Club Libertine: Πήγα, είδα, αναφέρω.

Απίστευτο… εσάς (και τις πιθανές ενστασεις σας) είχα στο μυαλό μου όταν έγραφα «Ο λιμπερτινισμός εκεί μπορεί ν’ ανθίσει χωρίς καμία προσπάθεια» υπονοώντας ότι δεν ανθίζει κατ’ ανάγκη από τους ανόητους ζάπλουτους (που μερικοί δεν είναι καθόλου ανόητοι) αλλά ότι είναι ένα εξαιρετικό περιβάλλον για ένα λιμπερτίνο να εκφραστεί παντιοτρόπως. Και φυσικά εξέφρασα τη «θλίψη» μου γιατί ο μπαμπάς μου χάρισε άφθονη κουλτούρα αλλά μηδενική περιουσία να την ξεκοκαλίσω (μαζί με την κουλτουρα που την εχω ηδη ξεκοκαλίσει).

Όσο για τη γυφτοπούλα, σ’ ευχαριστώ γιατί μου θύμισες κάποιες απ’ τις πιο απόκοτα επικίνδυνες και απολαυστικές στιγμές της ζωής μου.

ΥΓ. Ένα από τα βασικά στοιχεία ενός άρτια οργανωμένου περιβάλλοντος είναι να μη αφήνει καμιά υπόνοια περί της οργάνωσης του. Σαν τα αληθινά καλά εστιατόρια και ξενοδοχεία που πρωταγωνιστής είναι ο πελάτης και όχι ο βλαχοσνομπ σερβιτόρος.

Τα ιδιωτικά events που ανέφερα σε ντάτσιες της νέας επιχειρηματικής τάξης (εννοείτε τι εννοώ) είχαν όντως ποιοτική διαφορά. Πάντα το σπιτικό φαγητό έχει την αξία του.

 

Dolmance,

δώσατε ένα εξαίρετο, fac(k)tual συμπλήρωμα στην δική μου μάλλον ιμπρεσιονιστική περιγραφή.

Να διασαφηνίσω απλώς ότι ο χώρος που περιέγραφα βρίσκεται στο Βέλγιο, και όχι στην Ολλανδία. Εχουν πολλά στραβά οι Βέλγοι, αλλά ακόμη ανθίστανται κάπως στην πλήρη οργάνωση (και εμπορευματοποίηση) των Γερμανών, καθώς και των άλλων κόπανων που λέν στον εθνικό τους ύμνο ότι τρέχει στις φλέβες τους αίμα γερμανικό.

Πάραυτα, σας ψέγω που δεν διαφωτήσατε την τρυφερή λίλλυ, και ημάς, περί του αν ένας λιμπερτίνος μπορεί να είναι και Κυρίαρχος.

Διατελώ,
Dream

 

KyriosG,

δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι "η έλξη της παρακμής" που σίγουρα αιμοδοτεί τα κωλάδικα είναι και η κινητήρια δύναμη για τα πάρτι και τα χάπενινγκς σε κλαμπ λιμπερτίνων και BDSM. Ασχετα αν παρηκμάζουν κι αυτά τα τελευταία, μες στη μανία της κατανάλωσης.

Στο κλαμπ που περιέγραψα, ουδείς έκλαιγε την μοίρα του μεθόκοπος, βλαστήμαγε τη γυναίκα του ή την πεθερά του στην μητρική του ούτε κομπορημονούσε για το χρήμα του που θα αγόραζε όλη τη βότκα που βγάζει ο Βόλγας - πράγματα διόλου ασύνηθα σε κωλάδικα που αναφέρεις μετά τις 02:00.

Υπήρχε ένα γενικά χαρωπό κλίμα "απελευθέρωσης", σε άλλους πιο έκδηλο, σε άλλους όχι.

Η παγίδα που βλέπω εγώ σε αυτούς τους χώρους (και σχολιάζω έτσι και αυτά που ορθώς γράφτηκαν από slave-shadow & Panacotta of Doom) είναι πως αν έχεις καταπιέσει αρκετά μιαν επιθυμία έκφρασης επί μακρόν, λογικό είναι, όταν σου δωθεί η "ευκαιρία" (χώρος, πλαίσιο..) να εκφραστείς, είτε να ουρλιάξεις είτε να βουβαθείς (από φόβο πως αν ανοίξεις το στόμα σου θα "ουρλιάξεις", δεν μπορεί να "αρθρώσεις"..).

Σ΄αυτό το κομμάτι παίζουν ρόλο οι "καταλύτες" σε αυτούς τους χώρους- δίνουν έναν κάποιο "τόνο" στις κορόνες της βραδιάς, και απλώς εμένα μου αρέσει καλύτερα αν οι καταλύτες δεν πληρώνονται επί τούτου, βίτσια είναι αυτά 

Dream

 

Αγαπητέ Dream,

καταλαβαίνω την άποψή σου, που άλλωστε είναι και εν πολλοίς και δική μου, για τα τεκταινόμενα (γενικά) μετά τις 2:00 στα μέρη αυτά. Αλλά κάθε χώρος και κάθε κόσμος έχει πολλές αναγνώσεις που εξαρτώνται από την οπτική και το βάθος της μελέτης, καθώς και πτυχές αθέατες στους παρατηρητές. Δε σκοπεύω να τις αναπτύξω γιατί δεν είναι το κυρίως θέμα, αλλά και γιατί δε θέλω να μπω σε μια τέτοια συζήτηση.

Όσο για την "έλξη της παρακμής" δε μπορώ να απαντήσω εκ μέρους όλων, ουτε έχω τις γνώσεις να τεκμηριώσω κάτι θεωρητικά. Από τη μεριά μου λοιπόν λέω, πως το πιο εξιταριστικό κεφάλαιο των θρησκευτικών ήταν τα Σόδομα και τα Γόμορρα και πως έκτοτε η παρακμή ασκεί μεγάλη γοητεία πανω μου. Δε βρίσκω καμία έλξη στον έλεγχο που συντηρείται, αλλά στον έλεχγο που κατακτάται ή ανακτάται (πράγμα που προυποθέτει πως κάποτε χάνεται). Όλα αυτά σε ότι με αφορά.

ΥΓ. Με τούτα δεν απαξιώνω τα clubs που περιγράψατε. Όπως είπα δεν τα έχω δει. Οι περιγραφές εδώ (και κυρίως η αναλογία m/f χωρίς τη συνδρομή επαγγελματιών καθώς και η γενική συζήτηση με το σπλιπάκι) μου έδωσαν μια αίσθηση club γυμνιστών, που μπορεί να είναι και λάθος. Ελπίζω να είναι λάθος.

 

Απάντηση: Re: Club Libertine: Πήγα, είδα, αναφέρω.

 

Αγαπητέ DreamMaster,
προτού επιχειρήσω την ανάλυση που με παρότρυνες να κάμω- καλοσύνη σου, σκέφτηκα να παραθέσω ορισμένους στίχους από παλαιά ρεμπέτικα, όσους απεικονίζουν την εξελληνισμένη εκδοχή του μαλθακού (κατά κανόνα) Κυρίαρχου ("μαμά δεν το τρώω το αυγό μου!", είναι η επικινδυνωδέστερη αποστροφή του) καθώς και εκείνη του γηγενούς λιμπερτίνου (γνήσιου, κάποτε, χασικλόμαγκα και αλανιάρη, χαμούρη και λεπιδοβγάλτη).
Θα το πω: προβαίνω στο διάβημα αυτό, επειδή οι εννοιολογικές διακρίσεις φιλτάτης κυρίας με παραπέμπουν σε συμβολαιογραφικές πράξεις που αφορούν ρομαντικές υπάρξεις και περιπαθή αισθήματα.
Εμέ, απορία μόνον μου προκαλούν: αναβιώνει ο 18ος Αιών.; Από μιαν άποψη, είθε ούτως να έχουν τα πράγματα. Θα ξαναρχίσουν τα γαμήσια, έστω και στη ζούλα, αλλά δίχως lifestyle. Διότι, δια να τσιμπήσεις τον καβλόν χρειάζεται να γνωρίζεις και που ενεδρεύει.

Ο συνήθης ιθαγενής Κυρίαρχος, άδει για για την υποτακτική του:
"Το ξημέρωμα ροδίζει
και ο κάβουρας γυρίζει,
δίχως τη συμβία πάλι
κούτσα-κούτσα στ' ακρογιάλι."

Ή ίσως εκείνη τον πληροφορεί:
"Το τραγιασκάκι σου στραβά,
ρε φίλε, μην το βάζεις
κι αν αγριάδα μού πουλάς,
εμένα δεν τρομάζεις.....
Το τραγιασκάκι σου στραβά,
ρε φίλε, μην το βάζεις.

Το τραγιασκάκι, φίλε μου,
βγάλτο και δε σου πάει,
όση φιγούρα μου 'κανες
αυτό σου τη χαλάει."

Ο αρχοντοτσούτσουνος λαδιάρης σέρνει πίσω το ζωνάρι απ' το καλντερίμι και αναφωνεί, με τη σειρά του:
"Μάγκες, πιάστε τα γιοφύρια,
μπάτσοι, κλάστε μας τ' αρχίδια.
...Μπάτσοι και χωροφυλάκοι βρε, μας ξυρίσαν το μουστάκι....
(Πρακτική που εφήρμοζε ο αστυνομικός διευθυντής Μπαϊρακτάρης στους αρχιδομαγκίτες του Ψειρή - εξούριζε τον μισό μύστακα).

"Βρε μάγκα το μαχαίρι σου
για να το κουσουμάρεις,
πρέπει να έχεις την ψυχή
καρδιά για να το βγάλεις."
(Και όταν το κραδαίνεις να μην εισδύει στα οπίσθια σου).

"Σε μένα δεν περνάν αυτά
και κρύψε το βρακί σου
γιατί μαστούρης θα γενώ
και θα 'ρθω στο τσαρδί σου."
(Απειλή vanilla γαμευτού προς Αφέντη)

Πόσες κλωτσιές έχεις να φας
που πάντα νταηλίζεις
και στα καλά καθούμενα-κορόιδο,
όλο τον κόσμο βρίζεις.
(Συμβουλή αγριωπού γαμιόλη προς ψωνισμένο Άρχοντα).

Ηπειρώτες κουλουράδες
και Μυτιλινιοί λαδάδες,
Καλαματιανοί εμπόροι
και Βολιώτες τρακαδόροι.
(Περιγραφή φάρας ημεδαπών κυριαρχαίων)

Μια μοδιστρούλα απ' του Ψειρή
μ' έκαν' αλάνι και μπεκρή
και τώρα μ' απαράτησε
κι άλλονε αγάπησε.
(Σεκλετιασμένος Μαστεράς)

Στους Ποδαράδες μια μικρή,
πολίτισα, ψομαθιανή,
δυό μήνες με κορόιδεψε
και μ' άλλονε μου τόσκασε.
(Ο ίδιος)

Στο Περιστέρι άλλη μια,
κούκλα, πεντάμορφη σμυρνιά,
αυτή τα πήρε ούλα μου
και μ' έκαψε, μανούλα μου.
(Το θλιβερόν τέλος του προλαλήσαντος αρχηγεύοντος)

Το μεγαλείο του γηγενούς κυριάρχου:

"Άιντε τον καημένο τον Μποχόρη
τον τυλίξανε στην πλώρη,
και του πήρανε στο ζάρι
το καινούργιο του ζωνάρι."
(Δήλωσις περί ασυμβατότητος Κατισχύσεως και μπαρμπουτιού)

"Εχθές μου 'ρθε μια μπηχτή
πως την κάνανε με άλλον τσακωτή".
(Το σαιξπηρικόν δράμα του Ηγεμόνος)

"Μια ξυλιά με το καμτσίκι είναι αιώνιο ρεζιλίκι".
(Παράπονο ψωλοκομπρεσερά για τη μεταχείριση που ο προαναφερθείς Μπαϊρακτάρης επεφύλασσε στους αυταρχικούς αφεδρώνες των μαγκαίων)

Ο γραικός λιμπερτίνος, πριν τον ολικόν εκφλουφλισμόν της κενωνίας της καριόλας - γαμώ τα βάρδουλα του Grand Cherokee:

"Ο Μάρκος είν' ο γκιούλ-μπαξές,
ο Μπάτης είν' η πούλια,
ο Στράτος ο αυγερινός,
κι ο Ντίνος τα λουλούδια.

Για δούλους έχω υπουργούς,
γκαρσόνια τραπεζίτες
και στον μπαξέ μου κηπουρούς,
όλους τους κυβερνήτες.

Για φίλους έχω τον Κεμάλ,
βρε, και τον Μουσολίνι,
ένας ν' ανάβει το λουλά
κι άλλος να μου τον σβήνει.

Την Γκρέτα Γκάρμπο γκόμενα,
την Μάρλεν Ντίτριχ ερωμένη
και στον Νοβάρο τον τρανό,
εδάνεισα μια χλαίνη".
(Ελευθεριάζων με πολιτικές ανησυχίες).

"Τι άλλο θέλεις να σου πω,
μάσε τις καρπαζές σου
και πες του μάγκα σου να 'ρθει
να φάει και τις δικές του".
(Λιμπερτίνος όστις συλλάμβάνει τον εραστή του να κουτουπώνεται με στραπόνι από μιστρεσίνα σκυθρωπή).

"Μέσα στη συνοικία σου
με όλους θα μαλώσω
κι από το σόι πούμπλεξα,
γρήγορα θα γλυτώσω".
(Ελευθερόφρων αρρεβωνιάρης, επιζητών ανεξαρτησίαν).

"Κάτσε φρόνιμα Λιλή
και παράτα το βιολί,
αν γουστάρεις σεβνταλίκια,
μη μας κάνεις ζοριλίκια".
(Πανσεξουαλικός και πολυερωτικός ηδονιστής, που τηνε πασάρει άμα λάχει τη Λιλή αλλά δε γουστάρει γκρίνιες κι αγριάδες - ήτοι, "να γαμηθείς αδέσποτα κυρά μου αλλά μη μας κάνεις τουμπερλέκι τα ούμπαλα").

"Νάτος κι έρχεται με φούρια
και με κουστουμιά καινούρια...
Μαχαλόμαγκας με κέφι,
με λατέρνα και με ντέφι".
(Επικούρειος που στο επόμενο βήμα θα γλιστρήσει και επιπλέον θα τις τις φάει από τα γειτονόπουλα, εν χορδαίς και οργάνοις).

Με γυναίκες μην τραβιέσαι,
πάντα μόνος να γυρνάς
και μποέμικα να πίνεις,
πάντα μόνος να γλεντάς.
(Αληταράς τσιγγούνης, που δεν δίνει πουρμπουάρ, ούτε τ' αγγέλου του νερό).

Ποιά ν' αφήσω, ποιά να πάρω;
Και τις δύο τις γουστάρω.
(Ερωτιδεύς αφελέστατος: εκείνες τον γουστάρουν, άραγες 

Εμένα λεβεντόπαιδο
του λιμανιού βαρκάρης
και πριν με πάρεις, μάθε το
πως θα 'μαι ο καβαλάρης.
(Ο πραγματικός Άνδρας - και ιππεύς και καραβοκύρης).

Και τον μπαγλαμά θα παίξω
κι ύστερα θα την πουλέψω.
(Ευφυής ρεαλιστής, καθαρό μυαλό, libertin par excellence).

Μάγκες σάς τόπα καθαρά,
μιλάω μ' ανοιχτά χαρτιά:
γεροντόμαγκα με λένε,
μα πολλά ντερβίσια κλαίνε!
(Αυτοβιογραφικόν, τρόπον τινά, περιγράφει φαντασίωσιν).


Το κοινόν στοιχείον Κυριάρχων-Λιμπερτίνων, σύμφωνα με τις κανονιστικές δεσμεύσεις του ΑρχειοΠριαπικού κινήματος:

"Χθες το βράδυ στην ταβέρνα
έπεσε μια καρεκλιά,
τσακωθήκανε δυό μάγκες
για μια γκόμενα παλιά.

Για σταθείτε ρ' εσείς μάγκες
κάντε κράτει ρε παιδιά,
δεν αξίζει μια χαμούρα
για δυό μάγκες στο ντουνιά".
(Μας την έτζασε η απουτή, όπερ να 'ούμε, χέστηκε η Φατμέ στο Γενή-Τζαμί).

"Πούστης τον πούστη αγαπά
πουτάνα την πουτάνα
κι ο Γιώργης ο κωλομπαράς
τους παίρνει όλους σβάρνα".

(Αριστούργημα 1:
"Χαθήκανε οι Γιώργηδες,
πάνε κι οι ρεμπεσκέδες,
το lifestyle ρήμαξε
τους έρμους τους τεκέδες.
Άσε ρε μούργο τον μπουφέ,
ξέχνα τα κουτσαβάκια,
εδώ γιαπάκια ατρόμητα
κλάνουν στους καναπέδες")
Στίχοι λεσβίας φίλης μου, θανούσης περί τα τέλη του προηγουμένου αιώνος, άμα τη εμφανίσει των New Age φιλοσοφικών ρευμάτων και της "Σκηνής").

(Από: Ηλία Πετρόπουλου, Ρεμπέτικα τραγούδια, 9η επανεκδ., Κέδρος, Αθήνα 1996. (Η συλλογή δεν περιλαμβάνει το ακροτελεύτιον άσμα της τζιβιτζιλικούς που αγαπούσα).

Προσφιλέστατε μου Dream,
δεν ήθελα να πληγώσω την καρδία σου, η ευαισθησία της οποίας συναγωνίζεται την τρυφερότητα της ιδικής μου.
Σκέφτηκα, όμως, ότι με τον διάλογο μας δυνάμεθα να συνεισφέρουμε εις τον κατευνασμό της ψυχικής ορμής κάποιων συνανθρώπων μας.

(Αριστούργημα 2:
"Πάτε ρε πίκρες μακριά,
φευγάτε στα ρουμάνια,
εδώ λεβέντες μπουσουλάν,
κι ανήμερα αλάνια".
Δημώδες της οδού Γ' Σεπτεμβρίου).

 

Αριστούργημα το compilation αγαπητέ Dolmance.

Σας εύχομαι κάποια στιγμή να μελοποιήσετε και τους 128 κανόνες του Johathan Kay  

Στην ανάγκη και σε ρεμπέτικο.

Σο συμπέρασμα που βγάζω μέχρι αυτή τη στιγμή είναι ότι οι Κυρίαρχοι κάνουν τις δουλειές τους πιό διακριτικά από τους λιμπερτίνους... ακόμα και δουλειές που περιλαμβάνουν μέχρι και ουρλιαχτά   όχι δικά Τους ουρλιαχτά, με την έννοια ότι δεν ουρλιάζουν οι Ίδιοι.

Πάντως δεν θέλω να δημιουργήσω πόλωση. Να αντιληφθώ τη διαφορά θέλω, να γνωρίζω πού πηγαίνω.

Γιατί όμως έχω την αίσθηση ότι η σχέση που έχει ο Κυρίαρχος με τον λιμπερτίνο είναι ανάλογη με τη σχέση που έχει η υποτακτική με την (πραγματική) τσούλα;

 

Ορθώς, νομίζω, έχεις αυτή την αίσθηση, γλυκύτατη μου φίλη!

ΥΓ 1. Αποκαλύπτω μόνο σε εσένα, κρινένια μου, και παρακαλώ να μη μαθευτεί:
Τα αριστουργήματα 1 & 2 τα συνέγραψα ο ίδιος.
Η σαπφίδα είναι το προσωπείον μου, που υποδηλοί ότι έχω έντονες λεσβιακές τάσεις: προτιμώ και εγώ τις γυναίκες.
ΥΓ 2. Απαντώ σε κατ' ιδίαν ερώτησιν (4'45 το πρώτο post, 10'15 το πρώτο edit: πότε κοιμάσαι : δεν κοιμάμαι, επειδή δεν θέλω να στερήσω την Ποίησιν από τας θεοπνεύστους στιχοπλοκίας μου.

 

Αυτό και, άλλα threads, ήταν αρκετά αποκαλυπτικό για μένα. Οπως καταλυτική ήταν και η επίδραση του Αριστουργήματος 1.

Όταν εισήλθα στο forum, δεν είχα παρά μόνο μια αμυδρή ιδέα περί της θεωρίας του BDSM. Δεδομένου ότι σ’ όλη μου την επαγγελματική, ερωτική, κοινωνική (ημερήσια και νυκτερινή) ζωή διατηρούσα πάντα, από φυσικού, ηγετική θέση, με σαφή προτίμηση στις γυναίκες υποτακτικής ψυχολογίας και πολλές κοινές συμπεριφορές με αυτές των «Κυριάρχων», θεώρησα φυσικό να αυτοχαρακτηριστώ ως Μάστερ.

Με την τριβή μου εδώ, διαπιστώνω πως νιώθω άβολα και περιοριστικά με τον αυτοχαρακτηρισμό αυτόν και ενδεχομένως δημιουργώ σύγχυση, με μερικά ανορθόδοξα γραπτά μου, σε μέλη.

Επιπλέον, βλέπω ένα αίτημα προς τους Μάστρες να αισθάνονται και να σκέφτονται όπως θα ταίριαζε στον τίτλο, με ψυχραιμία αγάλματος, αυστηρότητα δικαστή, λογική συνέπεια Βιτκενστάϊν, αυτοσυγκράτηση φανατικού προτεστάντη, … Τούτο το αίτημα προκαλεί ένα σφίξιμο ... στο στομάχι της πληθωρικής προσωπικότητάς μου.

Όσο κι αν ορισμένα από τα χαρακτηριστικά αυτά είναι και στοιχεία (μόνιμα ή μόνο όταν χρειάζεται) της προσωπικότητάς μου θεωρώ πως αν είχα να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου με βάση την πολύ εύστοχη εικόνα της tender lilly θα έλεγα πως νιώθω πολύ μεγαλύτερη συγγένεια με την (πραγματική) τσούλα που φέρεται υποτακτικά παρά με την υποτακτική που εξαναγκάζεται να φερθεί ως τσούλα.

Με άλλα λόγια θεωρώ πως η Κυριαρχική μου συμπεριφορά είναι ένα από τα συμπτώματα της προσωπικότητάς μου και όχι η βάση της και η δικαίωσή της.

Ετσι, για να μην μπερδεύω τους λεξικογράφους του μέλλοντος και να μην νιώθω κι εγώ άβολα, αλλάζω τον αυτό-χαρακτηρισμό μου σε Perv που αφήνει το ανοιχτό το περιθώριο έκφρασης, αλλά διατηρώ το νικ KyriosG με ότι κι αν σημαίνει.

ΥΓ. Θέτω αυτό το post παρενθετικά εδώ γιατί δε θέλω να γίνει συζήτηση «επί προσωπικού». Αν παρ΄ όλα αυτά αναπτυχθεί συζήτηση, οι αγαπητές moderators, μπορούν να κάνουν split  

 

Ο αυθεντικός Κυρίαρχος:
Αστυνομικός Διευθυντής Μπαϊρακτάρης στην 1 (βλ. παραπάνω post #30 και επόμενα).

Ο κυρίαρχος-οδοντόπαστα της σήμερον (2 & 3).

Ρεμπετοειδώς, κάτι Αυθέντες λαϊφσταϊλάδες ανταποκρίνονται πλήρως στην παραίνεση:
"κούνα μάγκα τον κεφτέ σου
να φχαριστηθεί ο τζες σου"
(όπου κεφτές = κλανιάς, κώλος, σουφρίτσα
και τζες = ο οπισθομπήχτης, ο κωλοξεσκίστρας - κάτι σαν τον αρχαιο-ελληνιστή θείο Τάκη, στην αλλοτινή Τρούμπα).

KyriosG, έπραξες σοφά, φρονώ! Το perv περιλαμβάνει εννοιολογικώς και πραγματολογικώς τα αποδέλοιπα, όσα ήθελε προκύψουν...
Ενώ το Master νέτο-σκέτο κάποτε είναι γνήσιο (υπάρχουν μερικοί πρόσβαροι ενθάδε), όμως συχνά παραπέμπει στα παλαιά αλφαβητάρια της πρώτης Δημοτικού: "πι πι το παπί" - συλλάβισε το μπούλη, μη στις βρέξει ο μπαμπάς....

 

Σας ευχαριστώ, Dolmance, που τόσο έμμετρα παρουσιάσατε τις διαφορές Κυρίαρχων και λιμπερτίνων. Οσο για το Αριστούργημα 1, σας βρίσκω και εγώ έναν λαμπρό ποιητή, έστω και εκ του προχείρου!

Στην περίπτωση που η τρυφερή Λίλλυ δεν έχει εντρυφήσει τόσο εις τον λουλά -θα το δεχόμασταν φαντάζομαι χωρίς να την κακίσουμε, δείχνει να ανήκει στο εξαίρετο εκείνο είδος γυναίκας που απέχει από δημόσιες ζεμπεκιές- ας της θυμίσω κατά τι νεότερους στίχους.

Την εποχή που ο Νιόνιος δεν είχε σαλτάρει (όχι να πάρει τη Ρεζέρβα, αλλά γενικότερα) είχε γράψει τον εξής καταπληκτικό στίχο, οραματιζόμενος μια Δευτέρα (ή Τρίτη ή Τετάρτη..) Παρουσία, όπου θα μονιάσουν τ΄ανόμοια:

"Ο Μαρκήσιος ντε Σαντ με έναν χίππι, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά, ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η Παρθένα με το Σατανά.."

Γιατί να βάζει τον Μαρκήσιο με το χίππι; σκεφτόμουν από μικρός. Πολύ μετά, κατάλαβα τι εννοούσε: λιμπερτίνος και Κυριαρχικός, δεν γίνεται, γιατί, απλώς, είναι τα άκρα αντίθετα.

 

O λιμπερτίνος, Dream, υπερέχει μάλλον, του Μαστερά ως προς την ποικιλία και την απροσδιοριστία των απολαύσεων.
Ο Αυθέντης ενδέχεται να υπερτερεί ως προς την ένταση της ηδονής και την επικέντρωση σε ορισμένες πρακτικές, αν είναι γνήσιος - καθ΄ότι πολλοί είναι τζούφιες μελιντζάνες, τουτέστιν κρυπτοπισθολάτρες και πατικωμένοι.
Το είδος εις την ανόθευτον του μορφήν σπανίζει και θα ήτο σκόπιμον να κηρυχθεί, με προσήκον νομοθέτημα, διατηρητέον.
Οι σαδο-υστερικοί το έχουν αφανίσει - ειδικότερα οι προερχόμενοι από τας τάξεις των βιοπαλαιστών οικογενειαρχών, όσους συχνάζουν σε επαγγελματικά ενδιαιτήματα.
Εθήτευσα παλαιότερα εις τον ερασιτεχνικόν χιπισμόν, τρωγλοδύτης εις τας νήσους, και παραλλήλως ανέγνων τας απαγορευμένας, τότε, γραφάς του Μαρκησίου - ως ελευθερόφρονος υλιστού και θεωρητικού της σχέσεως Κυριαρχίας/Υποταγής.
Δεν διεπίστωσα, ωστόσο, απόλυτη ασυμβατότητα - όταν, τουλάχιστον, το χιπαριό νοείτο ως στυγνός και ξέφρενος πανηδονισμός.
Εντελώς αντιθετικά ήσαν, όντως, τα προκείμενα ιδεολογήματα, σαδικά/λιμπερτίνικα από τη μια και χιπικά από την άλλη, όταν ο "ελευθεριασμός", στις δεκαετίες της "pop art" (60's, 70's & εν μέρει 80's), συνδυαζόταν με αγαπητικά, ειρηνιστικά φληναφήματα και συγκεχυμένες "ιδέες" περί "ελευθερίας" και "ατομικών δικαιωμάτων".
Όταν, δηλαδή, ο νεοφιλελευθερισμός επικράτησε ως αυτονόητον. Ήδη προ της Θάτσερ.