D/s με Π/παντρεμένο/η

Οπως πάντα διαφωνώ με τους περισσότερους αν και εκφράζονται ενδιαφέρουσες απόψεις. Βασικά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να δίνουμε βάθος σε όλα τα πράγματα και καταστάσεις, ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχει. Δεν καταλαβαίνω γιατί ακόμα και σε αυτά πρέπει να κουβαλάμε όλα τα χαρακτηριστικά του λαού μας και να γινόμαστε τόσο απόλυτοι, να μην έχουμε καμία αίσθηση του μέτρου.

Εμένα με εκστασιάζει η ιδέα του παράνομου, του εξαιρετικού, του έξω από τα καθιερωμένα, και έτσι ακριβώς βλέπω το bdsm. Δεν ξέρω γιατί οι περισσότεροι από εσάς προσπαθείτε να "νομιμοποιήσετε" το bdsm, να το εντάξετε μέσα στα πλαίσια της καθημερινότητας σας να αποτινάξετε από πάνω σας το στίγμα του ανώμαλου. Δεν βλέπετε ότι έτσι ηθικολογείτε και γίνεστε χειρότεροι από τους "βανίλλα" που αποστρέφεστε? Αν το κάνετε για να τινάξετε από πάνω σας τις ενοχές σας, έχει καλώς, αν όμως το πιστεύετε, τότε ισοπεδώνετε αυτό που υποτίθεται αγαπάτε.

Εγώ λοιπόν όλα αυτά τα θεωρώ ανώμαλα, αλλά μου αρέσουν οι ανωμαλίες, τις γουστάρω και την βρίσκω να κινούμαι στα όρια. Επίσης μου αρέσει που αυτό το πράγμα δεν δεσπόζει την ζωή μου, δεν μπορώ να τρέχω κατοστάρια επί 24 ώρες γιατί θα είχα πεθάνει. Μου αρέσει που είναι το μυστικό μου, η κρυφή μου φαντασίωση, η ανώμαλη πλευρά του εαυτού μου.

Οχι, δεν θα έκανα μία μόνιμη σχέση, με παιδιά και οικογένεια, βασισμένη σ' αυτό το στοιχείο, γιατί τότε το όλο πράγμα θα έχανε την μαγεία του, θα ευνουχίζονταν και θα εκφυλίζονταν. Το bdsm έχει την μοναδική αξία που του δίνουμε, αρκεί να μην εθιστούμε σ' αυτό και του δώσουμε περισσότερο ειδικό βάρος, απ' ότι πρέπει να έχει.

Μεγάλη όμως αξία έχουν και άλλες σχέσεις, η οικογένεια, τα παιδιά, οι φίλοι. Διάβασα αυτό το post με την 62 αρα υποτακτική και γέλασα με την καρδιά μου. Είναι το ίδιο πράγμα σαν κάτι χοντρές γριές 55 -60 χρονών, με τάγκα που τις κοιτάς και κουνάς το κεφάλι σου. Μπορεί εμείς να αρνούμαστε να μεγαλώσουμε, όμως μεγαλώνουμε. Τα πάθη είναι πάθη, αλλά τι μένει στο τέλος? Ενας σύντροφος, μιά παρέα, μια καλή επικοινωνία. Φίλοι μου δεν υπάρχουν σκλάβοι και κυρίαρχοι, όλα παιχνίδια του μυαλού μας είναι, και μία σαπουνόφουσκα μπορεί να είναι πανέμορφη, αλλά σκάει την επόμενη στιγμή....

 

potty65 είναι ενδιαφέρουσα η άποψη σου, δε λέω, αλλά είναι και τόσο αντιπροσωπευτική μίας μερίδας ανθρώπων.
Βλέπεις potty65 υπάρχουν και άλλες ομάδες ανθρώπων που δεν βλέπουν τίποτα το ανώμαλο σε αυτό που βιώνουν, αντίθετα για αυτούς είναι απόλυτα φυσιολογικό γιατί εκεί μέσα, στην καθημερινότητα που έχουν διαμορφώσει ζώντας σαν Κυρίαρχοι και υποτακτικοί είναι ευτυχισμένοι.
potty65 δεν δέχομαι την ρετσινιά της ανώμαλης καλέ μου. Με προσβάλλει, προσβάλλει και όλα όσα αγαπώ.
και να σου πώ και κάτι άλλο... όταν θα φτάσω 62 ας τολμήσει κάποιος τρίτος να μου πεί το τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω στα μούτρα, γιατί με κάτι τέτοιες νοοτροπίες, επειδή το σώμα μας και οι ρυτίδες μας δεν εξιτάρουν πια κάποιους, γινόμαστε πολίτες 2ης και 3ης κατηγορίας και αυτό δεν θα το επιτρέψω σε κανέναν. Σίγουρα οι εντάσεις μαλακώνουν όσο εντονότερες γίνονται οι ρυτίδες, αλλά η ψυχή μέχρι να φύγει απ'το ταλαίπωρο κορμί λαχταράει, θέλει, ζητάει, δημιουργεί και έχει δικαίωμα να γεύεται όπως της αρέσει ακόμα και αν δεν αρέσει στους τρίτους.

 

Ισως σε αδικώ carissa, αλλά μην προσβάλλεσαι, η πρόθεση μου δεν είναι ούτε να προσβάλλω, ούτε να μειώσω. Το γεγονός ότι εγώ έτσι τα πράγματα δεν σημαίνει ότι έχω και δίκιο, απλά μου είναι πολύ δύσκολο να μπώ σε αυτή την λογική. Πάντως ειδικά στην δική σου περίπτωση, καταλαβαίνω ότι υπάρχει κάτι το αυθεντικό, που βγαίνει από μέσα σου, και ίσως τελικά αυτό να είναι το ουσιαστικό στην όλη υπόθεση....

 

Θεωρώ την σχέση μεταξύ Αφέντη και σκλάβας πολύ προσωπική , πολύ δεσμευτική, ίσως να είναι γιατί οι εμπειρίες μου είναι λίγες , αλλά για μένα είναι απαγορευτικό στο μυαλό μου να έχω Αφέντη που να είναι παντρεμένος !

 

 

Το θεμα ειναι ακρως υποκειμενικο. εγω δεν θα ειχα προβλημα αν η Αφεντρα μου ηταν παντρεμενη και ωρες θα βρισκοντουσαν και ολα .Ουτως ή αλλοιωσ ολα θα γινοταν για να ικανοποιειται Εκεινη Σωστα?

 

Όχι lagnia, θα γινόταν για να βρίσκουν και οι δύο ικανοποίηση μέσα από την σχέση.

 

RE: RE: D/s με Π/παντρεμένο/η

meira,

θα 'θελες να πεις κάτι παραπάνω για το πώς ανακάλυψες την φύση σου, ούσα σε έναν vanilla γάμο;

 

Το φαινομενο της διπλης ζωης και του μοιρασματος αναμεσα σε δυο ανθρωπους για καποιο ατομο του χώρου δεν ειναι καινουργιο. Μοιρασμα αναμεσα σε δυο εντελως διαφορετικους κοσμους: vanilla και bdsm. Ο πρωτος φανταζει συμβατικος, μικροαστικης ηθικης και αντιληψης, περιοριστικος και ψυχαναγκαστικα τρυφερος, εκει οπου η βια απορριπτεται σαν μιασμα .Ο αλλος ειναι το απαγορευμενο φρουτο που ειναι το πιο απολαυστικο οταν το γευεσαι. Συχνα πυκνα η αναγκη για προσκοληση στο οικειο , το αμεταβλητο , στο συνηθες και αυτο με το λιγοτερο ρισκο οδηγει ανθρω΄πους να μενουν στις vanilla σχεσεις τους για χαρην της "ηρεμιας" τους και να συμβιβαζονται γευομενοι αραια και που το επιθυμητο απαγορευμενο φρουτο σε μια παραλληλη σχεση. Ειναι δειλοι που θα κοιτουν τους κρυφους τους ποθους μεσα απο το τζαμι των αναστολων τους.
Είναι πιστευω τρομερα σημαντικο για την ευτυχια καποιου να ικανοποιει τις βαθυτερες ανάγκες του όταν τις αφουγκράζεται και όχι να είναι όμηρος αθλιων ηθικών αρχών που του επεβαλλαν αλλοι καi μπλοκάραν την σεξουαλικοτητα και τον αυθορμητισμο του. Βλεπετε η ανθρώπινη φύση δεν δεσμέυεται απο τα «πρεπει» κανενος ηθικολογου ακομα και του ιδιου μας του εαυτού και παντα νικαει.Νικαει με τροπο σαρωτικο και απολυτο καταρριπτοντας παγιωμενες καταστασεις ψευτικου βολεματος όπως ενας γάμος σε σαθρα θεμελια μταξυ ασυμβατων σεξουαλικα χαρακτηρων.

 

Ειναι κριμα και φοβερη καταπιεση να μην μπορεις να μοιραστεις τον εαυτο σου με τον/την συζυγο σου και να αναγκαζεσαι να καταφευγεις σε τριτους.Εινα διλημμα και δικοπο μαχαιρι. Ειναι κριμα και φοβερη καταπιεση να εισαι το τριτο ατομο σε ενα γαμο και να αναγκαζεσαι να περιμενεις την στιγμη που θα ειναι διαθεσιμος ο αλλος να τον δεις με χιλιες προφυλαξεις και αγχος. Η περιπτωση της meira ειναι ενα πολυ καλο παραδειγμα.Θα συμφωνησω με τον DreamMaster οταν μεταξυ αστειου και σοβαρου λεει " Κορίτσια, χαθήκαν οι λεύτεροι;;; "

 

Ειναι κριμα και φοβερη καταπιεση να μην μπορεις να μοιραστεις τον εαυτο σου με τον/την συζυγο σου και να αναγκαζεσαι να καταφευγεις σε τριτους.Wildchild.

Ποιος ''αναγκαζεται η αναγκαζει'' να καταφυγει σε τρίτους ; Σε οποιον αισθανεται ετσι υπαρχει φανταζομαι και το διαζυγιο... Μήπως τελικά είμαστε πιο δειλοί και πιο βολεμένοι απ οτι θέλουμε να δείχνουμε στον εαυτο μας και τους γύρω μας;
Αφήνω το ερώτημα να αιωρείται ειδικά για τους έχοντες... κυριαρχική ψυχολογία...  

 

Εγώ προτιμώ τις παντρεμένες σκλάβες. Με εξιτάρει η ιδέα πως παίρνω τη σεμνή και φρόνιμη φαινομενικά σύζυγο κάποιου άλλου και την κάνω σκλάβα να σέρνεται στα πόδια μου, της αφαιρώ όλες τις αναστολές της και της χαρίζω την ελευθερία που αποζητά.

 

Εγω παιδια είμαι τοσο παρθενος στον χωρο οσο ενα νεογεννητο μωρο. Μονο φαντασιωσεις. Δεν ξερω που να βρω τον/την καταλληλη για μια καθαρα εξωγαμικη σχέση (διοτι η συζυγος ειναι αλλης νοοτροπιας και φιλοσοφιας). Νομιζω οτι οι παντρεμενοι παντως δεν μπορουν να δοθουν 100% σε μια τετοια σχεση με εξωθεσμικο παραγοντα. Τι λετε?