Club Libertine: Πήγα, είδα, αναφέρω.

χαίρετε και από εμένα λοιπόν μετά από καιρό αυτό το γραπτό είναι που βρήκα πρώτο και δίαβασα ακι το βρήκα ενδιαφερόν σαν γραπτό γιατί το μέρος μάλλον απογοητευτικό για εμένα και τις δικές μου απαιτήσεις ,θα τολμούσα να το χαρακτηρίσω αδιάφορω..

 

Οι ψυχές χρωματίζουν όταν νιώθουν την ιστορία που λες, και ας είναι παξιμάδι από την ξηρότητα. Δεν χρωματίζονται οι ιστορίες γιατί τότε υπάρχει κίνδυνος να μην γίνουν πειστικές.

Τίποτε δεν είναι τυχαίο...
Έχω ένα περίεργο συνήθειο. Όταν ξερνάω να κοιτώ πάντα τι βγάζω. Το κοιτάω καλά. Το σκαλίζω. Έτσι καταλαβαίνω τι με ενόχλησε. Δείξτε τα προιόντα του εμετού σας, ατόφια και όχι χρωματισμένα με νερομπογιές, που φεύγουν μόλις πέσει σταγόνα πάνω τους.

Αυτή είναι η δική μου προτροπή.

Αστάρτη

 

Που ουδεμία σχέση με το Club Libertine έχει, Astarty.

Να Ε/επιτρέψουμε στο νήμα να ανασάνει, τί λες κι εσύ;

Βλέπω μερικά ποστ που μάλλον πρέπει να αποσπαστούν σε άλλο νήμα με τίτλο "ποιητικές γενικότητες επί προσωπικών εμπειριών" και ευχαρίστως το ανοίγω και τα πηγαίνω εκεί... αλλά μπορεί και να μη χρειαστεί αν μείνει ως εδώ το θέμα των γενικοτήτων <χαμόγελο>

 

Ίσως όχι με το κλάμπ...αλλά σίγουρα με την προσωπική ιστορία του φίλου Dream.
Σε αήδιασα ε; Καμμιά φορά η αλήθεια είναι αβάσταχτη. Μα όμως είναι για όποιον αντέχει.

Αστάρτη

 

DreamMaster και ΧφΚ ...
Ευχαριστώ...
Συγνώμμη Tender lilly...

 

Δεν πήγα, έμαθα.
Δεν θα αφηγηθώ δική μου ιστορία.
Δεν θα σας πώ ούτε καν ένα χαριτωμένο παραμύθι. Θα μεταφέρω εμπειρίες φίλου, στη Γερμανία.
Η Ολλανδία, έτσι κι αλλιώς, είναι αποβουτυρωμένος οίκος ανοχής - σε κάθε έκφανση του εμπορευματικού πουριτανισμού.
Στην περίεργη Deutschland, με το απύθμενο βάθος και Κουλτούρας και Πολιτισμού (δυό εντελώς διαφορετικά πραγματα - Kultur vs Zivilization), λειτουργούν χώροι διοργάνωσης σεξουαλικών parties, δίχως συγκεκριμένη ιδεολογική ταυτότητα (libertine, λόγου χάριν).
Απλώς, βρίσκεις το τηλέφωνο σε ειδικά περιοδικά και σου δίνει τη διεύθυνση ο αυτόματος τηλεφωνητής. Λειτουργούν καθημερινά, πολλές φορές με πρωινή και νυκτερινή συνεδρία.
Ορισμένα είναι μονοθεματικά: swinging - swap.
Άλλα έχουν εβδομαδιαίο πρόγραμμα: πχ, την Τρίτη αμφισεξουαλικό, την Τετάρτη ουρολαγνικό, την Παρασκευή εκτόξευση σπερματικών υγρών (Abspritz) κοκ.
Τα κοπροφιλικά διοργανώνουν, συνήθως, μια μηνιαία συνεστίαση - στο ενδιαίτημα μιας ιέρειας του είδους ή συχνότερα σε μικρά επαρχιακά πανδοχεία που νοικιάζονται για το Weekend, κυρίως στην Τσεχία λόγω φθηνότερων τιμών. (Υφίστανται και KV - Kotzen, για όσους θέλγονται από εξεμέσεις).
Τα bdsm είναι πάντοτε τα περισσότερο επαγγελματικά και αγοραία: κοστίζουν, μαθαίνω, κάτι λιγότερο από τα κοπρολαγνικά (παρά τον ακριβότερο εξοπλισμό τους, αφού τα τελευταία θεωρούνται το νέκταρ και η αμβροσία της "διαστροφής" και κόποις κτώνται τα ποθητά των προϊόντα).
Αλλά τα διευθύνουν αμείλικτες πουτάνες της κακιάς συμφοράς, με βαρύγδουπους και γελοίους τίτλους, κάτι σαν Domina Ksestrissova Syrmatoplehtena - είναι όλες ευτραφείς και μεσήλικες, ευγενείς και αποφασιστικές.
(δεν αναφέρομαι σε μπουρδέλα, τα οποία με πληροφορούν πως είναι αρτιότερα οργανωμένα -δεν τα έχω επισκεφθεί, αλλά γνωρίζω ότι έχουν λεπτομερέστατους, ανηρτημένους, τιμοκαταλόγους, απολύτως εξειδικευμένους).
Για τα κανονικά παρτουζιαρέϊκα parties σε ιδιωτικά venues οι τιμές κυμαίνονται από 150 ως και 200 ευρώ, τα υπόλοιπα, περισσότερο kinky, λέγεται ότι φτάνουν και τα 500, χωρίς περιορισμό χρόνου συμμετοχής όσο κρατάει η ομαδική γιορτή - ( ξενοδοχεία: για 4 ημέρες συλλογικών αφοδεύσεων πληρώνεις και 800 περιλαμβανομένου δωματίου και πρωινού).
Υπάρχει "πόρτα", μάλλον ελαστική και σπανίως από μαύρο μπρατσά - συνήθως κοπελούδα υποδέχεται τους ρέκτες στους ναούς ημερησίας εκτονώσεως..
Το αντίτιμο της προσκαίρου απολαύσεως, για φορολογικούς λόγους, νοείται ως ρεφενές για τους ξηρούς καρπούς και όχι ως εισιτήριο.
Το ντουλαπάκι δεν χρεώνεται, ούτε η πετσέτα για το ντους.
Οι διαδρομές προς τον παράδεισο, είναι όπως τις περιγράφει ο Dream: εθνική (Autobahn), δημοσιά, χωριουδάκι, αγροικία ή γκαράζ - κατάλληλα επιπλωμένο με στρώματα αφρολέξ παντού και ένα μπαράκι όπου παρέχεται μόνο μπύρα, από αλκοολούχα.
Αν κάποιος παραφερθεί απομακρύνεται ο ίδιος - κλωτσηδόν - ή, τουλάχιστον, το ποτό του.
Έχουν όλα ανεξαιρέτως δυό ή τρεις παλλακίδες, παρεχόμενες από το κατάστημα και διαχειρίστριες κάθε δρώμενου, επειδή η αναλογία ανδρών - γυναικών είναι κατά κανόνα 40/1.
Ο γνωστός μου έχει πάει σε αρκετά.
Κρατώ κάποια ενδιαφέροντα, εξ όσων μου εκμυστηρεύθηκε:
Το αμφισεξουαλικό, με δύο γυναίκες επαγγελματίες - τη σύζυγο του μπάρμαν κι άλλη μια νεάνιδα - που συνουσιάζονταν αναμεταξύ τους και, φυσικά, με οποιονδήποτε σε κάθε πιθανό συνδυασμό, όταν η πρώτη έδινε το σύνθημα μεταβάσεως στους καναπέδες.
Παρίσταντο ένας τρανς (απαγορεύεται να μετάσχει σε διαφορετικού είδους ημερίδες) και ένας τραβεστί, προσφορά των διοργανωτών.
Οι περισσότεροι άνδρες φορούσαν γυναικεία εσώρουχα, αλλά υπήρχαν και μερικοί νταβραντισμένοι κωλόμποι, που τον έμπηγαν αδιακρίτως, ωστόσο παίρνανε και πίπες.
Όλος ο - μεγάλος - χώρος εκοσμείτο από καλάθια γεμάτα προφυλακτικά.
Καθ' όλη τη διάρκεια της σεμνής τελετής προσήλθαν, μου είπε, δύο ζευγάρια, ένα νεαρό και ένα υπέργηρο (περίπου 75 & 65).
Οι σύζυγοι διέθεσαν τις συμβίες τους στους παρόντες συνανθρώπους τους. Ο νέος επιλεκτικά, ο υπερήλιξ με τεράστια γενναιοδωρία, απασχολημένος καθώς ήταν με κάτι νταλικέρηδες.
Σύνολο θηλέων:4 (με τις 2 νυμφευμένες).
Ανδρών: 60 (περίπου 45 παρενδυτικοί).
Τρανς: 1 (έμμισθος).
Τραβεστί: 1. (μέλος του προσωπικού).


Σε έτερο πάρτυ, "φυσιολογικό" και ημι-FKK (γυμνιστικό) , απαγορεύονταν τα ομοφυλοφιλικά μεταξύ αρρένων, ωστόσο οι θηλυκές παρουσίες (με αδιευκρίνιστο status ως προς το ερασιτεχνικόν της εργασιακής σχέσεως) ήσαν κατά τι περισσότερες (80α/10γ - κανένα ζεύγος).
Η λαοτινή ερωμένη του ιδιοκτήτη επιχειρούσε στο σαλόνι, κυρίως one on one με πολλούς όμως παρατηρητές και οι υπόλοιπες στα γύρω δωμάτια με τον πάσα προς τούτο προσερχόμενο.

Το φιλικό μου πρόσωπο απήλαυσε το διονυσιασμό των οργιαστικών στιγμών.
Τόσο που μετά από τις ακραίες αυτές λαγνείες, και δίχως να βατεύσει ή να κωλοπλακωθεί, πλήρωσε κάτι παραπάνω για να επισκεφθεί το πλησιέστερο πορνείο, όπου με κάτι κιτρινούλες ή αραπίτσες ομαδόν έσπειρε το Σύμπαν με τους χυμούς του.
Τούτο το είπε ποιητική αδεία.
Η εκσπερμάτισις του αποκλείεται να είναι τσουνάμι.

 

Τετοιου ειδους παρτυ οπως αυτο που μας περιεγραψε ο DreamMaster εχουν γινει και στην Αθηνα σε ιδιοτικο χωρο (σπιτια). βεβαια εχει πολυ λιγοτερα ατομα και φυσικα για να παει κανεις πρεπει να τον παει καποιος οπου εμπνεει εμπιστοσυνη στους αλλους και μπορει να εγγυηθει γι'αυτον.
Απαγορευετε αυστηρως η εισοδος σε ''επαγγελματιες'' και φυσικα για να μπεις ειναι δωρεαν. ( Τα εξοδα συνηθως καλυπτονται απο τον ιδιοκτητη του χωρου)μερικοι/ες πανε με το μπουκαλι και τα ξηροκαρπια τους...
Υπαρχει απολυτη εχεμυθεια και ποτε δεν θα ''βγει'' τιποτα σε τριτους.
Καποτε πηγε να γινει κατι αναλογο και στην Θεσσαλονικη αλλα τελικα δεν εγινε επειδη το εμαθε ΕΝΑΣ ασχετος με τον κυκλο, και με το φοβο μην το μαθει και δευτερος ακυρωθηκε....

 

Υπάρχει ένα ρητό στην BDSM κοινότητα: οι δύο μέτριοι αισθητικά που παίζουν σ'ένα club είναι καλύτεροι από τους ομορφότερους θεατές που δε μιλάνε σε κανέναν.

Πολλές φορές ακόμα και οι θαμώνες ενός club περιμένουν κάτι να τους «καταλύσει» την απελευθέρωση.

Πριν από σχεδόν ενάμιση χρόνο, πήγα μια φίλη στο πρώτο της club (στο συγκεκριμένο δεν είχα ξαναπάει). Όλοι ήταν γνωστοί, «απελευθερωμένοι» και (υπέθεταν, βάση της διαφοράς ηλικίας μας), πολύ πιο έμπειροι.

Οι πρώτοι που παίξαμε ήμαστε εμείς (εκείνη έπαιζε για πρώτη φορά δημόσια!), και μετά από αρκετή ώρα μάλιστα. Αμέσως μετά ξεθάρρεψαν όλοι και όρμησαν στα παιχνίδια λες και μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν ταμπού να τα αγγίξουν.

Xρειάζεσαι αυτούς τους καταλύτες σε όλες αυτές τις ομάδες. Η ειρωνία είναι ότι τέτοια άτομα είναι συνήθως σε δύσκολη θέση εκτός κι αν είναι πολύ καλοί στη διπλωματία, γιατί πέφτουν θύματα φρικτού κουτσομπολιού, μελοδραμάτων, «κοίτα τι φοράει», «δεν μαστιγώνει σωστά», «δεμ ξέρει τι της γίνεται, αυτό έπρεπε να τον πονάει παραπάνω» (το ακούσα μαζί μ'εκείνη τη φίλη στο προαναφερθέν club -- φυσικά δεν ήξεραν ότι γνωρίζαμε ο ένας το σώμα και τις ανοχές του άλλου και παίζαμε μ'αυτές), κλπ κλπ.

 

Κρίμα που δεν έχω πάει ποτέ σε τέτοια μέρη. Αν και οι περιγραφές μου φέρνουν θλίψη θα είχε ενδιαφέρον να το δω. Δεν αποκλείεται να πάω αν βρεθώ κατά κει.

Επιτρέψτε μου κάποιες σκόρπιες σκέψεις σε σχέση με τη θλίψη που ανέφερα.

Η ηδονή της παρακμής (είτε γιατί η βουτιά στην κόλαση είναι καθαρτική – είτε γιατί η αυτοκαταστροφή είναι από μόνη της ηδονική) δεν επέρχεται παρά μόνο όταν είναι ατόφια, παρορμητική και κυρίως, επικίνδυνη. Το όλο προστατευτικό κλίμα στα clubs αυτά, που διαφαίνεται στις περιγραφές, σχεδόν αποστειρώνει την ατμόσφαιρα και απομακρύνει ουσιαστικά την αμαρτία. Και όταν λέω αμαρτία δεν εννοώ ασφαλώς να τον χώσεις ή να τον πάρεις. Εννοώ το να φεύγεις άφραγκος, διαλυμένος, να μυρίζεις αρώματα του κιλού, να λες χαμογελώντας «πως έμπλεξα πάλι», να το εννοείς, αλλά να μην το ’χεις μετανιώσει, ή κάτι ανάλογο.

Αυτόματα πήγε το μυαλό μου στη σύγκριση των libertine clubs με τα ελληνικά ή ανατολικοευρωπαϊκά κωλάδικα. Σας έχω πει για ένα φίλο μου αμαρτωλό. Αυτός με πήγε μερικές φορές εκεί και θαύμασα.

Θα μου πείτε άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Μπορεί. Αλλά όταν περνάς μια πόρτα και αγγίζεις μια μπάρα ένα πράγμα ψάχνεις. Να ξεφύγεις.
Οι ενστάσεις γίνονται δεκτές και κατά βάση, απορρίπτονται.

Η δεύτερη αιτία της θλίψης μου είναι αυτό που λέμε άτιμη κενωνία. Είχα τη μεγάλη τύχη να φιλοξενηθώ σε ιδιωτικές επαύλεις Ρώσων επιχειρηματιών ή να γευματίσω μαζί τους σε επαύλεις απολαύσεων (πισίνα – μασάζ – σάουνα - μπαρ – εστιατόριο – χορός – καλά κρασιά – ακόμα καλύτερα κορμιά- απόλυτος σεβασμός στην επιθυμία). Ο λιμπερτινισμός εκεί μπορεί ν’ ανθίσει χωρίς καμία προσπάθεια. Ομως αυτά δεν είναι για τον καθένα. Οι υπόλοιποι, οτι και να κάνουμε, από εκπτώσεις ψωνίζουμε.

Και εν πάσει περιπτώσει, αν δεν ζούμε τώρα, είναι αυταπάτη να περιμένουμε να ζήσουμε όταν ανοίξουν αυτά clubs στην Ελλάδα.

 

Παιδια οσοι μπορειτε και εχετε τις ευκαιρίες απολαυστε τις..

 

.... μάζευε κι ας είν' και ρόγες.

ολο και θα πετύχεις και καμιά ζουμερή.

 

Κyrie G, έχεις απόλυτο δίκιο πως η οργάνωση τέτοιων ‘‘happenigs’’δεν έχει καμία σχέση με τη γνήσια ακολασία και τους τόπους που τη βίωσαν ή τη βιώνουν οι απανταχού ''καταραμένοι'', αφήνοντας πίσω τους κάθε φόβο και κάθε ελπίδα.

Το ότι υπάρχουν διοργανώσεις που ‘‘όλοι παίρνονται με όλους’’ για ένα τρίωρο,
μετά φορούν το κουστουμάκι τους για να συνεχίσουν τις μπίζνες, σίγουρα δεν τους κάνει λιμπερτίνους ούτε διαφέρουν σε τίποτα από τα πλαδαρά πλάσματα που περιφέρουν την ανία τους στα μοδάτα clubs.
Για όσους η παραβατικότητα αποτελεί στάση ζωής με φιλοσοφική βάση, εκδηλώνεται σαν το χείμαρρο, ρουφάνε τη ζωή μέχρι το μεδούλι, αφήνονται σε δυνατές παρεκτροπές, έστω κι αν βρίσκονται στο χείλος της πτώσης.
Όπως περιγράφει ο αγαπημένος μου ποιητής και πεζογράφος Γιώργος Ιωάννου... ‘‘Όλα τα προσόντα γι’ αυτό τα έχω, ακτημοσύνη, περιφρόνηση προς τα υλικά αγαθά, αμαρτωλό βίο και διάθεση, δίψα για ταπείνωση και εξευτελισμούς, αγάπη προς τους κατατρεγμένους, προς τους αλητόβιους, αγάπη προς τις αδελφές, αγάπη προς τα τεκνά, πόθο για το σκοτάδι μέσα στα διαθλασμένα φώτα, πόθο για το άβατο μέσα στο βατό, πόθο για το άπειρο μες στο πεπερασμένο, πόθο για φόνο, πόθο για λαγνεία, πόθο για κλοπές και συντριβές’’.
Γιώργος Ιωάννου: ‘‘Ομόνοια 1980’’εκδ: Κέδρος

Θα διαφωνήσω στο σημείο που περιγράφεις την αιτία της δεύτερης θλίψης σου.
Γράφεις ότι ο λιμπερτινισμός μπορεί να ανθίσει σε επαύλεις απολαύσεων, χωρίς καμία προσπάθεια.
Σίγουρα το σκηνικό είναι χλιδάτο και οι μαινάδες-επιθυμίες, έτοιμες προς ικανοποίηση.
Όλοι μας έχουμε φαντασιωθεί τέτοια σκηνικά και βέβαια κάποιοι τυχεροί, όπως εσύ, τα έχουν ζήσει και απολαύσει δεόντως.
Το (θεωρητικό) ερώτημα είναι, σ’ ένα τέτοιο άρτια οργανωμένο περιβάλλον, όπου ζάπλουτοι επιχειρηματίες τέρπουν εαυτούς και αλλήλους βάσει του ‘‘δούναι και λαβείν’’, πέραν της αισθητικής απόλαυσης, ο ερωτισμός βρίσκει την πηγαία διάλεκτό του;
Μήπως την γνωρίζει καλύτερα η γυφτοπούλα στο χαμάμ; (κι ας ψωνίζει από εκπτώσεις)