροχο Kύριο, που ήταν κρατούμενος στην Μακρόνησο, μαζί με τον Μίσσιο.
Δεν είχε νύχια στα πόδια και είχε μόνιμες παραμορφώσεις στο σώμα. Τα βράδια δεν τους άφηναν να κοιμηθούν και το είχαν τερματίσει με την στέρηση ύπνου, τους ωθούσαν στην τρέλα, οι στερήσεις αμέτρητες, η ζωή τους κρεμόταν από μια κλωστή, η θέλησή τους ήταν ουσιαστικά αυτή που τους βοήθησε να επιβιώσουν.
Τα βασανιστήριά τους ήταν πραγματικά απερίγραπτα.
Δεν ξέρω αν ήταν Ζεν ο κύριος Μ. ή κάτι άλλο.
Ξέρω πως μετουσίωσε όλον αυτόν τον πόνο σε κάτι άλλο.
Δεν μιλούσε άσχημα για κανέναν. Ποτέ.
Ούτε καν για τους βασανιστές του.

Είχε τα μελίσσια του, τις βόλτες του, ήταν καθηγητής σε δημόσιο σχολείο, κοντά στην συνταξιοδότηση και μού εξομολογήθηκε τότε πως το απωθημένο του ήταν να μάθει αγγλικά, είχε μάθει να τα μιλάει στο κελί με τον διπλανό του, ο Κύριος Μ. του μάθαινε γαλλικά και αντάλλασαν γνώσεις, αλλά ποτέ δεν του είχε δωθεί από τότε η ευκαιρία να ασχοληθεί συστηματικά με την εκμάθηση, τον είχε πάρει μπάλα η ζωή.

Ήταν τόσο γλυκός άνθρωπος, στο σύνολό του, αλλά και σαν μαθητής, που πραγματικά ντρεπόμουν να του πάρω λεφτά, ένιωθα ότι εγώ έπρεπε να τον πληρώνω για όλα όσα μάθαινα. Πάντα είχε μία ιστορία με βαθιά νοήματα να μου πει, μία παραβολή και ένα αισιόδοξο μήνυμα να μεταφέρει. Τελικά, δύο χρόνια μετά, όταν κλείσαμε έναν κύκλο μαθημάτων, με επιτυχία σε κάποιες σχετικές εξετάσεις, γύρισε όλον τον κόσμο στα γεράματά και μου στελνε από κάθε μέρος μία υπέροχη κάρτα, με διάφορα μικρά πραγματάκια για τα νέα του, με το επιμύθιο: Το my wonderful teacher.
Άνθρωποι σαν τον Μίσσιο όμως και σαν τον κύριο Μ. δεν υπάρχουν και τόσοι πολλοί.
Αυτοί δεν δέχτηκαν απλά εκφοβισμό, ωθήθηκαν στα όρια της ύπαρξής τους και έμεινα αλύγιστοι και ατόφιοι.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το αντέχουν αυτό, μπορεί να φταίει και η στόφα μας, οι νεότεροι να είμαστε λιγότερο ανθεκτικοί, ελλαττωματικοί, λιγόψυχοι, δεν ξέρω τι να πω, πραγματικά.
Η ψυχή πάντως σπάει, κι άμα σπάσει και μετά, οι συνέπειες είναι απρόβλεπτες και ανυπολόγιστες.
Ο βασανισμένος λένε, εύκολα γίνεται βασανιστής.
Ο κακοποιημένος, κακοποιητής.
Ο βιασμένος, βιαστής.
Μπορεί και να είναι άμυνα, για να μην αυτοκτονήσει, να μην πέσει στην κατάθλιψη, να μην αρχίσει τα ψυχοφάρμακα ή τα ναρκωτικά, να μην, να μην, να μην...
Μάλλον θέλει κάτι πολύ περισσότερο από μία έκφραση της μοδός, τύπου ''Ζεν'', καθώς το Ζεν μόνο απλή και εύκολη υπόθεση δεν είναι για κανέναν που το έχει σοβαρά προσεγγίσει.
Θέλει μία ψυχή πλημμυρισμένη από ελευθερία και αγάπη για να αφήσει πίσω της τέτοια δεινά, τέτοιο φορτίο και τέτοια σύνθλιψη.
Μοιάζει με Ζεν, αλλά μπορεί και να μην είναι.
Κάποια στιγμή, μπήκα σε μία διαδικασία συγχώρεσης, ενός ανθρώπου που με διέλυσε ψυχικά, 40 και χρόνια πριν. Ήταν ο μόνος άνθρωπος που δεν είχα καταφέρει ποτέ να δω συγχωρητικά στην ζωή μου μέχρι τότε. Το bullying του, ήταν το λιγότερο από τα δεινά που είχα υποφέρει εξ΄αιτίας του.
Είχα τρελή αντίσταση, αρνιόμουν να τον συγχωρήσω. Νεκρός εδώ και χρόνια.
Στον τάφο του πάνω ήθελα να χορεύω, εγώ, που δεν θεωρώ τον εαυτό μου και ιδιαιτέρως ρεβανσίστρια.
Μέχρι που σκέφτηκα αν θέλω να κρατήσω την ψυχή του καταραμένη αιώνια, δεμένη με τον θυμό, το τραύμα και την αγανάκτησή μου και αποφάσισα ότι δεν ήθελα. Και πρώτη φορά ειλικρινά βίωσα την συγχώρεση, μπορεί σε κάποιο άλλο χωροχρονικό συνεχές να ήμουν αυτός, ή κάποιος σαν αυτόν.
Κάποτε πρέπει να επέρχεται η λύτρωση για όλους και η συγχώρεση είναι το απόλυτο Ζεν, όπως και να το κάνουμε.
Απλά έχει άπειρο πόνο για να φτάσεις ως εκεί.
Για να μην θέλεις πια να εκδικηθείς.
Για να μην θέλεις πια να καίγεται η ψυχή του άλλου αιώνια στην όποια κόλαση.
Για να αφήσεις το τραύμα να επουλωθεί και να προχωρήσεις την ζωή σου ένα βήμα πιο πέρα.
Για να νιώσεις ακόμη κι ευγνωμοσύνη.
Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι, οι bullies, οι κακοποιητές, οι βιαστές, οι παιδεραστές, κάποιοι άλλοι δεν θα είχαν αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να κάνουν τόση δουλειά με τον εαυτό τους, να έχουν εξελιχθεί τόσο πολύ. Ήσαν λοιπόν, μία κάποια λύσις, οι άνθρωποι αυτοί.
Τα πάντα εν σοφία εποίησε, ο όποιος κάνει τα κουμάντα του για μας.
Κι όλα -ακόμη και τα πιο γαμημένα πράγματα- για κάποιον καριόλη λόγο γίνονται.
Το θέμα είναι να μην καταλήγουν σε τραγωδίες, εντός και εκτός bullying ή bdsm.
Συγχωρέστε μου την πολυλογία, η συναισθηματική φόρτιση ήταν αυτήν την φορά η αφορμή.

 

Το μεγάλο "αν". Αυτό το "αν" που ακόμα και αν το έχεις καταφέρει τη μία στιγμή, πρέπει να συνεχίσεις να το βουλώνεις, διότι δεν ξέρεις τι σε περιμένει την επόμενη στιγμή. "Μηδένα προ του τέλους"... Και τελικά ο μεγάλος αγώνας δεν είναι να το υλοποιήσεις αυτό το "αν", αλλά να διακρίνεις τι "επιτρέπεται" να πεις σε κάθε στιγμή που επικοινωνείς με τους υπόλοιπους ανθρώπους (βέβαια κάποιοι κακεντρεχείς θα πουν ότι ο μεγάλος αγώνας ήταν μεταξύ Ρωσίας και Κροατίας, αλλά οκ...). Κάθε κουβέντα έχει κόστος. Κυρίως αυτό που έρχεται να πληρωθεί στις στιγμές της μοναξιάς σου.

Όσο για το μέσο άνθρωπο, εδώ καλή μου @brenda θα με βρεις να διατυπώνω ένσταση. Δε γεννιέσαι υπεράνθρωπος. Αποδεικνύεσαι στο αμόνι της ζωής. Ο κάθε μέσος άνθρωπος είναι ένας εν δυνάμει υπεράνθρωπος. Και μεγαλύτερος υπεράνθρωπος από αυτόν που περιμένουν οι θρήσκοι, οι άθεοι Νιτσεϊκοί και μη είναι εκείνος που ζει ανάμεσα στους μέσους ανθρώπους μη νιώθοντας πια την ανάγκη να ξεχωρίζει από αυτήν. Πιστεύω στο μέσο άνθρωπο. Αρκεί να πιστέψει κι εκείνος στο εν δυνάμει μεγαλείο του.

 

Η αρετή της διάκρισης θέλει κάμποσα χιλιόμετρα στο κοντέρ για να μπαίνει σε αυτόματη λειτουργία. Στην αρχή την δουλεύουμε, μέχρι να γίνει δεύτερη φύση (χρόνος, γλύπτης των ανθρώπων παράφορος), μακάρι να την διδασκόμασταν από νωρίς. Στα υποχρεωτικά μαθήματα, φευ, μόνο δουλεύοντας μόνοι και σκληρά την κατακτάμε.
Ενίοτε με δυσκολία και πολλά πισωγυρίσματα.
Όσο για την μοναξιά, είπαμε δεν πολυχωνεύω τον Σαρτρ, αλλά τα έχει πει σωστά, περί καλής παρέας...

Ίσως εγώ να μην το έθεσα σωστά, ίσως απλά κάτι να χάθηκε στην μετάφραση.
Όταν μίλησα για υπεράνθρωπο, δεν το είπα Νιτσεϊκά, παρά με την έννοια της υπέρβασης.
Υπέρβασης όλων αυτών των εμποδίων που ορθώνονται στο διάβα μας να ανέβουμε, να εξελιχθούμε, να φτάσουμε εκεί που μπορούμε, όπως κι αν το μεταφράζει ο καθένας αυτό.
Εν δυνάμει ναι, είμαστε όλοι υπεράνθρωποι.
Επί της ουσίας, η πλειοψηφία δεν αξιοποιεί τις δυνατότητες αυτές, που ενυπάρχουν.
Στο υπόλοιπο κομμάτι της διατύπωσής σου, πραγματικά δεν έχω καμία διαφωνία.
Εγώ πιστεύω στον άνθρωπο, ανεξαρτήτως επιπέδου, ακόμη κι ο πιο εφησυχασμένος μπορεί να αφυπνιστεί και να φωτιστεί, ακόμη και σε μια στιγμή, ακόμη κι ο πιο ανήσυχος, μπορεί να φάει την ζωή του ολόκληρη και να κάνει μία τρύπα στο νερό. Βούληση, εμπειρία, συγχρονικότητα και αυτός ο αστάθμητος παράγοντας που δεν θέλω τώρα να τον κατονομάσω, κατ΄ιδίαν, πολύ ευχαρίστως.
Και ο μέσος λοιπόν, μπορεί να αλλάξει επίπεδο.
Αρκεί να το θελήσει πραγματικά.
Το πρόβλημα είναι στην βούληση και στον εφησυχασμό.
Αφυπνισμένοι και καθεύδοντες, ή αλλιώς, η αρμονία των αντιθέσεων.
 
Πάντα μεγάλη χαρά να συνομιλώ μαζί σου, καίτοι διαδικτυακώς... 

 

Η θεμέλια αρχή της κβαντικής μηχανικής στον οποία αναφέρεσαι είναι η αρχή της απροσδιοριστίας του Χαιζενμπεργκ και η εφαρμογή της στους ανθρώπους έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον και σαν παιχνίδι για (nerd σαν και) μένα τουλάχιστον.
Θα συμφωνήσω μαζί σου στο ότι όσο εστιάζεις στο ένα, χάνεις στο άλλο...εύστοχη ερμηνεία/μεταφορά της αρχής του Χαισενμπεργκ.Δεν γνωρίζω απο φιλοσοφία Ζεν αλλά σε πιστεύω και είναι όντως αξιοθαύμαστο.
Κοιτώντας λίγο πιο διερευνετικά την αρχή της απροσδιοριστίας,θαρρώ να συναντήσουμε πιο εντυπωσιακά πράματα.
Η αρχή απροσδιριστίας περιγράφει την αδυναμία να γνωρίζουμε απόλυτα την θέση και την ορμή ενος σωματιδίου,ότι αν έχουμε μεγάλη ακρίβεια στο ένα θα έχουμε σφάλμα στο άλλο. Και αυτό δεν είναι πειραματικό λάθος, είναι η φύση της ύλης.
Ο άνθρωπος που έστιαζει στην θέση του, που βρίσκεται μέσα στον χρονικό συνεχές , στο τώρα δηλαδή(θέση), μπορεί και να αντιληφθεί ότι οι τρόποι εκτόνωσης πόνου που είχε κάπου κάποτε (ορμή)δεν συγχρονίζονται με το τώρα,υπάρχει σφάλμα στους τρόπους . Ίσως ο κ. Μ να τό ξερε αυτό, δηλαδή ίσως να γνώριζε οτι βασανιζόμενος για να γίνει βασανιστής στο μέλλον, θα πρέπει να μην έχει επίγνωση του τώρα στο οποίο θα βρεθεί και θα εστίαζει στην εκτόνωση του τραυματικού παρελθόντος του με μεγάλη ακρίβεια. Ποιός να ξέρει;