D/s σπριντ ή μαραθώνιος;

Αν ξεκινά με το σκεπτικό να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι, ώστε να γίνει ελκυστικό, μπορεί να γίνει η αρχή, αλλά είναι προδιαγεγραμμένη η συνέχεια, οπότε πάλι στα αζήτητα θα μείνει. Το μυστικό είναι να μην προσποιείται.

Τα προσωπικά γούστα του κάθε Κ διαφέρουν και ευτυχώς γιατί έτσι το πράγμα γίνεται πολύ πιο ενδιαφέρον. Όπως είπαν πολλοί, δεν υπάρχουν συνταγές επιτυχίας. Εμένα σε μια πρώτη γνωριμία με απωθεί η ξερολίαση, η αυθάδεια, η υπερβολική έμφαση στην εξωτερική εικόνα, η δουλικότητα με το καλημέρα, η μυξοπαρθενιά, ενώ με ελκύει η ευστροφία, ο σεβασμός, η άνεση στην επικοινωνία, ο τσαγανός.

Όσο για το ερώτημα στον τίτλο του νήματος, θα πω διαρκής αγώνας χωρίς τερματισμό με υπέροχη διαδρομή.

 

θα άξιζε να προστεθεί οτι ακόμη κι αυτά τα «προσωπικά γούστα» είναι κάτι που ακούγεται πολύ στατικό. κάποιος μπορεί να είναι σε θέση να ανακαλύψει ενδιαφέρον και έλξη χωρίς συγκεκριμένες «προδιαγραφές» στα χαρακτηριστικά του αντικειμένου της προσοχής του. η αναζήτηση «προτύπου» είναι αντίστοιχος περιορισμός.

 

Λοιπόν έχει τρομερή πλάκα πώς στην ροή μιας συζήτησης/παράθεσης εκτιμήσεων/απόψεων/γνώμης διαμορφώνεται μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα, κάτι σαν την καλοκαιρινή απογευματινή ραστώνη, που όλα γίνονται μαλακά, χωρίς κοντράστ, που "εντάξει" τέλος πάντων, που ναι-μωρε-χαλαρά, που το θέμα σταδιακά από την ουσία του μετακομίζει στα συστατικά του...
Επαναφορά, ξαναλοιπόν -καταπώς λένε και οι ματάκηδες αρχαίων νημάτων, γιατί δεν έχουν κάτι να πουν, επειδή ποτέ δεν είχαν κάτι να πουν εκτός από του π@@@@υ τους τον χαβά (του πόθου τους εννοώ, άτιμα)...
Το πράμα είναι πολύ απλό και ζόρικο συνάμα...
Σε αυτό το πράμα που λέγεται ντιές, που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μέρος του τρέχοντος λειτουργικού κώδικα αυτού που ορίζεται ή γίνεται αντιληπτό ως σαδομαζοχισμός, κι όχι το ανάποδο -να ξέμε και τι σταδιάλα λέμε, το συντεταγμένο πυρηνικά ζεύγος ηγουμένου/ακολούθου αποτελείται από δυο εξαιρετικά ισχυρές προσωπικότητες με ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό διαφοροποίησης:
την σε διαλεκτική βάση και εν πλήρει συνειδήσει αποδοχή, αναγνώριση και λειτουργία του ενός μέλους προς το άλλο.
Χωρίς το "διαλεκτική" και το "εν πλήρει συνειδήσει" έχουμε κάτι που μοιάζει με ντιές, έχει δυναμική ντιές, μπορεί να μετεξελιχτεί σε ντιές.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει κάτι τέτοιο, όπως υπάρχουν εξ ίσου πολλοί λόγοι για να γίνει.
Ο λόγος που "δεν θα μπορέσει" κλπ κλπ, αποκλειστικά και μόνον, η συναισθηματική ανεπάρκεια του ενός εκ των δύο μελών ή και των δυο μαζί.
Δεν είναι καθόλου μα καθόλου κακό αυτό, κάθε άλλο, το εκφράζεσθαι καθ' οιονδήποτε τρόπο είναι θετικότατο.
Αρνητικό είναι η ιδεολογικοποίηση της ανεπάρκειας, που προκύπτει "α, τι ωραία" σε συνθήκες βύθισης στην συμπεριφορική βλακεία ενός εκάστου.
Κάτι σε στιλ "είναι μια χαρά να είσαι μαλάκας" ή αλλιώς "μια χαρά είναι οι βλάκες, τι προβλήματα έχουν, που δεν παίρνουν τίποτε χαμπάρι"..?
Θετικό, υπενθυμίζω, είναι το ...κουπί!

_________
Έδιτ: Να με σχωρνάτε για το "μηχανικόν" της περιγραφής, αλλά δεν γράφω πραγματεία, απλώς ένα ποστ.
_________

Και δώρο "τραγουδάκι", με την υποσημείωση πάντα πως ο καλλιτέχνης είναι το έργο του, το τι κάνει κατ' ιδίαν σημειώνεται στα παλαιότερα των υποδημάτων μας...